Μπορεί από μια πλειοψηφία ανθρώπων που αρέσκονται στο να κολυμπάνε στα ρηχά, συγγραφείς σαν τον Mishima ,αν τους έχουν ακούσει, να θεωρούνται φασίστες ή ακροδεξιοί, με την σημερινή χρήση των όρων, όμως ακόμα και αυτοί οφείλουν να παραδεχτούν πως και ο Mishima όπως και ανάλογες μορφές του παρελθόντος που ακολουθούσαν έναν άλλο ‘ξεχασμένο’ τρόπο σκέψης ή ιδεολογία, είχαν πετύχει διάνα στην κριτική τους για τον σύγχρονο κόσμο σε αρκετά σημεία. Έτσι είτε 40 χρόνια μετά τον Mishima είτε για άλλους ανάλογους στοχαστές 60 και 80 χρόνια μέχρι το σήμερα κάποιες σκέψεις τους μας στοιχειώνουν.
Γιατί φαινόμενα που αυτοί περιέγραφαν πριν αυτά γιγαντωθούν τώρα είναι η καθημερινότητα μας.
Γιατί πως αλλιώς μπορούμε να εξηγήσουμε, την σημερινή εξουσία των αχρείων πάνω από κάθε έννοια δικαιοσύνης και αρετής όχι μόνο στα μάτια ενός ‘ρομαντικού’ του παραδοσιακού ιαπωνικού τρόπου αλλά και για οποιονδήποτε άνθρωπο οποιασδήποτε ‘παραδοσιακής’ κουλτούρας.
Απώλεια κάθε προσπάθειας για το κοινό καλό, εξαφάνιση κάθε έννοιας καθήκοντος, ευθύνης, εποχές που απλά σαν τις κρυφοπουτάνες τα κάνουμε όλα απλά δεν υπογράφουμε ώστε να γίνουν φανερά.
Μιας και σκοπός μου δεν είναι να αναλύσω αυτά τα φαινόμενα αλλά να δοθεί ο λόγος στους μεγάλους νεκρούς, θα κλείσω με μια αναγκαία διαπίστωση ώστε να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις καθώς οι κολυμβητές των ρηχών νερών είναι πολλοί.
Ο Mishima στο παρακάτω απόσπασμα, όπως και πολλοί άλλοι, καταγγέλλει ως υπεύθυνο για την κατάσταση αυτή το «δημοκρατικό» πολιτικό σύστημα. Εδώ ο όρος δημοκρατικός προφανώς και δεν έχει σχέση με την πραγματική (την μόνη δηλ) δημοκρατία, την άμεση, ούτε καν θα λέγαμε με την σύγχρονη republic αλλά πιο πολύ σχετίζεται με αυτόν τον ‘περίεργο φιλελευθερισμό, ή Liberalism’ του καταναλωτή υπηκόου που εκχωρεί την ευθύνη του για τις αποφάσεις σε τρίτους ώστε απερίσπαστος να επιδίδεται στην καθημερινή αναζήτηση νέων άσκοπων τρόπων να νοηματοδοτήσει εκ νέου την μίζερη ζωή του, εδώ όπως και αλλού η λέξη ‘δημοκρατία΄ ταυτίζεται με τις υστερικές κραυγές ‘for freedom and democracy’ παρέα με μια Coca Cola.
Ας μιλήσει όμως ο τελευταίος των σαμουράι.
Οι Σαμουράι εξασκούντο τακτικά, αλλά ήταν δύσκολο να κατακτήσεις έναν ένδοξο θάνατο κατά τον πόλεμο. Ήταν μια εποχή κατά την οποία οι δωροδοκίες, οι ξεπεσμένοι σαμουράι, και πράγματα σαν τη «φυλή Ivy», έκαναν την εμφάνισή τους μεταξύ των σαμουράι. Αν και ο συγγραφέας του Hagukure είχε επιμείνει πως σε περιπτώσεις «κολύμπα ή βυθίσου» ο σαμουράι πρέπει να επιλέγει τον θάνατο, ο ίδιος έζησε αρκετά και πέθανε στο κρεβάτι του. Όπως και ο συγγραφέας πολλοί σαμουράι δεν είχαν ευκαιρίες για έναν τέτοιο θάνατο και συνέχιζαν την ζωή τους με «εικόνες θανάτου» στο μυαλό τους..
Καθώς δουλεύω, το βρίσκω φυσικό για μένα, να θεωρώ πως είναι προσβλητικό για τα ανθρώπινα όντα το να ζουν μόνο για τον εαυτό τους. Θα μπορούσαμε να το αποκαλέσουμε «η βαρεμάρα της ζωής». Οι ανθρώπινες ζωές είναι μυστήριες στο ό, τι τα ανθρώπινα όντα δεν είναι αρκετά ισχυρά, ώστε να ζήσουν και να πεθάνουν μόνο για τον εαυτό τους. Αυτό οφείλεται στο ό, τι οι άνθρωποι πάντα σκέφτονται το να ζήσουν για κάποιο ιδανικό και σύντομα βαριούνται αν ζουν μόνο για τον εαυτό τους. Γι’ αυτό το λόγο η ανάγκη να πεθάνουμε για κάτι εμφανίζεται. Αυτή η ανάγκη είναι ο «υψηλός σκοπός», για τον οποίο μίλαγαν οι άνθρωποι κατά το παρελθόν. Το να πεθαίνει για έναν «υψηλό σκοπό» θεωρείτο ο πιο ένδοξος, ηρωικός ή έξοχος τρόπος για να πεθάνεις.
Όμως δεν υπάρχουν πια σήμερα «υψηλοί σκοποί».Αυτό είναι φυσικό γιατί το «Δημοκρατικό πολιτικό σύστημα», δεν χρειάζεται «υψηλούς σκοπούς». Αλλά αν δεν μπορούμε να βρούμε αξίες οι οποίες να ξεπερνούν το να έχουμε στο νου μόνο τον εαυτό μας, μπορεί να καταλήξουμε να θεωρήσουμε τη ζωή μας άνευ νοήματος.
