Ψυχρή Θεά
Κίνησες ξανά να δείς την λαμπρή κόρη του νυχτερινού ουρανού
μα την ομορφιά της θόλωνε το πλήθος
και η απουσία εκείνου ή εκείνης που θα δικαιολογούσε την μαγεία
που άλλοτε ασκούσε στην ψυχή σου το σιωπηλό της φώς
Το λευκό της φώς που τώρα καμία θέρμη δεν σου προκάλεσε
αλλά αντίθετα, έκοβε η ψυχρή του λάμψη σαν ξυράφι,
τις αιθέριες ίνες που κάποτε σε κράτησαν
σε έναν εξυψωτικό μετεωρισμό.
σε έναν εξυψωτικό μετεωρισμό.
Και επειδή το ποιηματάκι αφιερώνεται και σε όλους αυτούς που ξεχύθηκαν χθές στην Αθήνα να θαυμάσουν την Σελήνη πιστεύοντας κατά τα γραφόμενα των ειδησεογραφικών δελτίων πως το μέγεθος της και η λάμψη της εξαρτώνται από τις επιστημονικά μετρήσιμες αποστάσεις από την γή μια μικρή συνέχεια στίχων και ένα τραγουδάκι
Και κάπως έτσι αντί να βρεις τον θαυμασμό
Βρέθηκες να χάνεσαι...
ανάμεσα στο πλήθος των εξίσου χαμένων ψυχών
που ασκόπως περπάτησαν Τα πλακόστρωτα σοκάκια
Μη γνωρίζοντας καν
Τι είναι αυτό που αναζητούν
Τι είναι αυτό που τους έλειψε
... και ουδέποτε το βρήκαν.
