Αν συνειδητοποιήσουμε πως το πρώτο έργο της Ευρωπαϊκής λογοτεχνίας ξεκινάει με την λέξη "Θυμό".
Μῆνιν ἄειδε θεὰ Πηληϊάδεω Ἀχιλῆος
οὐλομένην, ἣ μυρί᾿ Ἀχαιοῖς ἄλγε᾿ ἔθηκε,
πολλὰς δ᾿ ἰφθίμους ψυχὰς Ἄϊδι προΐαψεν
ἡρώων, αὐτοὺς δὲ ἑλώρια τεῦχε κύνεσσιν
οἰωνοῖσί τε πᾶσι·
Ψάλλε θεά, τον τρομερό θυμόν του Αχιλλέως
Πώς έγινε στους Αχαιούς αρχή πολλών δακρύων.
Που ανδράγαθες ροβόλησε πολλές ψυχές στον Άδη ηρώων,
κι έδωκεν αυτούς αρπάγματα των σκύλων και των ορνέων*
Και πως μέσα σε τρεις στίχους έχουμε δάκρυα, νεκρούς, όρνεα και σκυλιά να τρώνε τις σάρκες τους και συνωστισμό στον κάτω κόσμο...
... τότε δεν είναι να απορούμε που μετά από ~3000 χρόνια η ΕΕ λαμβάνει το νόμπελ ειρήνης αφού κατάφερε να έχει μόνο οικονομικό πόλεμο και τους νεκρούς να μην τους τρώνε τα όρνεα και τα σκυλιά.
Βέβαια εδώ που τα λέμε ορισμένα θέματα λύνονται καλύτερα με μήνιν παρά με δάκρυα, και δεν μπορώ να φανταστώ τι θα τραγούδαγε ο ραψωδός αν ο Μενέλαος όταν του έκλεψε ο Πάρης την γυναίκα και το βιός απλά κάθονταν στην Σπάρτη και έκλαιγε την μοίρα του.
*Απόδοση Ιάκωβου Πολυλά
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου