Φωτόνια, Πέτρες Και Μια Καρδιά Στο Δέντρο

Βασικά ξεκίνησα να γράψω κάτι για το πρόβλημα της ψηφιακής πληροφορίας, τις μελέτες που έχουν γίνει, τι μας λένε οι αναλύσεις και οι προβλέψεις κτλ αλλά βαρέθηκα και έγραψα το παρακάτω. Τουλάχιστον για μένα ήταν πιο διασκεδαστικό από την αρχική μου πρόθεση, ελπίζω εξίσου διασκεδαστική να είναι και η ανάγνωση του από εσάς.

Ο William J. Darkleaf, όταν ήρθε ουρλιάζοντας ο τελευταίος μεγάλος πόλεμος ήταν ένας από τους πιο καταξιωμένους επιστήμονες στον πλανήτη και ταυτόχρονα ο φιλόδοξος και άνετος χαρακτήρας του, τον είχε οδηγήσει στα ανώτερα κλιμάκια της παγκόσμιας elit με φίλους σε κυβερνήσεις και πολυεθνικές, κάτι που του εξασφάλιζε όχι μόνο μια λαμπρή καριέρα αλλά και μια ποιότητα ζωής άπιαστη για τους περισσότερους ανθρώπους, ειδικά τα χρόνια της ύφεσης που προηγήθηκαν της τελικής καταστροφής.

Ο τομέας ερευνών του ήταν η οπτική μηχανική και για 10 χρόνια πριν τον πόλεμο είχε ηγηθεί ενός φιλόδοξου παγκόσμιου σχεδίου γνωστού ως Arc. Στο Arc συμμετείχαν οι πιο ανεπτυγμένες χώρες στον κόσμο, σε μια προσπάθεια να συλλεχθεί, καταγραφεί και τελικά παρουσιαστεί το σύνολο της ανθρώπινης ιστορίας και πολιτισμικής παραγωγής σε ένα σύστημα το οποίο θα ήταν προσβάσιμο απ’ όλους με την χρήση μόνο ενός υπολογιστή.
Η αρχή για κάτι τέτοιο είχε γίνει πολλά χρόνια προτού οι κυβερνήσεις και οι μεγάλοι οργανισμοί καταπιαστούν με το συγκεκριμένο έργο, όταν οι μεγαλύτερες εταιρίες πληροφορικής άρχισαν να ψηφιοποιούν ολόκληρες βιβλιοθήκες, και πολλά μουσεία τα έργα που εκτίθονταν στους χώρους τους. Έτσι μετά από κάποιο σημείο το μόνο που χρειαζόταν ήταν η πολιτική βούληση και άφθονο χρήμα, ώστε να παρακαμφθούν τα προβλήματα δικαιωμάτων, εμπορικής αξιοποίησης και εργατικού δυναμικού που χρειαζόταν για να ολοκληρωθεί ένα τέτοιο έργο. Μάλιστα τα χρόνια της ύφεσης υπήρξαν καθοριστικά για την ολοκλήρωση του έργου, αφού οι κυβερνήσεις αξιοποίησαν τις στρατιές των ανέργων, για αυτό. Με κατάλληλα προγράμματα επιδότησης της εργασίας πολλοί άνθρωποι εργάστηκαν καθ’ όλη την διάρκεια αυτής της περιόδου για ένα έργο το οποίο ταυτόχρονα διαφημίστηκε και ως η υπέρτατη προσπάθεια του ανθρωπίνου γένους να ξεπεράσει τον εαυτό του και να βγει από την κρίση. Άνεργοι έβρισκαν μια δουλειά, με τις κρατικές επιδοτήσεις, και η ίδια η ιδέα του έργου αυτού έδρασε ως πρέσβης καλής θελήσεως όχι μόνο μεταξύ των χωρών που το υποστήριξαν, αλλά και για τους υπόλοιπους ανθρώπους που έβλεπαν περίπου όλη την πολιτισμένη ανθρωπότητα να συμμετέχει σε μια προσπάθεια να καταγράψει την ιστορική της πορεία και την πολιτισμική της παραγωγή. Τελικά όμως παρά την όμορφη ιδέα και την τεράστια πραγματικά προσπάθεια η ανθρωπότητα δεν μπόρεσε να γυρίσει πίσω το ρέμα. Οι οικονομικές ανισότητες, οι αγεφύρωτες πολιτισμικές διαφορές που οδηγούσαν σε ακραίους φονταμενταλισμούς, η έλλειψη πρώτων υλών, και οι ραγδαίες κλιματικές αλλαγές, οδήγησαν στην αναπόφευκτη βίαιη αλληλοεξόντωση.

Τώρα 9 χρόνια μετά την ημέρα του μεγάλου σκοτεινιάσματος – έτσι έμεινε γνωστή μεταξύ των επιζησάντων, η αποφράς ημέρα που ξεκίνησε ο πόλεμος – ο William ένοιωθε ανάμεικτη αγωνία με αυτό το αίσθημα σπάνιας ολοκλήρωσης που συνοδεύει την ευτυχή έκβαση κάθε μεγάλου αγώνα. Βρίσκονταν σε μια μεγάλη άδεια αίθουσα, σε αρκετά καλή κατάσταση αν αναλογιστεί κανείς πως το μεγαλύτερο μέρος των παλαιών αστικών κέντρων είχε εξαφανιστεί από τον χάρτη και κρατούσε ένα στρογγυλό γυαλιστερό αντικείμενο. Αυτό το αντικείμενο που ήταν και το καμάρι του, ήταν το μόνο πράγμα που του έμενε από τον παλαιό κόσμο και ίσως και το πιο σημαντικό.

Μέρος της έρευνας του William είχε οδηγήσει στην κατασκευή ενός νέου είδους οπτικού δίσκου, ο οποίος αξιοποιώντας τις ιδιότητες νανοκρυστάλλων να αντιδρούν σε οπτικά ερεθίσματα σε πολλαπλές διαστάσεις, κατάφερνε να αποθηκεύσει απίστευτα μεγέθη ψηφιακής πληροφορίας. Η τεχνολογία αυτή είχε παραμείνει σε πειραματικό επίπεδο και δεν έφτασε ποτέ σε στάδιο μαζικής παραγωγής, όμως πριν την ημέρα του μεγάλου σκοτεινιάσματος, υπήρχαν τουλάχιστον 100 φορητές μηχανές ανάγνωσης τέτοιων δίσκων σε πανεπιστημιακά ιδρύματα διάσπαρτα στον κόσμο, και φυσικά τα κεντρικά γραφεία του Arc είχαν και αυτά μια. Εκεί ο William είχε καταφέρει πριν όλα καταστραφούν να αντιγράψει το σύνολο των πληροφοριών που είχαν συλλεχθεί για το Arc. Και αυτόν τον δίσκο κράταγε τώρα στο χέρι του περιμένοντας τα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου.

Τα χρόνια αυτά μετά την λήξη, η καλύτερα το τέλος του πολέμου, αφού κανένας δεν τον έληξε παρά τελείωσε μόνος του σαν την φωτιά που σταματάει όταν δεν υπάρχει άλλο διαθέσιμο καύσιμο, όταν πια δεν υπήρχε τίποτα άλλο να καταστραφεί η κάποιος να τον συνεχίσει, ήταν σουρεαλιστικά. Με όσες εκτιμήσεις μπορούσαν να γίνουν, σε μεγάλο βαθμό υποθετικές, το 85% του παγκόσμιου πληθυσμού είχε πεθάνει, το 90% των παλαιών αστικών κέντρων ήταν ακατοίκητα, και το 100% των υποδομών του τελευταίου ανθρώπινου πολιτισμού είχαν καταστραφεί, μαζί και με τα μέσα που αυτός ο πολιτισμός χρησιμοποιούσε για να συντηρείται. Εννέα χρόνια μετά το τέλος του, ελάχιστα ήταν τα ακέραια δείγματα του «λαμπρού» παρελθόντος και αυτά δεν μπορούσαν να αξιοποιηθούν αφού ούτε οι πρώτες ύλες υπήρχαν, ούτε η δυνατότητα παραγωγής τους και επισκευής προηγούμενων υποδομών. Οι επιζήσαντες είχαν μαζευτεί σε μικρές κοινότητες συνήθως μακριά από τα παλαιά κέντρα, αφού αυτά ήταν τόσο μολυσμένα και κατεστραμμένα που η μόνη τους χρησιμότητα θα ήταν να ποζάρουν για πίνακα νεκρής φύσης.

Μόλις τα τελευταία δύο χρόνια είχε γίνει εφικτή η σταδιακή επαφή μεταξύ αυτών των κοινοτήτων και η ανταλλαγή πληροφοριών. Ένα νέο δίκτυο ταχυδρόμων είχε δημιουργηθεί και τους πρόσφατους μήνες γίνονταν προσπάθεια να αναπτυχθούν οι δυνατότητες για θαλάσσια ταξίδια μεγάλης απόστασης έτσι ώστε να υπάρξει και επαφή με τις άλλες Ηπείρους. Η ημέρα αυτή είχε τεράστια σημασία αφού δεν ήταν μόνο η ετήσια συνάντηση των εκπροσώπων των κοινοτήτων, αλλά και η ημέρα που πρώτον αυτοί θα αποφάσιζαν πως θα συντονιστούν ώστε να πραγματοποιήσουν το πρώτο υπερπόντιο ταξίδι μετά την λήξη του πολέμου, και δεύτερον η ημέρα που ο William θα παρουσίαζε στους αντιπροσώπους τον θησαυρό του, με την ελπίδα να δημιουργηθεί ένας νέος φάρος γνώσης ώστε να μην επιστρέψουν σε μια χειρότερη του μεσαίωνα λήθη οι επόμενες γενεές. Το σχέδιο ήταν να δημιουργηθεί σε αυτό το κτήριο των συνελεύσεων, μια ομάδα αντιγραφέων οι οποίοι με την καθοδήγηση του θα αντέγραφαν τα κυριότερα και χρησιμότερα από τα βιβλία που είχαν στριμωχθεί ως φωτόνια και κρύσταλλοι στον οπτικό του δίσκο. Αυτά μετά θα αποστέλλονταν στις κοινότητες, ακόμα και τις πιο απομακρυσμένες έτσι ώστε οι νέες γενεές να μπορέσουν να κρατάνε την αλυσίδα μνήμης του ανθρωπίνου είδους αδιάσπαστη.

Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση, ο William θα είχε ήδη ανακοινώσει αυτή του την πρόθεση στα υπόλοιπα μέλη του συμβουλίου έτσι ώστε να προετοιμάσει και την κατάσταση, όμως αυτό δεν ήταν δυνατόν αφού μέχρι πρότινος, δεν είχε βρεθεί μια λειτουργική συσκευή ανάγνωσης τέτοιων δίσκων. Από αγαθή τύχη είχε λάβει μήνυμα προ 4 μηνών από μια απομακρυσμένη κοινότητα πως μια παρόμοια συσκευή είχε τελικά βρεθεί. Ο εκπρόσωπος την κοινότητας θα έφτανε την ίδια ημέρα μαζί με τους υπόλοιπους αντιπροσώπους, στην τοποθεσία της συγκέντρωσης φέρνοντας μαζί του την συσκευή. Πιο εύκολη είχε σταθεί η εύρεση μιας βενζινοκίνητης γεννήτριας, βενζίνης και ενός φορητού υπολογιστή που θα ολοκλήρωναν το σχέδιο του επιστήμονα. Ήλπιζε πως θα έπειθε τους κοινοτάρχες, να βοηθήσουν, στέλνοντας αντιγραφείς και κυρίως τις όποιες ποσότητες βενζίνης χρειάζονταν για να λειτουργεί το σύστημα όσο καιρό θα έπαιρνε ώστε να αντιγραφούν τα 100 -200 βασικά έργα. Για παραπάνω δεν ήλπιζε ο William, αλλά μακροπρόθεσμα ίσως να ήταν και εφικτό.

Τελικά η στιγμή έφτασε και ο William αφού είχε περάσει έξι ώρες κάνοντας υπομονή ώστε να ολοκληρωθούν οι άλλες συζητήσεις, και είχε και ο ίδιος σπαταλήσει μισή ώρα για να εξηγήσει στους υπόλοιπους τι ήταν αυτό που θα τους έδειχνε, έβαλε μπρός την γεννήτρια και ξεκίνησε τον υπολογιστή. Όταν το λειτουργικό σύστημα ολοκλήρωσε τις μυστικές του διαδικασίες, πάτησε το κουμπάκι στην φορητή συσκευή, η οποία άνοιξε με χαρά για να υποδεχτεί τον μαγικό του δίσκο. Τον εναπόθεσε προσεκτικά, έκλεισε το πορτάκι, κάλεσε το κατάλληλο πρόγραμμα και έγραψε την εντολή ανάγνωσης. Ένα μικρό βουητό από την συσκευή, ένα πράσινο φωτάκι αναβόσβησε και η οθόνη έγραψε I/O Error, data disk not accessible.

Έναν Ωκεανό και χιλιάδες μίλια μακριά, στα ερείπια ενός κτηρίου μια πέτρα εξείχε με σκαλίσματα. Αν κάποιος τύχαινε να βρίσκεται εκεί και γνώριζε και την γραφή, θα μπορούσε να διαβάσει δίχως να αποκαλύψει την υπόλοιπη πέτρα την τελευταία φράση. «Έτσι ειπώθηκε, έτσι γράφηκε, έτσι θα γίνει». Μια θάλασσα και κάποια χιλιόμετρα βορειότερα από εκεί, σε ένα εγκαταλελειμμένο αγροτόσπιτο βρισκόταν εντοιχισμένη μια άλλη πέτρα με χαράγματα που ξεκίναγαν «ΤΥΧΗΣ ΑΓΑΘΗΣ ΒΩΜΟΝ…». Μερικά μόλις μέτρα μακριά από το κτήριο της συνέλευσης στέκονταν ένα αιωνόβιο δέντρο, κάποιο είδος βελανιδιάς. Αν κάποιος στέκονταν πολύ κοντά και παρατηρούσε, ίσως να διέκρινε σε ένα ρόζο χαραγμένα τα «Billy + LouAnn love for ever» και δίπλα μια καρδιά. Πάνω στο δέντρο ένας κορυδαλλός τραγουδούσε τον πολύπλοκο σκοπό που ήταν γραμμένος στο DNA των κυττάρων του.
Μόλις ο εγκέφαλος του William αποκρυπτογράφησε το μήνυμα που αναβόσβηνε στην οθόνη του υπολογιστή, έστειλε ένα σωρό μπερδεμένες εντολές στο σώμα του. Η αρτηριακή του πίεση αυξήθηκε και η καρδιά του σταμάτησε. Με την έκπληξη ανεξίτηλα χαραγμένη στο πρόσωπο του σωριάστηκε χλωμός στο πάτωμα. Πιο κεί ένα αεράκι φύσηξε παρασέρνοντας τα κλαδιά της βελανιδιάς που κρύψανε για λίγο την χαραγμένη καρδιά. Ο Κορυδαλλός συνέχισε το τραγούδι του.