30 Ιανουαρίου, ημέρα της Παιδείας. Εκδηλώσεις Τιμής στην Υπατία την Αλεξανδρινή!

Αναμετάδοση απο το Blog του Θέσπη.

To 1842 η ελληνική πολιτεία καθιέρωσε την 30η Ιανουαρίου ως ημέρα αφιερωμένη στην ελληνική Παιδεία και στα ελληνικά Γράμματα.
…
Η ελληνική παιδεία και τα ελληνικά γράμματα αποτελούν την πεμπτουσία του αγώνα που καταβάλλει ο ελληνοπρεπής χώρος εδώ και πάνω από μια 15ετία. Η ελληνική παιδεία και τα ελληνικά γράμματα αποτελούσαν την πεμπτουσία του αγώνα που κατέβαλλαν ογκόλιθοι του πνεύματος όπως ο Πλήθων, ο Αδαμάντιος Κοραής, ο Θεόφιλος Καϊρης, ο Άγγελος Σικελιανός, ο Γιώργος Σεφέρης, ο Κορνήλιος Καστοριάδης…
…
Εκτιμώντας την απόφαση της πολιτείας να αφιερώσει την ημέρα αυτή στην ελληνική Παιδεία και στα ελληνικά Γράμματα, συμμετέχοντας ψυχή τε και σώματι σ’ αυτήν την συμβολική εορτή προς τιμήν του ελληνικού πνεύματος και κυρίως προς τιμήν της Παιδείας που αποτελεί το Άλφα και το Ωμέγα του πολιτισμού, της γαλούχησης των αξιών και της συνέχειας (αξίες και θέσφατα που κοντεύουμε να λησμονήσουμε ως λαός και ως έθνος), δεν θα μπορούσαμε παρά να συμμετέχουμε στις εκδηλώσεις αυτές.
…
Ο ελληνοπρεπής χώρος, σε αρμονία με την πολιτεία, συμβάλλει αποφασιστικά στις εκδηλώσεις της 30ης Ιανουαρίου. Τιμώντας την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα στο κατ’ εξοχήν πρόσωπο που θα μπορούσε, στη διαχρονική πορεία της Ιστορίας, να εκπροσωπήσει συμβολικά τις έννοιες των ελληνικών Γραμμάτων και της ελληνικής Παιδείας. Στο κατ’ εξοχήν πρόσωπο που τίμησε τις έννοιες αυτές με την μόρφωσή του, με το ήθος του, με τον τρόπο ζωής του. Στο πρόσωπο που η αγάπη του για την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα, το οδήγησε μέχρι το τραγικό μαρτύριο και τον ακόμη μαρτυρικότερο θάνατο. Σ’ έναν θάνατο που την βαρβαρότητα και τον φανατισμό με τον οποίο προήλθε, σπάνια θα συναντήσουμε σε ολόκληρη την πολιτισμένη ιστορία της ανθρωπότητας.
…
Τιμούμε την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματα
στο πρόσωπο της Υπατίας της Αλεξανδρινής.

Ημέρα Κρονία (“Σάββατο”) 30 Ιανουαρίου
Εκδηλώσεις προς τιμή της Υπατίας της Αλεξανδρινής
στη Θεσσαλονίκη και στην Αθήνα
α) Θεσσαλονίκη
Εργατοϋπαλληλικό Κέντρο Θεσσαλονίκης
Συνεδριακός χώρος, 1ος όροφος
Αριστοτέλους 32 & Ολύμπου γωνία, Άνωθεν της Αρχαίας Αγοράς
ώρα 19:00
…
Διοργάνωση
· Πολιτιστικός Σύλλογος “Προμηθεύς Πυρφόρος”
· Γραμματεία Πολιτισμού Ε.Κ.Θ.
…
Ομιλητές:
…
Βασιλική ΚωνσταντινίδουΓιατρός, μέλος του Δ.Σ. του Πολιτιστ. Συλλόγου “Προμηθεύς Πυρφόρος”
Θέμα: Η ανάδειξη της Υπατίας απο τους πρωτεργάτες του Διαφωτισμού και της διανόησης.
…
Μιχάλης ΚαλόπουλοςΣυγγραφέας – Ερευνητής, Πρόεδρος του Συνδέσμου Σκεπτικιστών Ελλάδος
Θέμα: Η Υπατία ως προστάτιδα παιδείας και γραμμάτων και οι Τρεις Ιεράρχες.
…
Αθανάσιος Μερτζανίδηςμέλος της Ομάδας Φίλων της Επικούρειας Φιλοσοφίας «Ο Κήπος της Θεσσαλονίκης»
Θέμα: Υπατία η Αλεξανδρινή. Η ζωή και το τραγικό τέλος μιας ευγενικής φύσης.
…
Συμμετέχει ο συνθέτης Δημήτριος Μιχάκης – ΑλέξανδροςΑπαγγέλλει και παρουσιάζει η ηθοποιός Έλσα ΜπουτράκηΕπιμέλεια εκδήλωσης: Γιώργος Φωτεινός
β) Αθήνα
ΑΙΘΟΥΣΑ ΜΗΔΕΝ ΑΓΑΝ (ΧΑΛΚΟΚΟΝΔΥΛΗ 50)
ώρα 20:00
…
Διοργάνωση
· ΦΙΛΟΣΟΦΙΚΟ ΕΡΓΑΣΤΗΡΙΟ ΑΘΗΝΑ ΕΡΓΑΝΗ
· ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΦΙΛΩΝ ΤΗΣ ΝΕΟΠΛΑΤΩΝΙΚΗΣ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑΣ ΜΕΓΑΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ
· ΛΑΤΡΕΥΤΙΚΗ ΚΟΙΝΟΤΗΤΑ ΛΑΒΡΥΣ
· ΟΡΦΙΚΟΣ ΘΙΑΣΟΣ ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΥΣ
Ομιλητής: Κώστας Σταυρόπουλος (ΑΘΗΝΑ ΕΡΓΑΝΗ – ΜΕΓΑΣ ΙΟΥΛΙΑΝΟΣ)
Τελετή Μνημοσύνης από την Λατρευτική Κοινότητα ΛΑΒΡΥΣκαι τον Ορφικό Θίασο ΔΙΟΝΥΣΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΥΣ.
Απευθύνουμε έκκληση σε όλους τους Έλληνεςσε κάθε πόλη της Ελλάδοςνα τιμήσουν την ημέρα αυτή την ελληνική Παιδεία και τα ελληνικά Γράμματαστο πρόσωπο της Υπατίας, της μεγάλης μαθηματικού και φιλοσόφου.

Τελικά του βγήκε σε καλό του Παντερμαλή

Τελικά η όλη ιστορία με το μουσείο ( μαυσωλείο ) της Ακροπόλεως και το βιντεάκι του Γαβρά με όλες τις φωνές που ακολούθησαν βγήκε σε καλό στον κ. Παντερμαλή ο οποίος απ' ότι καταλαβαίνω διαβάζοντας σήμερα την εισαγωγή του στην ένθετη έκδοση της Καθημερινής "Η ελληνική τέχνη στα μουσεία του κόσμου" αρχίζει να συντονίζεται με την υπόλοιπη επιστημονική κοινότητα για την οποία οι καταστροφές των χριστιανών είναι κοινός τόπος.
Γράφει λοιπόν ο διευθυντής του μουσείου

"Τα γλυπτά του Παρθενώνα πέρασαν αλώβητα μέσα απο την περίοδο της αρχαιότητας, δοκιμάστηκαν όμως σκληρά γύρω στο 400μχ όταν ένας τρομαχτικός εμπρησμός και το μένος βαρβάρων ζηλωτών της νέας θρησκείας επέφεραν φοβερές καταστροφές στο κτήριο και τα γλυπτά. Όπως πρόσφατα υποστήριξε πειστικά ο καθηγητής Χ. Μπούρας, άγριοι γότθοι μαχητές του Αλάριχου, που ήταν και νεοφώτιστοι αιρετικοί χριστιανοί, μαζί με πλάνητες μοναχούς που τους ακολούθησαν, ήταν οι υπαίτιοι για τον εμπρησμό της 480κυβ.μ ξυλείας της υπωροφίας του ναού, με αποτέλεσμα την κατάρρευση της μαρμάρινης κεράμωσης, βάρους 350τ, κατά τους υπολογισμούς του καθηγητή Μ.Κορρέ...
...Ανεπανόρθωτα όμως είχαν καταστραφεί με συστηματική απολάξευση οι μετόπες της ανατολικής, δυτικής και βόρειας πλευράς ( εκτός από μια ), ενώ παρέμεινε ανέπαφη η κενταυρομαχία στην νότια πλευρά.
...Τον 7ο αιώνα ο Παρθενώνας έχει μετατραπεί ήδη σε χριστιανικό ναό, αφού προηγουμένως εξαγνίστηκε απο τα ειδωλολατρικά μιάσματα, όπως συνηθιζόταν."

Ίσως όμως να χρειάζεται καμιά φωνή ακόμα ο αγαπητός αρχαιολόγος γιατί αν και δεν είμαι φιλόλογος έχω την εντύπωση πώς οι χαρακτηρισμοί στο κείμενο (τους οποιους έχω με bold) λειτουργούν ώς αθωωτική δήλωση για τους ημέτερους χριστιανούς. Γιατί αιρετικοί δηλ, ή πλάνητες οι μοναχοί δεν κατάλαβα. Για να είναι τελείως επιστημονικό το κείμενο οι χαρακτηρισμοί αυτοί πρέπει να απαλειφθούν.
Όπως επίσης στην τελευταία πρόταση αν τα εξαγνίστηκε και ειδωλολατρικά μιάσματα δεν μπούν σε αυτάκια "" δίνουν την εντύπωση πως ο καλός καθηγητής συμφωνεί και όχι πως αυτό είναι απλά η αντίληψη των βάρβαρων, αιρετικών χριστιανών.

Συμπέρασμα, μάλλον καλό του έκανε η ιστορία με τον Γαβρά αλλά πιθανολογώ πως θέλει λίγο ακόμα για να φτάσει τους άλλους συναδέλφους όπως τους εξαιρετικούς κ. Λαμπρινουδάκη και κ. Βαλαβανη, επιστημονικούς υπευθύνους για την σειρά της Καθημερινής οι οποίοι κλείνουν το πρόλογο τους ώς εξής:

"Έτσι, η ανάταση και η ευφορία που προσφέρει η μεγάλη τέχνη μπορεί να συνδυαστεί καλύτερα με την διάδοση των ανθρωπιστικών μηνυμάτων του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού, σε μια εποχή που η ανθρωπότητα αισθάνεται, όλο και περισσότερο, την ανάγκη να στραφεί προς διαχρονικές αρετές και να επαναφέρει τις πανανθρώπινες αξίες, που πρώτοι οι αρχαίοι Έλληνες εισήγαγαν και εφάρμοσαν."

Το Avatar, τα Avatar και ο αθεϊστικός συγκρουσιακός δυισμός

Αποφάσισα προχθές και πήγα κινηματογράφο να δώ το Avatar του Cameron. Έσκασα τα 12 ευρόπουλα, πήρα τα 3d ματογυάλια μου και πέρασα ευχάριστα 3 ωρίτσες. Τελικά το τρισδιάστατο δημιούργημα είναι πιο εντυπωσιακό απ’ ότι περίμενα. Με την χρήση της τελευταίας τεχνολογίας ο Κάμερον κατορθώνει πραγματικά να «ζωντανέψει» οπτικά έναν φανταστικό κόσμο. Σίγουρα η συγκεκριμένη ταινία θα είναι ο πρόδρομος πολλών μελλοντικών που θα χρησιμοποιούν τέτοιες τεχνολογίες για να δώσουν ζωή στην φαντασία των σεναριογράφων και των οραματιστών της 7ης τέχνης προς τέρψιν του κοινού.

Σεναριακά η ταινία δεν λέει και πολλά – μάλλον στέκεται αρκετά χαμηλότερα των προσδοκιών – αφού αναλώνεται σε χιλιοειπωμένες ευκολίες ακολουθώντας την κλασσική δομή κάθε παραμυθιού με περιπέτεια και λίγο ρομάντζο ( πρέπει να έχουν μάθει οι σεναριογράφοι του Χόλυγουντ τον Vladimir Propp απ’ έξω και ανακατωτά δεν εξηγείται αλλιώς ). Μεταφερμένα όμως αυτά τα στοιχεία –αμερικάνικο τω τρόπο - στην εξιστόρηση μιας μάχης μεταξύ της προόδου και της παράδοσης, της τεχνολογίας και της φύσις, του ψυχρού νέου με το θερμό παλαιό κατορθώνουν να συνεπάρουν τον θεατή και προφανώς να εκφράσουν και ενδόμυχες σκέψεις του. Σε αυτά τα 2 λοιπόν στοιχεία βασίζεται η αδιαμφισβήτητη επιτυχία της ταινίας.

Ας προχωρήσουμε όμως μιας και δεν ξεκίνησα το κείμενο σαν κριτική κινηματογράφου. Λίγες ημέρες λοιπόν πριν πάω στον κινηματογράφο είχα διαβάσει στην ηλεκτρονική σελίδα της Αυγής ένα άρθρο του κ Κάτσικα με τίτλο «Αστρολόγοι, ταρώ και ... καφετζούδες!» το οποίο θυμάμαι δεν μου άρεσε καθόλου σε μια πρόχειρη ματιά που του είχα ρίξει, και τώρα που το ξαναδιαβάζω καταλαβαίνω γιατί. Φαντάζομαι ο κ Κάτσικας δεν είχε δει και το Avatar όταν το έγραφε αλλιώς θα το ανέφερε είμαι σίγουρος ως αρνητικό παράδειγμα ( θα γίνει κατανοητό γιατί το αναφέρω μετά ).
Ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου αν καταλαβαίνω σωστά είναι μια καταγγελία της ανόδου της «μεταφυσικής» – με όλα τα αρνητικά παρελκόμενα – σε μια εποχή όπου η λογική και η επιστήμη κυριαρχούν. Και ξεκινάει το άρθρο με την εξής παράγραφο:

«Πέντε αιώνες μετά το 1525, αφότου ο Παράκελσος, ένας από τους προδρόμους της σύγχρονης χημείας, μάζεψε όλους τους γιατρούς, φαρμακοποιούς και χημικούς της Βασιλείας και έβαλε φωτιά στα συγγράμματα του Γκάλεν, του Αβικένα και των άλλων πρωτοπόρων της αλχημείας -θέλοντας με τη δραματική αυτή χειρονομία να διακηρύξει την ανάγκη χειραφέτησης της νεαρής επιστήμης από τα δεσμά του μυστικισμού- η εποχή μας, περιμένει τον δικό της Παράκελσο για να απελευθερώσει την επιστήμη και τα μυαλά των ανθρώπων από τα δεσμά ενός καινούργιου Μεσαίωνα.»

Την οποία δεν θα σχολίαζα καθόλου στο παρόν αν δεν παρουσίαζε ένα παράλληλο ενδιαφέρον, οπότε με ένα σμπάρο δύο τρυγόνια που λέει ο σοφός λαός.



Βασικά εκ πρώτης προκαλεί εντύπωση το γεγονός πως η προσωπικότητα του Παράκελσου διαστρεβλώνεται σε τέτοιο βαθμό ώστε να μοιάζει με ένα σύγχρονο ιατρό/επιστήμονα ο οποίος ήρθε σε ρήξη με το σκοταδιστικό κατεστημένο και έφερε την επιστήμη. Η όλη διατύπωση της πρώτης παραγράφου παρουσιάζει και αυτή τον κλασσικό ιεραποστολικό μανιχαϊσμό, άσπρο/μαύρο που αναδύουν τα περισσότερα κείμενα Ελλήνων άθεων/υλιστών που διαβάζω τα τελευταία χρόνια λες και ζούμε ακόμα στην εποχή του Γαλιλαίου και του Κοπέρνικου και την μεγάλη σύγκρουση της εκκλησίας/δεισιδαιμονίας με την λογική/πρόοδο. Δεν αξίζει ίσως καν να αναφέρω πως ο Παράκελσος ήταν ο ίδιος αλχημιστής, πως τις περισσότερες ιατρικές του γνώσεις τις απέκτησε πρακτικά στις περιοδείες που έκανε σε διάφορους τόπους όπου συναντούσε αλχημιστές, μυστικιστές μάγους κτλ ή πως το μεγαλύτερο μέρος του φιλοσοφικού του έργου παρουσιάζει απόψεις σύγχρονες της εποχής του δηλ αλχημιστικές και μυστικιστικές, αν θέλετε πηγαίνετε να τα διαβάσετε. Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι πως για να υποστηρίξει την θέση του ο συγγραφέας αναφέρει ένα μη επιβεβαιωμένο ανέκδοτο της ζωής του Παράκελσου και αυτό διαστρεβλωμένα, στο οποίο μάλιστα προσδίδει και χαρακτήρα ερμηνεύοντας την θέληση του Παράκελσου – «θέλοντας με τη δραματική αυτή χειρονομία να διακηρύξει την ανάγκη χειραφέτησης της νεαρής επιστήμης από τα δεσμά του μυστικισμού». Απλά να πω για το «γεγονός» πως η προσωπικότητα του Παράκελσου τον οδηγούσε συχνά σε τέτοιες «δραματικές χειρονομίες» αφού ήταν λάβρος έναντι σε ότι του την «έσπαγε», πως τα έργα που υποτίθεται πως έκαψε ήταν του Γαληνού ( αυτός είναι ο Γκάλεν; έλεος θα πεθάνω ) και του Αμπού Αλί αλ Χουσεΐν ιμπν Αμπντάλλα ιμπν Σίνα ( Αβικένας) – μεγάλοι αλχημιστές(sic) και οι δύο δεν λέω ( αυτοί και αν προήγαγαν την ιατρική ), και πως φυσικά δεν το έκανε γι’ αυτό που υποστηρίζει ο κ Κάτσικας αλλά πρώτον για να δείξει πως δεν πρέπει να θεωρούνται θέσφατα τα γραπτά του παρελθόντος όταν υπάρχουν πρακτικές γνώσεις ( σαν και αυτές που ο ίδιος απέκτησε όχι μόνο από τις έρευνες του αλλά και από τους αλχημιστές, τσιγγάνους και μάγους που συναντούσε (sic) ) και δεύτερον γιατί είχε προφανώς άλλη άποψη για την ιατρική από τα θύματα του εμπρησμού συν του ότι γούσταρε να προκαλεί. Η αντιγραφή και μη εξακρίβωση στοιχείων μικρό κακό και δεν θέλω να στεναχωρήσω τον αρθρογράφο αλλά ή λάθος κρίση και χρήση ιστορικών αποσπασμάτων για να πούμε κάτι άσχετο δικό μας, ε δεν συγχωρείται. Και καταλήγει η παράγραφος αφού μας έβαλε στο κλίμα με την διαστρέβλωση του Παράκελσου και την δημιουργία ψυχολογίας δυϊστικής αντιπαλότητας, με την ελπίδα «η εποχή μας, περιμένει τον δικό της Παράκελσο για να απελευθερώσει την επιστήμη και τα μυαλά των ανθρώπων από τα δεσμά ενός καινούργιου Μεσαίωνα». Μάλιστα!

Όλως τυχαίως ( πολύ μου αρέσουν τα τυχαία που συνδέονται ) μια πολύ ωραία αναφορά στον τρόπο θέασης των πραγμάτων που φανερώνει το άρθρο μας τον δίνει στο πρόλογο του βιβλίου «Ο λαβύρινθος των πλανημένων γιατρών» του Παράκελσου ( απ’ όπου και οι πηγές μου) ο κ. Γ.Παπαδόπουλος ( ούτε να το ‘ξερε ο άνθρωπος )
ξεκινώντας από την σελ15

«Έτσι όταν εξετάζεται η (πολιτισμική) ιστορία της εποχής αυτής, εμφανίζεται με ιδιαίτερα έντονο τρόπο κάτι που χαρακτηρίζει έτσι κι αλλιώς τις ιστορικές μελέτες ( ιδιαίτερα σε τομείς όπως η ιστορία της επιστήμης , της τεχνολογίας κτλ) να επικεντρώνεται η προσοχή σε γεγονότα, τάσεις ή ιδέες που μπορούν να συνδεθούν, με αρκετά γραμμικό τρόπο, με τις σημερινές αντιλήψεις η πρακτικές. Να προβάλλονται πχ μέσα από το πλήθος των θέσεων, των επιχειρημάτων, των συζητήσεων, των θεωριών, των πρακτικών, γύρω από ένα επιστημονικό θέμα, εκείνες μόνο που θα μπορούσε να θεωρηθεί ότι συνδέονται γραμμικά με τις αντίστοιχες σημερινές ( ή με άλλα λόγια να θεωρείται ότι οι αντίστοιχες σημερινές αποτελούν γραμμική εξέλιξη των νέων αντιλήψεων που εμφανίστηκαν τότε)»

Και συνεχίζει σελ 16 στα καλύτερα

«Μέσα στις – συχνά θορυβώδεις και υπερβολικές, αλλά και γόνιμες – συζητήσεις και διαμάχες της περιόδου εκείνης, οι προσωπικότητες, οι σοφοί της αναγέννησης έχουν πράγματι πολλές φορές – ανάμεσα στα άλλα – την τάση να απορρίπτουν η να καταρρίπτουν τις απόψεις διαφόρων προγενέστερων τους. Πρέπει όμως να εξετάζονται με πολλή προσοχή οι λόγοι , για τους οποίους οι απόψεις αυτές απορρίπτονται, καθώς και τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται. Καλό είναι να μην εντάσσονται με ευκολία αυτές οι τάσεις απόρριψης στο πλαίσιο μια διάθεσης για ‘πρόοδο’ και ‘ανανέωση’. Ο Παράκελσος κατηγορεί, μάχεται και απορρίπτει τον Γαληνό και τους άλλους ‘χυμικούς’ γιατρούς. Μερικές όμως φορές επικεντρώνει τις επιθέσεις του στο ότι αυτοί εγκατέλειψαν την παλιά καλή σοφή ιατρική, αυτή που σχετίζεται πχ με τον Ιπποκράτη , ότι εγκατέλειψαν δηλ στον τομέα της ιατρικής γνώσεις και αντιλήψεις που ανήκουν σε αυτό που άλλοι αναφέρουν ως πρότερη σοφία. Άλλοτε πάλι τους κατηγορεί ως υλιστές – ενώ ο ίδιος προσπαθεί να θεμελιώσει μια ιατρική που θα βασίζεται στο πνεύμα, στις πνευματικές δυνάμεις. Από την άλλη μεριά ο ίδιος κατηγορεί τους νεωτερισμούς αυτών που θέλουν αν εισάγουν καινούργια “θαυματουργά” φάρμακα από την μακρινή Ασία ή Αμερική – κάτι που ήταν πλέον πολύ περισσότερο εφικτό χάρις στα ταξίδια των εξερευνητών- λέγοντας ότι τα καινούργια αυτά φάρμακα (βότανα) είναι κατάλληλα για τους ανθρώπους που ζουν στις χώρες όπου αυτά φυτρώνουν ενώ για τις αρρώστιες των Γερμανών λόγου χάρη ο Θεός έχει προορίσει τα βότανα που φυτρώνουν στην Γερμανία.»

«Το να θεωρείται η αναγέννηση ως ‘ξεκίνημα’ ως ‘προβαθμίδα’ της σημερινής εποχής μας οδηγεί στην παραγνώριση των διαφορών – οι οποίες είναι συχνά τεράστιες και ριζικές – ανάμεσα στις αντιλήψεις στις κοσμοθεωρίες στο κοσμοείδωλο της εποχής εκείνης και της σημερινής.»

«Ένα στοιχείο που χαρακτηρίζει την Αναγεννησιακή σκέψη, ή μάλλον την κοσμοαντίληψη της εποχής εκείνης και την διαφοροποιεί από την σημερινή είναι η περίπου συνεχής και πανταχού παρουσία αυτού που θα το ονομάζαμε άυλο ή πνευματικό»

«Πρέπει να γίνει κατανοητό ότι μέσα σε ένα τέτοιο πλαίσιο είναι κάτι αρκετά ‘φυσικό’, κανονικό, η παρουσία δυνάμεων και οντοτήτων που θα τις χαρακτηρίζαμε σήμερα ‘μυστηριώδεις’, αποκρυφιστικές ή προϊόντα δεισιδαιμονίας και άγνοιας.»

Σε αυτό το σημείο να πω πως μου έκανε μεγάλη εντύπωση και η αναδημοσίευση αυτού του άρθρου ( χειροκροτώντας τις θέσεις φαντάζομαι ) από «παγανιστικά» ιστολόγια. Τι να πω μπερδεύτηκα. Και μπερδεύομαι και ακόμα περισσότερο με τα παρακάτω

Γιατί, μιας και φαντάζομαι πως καταλάβαμε όλοι τι θέλει να πει ο ποιητής μετά από αυτή την μικρή αλλά κατατοπιστική παρένθεση, το άρθρο αφού σε 5-6 παραγράφους επαναλαμβάνει τα τετριμμένα και γνωστά μεν σωστά δε περί σύγχρονων επανεμφανίσεων της δεισιδαιμονίας υπό διάφορες μορφές στα οποία συμφωνώ τελειώνει με τα εξής:

«Παράλληλα κινηματογραφικές ταινίες που προβάλλουν μια virtual μυθολογία τύπου «Ο άρχοντας των δακτυλιδιών» σπάνε ταμεία και τα ομότιτλα βιβλία έχουν κατακτήσει ένα μεγάλο νεαρό αναγνωστικό κοινό. Αυτό το κοινό δεν είναι χαμηλού εκπαιδευτικού επιπέδου. Δεν μιλάμε για κοινωνικές ομάδες που παραδοσιακά λόγω της αγραμματοσύνης οι ερπύστριες της μεταφυσικής περνούν σχεδόν ανεμπόδιστες. Πρόκειται για απόφοιτους μεταδευτεροβάθμιων εκπαιδευτικών ιδρυμάτων και πτυχιούχους πανεπιστημίων, καλούς χειριστές υπολογιστή, χρήστες του διαδικτύου. Κατά συνέπεια δε μπορούμε να πούμε ότι έχουμε έλλειψη εκπαίδευσης, όπως συνέβαινε στον Μεσαίωνα που ανάλογα φαινόμενα ανθούσαν στην αγραμματοσύνη των ανθρώπων.
Τι συμβαίνει και δορυφοριοποιούμαστε στο φαντασιακό; Τι τρέχει και "ξαναμαγεύεται" ο κόσμος;
Η ανθρωπότητα καταφεύγει, σε καιρούς δύσκολους, στη δοξασία και στη μεταφυσική για να παρηγορήσει τους φόβους της. Είναι φανερό ότι "σε χρόνια δίσεκτα και χρόνια οργισμένα", όπως τα σημερινά, νεκρανασταίνεται από το σκοτεινό παρελθόν της αμάθειας, της δεισιδαιμονίας και των προλήψεων, το πνεύμα ενός κόσμου απ' όπου έχει λείψει το πνεύμα. Όσο φοβόμαστε ή αποφεύγουμε με την πολιτική δράση να αλλάξουμε τον κόσμο, αλλάζουμε κόσμο..»

Ακούς εκεί διαβάζουν lord of the rings οι άνθρωποι αντί για Μαρξ και Φρόυντ ντροπή τους και είναι και μορφωμένοι. Συγγνώμη και για τον αστεϊσμό με τους δύο μεγάλους αλλά το τελείωμα, ε με πήγε εκατό χρόνια πριν και το σήκωνε (καταφεύγουμε στην μεταφυσική για να παρηγορήσουμε τους φόβους μας ).
Αυτή η άκριτη επανάληψη των – εγώ θα έλεγα – ξεπερασμένων θέσεων στην ψευτοδιαμάχη υλισμού-μεταφυσικής όπως παρουσιάζεται στην τελευταία παράγραφο είναι και το χαρακτηριστικό όχι μόνο των Ελλήνων αρθρογράφων με τέτοιες τάσεις αλλά και του τελευταίου αθεϊστικού κύματος ( τύπου Ντοκινς ) που με εκνευρίζει αρκετά ( και θα γράψω συγκεκριμένα άλλη φορά ).



Και αυτό γιατί ακόμα να γίνει κατανοητό παρά την τόση και τόση συζήτηση πάνω στα θέματα αυτά, παρά τα τόσα και τόσα έργα διανοητών σε πολλούς επιστημονικούς τομείς ( κοινωνικών επιστημών ) πως το όν άνθρωπος αναγκαστικά πρέπει να έχει ολοκληρωμένες 2 πλευρές. Και συγχωρέστε με που θα το πώ έτσι απλά αλλά η μια πλευρά είναι αυτή της «λογικής» όπως αυτή μοιάζει να υποστηρίζεται από το παραπάνω άρθρο και η άλλη η πολύ βαθύτερη αυτή της «μεταφυσικής» ( χρησιμοποιώ τον ίδιο λανθασμένο όρο για να συνεννοηθούμε ). Δεν είναι το «πνεύμα ενός κόσμου απ' όπου έχει λείψει το πνεύμα» που «νεκραναστένεται»*. Το ίδιο πρόβλημα με τον χριστιανικό μονισμό που παρουσιάστηκε κάποια στιγμή στην Ευρώπη παρουσιάζεται σήμερα αντεστραμμένο με την δήθεν "λογική" και "πρόοδο" υποστηριζόμενες με όρους του προηγούμενου αιώνα. Και ο άνθρωπος πώς να το κάνουμε ΔΕΝ ΑΝΤΕΧΕΙ. Όπως δεν άντεξε την «δαιμονοποίηση» της έρευνας, της φυσικής φιλοσοφίας και των τεχνών ( είδατε που η τέχνη διώκεται πάντα; ) έτσι δεν αντέχει και την «δαιμονοποίηση» της φαντασίας, της θεολογίας, της μεταφυσικής και ΤΩΝ ΤΕΧΝΩΝ ( αυτό με το Lord of the rings με τσάκισε ).

Ε, λοιπόν ακόμα και το Χόλυγουντ το έπιασε το κόλπο και γι’ αυτό οι ταινίες τύπου Αβαταρ έχουν επιτυχία. Γιατί ο άνθρωπος ενδόμυχα ΘΕΛΕΙ να δει την μεγάλη μητέρα ΘΕΑ να κάνει ντου και να τσακίζει τις γ#*^μηχανές μας και τα γ#*^ερευνητικά μας κέντρα και τους γ#*^κουστουμάτους μας και τα γ#*^συστήματα μας, και τις γ#*^αμπελοφιλοσοφίες μας. Όχι γιατί αυτά δεν είναι καλά. Προσοχή! Γιατί δεν είναι καλή η χρήση που κάνουμε. Γιατί τα αναπτύξαμε μονοδιάστατα ξεχνώντας το πρώτο, το βαθύτερο, το ήμισυ της ύπαρξης μας. Γι’ αυτό και μας λείπει η ευτυχία, γι’ αυτό και ψάχνουμε για κάτι που χάσαμε, και τα αναζητούμε στην φαντασία των βιβλίων και των ταινιών. Γιατί το μόνο που κατάφερε η «πρόοδος» και η «λογική» ήταν να αποτελειώσουν το «θεάρεστο» έργο του χριστιανισμού στην Ευρώπη. Να παραλάβουν έναν «δαιμονοποιημένο» κόσμο και να τον «απομαγέψουν». Μόνο που ο κόσμος δεν είναι ούτε «δαιμονοποιημένος» να χρειάζεται εξορκισμό όπως τον ήθελαν οι τότε στρατιώτες του Χριστού ούτε γητεμένος για να χρειάζεται «απομαγοποίηση» όπως ευαγγελίζονται οι σύγχρονοι ιππότες του αθεϊσμού. Ο ΚΟΣΜΟΣ είναι απλά ΙΕΡΟΣ. Δεν φταίει αυτός που εμείς γίναμε ανίκανοι να δούμε και να νοιώσουμε το μεγαλείο του. Και φυσικά δεν φταίει και η ανθρώπινη φύση που μετέχει στον κόσμο ώστε να χρειάζεται θεραπεία ενάντια στην «μεταφυσική»

Αν ένα νόμισμα έχει 2 όψεις η μια κακή και αυτή πέσει πάνω στο τραπέζι η αντιστροφή εικόνα που θα δούμε σε ένα καθρέπτη δεν είναι η καλή, είναι απλά μια άλλη οπτική της κακής. Η καλή όψη θα παραμείνει κρυμμένη από τα μάτια μας μέχρι να σηκώσουμε το νόμισμα και να κοιτάξουμε από κάτω.



Μέχρι να καταφέρουμε να δούμε πίσω από το πέπλο της ψευδαίσθησης, της Maya που λένε οι φίλοι μου οι Ινδουιστές απ’ τους οποίους έρχεται και το όνομα και η έννοια του Αβαταρ δυστυχώς θα παραμένουμε λειψοί, κουλοί, κακοί και άσχημοι.

Και να τελειώσω το παρόν με άλλη μια ενδιαφέρουσα παρένθεση. Φαντάζομαι πως οι συντελεστές της ταινίας όταν επέλεγαν το όνομα είχαν υπόψη τους μόνο πως δηλώνει την ενσάρκωση ή εμφάνιση του Θείου στον υλικό κόσμο για τους Ινδουιστές ( ή ίσως απλά την σύγχρονη τεχνολογική μεταφορά δηλ μιας virtual προσωπικότητας σε ένα παιχνίδι σε ένα κοινωνικό δίκτυο κτλ ). Κάποιοι υποψιασμένοι ίσως να γνωρίζουν πως αφορά κυρίως τον θεό Βισνού και πως σύμφωνα με την Ντασαβατάρα έχουμε σε κάθε κύκλο την εκδήλωση 10 Αβαταρ.
Έχουμε και λέμε λοιπόν:
Μάτσυα: Το ψάρι
Κούρμα : Η χελώνα
Βαράχα: Ο ταύρος
Ναρασίμχα: ο άνθρωπος λιοντάρι
Βαμάνα : ο νάνος
Παρασχουράμα: ο σοφός με το τσεκούρι
Ράμα: Ο ήρωας βασιλιάς
Κρίσνα: ο βασιλιάς
Βούδας: ο Γκοτάμα ο πεφωτισμένος



Και το τελευταίο Άβαταρ που κάνει την εμφάνιση του στο τέλος του κύκλου, στο τέλος της Κάλι Γιούγκα ο Καλκι το λευκό άλογο. Η αιωνιότητα, ο χρόνος, ο καταστροφέας της ανοησίας τον οποίο αγωνιωδώς περιμένω και εγώ σιμά με τους ινδουιστές φίλους.

Και κλείνοντας να συμφωνήσω με τον αρθρογράφο. Όντως όσο φοβόμαστε ή αποφεύγουμε με την (πολιτική) δράση να αλλάξουμε τον κόσμο μας……



ΥΓ: Φυσικά και το παρόν δεν είναι πολεμική κατά του συγκεκριμένου άρθρου πόσο μάλλον κατά του αρθρογράφου τον οποίο δεν γνωρίζω ή της εφημερίδας στην οποία συχνά διαβάζω εξαιρετικά κείμενα. Απλά το χρησιμοποιώ μιας και μου έδωσε αρκετά εναύσματα για να πω κάποια πράγματα που θέλω και ελπίζω στην προσπάθεια μου αυτή να πω τα δικά μου να μην παρανόησα ή διαστρέβλωσα κάτι από αυτά που ήθελε να πει το κείμενο.

*αν και εδώ ο συγγραφέας του άρθρου θα μπορούσε να λέει ακριβώς ότι και εγώ και να συμφωνούμε κι’ όλας, να με συγχωρέσει.

Μεταναστευτικό - Οργανωθείτε γιατί χανόμαστε

Προσπαθώ τις τελευταίες μέρες διαβάζοντας κυρίως, να βγάλω μια άκρη μέσα από το βομβαρδισμό απόψεων, φωνών και σόου για το μεταναστευτικό. Σκέφτηκα ωραία ρε φίλε εσύ είσαι με κάπως διαμορφωμένες απόψεις θεωρητικά, στην πράξη όμως, επί τούτου, στο συγκεκριμένο εδώ και τώρα τι λες. Έτσι για να συνομιλήσω με τον εαυτό μου δηλ.

Οπότε έκανα το αυτονόητο, πήγα στην σελίδα του Υπουργείου Εσωτερικών αποκέντρωσης και ηλεκτρονικής διακυβέρνησης - ουφ - όπου παρουσιάζεται η πρόταση επί του νομοσχεδίου και ακολουθεί ο σχολιασμός των πολιτών. Η αλήθεια είναι πως δεν είμαι εξοικειωμένος με νομικά θέματα το πάλεψα όμως, διάβασα και ξαναδιάβασα, κοίταξα και τα προηγούμενα ακολούθησα και τα σχετικά, η αίσθηση μου είναι πως τα προς αλλαγή άρθρα μάλλον είναι προχειρογραμμένα ή αφήνουν κενά κάτι το οποίο βέβαια μπορεί να οφείλεται στην δική μου άγνοια επί των θεμάτων.

Διάβασα όμως και πολλές σελίδες από τα σχόλια των πολιτών και έφριξα. Τελικά μου αρέσει το κόλπο γιατί βλέποντας η κυβέρνηση τα σχόλια προέβει σε διευκρινήσεις πολλές από τις οποίες στοχεύουν ακριβώς στην μεγάλη μερίδα των σχολίων. Και οκ το να μην γνωρίζουν οι πολίτες πως οι όροι ιθαγένεια και υπηκοότητα εναλλάσσονται και εννοούν το ίδιο πράγμα οπότε να γράφουν διάφορα για ιθαγενείς ( οι Έλληνες ) και για υπάκουους υπηκόους το δέχομαι είναι φταίξιμο δικό τους, μέχρι και στην Βικιπαίδεια το λέει πως είναι το ίδιο, σε μια πρεσβεία να μπεις να δεις τα άρθρα της ισχύουσας νομοθεσίας το καταλαβαίνεις. Αλλά να μην φαίνεται αν η ιθαγένεια με τρεις σχολικές τάξεις δημοτικού αναφέρεται σε παιδιά νόμιμων μεταναστών η γενικά περί παίδων... και μετά οικογενειακό δίκαιο κτλ, τι να πω θα έπρεπε να φαίνεται εξ' αρχής.

Όπως και να έχει μετά μπαίνουμε στον μαγικό κόσμο των αριθμών. Είναι εκατό να τους καλέσω σε πάρτι είναι χίλιοι να κάνουμε καμιά συναυλία, μην είναι δέκα χιλιάδες να ζήσει η επαρχία, μην είναι αμέτρητα μιλιούνια σαν της θάλασσας τα κύματα να αυτοπυροβοληθώ στον κρόταφο; Εκεί είναι που αν πας να βγάλεις άκρη χάνεις την μπάλα. Σαν τους υπολογισμούς των νεκρών Περσών του Μαραθώνα ένα πράγμα. Από 250χιλ μέχρι 2εκ. Τώρα για να δούμε πόσοι είναι νόμιμοι πόσοι παράνομοι πόσοι μπορούν να αποκτήσουν ιθαγένεια και πόσοι με εκλογικά δικαιώματα άντε γεια. Ούτε όταν προσπαθούσα να μάθω για τα μιτοχόνδρια και τα άλλα συστατικά του κυττάρου στην βιολογία δεν κουράστηκα τόσο. Και το κακό, δεν έβγαλα και άκρη.

Οπότε εκεί πάνω αρχίζει όλη η σπέκουλα και η περί όνου σκιάς διαμάχη. Πάνω στην εξ' ορισμού άγνοια των πολιτών παίζουν μπάλα οι ομαδάρχες. Βάζει ο ένας τους 11 δικούς του να βάλουν γκολ στην μια πάντα. Παίρνει μπροστά ο άλλος πάει για γκολ στην αντίπερα. Και στην διαδρομή φυσικά παίζουν μπάλα όπως μπορούν και θέλουν, με τους υπόλοιπους ανυποψίαστους πολίτες να σέρνονται από την μύτη σύμφωνα ο καθείς με τις έμφυτες τάσεις του. Φασιστικό κράτος που δεν δίνει ίσα δικαιώματα στους πολίτες από την μία, ξέφραγο αμπέλι δεν θα μείνει ρόγα από την άλλη. Και που να βγάλεις άκρη αφού και αυτοί ότι να ναι λένε μπας και υπάρχει κάποιο δεδομένο;

Γι' αυτό θα ήθελα να παρακαλέσω πρωτίστως την κυβέρνηση και μετά τους τριγύρα μυημένους, άντε και τους πανεπιστήμονες. Καλοί μου άνθρωποι οργανώστε μας λίγο μην είμαστε μόνιμα ένα μπιπ. Πριν κάνετε μια πρόταση, εκπαιδεύστε λίγο τον λαό να καταλαβαίνουμε τι γίνεται. Όσο έφηβοι συναισθηματικά με βλακώδεις εξάρσεις και αν είμαστε άλλο τόσο ξύπνια ράτσα(sic) είμαστε οι κακόμοιροι τα πιάνουμε γρήγορα. Οργανώστε λίγο την κατάσταση. Αν ημ τι άλλο φτιάξτε ένα σχήμα PM ( project management ) με τα βασικά.

Project Μεταναστευτικό
1. Ορολογία - τι είναι ιθαγένεια, τι είναι νόμιμος μετανάστης τι παράνομος κτλ
2. Τι θέλουμε να κάνουμε - Από κράτος μπατζανάκηδων να γίνουμε ένα κράτος δικαίου η κάτι παρόμοιο
3. Stakeholders – Γηγενής-αυτόχθων ( οι Αθηναίοι και οι Αρκάδες ) πληθυσμός, μετανάστες, λαθρομετανάστες, μυστικές δυνάμεις του σύμπαντος
4. Βασικές αναλύσεις και δεδομένα.
Τόσος πληθυσμός, αυτή η οικονομική κατάσταση, τόσοι ειδωλολάτρες τόσοι μονοθεϊστές, τόσοι άθεοι, τόσες δουλειές, τόσα σπίτια, τόσο φαί. Τόσοι μπλέ, τόσοι ρόζ, τόσοι πουά τόσοι εξωγήινοι. Εδώ στις βασικές αναλύσεις μπορούν να μπουν και άγνωστοι παράγοντες, να παίξουμε στατιστικά με τους αριθμούς για να βγάλουμε συμπεράσματα για την πορεία του project μελλοντικά τις ευκαιρίες τα ρίσκα, τα δυνατά μας σημεία τις αδυναμίες μας.
5. Αφού κάνουμε τα βασικά μπορούμε να προβούμε και σε τρελές αναλύσεις να ικανοποιήσουμε διάφορες μερίδες πολιτών που ίσως αναρωτιούνται για πιο δύσκολα πράγματα και για τους πιο απαιτητικούς μιλάμε. Τα πάντα γίνονται αρκεί να έχουμε τα δεδομένα. Πχ γουστάρουν κάποιοι να παράγει η χώρα μοντέλα μιγάδες. Βγάζουμε στατιστικό τόσοι καυκάσιοι τόσοι ασιάτες τόσοι ερυθρόδερμοι παράγουμε δίνουμε στους οίκους μόδας και στο Χόλυγουντ. Κάποιοι φοβούνται για τα έθιμα τις παραδόσεις, άλλο στατιστικό τόσοι και τόσοι έθιμο γιοκ σε 5 χρόνια. Τα πάντα μπορούμε στατιστικώς να προσεγγίσουμε.
6. Τι λέει το αφεντικό ( ο λαός και οι νόμοι ) να κάνουμε βάσει των δεδομένων?
7. Παίρνουμε τα εργαλεία μας και προσπαθούμε να τηρήσουμε το πλάνο.
8. Τελειώνοντας ή κατά την διάρκεια κάνουμε διορθωτικές αλλαγές αν ξεφεύγουμε του αρχικού σκοπού του badget της παραγόμενης ποιότητας που θέλουμε.
Απλά πράγματα δηλ. Τόσες κυβερνητικές υπηρεσίες, τόσα επιστημονικά εργαλεία, τόσα πανεπιστήμια, τόση γνώση και πληροφορία από άλλα project ( άλλων επιχειρήσεων-κρατών ). Γιατί δηλ να πρέπει να γράφουμε μαλακιές οι πολίτες επί πόσο καιρό σε μια @#$%σελίδα στο ιντερνετ για να μάθουμε πως υπηκοότητα και ιθαγένεια είναι το ίδιο νομικά.
Και πως στον κόρακα θέλετε να είμαστε σοβαροί και να φτιάξουμε κράτος δικαίου, και να μην παρασυρόμαστε από τα περιστέρια τις κόκκινες σημαίες, τις κουκούλες και τα κλομπ.

Βρε μήπως και δεν θέλετε, για να σας μείνει το γήπεδο να παίζεται η μπάλα χωρίς διαιτητές με πιθήκια να σας χειροκροτούν από τις κερκίδες σπάζοντας τα κεφάλια μεταξύ τους;
Βρε μπας και;

Άντε και λίγο χιόνι

Έπεσε η θερμοκρασία πεθύμησα το χιόνι, ας ακούσουμε λίγο Nick Cave που συνειρμικά μου ήρθε στο μυαλό

ΙΚΑΡΙΟΝ ΙΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ

Πριν λίγο καιρό μου είχε ζητηθεί από συντελεστές της εφημερίδας Hελλήνων Λογος να γράψω ένα κείμενο για τον «βωμό του Διονύσου» στην Ραπεντώσα. Τελικά το κείμενο δημοσιεύτηκε στο φύλλο 15 με ημερομηνία 25/12. Επειδή όμως λόγω βιασύνης ή απροσεξίας υποθέτω στο δημοσιευθέν κείμενο δεν υπάρχει υπογραφή και λείπουν κάποιες εικόνες ( το σχεδιάγραμμα του χώρου βασικά ) και οι παραπομπές, αναδημοσιεύω το αρχικό κείμενο εδώ.




ΙΚΑΡΙΟΝ ΙΕΡΟ ΤΟΥ ΔΙΟΝΥΣΟΥ
Η Ελλάδα και τα αρχαία
Μέσα στα πολλά παράδοξα της χώρας μας είναι και η σχέση του νέο-ελληνικού κράτους και των νέο-ελλήνων γενικότερα με τους αρχαιολογικούς χώρους, μια πολλές φορές ακατανόητη σχέση αγάπης και μίσους που εντυπωσιάζει όποιον δεν έχει ασχοληθεί εις βάθος με αυτά τα ζητήματα. Από την μια λοιπόν οι αρχαιολογικοί τόποι αποτελούν τους τόπους που δίνουν την ιδιαίτερη ταυτότητα σε κάθε περιοχή, τόποι για τους οποίους είμαστε περήφανοι, σύμβολα του πάλαι ποτέ μεγαλείου του ελληνικού πολιτισμού, τόποι τους οποίους το κράτος προσπαθεί να αναδείξει προς άγραν τουριστών, τόποι που έχουν ανακηρυχθεί παγκόσμια μνημεία πολιτιστικής κληρονομιάς , και από την άλλη πολλές φορές είναι αυτό το ξένο, το άγνωστο, το ακατανόητο, αυτό που παραμένει θαμμένο και ανεξήγητο, αυτό που φαίνεται πως προτιμούμε να καταστρέψουμε και να ξεχάσουμε, το μισητό.
Σε αυτή την δεύτερη κατηγορία, προφανώς εντάσσεται και ο αρχαιολογικός χώρος στην Ραπεντώσα Αττικής γνωστός και ως «βωμός Διονύσου», ο οποίος παρά την εδώ και 120 χρόνια ανακάλυψη του παραμένει για το ευρύ κοινό, άγνωστος, ασήμαντος, και ίσως για κάποιους ακόμα μισητός, παρά την τεράστια του σημασία όπως θα δούμε παρακάτω.

Ικαρία και ευρήματα
Η σημερινή περιοχή όπως και όλος ο «Διόνυσος» ανήκε στην αρχαιότητα στον δήμο Ικαρίας ένα σημαντικό Δήμο της αρχαίας Αθήνας που εκτεινόταν στους πρόποδες του Πεντελικού όρους. Στην Ραπεντώσα λοιπόν στα τέλη του 19ου αιώνα ένας Γερμανός περιηγητής παρατηρεί τα χαλάσματα μιας χριστιανικής εκκλησίας ( πιθανότατα του Αγίου Διονυσίου ) στα οποία βρίσκει εντοιχισμένα ( κατά την προσφιλή στους χριστιανούς συνήθεια ) διάφορα μαρμάρινα αρχιτεκτονικά μέλη, επιγραφές, μέχρι και ένα άγαλμα. Ενημερώνει την αμερικάνικη σχολή κλασσικών σπουδών και στις 30/01/1888 ξεκινούν ανασκαφές υπό τον Carl D. Buck. Από τα πρώτα ανασκαφικά ευρήματα επιβεβαιώνεται πως η θέση είναι το κέντρο του δήμου Ικαρίας, διάσημου για την λατρεία του θεού Διονύσου. Μάλιστα βρέθηκε και το λατρευτικό άγαλμα του θεού που τον απεικονίζει καθιστό να κρατά βοιωτικό κάνθαρο ( εθν. Αρχ. Μουσείων Αθηνών ). Μετά τις πρώτες ανασκαφές τα έτη 1888 – 1889 και την εύρεση των σημαντικότερων ευρημάτων το μέρος περνά στην αφάνεια . Να σημειωθεί εδώ πως τουλάχιστον τότε οι αρχαιολόγοι μπορούσαν και κατεδάφιζαν τις εκκλησίες για να αναδείξουν τους αρχαιολογικούς χώρους. Περίπου 100 χρόνια μετά το 1981 γίνεται ένας καθαρισμός του χώρου μπαίνει κάποια σήμανση και περιφράσσεται και γίνονται κάποια σχέδια από τους αρχαιολόγους. Το 1997 έχουμε καταγγελίες για βανδαλισμούς αφού ο χώρος έχει σε μια νύχτα υποστεί καταστροφές ( εδώ οι «κακές γλώσσες» μιλάνε για χριστιανικό ταλιμπανισμό[i] ), και το 2001 ξεκινά μια προσπάθεια ανάδειξης του χώρου η οποία ξεκινά και τελειώνει ( απ’ όσο δείχνουν τα πράγματα μέχρι στιγμής ) με την αναστύλωση του χορηγικού μνημείου του 4ου αιώνα των Αγνία, Ξανθίππου, Ξανθίδη. Τελικά αφού αφαιρούνται οι σκαλωσιές και μπαίνει καινούργια περίφραξη ο χώρος πάλι αφήνεται, κλειστός για το κοινό, να περάσει στην αφάνεια. Ταυτόχρονα πλέον απουσιάζει κάθε σήμανση για τον χώρο και την ιστορία του πέραν της πινακίδας βωμός Διονύσου. Βέβαια όπως βλέπουμε και στο σχέδιο, στον χώρο έχουμε, θέατρο, Ναό του πυθίου Απόλλωνα (H), Βωμό(I), ( πιθανότατα) ναό του Διονύσου (D) και το χορηγικό μνημείο (A).



Δήμος Ικαρίας και λατρεία του Διονύσου
Για να κατανοήσουμε την ιδιαίτερη αξία, μοναδική θα προσέθετα, του συγκεκριμένου χώρου θα πρέπει να ανατρέξουμε στις αρχαίες μας πηγές και στην ιστορία του Δήμου αυτού των Αθηνών.
Ξεκινά λοιπόν ο Απολλόδωρος και μας λέει:
«Εριχθονίου δε αποθανόντος και ταφέντος εν τω αυτώ τεμένει της ΑΘηνάς Πανδίων εβασίλευσεν, εφ' ου Δήμητηρ και Διόνυσος εις την Αττικήν Ήλθον αλλά Δήμητρα μεν Κελεός εις την Ελευσίνα υπεδέξατο, Διόνυσον δε Ικάριος. ος λαμβάνει παρ' αυτού κλήμα αμπέλου και τα περί την οινοποιίαν μανθάνει.»
Δηλ,
«όταν πέθανε ο Εριχθόνιος και θάφτηκε στο Τέμενος της Αθηνάς την βασιλεία ανέλαβε ο Πανδίων στα χρόνια του οποίου ήρθαν στην Αττική η Δήμητρα και ο Διόνυσος. Και την μεν Δήμητρα υποδέχθηκε στην Ελευσίνα ο Κελεός τον δε Διόνυσο ο Ικάριος που έλαβε από αυτόν κλήμα αμπέλου και έμαθε την οινοποιία».
Ο Ικάριος σύμφωνα με τις μυθικές πηγές λοιπόν ήταν ο πρώτος άνθρωπος που έμαθε την τέχνη της οινοποιίας από τον θεό [ii] και ο δήμος της Αττικής που πήρε το όνομα του η Ικαρία η περιοχή που έκανε πρώτα την εμφάνιση του ο θεός και πρωτολατρεύτηκε στην Αττική.
Και συνεχίζουν οι μυθογράφοι Απολλόδωρος, Υγίνος και Νόννος πως το θεό υποδέχτηκαν στην Αττική και φιλοξένησαν χωρίς να γνωρίζουν την υπόσταση του ο Ικάριος με την θυγατέρα του Ηριγόνη. Ο Διόνυσος ευχαριστημένος από την φιλοξενία του χάρισε την άμπελο και τους δίδαξε την οινοποιία. Ενθουσιασμένοι από τις θαυματουργές ιδιότητες του άγνωστου μέχρι τότε ποτού ο Ικάριος κάλεσε βοσκούς από το πεντελικό όρος και τους κέρασε τον οίνο που είχε παρασκευάσει. Μην γνωρίζοντας όμως τις ιδιότητες του ποτού, αυτοί ήπιαν παραπάνω απ’ όσο έπρεπε και άρχισαν να ζαλίζονται και να αισθάνονται άσχημα. Θεωρώντας πως ο Ικάριος θέλησε να τους δηλητηριάσει τον σκότωσαν. Την επόμενη μέρα όμως μόλις συνήλθαν κατάλαβαν το λάθος τους και για να κρύψουν το έγκλημα τους έθαψαν τον Ικάριο κάτω από ένα πεύκο και έφυγαν για την Κέα. Η Ηριγόνη όμως βρήκε το σώμα του πατέρα της χάρη στην σκύλα της την Μαίρα η οποία υπέδειξε το σημείο που βρισκόταν θαμμένος. Απαρηγόρητη η κόρη βλέποντας τον νεκρό πατέρα της κρεμάστηκε από το ίδιο πεύκο και μεταμορφώθηκε σε αμπέλι. Ο θεός τότε θυμωμένος από αυτό το έγκλημα καταράστηκε την πόλη των Αθηνών να έχουν όλες οι κοπέλες το ίδιο τέλος με την Ηριγόνη. Έτσι αυτές παραφρόνησαν και σαν την Ηριγόνη άρχισαν να απαγχονίζονται. Οι Αθηναίοι απεγνωσμένοι πήγαν για χρησμό στο Μαντείο των Δελφών όπου πήραν την απάντηση πως για να σταματήσει η τρέλα των κοριτσιών θα έπρεπε να θάψουν των Ικάριο και την Ηριγόνη, να βρουν τους δολοφόνους και να θεσπίσουν εορτασμούς προς τιμήν των δύο θυμάτων. Κατά τους εορτασμούς θα θυσίαζαν σε αυτούς τα πρώτα τσαμπιά με σταφύλια και θα τελούσαν την εορτή της «εώρας», στην οποία όπως μαθαίνουμε από τον Αθήναιο νέες κοπέλες έκαναν κούνια από τα δέντρα και τραγουδούσαν ένα τραγούδι που το έλεγαν «αλήτιν»
«ην δε και επι ταις εωραις τις επ' Ηριγόνη, ην και αλήτιν λέγουσιν, ωδή.»
Πέρα από τους ενδιαφέροντες συσχετισμούς που μπορούμε να κάνουμε με την νήσο Ικαρία - που και αυτή ερίζει ως γενέτειρα του Διονύσου - [iii] , με την μεγάλη εορτή των Ανθεστηρίων που ο Διόνυσος παρουσιαζόταν να έρχεται με καράβι από την μικρά Ασία, με την διάδοση της λατρείας του Διονύσου επί Πεισιστράτου[iv] κτλ, το γεγονός είναι πως από αυτή την παράδοση ξεκινά στην Αττική η λατρεία του θεού Διονύσου και συγκεκριμένα στον Δήμο Ικαρίας λατρευτικό κέντρο του οποίου είναι ο εν λόγω αρχαιολογικός χώρος. Από εκεί ξεκινούν και καθιερώνονται τα Διονύσια τα «εν άγροις» που τελούνται κάθε χρόνο στην καρδιά του χειμώνα στον Αττικό μήνα Ποδειδεών[v].



Διόνυσος Διθύραμβος και θέατρο
Θα περίμενε κανείς, μόνο και μόνο από το γεγονός πως ο συγκεκριμένος τόπος σηματοδοτεί την αρχή της λατρείας του Διονύσου στην Αττική, την αρχή της καλλιέργειας της αμπέλου να έχει δοθεί από τους αρμόδιους φορείς η απαραίτητη προσοχή για την ανάδειξη του, κάτι που δυστυχώς δεν συμβαίνει. Όμως, ίσως εκεί να βρισκόμαστε στα σκοτεινά μονοπάτια, της λήθης και του μίσους τα οποία υπαινίχτηκα αρχικά και να υπάρχουν «κύκλοι» που να μην θέλουν την ανάδειξη του πρώτου τόπου λατρείας στην Αττική γη ενός μέγιστου θεού του Ελληνικού Πανθέου, του Διονύσου. Το πλέον παράδοξο όμως είναι πως ο συγκεκριμένος τόπος σχετίζεται και με ένα πολιτισμικό φαινόμενο που ξεκίνησε τοπικά από εκεί αλλά πλέον αποτελεί πανανθρώπινη πολιτισμική εκδήλωση, οπότε θα περίμενε κανείς να είναι τόπος «προσκυνήματος» για τους απανταχού λάτρεις της τέχνης και του πολιτισμού. Φυσικά και αναφερόμαστε στο θέατρο.
Είναι γνωστό πως το θέατρο έχει τις ρίζες του στην Αττική κωμωδία και τραγωδία η οποία με την σειρά της πηγάζει απ’ ευθείας από τον Διθύραμβο[vi][vii]. Ο διθύραμβος είναι λατρευτικό λυρικό άσμα προς τιμήν του Διονύσου. Σε αυτόν άδει ομάδα ανδρών ή παίδων υπό συνοδεία αυλού. Δύο σημαντικά γεγονότα οδήγησαν στην εξέλιξη του διθυράμβου που γέννησε το φαινόμενο της τραγωδίας.



Το πρώτο γεγονός είναι εξέλιξη του διθυράμβου από αποκλειστικά λατρευτικό άσμα με θεματολογία τον Διόνυσο σε ξεχωριστό λυρικό/καλλιτεχνικό είδος. Αυτή η εξέλιξη οφείλεται σύμφωνα με την παράδοση στον ποιητή Αρίωνα ο οποίος την εποχή του Τυράννου Περίανδρου στην Κόρινθο ανέπτυξε τα λατρευτικά χορικά άσματα, δίνοντας τους τίτλους και εισάγοντας τον χορό των σατύρων.



Το δεύτερο κορυφαίο γεγονός είναι φυσικά η δημιουργία της ίδιας της τραγωδίας σύμφωνα με την παράδοση από τον Θέσπι[viii]. Ο Θέσπις ήταν αυτός που ξεχώρισε πρώτη φορά ένα μέλος του χορού ( πιθανότατα τον ίδιο ), και παρέμβαλε στο διθυραμβικό άσμα του χορού , άλλο μέλος. Ο εξάρχων λοιπόν του χορού που φορούσε προσωπείο αρχίζει με τον Θέσπι διάλογο με τον χορό – αποκρίνεται δηλ στον χορό – και έτσι γεννιέται ο πρώτος υποκριτής/ηθοποιός έτσι γεννιέται η πρώτη τραγωδία. Είναι γνωστό πως η πρώτη τραγωδία του Θέσπι σύμφωνα με την παράδοση «ανέβηκε» στα μεγάλα ή «εν άστυ» Διονύσια κατά την 61η Ολυμπιάδα[ix], αυτό όμως που είναι λιγότερο γνωστό και σχετίζεται με το θέμα μας είναι πως ο Θέσπις ήταν από τον Δήμο Ικαρίας της Αττικής και πριν ακόμα ανεβάσει την πρώτη τραγωδία του [x] στα μεγάλα Διονύσια, είχε ξεκινήσει αυτό το «είδος» από τις εορτές του δήμου του, στα μικρά Διονύσια, λατρευτικό κέντρο του οποίου δήμου με θέατρο είναι ο αναφερόμενος εδώ αρχαιολογικός χώρος.

Το παράδοξο
Από τις ελάχιστες παραπάνω αναφορές σχετικά με τον «βωμό του Διονύσου» θεωρούμε πως βγαίνει αβίαστα σαν συμπέρασμα η σχιζοφρενική αντιμετώπιση των αρχαιολογικών μας χώρων με την οποία ξεκινήσαμε το παρόν κείμενο. Είναι ανεξήγητο για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο πως γίνεται αυτός ο τόσο σημαντικός αρχαιολογικός χώρος, αυτός ο πραγματικά ΙΕΡΟΣ χώρος να παραμένει στην αφάνεια και την εγκατάλειψη παρά την πληθώρα των στοιχείων που αποδεικνύουν την μοναδική του σημασία. Ελπίζουμε απλά να πρόκειται περί άγνοιας, έλλειψης πόρων ή πρόσκαιρων συνθηκών που εμποδίζουν την ανάδειξη του σε παγκόσμιο κέντρο «προσκυνήματος» για οινοπαραγωγούς, ηθοποιούς, σκηνοθέτες, ανθρώπους της τέχνης και του πολιτισμού, για κάθε πολιτισμένο άνθρωπο, γιατί πραγματικά η δεύτερη πιθανότητα εσκεμμένης αδιαφορίας δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή. Αυτός ο χώρος που επέζησε του φθοροποιού χρόνου, των βανδαλισμών ( παλαιών και νέων ) της καταστροφικής μανίας της πυρκαγιάς τουλάχιστον δύο φορές ( χάριν των προσπαθειών των κατοίκων και …..) πρέπει να διαφυλαχθεί και αναδειχθεί όπως του πρέπει.

Μερική Βιβλιογραφία
Β.Κ Λαμπρινουδάκης, «οδοιπορικό από την αρχαία ελληνική τέχνη στην σύγχρονη ζωή»
http://athens123.com/Main_HTML/Sanctuary%20of%20Dionysos/dionysos.htm
Elizabeth King Filioti, , Διόνυσος - http://www.filiotis.net/eking/dionysos/ikarion/greek.html
Βασίλης Ρίτσος, "Διθύραμβος και τραγωδία" (http://www.britsos.gr/admin/uploads/dithyramvos%20kai%20tragodia.pdf)
American School of Classical Studies at Athens, "Discoveries in the Attic Deme of Ikaria"
Παναγής Λεκατσάς, "Διόνυσος - Καταγωγή και εξέλιξη της διονυσιακής θρησκείας"
W. Otto, "Διόνυσος"
Kerényi, Karl, Dionysos: Archetypal Image of Indestructible Life, (Princeton: Bollingen) 1976
Kerényi, Karl, Η μυθολογία των Ελλήνων
Vernant Jean - Pierre, Vidal - Naquet Pierre, "Μύθος και τραγωδία στην αρχαία Ελλάδα"

Παραπομπές
[i] http://www.ysee.gr/index.php?type=d&f=love&lid=l4
[ii] Άλλος μύθος μας αναφέρει ως πρώτο άνθρωπο που έμαθε την τέχνη της οινοποιίας τον Οινέα υιό του Φύτιου, υιό του Ορεσθέα υιό του Δευκαλίωνα.
[iii] «Οι μέν γάρ Δρακάνω, οι δέ Ικάρω ηνεμοέσση
φασ΄ οι δ΄εν Νάξω, δίον γένος, Ειραφιώτα,
οι δέ σ΄επ΄Αλφειώ ποταμώ βαθυδινήεντι
κυσαμένην Σεμέλην τεκέειν Διΐ τερπικεραύνω.
άλλοι δ΄εν Θήβαισιν, άναξ, σέ λέγουσι γενέσθαι
ψευδόμενοι. σέ δ΄έτικτε πατήρ ανδρών τε θεών τε
πολλών απ΄ανθρώπων κρύπτων λευκώλενον Ήρην.
Έστι δέ τις Νύση, ύπατον όρος, ανθέον ύλη,
τηλού Φοινίκης, σχεδόν Αιγύπτοιο ροάων». Ομηρικός ύμνος εις Διόνυσον
[iv] Τις πρώτες απεικονίσεις της επίσκεψης του Διονύσου στην Αττική τις έχουμε από αγγεία του 550 πχ.
[v] Μεγάλο επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζουν οι εποχιακοί εορτασμοί του Διονύσου, η σχέση τους με τον κύκλο της άμπελου και του κρασιού, καθώς και η σχέση τους με τον ήλιο και φαινόμενα όπως το χειμερινό ηλιοστάσιο ( που συνήθως λαμβάνει χώρα τον μήνα Ποδειδεώνα ).
[vi] «και η μεν απο των εξαρχόντων τον διθύραμβων» μας λέει ο Αριστοτέλης στην Ποιητική του
[vii] Η παλαιότερη γραπτή μαρτυρία διθυράμβου σε απόσπασμα του Αρχίλοχου
«ως Διωνύσοιο άνακτος καλόν εξάρξαι μέλος / οίδα διθύραμβον, οίνω ξυγκεραυνωθείς : «Γιατί ξέρω να βάλω μπροστά το όμορφο τραγούδι τού αφέντη Διόνυσου, με φρένα απ’ το κρασί κεραυνωμένα»
[viii] Αφ’ ου Θέσπις ο ποιητής [υπεκρίνα]το πρώτος ος εδίδαξε [δρ]ά[μα εν ά]στ[ει και άθλον ε]τέθη ο [τ]ράγος
[ix] Πιθανότα το 534πχ
[x] Μόνο κάποια ονόματα μας έχουν μείνει από πιθανούς τίτλους τραγωδιών του Θέσπι όπως : «άθλα επί Πελία» ή «Φόρβας», «Ιερείς», «Ηίθεοι», «Πενθεύς».

Η Δραγωνα, οι μετανάστες, οι ανθέλληνες και άλλα όμορφα

Τον τελευταίο καιρό γίνομαι καθημερινά αποδέκτης, κυρίως μέσα από το facebook ( καλά να πάθω ) στο οποίο όποιος μου στείλει "φιλία" τον κάνω add αδιακρίτως μιας και θεωρώ πως μάλλον θέλει να μαθαίνει νέα για την μουσική μου, για τις θρησκευτικές μου "ιδιαιτερότητες" ή απλά γουστάρει την φάτσα μου, ενός καταιγισμού μηνυμάτων για "εθνικά θέματα". Τα πιο πρόσφατα που με πάθος και απίστευτους σχολιασμούς κυριαρχούν είναι το θέμα για τον "ανθελληνισμό" της κας Δράγωνα όπως αυτός δήθεν αποδεικνύεται από δηλώσεις και γραπτά της και η "προδοτική" πρόταση νέου νομοσχεδίου για τους μετανάστες. Η αλήθεια είναι πως μόνο και μόνο ο τρόπος που παρουσιάζονται αυτά -αλλά και άλλα θέματα - είναι τέτοιος που δύσκολα σοβαρός άνθρωπος θα πειστεί οπότε τα προσπερνώ αδιάφορα ( όπως το ίδιο κάνω με αντίστοιχες "αριστερές" υστερίες που κυριαρχούν αλλού).
Για το μεταναστευτικό πχ που θα ήθελα να γράψω και εγώ ένα κείμενο να πώ την γνώμη μου τι να πει κανείς. Ότι όσο παράλογο είναι να κυριαρχεί σε ένα κράτος που αποτελεί γεωγραφικά πόλο εισόδου λαθρομεταναστών το "ανοίξαμε και σας περιμένουμε" άλλο τόσο παράλογο είναι να θεωρείται "προδοσία" να έχουν δικαιώματα πολιτών νόμιμοι μετανάστες; Πως όσο παράλογο είναι να θεωρείς πως απειλείται το οτιδήποτε, πολιτισμικά, κοινωνικά κτλ από την νομιμοποίηση σύμφωνα με νόμους σύγχρονου δημοκρατικού κράτους συγκεκριμένου αριθμού νομίμων μεταναστών, άλλο τόσο παράλογο είναι να θεωρείς πως δεν πρέπει να υπάρχει μια νομοθεσία που να υπερασπίζεται και τον χαρακτήρα του εκάστου τόπου αλλά και τον μετανάστη; Τελικά αυτή η "κοινή λογική" μάλλον χάνεται ανάμεσα στις άναρθρες κραυγές. Και όπως έχω πει στο παρελθόν τα άκρα δεν είναι ασύνδετα μεταξύ τους. Φτιάχνουν θηλιά σε ένα σχοινί και πνίγουν αυτό το ταλαίπωρο μέσο, χρυσή τομή, που τόσο πολύ ανέδειξε ο ελληνικός πολιτισμός.
Πάρ' αυτά χαίρομαι που κάποιοι ασχολούνται σοβαρά με απομυθοποίηση τέτοιων καταστάσεων ή για να το πω καλύτερα στην συγκεκριμένη περίπτωση με την ανάδειξη των χοντροειδέστατων ψεμάτων που κάποιοι χρησιμοποιούν για να περάσουν τις απόψεις τους.
Έτσι αντιγράφω από το εξαιρετικό, σχετικό άρθρο που διάβασα σήμερα στο jungle report το πρώτο μέρος που περίτρανα δείχνει τα προπαγανδιστικά ψέματα για τις δήθεν ανθελληνικές απόψεις της κας Δράγωνα.

Η λα.ο.σ.πολογία ενάντια στη Θ. Δραγώνα και οι "πατριωτικές"
αλήθειες

ΜΕΡΟΣ Α: ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ

Μέρες τώρα παρακολουθούμε τη χυδαία επίθεση που ξεκίνησε το ΛάΟΣ ενάντια στη Θ. Δραγώνα, κατηγορώντας τη για «ανθελληνισμό» (τι πρωτότυπο!), και ζητώντας την απομάκρυνσή της από τη θέση της γ.γ. του Υπουργείου Παιδείας. Κι από κοντά, και κάποιοι καλοθελητές της ΝΔ και «υπερπατριώτες αριστεροί».Η επίθεση εστιάζεται σε δύο σημεία. Η πρώτη βασίζεται σε ένα παλιότερο άρθρο της εφημερίδας «Το Παρόν» με ημερομηνία 16/9/2007, κατηγορώντας τη Δραγώνα
για αναγνώριση του διδακτορικού της από το ΔΙΚΑΤΣΑ με αδιαφανείς τρόπους. Το κείμενο δίνει βάρος στη φράση «χωρίς να έχει βασικό τίτλο σπουδών». Τούτο είναι λάθος, διότι κανένα πανεπιστήμιο δεν χορηγεί διδακτορικό τίτλο χωρίς βασικό
τίτλο σπουδών. Συμβαίνει όμως το εξής: η Δραγώνα είναι απόφοιτη του κολεγίου
Deree, το οποίο δεν είναι αναγνωρισμένο ίδρυμα από την Ελλάδα, είναι όμως
αναγνωρισμένο από πανεπιστήμια της Αγγλίας και της Αμερικής. Τα πανεπιστήμια αυτά με τη σειρά τους χορηγούν μεταπτυχιακούς τίτλους οι οποίοι αναγνωρίζονται από την Ελλάδα. Έτσι δεν είναι παράξενο, ούτε μοναδική περίπτωση Ελλήνων με αναγνωρισμένο μεταπτυχιακό ή διδακτορικό, αλλά χωρίς αναγνωρισμένο βασικό πτυχίο. Τυπικά, λοιπόν, δεν υπάρχει τίποτα μεμπτό ως εδώ. Το αν ακολουθήθηκαν αδιαφανείς διαδικασίες αναγνώρισης από το ΔΙΚΑΤΣΑ δεν το γνωρίζουμε, και παραμένουμε επιφυλακτικοί περιμένοντας ένα αποδεικτικό στοιχείο. Το «Παρόν» μιλάει για στοιχεία, η έρευνα πάντως στο ίντερνετ μέχρι τώρα δεν μας αποκάλυψε κάτι τέτοιο.Αυτό που θα μας απασχολήσει όμως είναι το δεύτερο σημείο της επίθεσης, που είναι και το βασικότερο, δηλαδή οι «αποδείξεις» του ανθελληνισμού της. Αναζητήσαμε αυτές τις «αποδείξεις» σε πάμπολλες ιστοσελίδες (εθνικιστικές και μη), και εκπλαγήκαμε όταν διαπιστώσαμε ότι ΟΛΕΣ, αντιγράφοντας η μία την άλλη, αναπαράγουν το ίδιο ακριβώς κείμενο. Αντιγράφουμε εδώ ένα μέρος του, στο οποίο άλλωστε βρίσκεται και όλη η «επιχειρηματολογία» του:

"Μας έκαναν Έλληνες ενώ δεν ήμασταν!
Ας δούμε τώρα μερικά απ΄ όσα γράφει στο κακογραμμένο βιβλίο
της «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;» η νέα βουλευτίνα Επικρατείας του ΠΑΣΟΚ κ. Θάλεια Δραγώνα:
1) Η Ελληνική Εθνική Ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο αιώνα.
Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή έντονου εθνικισμού, αποικιοκρατίας και
επεκτατικού ιμπεριαλισμού (σελ. 16). Κοντολογίς, κάποιοι από το εξωτερικό μας
είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να τα
κονομήσουμε, πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων
Ελλήνων.
2) Όποιος αξιολογεί τους Πολιτισμούς σε κατωτέρους και ανωτέρους
είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει! (σελ. 16). Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει με όποιον
θεωρεί ανεπιθύμητους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες (σελ. 20).
3) Εξίσου ρατσιστής είναι και όποιος αποσιωπά την σημασία, την τεράστια δύναμη, την έκταση και το κύρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Επίσης, όποιος αρνείται τις τουρκικές επιρροές στον Νεοελληνικό μας Πολιτισμό (σελ. 81), κι όποιος ισχυρίζεται ότι ο τουρκικός πολιτισμός έχει επιδράσει αρνητικά στους Έλληνες!... (σελ. 82).
4) Ένδειξη ρατσισμού και στείρου εθνοκεντρισμού είναι και ο ισχυρισμός ότι οι
Έλληνες ήσαν πάντα οι αδικημένοι της Ιστορίας (σελ. 84) κι ότι για τις ήττες και
τις καταστροφές που υποστήκαμε, φταίνε πάντα οι Μεγάλες Δυνάμεις.5) Κλασική
ένδειξη ρατσισμού είναι και η γνωστή ρήση «Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες,
αυτοί τρώγανε βελανίδια!» (σελ. 85). Ψιλορατσιμός είναι επίσης το να ισχυρίζεσαι
πως είμαστε οι συνεχιστές του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού.
6) Κατά την κ. Θάλεια Δραγώνα, εθνικιστικές τάσεις κρύβει και η επιθυμία να διδάσκεται στην μέση εκπαίδευση η αρχαία Ελληνική Γλώσσα (σελ. 86), ενώ το να μιλάμε για απόλυτη ομοιογένεια του πληθυσμού της Ελλάδος και να αποσιωπούμε την ύπαρξη χιλιάδων Εβραίων στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις επί 450 χρόνια είναι καθαρός ρατσισμός! (σελ. 95).
7) Ρατσιστικό είναι και το να ανησυχούμε για την ύπαρξη
πολλών ξένων μεταναστών στην χώρα μας, ή το να λέμε ότι «σε λίγο θα ψάχνουμε να βρούμε Έλληνα στην Ελλάδα», ή ότι «πρέπει να κρατήσουμε την εθνική μας
ομοιογένεια και να μην διαβρωθούμε εθνολογικά»! (σελ. 96).Εξίσου ρατσιστικό
είναι το να λέμε ότι το κέντρο της Αθήνας αλβανοκρατείται ή ότι «οι Έλληνες δεν
είναι ρατσιστές»! (σελ. 9. Το ίδιο συμβαίνει κατά την κ. Δραγώνα, αν τολμήσουμε
να πούμε πως με την είσοδο των Ξένων Μεταναστών στην Ελλάδα αυξάνεται η
εγκληματικότητα και η ανεργία των Ελλήνων! (σελ. 100). Στην σελίδα 105, η
αυριανή βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ μας προειδοποιεί ότι ο εθνικισμός εύκολα μπορεί να γλιστρήσει στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό και στην μισαλλοδοξία. Το ελληνικό αίμα γίνεται και νερό» «Περιττεύει να συνεχίσουμε να καταγράφουμε τα αντιρατσιστικά «πιστεύω» της κ. Θάλειας Δραγώνα, όπως τα έχει εκφράσει πριν 10 χρόνια στο βιβλίο της «Τι είν΄ η Πατρίδα μας;». Η γυναίκα αυτή θέλει να μας πείσει ότι είναι ρατσιστικό και μόνο το να δηλώνουμε Έλληνες. Κι όμως: Σε λίγες ημέρες θα είναι βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ και ασφαλώς θα διαπρέψει στους αντιρατσιστικούς αγώνες εντός και εκτός Βουλής.»

Το άρθρο αυτό έχει γίνει το λάβαρο των απανταχού ακροδεξιών, «υπερπατριωτών» αριστερών, και γενικότερα αφελών, το οποίο μάλιστα δίνει και παραπομπές (μεγάλη πρόοδος ειδικά για κάποιον «εθνικόφρονα»!). Προσπαθήσαμε να βρούμε σε ποιον ανήκει, ακολουθώντας την παλιότερη ημερομηνία. Βρήκαμε λοιπόν ότι αυτό το άρθρο-λάσπη υπάρχει ήδη από το 2007. Το αναδημοσιεύει η ιστοσελίδα "filopatria" , η οποία παραπέμπει στο φόρουμ του Ρεσάλτο, το οποίο όμως έχει διαγράψει το σχετικό κείμενο. Έτσι, δεν μπορούμε να γνωρίζουμε με σιγουριά ποιος το εμπνεύστηκε.Αυτό που μπορούμε όμως, και οφείλουμε να κάνουμε, είναι να ελέγξουμε την αξιοπιστία του. Πήραμε λοιπόν το βιβλίο «Τι είναι η Πατρίδα μας» και πήγαμε στα επίμαχα άρθρα της Δραγώνα. Διαπιστώσαμε αυτό που υποψιαζόμασταν: Ο συγκεκριμένος γραφιάς που επιτίθεται στη Δραγώνα είναι ένας απατεώνας λασπολόγος. Πάμε να συγκρίνουμε ένα προς ένα αυτά που αποδίδει ο γραφιάς στη Δραγώνα, με την πραγματική διατύπωση του βιβλίου, στη σελίδα που παραπέμπει.

Η Ελληνική Εθνική Ταυτότητα δεν υπήρχε πριν από τον 19ο
αιώνα. Δημιουργήθηκε έξωθεν σε μια εποχή έντονου εθνικισμού, αποικιοκρατίας και επεκτατικού ιμπεριαλισμού (σελ. 16). Κοντολογίς, κάποιοι από το εξωτερικό μας είπαν τον 19ο αιώνα ότι είμαστε Έλληνες κι εμείς το δεχτήκαμε για να τα
κονομήσουμε, πουλώντας το παραμύθι ότι είμαστε απόγονοι των Αρχαίων
Ελλήνων.
Λέει όντως αυτά στη σελίδα 16; Μάλλον όχι. Αντιγράφω τη σχετική
παράγραφο:«Σε ένα άλλο επίπεδο, οι αναπαραστάσεις για το έθνος δεν είναι
στατικές και αλλάζουν μέσα στο χρόνο. Στην ελληνική περίπτωση πρόσφατες μελέτες έδειξαν ότι η «αναζήτηση» της «νεοελληνικής» ταυτότητας υπήρξε μια μακρά διαδικασία συγκρότησης επιχειρημάτων, που οδήγησε σε έναν ορισμό του
«ελληνισμού» με κριτήρια ταυτόχρονα ανθρωπολογικά-φυλετικά και
ιστορικά-πολιτισμικά (Βελουδής 1982, 84). Έτσι στη συγκυρία του 19ου αιώνα, που διεξαγόταν η πάλη για την οριστικοποίηση των εθνικών συνόρων σε μια εποχή επεκτατισμών, αποικιοκρατίας και των αντίστοιχων ιδεολογιών που νομιμοποιούσαν αυτές τις πολιτικές, η ελληνική εθνική ταυτότητα θεωρήθηκε ανεπαρκής και κατώτερη σε σχέση με το ένδοξο παρελθόν των αρχαίων προγόνων (Σκοπετέα 1988)».

Όποιος αξιολογεί τους Πολιτισμούς σε κατωτέρους και ανωτέρους είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει! (σελ. 16).Ο γραφιάς εδώ λέει βέβαια ψέματα, τέτοια πρόταση δεν υπάρχει. Η σχετική παράγραφος στη συγκεκριμένη σελίδα λέει:«Υπάρχουν πολλές ενδείξεις ότι στη σημερινή συγκυρία της ευρωπαϊκής ενοποίησης αποκτά ιδιαίτερη βαρύτητα ο κυρίαρχος σε μεγάλες και ευρωπαϊκές χώρες ιδεολογικός
λόγος, ο οποίος παρά τον εκμοντερνισμό και την εκλέπτυνσή του εξακολουθεί
έμμεσα, δίπλα στον μαχητικό αντίλογο, να αξιολογεί τους λαούς και τους
πολιτισμούς σε «ανώτερους» και «κατώτερους» και υποτιμά τις λεγόμενες νότιες
χώρες της Ευρωπαϊκής Ένωσης ή τις λεγόμενες νότιες περιοχές των βόρειων χωρών της κατατάσσοντας τους αντίστοιχους λαούς και πολιτισμούς στην «ανατολή», τόσο με τη γεωγραφική όσο και με την πολιτική σημασία του όρου». Εδώ η Δραγώνα ασκεί κριτική στη στάση των βορειοευρωπαίων απέναντι στους νότιους (οι οποίοι ας θυμηθούμε ότι αποκαλούν τις μεσογειακές ευρωπαϊκές χώρες «PIGS»: Portugal, Italy, Greece, Spain). Ενώ, δηλαδή, έχουμε μια παράγραφο που κριτικάρει την προκατάληψη των βόρειων απέναντί μας (με την οποία θα συμφωνούσε κι ο τελευταίος χρυσαυγίτης!), ο γραφιάς την παρουσίασε με μία ασαφή μορφή, που να υπονοεί απλά ότι η Δραγώνα είπε κάτι κακό!
Το ίδιο ακριβώς συμβαίνει [δηλ. είναι ρατσιστής και δεν το ξέρει] με όποιον θεωρεί ανεπιθύμητους τους μετανάστες και τους πρόσφυγες (σελ. 20).
Κι εδώ ψέματα. Πουθενά δεν λέει η Δραγώνα κάτι τέτοιο. Στην σχετική παράγραφο της σελ. 20, γίνεται απλά παρουσίαση της δουλειάς μιας συγγραφέας στο συλλογικό τόμο:«Στη συνέχεια η Νέλλη Ασκούνη αναλύει το λόγο των εκπαιδευτικών, σε δύο ανοιχτές ερωτήσεις του ερωτηματολογίου, όπου από το
μεγαλύτερο ποσοστό των απαντήσεων προβάλλουν «δύο αντιθετικές μορφές του εθνικού άλλου», οι ισχυροί και επίφοβοι Ευρωπαίοι και οι ανεπιθύμητοι μετανάστες και πρόσφυγες».
Εξίσου ρατσιστής είναι και όποιος αποσιωπά την σημασία, την
τεράστια δύναμη, την έκταση και το κύρος της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας! Επίσης, όποιος αρνείται τις τουρκικές επιρροές στον Νεοελληνικό μας Πολιτισμό (σελ. 81)
Το κείμενο συγκεκριμένα, και χωρίς χαρακτηρισμούς, λέει:«Αυτή η στρατηγική [της άρνησης] είναι ιδιαίτερα προφανής στις αποσιωπήσεις και παραλήψεις ιστορικών γεγονότων, που εντοπίζονται στα σχολικά εγχειρίδια. Ένα πολύ χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η αποσιώπηση της σημασίας, της τεράστιας δύναμης, της έκτασης και του κύρους της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Αντίστοιχη είναι και η πλήρης απουσία οποιασδήποτε μνείας στον πολιτισμό, τα γράμματα και τις τέχνες της οθωμανικής αυτοκρατορίας-και του τουρκικού κράτους από το 1908 και ύστερα». […] [Α]ντίστοιχη άρνηση επικρατεί στον ισχυρισμό των μελών του δείγματος ότι «ούτε η τουρκική ούτε η μεσανατολική ούτε η βαλκανική κουλτούρα έχουν επιδράσει στη διαμόρφωση των σύγχρονων Ελλήνων και του σύγχρονου ελληνικού πολιτισμού». Εγώ, πάντως, αυτούς δε θα τους χαρακτήριζα ρατσιστές, απλά ανιστόρητους.
[Ρατσιστής είναι] κι όποιος ισχυρίζεται ότι ο τουρκικός
πολιτισμός έχει επιδράσει αρνητικά στους Έλληνες!… (σελ. 82).Ψέματα κι εδώ. Η
Δραγώνα παρουσιάζει απλά ένα από τα αποτελέσματα της έρευνας, βάσει
ερωτηματολογίου σε εκπαιδευτικούς:«Παραμένει ωστόσο το ερώτημα κατά πόσο η
άρνηση στην οποία καταφεύγουν οι εκπαιδευτικοί είναι πράγματι αποτελεσματική, διότι όταν τους τέθηκε άλλη ερώτηση, «με ποιο τρόπο κατά τη γνώμη [τους] έχει επιδράσει ο τουρκικός πολιτισμός επί του ελληνικού», η απάντησή τους στη συντριπτική πλειοψηφία ήταν ότι «έχει επιδράσει αρνητικά»». Ένδειξη ρατσισμού και στείρου εθνοκεντρισμού είναι και ο ισχυρισμός ότι οι Έλληνες ήσαν πάντα οι αδικημένοι της Ιστορίας (σελ. 84) κι ότι για τις ήττες και τις καταστροφές που υποστήκαμε, φταίνε πάντα οι Μεγάλες Δυνάμεις. Το κείμενο
γράφει:«Στα σχολικά εγχειρίδια είναι συχνή η έμμεση ή άμεση αναφορά της
καλύτερης τύχης για την οποία ήταν προορισμένος ο ελληνικός λαός. Οι Έλληνες,
σύμφωνα με τα βιβλία ιστορίας και γλώσσας, συστηματικά εμφανίζονται αδικημένοι σε σημαντικές γι’ αυτούς ιστορικές στιγμές. Οι μεγάλες ευρωπαϊκές δυνάμεις φέρονται να έχουν πάντα λειτουργήσει με βάση ίδια πολιτικά, οικονομικά και πολιτισμικά συμφέροντα» Εδώ, δηλαδή, δε λέει τίποτα που να μη γνωρίζουν όσοι πήγαν σε ελληνικό σχολείο και διδάχτηκαν τα συγκεκριμένα μαθήματα. Και για όσους πιστεύουν ότι οι Έλληνες δεν υπήρξαν ποτέ θύτες, κι ήταν πάντα οι καλοί κι αδικημένοι της υπόθεσης, ας παραθέσουμε ένα μεζεδάκι από τα ανδραγαθήματα του ελληνικού στρατού και των καλών χριστιανών, τις πρώτες μέρες της απόβασής του στη Σμύρνη το 1919:«Ήδη από την πρώτη μέρα, η παρουσία του ελληνικού στρατού στην Ιωνία σημαδεύτηκε από βιαιοπραγίες σε βάρος του άμαχου πληθυσμού. Με αφορμή κάποιους πυροβολισμούς που ρίχτηκαν εναντίον των αγημάτων που παρήλαυναν στην προκυμαία της Σμύρνης, έλληνες στρατιώτες κι ένοπλοι ντόπιοι χριστιανοί επιδίδονται σ’ ένα διήμερο όργιο βίας, φόνων, βιασμών κι εκτεταμένων λεηλασιών στις μουσουλμανικές συνοικίες της πόλης, με περισσότερους από 200 νεκρούς μεταξύ των κατοίκων. Περίπου 2.500 μουσουλμάνοι συνελήφθησαν και κακοποιήθηκαν (ανάμεσά τους μικρά παιδιά κι ολόκληρες τάξεις μαθητών με τους δασκάλους τους), ενώ στόχος επιθέσεων έγινε επίσης η εβραϊκή κοινότητα της πόλης, με λεηλασία των καταστημάτων της και μερικούς νεκρούς» (Τ. Κωστόπουλος, Πόλεμος και Εθνοκάθαρση, εκδ. Βιβλιόραμα, σελ. 98-9. Για τις πληροφορίες αυτές ο συγγραφέας δίνει μισή σελίδα πηγών και παραπομπών).
Κλασική ένδειξη ρατσισμού είναι και η γνωστή ρήση «Όταν εμείς φτιάχναμε Παρθενώνες, αυτοί τρώγανε βελανίδια!» (σελ. 85). Ψιλορατσιμός είναι επίσης το να ισχυρίζεσαι πως είμαστε οι συνεχιστές του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού. Το πραγματικό κείμενο όμως αναφέρει πάλι πορίσματα της έρευνας: «Χαρακτηριστικές είναι και οι απαντήσεις εκπαιδευτικών στην ανοιχτή
ερώτηση που ακολουθεί το κείμενο το σχετικό με τους κινδύνους που απειλούν την
Ελλάδα από την Ευρωπαϊκή Ένωση […] Άλλος εκπαιδευτικός επαναλαμβάνει αυτάρεσκα τη γνωστή ρήση πολιτικού προσώπου, που φαίνεται άγγιξε μεγάλο μέρος του ελληνικού λαού : “…όσο για τον πολιτισμό μας, όταν αυτοί τρώγανε βελανίδια, εμείς φτιάχναμε παρθενώνες”». Η φράση «Ψιλορατσιμός είναι επίσης το να ισχυρίζεσαι πως είμαστε οι συνεχιστές του Αρχαίου Ελληνικού Πολιτισμού» είναι κατασκευασμένη από τον απατεώνα γραφιά εκ του μηδενός. Εγώ πάλι θα πρόσθετα ότι δεν είναι «ψιλορατσιμός», αντίθετα έχει πολλή πλάκα, ειδικά όταν το διαβάζουμε στο ίντερνετ (και ειδικότερα στα greeklish) από εθνικοβαρεμένα τρολ, που νομίζουν ότι μελετώντας Πλεύρη, Βελόπουλο (και σε πιο hardcore περιπτώσεις Λιακόπουλο), έμαθαν κάτι για την ιστορία και τον εαυτό τους.
Κατά την κ. Θάλεια Δραγώνα, εθνικιστικές τάσεις κρύβει και η επιθυμία να διδάσκεται στην μέση εκπαίδευση η αρχαία Ελληνική Γλώσσα (σελ. 86). Ο τρόπος που σερβίρει ο γραφιάς την «παραπομπή» του, διαστρεβλώνει το ίδιο κείμενο, το οποίο λέει:«Τα μέλη του δείγματος ταυτίζονται με το εξιδανικευμένο παρελθόν, το οποίο στη συνείδησή τους μεγαλοποιείται και εξυψώνεται. Έτσι ένα ιδιαίτερο ποσοστό δηλώνει, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, ότι “εν όψει της ευρωπαϊκής
ολοκλήρωσης, θα πρέπει να καλλιεργείται, ήδη από το δημοτικό, η γνώση της
αρχαίας ελληνικής γλώσσας”, κι ακόμη ότι με “με στόχο τη διάδοση του ελληνικού
πολιτισμού στην Ευρώπη, θα έπρεπε πρωτίστως να διδάσκεται η αρχαία ελληνική
γραμματεία στο πρωτότυπο ”, ενώ χαμηλότερα απ’ όλα ιεραρχείται η διδασκαλία “της ιστορίας του νεοελληνικού κράτους και του νεοελληνικού λαϊκού
πολιτισμού”».Ενώ το να μιλάμε για απόλυτη ομοιογένεια του πληθυσμού της
Ελλάδος και να αποσιωπούμε την ύπαρξη χιλιάδων Εβραίων στην Θεσσαλονίκη και σε άλλες πόλεις επί 450 χρόνια είναι καθαρός ρατσισμός! (σελ. 95).Το κείμενο πάλι λέει:«Αυτή η φαντασίωση της ομοιογενούς κοινότητας προβάλλεται τόσο στα σχολικά βιβλία όσο και στο λόγο των εκπαιδευτικών. […] Πολύ χαρακτηριστική της έμμεσης κατασκευής της απόλυτης ομοιογένειας του πληθυσμού είναι και η πλήρης αποσιώπηση για ολόκληρη την ιστορία από το Μεσαίωνα μέχρι σήμερα της ύπαρξης Ελλήνων Εβραίων όπως και κάθε άλλης αλλόθρησκης ομάδας, με εξαίρεση την αναφορά στους Βενετούς, όπου μνημονεύεται πολύ θετικά η αφομοίωσή τους από τους Έλληνες…».
Ρατσιστικό είναι και το να ανησυχούμε για την ύπαρξη πολλών ξένων
μεταναστών στην χώρα μας, ή το να λέμε ότι «σε λίγο θα ψάχνουμε να βρούμε Έλληνα στην Ελλάδα», ή ότι «πρέπει να κρατήσουμε την εθνική μας ομοιογένεια και να μην διαβρωθούμε εθνολογικά»! (σελ. 96). Η φράση «ρατσιστικό είναι και το να ανησυχούμε για την ύπαρξη πολλών ξένων μεταναστών στην χώρα μας» δεν υπάρχει πουθενά στο βιβλίο, παρά βγήκε κι αυτή από την κεφάλα του απατεώνα γραφιά. Τα υπόλοιπα στην πραγματικότητα είναι απλή καταγραφή των πορισμάτων της έρευνας:«Ο φόβος των εκπαιδευτικών είναι πολύ χαρακτηριστικός ως προς την αλλοίωση της ομοιογένειας που θεωρούν, ότι θα επιφέρει η μετανάστευση: “Συνεχίζοντας με τον ίδιο ρυθμό, σε λίγο θα ψάχνουμε να βρούμε Έλληνα στην Ελλάδα”, “η εγκατάσταση των ξένων στην Ελλάδα αλλοιώνει την ομοιογένεια του πληθυσμού της”, “πρέπει ως χώρα να κρατήσουμε την ομοιογένειά μας και να μη διαβρωθούμε εθνολογικά”».
Εξίσου ρατσιστικό είναι το να λέμε ότι το κέντρο της Αθήνας
αλβανοκρατείται ή ότι «οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές»! (σελ. 9[8]). Το κείμενο
λέει: Η αύξηση των κρουσμάτων βίας, εγκληματικότητας και παραπτωματικότητας αποτελεί σύνηθες μοτίβο και στις απαντήσεις στην ανοιχτή ερώτηση: “Πράξεις βίας και κλοπής και το φαινόμενο παίρνει διαστάσεις επιδημίας. Είναι καιρός να ληφθούν δραστικά μέτρα. Το κέντρο της Αθήνας αλβανοκρατείται”.Εδώ αξίζει να προσέξετε κι ένα αστείο: Ο γραφιάς αντί να γράψει «σελ. 98», κατά λάθος έγραψε «σελ. 9», μία άσχετη δηλ. σελίδα, που παρουσιάζει τους συντελεστές. Και φυσικά όλοι αντέγραψαν το ίδιο λάθος, ζητώντας ταυτόχρονα να πιστέψουμε, ότι έχουν διαβάσει το βιβλίο της Δραγώνα και το γνωρίζουν!
Το ίδιο συμβαίνει κατά την κ. Δραγώνα, αν τολμήσουμε να πούμε πως με την είσοδο των Ξένων Μεταναστών στην Ελλάδα αυξάνεται η εγκληματικότητα και η ανεργία των Ελλήνων! (σελ. 100). Ο γραφιάς εδώ σκόπιμα βάζει τη φράση «αν τολμήσουμε», υπονοώντας ενδεχόμενο εκφοβισμό και λογοκρισία στην αντίθετη άποψη. Για να πάρετε μία ακόμα γεύση από γκαιμπελισμό, συγκρίνετε την παραπάνω πρόταση με την πραγματική διατύπωση της Δραγώνα, η οποία γράφει:«Η γραμμική σχέση μεταξύ της εισόδου των νόμιμων ή παράνομων μεταναστών στη χώρα και της αύξησης της εγκληματικότητας ή της μείωσης
των θέσεων εργασίας, που σε άλλη περίπτωση θα έμεναν σε ντόπια χέρια, δεν έχει
εμπειρικά αποδειχθεί ή αντίστοιχα απορριφθεί, ούτε στην ελληνική ούτε σε
οποιαδήποτε άλλη κοινωνία. Πρόκειται για πεποιθήσεις οι οποίες δεν στηρίζονται
σε στοιχεία. Πρόσφατη ανασκόπηση της διεθνούς βιβλιογραφίας αποκαλύπτει ότι η επίδραση των μεταναστών στις αμοιβές και τα εισοδήματα των ντόπιων εργατών καθώς και στο βαθμό της συμμετοχής στο εργατικό δυναμικό ή το βαθμό της ανεργίας είναι ιδιαίτερα μικρή και σε μερικές περιπτώσεις αντίστροφης κατεύθυνσης (Borjas 1994, Friedberg και Hunt 1995). Άρα δηλώσεις όπως “με την είσοδο στην Ελλάδα ξένων από φτωχότερες χώρες αυξάνεται η εγκληματικότητα ή χάνονται θέσεις εργασίας για τους Έλληνες ” δεν φέρουν καμία αποδεικτική αξία. Ωστόσο τέτοιες δηλώσεις διαθέτουν ψυχολογική και κοινωνική εγκυρότητα, διότι αντικατοπτρίζουν τη φύση των διομαδικών σχέσεων στη συγκεκριμένη χρονική στιγμή».
Στην σελίδα 105, η αυριανή βουλευτίνα του ΠΑΣΟΚ μας προειδοποιεί ότι ο εθνικισμός εύκολα μπορεί να γλιστρήσει στην ξενοφοβία, στον ρατσισμό και στην μισαλλοδοξία. Εδώ ο γραφιάς δεν παραποιεί και πολύ το κείμενο, το οποίο λέει:«Και έτσι μέσα από αρχαϊκούς ψυχολογικούς μηχανισμούς, ο εθνικισμός φθάνει στο σημείο να αλλοιωθεί ως προς την πολιτική του διάσταση και να μετατραπεί σε ανάγκη αναγνώρισης μιας υποτιθέμενης εθνικής ομοιογένειας, ώσπου τελικά να γλιστρήσει στην ξενοφοβία, το ρατσισμό ή άλλοτε και στην εθνική μισαλλοδοξία». Αναρωτιέται όμως κανείς τι το «ανθελληνικό» υπάρχει σ’ αυτή την πρόταση. Προφανώς ο γραφιάς θα παίρνει σα δεδομένο ότι ένας εθνικιστής δεν μπορεί ποτέ να γίνει ρατσιστής ή μισαλλόδοξος, κι όποιος διαφωνεί μ’ αυτό είναι ανθέλληνας! Όσο για το τι θεωρεί «ρατσιστικό», η ίδια η Δραγώνα είναι πολύ προσεχτική στη διατύπωση:«Ο ρατσισμός με την κλασική του έννοια περιλαμβάνει μια βαθιά εδραιωμένη άποψη ως προς την εγγενή, βιολογική
κατωτερότητα φυλών άλλων από τη δική μας. Ωστόσο η σύγχρονη χρήση του όρου είναι πολύ πιο διευρυμένη, πάει πέρα από το γενετικό καθορισμό και περιλαμβάνει την οποιαδήποτε έκφραση απέναντι σε μια ομάδα ή μέλη της ομάδας σαν να ήταν δεδομένη η φυλετική διαφορά. Πρόκειται για τη συμβολική και πολιτισμική διάκριση μιας κοινωνίας που είναι συστηματικά οργανωμένη γύρω από την καταπίεση μιας ομάδας και την κυριαρχία μιας άλλης. Για παράδειγμα, ο πολιτισμικός ρατσισμός παραπέμπει στην άποψη ότι η πολιτισμική κληρονομιά μιας κοινωνικής ομάδας είναι ανώτερη από μιας άλλης. Με αυτή την έννοια υπάρχει μεγάλη συνάρτηση μεταξύ ρατσιστικού και εθνικιστικού λόγου. Όπως η εθνική κατηγοριοποίηση έτσι και η φυλετική προσδιορίζουν ταυτόχρονα την ένταξη και τον αποκλεισμό. Αναγνωρίζουν και οι δυο όρια τα οποία, ενώ είναι κοινωνικά κατασκευασμένα, διαχωρίζουν την ανθρωπότητα σε διακριτές ομάδες σαν όρια φυσικά που τις εμφανίζουν φύσει διάφορες μεταξύ τους. Κι στις δύο περιπτώσεις τα κριτήρια διαχωρισμού μπορεί να εφευρεθούν ή να επινοηθούν, και στις δύο περιπτώσεις κυριαρχεί η φαντασίωση της διατήρησης μιας ενιαίας, ομοιογενούς και «αμόλυντης» από άλλους κοινότητας» (σελ. 94-5). Ο συγκεκριμένος απατεώνας γραφιάς, ακολουθώντας την (πολύ γνωστή και οικεία σε μας) μέθοδο του γερο-ναζιστή Πλεύρη, έκοψε, έραψε, και πρόσθεσε και τα δικά του, για να μεταμορφώσει τη μισητή εχθρό στον μπαμπούλα που ήθελε......

. Όλο το άρθρο εδώ