Άνοιξε η σαιζόν

Εμπρός πάρτε, δάδες, γκαζάκια, στύλους οριοθέτησης, φωνάξτε τον φίλο σας τον μηχανικό με τις άκρες, τα χαρτιά νομιμοποίησης στο χέρι και ξεχυθείτε τώρα που ξεκίνησε η σαιζόν να κάψουμε ότι έχει απομείνει. Μην φοβηθείτε έτσι κι' αλλιώς κανείς δεν πρόκειται να κάνει τίποτα γι' αυτό. Οι καπνοί απο την τηλεόραση δίνουν μια άλλη διάσταση στο γεγονός.

Ακαδημαϊκοί προς Ομπάμα για Σκόπια

Και ένα θέμα που δεν περίμενα ποτέ να με απασχολήσει στο blog.

Το θέμα της διένεξης του νεοελληνικού κράτους με το γειτονικό κράτος των Σκοπίων ( FYROM ή MACEDONIA ανάλογα με τις προτιμήσεις σας ) εκτός του ότι έχει βρομίσει από τα τόσα χρόνια που κυκλοφορεί, έχει γίνει και πεδίο δράσης και εκμετάλλευσης κάθε είδους ιδεολογικού εξτρεμισμού σε τέτοιο βαθμό που πια, πιο πολλές βλακείες γράφονται παρά λογικά πράγματα. Τόσα χρόνια έχω διαβάσει τα απίστευτα απ΄ όλες τις πλευρές με απόψεις που εκτός του ότι μάλλον μοιάζουν εξωγήινες πολλές φορές, είναι και συνήθως γραφικές και απλά αποθαρρύνουν τον άνθρωπο με κοινή λογική από το να ασχοληθεί με το θέμα.

Για τους παραπάνω λόγους σπάνια πια διαβάζω κάτι για το ζήτημα πέρα από τους τίτλους των ειδήσεων για νέους γύρους συνομιλιών, για τις συναντήσεις των διαπραγματευτών κτλ. Έτσι κάπως πρέπει να μου ξέφυγε και η παρακάτω είδηση, την οποία «πέτυχα» κατά τύχη όταν έκανα αναζήτηση για κάποια άρθρα ενός καθηγητή ( ο οποίος τελικά υπογράφει την επιστολή - διαβάστε και αυτό που αρχικά έψαχνα αξίζει ) και η οποία αν μη τι άλλο τράβηξε το ενδιαφέρον μου. Μετά από googling βρήκα πως η είδηση «παίχτηκε» σε κάποιες εφημερίδες και περιοδικά και πολύ περισσότερο σε blog που μάλλον απασχολούνται με το ζήτημα.

Ο λόγος περί μια επιστολής που έστειλαν Ακαδημαϊκοί ( κυρίως κλασσικών σπουδών ) στον νυν πρόεδρο των ΗΠΑ, διαμαρτυρόμενοι για την καπήλευση του Αλεξάνδρου και του ονόματος της Μακεδονίας εκ μέρους της κυβέρνησης του FYROM ή MACEDONIA ( ανάλογα με τις προτιμήσεις σας ), για εθνικιστικούς λόγους.
Ακολουθεί η ενδιαφέρουσα επιστολή η οποία επισήμως παρουσιάζεται μάλλον από εδώ και μια μετάφραση ( άνευ ονόματος μεταφραστή που βρήκα στο Internet γιατί βαρέθηκα να μεταφράσω)

ancient-scholars@macedonia-evidence.org

May 18, 2009

The Honorable Barack Obama
President, United States of America
White House
1600 Pennsylvania Avenue, NW
Washington, DC 20500



Dear President Obama,

We, the undersigned scholars of Graeco-Roman antiquity, respectfully request that you intervene to clean up some of the historical debris left in southeast Europe by the previous U.S. administration.

On November 4, 2004, two days after the re-election of President George W. Bush, his administration unilaterally recognized the “Republic of Macedonia.” This action not only abrogated geographic and historic fact, but it also has unleashed a dangerous epidemic of historical revisionism, of which the most obvious symptom is the misappropriation by the government in Skopje of the most famous of Macedonians, Alexander the Great.

We believe that this silliness has gone too far, and that the U.S.A. has no business in supporting the subversion of history. Let us review facts. (The documentation for these facts [here in boldface] can be found attached and at: http://macedonia-evidence.org/documentation.html)

The land in question, with its modern capital at Skopje, was called Paionia in antiquity. Mts. Barnous and Orbelos (which form today the northern limits of Greece) provide a natural barrier that separated, and separates, Macedonia from its northern neighbor. The only real connection is along the Axios/Vardar River and even this valley “does not form a line of communication because it is divided by gorges.”

While it is true that the Paionians were subdued by Philip II, father of Alexander, in 358 B.C. they were not Macedonians and did not live in Macedonia. Likewise, for example, the Egyptians, who were subdued by Alexander, may have been ruled by Macedonians, including the famous Cleopatra, but they were never Macedonians themselves, and Egypt was never called Macedonia.

Rather, Macedonia and Macedonian Greeks have been located for at least 2,500 years just where the modern Greek province of Macedonia is. Exactly this same relationship is true for Attica and Athenian Greeks, Argos and Argive Greeks, Corinth and Corinthian Greeks, etc.

We do not understand how the modern inhabitants of ancient Paionia, who speak Slavic – a language introduced into the Balkans about a millennium after the death of Alexander – can claim him as their national hero. Alexander the Great was thoroughly and indisputably Greek. His great-great-great grandfather, Alexander I, competed in the Olympic Games where participation was limited to Greeks.

Even before Alexander I, the Macedonians traced their ancestry to Argos, and many of their kings used the head of Herakles - the quintessential Greek hero - on their coins.

Euripides – who died and was buried in Macedonia– wrote his play Archelaos in honor of the great-uncle of Alexander, and in Greek. While in Macedonia, Euripides also wrote the Bacchai, again in Greek. Presumably the Macedonian audience could understand what he wrote and what they heard.

Alexander’s father, Philip, won several equestrian victories at Olympia and Delphi, the two most Hellenic of all the sanctuaries in ancient Greece where non-Greeks were not allowed to compete. Even more significantly, Philip was appointed to conduct the Pythian Games at Delphi in 346 B.C. In other words, Alexander the Great’s father and his ancestors were thoroughly Greek. Greek was the language used by Demosthenes and his delegation from Athens when they paid visits to Philip, also in 346 B.C.

Another northern Greek, Aristotle, went off to study for nearly 20 years in the Academy of Plato. Aristotle subsequently returned to Macedonia and became the tutor of Alexander III. They used Greek in their classroom which can still be seen near Naoussa in Macedonia.

Alexander carried with him throughout his conquests Aristotle’s edition of Homer’s Iliad. Alexander also spread Greek language and culture throughout his empire, founding cities and establishing centers of learning. Hence inscriptions concerning such typical Greek institutions as the gymnasium are found as far away as Afghanistan. They are all written in Greek.

The questions follow: Why was Greek the lingua franca all over Alexander’s empire if he was a “Macedonian”? Why was the New Testament, for example, written in Greek?

The answers are clear: Alexander the Great was Greek, not Slavic, and Slavs and their language were nowhere near Alexander or his homeland until 1000 years later. This brings us back to the geographic area known in antiquity as Paionia. Why would the people who live there now call themselves Macedonians and their land Macedonia? Why would they abduct a completely Greek figure and make him their national hero?

The ancient Paionians may or may not have been Greek, but they certainly became Greekish, and they were never Slavs. They were also not Macedonians. Ancient Paionia was a part of the Macedonian Empire. So were Ionia and Syria and Palestine and Egypt and Mesopotamia and Babylonia and Bactria and many more. They may thus have become “Macedonian” temporarily, but none was ever “Macedonia”. The theft of Philip and Alexander by a land that was never Macedonia cannot be justified.

The traditions of ancient Paionia could be adopted by the current residents of that geographical area with considerable justification. But the extension of the geographic term “Macedonia” to cover southern Yugoslavia cannot. Even in the late 19th century, this misuse implied unhealthy territorial aspirations.

The same motivation is to be seen in school maps that show the pseudo-greater Macedonia, stretching from Skopje to Mt. Olympus and labeled in Slavic. The same map and its claims are in calendars, bumper stickers, bank notes, etc., that have been circulating in the new state ever since it declared its independence from Yugoslavia in 1991. Why would a poor land-locked new state attempt such historical nonsense? Why would it brazenly mock and provoke its neighbor?

However one might like to characterize such behavior, it is clearly not a force for historical accuracy, nor for stability in the Balkans. It is sad that the United States of America has abetted and encouraged such behavior.

We call upon you, Mr. President, to help - in whatever ways you deem appropriate - the government in Skopje to understand that it cannot build a national identity at the expense of historic truth. Our common international society cannot survive when history is ignored, much less when history is fabricated.

Προς τον Αξιότιμο Πρόεδρο Μπαράκ Ομπάμα

Πρόεδρο των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής

Λευκός Οίκος

1600 Pennsylvania Avenue, NW

Washington, DC 20500


Αξιότιμε κύριε Πρόεδρε,

Με την παρούσα επιστολή, οι υπογράφοντες ζητούμε με κάθε σεβασμό την παρέμβασή σας για να τακτοποιηθούν συντρίμμια ιστορικής αταξίας που άφησε πίσω της στη νοτιοανατολική Ευρώπη η προηγούμενη κυβέρνηση των ΗΠΑ.

Στις 4 Νοεμβρίου 2004, δύο ημέρες μετά την επανεκλογή του Προέδρου George W. Bush, η κυβέρνησή του ομόφωνα αναγνώρισε τη ‘Δημοκρατία της Μακεδονίας’.

Αυτή η πράξη όχι μόνο κατέλυσε...
γεωγραφικά και ιστορικά δεδομένα, αλλά και έδωσε έναυσμα να ξεσπάσει μια επικίνδυνη επιδημία ιστορικού ρεβιζιονισμού, του οποίου το πιο προφανές σύμπτωμα είναι η καταχρηστική οικειοποίηση από την κυβέρνηση των Σκοπίων του πιο διάσημου Μακεδόνα, του Μέγα Αλέξανδρου.

Πιστεύουμε ότι αυτή η ανοησία έχει ξεπεράσει κάθε όριο και ότι οι ΗΠΑ δεν έχουν καμιά δουλειά να υποστηρίζουν την παραποίηση της ιστορίας. Ας κάνουμε μια ανασκόπηση των δεδομένων. (Η τεκμηρίωση αυτών των δεδομένων που απεικονίζονται εδώ με έντονα γράμματα, βρίσκεται στο http://macedonia-evidence.org/).

Η εν λόγω περιοχή, με τη σύγχρονη πρωτεύουσά της τα Σκόπια, ονομαζόταν στην αρχαιότητα Παιονία. Τα όρη Βαρνούς και Όρβηλος (που σχηματίζουν σήμερα τα βόρεια σύνορα της Ελλάδας) αποτελούν ένα φυσικό όριο που χώριζε και χωρίζει τη Μακεδονία από τη βόρεια γείτονά της. Η μόνη πραγματική σύνδεση βρίσκεται κατά μήκος του Αξιού/Βαρδάρη ποταμού αλλά ακόμα και αυτή η κοιλάδα ‘δε σχηματίζει μία δίοδο επικοινωνίας γιατί τέμνεται από χαράδρες’.

Αν και είναι αλήθεια ότι οι Παίονες υποτάχθηκαν στο Φίλιππο Β΄, πατέρα του Μέγα Αλέξανδρου, το 358 π.Χ., δεν ήταν Μακεδόνες και δεν ζούσαν στη Μακεδονία. Παρομοίως, για παράδειγμα, οι Αιγύπτιοι που κατακτήθηκαν από τον Αλέξανδρο, μπορεί μεν να κυβερνούνταν από τους Μακεδόνες, συμπεριλαμβανομένης και της γνωστής Κλεοπάτρας, αλλά δεν υπήρξαν ποτέ οι ίδιοι Μακεδόνες και η Αίγυπτος δεν ονομάστηκε ποτέ Μακεδονία.

Αντίθετα, η Μακεδονία και οι Μακεδόνες Έλληνες βρίσκονταν για τουλάχιστον 2500 χρόνια εκεί ακριβώς όπου είναι η σύγχρονη ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας. Ακριβώς η ίδια σχέση ισχύει για την Αττική και τους Αθηναίους Έλληνες, το Άργος και τους Αργείους Έλληνες, την Κόρινθο και τους Κορίνθιους Έλληνες κ.ο.κ.

Δεν κατανοούμε πώς οι σύγχρονοι κάτοικοι της αρχαίας Παιονίας, που μιλούν Σλάβικα—μια γλώσσα που εισήχθη στα Βαλκάνια περίπου μια χιλιετία μετά το θάνατο του Αλέξανδρου—μπορούν να διεκδικούν τον Αλέξανδρο για εθνικό τους ήρωα. Ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν εξολοκλήρου και αδιαμφισβήτητα Έλληνας. Ο προ-προ-προπάππος του, Αλέξανδρος Α΄, αγωνίστηκε στους Ολυμπιακούς Αγώνες όπου η συμμετοχή επιτρεπόταν μόνο σε Έλληνες.

Ακόμα και πριν από τον Αλέξανδρο Α΄οι Μακεδόνες τοποθετούσαν τις προγονικές τους ρίζες στο Άργος και πολλοί από τους βασιλείς τους χρησιμοποιούσαν την κεφαλή του Ηρακλή—του κατεξοχήν Έλληνα ήρωα-- στα νομίσματά τους.

Ο Ευριπίδης—που πέθανε και θάφτηκε στη Μακεδονία—έγραψε το έργο του Αρχέλαος προς τιμήν του μεγάλου θείου τού Αλέξανδρου και το έγραψε στα ελληνικά. Όσο βρισκόταν στη Μακεδονία, ο Ευριπίδης έγραψε ακόμα τις Βάκχες, επίσης στα ελληνικά. Κατά συνέπεια, το Μακεδονικό κοινό μπορούσε να καταλάβει τι έγραψε και τι άκουγαν.

Ο πατέρας του Αλέξανδρου, Φίλιππος, κέρδισε αρκετές νίκες σε ιππικούς αγώνες στην Ολυμπία και τους Δελφούς, τα δύο πιο ελληνικά από όλα τα ιερά της αρχαίας Ελλάδας, όπου δεν επιτρεπόταν σε μη-Έλληνες να αγωνιστούν. Ακόμα πιο σημαντικό, ο Φίλιππος ορίστηκε διοργανωτής των Πύθιων Αγώνων στους Δελφούς το 346 π.Χ. Με άλλα λόγια, ο πατέρας του Μέγα Αλέξανδρου και οι πρόγονοί του ήταν εξολοκλήρου Έλληνες. Η ελληνική γλώσσα ήταν η γλώσσα που χρησιμοποιούσε ο Δημοσθένης και η πρεσβεία του από την Αθήνα όταν επισκέπτονταν τον Φίλιππο επίσης το 346 π.Χ. Ένας άλλος Έλληνας του Βορρά, ο Αριστοτέλης, πήγε να σπουδάσει για περίπου 20 χρόνια στην Ακαδημία του Πλάτωνα. Στη συνέχεια, επέστρεψε στη Μακεδονία και έγινε ο δάσκαλος του Αλέξανδρου Γ΄. Μιλούσαν Ελληνικά στην σχολή που σώζεται ακόμα και σήμερα κοντά στη Νάουσσα στην Ελληνική Μακεδονία.

Ο Αλέξανδρος είχε μαζί του σε όλες του τις εκστρατείες την έκδοση του Αριστοτέλη της Ιλιάδας του Ομήρου. Ο Αλέξανδρος διέδωσε την ελληνική γλώσσα και τον πολιτισμό σε όλη του την αυτοκρατορία, ιδρύοντας πόλεις και εγκαθιστώντας εκπαιδευτικά κέντρα. Εξού και βρίσκουμε επιγραφές που αφορούν χαρακτηριστικούς ελληνικούς θεσμούς όπως είναι το γυμνάσιο τόσο μακριά όσο στο Αφγανιστάν. Είναι γραμμένες στα Ελληνικά.

Προκύπτουν οι εξής ερωτήσεις: Γιατί ήταν η Ελληνική γλώσσα η lingua franca σε όλη την επικράτεια του Αλέξανδρου αν αυτός ήταν ΄Μακεδόνας’; Γιατί γράφτηκε η Καινή Διαθήκη στα Ελληνικά;

Οι απαντήσεις είναι ξεκάθαρες: ο Μέγας Αλέξανδρος ήταν Έλληνας, όχι Σλάβος, και οι Σλάβοι και η γλώσσα τους δεν σχετίζονταν με τον Αλέξανδρο ή την πατρίδα του παρά 1000 χρόνια αργότερα. Αυτό μας φέρνει πίσω στη γεωγραφική περιοχή που ήταν γνωστή στην αρχαιότητα ως Παιονία. Γιατί οι άνθρωποι που κατοικούν σε αυτήν την περιοχή σήμερα αποκαλούν τους εαυτούς τους Μακεδόνες και τη χώρα τους Μακεδονία; Γιατί να κλέψουν μια απόλυτα ελληνική μορφή για εθνικό τους ήρωα;

Οι αρχαίοι Παίονες μπορεί να ήταν ή να μην ήταν Έλληνες, πάντως σίγουρα έγιναν ελληνίζοντες, και δεν υπήρξαν ποτέ Σλάβοι. Επίσης δεν ήταν Μακεδόνες. Η αρχαία Παιονία ήταν ένα μέρος του Μακεδονικού κράτους, όπως ήταν η Ιωνία και η Συρία και η Παλαιστίνη και η Αίγυπτος και η Μεσοποταμία και η Βαβυλωνία και η Βακτρία και πολλές άλλες περιοχές. Μπορεί λοιπόν να έγιναν προσωρινά ‘Μακεδονικές’ αλλά καμιά δεν ήταν ποτέ ΄Μακεδονία΄. Η κλοπή του Φίλιππου και του Αλέξανδρου από μια χώρα που δεν ήταν ποτέ η Μακεδονία δεν μπορεί να δικαιολογηθεί.

Οι παραδόσεις της αρχαίας Παιονίας ωστόσο θα μπορούσαν να υιοθετηθούν από τους τωρινούς κατοίκους αυτής της γεωγραφικής περιοχής με αρκετά αιτιολογικά. Η επέκταση του γεωγραφικού όρου ‘ Μακεδονία’ ώστε να καλύπτει τη νότια Γιουγκοσλαβία δεν μπορεί. Ακόμα και στον ύστερο 19ο αι. αυτή η λάθος χρήση υπονοούσε μη υγιείς εδαφικές βλέψεις.

Το ίδιο κίνητρο βρίσκεται και σε σχολικούς χάρτες που δείχνουν την ψευδο-μεγάλη Μακεδονία να εκτείνεται από τα Σκόπια μέχρι τον Όλυμπο και να επιγράφεται στα Σλαβικά. Ο ίδιος χάρτης και οι διεκδικήσεις του βρίσκεται σε ημερολόγια, αυτοκόλλητα αυτοκινήτων, χαρτονομίσματα κλπ που κυκλοφορούν στο νέο κράτος από τότε που διακήρυξε την ανεξαρτησία του από τη Γιουγκοσλαβία το 1991. Γιατί να επιχειρεί μια τέτοια ιστορική ανοησία μια φτωχή νέα χώρα, εσωτερική και περικυκλωμένη από στεριά; Γιατί να κοροϊδεύει θρασύτατα και να προκαλεί τη γείτονά της;

Όπως και να θέλει κανείς να χαρακτηρίσει μια τέτοια συμπεριφορά, σίγουρα δεν πρόκειται για πίεση για ιστορική ακρίβεια, ούτε για σταθερότητα στα Βαλκάνια. Είναι λυπηρό ότι οι ΗΠΑ έχουν ενισχύσει και ενθαρρύνει τέτοια συμπεριφορά. Στρεφόμαστε σε Εσάς, Κύριε Πρόεδρε, για να ξεκαθαρίσετε στην κυβέρνηση των Σκοπίων ότι δεν μπορεί να εισέλθει στην οικογένεια των χωρών της ΕΕ και του ΝΑΤΟ όσο επιχειρεί να οικοδομήσει την εθνική της ταυτότητα εις βάρος της ιστορικής αλήθειας. Η κοινωνία μας από κοινού δεν μπορεί να επιβιώσει όταν η ιστορία αγνοείται, πολύ λιγότερο δε όταν η ιστορία κατασκευάζεται για να εξυπηρετήσει αμφίβολα κίνητρα.

Δεν ξέρω αν μια τέτοια κίνηση βοηθάει στην επίλυση του προβλήματος, στο οποίο κυριαρχεί το σημείο του αυτοπροσδιορισμού, και δεν μπορώ και να κρίνω το ποιών των ακαδημαϊκών, σίγουρα όμως φαίνεται να απαντάει στις εθνικιστικές κορώνες των γειτόνων. Ας ελπίσουμε τουλάχιστον τώρα που «ξύπνησαν» οι Ακαδημαϊκοί να διαβάζουμε και τίποτα ενδιαφέρον. Αν μη τι άλλο καλό είναι αυτοί που θεωρούν το ζήτημα ύψιστης σημασίας, στις ιντερνετικές κτλ διαμάχες τους να χρησιμοποιούν αυτό ή κάτι παρόμοιο στην επιχειρηματολογία τους ( ενδιαφέρον θα έχει αν υπάρξει παρόμοια κίνηση και από την άλλη πλευρά ) για να μην βλαπτόμαστε αισθητικά όταν διαβάζουμε τις άπειρες μαλ$*#@&$%# που κυκλοφορούν

Φωτόνια, Πέτρες Και Μια Καρδιά Στο Δέντρο

Βασικά ξεκίνησα να γράψω κάτι για το πρόβλημα της ψηφιακής πληροφορίας, τις μελέτες που έχουν γίνει, τι μας λένε οι αναλύσεις και οι προβλέψεις κτλ αλλά βαρέθηκα και έγραψα το παρακάτω. Τουλάχιστον για μένα ήταν πιο διασκεδαστικό από την αρχική μου πρόθεση, ελπίζω εξίσου διασκεδαστική να είναι και η ανάγνωση του από εσάς.

Ο William J. Darkleaf, όταν ήρθε ουρλιάζοντας ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος ήταν ένας από τους πιο καταξιωμένους επιστήμονες στον πλανήτη και ταυτόχρονα ο φιλόδοξος και άνετος χαρακτήρας του, τον είχε οδηγήσει στα ανώτερα κλιμάκια της παγκόσμιας elit με φίλους σε κυβερνήσεις και πολυεθνικές, κάτι που του εξασφάλιζε όχι μόνο μια λαμπρή καριέρα αλλά και μια ποιότητα ζωής άπιαστη για τους περισσότερους ανθρώπους, ειδικά τα χρόνια της ύφεσης που προηγήθηκαν της τελικής καταστροφής.

Ο τομέας ερευνών του ήταν η οπτική μηχανική και για 10 χρόνια πριν τον πόλεμο είχε ηγηθεί ενός φιλόδοξου παγκόσμιου σχεδίου γνωστού ως Arc. Στο Arc συμμετείχαν οι πιο ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο, σε μια προσπάθεια να συλλεχθεί, καταγραφεί και τελικά παρουσιαστεί το σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας και πολιτισμικής παραγωγής σε ένα σύστημα το οποίο θα ήταν προσβάσιμο απ’ όλους με την χρήση μόνο ενός υπολογιστή.
Η αρχή για κάτι τέτοιο είχε γίνει πολλά χρόνια προτού οι κυβερνήσεις και οι μεγάλοι οργανισμοί καταπιαστούν με το συγκεκριμένο έργο, όταν οι μεγαλύτερες εταιρίες πληροφορικής άρχισαν να ψηφιοποιούν ολόκληρες βιβλιοθήκες, και πολλά μουσεία τα έργα που εκτίθονταν στους χώρους τους. Έτσι μετά από κάποιο σημείο το μόνο που χρειαζόταν ήταν η πολιτική βούληση και άφθονο χρήμα, ώστε να παρακαμφθούν τα προβλήματα δικαιωμάτων, εμπορικής αξιοποίησης και εργατικού δυναμικού που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί ένα τέτοιο έργο. Μάλιστα τα χρόνια της ύφεσης υπήρξαν καθοριστικά για την ολοκλήρωση του έργου, αφού οι κυβερνήσεις αξιοποίησαν τις στρατιές των ανέργων, για αυτό. Με κατάλληλα προγράμματα επιδότησης της εργασίας πολλοί άνθρωποι εργάστηκαν καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της περιόδου για ένα έργο το οποίο ταυτόχρονα διαφημίστηκε και ως η υπέρτατη προσπάθεια του ανθρωπίνου γένους να ξεπεράσει τον εαυτό του και να βγει από την κρίση. Άνεργοι έβρισκαν μια δουλειά, με τις κρατικές επιδοτήσεις, και η ίδια η ιδέα του έργου αυτού έδρασε ως πρέσβης καλής θελήσεως όχι μόνο μεταξύ των χωρών που το υποστήριξαν, αλλά και για τους υπόλοιπους ανθρώπους που έβλεπαν περίπου όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα να συμμετέχει σε μια προσπάθεια να καταγράψει την ιστορική της πορεία και την πολιτισμική της παραγωγή. Τελικά όμως παρά την όμορφη ιδέα και την τεράστια πραγματικά προσπάθεια η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω το ρέμα. Οι οικονομικές ανισότητες, οι αγεφύρωτες πολιτισμικές διαφορές που οδηγούσαν σε ακραίους φονταμενταλισμούς, η έλλειψη πρώτων υλών, και οι ραγδαίες κλιματικές αλλαγές, οδήγησαν στην αναπόφευκτη βίαιη αλληλοεξόντωση.

Τώρα 9 χρόνια μετά την ημέρα του μεγάλου σκοτεινιάσματος – έτσι έμεινε γνωστή μεταξύ των επιζησάντων, η αποφράς ημέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος – ο William ένοιωθε ανάμεικτη αγωνία με αυτό το αίσθημα σπάνιας ολοκλήρωσης που συνοδεύει την ευτυχή έκβαση κάθε μεγάλου αγώνα. Βρίσκονταν σε μια μεγάλη άδεια αίθουσα, σε αρκετά καλή κατάσταση αν αναλογιστεί κανείς πως το μεγαλύτερο μέρος των παλαιών αστικών κέντρων είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη και κρατούσε ένα στρογγυλό γυαλιστερό αντικείμενο. Αυτό το αντικείμενο που ήταν και το καμάρι του, ήταν το μόνο πράγμα που του έμενε από τον παλαιό κόσμο και ίσως και το πιο σημαντικό.

Μέρος της έρευνας του William είχε οδηγήσει στην κατασκευή ενός νέου είδους οπτικού δίσκου, ο οποίος αξιοποιώντας τις ιδιότητες νανοκρυστάλλων να αντιδρούν σε οπτικά ερεθίσματα σε πολλαπλές διαστάσεις, κατάφερνε να αποθηκεύσει απίστευτα μεγέθη ψηφιακής πληροφορίας. Η τεχνολογία αυτή είχε παραμείνει σε πειραματικό επίπεδο και δεν έφτασε ποτέ σε στάδιο μαζικής παραγωγής, όμως πριν την ημέρα του μεγάλου σκοτεινιάσματος, υπήρχαν τουλάχιστον 100 φορητές μηχανές ανάγνωσης τέτοιων δίσκων σε πανεπιστημιακά ιδρύματα διάσπαρτα στον κόσμο, και φυσικά τα κεντρικά γραφεία του Arc είχαν και αυτά μια. Εκεί ο William είχε καταφέρει πριν όλα καταστραφούν να αντιγράψει το σύνολο των πληροφοριών που είχαν συλλεχθεί για το Arc. Και αυτόν τον δίσκο κράταγε τώρα στο χέρι του περιμένοντας τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου.

Τα χρόνια αυτά μετά την λήξη, η καλύτερα το τέλος του πολέμου, αφού κανένας δεν τον έληξε παρά τελείωσε μόνος του σαν την φωτιά που σταματάει όταν δεν υπάρχει άλλο διαθέσιμο καύσιμο, όταν πια δεν υπήρχε τίποτα άλλο να καταστραφεί η κάποιος να τον συνεχίσει, ήταν σουρεαλιστικά. Με όσες εκτιμήσεις μπορούσαν να γίνουν, σε μεγάλο βαθμό υποθετικές, το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού είχε πεθάνει, το 90% των παλαιών αστικών κέντρων ήταν ακατοίκητα, και το 100% των υποδομών του τελευταίου ανθρώπινου πολιτισμού είχαν καταστραφεί, μαζί και με τα μέσα που αυτός ο πολιτισμός χρησιμοποιούσε για να συντηρείται. Εννέα χρόνια μετά το τέλος του, ελάχιστα ήταν τα ακέραια δείγματα του «λαμπρού» παρελθόντος και αυτά δεν μπορούσαν να αξιοποιηθούν αφού ούτε οι πρώτες ύλες υπήρχαν, ούτε η δυνατότητα παραγωγής τους και επισκευής προηγούμενων υποδομών. Οι επιζήσαντες είχαν μαζευτεί σε μικρές κοινότητες συνήθως μακριά από τα παλαιά κέντρα, αφού αυτά ήταν τόσο μολυσμένα και κατεστραμμένα που η μόνη τους χρησιμότητα θα ήταν να ποζάρουν για πίνακα νεκρής φύσης.

Μόλις τα τελευταία δύο χρόνια είχε γίνει εφικτή η σταδιακή επαφή μεταξύ αυτών των κοινοτήτων και η ανταλλαγή πληροφοριών. Ένα νέο δίκτυο ταχυδρόμων είχε δημιουργηθεί και τους πρόσφατους μήνες γίνονταν προσπάθεια να αναπτυχθούν οι δυνατότητες για θαλάσσια ταξίδια μεγάλης απόστασης έτσι ώστε να υπάρξει και επαφή με τις άλλες Ηπείρους. Η ημέρα αυτή είχε τεράστια σημασία αφού δεν ήταν μόνο η ετήσια συνάντηση των εκπροσώπων των κοινοτήτων, αλλά και η ημέρα που πρώτον αυτοί θα αποφάσιζαν πως θα συντονιστούν ώστε να πραγματοποιήσουν το πρώτο υπερπόντιο ταξίδι μετά την λήξη του πολέμου, και δεύτερον η ημέρα που ο William θα παρουσίαζε στους αντιπροσώπους τον θησαυρό του, με την ελπίδα να δημιουργηθεί ένας νέος φάρος γνώσης ώστε να μην επιστρέψουν σε μια χειρότερη του μεσαίωνα λήθη οι επόμενες γενεές. Το σχέδιο ήταν να δημιουργηθεί σε αυτό το κτήριο των συνελεύσεων, μια ομάδα αντιγραφέων οι οποίοι με την καθοδήγηση του θα αντέγραφαν τα κυριότερα και χρησιμότερα από τα βιβλία που είχαν στριμωχθεί ως φωτόνια και κρύσταλλοι στον οπτικό του δίσκο. Αυτά μετά θα αποστέλλονταν στις κοινότητες, ακόμα και τις πιο απομακρυσμένες έτσι ώστε οι νέες γενεές να μπορέσουν να κρατάνε την αλυσίδα μνήμης του ανθρωπίνου είδους αδιάσπαστη.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ο William θα είχε ήδη ανακοινώσει αυτή του την πρόθεση στα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου έτσι ώστε να προετοιμάσει και την κατάσταση, όμως αυτό δεν ήταν δυνατόν αφού μέχρι πρότινος, δεν είχε βρεθεί μια λειτουργική συσκευή ανάγνωσης τέτοιων δίσκων. Από αγαθή τύχη είχε λάβει μήνυμα προ 4 μηνών από μια απομακρυσμένη κοινότητα πως μια παρόμοια συσκευή είχε τελικά βρεθεί. Ο εκπρόσωπος την κοινότητας θα έφτανε την ίδια ημέρα μαζί με τους υπόλοιπους αντιπροσώπους, στην τοποθεσία της συγκέντρωσης φέρνοντας μαζί του την συσκευή. Πιο εύκολη είχε σταθεί η εύρεση μιας βενζινοκίνητης γεννήτριας, βενζίνης και ενός φορητού υπολογιστή που θα ολοκλήρωναν το σχέδιο του επιστήμονα. Ήλπιζε πως θα έπειθε τους κοινοτάρχες, να βοηθήσουν, στέλνοντας αντιγραφείς και κυρίως τις όποιες ποσότητες βενζίνης χρειάζονταν για να λειτουργεί το σύστημα όσο καιρό θα έπαιρνε ώστε να αντιγραφούν τα 100 -200 βασικά έργα. Για παραπάνω δεν ήλπιζε ο William, αλλά μακροπρόθεσμα ίσως να ήταν και εφικτό.

Τελικά η στιγμή έφτασε και ο William αφού είχε περάσει έξι ώρες κάνοντας υπομονή ώστε να ολοκληρωθούν οι άλλες συζητήσεις, και είχε και ο ίδιος σπαταλήσει μισή ώρα για να εξηγήσει στους υπόλοιπους τι ήταν αυτό που θα τους έδειχνε, έβαλε μπρός την γεννήτρια και ξεκίνησε τον υπολογιστή. Όταν το λειτουργικό σύστημα ολοκλήρωσε τις μυστικές του διαδικασίες, πάτησε το κουμπάκι στην φορητή συσκευή, η οποία άνοιξε με χαρά για να υποδεχτεί τον μαγικό του δίσκο. Τον εναπόθεσε προσεκτικά, έκλεισε το πορτάκι, κάλεσε το κατάλληλο πρόγραμμα και έγραψε την εντολή ανάγνωσης. Ένα μικρό βουητό από την συσκευή, ένα πράσινο φωτάκι αναβόσβησε και η οθόνη έγραψε I/O Error, data disk not accessible.

Έναν Ωκεανό και χιλιάδες μίλια μακριά, στα ερείπια ενός κτηρίου μια πέτρα εξείχε με σκαλίσματα. Αν κάποιος τύχαινε να βρίσκεται εκεί και γνώριζε και την γραφή, θα μπορούσε να διαβάσει δίχως να αποκαλύψει την υπόλοιπη πέτρα την τελευταία φράση. «Έτσι ειπώθηκε, έτσι γράφηκε, έτσι θα γίνει». Μια θάλασσα και κάποια χιλιόμετρα βορειότερα από εκεί, σε ένα εγκαταλελειμμένο αγροτόσπιτο βρισκόταν εντοιχισμένη μια άλλη πέτρα με χαράγματα που ξεκίναγαν «ΤΥΧΗΣ ΑΓΑΘΗΣ ΒΩΜΟΝ…». Μερικά μόλις μέτρα μακριά από το κτήριο της συνέλευσης στέκονταν ένα αιωνόβιο δέντρο, κάποιο είδος βελανιδιάς. Αν κάποιος στέκονταν πολύ κοντά και παρατηρούσε, ίσως να διέκρινε σε ένα ρόζο χαραγμένα τα «Billy + LouAnn love for ever» και δίπλα μια καρδιά. Πάνω στο δέντρο ένας κορυδαλλός τραγουδούσε τον πολύπλοκο σκοπό που ήταν γραμμένος στο DNA των κυττάρων του.
Μόλις ο εγκέφαλος του William αποκρυπτογράφησε το μήνυμα που αναβόσβηνε στην οθόνη του υπολογιστή, έστειλε ένα σωρό μπερδεμένες εντολές στο σώμα του. Η αρτηριακή του πίεση αυξήθηκε και η καρδιά του σταμάτησε. Με την έκπληξη ανεξίτηλα χαραγμένη στο πρόσωπο του σωριάστηκε χλωμός στο πάτωμα. Πιο κεί ένα αεράκι φύσηξε παρασέρνοντας τα κλαδιά της βελανιδιάς που κρύψανε για λίγο την χαραγμένη καρδιά. Ο Κορυδαλλός συνέχισε το τραγούδι του.

Εκπορνευμένη τέχνη, ή η τέχνη της εκπόρνευσης

Πάει κάμποσος καιρός που ήθελα να γράψω κάτι γι’ αυτό το θέμα αλλά πάντα «κόλλαγα» και στο πώς να το παρουσιάσω αλλά κυρίως και στο πως θα φανεί. Τελικά μιας και mainstream ΜΜΕ έχουν μπεί στο παιχνίδι, νοιώθω πως απενοχοποιούμαι και θα κάνω την προσπάθεια να τα πώ όπως νομίζω.



Ο λόγος ( κατά μια έννοια ) για την αξιαγάπητη Sasha Grey, γεννημένη Μαρίνα Άννα Χατζή, 22 ετών ( 14 Μαρ 1988 ) , κάτοικος Αμερικής και επάγγελμα Pornostar. Καταξιωμένη μάλιστα αφού μέσα σε 2 χρόνια έχει καταφέρει να πρωταγωνιστεί σε πλήθος ακριβών παραγωγών, και να κερδίσει και τα πιο σημαντικά βραβεία στον χώρο της.



.

Θα μπορούσαμε να αναρωτηθούμε, τι κοπέλα είναι αυτή που αλλάζει 4 διαφορετικά Λύκεια στην Αμερική γιατί τα βαριέται, πάει κολέγιο να κάνει μαθήματα χορού, ηθοποιίας και κινηματογράφου και τελικά αφού μαζεύει δουλεύοντας σερβιτόρα κάποια λεφτά μετακομίζει στο LA και με το που κλίνει τα 18 μπαίνει στην βιομηχανία ταινιών πορνό, αλλά φαντάζομαι πως μια τέτοια ιστορία θα ήταν κάπως κοινότυπη ειδικά όταν γνωρίζουμε πως η βιομηχανία πορνό είναι από τις πιο κερδοφόρες μπίζνες στον πλανήτη με τζίρους που μόνο με το εμπόριο όπλων και ναρκωτικών θα μπορούσε να συγκριθεί.



Θα μπορούσαμε όμως να αναρωτηθούμε και, τι κοπέλα είναι αυτή που στα 22 της έχει καταξιωθεί στον χώρο της, έχει βγάλει τόσα χρήματα που ο μέσος δυτικός δεν θα τα βγάλει μάλλον σε όλη του την ζωή, και μέσα σε τρία χρόνια, έχει βραβευτεί στο επάγγελμα της, έχει συμμετάσχει με φωνητικά για μουσική καλλιτεχνών όπως ο Lee "Scratch" Perry και οι Current93 και τελικά πρωταγωνιστεί στην τελευταία ταινία του βραβευμένου με Όσκαρ σκηνοθέτη Steven Soderbergh, «The Girlfriend Experience».





Τι κοπέλα είναι αυτή που από την μία έχει πιθανότατα κάνει ότι σεξουαλική πράξη μπορούμε να φανταστούμε ( και πολλές που μάλλον δεν μπορούμε ) προς χάρη του φιλοθεάμονος κοινού και από την άλλη στην σελίδα της στο Myspace στα αγαπημένα βιβλία/συγγραφείς ξεκινάει με William Butler Yeats, Jean Baudrillard, Nietzsche.




Θα μπορούσαμε επίσης να αναρωτηθούμε, είναι η τέχνη που έχει εκπορνευτεί και μαζί της οι golden boys της καλλιτεχνικής μας εποχής όπως ο Soderbergh, ή μήπως ακόμα υπάρχει μια τέχνη της εκπόρνευσης, την οποία έξυπνες κοπέλες όπως η Μαρινα Αννα μας ( Ελλαδάρα περήφανη ), εκμεταλλεύονται με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αφήνοντας όλους εμάς να χάσκουμε για τον έναν ή τον άλλο λόγο.

Καθ’ όλη την διάρκεια των αιώνων που πολιτισμοί παρελαύνουν στο προσκήνιο, πάντα υπήρχαν γυναίκες τις οποίες οι άνδρες θαύμαζαν, ήθελαν να κατακτήσουν, να έχουν κοντά τους, και όλα αυτά κυρίως για την εξωτερική τους ομορφιά και την υπόσχεση του σαρκικού ( και μη ) έρωτα. Άλλοτε και σε κάποιους πολιτισμούς, οι άντρες θα κατέφευγαν για τέτοιους λόγους σε πλιάτσικο άλλων περιοχών, άλλοτε και σε κάποιους πολιτισμούς σε μονομαχίες ακόμα και πολέμους, άλλοτε σε πολιτισμούς που έφταναν το απόγειο τους θα αναπτυσσόταν αυτή η Τέχνη του προς πώληση έρωτα. Κάποτε η όλη αυτή διαδικασία θα έφτανε στην απαγόρευση και του σαρκικού έρωτα και της τέχνης αυτής με αποτέλεσμα τον εκχυδαϊσμό, τον εκφυλισμό και την αλλαγή της υπαρξιακής ουσίας αυτού του φαινομένου, μέχρι που οι πιο πρόσφατες «πρόοδοι» του ανθρωπίνου είδους, θα μετάλλασσαν αυτό που πολλές φορές ξεκίνησε ως σεβαστό, ίσως και ιερό, σε μια καπιταλιστικού τύπου βιομηχανία, όπου ο καθένας μπορεί να «απολαύσει» αυτό που άλλοτε θα προορίζονταν για λίγους.



Άλλοτε, στην Αθήνα του 4ου παχχ αιώνα ζούσε η διάσημη εταίρα Φρύνη της οποίας το όνομα ακόμα υπάρχει στους καταλόγους της συλλογικής μνημοσύνης είς πείσμα όλων αυτών που θα ήθελαν να καταργήσουν αυτό που η Φρύνη αντιπροσωπεύει. Η εξαιρετικής ομορφιάς Φρύνη, κατά τον ποιητή Μαχάωνα χρέωνε τους πλούσιους πελάτες της μέχρι και μια Μνα για μια νύχτα δηλ. 100 δραχμές. Περίπου την ίδια εποχή το ημερομίσθιο ενός αρχιτέκτονα στην ακρόπολη ήταν 2 δραχμές, τα 25 κιλά αλεύρι κόστιζαν 3 δραχμές, τα 25κιλά ξερά σύκα 1 δραχμή, μια αγελάδα 50 δραχμές ,ενώ το κόστος κατασκευής μιας τριήρης ανέρχονταν σε περίπου 6000 δραχμές. Έτσι η περιουσία της Φρύνης έφτασε σε τέτοια επίπεδα όπου κατά πως μας αναφέρει ο Καλλίστρατος, προσφέρθηκε να ανοικοδομήσει μόνο με δικά της έξοδα τα τείχη της μητρίδος της Θήβας, τα οποία κατέστρεψε ο Αλέξανδρος. Έθεσε μάλιστα όρο να γραφτεί σε αναθηματική πλάκα η φράση «Καταστράφηκαν από τον Αλέξανδρο, επισκευάστηκαν από τη Φρύνη την εταίρα», που μάλλον παραήταν για τους συντοπίτες της, οι οποίοι και τελικά αρνήθηκαν την προσφορά. Η Φρύνη ήταν που κατά την διάρκεια εορτασμών για τον Ποσειδώνα στην περιοχή της Ελευσίνας βγήκε γυμνή από την θάλασσα με αποτέλεσμα ο Αππελής να εμπνευστεί το έργο του «Αφροδίτη Αναδυόμενη», και επίσης ενέπνευσε και αποτέλεσε το μοντέλο για το ξακουστό έργο του Πραξιτέλη «Αφροδίτη της Κνίδου». Την Φρύνη αθώωσε δικαστήριο, ενώ όλα τα στοιχεία ήταν κατά, όταν ως ύστατη πράξη υπεράσπισης ό ρήτορας Υπερείδης την έγδυσε, παρουσιάζοντας στους δικαστές μια ομορφιά που έπρεπε να αθωωθεί ΕΝΑΝΤΙΑ στον νόμο, αφού η ομορφιά είναι θεϊκό σημείο ενώ ο νόμος ανθρώπινο κατασκεύασμα. Η Φρύνη τέλος προσέφερε τον εαυτό της αφιλοκερδώς στον Διογένη τον φιλόσοφο, τον οποίο και θαύμαζε, ενώ δεν κατάφερε να αποπλανήσει τον Ξενοκράτη.



Θα μπορούσαμε ίσως να φανταστούμε, πως η κυριαρχία της απαγόρευσης του σαρκικού έρωτα, και η μετεξέλιξη δηλ ο εκχυδαϊσμός του, μέσω της βιομηχανοποίησης βρίσκονται στην λήξη τους και μια κοπέλα όπως η Sasha είναι το ανάλογο μιας Φρύνης και προάγγελος μιας νέας/παλιάς εποχής. Πολλά θα μπορούσαμε να φανταστούμε χωρίς ποτέ όμως να βγάλουμε ασφαλές συμπέρασμα. Γιατί στην τελική δεν είναι η πράξη αυτή καθ’ αυτή που διαχωρίζει αυτές τις καταστάσεις αλλά τι βρίσκεται μέσα, βαθειά μέσα στους συμμετέχοντες σε αυτήν. Την κατάσταση την διαχωρίζει η Φρύνη, η Sasha, ο Αππελής, ο Soderbergh, εσείς και εγώ. Το σίγουρο είναι πως σε κάθε περίπτωση προσωπικά προτιμώ την Sasha και τον όποιο Soderbergh μπορεί να την αποκτήσει παρά τα δήθεν που κυριαρχούν ακόμα στην «πουριτανική» Ελλάδα όπου το ανάλογο φαινόμενο, εκτυλίσσετε σε πίστες και στα πρωινάδικα, με τις νέο-ελληνικές καρικατούρες Σάσα, «σκηνοθετών», «καλλιτεχνών» και αυνάνων κατά την διάρκεια δελτίων καιρού.

ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΑΡΑΛΛΗΛΕΣ - Κεμεντζές, morin khuur

Τις προάλλες εκεί που έκανα παρέα στον αδελφό μου και βλέπαμε τον τελικό στο μπάσκετ, ενώ τον παρακολουθούσα με δέος να κάνει zapping στα time out πριν προλάβω να δώ frame, πέσαμε πάνω στον γνωστό ταλαντούχο τηλε-( δεν ξέρω ποιος χαρακτηρισμός είναι ο καλύτερος ), Λιακόπουλό.

Ώωωωωωωωωωωπα του λέω μισό ο δικός μου, θα γελάσουμε και όντως είχα δίκιο.

Μέσα στον χρόνο λοιπόν που χρειάστηκαν οι προπονητές να περάσουν την στρατηγική τους στους παίχτες, ο Λιακό έκανε το εξής. Παρουσίασε ένα video από κάποια περιοχή της Ασίας όπου κατά την διάρκεια μιας εορτής κτλ χορεύανε σε μια πλατεία κάποιον κυκλικό χορό με στοιχεία ανάλογα κυρίως των ποντιακών και λιγότερο κάποιων θρακικών χορών. Αφού λοιπόν ο Λιακό έντυσε το video ( τουλάχιστον έτσι μου φάνηκε ), με ένα κλασσικό ποντιακό ρυθμό, πέταξε και στο τέλος ένα Έλληνες ξυπνάτε, μας κρύβουν πολλά πράγματα κτλ και καθάρισε. Δεν μπορώ να είμαι σίγουρος από πού ήταν το video αλλά τα χαρακτηριστικά των ανθρώπων που χόρευαν ήταν σαφώς μογγολικά οπότε παίζει να ήταν από σημερινή Τουρκία, Κίνα, Μογγολία κτλ.

Δυστυχώς το Video δεν το έχω αλλά μου θύμισε πολύ ( και για αρκετούς λόγους ) το παρακάτω



Σε αυτό κάποιος πολύ έξυπνα έχει ντύσει το κλιπάκι από το καρτούν με ένα κομμάτι μουσικής laz. Έτσι λέγονται τα Τουρκικά(?) κομμάτια που ανήκουν στην μη(?) Τουρκική εθνότητα στον Βορρά της χώρας, δηλ στην μαύρη θάλασσα. Γενικά είναι αποδεκτό πως πρόκειται περί παρόμοιων πληθυσμών με τους Ποντίους και το είδος αυτό της μουσικής αποδίδεται στο Βυζάντιο.

Το ενδιαφέρον είναι πως μπορούν πολλοί πληθυσμοί να χρησιμοποιούν με τέτοια Λιακοπούλεια τρικ τις φυσικές ομοιότητες ( η και ανταλλαγές δεν λέω όχι ) μεταξύ λαών για να περνάνε τα δικά τους. Σε πολλές περιπτώσεις οι ανά τον κόσμο Λιακόπουλοι κάνουν τα δικά τους δημιουργώντας παράλληλα σύμπαντα όπου ο κάθε λαός είναι ο πιο σπουδαίος και δίδαξε όλους τους άλλους.

Και για να επιστρέψουμε στην αρχική μας περίπτωση ας πούμε λίγα πράγματα.

Ως γνωστόν λοιπόν κατά την διάρκεια του 12-13 αιώνα μια νομαδική φυλή οι Μογγόλοι υπό την καθοδήγηση του Τέμουτζιν ( που αργότερα ονομάστηκε "μεγάλος αρχηγός" Τζένκις Χαν ), ξεχύθηκαν από τις Στέπες τους με τα υπέροχα άλογα τους και μέσα σε λίγα χρόνια κατέκτησαν μια έκταση 5-6πλάσια απ ότι ο Αλέξανδρος ο Μακεδών ( μια ωραία παράλληλη ιστορία θα ήταν Φίλιππος-Τέμουτζιν, Αλέξανδρος-Κουμπλάι, επίγονοι-επίγονοι).
Για του λόγου το αληθές και ένας χάρτης που δείχνει την αυτοκρατορία, που έμελλε να γίνει η μεγαλύτερη εδαφικά αυτοκρατορία με τέτοιους όρους, δεύτερη μόνο μετά την αποικιοκρατική Αγγλία που για ελάχιστα τετραγωνικά χιλιόμετρα την ξεπερνά την εποχή του βασιλιά Γεωργίου του πέμπτου το 1922.


Οι φίλοι μας οι Μογγόλοι λοιπόν, όπως και κάθε λαός, αγαπούν την μουσική και τα τραγούδια, και έχουν τα δικά τους μουσικά όργανα που θυμίζουν τα μουσικά όργανα των άλλων λαών κτλ κτλ.
Οι Πόντιοι του Λιακό των οποίων η μουσική επενδύει το βιντεάκι που ανάφερα, παίζουν τον Κεμεντσέ (ή κεμετζέ τρίχορδη λύρα )





ενώ οι Μογγόλοι παίζουν το morin khuur ( δίχορδη λύρα ).





Ο κλασσικός Κεμεντσές, η λύρα που παίζουν οι Τούρκοι σήμερα είναι ίδια με την Βυζαντινή λύρα της οποίας η αρχαιότερη αναπαράσταση είναι του 900-1100.





Ο Κεμεντσές, φυσικά δεν είναι ποντιακή λέξη, αλλά προέρχεται από την Περσική Kamanche που σημαίνει "μικρό τόξο". Από την άλλη το Μογγολικό morin-u toloɣai tai quɣur, μεταφράζεται ως «βιολί» με κεφάλι αλόγου. Και τα δύο όργανα εμφανίζονται περίπου την ίδια εποχή ( όπως και οι υπόλοιπες ασιατικές λύρες , με μάλλον αρχαιότερη την Κινεζική –λογικό θα έλεγα- ). Οι Μογγόλοι μας αφηγούνται δύο ωραίους μύθους για το πώς προέκυψε το όργανο, που δείχνουν και την άμεση σχέση τους με τα άλογα.

Σύμφωνα με τον πρώτο στον βοσκό τον Kuku Namjil, δόθηκε για δώρο ένα μαγικό άλογο με φτερά. Κάθε νύχτα ίππευε ο βοσκός μας αυτό το άλογο και πήγαινε να συναντήσει την αγαπημένη του, μέχρι που μια άλλη γυναίκα που ζήλευε, ψαλίδισε τα φτερά του αλόγου, τα οποία δεν κράτησαν στην πτήση με αποτέλεσμα αυτό να πέσει και να σκοτωθεί. Ο Kuku, καταστεναχωρημένος μάζεψε τα κόκκαλα του αλόγου και έφτιαξε με αυτά το πρώτο morin khuur για να παίζει μουσική προς τιμήν και ανάμνηση του αγαπημένου του αλόγου.

Ο δεύτερος μύθος μας λέει πως το αγόρι ο Sükhe έφτιαξε το πρώτο morin khuur. Ο Sükhe είχε ένα υπέροχο βραβευμένο άλογο, το οποίο έσφαξε ένας κλασσικά μαλ^#%$# φύλαρχος. Το αγόρι απαρηγόρητο, στον ύπνο του δέχτηκε επίσκεψη από το πνεύμα του αγαπημένου του αλόγου. Το φάντασμα του αλόγου τον συμβούλεψε να φτιάξει από τα απομεινάρια του ( κόκκαλα, τρίχωμα και δέρμα ) αυτό το όργανο έτσι ώστε όταν παίζει με αυτό μουσική να είναι μαζί το άλογο και το αγόρι.

Έτσι λοιπόν εξηγείται το όνομα του μουσικού οργάνου, και γιατί ο «καβαλάρης» καταλήγει σε κεφαλή αλόγου. Δεν είμαι σίγουρος όμως γιατί η μια χορδή φτιάχνεται από 130 τρίχες αρσενικού αλόγου και η άλλη από 105 θηλυκού αλλά το ψάχνω.

Για την ποντιακή λύρα, μύθο και τέτοιες λεπτομέρειες δεν έχουμε, οπότε κάλλιστα οι φίλοι μας οι Μογγόλοι μπορούν να πουν πως αυτοί μετέδωσαν την μουσική με αυτό το όργανο στον Εύξεινο Πόντο αφού όπως βλέπουμε και από τον χάρτη, αυτή ήταν μια περιοχή στα όρια της Μογγολικής αυτοκρατορίας την εποχή περίπου που εμφανίζεται η λύρα.

Βέβαια θα μπορούσε ένας λογικός άνθρωπος ( ανεξαρτήτου εθνότητάς ) να υποστηρίξει πως οι πολιτισμοί παράγουν έργα που μοιάζουν μεταξύ τους κάτι απολύτως φυσικό αφού σε οποιαδήποτε περίπτωση η Μάνα φύση και ο πατέρας Δίας/Τένγκρι είναι ίδιοι για όλους.

Ας απολαύσουμε λοιπόν ένα Ποντιακό/Μογγόλικο η Μογγολικό/Ποντιακό μουσικό κομμάτι αφιερωμένο στα αγαπημένα μας άλογα και μην ψάξει κανείς αν την μαύρη μπότα την πήραν οι Πόντιοι από τους Μογγόλους, ή οι Μογγόλοι από τους Ποντίους.


Επίσης ίσως χρήσιμο θα ήταν να ρωτήσουμε το Λιακό γιατί οι Πόντιοι άφησαν τους λαρυγγισμούς αφού τους δίδαξαν στους Μογγόλους.



Τέλος να κλείσουμε με μια άλλη παράλληλη ιστορία που άκουσα από έναν Λιακό Βούλγαρο και από έναν Λιακό Θιβετιανό με αποτέλεσμα να μπερδευτώ. Μου είπαν λοιπόν και οι δύο πως οι μεν μετέδωσαν στους δε, τα παραδοσιακά τους τραγούδια με τα βουνά και τις ονειρικές γυναικείες φωνές με λαρυγγισμούς που ακούμε παρακάτω ( βέβαια εκεί πετάχτηκε ο Έλληνας Λιακό και τους έσβησε )





Βάζω και στις δύο περιπτώσεις τις πιο σύγχρονες εκδοχές με τις οποίες έγιναν ευρύτερα γνωστά τα δύο παραδοσιακά και θα κλείσω με μια ερώτηση.
Μα καλά πως καταφέραμε αφού μεταδώσαμε τα πάντα να σταματήσουμε την παραγωγή. Και για να χρησιμοποιήσω την φράση εταίρου γνωστού τηλέ-( τα επίθετα δικά σας ). Πρώτη φορά βλέπω να έχει κλείσει η μαμά εταιρεία και να λειτουργεί το branch.
Και να τελειώσω σαν τον Λιακό επαναλαμβάνοντας, Άνθρωποι ξυπνάτε, απολαύστε την πολιτισμική παραγωγή των λαών για την ουσία της και όχι γιατί την διδάξαμε εμείς στους άλλους ( ή οι άλλοι σε εμάς ).




Και επειδή το Θιβετιανό μουσικό θέμα μου αρέσει πολύ το βάζω και σε δεύτερη εκδοχή να το απολαύσουμε ( καθώς και την καλλιτέχνιδα βεβαίως βεβαιώς )