Εκδηλώσεις - Θερμοπύλεια , Διαμαρτυρία στο μουσείο Ακροπόλεως

Δύο εκδηλώσεις που πρέπει να πάτε.

Θερμοπύλεια: Γιατί επιτέλους πρέπει να τιμούμε έμπρακτα αυτούς που με την αυτοθυσία τους διατήρησαν τον Ευρωπαϊκό πολιτισμό.
Και επειδή επιτέλους πρέπει να μαθαίνουμε από την ιστορία και όχι να την παπαγαλίζουμε, σημασία δεν έχει ποιοι πήγαν πρώτοι, αλλά ποιοι έμειναν μέχρι το τέλος.

Διαμαρτυρία για την λογοκρισία στο video του Γαβρά: Μιας πρώτης τάξεως ευκαιρία να φανεί επιτέλους πως υπάρχει μια πολύ πολύ μεγάλη μερίδα του πληθυσμού αυτής της χώρας που δεν αντέχει πια να βλέπει το κράτος να προσκυνά στις απαιτήσεις των ράσων. Άντε γιατί το "φωτιά και τσεκούρι στους προσκυνημένους" είναι πάντα επίκαιρο.

Νύμφης σώμα, ανάσα, μουσική

Το παρακάτω κείμενο ως μικρός φόρος τιμής στην Νύμφη που μας χαρίζει συνεχώς τα μέσα για να παίζουμε μουσική και η οποία ελπίζω να με συγχωρεί που πολλές φορές μαζεύω τα μέλη της για τις κατασκευές μου. Εύχομαι να συνεχίσει να μου μιλά.

Στις σκιερές πλαγιές των βουνών της Αρκαδίας, ζούσε η Νύμφη Σύριγξ ξακουστή όχι μόνο για την ομορφιά της αλλά και για τον ζήλο με τον οποίο διατηρούσε την παρθενία της αφιερωμένη στην θεά Άρτεμη, μην αφήνοντας κανέναν από τους Σατύρους να την πλησιάσει. Μόλις κάποιος έκανε με θαυμασμό να την πλησιάσει αυτή γοργά έτρεχε στις πλαγιές και χανόταν, αέρινη, και πανέμορφη η Ναϊάδα νύμφη. Μια μέρα όμως έτυχε να περνά από εκείνα τα μέρη ο ξακουστός τραγοπόδαρος θεός Πάνας, του οποίου την ακόρεστη λαγνεία καμιά νύμφη δεν μπορούσε να σβήσει. Έτυχε και είδε την Σύριγγα καθώς αυτή χόρευε σε ένα ξέφωτο και βάλθηκε να την πιάσει. Γρήγορα έτρεχε η Νύμφη, αλλά ακούραστος και ο θεός ξωπίσω της. Μέχρι που τον δρόμο της έκοψε ο ποταμός Λάδωνας, και ο Παν, ακόμα ξωπίσω της. Μην μπορώντας η Νύμφη να περάσει τα ορμητικά νερά του θεού ποταμού, παρακάλεσε με λυγμούς τις αδελφές της, τις άλλες νύμφες των νερών και του δάσους να την σώσουν από την ερωτική μανία του τραγοπόδαρου θεού, αφού είχε ορκιστεί να παραμείνει παρθένα για πάντα στην υπηρεσία της θεάς Αρτέμιδος. Οι άλλες Νύμφες εισάκουσαν τα παρακάλια της και την στιγμή που όρμαγε πάνω της, σίγουρος για την νίκη του, ο Παν αυτή μεταμορφώθηκε σε καλάμια στην όχθη του Λάδωνα.



Κλείνει την αγκαλιά του ο Παν, αλλά μέσα της δεν βρίσκονται παρά καλάμια. Και αναστενάζει ο θεός που δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει την μανία του, και η καυτή ανάσα που βγαίνει από το στόμα του, χαϊδεύει το χείλος των καλαμιών και αυτά ανταποκρίνονται, βγάζοντας σφυριχτούς, λυπητερούς ήχους, τους αναστεναγμούς ίσως την νύμφης που για να γλυτώσει από το πάθος ενός θεού, έγινε καλαμιά στην άκρη του ποταμού. Και τότε ο Παν, μη θέλοντας να ξεχάσει την πανέμορφη νύμφη, κόβει καλάμια διαφορετικού μεγέθους τα ενώνει και φτιάχνει το μουσικό όργανο που με το όνομα της νύμφης έμελλε να γίνει ο αχώριστος σύντροφος του. Η Σύριγξ ή Σύριγγα.



Η καλαμιά, η όπως είναι η επιστημονική ονομασία του είδους Arundo Donax, είναι όπως δείχνουν τα πράγματα γηγενές φυτό της Ευρώπης , ένα γιγάντιο αγριόχορτο θα λέγαμε που φύεται σε ρεματιές, παραποτάμιες περιοχές και όπου βρίσκει ήλιο και υγρασία. Εξαπλώνεται πολύ γρήγορα και σε πλήρη ανάπτυξη φτάνει μέχρι και τα 6 μέτρα ύψος. Θα λέγαμε πως είναι συγγενές με το μπαμπου της ανατολικής Ασίας το οποίο και χρησιμοποιείται με παρόμοιους τρόπους. Λόγω της ιδιαίτερης φύσης του, το φυτό με τον ξυλώδες αλλά ελαστικό και ταυτόχρονα κούφιο κορμό που αποτελεί ένα τέλειο φυσικό σωλήνα, αποτέλεσε από τα μυθικά χρόνια την πρώτη ύλη για την κατασκευή των πρώτων πνευστών με πιθανότατα αρχαιότερο όλων, την σύριγγα, αυλό του Πανός, ή σουραύλι όπως είναι σήμερα γνωστό σε πολλές περιοχές της Ελλάδας.

Όλοι οι γνωστοί μας τύποι αυλών ( και κατ’ επέκταση η πλειοψηφία των πνευστών οργάνων ) από την αρχαιότητα πιθανότατα προήλθαν από το σώμα της Νύμφης αυτής που για να γλυτώσει από τον Πάνα, μας χάρισε την φωνή της. Για να κατανοήσουμε πως χωρίς την Σύριγξ, την καλαμιά, είναι μάλλον σίγουρο πως δεν θα είχαμε τα ίδια ακούσματα και μουσική τέχνη σήμερα ας μιλήσουμε λίγο για τους αυλούς.

Οι πρόγονοι με την λέξη αυλός χαρακτήριζαν όλα ( νομίζω ), με εξαίρεση την σάλπιγξ, τα πνευστά όργανα που χρησιμοποιούσαν, τα οποία διαφοροποιούνται κυρίως από τον τρόπο που παράγεται ο ήχος και από την κατασκευή.
Κατ’ αρχάς όπως είπαμε έχουμε τον αυλό του Πανός, την σύριγγα, όπου ο ήχος παράγεται φυσώντας στο χείλος καλαμιών με διαφορετική διατομή και μήκος παράγοντας έτσι διαφορετικά αρμονικά κύματα (νότες). Σπάνια συναντούμε πια στην Ελλάδα σουραύλια αλλά ευτυχώς έχουμε τους κατοίκους των Άνδεων και αν δεν κάνω λάθος τους Ρουμάνους για να ακούμε ακόμα υπέροχες μελωδίες με αυτό το αρχέγονο όργανο, την μητέρα των πνευστών.



Έχουμε επίσης τον κλασσικό αυλό ( γνωστότερο στην διπλή του μορφή ώς δίαυλος ) που πρόκειται περί ενός καλαμιού ( ή αργότερα τρυπημένου ξύλου, και ότι υλικό θέλουμε σήμερα ) με τρύπες στο σώμα για την αλλαγή των παραγόμενων συχνοτήτων, που χρησιμοποιεί για την παραγωγή ήχου πάλι ένα κομμάτι καλαμιού κατάλληλα όμως διαμορφωμένου.
Όσον αφορά τώρα το καλαμάκι στο στόμιο που παράγει τον ήχο έχουμε δύο υποκατηγορίες αν και ο τρόπος που παράγεται ο ήχος είναι παρόμοιος. Τα διπλά καλάμια και τα μονά. Στα διπλά καλάμια έχουμε είτε δυο δεμένα μεταξύ τους κομμάτια καλαμιού, είτε ένα τσακισμένο με τέτοιο τρόπο ώστε τα χείλη να εφάπτονται. Φυσώντας τα καλάμια πάλλονται και δημιουργούν αυτόν τον γνωστό και «σπαστικό» για πολλούς ήχο της καραμούζας. Στην δεύτερη περίπτωση, έχουμε ή ένα κομμάτι καλαμιού δεμένο σε κάποιο σταθερό σώμα με τρόπο τέτοιο που να πάλλεται πάλι παράγοντας ήχο, είτε μια σωλήνα από καλάμι την οποία έχουμε σκίσει έτσι ώστε να δημιουργηθεί ένα γλωσσίδι που θα πάλλεται*. Έτσι στην πρώτη κατηγορία έχουμε τους ζουρνάδες, τις ντουντούκ κτλ ( αυτά πιο κοντινά στα αρχαία ), το όμποε, το φαγκότο ( οι πιο σύγχρονες υλοποιήσεις ), ενώ στην δεύτερη ανήκουν όργανα όπως το Μιζμάρ ( αυτό φαντάζομαι είναι ότι πιο συγγενές υπάρχει σήμερα στον αρχαίο δίαυλο) το κλαρίνο, ακόμα και το σαξόφωνο ( και αυτό δεν ξεχνά την καταγωγή του ) .













Έπειτα έχουμε τους πλαγίαυλους, όπου ο ήχος παράγεται παρόμοια με την σύριγγα μόνο που τώρα οι διαφοροποιήσεις στα ηχητικά κύματα δημιουργούνται με το άνοιγμα τρυπών σε ένα ενιαίο σώμα. Ο πλαγίαυλος μπορεί να πάρει την μορφή είτε του φλάουτου, είτε των αρχαιότερων παρόμοιων οργάνων όπως το Νεϋ και το Καβάλ ( καβάλι στην Ελλάδα* ). Φυσικά και εδώ τα πρώτα τέτοια όργανα ήταν εξ’ ολοκλήρου από καλάμι. Ακόμα και τα σύγχρονα φλάουτα, παρά το ότι κατασκευάζονται εξ’ ολοκλήρου από μέταλλο ( και χρυσό και ασήμι μάλιστα ) δεν ξεχνούν την καταγωγή τους και εντάσσονται στα ξύλινα πνευστά ( woodwinds).



Ξεχωριστή αναφορά ίσως χρειάζονται και αυτά τα όργανα που χρησιμοποιούν για την παραγωγή ήχου την γνωστή σφυρίχτρα, όπως είναι όλα τα διαφορετικά ήδη φλογέρας. Ο αέρας που παράγεται φυσώντας οδηγείται από ένα στένωμα υπό κλίση σε μια εγκοπή στο κυρίως σώμα παράγοντας έτσι το σφύριγμα.





Τέλος μπορούμε να έχουμε διαφορετικές υλοποιήσεις όπως τον άσκαυλο, τσαμπούνα γκάιντα κτλ που δεν παύουν όμως να είναι κλασσικοί αυλοί στους οποίους όμως αντί να φυσάμε απευθείας, χρησιμοποιούμε τον ασκό ( γλυτώνουμε έτσι την αναγκαιότητα της κυκλικής αναπνοής – που καίει και εγκεφαλικά κύτταρα, και του άσχημου φουσκώματος του στόματος που έκανε την Αθηνά να πετάξει τον πρώτο αυλό που δημιούργησε με αποτέλεσμα να τον βρει ο σάτυρος Μαρσύας ) . Η παραγωγή του ήχου σε όλα αυτά τα όργανα γίνεται όπως και στους κλασσικούς αυλούς με μονά ή διπλά καλάμια.







Με τις λίγες αυτές αναφορές νομίζω γίνεται εμφανές πως αναγκαστικά όταν μιλάμε για πνευστά μουσικά όργανα μιλάμε για την Νύμφη, στης οποίας το σώμα πρέπει να αποδίδουμε τιμές για την προσφορά του. Όπως αναφερθεί και πριν εκτός από τις Σάλπιγγες *( τα χάλκινα που λέμε σήμερα πχ ) δεν μπορώ να σκεφτώ κάποιο πνευστό που να μην σχετίζεται με την Νύμφη Σύριγξ. Και όχι μόνο αυτό αλλά μέχρι σήμερα, παρά την τεχνολογική μας πρόοδο, δεν έχουμε καταφέρει να βρούμε κάποιο τεχνητό υλικό ικανό να αντικαταστήσει το καλάμι για την παραγωγή ήχου στους αυλούς ( από ζουρνάδες και πίπιζες, μέχρι όμποε, κλαρίνα και σαξόφωνα ).

• Αξίζει ίσως να αναφέρουμε πως προτού επανα-εισάγουμε τους αυλούς με την μορφή του κλαρίνου μεγάλο μέρος της παραδοσιακής μουσικής βασιζόταν στο Καβάλι ( και στον άσκαυλο επίσης ).
• Αρκετοί μελετητές υποστηρίζουν πως ο δίαυλος ανήκει στην κατηγορία των πνευστών με διπλό γλωσσίδι, αλλά δεν ξέρω αν έχουν ποτέ προσπαθήσει να παίξουν με δύο τέτοια ταυτόχρονα στο στόμα τους χωρίς καπάκι. Εγώ νομίζω πως στον δίαυλο μάλλον χρησιμοποιούσαν μονό καλάμι με γλωσσίδι σαν αυτά που ακόμα χρησιμοποιούνται στις τσαμπούνες και το αιγυπτιακό μιζμάρ.
• Και αυτά βέβαια θεωρώ πως έλκουν την καταγωγή τους από ένα άλλο μυθικό όν τους Τρίτωνες, που παρομοίως μας δώρισαν τα γνωστά μας κοχύλια που απετέλεσαν και τις πρώτες σάλπιγγες ( μαζί με τα κέρατα των ζώων ).
• Θα προσπαθήσω να βρω χρόνο να ανεβάσω και ηχητικά δείγματα των φωνών που η Νύμφη παράγει ανάλογα με την διάθεση της.

Το τσεκούρι..... της εκκλησίας (Σκην. Κ.Γαβράς)

Αυτές τις ημέρες, που βούιξε ο τόπος με το ζήτημα που προέκυψε στο νέο μαυσωλείο της Ακροπόλεως με το ολιγόλεπτο φιλμάκι του Κ.Γαβρά, πολλοί είναι αυτοί που ευλόγως αναρωτιούνται γιατί η ορθόδοξη ηγεσία προέβη σε μια βλακώδη διαμαρτυρία η οποία τελικά το μόνο που πέτυχε είναι να πάρει μια μεγαλύτερη διάσταση το θέμα, αρνητική γι' αυτήν.
Επικοινωνιακά, φαίνεται πως οι "πατέρες" έκαναν ένα μεγάλο λάθος, αφού όπως έχει δείξει το πράγμα και σε άλλες περιπτώσεις, οποιαδήποτε "κραυγή" εναντίον τους, πόσο μάλλον ένας υπαινικτικός ψίθυρος όπως αυτός του Γαβρά, πνίγεται και μόνος του και δεν βρίσκει και πολλά ανοιχτά ώτα, αφού λίγοι είναι οι συμπολίτες μας που βλέποντας το φιλμάκι θα καταλάβουν τι δείχνει και θα προβληματιστούν, όπως λίγοι είναι και εκείνοι που διαβάζοντας ένα μυθιστόρημα ( το ΠΧ μου έρχεται τώρα στο μυαλό ) θα προχωρήσουν σε μια εσωτερική διαδικασία καθάρσεως από την χιλιόχρονη προπαγάνδα των ρασοφόρων. Ακόμα λιγότεροι θα είναι αυτοί που θα περάσουν ίσως από την αδιαφορία, άντε και την άρνηση, σε μια άλλη επικίνδυνη για τους νοσταλγούς της θεοκρατίας του Βυζαντίου στάση*.

Θα μπορούσαμε κάλλιστα να αναλογιστούμε και την στάση που έχει επιδείξει τα τελευταία χρόνια στον επικοινωνιακό τομέα η καθολική εκκλησία, στερώντας από το οπλοστάσιο των "εχθρών" της βασικά επιχειρήματα και τσιτάτα. Εξελικτική θεωρία, ναι γιατί όχι δεν έρχεται σε αντίθεση με τα πιστεύω μας. Ινδιάνοι της Αμερικής και λοιποί "άγριοι". Ναι έχετε δίκιο κάναμε σφάλματα ζητάμε συγγνώμη. Γαλιλαίος, Κοπέρνικος, ουψ σφάλμα, συγγνώμη και πάλι. Με αυτόν τον τρόπο η καθολική εκκλησία κατόρθωσε να εκσυγχρονίσει το προφίλ της στην μετανεωτερικότητα ενώ ταυτόχρονα δεν άφησε τα κεκτημένα τα οποία τεχνηέντως και πονηρά συνεχίζουν να προωθούνται από το πλήθος των "παρα-εκκλησιαστικών" οργανώσεων της οι οποίες μάλλον εκφράζουν αυτά που όλοι τους πιστεύουν αλλά δεν συμφέρει να πουν ανοιχτά και επίσημα.

Και επανερχόμαστε τώρα στο εύλογο ερώτημα. Γιατί οι ντόπιοι χριστιανοί κρατούντες δρουν τόσο διαφορετικά; Είναι τελικά βλακεία; Μου φαίνεται απίθανο, ο μηχανισμός αυτός που έχει καταφέρει να συντηρεί μια από τις τελευταίες περίπου θεοκρατίες στον πλανήτη, ο μηχανισμός αυτός που έχοντας προβλέψει τον επικείμενο διαχωρισμό από το κράτος, αγοράζει και πουλάει ολόκληρη την χώρα ώστε να ρευστοποιήσει τα κατεκτημένα εδάφη, ο μηχανισμός που εκπρόσωποι του εμπλέκονται σε ιστορίες αρχαιοκαπηλίας, σεξουαλικών διαστροφών, ληστειών, διαπλοκών με κάθε άλλη μορφή εξουσίας, ιστορίες πρακτόρων κτλ, να προβαίνει κατά σε καιρούς σε τέτοιες ηλίθιες αντιδράσεις.

Θεωρώ πολύ πιθανότερη μια εξήγηση που θα λαμβάνει υπόψη , και άλλες παραμέτρους πολύ σημαντικές κατά την γνώμη μου, όπως το ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν πέρασε ποτέ από έναν διαφωτισμό, όπως τα άλλα δυτικά κράτη με αποτέλεσμα η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία να μην έχει χρειαστεί ως τώρα να μετασχηματιστεί για να αντιμετωπίσει κινήματα παρόμοια με αυτά που βρέθηκαν αντιμέτωποι οι καθολικοί λόγου χάρη, απλά πέρασε από την θεοκρατία στην μοντέρνα αδιαφορία, οπότε και δεν έχει λόγο να απεμπολήσει μόνη της την σχέση σουλτάνου - ραγιά που έχει με το μεγαλύτερο μέρος της ελληνικής κοινωνίας.

Έτσι, τέτοιες ενέργειες των ορθοδόξων, δεν είναι κουταμάρες όπως ίσως αρκετοί υποθέτουν, αλλά επίδειξη ισχύος και σύσφιξη των δεσμών της με το ποίμνιο ή τέλος πάντων το κοινό της. Από την στιγμή που η ελληνική ορθόδοξη εκκλησία δεν έχει χάσει τα μέσα που της επιτρέπουν την εξουσιαστική σχέση με την κοινωνία ( χρήματα, διαπλοκή, παιδεία κτλ ) ξέρει και πολύ καλά πως οι όποιες αντιδραστικές στο «θεάρεστο» έργο της φωνές απλά θα σβήσουν μέσα στον βόμβο μιας αδιάφορης κοινωνίας ενώ η πόλωση των «δικών» της και οι γονυκλισίες των κρατικών θα κρατήσουν πολύ περισσότερο*. Εξ’ άλλου σωστά έχει επισημανθεί πως στις κοινωνίες της αδιαφορίας, οι ισχυρές μειοψηφίες είναι αυτές που «περνάνε» το δικό τους. Και φυσικά ποτέ καμιά εξουσιαστική σχέση που χρησιμοποιεί την έμφυτη στον άνθρωπο θρησκευτικότητα δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί με συστήματα άρνησης και αντίδρασης που στερούνται της ικανότητας του να γεμίζουν το «κενό», όπως είναι το σύγχρονο κίνημα ( ο απόηχος του μάλλον ) του «αθεϊσμού» που τους αδιάφορους τους αφήνει αδιάφορους, τους σοβαρότερους να αναρωτιούνται ( μιας και το δίπολο θρησκεία-αθεία, φιλοσοφικά τουλάχιστον έχει καταρριφτεί ) και απλά ίσως καταφέρνει να πωρώσει ανάποδα κάποιους ήδη πωρωμένους.

*Προσωπικά θεωρώ όπως έχει δείξει η ιστορία, πως η δεδομένη ανεπάρκεια των γραφικών ( όπως εμφανίζονται τελευταία ) αθέων του εξωτερικού να αντιμετωπίσουν φαινόμενα που κινούνται στους χώρους της θρησκευτικότητας, δεν μπορεί παρά να έχει και εδώ το ίδιο αποτέλεσμα πόσο μάλλον αν αναλογιστούμε πως τα περισσότερα κινήματα που εισάγονται στην Ελλάδα, περνάνε από μια τραγελαφική μεταμόρφωση προς το χειρότερο.
*χαρακτηριστικό είναι πως τα ίδια ΜΜΕ και οι ίδιοι δημοσιογράφοι που τώρα θα κατηγορούν την ΕΟΕ για «λογοκρισία» σε λίγο καιρό θα μιλούν για κατάνυξη, για πνευματικότητα και μπλα μπλα μπλα.

Σχετικές ειδήσεις

Το Ρω και το Λάμβδα

Παρά το ότι συμβαίνει συχνά, οπότε θα έπρεπε να το έχω συνηθίσει, το γεγονός πως πολλά λογοτεχνικά έργα, μας ανοίγουν κάθε φορά που σκύβουμε πάνω τους, άλλες πύλες, και δρόμους απαρατήρητους στην πρώτη ανάγνωση, ανάλογα με τις καταστάσεις που βιώνουμε και που εστιάζεται η προσοχή μας, είναι κάτι που συνεχίζει να με συνεπαίρνει ευχάριστα.
Κάπως έτσι, διαβάζοντας ξανά τα επιγράμματα του Παλλαδά*, πέρασα γρήγορα από τα γνωστά ( δύο από αυτά έχω και στην σελίδα αριστερά ) και στάθηκα στο Ρω και το Λάμβδα απ’ όπου προέκυψαν οι κάτωθι σκέψεις.

*Ένα εξαιρετικό κείμενο με ανάλυση κυρίως του πρώτου τύπου επιγραμμάτων του ποιητή είχε παρουσιάσει περίπου ένα χρόνο πριν στο ιστολόγιο του ο Γιώργος Πίττας, αξίζει να το διαβάσετε.

Περί Κολακείας

Ρω και Λάμβδα μόνον, κόρακας κολάκων διορίζει
λοιπόν ταύτο κόραξ βωμολόχος τε κόλαξ.
Τουνεκά μοι, βέλτιστε, τόδε ζώον πεφύλαξο,
Ειδώς και ζώντων τους κόλακας κόρακας.

Σε αυτό το ευφυέστατο επίγραμμα τύπου λογοπαιγνίου ο Παλλαδάς δεν καινοτομεί σε κάτι αλλά συνεχίζει μια πολύχρονη παράδοση του Ελληνικού πολιτισμού, μια παράδοση σιχαμάρας και απαξίας για το κοινωνικό φαινόμενο των κολάκων. Ακόμα και το λογοπαίγνιο είναι συνέχεια της ρήσης του Αντισθένη που διασώζει ο Διογένης Λαέρτιος.

Κρείττον.. είς κόρακας η είς κόλακας εμπεσείν
Οι μέν γαρ νεκρούς, οι δε ζώντας εσθίουσιν.

Το οποίο μεταφέρει και ο Στοβαίος ως εξής:

Αντισθένης αιρετώτερον φήσιν εις κόρακας εμπέσειν,
ή εις κόλακας.
οι μεν γαρ αποθανόντος το σώμα,
οι δε ζώντος την ψυχήν λυμαίνονται.

Ο φιλόσοφος μας λέει πως είναι καλύτερα κάποιος να πέσει σε κόρακα παρά σε κόλακα, γιατί οι μεν κόρακες τρέφονται με τις σάρκες των νεκρών, ενώ οι κόλακες με τις ψυχές των ζωντανών.
Έτσι στο λυκόφως του Ελληνικού πολιτισμού έρχεται ο ποιητής να συμπληρώσει πως:
Η διαφορά του κόρακα από τον κόλακα είναι το Ρ και το Λ και πως ο κόρακας είναι ένας βωμολόχος κόλακας. Πρέπει να φυλασσόμαστε από αυτό το ζώο, τον κόλακα που είναι ο κόρακας των ζωντανών.
Φαίνεται πως η κολακεία είναι μια πρακτική συνηθισμένη στις ανθρώπινες κοινωνίες, πρακτική που συνήθως εμφανίζεται εκεί που υπάρχει εξουσία και αυλές, εκεί όπου κυριαρχούν οι ανισότητες και τα κατώτατα ένστικτα του ανθρώπου, εκεί όπου οι συμπεριφορές δεν καθορίζονται από αρχές και τιμή αλλά από την φιλαρέσκεια και το προσωπικό κέρδος. Και αν η κολακεία είναι μια ιδιότητα που μπορεί να αναπτύξει ο απαίδευτος, αδύναμος και άτιμος δεν παύει αυτή να είναι κενή περιεχομένου αν δεν υπάρχει και ο αποδέκτης της. Από μόνος του ο κόλακας είναι απλά ένα φαινόμενο, ένας τύπος ανθρώπου που μπορεί απλά να αντιμετωπιστεί με χλεύη και αδιαφορία, όμως η πράξη του της κολακείας όταν βρει μεγάλα αυτιά, έχει αντίκτυπο που είναι σημαντικός και είναι αυτό που θα πρέπει να μας απασχολεί όπως απασχόλησε και τους προγόνους μας σε όλη την διάρκεια του πολιτισμού μας.
Μόνο αν περάσουμε από τον κόλακα στον κολακευόμενο μπορούμε να κατανοήσουμε την διάσταση του φαινομένου και να εξηγήσουμε γιατί ο κόλακας είναι ο κόρακας για τους ζωντανούς.
Σε μια πρώτη βαθμίδα ο κόλακας απλά κερδίζει κάτι εις βάρος του κολακευόμενου όπως μας παρουσιάζει και το Αισωπικό με τον κόρακα που χάνει το φαγητό του από την αλεπού που τον κολακεύει. Αναλόγως ο Φωκυλίδης προειδοποιεί να μην κάνουμε φίλους τους παρασιτικούς κόλακες, αφού είναι φίλοι μόνο για το φαγοπότι.
Είναι εμφανές πως και το να είμαστε οι άνθρωποι επιρρεπείς στην κολακεία είναι σύνηθες αφού εισέρχεται η κολακεία ύπουλα μέσω συναισθημάτων και είναι συνεχής ο αγώνας που πρέπει να δίνουμε ώστε να μην πέφτουμε θύματα της. Για αυτή την ανθρώπινη αδυναμία καταπολέμησης της κολακείας ο Σενέκας πολύ ωραία αναφέρει πως οι άνθρωποι πολύ συχνά, βάζουμε ανάμεσα σε εμάς και την κολακεία μια πόρτα, την οποία όμως δεν κλείνουμε ποτέ.
Σε όλες τις περιπτώσεις αυτό που ο κολακευόμενος στερεί από τον εαυτό του ακούγοντας τους κόλακες είναι η Αλήθεια και η δυνατότητα βελτίωσης και αυτό είναι το αγαθό που εντέλει χάνει από τα ράμφη τους. Πολλές οι προειδοποιήσεις των σοφών μας για τα δεινά που παθαίνει ο κολακευόμενος.

Ο Φαβωρίνος μας λέει:

Ώσπερ ο Ακταίων υπό των τρεφομένων υπ' αυτού κυνών απέθανεν,
ούτως οι κόλακες τους τρέφοντας καταλύουσιν

και ο Αριστώνυμος συμπληρώνει:

Τα μεν ξύλα το πύρ αύξοντα υπ' αυτού καταναλίσκεται.
ο δεν πλούτος εκτρέφων τους κόλακας υπ' αυτών τούτων διαφθείρεται

Δυστυχής είναι ο άνθρωπος εκείνος που πέφτει θύμα λόγω της αδυναμίας του στους κόλακες και ταυτίζει τα ευχάριστα λόγια τους με λόγια φιλίας, με αποτέλεσμα τελικά να χάνει τους φίλους του και να περιτριγυρίζεται από κόλακες μέχρι αυτοί να «φάνε» ως κόρακες την ψυχή του.
Πολλάκις μας μιλάνε και γι αυτό οι πρόγονοι όπως ο σοφιστής Αντιφών που επισημαίνει πως «Πολλοί άνθρωποι , ενώ έχουν καλούς και ειλικρινείς φίλους , δεν το αντιλαμβάνονται και συνάπτουν φιλίες με εκείνους που τους θωπεύουν και τους κολακεύουν»
και συνεχίζουν οι νουθεσίες από το παρελθόν
Ο Ευριπίδης λέει:

Φίλους δε τους μεν μη χαλώντας εν λόγοις κέκτησο.
Τους δεν προς χάριν συν ηδονή
τη ση πονηρούς, κλείθρον είργετω στέγης.

Ο Δημόκριτος:

ευλογέειν επί καλοίς έργμασι, καλόν.
το γάρ επί φλαύροισι, κίβδηλον, και απατεώνος έργον.

Ο Φαβωρίνος:

Έστι δε ούκ αξιόπιστος έπαινος, ον επαίνει τις έτερον φια το εαυτού συμφέρον.

Ο Διογένης:

Επί της κολακείας, ώσπερ επί μνήματος, αυτό μόνον το όνομα της φιλίας επιγέγραπται.

Ο Ισοκράτης:

Μισεί τους κολακεύοντας, ώσπερ του εξαπατώντας.
αμφότεροι γαρ πιστευθέντες τους πιστεύσαντας αδικούσι.

Ο Πυθαγόρας συμπληρώνει:

Χαίρε τοις ελέγχουσι σε μάλλον, η τοις κολακεύουσιν.
ως δ' εχθρών χείρονας εκτρέπου τους κολακεύοντας.

Και ο Σωκράτης:

Οι μεν λύκοι τοις κυσίν, οι δε κόλακες τοις φίλοις όντες όμοιοι,
ανομοίων επιθυμούσιν.

Απ’ όλα τα παραπάνω βλέπουμε γιατί πρέπει να μισούμε τους κόλακες και να μην κρατάμε ανοιχτή αυτή την πόρτα που αναφέρει ο Λατίνος.
Υπάρχει όμως και ένα άλλο πολύ σοβαρότερο επίπεδο του φαινομένου αυτού, όταν το αποτέλεσμα της κολακείας δεν βλάπτει μόνο τον κολακευόμενο αλλά και τρίτους. Αυτό πάντα συμβαίνει όταν ο κολακευόμενος είναι κάποιος που έχει εξουσία πάνω σε άλλους. ( εδώ χρήσιμο είναι να πούμε πως όλοι λίγο πολύ, σε διαφορετικά μεγέθη μπορεί να έχουμε εξουσία πάνω σε άλλους ανθρώπους. )

Ο Παλλαδάς λοιπόν πάλι μας λέει πως ο άριστος άνθρωπος πρέπει να μισεί όχι μόνο τον κόλακα αλλά και αυτόν που κολακεύεται. Γιατί αυτός που ανέχεται τους κόλακες σε πολλούς θα κάνει κακό ανεχόμενος και πιστεύοντας αυτά που του λένε.

Εί τις ανήρ άρχων εθέλει κολάκων ανέχεσθαι,
Πολλούς εκδώσει τοις μιαροίς στόμασιν
Ώστε χρή τον άριστον απεχθαίροντα δικαίως,
Ως κόλακας μισείν τους κολακευομένους.

Έτσι ο Παλλάδας την πολύπαθη εποχή που ζεί όπου Τύραννοι, εκτρέφουν το χείριστο των ζώων στις αυλές τους

“Από μεν τα ήμερα τους κόλακες , από δε τα άγρια τους συκοφάντες”. Διογένης
”Από μεν τα άγρια ζώα το χειρότερο είναι ο Τύραννος και από τα ήμερα , ο Κόλακας”. Πλούταρχος

συνεχίζει την ελληνική παράδοση που συνδέει τους κόλακες και τους κολακευόμενους με την Τυραννία, την συκοφαντία και την διαβολή, όπου οι αγαθοί πέφτουν θύματα των φαύλων.

Ενδεικτικά ο Πλάτωνας στην προς τον Τύραννο Διονύσιο επιστολή μας λέει:

Εώρων γαρ και τότε, και νυν ορώ τας μεγάλας ουσίας και υπερόγκους των τε ιδιοτών και των μοναρχών, σχεδόν όσω περ αν μείζους ώσι, τοσούτω πλείους και μείζους τους διαβάλλοντας, και προς ηδονήν μετά αισχράς βλάβης τους ομιλούντας τρέφοπύσας, ου κακόν ουδέν μείζον γεννά πλούτος τε και η της άλλης εξουσίας δύναμις.

Την πιο ολοκληρωμένη όμως σύνδεση των φαινομένων αυτών μας την παραδίδει ο Λουκιανός στο έργο του «Περί του μη ραδίως πιστεύειν διαβολή» μέσα από το παράδειγμα του πίνακα «η Διαβολή» που ζωγράφισε ο μεγάλος Απελλής.

*

Περισσότερο απ’ όλους ο ζωγράφος Απελλής, ο Εφέσιος, συνέλαβε την εικόνα της διαβολής .Γιατί ο ίδιος έπεσε θύμα της.
Είχε διαβληθεί άσχημα, ότι τάχα συμμετείχε στη συνομωσία του Θεοδώτα προς τον Πτολεμαίο στην Τύρο ,ενώ ο Απελλής δεν είχε δεί ποτέ την Τύρο, ούτε καν γνώριζε ο Θεοδότας ποιος είναι, εκτός μόνο όσα άκουγε από τον Πτολεμαίο, ότι είναι κάποιος ύπαρχος επιτετραμμένος στην Φοινίκη.
Άλλ' όμως κάποιος ομότεχνος ανταγωνιστής του, Αντίφιλος το όνομα του, από φθόνο για την τιμή που του είχε ο βασιλιάς και απο ζηλοτυπία για την τέχνη του, κατήγγειλε στον Πτολεμαίο ότι τα ξέρει όλα και πως κάποιος είδε τον Απελλή στην Φοινίκη να συντρώγει με τον Θεοδότα και σε όλο το δείπνο του μιλούσε μυστικά στο αυτί.
Στο τέλος ισχυρίστηκε πως η αποστασία της Τύρου και η κατάληψη της Πηλουσίου προέκυψε κατόπιν συμβουλής του Απελλή .
Ο Πτολεμαίος αν και γενικά δεν ήταν νευρικός ,αλλά θρεμμένος μέσα στην δεσποτική κολακεία, άναψε και συνταράχτηκε τόσο πολύ από την παράλογη αυτή διαβολή ώστε δεν σκέφτηκε ούτε το πιο εύλογο: Ούτε ότι ήταν ανταγωνιστής του ο διαβάλλων, ούτε ότι ο ζωγράφος Απελλή ς δεν ήταν δε θέση να κάνει μια τόσο μεγάλη προδοσία. Και επιπλέον δεν σκέφτηκε πως δεν είχε λόγο να το κάνει ,αφού ήταν ευεργετημένος από αυτόν και έχαιρε της εκτίμησης των ομοτέχνων του. Αλλά ενώ δεν εξέτασε και το απλό, αν πράγματι ταξίδεψε ο Απελλής στην Τύρο, αμέσως εξεμάνη και βούιξε όλο το βασιλικό παλάτι από φωνές και τις κραυγές του για τον αχάριστο, τον επίβουλο και συνωμότη.
Και αν δεν έλεγε κάποιος από τους παρόντες που αγανάκτησε με την αναισχυντία του Αντίφιλου και καταλυπήθηκε τον Απελλή ,ότι κανέναν από αυτούς δεν συνάντησε ο άνθρωπος ,θα του είχαν κόψει το κεφάλι και θα είχε προσπεραστεί το γεγονός πως σε τίποτα δεν ήταν αίτιος αυτός για τα κακά που συνέβησαν στην Τύρο.
Ο Πτολεμαίος λέγεται ότι ντράπηκε τόσο πολύ με αυτά που γίνανε, που δώρισε στον Απελλή 100 τάλαντα και τον Αντίφιλο τον έκανε δούλο του.
Ο Απελλής καθώς κρατούσε στη μνήμη του όσα κινδύνεψε να πάθει, με αυτήν την εικόνα αναπαρέστησε την διαβολή:
Στα δεξιά της κάθεται κάποιος άνδρας με τεράστια αυτιά, σχεδόν όμοια με του Μίδα, προτείνοντας το χέρι ενώ από μακριά πλησιάζει η Διαβολή.
Γύρω από αυτόν στέκονται δυο γυναίκες. Μου φαίνεται η Άγνοια και Υπόληψις. Από την άλλη πλευρά προσέρχεται η Διαβολή, γύναιον υπερβολικά όμορφο, θερμό και ταραγμένο έτσι που να δείχνει τη λύσσα και την οργή της. Στο αριστερό της χέρι κρατάει μια δάδα καιόμενη και με το άλλο σέρνει ένα νέο που έχει σηκώσει τα χέρια προς τον ουρανό και επικαλείται τους θεούς .
Προηγείται μπροστά τους ένας άνδρας ωχρός και άσχημος, με κοφτερό βλέμμα που μοιάζει με αυτούς που πάσχουν από μακρά ασθένεια. Θα μπορούσε να υποθέσει κανείς ότι αυτός είναι ο Φθόνος. Υπάρχουν και άλλες δύο επιπλέον που συνοδεύουν, προτρέπουν, υποστηρίζουν και επιδοκιμάζουν την Διαβολή.
Όπως μου μαρτύρησε ο περιηγητής της εικόνας η μία ήταν η Επιβουλή ,η άλλη η Απάτη.
Στο κατόπι ακολουθεί μια άλλη μορφή ,εντελώς πένθιμα φτιαγμένη, μαυροντυμένη και συντετριμμένη ,Μετάνοια νομίζω λεγότανε… Αυτή γυρνούσε προς τα πίσω δακρυσμένη και με μεγάλη ντροπή έβλεπε την Αλήθεια να πλησιάζει. Έτσι λοιπόν ο Απέλλης απεικόνισε με τη ζωγραφική του τον κίνδυνο που διέτρεξε.*

Όπου ο φιλόσοφος συνδέοντας όλα τα παραπάνω μας λέει πως η διαβολή είναι αδελφή της κολακείας το μεγαλύτερο από τα πιο χυδαία ραδιουργήματα που τεχνάζονται οι φαύλοι.

Μηχανήματα δε αυτοίς κατά του ακούοντος η τε απάτη και το ψεύδος και η επιορκία και προσλιπάρησις και αναισχυντία και άλλα μυρία ραδιουργήματα. η δέ δή μεγίστη πασών η κολακεία εστί, συγγενής, μάλλον δε αδελφή τις ούσα της διαβολής. ουδείς γούν ούτω γεννάδας εστί και αδαμάντινον τείχος της ψυχής προβεβλημένος, ος ούκ αν ενδοίη προς τας της κολακείας προσβολάς, και ταύτα υπορυττούσης και τους θεμελίους αφαιρούσης της διαβολής. και τα μεν εκτός ταύτα. ένδοθεν δε πολλαί προδοσίαι συναγωνίζονται τας χείρας ορέγουσαι και τας πύλας αναπετώσαι και πάντα τρόπον τη αλώσει του ακούοντος συμπροθυμούμεναι. πρώτον μεν το φιλόκαινον, ο φύσει πάσιν ανθρώποις υπάρχει, και το αψίκορον, έπειτα δε το πρός τά παράδοξα των ακουσμάτων επόμενον. ου γαρ οίδ' 'οπως ηδόμεθα πάντες λαθρηδά και πρός το ούς λεγόμενα και μεστά υπονοίας ακούοντες• οίδα γουν τινας ούτως ηδέως γαργαλιζομένους τα ώτα υπό των διαβολών ώσπερ τους πτεροίς κνωμένους.

Από τα βάθη των αιώνων η σοφία των προγόνων μας έρχεται να μας προστατεύσει. Ειδικά αυτό το θέμα είναι πάντα επίκαιρο αφού μοιάζει να ζούμε σε έναν κόσμο όπου η δουλοπρέπεια και η κολακεία ( τις εξισώνει ο Πλάτων στην Πολιτεία ) φαίνεται να κυριαρχούν σε όλους τους τομείς ( προσωπικές σχέσεις, οργανώσεις, πολιτεία ) και πολλές φορές μάλιστα να λογίζονται ως κάτι το θεμιτό και θετικό με αποτέλεσμα όπως είδαμε δημιουργούνται βλάβες. Εμείς αρκεί να θυμόμαστε ( όπως συχνά έχω αναφέρει στο παρελθόν ) πώς η φιλοσοφία δεν είναι, ούτε διάβασμα ή συγγραφή βιβλίων, ούτε παρακολούθηση ή παρουσίαση διαλέξεων, δεν είναι ούτε τσιτάτα, ούτε θεωρητικολογίες. Η φιλοσοφία είναι πράξη συνεχής και μάχη, κυρίως με τον εαυτό μας.

* Από αυτήν την περιγραφή του πίνακα του Απελλή εμπνεύστηκε ο Μποτιτσέλι τον δικό του πίνακα που βλέπετε.
* Την μετάφραση αυτού του αποσπάσματος από το έργο του Λουκιανού την βρήκα στο ιστολόγιο το μανιτάρι το οποίο ευχαριστώ που με γλύτωσε από την προσπάθεια να μεταφράσω εγώ ένα τόσο μεγάλο κείμενο.

....θα τον γεμίσουμε εμείς.

Συνέχεια από εδώ

Την στιγμή λοιπόν που ο πλανήτης φαίνεται να έχει πάρει ένα δρόμο χωρίς επιστροφή, η πλειονότητα της πολιτισμένης ανθρωπότητας απασχολείται, με το προδοτικό χάζεμα των ΜΜΕ αρωγό, με γελοία, άνευ ουσίας η virtual reality θέματα.
Το ανάλαφρο, το άσκοπο και το χαζοχαρούμενο κυριαρχούν στην σκέψη μας, στις συζητήσεις μας και φυσικά στον τρόπο ζωής μας, την ίδια στιγμή που τα πάντα γύρω μας – έξω από τις αφύσικες φυσαλίδες του σύγχρονου πολιτισμού – εξαφανίζονται και πεθαίνουν.
Κάποιοι, ελάχιστοι, που αγωνιούν για αυτά τα πράγματα, γνωρίζουν το πρόβλημα και έχουν προ πολλού πετάξει από πάνω τους τα χαζοχαρούμενα προσωπεία ( ή απλά ρομαντικά μερικές φορές ) του σύγχρονου τρόπου σκέπτεσθαι που κυριαρχείται από ανέξοδους, παράλογους και στα όρια του ηλιθίου συναισθηματισμούς έχουν κρούσει τον κώδωνα του κινδύνου, και έχουν προτείνει και λύσεις.
Οι λύσεις αυτές είναι τρομαχτικές αλλά μοιάζουν να είναι οι μόνες λογικές και βιώσιμες σε αυτό το σημείο που έχουμε φτάσει. Ενδεικτικά μόνο θα αναφέρω πως πχ

Ο μόνος τρόπος για να λυθεί το πρόβλημα του υπερπληθυσμού ( αν αποφασίσουμε πως είναι πρόβλημα και πάψουμε να ακούμε το συναισθηματικό κακομαθημένο παιδάκι μέσα μας που ακόμα πιστεύει σε παραμύθια αέναης ανάπτυξης, όλη η ανθρωπότητα αγαπημένη και λοιπές αρλούμπες που πουλάει η σύγχρονη κουλτούρα της κατανάλωσης ), είναι να εφαρμοστεί παγκόσμιος έλεγχος στις γεννήσεις, έτσι ώστε όχι μόνο να σταματήσει η γεωμετρική αύξηση αλλά να γίνει αρνητική. Πρέπει επίσης να αλλάξουμε τον τρόπο που αντιλαμβανόμαστε την ιατρική και το τι οφείλει ως επιστήμη να μας προσφέρει. Εκτός αν συνεχίζουμε να μετράμε την ποιότητα ζωής με μέσους όρους ζωής μην λαμβάνοντας υπ’ όψιν πως 10 χρόνια καρκίνος, 15 αλτζχάιμερ και 5 κλινήρης για να φτάσεις τα 80-90 δεν είναι ποιότητα ζωής.

Ο μόνος τρόπος για να αντιστραφεί – αν αυτό είναι ακόμα εφικτό – η καταστροφή, θα είναι να περιορίσουμε τις ανάγκες μας στις απαραίτητες, να υπάρχει κατά περιοχές, αυτάρκεια με τα τοπικά προϊόντα, να σταματήσει η ανισσόροπη κατανομή των πλουτοπαραγωγικών πηγών, με άλλα λόγια να σταματήσει ο σημερινός οικονομικός πολιτισμός. Εκτός και αν ακόμα βλακωδώς συνεχίζουμε οι δυτικοί να «φιλοσοφούμε» για τον πλανήτη εν μέσω λουκούλλειων γευμάτων με αγαθά από παντού, και πιστεύουμε πως γίνεται να μοιραστεί ισομερώς ο πλούτος της γής και εμείς να συνεχίσουμε να ζούμε όπως τώρα.

Ο μόνος τρόπος για να δοθούν λύσεις φαίνεται να είναι με εξουσιαστικό τρόπο, αφού η αποχαυνωμένη ανθρωπότητα ΔΕΝ ΠΡΟΚΕΙΤΑΙ να βγει από την εικονική πραγματικότητα, της καπναπαγόρευσης, του θανάτου των Pop ειδώλων, της εφορίας, των λαμογιών κτλ και να αποφασίσει από κοινού να απεμπολήσει τα κεκτημένα ( σε αγαθά, τρόπο ζωής κτλ ). Αλλά ακόμα και αν κάποιοι στο χείλος του γκρεμού το αποφάσιζαν, οι δίπλα τους ίσως θα συνέχιζαν να πράττουν τα ίδια με αποτέλεσμα απλά να πάρουν την θέση τους. Πως πχ θα σταματήσει ο «πολιτισμένος δυτικός» κόσμος τους αναπτυσσόμενους ασιάτες ( κινέζους, ινδούς κτλ ) να σταματήσουν να ΘΕΛΟΥΝ να καταναλώσουν όσο τα καπιταλιστικά ινδάλματα της Δύσης. Δεν γίνεται, οπότε μάλλον ο πόλεμος θα είναι αναπόφευκτος.

Τέλος, θα πρέπει ΤΩΡΑ να αλλάξει ο τρόπος που αντιλαμβανόμαστε πολλά πράγματα, να γίνει αντιληπτό πως το σύνολο υπερέχει σε αξία του μέρους, πως τα ανθρώπινα κεκτημένα και δικαιώματα πρέπει να υπάγονται στα πλανητικά, και πώς για να επιβιώσουμε πρέπει να ΘΥΣΙΑΣΟΥΜΕ.

Την 12η ώρα του πλανήτη πρέπει να μας στεναχωρεί περισσότερο ( και αληθινά όχι μέσω μια τηλεόρασης και για 5 λεπτά ) η εξαφάνιση των ειδών, και η πλήθυνση με ρυθμούς κατσαρίδας των δίποδων, παρά η οικονομική κρίση, το πρόστιμο της εφορίας, ο θάνατος ενός διάσημου, τα δικαιώματα μας ( στην κατανάλωση αλλά American dream ), και όλες οι λοιπές άνευ σημασίας για την Γη ( και επομένως μελλοντικά για εμάς του ίδιους ως είδος ) δραστηριότητες μας.
.

Ας αδείασει από είδη......

Την ίδια στιγμή που η χώρα, εν μέσω τηλεοπτικού παροξυσμού ασχολείται με το σοβαρότατο ζήτημα της απαγόρευσης του καπνίσματος, και ο πλανήτης ζει το δράμα του πρόωρου θανάτου του Michael Jackson, διάβασα στο in.gr την παρακάτω είδηση.

Ανέφικτος φαίνεται ο στόχος του ΟΗΕ για διαφύλαξη της βιοποικιλότητας.


Εξωπραγματικός φαίνεται σήμερα ο στόχος της διεθνούς κοινότητας να ανακόψει την μείωση της παγκόσμιας βιοποικιλότητας έως το 2010. Η οργάνωση που καταγράφει τα απελούμενα είδη διαπιστώνει ότι οι προσπάθειες της τελευταίας πενταετίας δεν έχουν αποδώσει.

Η IUCN (Διεθνής Ένωση για τη Διατήρηση της Φύσης), η οποία εκδίδει την επισημη Κόκκινη Λίστα των απειλούμενων ειδών, ανέλυσε δεδομένα για 44.000 από τα 1,8 εκατομύρια είδη που έχουν αναγνωρίσει μέχρι σήμερα οι επιστήμονες.

Διαπίστωσε ότι αμφίβια, τα θηλαστικά και τα πτηνά που αντιμετωπίζουν κίνδυνο είναι σήμερα περισσότερα από ό,τι πριν από μια πενταετία. Ιδιαίτερη ανησυχία εκφράζεται μάλιστα για το μέλλον των κοραλλιογενών υφάλων.

Η ανάλυση έδειξε επίσης ότι από τους τελευταίους πέντε αιώνες έχουν εξαφανιστεί 869 είδη, ενώ ακόμα 290 βρίσκονται στα πρόθυρα της εξαφάνισης ή έχουν ήδη εκλείψει.

Σε κίνδυνο εξαφάνισης βρίσκονται 16.928 είδη, αριθμός στον οποίο συμπεριλαμβάνονται ένα στα τρία αμφίβια, ένα στα οκτώ πτηνά και ένα στα τέσσερα θηλαστικά.

Το 2002, οι χώρες που συμμετείχαν σε διάσκεψη της Συνθήκης Βιοποικιλότητας του ΟΗΕ, καθώς και στην Παγκόσμια Διάσκεψη για την Αειφόρο Ανάπτυξης, έθεσαν στόχο να έχουν σταματήσει τη μείωση της παγκόσμιας βιοποικιλότητας έως το 2010.

Ο στόχος δεν θα επιτευχθεί, προειδοποιεί τώρα η IUCN. «Η βιοποικιλότητα συνεχίζει να φθίνει [...] Συμβαίνει παντού» δήλωσε ο Ζαν-Κριστόφ Βι, κύριος συγγραφέας της έκθεσης.

Κάλεσε τις κυβερνήσεις να μην αφήσουν την οικονομική κρίση να υπονομεύσει τις προσπάθειες για το περιβάλλον και ζήτησε μείωση της σπατάλης ενέργειας και της κατανάλωσης αγαθών, επανασχεδιασμό των πόλεων και αποτίμηση των περιβαλλοντικών επιπτώσεων της παγκοσμιοποίησης.

Ο απαραίτητος σχολιασμός αύριο, σήμερα είμαι αρκετά κουρασμένος.