Ζωής αντίδοτα

Σήμερα έλαβα το καλύτερο μάλλον, καθυστερημένο δώρο γενεθλίων της ζωής μου. Η φίλη μου η Ευδοξία εμπνεύστηκε από μια πραγματική φωτό, μια ευτυχισμένη στιγμή κάποτε στον Όλυμπο (στην οποία μάλιστα δεν ήταν) και μου έφτιαξε ένα μικρό πίνακα. Επειδή, όμως, πέρα από την ανεκτίμητη αξία του καθ' αυτού δώρου, λειτούργησε και ως ενισχυτικό κάποιων γενικότερων σκέψεων θα ήθελα να σας τις μεταφέρω.

Η ζωή όπως οι περισσότεροι μάλλον γνωρίζουμε, είναι γεμάτη δράματα και τραγωδίες. Τις προκαλούμε εμείς, τυχαίνουν, οφείλονται σε καταστάσεις, τις οποίες δεν επηρεάζουμε (μιας και μιλάμε συνέχεια για κρίση κτλ), δεν έχει σημασία, υπάρχουν ως το δεδομένο υπόβαθρο της βροτής ύπαρξης, πάνω στο οποίο χτίζονται με αβέβαια θεμέλια οι λιγοστές, και γι' αυτό ξεχωριστές, ευτυχισμένες στιγμές των βιογραφιών μας.



Γι' αυτό λοιπόν σας λέω, πως πρέπει να αφήνουμε να περιστοιχιζόμαστε από ανθρώπους και πρέπει να αφήνουμε και τον εαυτό μας να περιστοιχίζει αυτούς, αυτό είναι σοφία. Πολύ πιθανόν να μας πλήγωσαν κάποια στιγμή, το πιθανότερο να μας πληγώσουν και στο μέλλον. Όμως, είναι και οι μόνοι ικανοί να μας προσφέρουν αυτές τις στιγμές, λίγες ή περισσότερες, οι οποίες θα δίνουν το νόημα. Στιγμές, οι οποίες θα χτίζουν εύθραυστα πολύχρωμα ουράνια τόξα πάνω στις γκρίζες άμορφες πέτρες, στις οποίες εξ' Ανάγκης στεκόμαστε.

Το αυθόρμητο γέλιο ενός γνωστού γύρω από ένα τραπέζι με κρασί, το μπράβο ενός φίλου, το φιλί και η αγκαλιά ενός αγαπημένου προσώπου, τα μόνα αντίδοτα στις τραγωδίες και τα δράματα που ούτως η άλλως θα ζήσουμε με αυτούς και χωρίς αυτούς.

Εξάλλου, αν αυτό που ζητάμε είναι η ασάλευτη "ησυχία", στο τέλος θα την ζήσουμε  σίγουρα όλοι, θα έρθει συνοδεία με την Λήθη. Μέχρι τότε, όμως, καλό είναι να υπάρχει - και μάλλον είναι και το τελευταίο που θα σβήσει, το τελευταίο που θα μείνει από εμάς- η θορυβώδης μελωδία ενός βούκινου που αντηχούσε σε σκοτεινές κοιλάδες και φωτεινές βουνοκορφές. Η μελωδία που θα παίζει στο λυκόφως του καθενός μας. Μετά...σιωπή.