Μια κοινωνία κλαμένων χηρών

Αύριο Παρασκευή 28/08/2009 απ’ ότι είδα θα πραγματοποιηθεί άλλη μια διαμαρτυρία στο σύνταγμα έξω από την βουλή για τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές. Μια σιωπηλή, και άχρωμη διαμαρτυρία πανομοιότυπη με αυτή που πραγματοποιήθηκε πριν 2 χρόνια ακριβώς για την μεγάλη πυρκαγιά της Πάρνηθας. Δεν θα ακούγονται συνθήματα, και θα φοράνε όλοι μαύρα για να φανεί με την «εκκωφαντική» σιωπή η αγανάκτηση ενός ολόκληρου λαού.

Η αγανάκτηση ενός λαού που από ενεργός πολίτης, από επαναστατημένος ραγιάς, από διεκδικητής, από πολεμιστής κατάντησε μια κοινωνία μαυροφόρων, κλαμένων χηρών. Που θα πάει, αφού το κακό έγινε, να πραγματοποιήσει μια διαμαρτυρία, χωρίς να ξέρει γιατί διαμαρτύρεται, σε ποιόν διαμαρτύρεται, και τι θέλει τέλος πάντων. Ένα emo ξέσπασμα για να εκφράσουμε την δυστυχία μας για τα τεκταινόμενα, να ρίξουμε ένα δάκρυ να το βγάλουμε από μέσα μας και να συνεχίσουμε τα ίδια την άλλη μέρα.

Γιατί μην μου πει κανείς πως υπάρχει περίπτωση με μια τέτοια «ηχηρή» εκδήλωση δυσαρέσκειας να θορυβηθεί κανείς. Μήπως θα τρομάξουν τα μαύρα ρούχα τους 300;. Μήπως οι μελλοντικοί εμπρηστές ( άμεσα και έμμεσα υπεύθυνοι ) θα τρομάξουν και θα το κόψουν; Μήπως τα συμφέροντα θα πάψουν να παίζουν παιχνίδια στις πλάτες μας ( και ο ένας στην πλάτη του άλλου ); Η μήπως ξαφνικά η ηλιθιότητα, η ανικανότητα, και η χυδαιότητα που μοιάζει να χαρακτηρίζουν την σημερινή ελληνική κοινωνία θα εξαφανιστούν με θαύμα;

Γιατί αγαπητοί, ο ανίκανος πολιτικός, ο αφανής οικονομικός παράγοντας, ο αποκτηνωμένος εμπρηστής, ο πονηρίδης που παρκάρει το αμάξι του στο μόνο μέρος που μπορεί κάποιος ανάπηρος με καροτσάκι να κατέβει από το πεζοδρόμιο, ο πιθηκάνθρωπος που τα σπάει στο γήπεδο ή όποια άλλη περίπτωση βρεθεί μπροστά του, το λαμόγιο που θα κοιτάξει να γ#*&$^#& τους άλλους για 5 €, ο δικτυωμένος που και αυτός θα γ$&*#$^ τους άλλους για να βρει δουλειά, για να περάσει καλά στο στρατό, για να κλέψει την εφορία, για να ξεπεράσει τους γραφειοκρατικούς φραγμούς των δημοσίων υπηρεσιών, ο αποχαυνωμένος που θα μπεί μπροστά από την ουρά σαν άρχοντας, ο κάγκουρας με το γυαλιστερό αμάξι που θα πετάξει τα σκουπίδια όταν τρέχει με 200 σε επαρχιακό δρόμο……………… είναι απλά ο τύπος ανθρώπου που παράγει η νεοελληνική κοινωνία.

Σε αυτήν την κοινωνία θα παραταχθεί ένα ηχηρό όχι από μαυροντυμένες χήρες ( που κατά μεγάλο ποσοστό έχουν κάνει κάτι, η συνεχώς κάνουν κάτι από τα παραπάνω ) και θα ιδρώσει το αυτί κανενός; Το μόνο που θα συμβεί θα είναι οι ίδιοι να ξεσπάσουν ψυχολογικά και να έχουν την εσωτερική δικαιολογία πως κάτι έκαναν. Και οι ταγοί μας απλά θα βουρκώσουν και αυτοί συμμετέχοντας, άντε να κάνουν και καμιά εξαγγελία. Εδώ δεν ίδρωσε το αυτί κανενός που κάηκε η μισή Αθήνα πριν λίγο καιρό ( πάλι από μέρος της ίδιας αυτής γαμ&^@#$%$ κοινωνίας, πάλι χωρίς να ξέρει γιατί τα σπάει και τι θέλει ).

Και ωραία πια είναι η λύση; Δυστυχώς η λύση περιλαμβάνει πράγματα που είναι ποινικά κολάσιμα και δεν θα τα πώ. Τώρα τα κλασσικά περί παιδείας και μην χ@$# δεν θα τα γράψω όχι μόνο γιατί είναι βαρετά και ευχολόγια ( ναι σε 100 χρόνια θα έχουμε παιδεία που θα παράγει ανθρώπους, από ελεύθερη επιλογή ) αλλά και γιατί είναι γραμμένα στα @@ της πλειοψηφίας που επηρεάζει τα πράγματα. Κάτι τέτοιες στιγμές όμως αναρωτιέμαι έντονα αν δικαιολογούνται οι χαλαρά δημοκρατικές μου πεποιθήσεις, αν δικαιολογείται η παρακμιακή διαβίωση σε μια κοινωνία χυδαίας κατανάλωσης, αν δικαιολογείται η ανεκτικά αδιάφορη παρατήρηση.

Κάτι τέτοιες στιγμές που διαβάζω πως κάποια όντα με προφανή ψυχολογικά προβλήματα κάνουν τους κυνηγούς στα καμένα και αποτελειώνουν ότι άφησε η φωτιά από πανίδα, κάτι τέτοιες στιγμές που μια φταίει ο άνεμος, μια τα κουκουνάρια, μια ο δήμαρχος μια ο νομάρχης μια ο Θεός, κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να βρίσκομαι σε ένα ανοιχτά ( και όχι συγκαλυμμένα όπως τώρα ) βίαιο περιβάλλον, όπου κεφάλια πέφτουν απλά επειδή ο άλλος στην έσπασε.

Κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να κάνω γυναίκες να χηρεύουν , ( όπως λέει και το άσμα μιας άλλης εποχής ενός άλλου μάλλον λαού ) και όχι να το παίζω κλαμένη χήρα εγώ περιμένοντας το αναπόφευκτο τέλος μια εντελώς σάπιας κοινωνίας που δεν έχει απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα κανένα μέλλον.

Έτσι λοιπόν μας "καίνε" σιγά σιγά

Πριν αρκετά χρόνια για μια σοβαρή πυρκαγιά στην Πεντέλη είχα γράψει ένα πολύ συναισθηματικό κείμενο. Για την πυρκαγιά στην Πάρνηθα έγραψα ένα μικρότερο και λιγότερο συναισθηματικό. Στην Πελοπόννησο τα έφερε η μοίρα και έζησα απο κοντά την κατάσταση 3 ημέρες αποκλεισμένος, δεν είχα λόγια να γράψω. Τώρα πολύ φοβάμαι πως "κάηκε" και όποιο συναίσθημα μπορεί να είχα. Τώρα καταλαβαίνω και πως σιγά σιγά γινόμαστε "μαύροι-καμμένοι" από μέσα.