Στο νέκταρ των ασφόδελων

I wandered lonely as a cloud

That floats on high over vales and hills

When all at once I saw a crowd

A host of dancing daffodils;

Along the lake, beneath the trees,

Ten thousand dancing in the breeze. 

- W. Wordsworth, CCLIII. Daffodils

Κι ἂν πιοῦν θολὸ νερὸ ξαναθυμοῦνται.

Διαβαίνοντας λιβάδια ἀπὸ ἀσφοδύλι,

πόνους παλιούς, ποὺ μέσα τους κοιμοῦνται.

Ἂ δὲ μπορεῖς παρὰ νὰ κλαῖς τὸ δείλι,

τοὺς ζωντανοὺς τὰ μάτια σου ἂς θρηνήσουν:

Θέλουν μὰ δὲ βολεῖ νὰ λησμονήσουν.  

- Λορέντζος Μαβίλης, Λήθη

Σαν ήμασταν αθώοι μικροί στον όμορφο λειμώνα

δεν παίζαμε με τα πουλιά μήτε την ανεμώνα

μόνο στην άκρη στο νερό, που έσβηνε ο ήλιος

των ασφοδέλων ο στρατός, μας όριζε το βιος

Δεν γέλαγαν δεν χόρευαν, αέρας δεν φυσούσε

ούτε μελίσσια ρούφαγαν, την γλύκα που κοσμούσε

τα άσπρα άνθη τα κλειστά, που πάλευαν να ανοίξουν

ν' αστράψουν οι παλιές ψυχές, προτού ξαναγυρίσουν

να πιουν κρυφά απ' την πηγή που γέμιζε την λίμνη

και πότιζε από βαθιά, τις ρίζες στο καμίνι

που γύρω τους τσουρούφλαγε, σαν της ζωής το πάθος

μα ήταν η ζέστη του ψυχρή, σαν του θάνατου θάμβος.

Και εμείς κοιτώντας τα αυτά, σκεφτήκαμε τον δρόμο

που πήραμε πολλές φορές, υπάκουοι στον Νόμο

κι' αντανακλούσαν τα νερά, τα πρότερα μας λάθη

άραγε μάθαμε απ' αυτά ή μας καλούν τα βάθη;

... Στο νέκταρ των ασφόδελων, τρυγούν οι μέλισσες τις μνήμες των περασμένων τους ζωών.