Από αθάνατα χέρια, με ουράνια χαμόγελα.

Όλα τα σχέδια που η φαντασία σου ζωγράφιζε
στον καμβά της ζωής
γραμμένα με μελάνη που φθίνει και σβήνει γίναν.
Άλλα γρήγορα, άλλα αργότερα, αφήνοντας σελίδες κενές,
καθώς δεν μένει για πολύ, 
θνητή μπογιά 
πάνω σε άφθαρτο υπόστρωμα


Και ίσως, μόνο σε κάποιον πίνακα 
καμωμένο από την βούληση και την ισχύ των Θεών
να βρίσκεται κάτι δικό σου.
Παραπλήσιο με αυτά που σχεδίασες, 
συγγενικό με αυτά που ονειρεύτηκες.

Αν έτσι το θέλησαν, 

τ' αθάνατα χέρια και τα ουράνια χαμόγελα.

Και αν τίποτα, όμως, δεν βρεις εκεί, δικό σου
μην θυμώσεις και κατά των Ουρανών μην στραφείς.
Ωραίο πράγμα να μπορείς μόνος να ζωγραφίζεις, 
μα δεν είναι δα μικρό και ασήμαντο
και ίσως να είναι και πιο μεγάλο
αυθόρμητα να θαυμάζεις των άλλων τα καλλιτεχνήματα
και σαν μικρός θεός και εσύ να χαμογελάς.