Άδωνις – Χριστός και η ιστορία μιας μελωδίας

Πάει καιρός που δεν έχω ανεβάσει τίποτα στο μπλογκ όχι μόνο λόγω του τεράστιου φόρτου εργασίας, αλλά κυρίως λόγω μιας αυξανόμενης εκτίμησης προς την σιωπή και ταυτόχρονης αντιπάθειας προς κάθε θόρυβο. Σήμερα όμως «ημέρες που είναι» δεν άντεξα.




Υπάρχει μια έκφραση που χρησιμοποιούν οι Αγγλόφωνοι για να δείξουν πώς είναι πολλές φορές τα μικρά πράγματα, τα δύσκολα εμφανίσιμα, τα ασήμαντα που τελικά είναι τα πιο σημαντικά που πολύ μου αρέσει. Λένε λοιπόν πως ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες και πραγματικά για πολλούς, ειδικά τέτοιες ημέρες, ο Διάβολος κρύβεται και κυριολεκτικά στις λεπτομέρειες.



Ο Διάβολος κρύβεται σήμερα στον χριστιανικό ορθόδοξο επιτάφιο, με την μορφή του νεκρού σώματος ενός νέου, ενός τελετουργικού θρήνου, με την μορφή των όμορφων ανοιξιάτικων λουλουδιών και στις πομπικές τελετουργίες με λαμπάδες που οδηγούν σε μια φυσική ανάσταση, την κυκλική ανάσταση της φύσης. Είναι ο Διάβολος στις λεπτομέρειες που ψιθυρίζει «Θυμήσου τον ωραίο Άδωνι τον Κύριο ( Adon, Adonai ). Ο Άδωνις Πέθανε, Ζήτω ο Άδωνις».



Σήμερα που συμπίπτει και το Πεσάχ των δυτικών χριστιανών, των Καθολικών, το Easter, ο Διάβολος κρύβεται μέσα σε χρωματισμένα αυγά, στο χορτάρι των λιβαδιών, και σε ομοιώματα λαγών και κουνελιών. Είναι ο Διάβολος στις λεπτομέρειες που πάλι ψιθυρίζει, «Θυμήσου την Αφροδίτη, την Ιστάρ/Αστάρτη, την Οστάρα/Eostre easter. Θυμήσου τους κύκλους της φύσις και του σώματος σου. Θυμήσου πως ο Κόσμος έρχεται σε ύπαρξη με Έρωτα. Θυμήσου πως ο θάνατος είναι εποχιακός»



"Eostur-monath, qui nunc paschalis mensis interpretatur, quondam a dea illorum quae Eostre vocabatur et cui in illo festa celebrabant nomen habuit."



Είναι αυτός ο Εως-φόρος, το καρβουνάκι στην ψυχή μας που αρνείται να σβήσει, που στην πραγματικότητα κατανοεί το πραγματικά ιερό νόημα των ημερών, παρά τα άσχετα πέπλα που το περιβάλλουν, αυτή η μικρή σπίθα κάνει τους ανθρώπους ανεξαρτήτως της συνειδητής τους γνώσης ( η καλύτερα της πλήρης άγνοιας τους ) να νοιώθουν κάτι, παρά το ατελέσφορο που δίδει η επικάλυψη με την μίζερη μαυρίλα στερώντας το νόημα από τα τυπικά που συμμετέχουν.

Είναι επίσης πολύ ενδιαφέρον πως στο ίδιο υπόβαθρο χτίζονται πολλά παλάτια, διαφοροποιώντας την τεχνοτροπία τους, αλλάζοντας νοήματα, αλλάζοντας εποχές και ήχους.

Έτσι το 1736 ο Pergolesi παίρνει μια παραδοσιακή Γαλλική μελωδία ( δεν γνωρίζω πρότερη καταγωγή, και άλλα στοιχεία ) «au sang qu'um Dieu» και φτιάχνει έναν ύμνο που έμελε να γίνει ένας από πιο γνωστούς χριστιανικούς ύμνους του Πάσχα τον οποίο οι Καθολικοί τραγουδάνε την περίοδο της δικής τους Σαρακοστής ( Lent αν δεν κάνω λάθος ).



Αργότερα η μελωδία χρησιμοποιείται και από τους χριστιανούς του Λιβάνου στις ψαλμωδίες τους και γίνεται ευρύτερα γνωστή και εκτός θρησκευτικών κύκλων από την φωνή της μεγάλης καλλιτέχνιδας Φαιρουζ



Τέλος ο Χριστόδουλος Χάλαρης την χρησιμοποιεί για να ντύσει τους πολύ ωραίους στίχους ( αλήθεια δεν ξέρω πια πρόθεση είχε ο στιχουργός θρησκευτική, στίχοι ξενιτιάς ή άλλο, πάντως εμένα ο ουρανός, τα βουνά, το λουλούδι, ο ήλιος μου κάνουν αρκετά "pagan" ) του μεγάλου Γκάτσου. Τελικά αποδεικνύουμε ιστορικά οι Έλληνες πως παραμένουμε οι καλύτεροι «μεταπράτες» όλων των εποχών, αφού τουλάχιστον για τα γούστα μου το άσμα βελτιώνεται πολύ στην τελευταία έκδοση.



Οπότε ελπίζω με τις 3 εκδοχές να εκτιμήσετε όλοι – για κάθε γούστο, τάση και πίστη – την μελωδία και γιατί όχι έχοντας υπ’ όψιν πως ο Διάβολος κρύβεται στις λεπτομέρειες ίσως να την ακούσουμε στο μέλλον να ντύνει μια τελετή για τον ωραίο Άδωνι μιας και όλοι οι κύκλοι πρέπει κάπου να κλείνουν.

And here is the rest of it.