Την ώρα που ακόμα ανασύρονταν πτώματα ανθρώπων - τραγικών θυμάτων των πρόσφατων πλημμυρών στην περιοχή της Μάνδρας Αττικής - ο γνωστός για την ευψυχία του χριστιανός ποιμενάρχης Αμβρόσιος αναρτούσε στο προσωπικό του ιστολόγιο κείμενο στο οποίο επέρριπτε την ευθύνη των καταστροφών στο άθεο κράτος και τους άθεους λειτουργούς του (Τσίπρα και ΣΙΑ), ενώ επίσης εγκαλούσε (ώς λύση;) τους δημοσιογράφους που δεν σκέφτηκαν να έχουν στα πάνελ - προς πλήρωση του τηλεοπτικού γροτέσκου τσίρκου εκμετάλλευσης των συναισθημάτων - εκπροσώπους της ένθεης εκκλησίας. Τελικώς προσέφερε και λίγα λόγια μωροσοφίας από τα ευαγγέλια μην αποπροσανατολιστεί ο κόσμος και νομίζει πως απλά κάνει μικροπολιτική ή ακόμα χειρότερα πως γκρινιάζει σαν κερατωμένη γκόμενα επειδή δεν συμμετείχε σε κάποιο πάνελ, ενώ στην πραγματικότητα ως ιερέας προσφέρει τις κοινωνικές του υπηρεσίες. Βέβαια στο πρώτο σκέλος, ο Αμβρόσιος παρασυρμένος από την δεξιά του ρητορική φαίνεται να ξεχνάει πως πολλές φορές στο παρελθόν είχαμε φονικές πλημμύρες στην Αττική (μη εξαιρουμένης της περιοχής του Ασπρόπυργου στην οποία το πρόβλημα ήταν γνωστό. βλ. σελ12), άρα η ευθύνη φαίνεται να μην είναι προνόμιο των πρόσφατων και δηλωμένων άθεων αριστερών που μισεί ο Αμβρόσιος, αλλά πρέπει να αναζητηθεί αλλού.
Παρόλα αυτά, εν αγνοία του, ο φέρων τον μέλανα χιτώνα στρατιώτης του Χριστού, μίλησε αληθώς. Για τις καταστροφικές με τόσα θύματα πλημμύρες όντως φταίει το άθεο κράτος και οι άθεοι πολιτικοί και πολίτες του, οι οποίοι συλλογικά εμφανίζουν την μοντέρνα μορφή της τραγικότητας (στην αρχαία τραγωδία η τραγικότητα έγκειται στην άγνοια του ήρωα ή στην ανικανότητα του να απεμπολήσει την υπεροχή του, στην Σαιξπηρική εκδοχή η τραγικότητα έγκειται στην ανικανότητα του ήρωα να υπερβεί τις κακίες ή μικρότητες του παρότι συγκρούεται εσωτερικά, στην σύγχρονη εκδοχή η τραγικότητα έγκειται στην καθολική βλακεία του ήρωα και την ανικανότητα να αποκτήσει γνώση και κρίση επί των αποτελεσμάτων των πράξεων του). Φταίνε αυτοί όχι γιατί οι φυσικές καταστροφές με θύματα ανθρώπινες ζωές δεν είναι κάτι που συμβαίνει κατά καιρούς χωρίς να ευθύνεται κανένας (εξάλλου η ισχύς είναι γνώρισμα των Θεών) αλλά γιατί υπάρχουν και καταστροφές επικείμενες και προδιαγεγραμμένες (πχ μελέτη απο το 2004), βάσει των ίδιων των ανθρώπινων πράξεων. Φυσικά, εμείς στους αθέους, τους κατεξοχήν μάλιστα, τοποθετούμε και τον ίδιο τον Αμβρόσιο όπως επίσης και όλο το θρησκευτικό συνονθύλευμα που ονομάζεται χριστιανισμός. Όχι μόνο γιατί ως άθεους τους αντιμετώπιζαν οι σοφοί πρόγονοι μας (πχ Κέλσος, Πορφύριος) αλλά και γιατί το αποδεικνύουν καθημερινά με λόγους και πράξεις, τέτοιες ώστε πολλές φορές να έρχεται η Νέμεσις, αυτή που μοιράζει τα δικαίως οφειλόμενα, να υποδείξει τον λάθος δρόμο.
Τα περί τραγικότητας εύκολα ανιχνεύονται αρκεί να δούμε το ιστορικό παρόμοιων καταστροφών ή διαβάζοντας και ακούγοντας τις κατηγορίες περί ολιγωρίας, σχεδίων στο συρτάρι κτλ που καθημερινά εκτοξεύονται από δώ και κεί, όχι για να παγιωθεί επιτέλους η γνώση που αναφέρουμε παραπάνω αλλά για να επιβεβαιωθεί πως το ευθυνο-πετειν είναι το αγαπημένο σπόρ των σύγχρονων Ελλήνων. Τα τετριμμένα και γραφικά πια, "η φύση εκδικείται", "αφού μπαζώσαμε τα ρέματα", "με τόσα αυθαίρετα", "οι κακοτεχνίες του δημοσίου" κτλ είναι γνωστά σε όλους και φυσικά εν πολλοίς ισχύουν. Αυτό που δεν είναι τόσο εμφανές στους πολλούς είναι το γιατί αυτή η τραγικότητα, αλλά και οι παραπάνω παρατηρήσεις, είναι αποτέλεσμα και οφείλονται στην αθεϊα όπως ξέρασε και το στόμα του Αμβρόσιου. Ο Αμβρόσιος που ξεχνάει αφενός πως οι μόνοι Άμβροτοι είναι οι Θεοί και αφετέρου πως ο χριστιανισμός, ώς μονοθεισμός, είναι αποκλειστικά υπεύθυνος (στον Δυτικό κόσμο) για την σταδιακή ιδεολογική αντικειμενοποίηση της θεάς Φύσις (δαιμονοποίηση --> απομάγευση), διαδικασία η οποία νομοτελειακά καταλήγει σε καταστροφή. Εξάλλου, όπως έχω υποστηρίξει και στο παρελθόν, δεν νομίζω ποτέ να έχει εκφραστεί από τα χείλη δήθεν θεού (Και εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὸν Νῶε καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν αὐτοῖς...) χειρότερη και πιο άθεη προσταγή από την χριστιανική "...αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς. καὶ ὁ τρόμος καὶ ὁ φόβος ὑμῶν ἔσται ἐπὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τῆς γῆς, ἐπὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐπὶ πάντα τὰ κινούμενα ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς ἰχθύας τῆς θαλάσσης...", την οποία θα έπρεπε να θυμηθεί ο άθεος Αμ-Βρόσιος (....καὶ πᾶν ἑρπετόν, ὅ ἐστι ζῶν, ὑμῖν ἔσται εἰς βρῶσιν· ὡς λάχανα χόρτου δέδωκα ὑμῖν τὰ πάντα.) αντι των ρήσεων από το κατα Ματθαίον, αν είχε την ικανότητα να καταλάβει πως ώς βροτός και εν αντιθέσει με τους Θεούς δεν γίνεται να τίθεται πάνω από αυτούς.
Γιατί μπορεί τα ποτάμια που με ευκολία ο σύγχρονος άθεος άνθρωπος μπαζώνει να μην εμφανίζουν σε αυτόν κανένα θείο χαρακτηριστικό αλλά για τους παλαιούς ανθρώπους τα ποτάμια (στα οποία ορκίζονταν οι άνθρωποι) ήταν (ΕΙΝΑΙ) Θεότητες. Και μπορεί ο ελευσινιακός Κηφισός να λέγεται τώρα στα κανάλια και από τους σύγχρονους "σαρανταπόταμος" ώστε να είναι δύσκολη η μυθολογική του ταύτιση με το Θείον αλλά αυτό δεν αλλάζει την οντολογική του ύπαρξη. Την απόσταση που χωρίζει τον αρχαίο ένθεο άνθρωπο με τον σύγχρονο άθεο μπορεί να μας την καταστήσει σαφή μια μελέτη των παρακάτω, πολύ επίκαιρα και λόγω εποχής - Ποσειδεων μην - όπως θα δούμε.
Η σημερινή Μάνδρα είναι χτισμένη στο Θριάσιον πεδίον (μέρος του ακόμα αρχαιότερου Ράριου), δηλαδή τον ιερότατο κατά την αρχαιότητα χώρο που εκτυλίσσεται το ελευσινιακό θείο δράμα, τον χώρο που τελούνται τα Ελευσίνια Μυστήρια, τον χώρο που σύμφωνα με την Αττική μυθολογία εμφανίστηκε η καλλιέργεια των σιτηρών ως δώρο της Θεάς Δήμητρας στην ανθρωπότητα. Τον χώρο αυτό - σιτοβολώνα της Αττικής - βρέχαν τα πολλά ρέματα της περιοχής με κυριότερη πηγή τον Ελευσίνιο Κηφισό (του οποίου την έξοδο στον κόλπο της Ελευσίνας εμποδίζει η σύγχρονη δόμηση και έργα με αποτέλεσμα την υπερχείλιση, με Τέλος τις πλημμύρες). Σε αυτά τα ρέοντα ύδατα και την υπερχείλιση τους, εκδήλωση της ισχύος του Θεού Ποσειδώνα, οφείλονταν η γονιμότητα του εδάφους (Φυτάλμιος) που επέτρεπε την εκτεταμένη καλλιέργεια των σιτηρών σε όλο το ιερό πεδίον. Δεν είναι εξάλλου τυχαία η κοινή του λατρεία στην περιοχή με τη Δήμητρα. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως οι βασικές εορτές προς τιμήν και των δύο (Πχ Αλώα) λαμβάνουν χώρα αυτή την περίοδο του χρόνου, ούτε τυχαίο πως όλες οι έντονες βροχές με πλημμύρες στην περιοχή έχουν συμβεί κατά τους μήνες Οκτώβριο-Νοέμβριο, ήτοι Μαιμακτηριώνα (κυριαρχία Διός...Υε Κατεβάτα) και Ποσειδεώνα (Κυριαρχία Ποσειδώνα, Θεμελιούχος και Πλη(ε)ρώσιος).
Αυτά τα θεία ύδατα οι τραγικοί άθεοι βροτοί τα αποκαλούν τώρα: Ρέματα και χείμαρροι θανάτου, έχοντας αποκτηνωθεί σε θρησκευτική αντίληψη από τους Αμβρόσιους 1600 ετών. Αντιθέτως, αυτά τα θεία ύδατα τιμούσαν και φρόντιζαν οι παλαιοί ένθεοι κάτοικοι της περιοχής προφανώς έχοντας πολύ καθαρότερη αντίληψη των πραγμάτων απ' ότι οι σημερινοί. Βέβαια, αυτή η αλλαγή αντίληψης είναι νομοτελειακά αναμενόμενη καθώς με την απομάγευση της φύσης και την μεταβολή της λατρείας των ποταμιών, στα μπαζώματα της ανάπτυξης, αμβλύνεται στον άνθρωπο αμφίδρομα η ικανότητα προσέγγισης του ιερού. Κάπως έτσι τελικά, με την καταστροφή του Θριάσιου, με την υβριστική εξαφάνιση και μόλυνση των Ρείτων, με την μη αναγνώριση του εντός του κόσμου θείου, η αθεία ευθύνεται και για τις φονικές προδιαγεγραμμένες "φυσικές" καταστροφές.
Τα περί τραγικότητας εύκολα ανιχνεύονται αρκεί να δούμε το ιστορικό παρόμοιων καταστροφών ή διαβάζοντας και ακούγοντας τις κατηγορίες περί ολιγωρίας, σχεδίων στο συρτάρι κτλ που καθημερινά εκτοξεύονται από δώ και κεί, όχι για να παγιωθεί επιτέλους η γνώση που αναφέρουμε παραπάνω αλλά για να επιβεβαιωθεί πως το ευθυνο-πετειν είναι το αγαπημένο σπόρ των σύγχρονων Ελλήνων. Τα τετριμμένα και γραφικά πια, "η φύση εκδικείται", "αφού μπαζώσαμε τα ρέματα", "με τόσα αυθαίρετα", "οι κακοτεχνίες του δημοσίου" κτλ είναι γνωστά σε όλους και φυσικά εν πολλοίς ισχύουν. Αυτό που δεν είναι τόσο εμφανές στους πολλούς είναι το γιατί αυτή η τραγικότητα, αλλά και οι παραπάνω παρατηρήσεις, είναι αποτέλεσμα και οφείλονται στην αθεϊα όπως ξέρασε και το στόμα του Αμβρόσιου. Ο Αμβρόσιος που ξεχνάει αφενός πως οι μόνοι Άμβροτοι είναι οι Θεοί και αφετέρου πως ο χριστιανισμός, ώς μονοθεισμός, είναι αποκλειστικά υπεύθυνος (στον Δυτικό κόσμο) για την σταδιακή ιδεολογική αντικειμενοποίηση της θεάς Φύσις (δαιμονοποίηση --> απομάγευση), διαδικασία η οποία νομοτελειακά καταλήγει σε καταστροφή. Εξάλλου, όπως έχω υποστηρίξει και στο παρελθόν, δεν νομίζω ποτέ να έχει εκφραστεί από τα χείλη δήθεν θεού (Και εὐλόγησεν ὁ Θεὸς τὸν Νῶε καὶ τοὺς υἱοὺς αὐτοῦ καὶ εἶπεν αὐτοῖς...) χειρότερη και πιο άθεη προσταγή από την χριστιανική "...αὐξάνεσθε καὶ πληθύνεσθε καὶ πληρώσατε τὴν γῆν καὶ κατακυριεύσατε αὐτῆς. καὶ ὁ τρόμος καὶ ὁ φόβος ὑμῶν ἔσται ἐπὶ πᾶσι τοῖς θηρίοις τῆς γῆς, ἐπὶ πάντα τὰ πετεινὰ τοῦ οὐρανοῦ καὶ ἐπὶ πάντα τὰ κινούμενα ἐπὶ τῆς γῆς καὶ ἐπὶ πάντας τοὺς ἰχθύας τῆς θαλάσσης...", την οποία θα έπρεπε να θυμηθεί ο άθεος Αμ-Βρόσιος (....καὶ πᾶν ἑρπετόν, ὅ ἐστι ζῶν, ὑμῖν ἔσται εἰς βρῶσιν· ὡς λάχανα χόρτου δέδωκα ὑμῖν τὰ πάντα.) αντι των ρήσεων από το κατα Ματθαίον, αν είχε την ικανότητα να καταλάβει πως ώς βροτός και εν αντιθέσει με τους Θεούς δεν γίνεται να τίθεται πάνω από αυτούς.
Γιατί μπορεί τα ποτάμια που με ευκολία ο σύγχρονος άθεος άνθρωπος μπαζώνει να μην εμφανίζουν σε αυτόν κανένα θείο χαρακτηριστικό αλλά για τους παλαιούς ανθρώπους τα ποτάμια (στα οποία ορκίζονταν οι άνθρωποι) ήταν (ΕΙΝΑΙ) Θεότητες. Και μπορεί ο ελευσινιακός Κηφισός να λέγεται τώρα στα κανάλια και από τους σύγχρονους "σαρανταπόταμος" ώστε να είναι δύσκολη η μυθολογική του ταύτιση με το Θείον αλλά αυτό δεν αλλάζει την οντολογική του ύπαρξη. Την απόσταση που χωρίζει τον αρχαίο ένθεο άνθρωπο με τον σύγχρονο άθεο μπορεί να μας την καταστήσει σαφή μια μελέτη των παρακάτω, πολύ επίκαιρα και λόγω εποχής - Ποσειδεων μην - όπως θα δούμε.
«ῥεῖ δὲ Κηφισὸς πρὸς Ἐλευσῖνι βιαιότερον παρεχόμενος τοῦ προτέρου ῥεῦμα· καὶ παρ᾽ αὐτῷ καλοῦσιν Ἐρινεόν, λέγοντες τὸν Πλούτωνα ὅτε ἥρπασε τὴν Κόρην καταβῆναι ταύτῃ. πρὸς τούτῳ τῷ Κηφισῷ λῃστὴν Πολυπήμονα ὄνομα, Προκρούστην δὲ ἐπίκλησιν, Θησεὺς ἀπέκτεινεν. [38.6] Ἐλευσινίοις δὲ ἔστι μὲν Τριπτολέμου ναός, ἔστι δὲ Προπυλαίας Ἀρτέμιδος καὶ Ποσειδῶνος Πατρός, φρέαρ τε καλούμενον Καλλίχορον, ἔνθα πρῶτον Ἐλευσινίων αἱ γυναῖκες χορὸν ἔστησαν καὶ ᾖσαν ἐς τὴν θεόν. τὸ δὲ πεδίον τὸ Ῥάριον σπαρῆναι πρῶτον λέγουσι καὶ πρῶτον αὐξῆσαι καρπούς, καὶ διὰ τοῦτο οὐλαῖς ἐξ αὐτοῦ χρῆσθαί σφισι καὶ ποιεῖσθαι πέμματα ἐς τὰς θυσίας καθέστηκεν. ἐνταῦθα ἅλως καλουμένη Τριπτολέμου καὶ βωμὸς δείκνυται· [38.7] τὰ δὲ ἐντὸς τοῦ τείχους τοῦ ἱεροῦ τό τε ὄνειρον ἀπεῖπε γράφειν, καὶ τοῖς οὐ τελεσθεῖσιν, ὁπόσων θέας εἴργονται, δῆλα δήπου μηδὲ πυθέσθαι μετεῖναί σφισιν. Ἐλευσῖνα δὲ ἥρωα, ἀφ᾽ οὗ τὴν πόλιν ὀνομάζουσιν, οἱ μὲν Ἑρμοῦ παῖδα εἶναι καὶ Δαείρας Ὠκεανοῦ θυγατρὸς λέγουσι, τοῖς δέ ἐστι πεποιημένα Ὤγυγον εἶναι πατέρα Ἐλευσῖνι· οἱ γὰρ ἀρχαῖοι τῶν λόγων ἅτε οὐ προσόντων σφίσιν ἐπῶν ἄλλα τε πλάσασθαι δεδώκασι <καὶ> μάλιστα ἐς τὰ γένη τῶν ἡρώων.». -Παυσανίας Αττικά.
Η σημερινή Μάνδρα είναι χτισμένη στο Θριάσιον πεδίον (μέρος του ακόμα αρχαιότερου Ράριου), δηλαδή τον ιερότατο κατά την αρχαιότητα χώρο που εκτυλίσσεται το ελευσινιακό θείο δράμα, τον χώρο που τελούνται τα Ελευσίνια Μυστήρια, τον χώρο που σύμφωνα με την Αττική μυθολογία εμφανίστηκε η καλλιέργεια των σιτηρών ως δώρο της Θεάς Δήμητρας στην ανθρωπότητα. Τον χώρο αυτό - σιτοβολώνα της Αττικής - βρέχαν τα πολλά ρέματα της περιοχής με κυριότερη πηγή τον Ελευσίνιο Κηφισό (του οποίου την έξοδο στον κόλπο της Ελευσίνας εμποδίζει η σύγχρονη δόμηση και έργα με αποτέλεσμα την υπερχείλιση, με Τέλος τις πλημμύρες). Σε αυτά τα ρέοντα ύδατα και την υπερχείλιση τους, εκδήλωση της ισχύος του Θεού Ποσειδώνα, οφείλονταν η γονιμότητα του εδάφους (Φυτάλμιος) που επέτρεπε την εκτεταμένη καλλιέργεια των σιτηρών σε όλο το ιερό πεδίον. Δεν είναι εξάλλου τυχαία η κοινή του λατρεία στην περιοχή με τη Δήμητρα. Επίσης δεν είναι τυχαίο πως οι βασικές εορτές προς τιμήν και των δύο (Πχ Αλώα) λαμβάνουν χώρα αυτή την περίοδο του χρόνου, ούτε τυχαίο πως όλες οι έντονες βροχές με πλημμύρες στην περιοχή έχουν συμβεί κατά τους μήνες Οκτώβριο-Νοέμβριο, ήτοι Μαιμακτηριώνα (κυριαρχία Διός...Υε Κατεβάτα) και Ποσειδεώνα (Κυριαρχία Ποσειδώνα, Θεμελιούχος και Πλη(ε)ρώσιος).
Αυτά τα θεία ύδατα οι τραγικοί άθεοι βροτοί τα αποκαλούν τώρα: Ρέματα και χείμαρροι θανάτου, έχοντας αποκτηνωθεί σε θρησκευτική αντίληψη από τους Αμβρόσιους 1600 ετών. Αντιθέτως, αυτά τα θεία ύδατα τιμούσαν και φρόντιζαν οι παλαιοί ένθεοι κάτοικοι της περιοχής προφανώς έχοντας πολύ καθαρότερη αντίληψη των πραγμάτων απ' ότι οι σημερινοί. Βέβαια, αυτή η αλλαγή αντίληψης είναι νομοτελειακά αναμενόμενη καθώς με την απομάγευση της φύσης και την μεταβολή της λατρείας των ποταμιών, στα μπαζώματα της ανάπτυξης, αμβλύνεται στον άνθρωπο αμφίδρομα η ικανότητα προσέγγισης του ιερού. Κάπως έτσι τελικά, με την καταστροφή του Θριάσιου, με την υβριστική εξαφάνιση και μόλυνση των Ρείτων, με την μη αναγνώριση του εντός του κόσμου θείου, η αθεία ευθύνεται και για τις φονικές προδιαγεγραμμένες "φυσικές" καταστροφές.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου