Για να μην μας συντρίψει η.....

Σαν καλός «πιστός» του Άδωνι, του Ταμμούζ, του Όσιρι, του Βάκχου, του Κρίσνα και όλων των άλλων θνήσκοντων-βλαστικών θεοτήτων του κόσμου, βρήκα την ευκαιρία με τις αργίες αυτές τις ημέρες και πήγα να εορτάσω την φύση που οργιάζει στην Ελληνική ύπαιθρο, καταφάσκοντας στην ζωή με ένα μυστήριο τέτοιο, που δυστυχώς περνάει απαρατήρητο από τους περισσότερους θλιμμένους ορθοδόξους συντοπίτες μας αφού ο χριστιανισμός με την αναγωγή του μύθου σε ιστορικό γεγονός κατάφερε να εξαφανίσει την ουσία της «ανάστασης» από τα μάτια των πιστών του παρά τον ρομαντικό συγκρητισμό των μεγάλων ποιητών μας Παλαμά και Σικελιανού.

Στα εντάφια λευκά σάβανα
Γυρτός ο Εσταυρωμένος
Ειν’ ολόμορφος Άδωνις
Ροδοπεριχυμένος.

Η αρχαία ψυχή ζει μέσα μας
Αθέλητα κρυμμένη
Ο Μέγας Παν δεν πέθανεν
Όχι, ο Παν δεν πεθαίνει

Ώ μυστικά κατορθωμένο σώμα,
Σώμα της θυσίας,
Αντίδωρο άμετρων ψυχών,
Εσταυρωμένε Βάκχε.
Ώ τσακισμένη από το βάρος των τσαμπιών
αθάνατη κληματαριά.

Μια Ελληνική ύπαιθρο που αυτή την εποχή σου δίνει να καταλάβεις κάτι από αυτά που ήθελε να πει ο Π.Γιαννόπουλος με την «Ελληνική γραμμή του», κάτι από αυτά που περιέγραφε ο Δ.Πικιώνης για το σήμερα χαμένο Αττικό τοπίο.

Περπατώντας λοιπόν στην Ελληνική ύπαιθρο, μου ήρθε στο μυαλό η φράση του Νίτσε πως «έχουμε την τέχνη για να μην μας συντρίψει η αλήθεια», και αναρωτιόμουν, δεν λέω σωστή η διαπίστωση του μεγάλου στοχαστή, αλλά μήπως στιγμές τέτοιες δεν είναι πιο σωστή η παράφραση πως «έχουμε την τέχνη για να μην μας συντρίψει η ομορφιά»; Γιατί «πώς να χωρέσει εντός μου η ομορφιά του κόσμου»;

Για του λόγου το αληθές σας παραθέτω και μερικές φωτογραφίες που τράβηξα ( σε μια εκ των πραγμάτων αποτυχημένη προσπάθεια να αποτυπώσω την Αλήθεια, αφού αυτή θα απέχει κατά Πλάτωνα δύο φορές από την αντανάκλαση της…. Για να μην αναφέρω πως ούτε καν ερασιτεχνικά δεν ασχολούμαι με την τέχνη αυτή ) όχι πως τις θεωρώ καλές, απλά για να μεταφέρω το τι έβλεπα τριγύρω μου.


Παντού τρυγύρω ένα χαλί απο χρώματα, αρώματα και ζωή.


και Όλα ανθισμένα













Φιδόχορτο, σπανίζει και γνωστό απο την αρχαιότητα για τις θεραπευτικές αλλά και δηλητηριώδης δράσεις του.


Αναλογικά μικρό, δυναμικά επικίνδυνο μέχρι και θανατηφόρο, σίγουρα όμορφο.


Τα νέα γεννήματα, ντροπαλά το σκάνε γρήγορα απο κοντά μας.


Τεμπέλης, η ακούραστος φύλακας;


Σκαθάρι, που παίζει πολύ μεγάλο ρόλο στο οικοσύστημα, γιατί δεν είναι μόνο τα μυρμήγκια εργατικά.

Πηγή ζωής και...


Άντρο Νυμφών


Βλέποντας λοιπόν όλα αυτά ο Έλλην άνθρωπος δεν είναι λογικό, δεν έρχεται φυσικά και αβίαστα η κίνηση να υψωθούν τα χέρια στον ουρανό, σε έναν ευχαριστήριο ύμνο που υπάρχουμε και ζούμε και βλέπουμε και χαιρόμαστε, όπως λογικά και αβίαστα κάπου στην έρημο με το εξοντωτικό τοπίο ο άνθρωπος θα πέσει κάτω και φοβισμένος, τσακισμένος θα παρακαλέσει για οίκτο, έλεος και ζωή;