Όλο αυτό το διάστημα των προεδρικών εκλογών στην Αμερική δεν ασχολήθηκα καθόλου και μου έκαναν μεγάλη εντύπωση οι πολλές και συχνές εγχώριες φωνές στα μίντια και στα κοινωνικά δίκτυα για το θέμα που υποστήριζαν προβάλλοντας τις ιδεοληψίες τους είτε τον ένα υποψήφιο είτε την άλλη.
Δεν ασχολήθηκα, οχι μόνο γιατί θεωρώ πως είναι ένα θέμα που αφορά αποκλειστικά τους αμερικάνους πολίτες παρά την super star θέση που κατέχει ο/η πρόεδρος τους και για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και γιατί αμφιβάλλω αν έχει καμία διαφορά, ειδικά στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής που αγγίζει και τους τρίτους, ποιανού αχυρανθρώπου του Λευκού Οίκου το πρόσωπο θα αντικρίζουν οι λαοί. Με άλλα λόγια πιστεύω πως οι ουσιαστικές διαφορές θα είναι ποιά Beyonce θα κουνάει τον κώλο της, εκτός αν θεωρούμε πως ο όποιος ένοικος του Λευκού Οίκου έχει ως προσωπικότητα μεγαλύτερη δύναμη από τους οικονομικούς κολοσσούς των ΗΠΑ ή τα άλλα εμφανή και σκιώδη συμφέροντα που λειτουργούν δια μέσω αυτού.
Τώρα, όμως, που μοιάζει να κλείνει το θέμα υπέρ του Τραμπ νομίζω πως το πιο ενδιαφέρον και σημαντικό συμπέρασμα είναι το εξής: Η ολοένα μεγαλύτερη απόσταση των απόψεων, θέσεων και ιδεολογικών προβολών των συστεμικών μέσων και των προσώπων τους από την βούληση των απλών και σιωπηλών πλειοψηφιών ανάμεσα σε έκαστο λαό. Ειδικά σε μια κοινωνία όπως η Αμερικάνικη που θεωρείται παραδοσιακά έρμαιο της εικόνας, των μίντια και των σταρς, περισσότερο πχ από οτι οι Ευρωπαϊκές, ή ήττα της Κλίντον, παρά τις κατά 90% υπέρ της φωνές στα διάφορα δημοσιεύματα κτλ, παρά τον αυτοξεφτυλισμό των Ρομπερτ Ντε Νιρο που έβγαζαν ηλίθια μάγκικα βιντεάκια, παρά τα κουνήματα των εύσχημων οπισθίων των Beyonce, δεν μπορεί παρά να σηματοδοτεί την απόλυτη διάσταση μεταξύ της κυρίαρχης σε επίπεδο συστεμικής προώθησης ιδεολογίας από τον απλό λαό. Δηλαδή φανταστείτε πόση θα ήταν η διαφορά υπέρ του Τραμπ αν τα μίντια παίζαν 50-50 και αν ο ίδιος είχε καταφέρει να συμμαζέψει κάπως τον "πληθωρικό" του χαρακτήρα (πρέπει να προσέχουμε και πως αναφερόμαστε στον επόμενο πλανητάρχη τώρα). Το θέμα, όμως, και δεύτερο χρήσιμο συμπέρασμα είναι, πως όπως και στις καθ' ημάς γνωστές περιπτώσεις, αυτή η απόσταση της κυρίαρχα προωθούμενης ιδεολογίας από τον απλό λαό δεν πιστώνεται υπέρ πραγματικά εναλλακτικών δυνάμεων, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν το έναυσμα για σημαντικές αλλαγές και ελπίδα για επίλυση των σύγχρονων προβλημάτων, αλλά υπέρ των ανέξοδων, λαϊκισμών και αντιδραστικών συναισθηματισμών, υπέρ των χαμηλότερων ποιοτικά, δυνατών εκφράσεων μιας αντίστασης η οποία δεν έχει ουσιαστική διέξοδο, έκφραση και κατεύθυνση.
Κάπως έτσι, όπως και στα καθ' ημάς, η πολιτική καταλήγει να είναι ζήτημα αισθητικής. Αν οι μπόμπες θα πέφτουν από τεχνοκρατικά κυριλέ δάχτυλα σε αποστειρωμένα business like γραφεία ή από κοκκινισμένα με έξαψη βλαχομάγουλα, αν οι κώλοι που κουνιούνται θα ανήκουν στην μία ή στην άλλη υποκουλτούρα που τελικά υπηρετεί το ίδιο σάπιο, ανέλπιδο και βρωμερό σύστημα που τείνει να γίνει η ταφόπλακα του ανθρωπίνου είδους.
Όπως και να έχει άν για κάποιο λόγο υποστηρίζατε με πάθος τον διαφαινόμενο νικητή, βγάλτε τα καουμπόικα καπέλα σας, τις μυτερές σας μπότες, βάλτε κάνα δίσκο του Johhny Cash ή κάτι ανάλογο και φωνάξτε Γιιιιι-χααααα. America is great again και περί αισθητικής ορέξεως ...κολοκυθόπιτα. Με την πολιτική ίσως ασχοληθούμε αργότερα....ίσως.
Δεν ασχολήθηκα, οχι μόνο γιατί θεωρώ πως είναι ένα θέμα που αφορά αποκλειστικά τους αμερικάνους πολίτες παρά την super star θέση που κατέχει ο/η πρόεδρος τους και για τον υπόλοιπο κόσμο αλλά και γιατί αμφιβάλλω αν έχει καμία διαφορά, ειδικά στο πεδίο της εξωτερικής πολιτικής που αγγίζει και τους τρίτους, ποιανού αχυρανθρώπου του Λευκού Οίκου το πρόσωπο θα αντικρίζουν οι λαοί. Με άλλα λόγια πιστεύω πως οι ουσιαστικές διαφορές θα είναι ποιά Beyonce θα κουνάει τον κώλο της, εκτός αν θεωρούμε πως ο όποιος ένοικος του Λευκού Οίκου έχει ως προσωπικότητα μεγαλύτερη δύναμη από τους οικονομικούς κολοσσούς των ΗΠΑ ή τα άλλα εμφανή και σκιώδη συμφέροντα που λειτουργούν δια μέσω αυτού.
Τώρα, όμως, που μοιάζει να κλείνει το θέμα υπέρ του Τραμπ νομίζω πως το πιο ενδιαφέρον και σημαντικό συμπέρασμα είναι το εξής: Η ολοένα μεγαλύτερη απόσταση των απόψεων, θέσεων και ιδεολογικών προβολών των συστεμικών μέσων και των προσώπων τους από την βούληση των απλών και σιωπηλών πλειοψηφιών ανάμεσα σε έκαστο λαό. Ειδικά σε μια κοινωνία όπως η Αμερικάνικη που θεωρείται παραδοσιακά έρμαιο της εικόνας, των μίντια και των σταρς, περισσότερο πχ από οτι οι Ευρωπαϊκές, ή ήττα της Κλίντον, παρά τις κατά 90% υπέρ της φωνές στα διάφορα δημοσιεύματα κτλ, παρά τον αυτοξεφτυλισμό των Ρομπερτ Ντε Νιρο που έβγαζαν ηλίθια μάγκικα βιντεάκια, παρά τα κουνήματα των εύσχημων οπισθίων των Beyonce, δεν μπορεί παρά να σηματοδοτεί την απόλυτη διάσταση μεταξύ της κυρίαρχης σε επίπεδο συστεμικής προώθησης ιδεολογίας από τον απλό λαό. Δηλαδή φανταστείτε πόση θα ήταν η διαφορά υπέρ του Τραμπ αν τα μίντια παίζαν 50-50 και αν ο ίδιος είχε καταφέρει να συμμαζέψει κάπως τον "πληθωρικό" του χαρακτήρα (πρέπει να προσέχουμε και πως αναφερόμαστε στον επόμενο πλανητάρχη τώρα). Το θέμα, όμως, και δεύτερο χρήσιμο συμπέρασμα είναι, πως όπως και στις καθ' ημάς γνωστές περιπτώσεις, αυτή η απόσταση της κυρίαρχα προωθούμενης ιδεολογίας από τον απλό λαό δεν πιστώνεται υπέρ πραγματικά εναλλακτικών δυνάμεων, οι οποίες θα μπορούσαν να αποτελέσουν το έναυσμα για σημαντικές αλλαγές και ελπίδα για επίλυση των σύγχρονων προβλημάτων, αλλά υπέρ των ανέξοδων, λαϊκισμών και αντιδραστικών συναισθηματισμών, υπέρ των χαμηλότερων ποιοτικά, δυνατών εκφράσεων μιας αντίστασης η οποία δεν έχει ουσιαστική διέξοδο, έκφραση και κατεύθυνση.
Κάπως έτσι, όπως και στα καθ' ημάς, η πολιτική καταλήγει να είναι ζήτημα αισθητικής. Αν οι μπόμπες θα πέφτουν από τεχνοκρατικά κυριλέ δάχτυλα σε αποστειρωμένα business like γραφεία ή από κοκκινισμένα με έξαψη βλαχομάγουλα, αν οι κώλοι που κουνιούνται θα ανήκουν στην μία ή στην άλλη υποκουλτούρα που τελικά υπηρετεί το ίδιο σάπιο, ανέλπιδο και βρωμερό σύστημα που τείνει να γίνει η ταφόπλακα του ανθρωπίνου είδους.
Όπως και να έχει άν για κάποιο λόγο υποστηρίζατε με πάθος τον διαφαινόμενο νικητή, βγάλτε τα καουμπόικα καπέλα σας, τις μυτερές σας μπότες, βάλτε κάνα δίσκο του Johhny Cash ή κάτι ανάλογο και φωνάξτε Γιιιιι-χααααα. America is great again και περί αισθητικής ορέξεως ...κολοκυθόπιτα. Με την πολιτική ίσως ασχοληθούμε αργότερα....ίσως.
