Ο Ηρακλής, ο Θεός ποταμός, ο άνθρωπος

Από τους πολύ παλαιούς χρόνους ο άνθρωπος προσπαθούσε να "τιθασεύσει" την Φύση προς το δικό του όφελος. Συχνά αυτή η μάχη ήταν μια μάχη ζωής και θανάτου αφού η επιβίωση του εξαρτάτο από την έκβαση της. Ταυτόχρονα όμως πολλές ενέργειες του ανθρώπου έδιναν και ζωή όπως πχ στις παραδοσιακές καλλιέργειες με τις πεζούλες στις Κυκλάδες που πάντα είχαν έλλειψη νερού. Αυτή την διττή σχέση με την φύση μας δείχνει με τον καλύτερο τρόπο και ο Ελληνικός μύθος του Ηρακλή με τον Αχελώο. Ο ήρωας πάλεψε με τον υιό του Ωκεανού και της Τηθύος για την Διηάνειρα και κατά την μάχη του απέσπασε το κέρατο, χαρακτηριστικό σε όλες τις απεικονίσεις του. Ο Αχελώος παραδέχτηκε την "ήττα" του και έπεισε τον ήρωα να του δώσει πίσω το κέρατο. Σε αντάλλαγμα ο θεός ποταμός δώρησε στον Ηρακλή το Κέρας της Αμάλθειας.
μνηστήρ γαρ ην μοι ποταμός, Αχελωον λέγω, ός μ' έν τρισίν μορφαίσιν εξήτει πατρός, φοιτών εναργής ταύρος, άλλοτ' αίόλος δράκων έλικτός, άλλοτ' ανδρείω κύτει βούπρωρος· εκ δε δασκίου γενειάδος κρουνοί διερραίνοντο κρηναίου ποτού.




Σήμερα πια ο άνθρωπος δεν δυσκολεύεται και τόσο σε αυτή την μάχη, δεν χρειάζεται να είναι ήρωας. Πολλά ανθρωπάκια μαζί έχουν την δύναμη να αφανίζουν θεούς ποταμούς, λίμνες, δάση, Νύμφες, πηγές τα πάντα. Επειδή όμως δεν είναι ήρωας ο σύγχρονος άνθρωπος δεν καταλαβαίνει κι' όλας, δεν έχει συναίσθηση των αποτελεσμάτων των πράξεων του. Έτσι έχοντας ώς κριτήριο το άμεσο και προσωπικό κέρδος, φέροντας τα μυωπικά γυαλιά καταλήγει να χαίρεται πρόσκαιρα την έκβαση της μάχης, μεταφέροντας την ύβρι του στις επόμενες γενιές οι οποίες πάντα στο τέλος χάνουν γιατί όπως πολύ σωστά έχει ειπωθεί, εμείς χρειαζόμαστε την φύση, εμείς έχουμε ανάγκη τον Θεό ποταμό όχι αυτός εμάς. Αυτός απλά υπάρχει.
Μια τέτοια ύβρι πληρώνουν και σήμερα, οι κατά κύριο λόγο
καλλιεργητές της Θεσσαλίας, και αντί να σκεφτούν μήπως φταίει για την σημερινή εικόνα, ο εδώ και δεκαετίες λανθασμένος τρόπος καλλιέργειας, η λανθασμένη επιλογή προϊόντων ( να ναι καλά η ΕΕ που επιχορηγούσε το απαιτητικό σε νερό βαμβάκι ) , βάλθηκαν να αποσπάσουν ακόμα μια φορά το κέρατο από τον Θεό Αχελώο. Σε αυτήν τους την παράλογη απαίτηση, βρίσκουν και σύμμαχο την σημερινή κυβέρνηση η οποία δια του υπουργού περιβάλλοντος πριν λίγες ημέρες ανέπτυξε την επιχειρηματολογία της γιατί το έργο εκτροπής του Αχελώου, όχι μόνο δεν είναι καταστρεπτικό για το περιβάλλον, αλλά μάλλον ωφέλιμο, λες και μπορεί ο άνθρωπος που κινείται με μόνο γνώμονα το κέρδος να κάνει κάτι ωφέλιμο για ένα σύνολο που υπερβαίνει κατά πολύ την ίδια του την γνώση. Χθες 10 Απριλίου πολλές από τις μεγαλύτερες οικολογικές οργανώσεις της χώρας σε κοινή τους ανακοίνωση αποδόμησαν την επιχειρηματολογία του Κ. Σουφλιά επιμένοντας στην εδώ και καιρό άποψη τους πως το έργο εκτροπής του Αχελώου, όχι μόνο δεν θα λύσει το πρόβλημα υδροδότησης της Θεσσαλίας, αλλά θα αποβεί και περιβαλλοντολογικά καταστρεπτικό. Σχετικές ειδήσεις διαβάζουμε εδώ.
Δεν θα ανοίξω εδώ το πάντα σημαντικό θέμα της ύπαρξης διχογνωμίας σε ανάλογα ζητήματα μεταξύ των επιστημόνων των εταιριών, κυβερνήσεων κτλ και των επιστημόνων των οικολογικών οργανώσεων πράγμα που απλά κάνει την επιστήμη να φαντάζει εξ' ίσου υποκειμενική με τις προσωπικές του καθενός απόψεις, δεν θα σταθώ ούτε και στο γεγονός πως στην πραγματικότητα αδυνατούμε να κατανοήσουμε πλήρως τις συνέπειες των πράξεων μας στο περιβάλλον. Θα σταθώ όμως στην μάχη του Ήρωα με τον Θεό ποταμό. Θα σταθώ σε αυτό που μας λέει ο Μύθος, πως για να κρατήσουμε στο χέρι μας το Κέρας της Αμάλθειας, πρέπει να επιστρέψουμε το κέρατο του ποταμού. Και αν σήμερα είναι πολύ δύσκολο στον άνθρωπο να καταλάβει και να λατρεύει τον Αχελώο όπως έκαναν οι πρόγονοι μας, τουλάχιστον φαντάζει ευκολότερο να καταλάβει πως με το να τον αφανίσει, απλά ανοίγει τον δρόμο και για τον δικό του αφανισμό. Ας λειτουργήσει έστω το ένστικτο αυτοσυντήρησης αφού για ανώτερα πράγματα δεν είμαστε ικανοί.