Αχ θα τρελαθώ! Εδώ φασίστας εκεί φασίστας που είναι ο παγανιστής;

I am the Pagan Man
I speak for all my kind,
When I criticise your point of view
your hollow state of mind.
You say that I'm an animal
well this at least is true,
I'm a thinking breathing human being
what the hell are you?

 Ας υποθέσουμε πως οπουδήποτε στον "πολιτισμένο" κόσμο προκύπτει ένα θέμα μετά από ταλιμπανικού τύπου ενέργειες στρεφόμενες κατά της ελευθερίας της καλλιτεχνικής έκφρασης, μεταξύ ενός χριστιανοταλιμπάν (ή ορίτζιναλ ταλιμπάν) και ενός εκπροσώπου της προοδευτικής αριστεράς.
Ως εκπρόσωποι τέτοιων συγκεκριμένων τάσεων θα περιμέναμε οι άνθρωποι αυτοί να εκφράζουν κάποια συγκεκριμένα ιδεολογικά στερεότυπα πολύ χαρακτηριστικά του χώρου τους, που λίγο πολύ τους προσδίδουν και την ταυτότητα τους.

Έτσι για παράδειγμα, ο Χριστιανοταλιμπάν θα ανέπτυσσε μια μεταφυσική σύμφωνα με την οποία απαγορεύονται οι φωνές ή εκδηλώσεις γενικότερα που αυτός θεωρεί πως προσβάλουν τον θεό του, κάτι που θεμελιώνεται στο οτι ο θεός του και άρα η πίστη του και επομένως ο ίδιος είναι η μόνη υπαρκτή πραγματικότητα στην οποία οι άλλοι πρέπει να προσαρμόζονται. Αυτομάτως αν έχουν δει την αλήθεια όπως και αυτός, ακόμα και με την βία αν για διάφορους λόγους έχουν παρεκκλίνει. Φυσικά δεν θα αναγνώριζε δικαίωμα στην διαφορετικότητα, θα ήταν ισοπεδωτικός, θα έκανε συχνές επικλήσεις στο θρησκευτικό συναίσθημα του κόσμου πιθανότατα με ταυτόχρονη εκτόξευση μεταφυσικών απειλών για θεϊκές τιμωρίες κτλ. Επίσης αναμενόμενο θα ήταν να έβαζε την θρησκεία πάνω από το κράτος και άλλα πολλά.

Από την άλλη ο προοδευτικός εκπρόσωπος της αριστεράς, θα περιμέναμε να κάνει επίκληση του κράτους δικαίου, της ανεξιθρησκίας, να μην δείχνει κανέναν ενδιαφέρον για το θέμα θρησκεία σαν προσωπική προτίμηση, και να προσπαθεί να διατυπώσει απόψεις ορθολογικές χωρίς χαρακτηρισμούς που μπορεί να θίγουν ιδιαιτερότητες η προτιμήσεις. Με όλο αυτό το οπλοστάσιο θα υποστήριζε την ανάγκη ελευθερίας στην καλλιτεχνική έκφραση που το πρώτο μέρος βιαίως προσπαθεί να εμποδίσει. Ίσως  μάλιστα προχωρούσε περισσότερο αντιτείνοντας ένα πλέγμα κοσμικών αξιών έναντι της μεταφυσικής του ταλιμπάν.

Αυτά πάνω κάτω και βάσει ορισμών θα περιμέναμε σε μια τέτοια διένεξη οπουδήποτε στον "πολιτισμένο" κόσμο.

Βέβαια εδώ είναι ανατολική ρωμανία όπου τα πράγματα μπερδεύονται λίγο, σταυροδρόμι των πολιτισμών γαρ, οπότε σήμερα και κατ' αντιστοιχία, είδα την παρακάτω κουβέντα που με ανάγκασε να ασχοληθώ πάλι με θέματα που δεν γουστάρω καθόλου.




Στο παρόν, δεχόμενος ένα υπαρκτό πλαίσιο πράξεων, κομματικών ταυτοτήτων, ετεροχαρακτηρισμών αλλά και αυτοδιάθεσης και μόνο για τις ανάγκες του παρόντος, ας ταμπελιάσω ώς εκπρόσωπο της προοδευτικής αριστεράς τον κο Τατσόπουλο και ώς Χριστιανοταλιμπάν τον Χρυσαυγήτη βουλευτή ΕΠΕΙΔΉ το κόμμα του υποστήριζε ακριβώς μια ενέργεια σαν και αυτή που περιγράφεται παραπάνω.

Η συζήτηση για αρκετή ώρα κυλάει στο αναμενόμενο μοτίβο, μέχρι που οι δύο Πολιτικοί Άντρες περίπου συμφωνούν πως πρέπει να φτιάξουν στρατούς ο ένας για να αντιμετωπίσει τον άλλον, ιδεολογικά βέβαια μιλώντας όπου κάπου εκεί γύρω στο 5ο λεπτό αρχίζουν τα περίεργα,

Βέβαια εξ αρχής υπάρχει το τραγελαφικό πως ο χριστιανοταλιμπάν μας (είπαμε οι ταμπέλες μόνο για τις ανάγκες του παρόντος) επικαλείται το σύνταγμα και τους νόμους του κράτους καθώς αυτό όντως έχει κάποιους λίγο... αναχρονιστικούς να τους πώ, μεσαιωνικούς να τους πω, εν πάση περιπτώσει λίγο άκυρους για σύγχρονο κράτος καθώς περιλαμβάνουν δίωξη για βλασφήμια, τοποθετούν νομικά θρησκείες πάνω απο άλλες κτλ. Αλλά και ο αριστερός μας επίσης είναι μέρος μιας αριστεράς που για πολλά χρόνια, και με ιδιαίτερο ζήλο τελευταία ποιεί την νήσσα για αυτούς τους νόμους, ξεχνάει τα περί διαχωρισμού κράτους εκκλησίας, ορκίζεται κανονικά με παπάδες στην βουλή κτλ. Επειδή όμως αυτά είναι ψιλά γράμματα, συνηθισμένα και οφείλονται στην ιδιαίτερη ψυχοσύνθεση του τιμημένου λαού μας ας τα ξεπεράσω και ας πάμε στα άλλα.

Εκεί γύρω στο 5ο λεπτό λοιπόν, ο Χρυσαυγήτης βουλευτής, με πιο ήρεμο ύφος και δείχνοντας έναν υπερβάλλοντα ζήλο στο να φανεί ανεκτικός μας λέει:

"Ε και να διαφωνήσουμε δεν έγινε και τίποτα εξ' άλλου υπάρχουν πολύ σοβαρά πράγματα....."
διακόπτεται και επιστρέφοντας στο αναμενόμενο, σύμφωνα με την αρχική μας υπόθεση μοτίβο συνεχίζει

"..ο καθένας μπορεί να βάζει τα δικά του όρια... αλλά μιλάμε για πατρίδα και θρησκεία"
και φυσικά ο εκπρόσωπος της αριστεράς απαντά

"Μα η πατρίδα μας είναι ανεξίθρησκη οπότε δεν μπορείτε να επιβάλετε της ιδιαιτερότητες της θρησκείας σας σε....". Όχι συγγνώμη αυτό είναι από άλλη χώρα καθώς όποτε άκουγε πατρίδα ο Τατσόπουλος έβγαζε καντήλες. ο κος Τατσόπουλος λοιπόν απαντά:

"Για θρησκεία!, μιλάνε οι παγανιστές."(sic) και γκλουπ
Και απαντά ο Χρυσαυγίτης

"Ποιον είπες παγανιστή ρε όργανο του Σατανά, δαίμονα της κολάσεως", όχι λάθος πάλι και αυτό από άλλη χώρα εδώ είχαμε το εξής:

"Σας πληροφορώ στο κόμμα μας έχουμε και αρχαιοελληνιστές, και δωδεκαθειστές και φανατικούς χριστιανούς..." Γκλουπ*2

"Ναι, ναι" πετάγετε πάλι

"...Ορθόδοξους και απ' όλα.." συνεχίζει απτόητος ο ΧΑ

και ο Τατσόπουλος αφού επικαλείται το ΆΡΔΗΝ (χααχαχαχαχχαχα συγγνωμη δεν αντέχω) για να υπερασπιστεί την γνήσια νεο-ορθόδοξη παράδοση του λαού μας καθώς προφανώς το περιοδικό είχε κάνει ανάλογο θέμα για την ΧΑ συνεχίζει

"..για να δουν οι Έλληνες ποιες είναι οι θρησκευτικές σας ιδέες που αρχίσατε να προσκυνάτε την ΠΑΝΑΓΙΑ (σαν δεν ντρέπεστε φαρισαίοι), ΓΙΝΑΤΕ ΑΠΟ ΠΑΓΑΝΙΣΤΕΣ ΚΑΙ ΕΙΔΩΛΟΛΑΤΡΕΣ (βοήθεια παναγιά) σε μια νύχτα ΚΑΙ ΑΠΟ ΝΕΟΝΑΖΙΣΤΕΣ χριστιανοί ορθόδοξοι....

Έχουμε και λέμε λοιπόν. Η αριστερά στην Ελλάδα δια της άνω εκπροσώπησης, χρησιμοποιώντας τους υποτιμητικούς όρους της ορθόδοξης εκκλησίας, "παγανιστές" και "ειδωλολάτρες", παρά του ότι χαρακτηρίζουν θρησκευτική μειονότητα, ΚΑΤΗΓΟΡΕΙ στην πραγματικότητα τον χριστιανοταλιμπάν που το κόμμα του πρωτοστάτησε σε προσπάθειες διάλυσης θεατρικής παράστασης επικαλούμενο κρατικούς νόμους περί βλασφημίας, πως δεν είναι πραγματικός καλός χριστιανός αλλά κακός ειδωλολάτρης που το παίζει χριστιανός για να κερδίσει ψήφους.

Μάλιστα!!! καταλάβατε η να κάνω και κακά;

Μάλιστα, καταλάβατε -όσοι έχουν απομείνει- αριστεροί της χώρας γιατί η ΧΑ καρπώνεται όλη την αγανάκτηση του κόσμου και το μαχητικό κομμάτι του λαού και σε λίγο θα καταλήξει να είναι το ΜΟΝΟ γνήσια λαϊκό κόμμα;

Καταλάβαμε πείτε μου.

Εγώ από την άλλη όσο περνάει ο καιρός καταλαβαίνω γιατί δεν πρόκειται να σωθεί αυτή η χώρα με τίποτα.

Όπως και να έχει και μέχρι να τους αφήσουμε να μας καταστρέψουν (πάλι) για αυτοπροστασία και μόνο, μια μικρή υπεύθυνη δήλωση που μπορούν να υπογράψουν όλοι οι παγανιστές.

Ο/η  κατώθι υπογεγραμμένος/η ________________ όντας στην πράξη θρησκευόμενος/η πολυθεϊστικά, και εκπροσωπώντας τους προγόνους μου πολυθεϊστές που εφηύραν το θέατρο, την πολιτική, την εκκλησία του δήμου, την φιλοσοφία, την καλλιτεχνική αδεία μαζί με την σάτιρα κτλ μπλα μπλα μπλα (ζήλεψα τον χοντρό που εκπροσωπεί τον Σεφέρη και τον Ελύτη...φτού)  και οι οποίοι δεν είχαν ούτε αριστερούς ούτε χριστιανοταλιμπάν, ούτε τόσους ηλιθίους κτλ μπλα μπλα, ΑΠΑΓΟΡΕΎΩ ΡΗΤΆ την οποιαδήποτε αναφορά στην ιδιαίτερη και πατροπαράδοτη θρησκευτική μου προτίμηση και χρήση των όρων και χαρακτηρισμών που μπορεί να την υποδηλώνουν σε οποιαδήποτε συζήτηση ιδεολογικών γιγάντων του σύγχρονου νεορωμαίικου πολιτισμού και ειδικά σε συζητήσεις τσίρκο-πολιτικές. Σε κάθε περίπτωση που αυτό δεν γίνει σεβαστό και μπλα μπλα μπλα, θα καλέσω  τον Πάνα να σας  ____ την Π______ και το Αρδην.
                                                                                Ο/Η υπογράφων

Blood rains from the sky....

E.N.D (End National Dementia)

 Τα στάδια του μεσσιανισμού.

1.Ο Μεσσίας θα έρθει και θα.....μας δώσει 600δις
2.Για να έρθει ο Μεσσίας πρέπει να.... αλλάξει το πολιτικό σύστημα
3.Υπάρχουν δυνάμεις που αντιστέκονται στο να....οπότε ο Μεσσίας δεν έρχεται
4.Πρέπει να εξαφανίσουμε τις δυνάμεις που αντιστέκονται στον ερχομό του Μεσσία.
5.Εξαφανίσαμε τις δυνάμεις που αντιστέκονταν αλλά είμαστε οι ίδιοι αμαρτωλοί και μέχρι να καθαρθούμε δεν θα έρθει ο Μεσσίας

Μετά το 3 ενδέχεται να έχουμε την κλασική εσχατολογική παραλλαγή όπου

4. Επειδή οι δυνάμεις που αντιστέκονται στον ερχομό του Μεσσία είναι πιο ισχυρές πρέπει ο κόσμος να καταστραφεί

Για την υπόθεση της END και των 600δις που αυτή δίνει για να  ξεπληρώσει δήθεν το εθνικό χρέος είχα αποφασίσει πως δεν θα ασχολιόμουν καθόλου , πέρα από κάποιους μικροσχολιασμούς στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης όταν έβλεπα γνωστούς να ανεβάζουν άρθρα και ειδήσεις για το θέμα από κάθε περίεργο blog που έβρισκαν.

Θεωρούσα, λανθασμένα, πως δεν θέλει και πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος πόσο τεράστιο ψέμα είναι κάτι τέτοιο. Όχι μόνο γιατί φιλέλληνες που θα κάναν κάτι τέτοιο έχουν εκλείψει απο την εποχή του Σίμωνα Σϊνα αλλά γιατί είναι εύκολο κάποιος να καταλάβει τι ακριβώς σημαίνει ένα τέτοιο ποσό.

600δις λοιπόν είναι περίπου το μισό ΑΕΠ της Γερμανίας της πρώτης οικονομίας στην ΕΕ και φαντάζομαι στην παγκόσμια 10άδα. 600 δις δεν είναι μαζί η αξία της Google, της Microsoft  και της IBM, και είναι και αρκετά παραπάνω από την συνολική αξία της APPLE που έχει καταρρίψει κάθε προηγούμενο ρεκόρ( με τους ηλίθιους που στήνονται στις ουρές για να αγοράσουν ένα iphone). Είναι τέλος διπλάσιο ή τριπλάσιο ποσό από τις περιουσίες των ανθρώπων που κοσμούν την πρώτη δεκάδα της λίστας Forbes αθροιστικά.

Οπότε λογικά σκεπτόμενος έλεγα πως δεν γίνεται normal άνθρωπος να πιστεύει πως κάτι τέτοιο είναι δυνατόν δηλαδή ιδιώτες να έχουν στην κατοχή τους και να παραχωρούν ένα τέτοιο ποσό για την διάσωση του νεοελληνικού κρατικού χρέους, όταν θα μπορούσαν να αγοράσουν τις παραπάνω εταιρίες και να ελέγχουν σε μεγάλο βαθμό τον κόσμο. Προφανώς όμως έκανα λάθος και αρκετοί υποστήριξαν την αλήθεια του επιχειρήματος αρνούμενοι μάλιστα να δεχτούν και την όποια κριτική αγκιστρωμένοι συναισθηματικά σε μια παράλογη πίστη σωτηριολογικού περιεχομένου.

Τελικά όμως αυτό που με έπεισε να ασχοληθώ με το θέμα είναι οι πρόσφατες δηλώσεις ενός εκ των πρωταγωνιστών στην υπόθεση, αρχής γενομένης με τα περίφημα χαρτιά της Τράπεζας της Ανατολής, καθηγητή κ. Θεόδωρο Καρυώτη, ο οποίος λίγο πολύ υποστήριξε πως έπεσε θύμα και το γελοίο πως "Άρχισα βέβαια σιγά σιγά να καταλαβαίνω ότι κάτι δεν πάει καλά και ιδιαίτερα πρόσφατα όταν άρχισα να αντιλαμβάνομαι ότι πολλά μέλη ήταν οπαδοί της Χρυσής Αυγής και Δωδεκαθεϊστές."

Δηλαδή ο κύριος καθηγητής μας λέει πως η υπόθεση δεν του βρωμούσε καθόλου, μάλιστα έβαλε το ονοματάκι του και υπέγραψε στην δημιουργία της οργάνωσης αναλαμβάνοντας και την θέση του αντιπροέδρου. Τα τρίς της τράπεζας της Ανατολής, το όλο σκηνικό, τα δις διάσωσης δεν τον παραξένεψαν, κάνοντας μας να απορούμε για το επίπεδο κριτικής του σκέψης που σίγουρα δεν τιμά έναν πανεπιστημιακό, έναν άνθρωπο της θέσης του, παρά μετά από έναν ολόκληρο χρόνο άρχισε σιγά σιγά να καταλαβαίνει πως κάτι δεν πάει καλά ΕΠΕΙΔΗ όπως λέει πολλά μέλη (μέλη τίνος δεν κατάλαβα) ήταν ΟΠΑΔΟΙ της ΧΑ και Δωδεκαθειστές.

Πέραν της γελοιότητας του να προσπαθεί να δικαιολογηθεί με τέτοιον τρόπο και της προσπάθειας δημιουργίας συναισθηματικών αντανακλαστικών χρησιμοποιώντας δύο προφανώς αρνητικά για αυτόν ,ή για το κοινό όπως ο ίδιος νομίζει,  χαρακτηριστικά δείχνοντας ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά βλακείας και πέραν μιας τέτοιας γενίκευσης που είναι αρχή πραγματικού φασισμού (γιατί αντιστοίχως κάποιος θα πει "έπρεπε να το καταλάβω πως κάτι δεν πάει καλά αφού συμμετείχαν πανεπιστημιακοί)  αποφάσισα να ασχοληθώ γιατί όλα τα χαρακτηριστικά αυτής της υπόθεσης είναι χριστιανικότατα και ουχί δωδεκαθειστικά όπως βέβαια και ό ίδιος καταλήγει άθελα του λέγοντας "Δυστυχώς με καθυστέρηση τουλάχιστον ενός έτους, κατάλαβα ότι η υπόθεση θύμισε το νερό του καματερού και υπέβαλα την παραίτησή μου".

Γιατί παρά την κοτσάνα που πέταξε, είναι προφανές πως η παράλογη πίστη σε θαυματουργές σωτηρίες, που περιλαμβάνουν μάλιστα χρήματα είναι πρωτεύον χαρακτηριστικό μεσσιανικής σκέψης και όχι δωδεκαθειστικής.

Η πολυθεϊστική σκέψη, για να χρησιμοποιήσουμε έναν πιο δόκιμο όρο, χαρακτηρίζεται από το συν Αθηνά και χείρα κίνει,  χαρακτηρίζεται από την προσωπική προσπάθεια, χαρακτηρίζεται επίσης από την αυτοθυσία μέχρι ηρωικού βαθμού για την προσπάθεια διάσωσης της πατρίδας και βέβαια όχι από την αναμονή αυτόκλητων μεσσιών που μπορούν να σώσουν εμάς η αυτήν χωρίς εμείς να χρειαστεί να κουνήσουμε το δαχτυλάκι μας πράγμα που θα ξεφτίλιζε και εμάς τους ίδιους.

Το άλλο που μπορώ να φανταστώ είναι πως ο κος καθηγητής δεν έχει στην πραγματικότητα ιδέα για το τι σημαίνει ο όρος δωδεκαθειστής ώς υποδηλωτικό συγκεκριμένης θρησκευτικότητας και άρα κοσμοαντίληψης και ίσως να γνώρισε εκεί στην END κάποιους αρχαιολάτρες ή Ελληνοκεντρικούς τύπου Λιακόπουλου απ' αυτούς που δίνουν και παίρνουν τα τελευταία χρόνια, γιατί αδυνατώ να πιστέψω πως θα υπήρχαν τόσοι πολυθεϊστές θύματα της εθνικής Dementia του μεσσιανισμού οι οποίοι θα πίστευαν και θα συμμετείχαν σε μια τέτοια γελοιότητα.

Γιατί σε αντίθεση με τους αλλοτριωμένους από τον χριστιανισμό συμπολίτες μας που βουτηγμένοι στην εσχατολογία και τον μεσσιανισμό περιμένουν ή να καταστραφεί η χώρα ή να σωθεί με κάποιο θαύμα, από την END, από το ξανθό γένος, από τον θεό ή τους εξωγήινους, περιμένω πως οι πολυθεϊστές θα συνεχίσουν να κάνουν αυτό που πάντα έκαναν στο παρελθόν. Να πολεμούν δηλαδή με όλες τους τις δυνάμεις σε όποιον τομέα μπορεί ο καθένας, χωρίς  να περιμένουν τίποτα, μόνο και μόνο γιατί έτσι πρέπει, γιατί έτσι θα τιμήσουν τους ανθρώπους που θεωρούν προγόνους τους.

Burn(out) the boredom

Au lecteur
...
Mais parmi les chacals, les pantheres, les lices,

Les singes, les scorpions, les vautours, les serpents,

Les monstres glapissants, hurlants, grognants, rampants,

Dans la menagerie infame de nos vices,

  

II en est un plus laid, plus mechant, plus immonde !

Quoiqu'il ne pousse ni grands gestes ni grands cris,

Il ferait volontiers de la terre un debris

Et dans un baillement avalerait le monde ;

  

C'est l'Ennui ! L'oeil charge d'un pleur involontaire,

II reve d'echafauds en fumant son houka.

Tu le connais, lecteur, ce monstre delicat,

- Hypocrite lecteur, - mon semblable, - mon frere !

-------------------------------------------

Στον Αναγνώστη

.......

Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια, τα τσακάλια,

τους πάνθηρες, τους πίθηκους, τους γύπες, τα θηρία

που γρούζουν, σέρνουνται, αλυχτούν κι ουρλιάζουν με μανία  

μες στων παθών μας το κλουβί, προβαίνει αγάλια,

θεριό πιο βρώμικο, κακό, την ασκημιά να δείξει!

Kι αn δε σαλεύει κι ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του,

όλη γης θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του

θα 'θελε να κατάπινε τον κόσμο -αυτό 'ναι η πλήξη!-

η πλήξη που τo μάτι γεμίζει αθέλητα δάκρυα
Ονειρεύεται κρεμάλες καπνίζοντας αργιλέ
Το γνωρίζεις αναγνώστη, αυτό το λεπτεπίλεπτο τέρας
Υποκριτή αναγνώστη, που μου μοιάζεις, αδελφέ μου!*

Σήμερα θέλω να μιλήσω για μια χρόνια πάθηση από την οποία υποφέρω και δεν θεραπεύεται με φαρμακευτική αγωγή, ή άλλη παραδοσιακή ιατρική μέθοδο, παρά μου έχει σπάσει τα νεύρα. Στην πραγματικότητα πρόκειται περί ενός συνδρόμου καθώς αναφερόμαστε σε ψυχοσωματική βλάβη, ή ψυχολογικά αίτια που επιδρούν και στο σώμα. Το όνομα της Boreout.

Φαντάζομαι στους περισσότερους το όνομα αυτό δεν λέει κάτι, είμαι σίγουρος όμως πως αν αρχίσω να περιγράφω το σύνδρομο πολλοί θα διαπιστώσετε πως έχετε και εσείς προσβληθεί ειδικά αν ανήκετε σε συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων, επαγγελματικές ή και χαρακτήρων.

Το σύνδρομο το ανανγωρίζουμε απο τα βασικά συμπτώματα του που εκδηλώνονται υπο κάποιες συνθήκες σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα και είναι τα εξής

1. Βαρεμάρα

2. Απουσία αίσθησης ανταγωνιστικών προκλήσεων

3. Έλλειψη ενδιαφέροντος

και πριν αρχίσετε να κοροιδεύετε υπενθυμίζοντας μου πως από αυτό μάλλον πάσχουμε όλοι να σας πω πως στα πλαίσια του συνδρόμου μαζί με τα παραπάνω ψυχολογικά συμπτώματα έχουμε και κάποια πολύ χειροπιαστά όπως η μόνιμη αίσθηση κούρασης, η έλλειψη ενέργειας/διάθεσης, ή ακόμα χειρότερες σωματικές εκδηλώσεις αν βρισκόμαστε σε προχωρημένο στάδιο όπως η κατάθλιψη, ελάφριές μορφές της οποίας φαίνεται να προσβάλουν πια έναν στους δύο κατοίκους χωρών του δυτικού κόσμου.

Μάλιστα αυτά τα σωματικά και πιο χειροπιαστά συμπτώματα είναι ίδια με το αδελφό σύνδρομο που συχνά και υπό άλλες συνθήκες εκδηλώνεται στους ίδιους ανθρώπους το οποίο ίσως να σας είναι λίγο πιο γνωστό, το burnout.

Το burnout to είχα περάσει κάποια χρόνια πριν αλλά παρά του ότι είμαι ακόμη στην ζώνη υψηλού κινδύνου νομίζω έχω βρει τον τρόπο να το αντιμετωπίζω. Ίσως σε αυτή την προσπάθεια αντιμετώπισης του να το μετάλλαξα στο μελλοντικό (τωρινό μου δηλαδή) Boreout καθώς και τα δύο σύνδρομα σε μια βαθύτερη ανάλυση όπως θα δούμε έχουν τα ίδια αίτια που τελικά δεν είναι άλλα απο την αλλοτρίωση μας απο τον "πολιτισμό" και την "πρόοδο".

Για να πάρουμε τα πράγματα όμως απο την αρχή ας ξεκινήσουμε με το καλύτερα τεκμηριωμένο απο τα δύο σύνδρομα το burnout, όρο που εισείχθει στην βιβλιογραφία ήδη απο την δεκαετία του 70 και αναγνωρίζεται ως κανονική ασθένεια ή ψυχολογική κατάσταση (disorder) στο International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems.

Το Burnout αναγνωρίζεται απο την μακροχρόνια αίσθηση κόπωσης και έλλειψης ενδιαφέροντος, ή απώλεια αισθήματος επίτευξης στόχων, μάλιστα οι σοφοί που πρωτοεξέτασαν το σύνδρομο το αντιπαρέβαλλαν με την "συμμετοχή" το Να Είσαι Εκεί, η οποία χαρακτηρίζεται αντιθέτως από ενεργητικότητα, αποτελεσματικότητα/αυτεπάρκεια και αίσθηση αφοσίωσης σε κάτι.

Εξ' αρχής, το σύνδρομο, και λόγω των υψηλών ποσοστών προσβολής σε αυτούς τους χώρους συνδέθηκε με τις μεγάλες επιχειρήσεις του Δυτικού κόσμου  και τον τρόπο ζωής των στελεχών τους όπου υπάρχει η συνεχής προσπάθεια ξεπεράσματος των ορίων, είτε σε απόδοση είτε σε κέρδη κτλ. Επειδή βέβαια αυτό το mentalite δεν περιορίζεται στον κόσμο των μεγάλων οργανισμών και επιχειρήσεων αλλά χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο zeitgeist του δυτικού κόσμου ειδικά στις προηγούμενες δεκαετίες θέλω να καταλάβουμε πως η τοποθέτηση και εξέταση του στα πλαίσια που ορίζει ο συγκεκριμένος κλάδος είναι μόνο βολικός σαν παράδειγμα.

Είναι εμφανές εξ' άλλου πως και τα χαρακτηριστικά αυτά, που βρίσκονται έντονα στις επιχειρήσεις, δεν είναι παρά γενικότερα χαρακτηριστικά του σύγχρονου συστήματος αξιών και τρόπου ζωής, πείτε το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο πείτε το όπως θέλετε.

Το Burnout λοιπόν είναι το αποτέλεσμα της συνήθως χρόνιας υπερπροσπάθειας που καταβάλει ο δυτικός άνθρωπος, ένα στέλεχος, ώστε να πιάσει τους στόχους του, να κάνει καριέρα, να αποκτήσει στάτους, να χεστεί στο τάλιρο, γενικά να πάει καλά και να ανέβει την πυραμίδα του αξιακού μοντέλου που επικρατεί.

Επειδή ακριβώς μιλάμε για γενικότερη αντίληψη αυτή η υπερπροσπάθεια συνήθως επεκτίνεται και σε άλλους μη εργασιακούς τομείς, παράλληλα ή ξεχωριστά όπως η ανάγκη συνεχών συγκινήσεων, η υπερπροσπάθεια στον αθλητισμό, και άλλα πολλά αλλα ας μείνουμε στα πιο χαρακτηριστικά.

Απ' ότι δείχνουν τα πράγματα, όπως αν δεν τεθεί σωστό πρόγραμμα γυμναστικής κινδυνεύει κάποιος να κάψει τους μυς του, έτσι ακριβώς κινδυνεύει να κάψει την "θέληση" την "ψυχή" του και το "νου" του αν κάποια άλλα πράγματα δεν γίνονται με μέτρο. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν έχουμε Burnout και όπως αν κάψεις τους μυς σου μετά δεν θα μπορείς να σηκώσεις ούτε βαράκι από πιλάτες, έτσι και εκεί αν κάψεις την "θέληση" σου μετά είσαι ένα ψυχικό ράκος το οποίο δεν βρίσκει ευχαρίστηση πουθενά.

Δηλαδή η ίδια αυτή η υπερπροσπάθεια επίτευξης/εων οδηγεί στο αντίθετο αίσθημα όχι ολοκλήρωσης αλλά μόνιμης απώλειας ή μέχρι τότε μόνιμης πείνας. Και φτάνουμε τελικά στην κατάθλιψη που αναφέραμε.

Επειδή όπως είπαμε το φαινόμενο ήταν συχνό στον κόσμο των μεγάλων εταιριών και στελεχών αυτές είναι που πρώτες ενδιαφέρθηκαν πως θα το αντιμετωπίσουν γιατί σου λέει πχ ο Gates καλά πάμε αλλά αν είναι κάθε λίγο τα αστέρια της εταιρίας να βγαίνουν τελείως off θα έχουμε πρόβλημα και γιατί θα τα χάνουμε (έστω για λίγο αφού ουδείς αναντικατάστατος και πάντα περιμένει ο επόμενος Overachiever στην γωνία), και γιατί αυτό βγάζει κακή φήμη, και γιατί στην τελική άνθρωποι είμαστε δεν γουστάρουμε να παθαίνουν απότομα και απάνθρωπα οι "δικοί μας"τέτοια burnout καψίματα.

Έτσι λοιπόν τις δεκαετίες που ακολούθησαν ανεπτύχθησαν διάφοροι μέθοδοι αντιμετώπισης του πράγματος, προώθηση Life/work balance τακτικών, ενίσχυση πνεύματος συνεργασίας αντί ανταγωνισμού κτλ τα οποία βοήθησαν αρκετά.

Εν τω μεταξύ όμως μπορεί να πέρασαν οι μεγάλες εταιρίες και ο δυτικός κόσμος το εφηβικό στάδιο του πεινασμένου θηρίου που θα τα φάει όλα γκλουπ, όμως σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες πιεστικές ανάγκες για συγκεκριμένα αποτελέσματα παρέμειναν. Σε μεγάλο βαθμό αυτές καλύφθηκαν με την αυτοματοποίηση των διαδικασιών, την έννοια του process και την κατακερμάτιση και μετά συγκέντρωση των απαραιτήτων εργασιών σε ομάδες ομοίων μικρότερων εργασιών. Δηλαδή γιατί να έχω 10 που θα γαμ%$^## στην δουλειά ανταγωνιστικά κτλ και θα τα ξέρουν/κάνουν όλα κινδυνεύοντας πολλαπλά burnout και να μην έχω 10 με μοιρασμένα τα πράγματα, συνεργάτες που θα λειτουργούν υπό προκαθορισμένες οδηγίες στο αντικείμενο τους.

Και συγχωρέστε μου την πολυλογία αλλά φτάσαμε στο Boreout όπου έχει ακριβώς τα ίδια συμπτώματα και συνέπειες με το Burnout αλλά καταλήγεις απο άλλο δρόμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πρώτο το παθαίνεις από την υπερενεργητικότητα και το δεύτερο από την υπερπαθητικότητα.

Επίσης διαπιστώνεται πως για το Boreout ευθύνονται εν πολύς τα αδιάφορα, καθημερινά επαναλαμβανόμενα και άνευ νοήματος (για αυτόν που τα κάνει) έργα που μη μπορώντας να του καλύψουν το ενδιαφέρον, το αίσθημα επίτευξης, το αίσθημα ολοκλήρωσης πάλι δημιουργούν ένα ψυχικό ράκος τώρα λόγω της έλλειψης ας πούμε αδρεναλίνης που περισσεύει στην πρώτη περίπτωση.

Ξανά μανά λοιπόν αρχίζουν οι εταιρίες και οι μεγάλοι οργανισμοί και οι ψυχολόγοι να βρούν πως θα αντιμετωπιστεί αυτό, πως θα δώσουμε νόημα σε μια εργασία χωρίς κανένα, πως θα κάνουμε τον κόσμο να νοιώθει πως κάτι δημιουργεί και ούτω καθεξής.

Αν κάποιος κοιτάξει οποιοδήποτε managerial στελεχοβιβλίο απο τα αρκετά σοβαρά επιστημονικά μέχρι τις αμερικανιές τύπου "10 μαθήματα για να γίνεις Bill Gates" θα βρεί ολα τα παραπάνω, πληθώρα αναλύσεων και αρκετές λύσεις συνήθως λογικότατες, ανθρωπιστικότατες και θετικότατες.

Που όμως αποτυγχάνουν καθώς δείχνουν τα αποτελέσματα και το 50% κατάθλιψης κάποιου βαθμού.

Μια πιθανότατη εξήγηση γιατί αποτυγχάνουν είναι γιατί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν φαινόμενα και όχι αίτια. Για παράδειγμα νιώθεις πως η εργασία που εκτελείς δεν έχει νόημα, ας προσπαθήσουμε να της δώσουμε νόημα, νιώθεις πως δεν εκπληρώνεις/κατορθώνεις τίποτα άς "διαφημίσουμε" το τι καταφέρνουμε και πράγματι αυτό φαντάζει λογικό αφού προφανώς στην εποχή του Corporatism οι εταιρίες καταφέρνουν πολλά, που αυτά οφείλονται στο αθροιστικό αποτέλεσμα των εργασιών των εργαζομένων σε αυτές.

Και αν σε αυτά τα εγχειρίδια Management δεν βρίσκουμε ποτέ αναφορά στα αίτια, σίγουρα βρίσκουμε αρκετές σε έργα διανοητών απο τον Marx και την αλλοτρίωση του προλετάριου απο την αποδεύσμευση απο την παραγώμενο έργο μέχρι και τον Adorno με την αλλοτρίωση της εργασίας απο την εκβιομηχανοποίηση και την μοντερνικότητα.

Τελικά το πρόβλημα είναι πως όπως και να το δούμε τέτοιου τύπου σύνδρομα και άλλα που θα δούμε ίσως στο μέλλον συνδέονται άμεσα με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τεχνιτή, ανούσια και virtual reality δέσμη ενεργιών και αξιών στις οποίες καλείται να σπαταλά τον χρόνο του ο σύγχρονος άνθρωπος για να συντηρεί ένα τεχνητό αφύσικο υπερπεριβάλλον με το οποίο κατέλειξε να έχει θάψει τον εαυτό του. Όλα δηλαδή αυτά που κάποτε αναφέραμε ώς πλασματικές ανάγκες και πια -αν δούμε και τα ζητούμενα των και καλά οικονομικών κρίσεων- απέκτησαν αυταξία μεγαλύτερη απο εμάς που τα δημιουργήσαμε. Αυτό που δεν θα βρούμε ούτε σε αυτούς τους διανοητές είναι μια βαθύτερη απλούστερη και αποδεσμευμένη απο συγκεκριμένες γραμμές,  παραγωγής ή μοντερνικότητας εξήγηση και τελικά λύση.

Γι' αυτά θα διαλέξω για συγκεκριμένους λόγους που ίσως φανούν το παράδειγμα (καθώς υπάρχουν αρκετά πιο σωστά αλλά πιο περίπλοκα και "αδιάφορα") ενός "τρελού" και των δυο τριών απλών πραγμάτων που έγραψε σε ένα μανιφέστο.

Αναφέρομαι στον Unabomber Ted Kaczynski που εδώ και αρκετά χρόνια εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης για τον φόνο και τραυματισμό αρκετών "άσχετων" και "αθώων" (στελεχών, επιχειρηματιών, επιστημόνων) ανθρώπων στην Αμερική.

Ο τρελός λοιπόν που πίστευε (ο παρελθοντικός χρόνος για όταν έγραφε το μανιφέστο) και αυτός πως:

Η βιομηχανική επανάσταση και οι συνέπειές της ήταν μια καταστροφή για την ανθρώπινη φυλή.... αποσταθεροποίησαν την κοινωνία, έκαναν την ζωή να μην δίνει το αίσθημα ολοκλήρωσης, υπέβαλαν ανθρώπους σε ταπεινώσεις, οδηγήσαν σε εκτεταμένες ψυχολογικές παθήσεις (στον Τρίτο Κόσμο και σε φυσική ταλαιπωρία), και προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στο φυσικό περιβάλλον

για να αναπτύξει την κοσμοαντίληψη του έγραψε, εισάγοντας και τον όρο, για την "διαδικασία δύναμης", πως

τα ανθρώπινα όντα έχουν ανάγκη (κατά πάσα πιθανότητα βασίζεται στη βιολογία) για κάτι που εμείς θα ονομάσουμε "διαδικασία δύναμης" (power process).Αυτή έχει τέσσερα στοιχεία. Τα τρία πιο ξεκάθαρα από αυτά τα ονομάζουμε στόχους (goals), προσπάθεια (effort) και επίτευξη του στόχου (accomplishment).(Ο καθένας έχει ανάγκη να έχει στόχους η επίτευξη των οποίων απαιτεί προσπάθεια, και πρέπει να πετυχαίνει στην επίτευξη τουλάχιστον μερικών από αυτούς.) Το τέταρτο στοιχείο είναι περισσότερο δύσκολο να οριστεί και ενδέχεται να μην είναι απαραίτητο για τον καθένα. Εμείς το αποκαλούμε αυτονομία (autonomy) και θα το συζητήσουμε αργότερα.

Το οποίο είναι αρκετά Νιτσεικό αλλά αρκετά αληθινό επίσης. Ο φυσιολογικός άνθρωπος χρειάζεται το αίσθημα της δύσκολης προσπάθειας που αποδίδει καρπούς αλλιώς ως γνωστόν

Σκεφτείτε την υποθετική περίπτωση ενός ανθρώπου που μπορεί να έχει οτιδήποτε θελήσει απλά επιθυμώντας το. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει δύναμη, αλλά θα αναπτύξει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Αρχικά μπορεί να διασκεδάσει, αλλά σύντομα θα βαρεθεί έντονα και θα έχει πτώση του ηθικού του. Σταδιακά μπορεί να οδηγηθεί σε κλινική κατάθλιψη.

Ο Kaczynski προσπαθεί να συνδέσει αυτή την αυθόρμητη διαδικασία με βιολογικούς παράγοντες και να την εξηγήσει με απόλυτα φυσιοκρατικούς όρους όπως την για χιλιετίες μεγάλη προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτά τα προς το ζήν που είναι οι ουσιαστικοί αρχικοί Στόχοι που όντως χρειάζονταν κόπο για να αποκτηθούν (και σε ένα βαθμό ενδεχομένως να έχει δίκιο). Έτσι όμως περιορίζει πολύ το πεδίο του και δεν λαμβάνει υπόψιν και άλλες εξίσου πραγματικές ανάγκες, ψυχικές όμως του ανθρώπου που οδήγησαν στην εκδήλωση της τέχνης, της θρησκείας κτλ με μια λέξη του πολιτισμού.
Παρά την μονομέρεια του καταλήγει και συμφωνώ

Έτσι, προκειμένου να αποφευχθούν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, ένας άνθρωπος χρειάζεται στόχους, η επίτευξη των οποίων να απαιτεί προσπάθεια, και πρέπει να έχει και ένα εύλογο ποσοστό επιτυχίας στην επίτευξη τους

Όμως δεν είναι γενικά θέμα στόχων γιατί αν ήταν δεν θα είχαμε το πρώτο συνδρόμου μας, το Βurnout. Και εισάγεται ο δεύτερος και πιο σημαντικός όρος των "υποκατάστατων δραστηριοτήτων" (surrogate activities)

 Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν να παλέψουν οι ίδιοι ώστε να ικανοποιήσουν τις φυσικές ανάγκες τους, συχνά δημιουργούν τεχνητούς στόχους για τον εαυτό τους. Σε πολλές περιπτώσεις τότε, επιδιώκουν τους στόχους αυτούς με την ίδια ενέργεια και συναισθηματική συμμετοχή που διαφορετικά θα δίναν στην προσπάθεια ικανοποίησης των φυσικών αναγκαιoτήτων

Επειδή όμως σε αυτές τις περιπτώσεις οι στόχοι αυτοί δεν καλύπτουν πραγματικές ανάγκες, η ίδια η "διαδικασία της δύναμης" δεν ολοκληρώνεται με αποτέλεσμα ο άνθρωπος και αυτός να μην νοιώθει ολοκληρωμένος και να δημιουργούνται όλα τα άλλα σύνδρομα που καταλήγουν μέχρι και σε κλινική κατάθλιψη.

Επομένως είτε παθαίνουμε Burnout απο την υπερπροσπάθεια επίτευξης τεχνητών ή καλύτερα πλασματικών στόχων είτε πεθαίνουμε απο Boreout γιατί δεν προσπαθούμε και γιατί δεν έχουμε στόχους που να μας δίνουν το απαραίτητο αίσθημα ολοκλήρωσης.

Υπο αυτό το πρίσμα γίνεται εμφανές πως οποιαδήποτε "μέθοδος" δεν πρόκειται ποτέ να επιλύσει αυτά τα προβλήματα καθώς αυτά είναι, χρησιμοποιώντας την trendy ορολογία Συστημικά. Το αίτιο είναι ο ίδιος ο αφύσικος, παράλογος και ανούσιος τρόπος ζωής αποτέλεσμα ενός εξίσου αφύσικου παράλογου και ανούσιου συστήματος και "πολιτισμού" ο οποίος συνεχώς μας καταστρέφει. Η μόνη λύση για να σωθούμε είναι να αλλάξει ή να καταστραφεί αυτός.

Η μεγάλη του επιτυχία είναι πως αλλοτριώνει με τέτοιο απίστευτο τρόπο τους ανθρώπους που αντί να αναγνωρίζουν το ενδογενές του πρόβλημα, προσπαθούν οι ίδιοι να χωρέσουν σε αυτό το ψέμα. Οι καλύτεροι μάλιστα και πιο επιτυχημένοι, αυτοί που αποτελούν τα είδωλα επιτυχίας που προσκυνάμε είναι αυτοί που έχουν υποστεί πλήρη αλλοτρίωση, τέτοια που ούτε burnout ούτε Boreout παθαίνουν, που φτάνουν στην κορυφή χωρίς σύνδρομα και κατάθλιψη πολύ απλά γιατί πια δεν έχουν πάνω τους τίποτα το ανθρώπινο.

Για να καταφέρουμε όμως να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας, και να νικήσουμε αυτό το τέρας που μας αλλοτριώνει από γεννησιμιού (δεν είναι εξ' άλλου τυχαίο πως πια σύνδρομο Boreout και ανάλογα φαινόμενα πλήττουν μέχρι και παιδιά, χωρίς ενδιαφέροντα, χωρίς στόχους, καρφωμένα μόνιμα μπροστά απο Playstation και τηλεοράσεις) θα πρέπει να πολεμήσουμε. Να πολεμήσουμε σκληρά βρίσκοντας ξανά στον δρόμο την χαμένη μας ανθρωπιά, τους πραγματικούς μας, βιολογικούς αλλά ΚΑΙ ψυχικούς στόχους και την ισορροπία μεταξύ του φυσικού και του ανθρωπίνου. Μια ισορροπία που νομίζω εμφανίζει την καλύτερη της υλοποίηση στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα (μιλώντας για τον Δυτικό κόσμο και τις πραγματικές ανάγκες του Δυτικού ανθρώπου)

Ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα επιλέξουμε, αποφεύγοντας τα σφάλματα των "τρελών" του παρελθόντος που θεώρησαν πως ο παραδειγματικός θάνατος κάποιων "αθώων" θα παρείχε την αναγκαία βοή ώστε η άποψη του να ακουστεί, πρέπει να πολεμήσουμε.

Και ο ίδιος εξ' άλλου έγραφε πως

Ως εκ τούτου υποστηρίζουμε μια επανάσταση κατά του βιομηχανικού συστήματος. Αυτή η επανάσταση μπορεί να κάνει η όχι χρήση βίας: μπορεί να είναι ξαφνική ή μπορεί να είναι μια σχετικά βαθμιαία διαδικασία που θα εκτείνεται για δεκαετίες. Εμείς δεν μπορούμε να προβλέψουμε τίποτα από αυτά. Απλά περιγράφουμε με πολύ γενικό τρόπο τα μέτρα που θα θα πρέπει να λάβουν εκείνοι που μισούν το βιομηχανικό σύστημα προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος για μια επανάσταση κατά της εν λόγω μορφής κοινωνίας. Αυτή δεν πρέπει να είναι μια πολιτική επανάσταση. Ο σκοπός της δεν θα είναι να ανατραπούν κυβερνήσεις, αλλά η οικονομική και τεχνολογική βάση της σημερινής κοινωνίας.

*Κάπου βρήκα Online την μετάφραση αυτή του αποσπάσματος του ποιήματος του Μποντλέρ και την δανείστηκα δυστυχώς  μη σημειώνοντας τον μεταφραστή. Η τελευταία στροφή δεν μου άρεσε οπότε έβαλα την μετάφραση μιας φίλης.

Εκπαίδευση στην Δημοκρατία

Από την εποχή που έδινα πανελλήνιες και από την μία διαβάζαμε αναγκαστικά τα κριτικά δοκίμια του Παπανούτσου και από την άλλη στα φροντιστήρια μας έκαναν πλύση εγκεφάλου στην μεθοδολογία της έκθεσης όπου η τάση των ημερών ήταν να χρησιμοποιούμε κάποιες έννοιες κλειδιά που ταίριαζαν με την κατάλληλη ελάχιστη διαμόρφωση σε κάθε θέμα, έχω μια απέχθεια για την χρήση της λέξης "παιδεία" ως πανάκεια για το κάθε μας πρόβλημα.

Βέβαια σέβομαι απεριόριστα την συγκεκριμένη λέξη όταν αυτή έχει το αρχικό αρχαιοελληνικό της νόημα που είναι πιο κοντά σε αυτό των σημερινών "πολιτισμός"ή "κουλτούρα" αλλά, η χρήση της τότε στις εκθέσεις, όπως και τώρα στις περισσότερες περιπτώσεις, ουδεμία σχέση φαίνεται να έχει με αυτό. Μάλλον χρησιμοποιείται σαν μια άνευ συγκεκριμένου νοήματος λέξη, η οποία φαίνεται να χαρακτηρίζεται μόνο από το πάντα θετικό της πρόσημο που σε κάθε περίπτωση θέλει να δείχνει τον ουμανιστικό, δημοκρατικό και προοδευτικό τρόπον σκέπτεσθαι αυτού που την χρησιμοποιεί, εξ' ου και η συχνή της χρήση με ανάλογες χαμένου νοήματος λέξεις όπως φασισμός, δημοκρατία, μαλάκας οι οποίες πια δεν νοηματοδοτούνται από μόνες τους αλλά μόνο συμπερασματικά από το ευρύτερο πλαίσιο ή και τρόπο με τον οποίο χρησιμοποιούνται. "Αντε γαμήσου ρε φασίστα", ή "ελα ρε μαλάκα μου", ή "είμεθα υπέρμαχοι της δημοκρατίας¨ ή και "η λύση για την μετανάστευση είναι η παιδεία". (Αντε γαμήσου ρε μαλάκα, έλα ρε φασίστα μου, είμεθα υπέρμαχοι της παιδείας, η λύση για την μετανάστευση είναι η δημοκρατία)

Εν πάση περιπτώσει έχω διαπληκτιστεί τόσες πολλές φορές σε συζητήσεις όταν ακούω την πανάκεια-παιδεία, που μερικές φορές ψάχνομαι μήπως έχω κάποιο ψυχολογικό πρόβλημα. Σήμερα όμως ηρέμισα λίγο όταν διάβασα το κειμενάκι " Η ΕΠΑΝΑ-ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ ΤΗΣ ΔΙΚΤΑΤΟΡΙΑΣ " του πάντα οξυδερκή Περίκαλλου το οποίο και μου έδωσε το έναυσμα για το παρόν.

Δεν γνωρίζω αν συμφωνεί με τις επόμενες σκέψεις μου, όμως σίγουρα και οι δύο βρίσκουμε ενδιαφέρον το τσιτάτο "ΑΝ Η ΠΛΕΙΟΨΗΦΙΑ ΔΕ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΣΩΣΤΑ, ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ" που αλίευσε ο Περίκαλλος  απο μια αντιφα, αναρχική αφίσα, σύμφωνα βέβαια με τα ίδια τα γραφόμενα σε αυτήν.
Και συνεχίζει ο φίλος διαπιστώνοντας - και δίνοντας μου το έναυσμα - πως "Θέλει εκπαίδευση η κοινωνία αδερφέ αναγνώστη, δεν είναι παίξε-γέλασε.".

Βλέπετε η μεγαλύτερη ζημιά που έγινε στην λέξη παιδεία δεν είναι πως απέκτησε μια ταυτοσημία με την πανάκεια άνευ περαιτέρω επιχειρηματολογίας η οποία κρίνεται ανούσια, αλλά πως στο μυαλό του καθενός που την χρησιμοποιεί ταυτίζεται με την ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ΚΑΙ ΑΠΟΔΟΧΗ ΤΟΥ ΙΔΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΤΟΥ ΠΛΑΙΣΙΟΥ. Επειδή μάλιστα εκτός από τις εκθέσεις της 3ης λυκείου η παιδεία φορέθηκε πολύ και με το ψωμί-παιδεία-ελευθερία και τον μετέπειτα εν Ελλάδι προοδευτικό αριστερό χώρο, η λέξη κατέληξε σήμερα να έχει ενδιαφέρουσες και γελοίες , αυτοαναιρούμενες χρήσεις όπως στο εν λόγω αφισάκι όπου κάποιοι Αναρχικοί, διαφημίζοντας μια Αντιφα συγκέντρωση, ,μας πληροφορούν πως για να υπάρξει Δημοκρατία, θα πρέπει πρώτα να υπάρξει ΣΩΣΤΗ (σύμφωνα δηλαδή με τα πρότυπα τους) σκέψη στην πλειοψηφία του κόσμου. Από αυτό βέβαια αντιλαμβανόμαστε αμέσως πως για την κοινωνία υπάρχει μια ορισμένη ΣΩΣΤΗ αντίληψη η οποία και πρέπει μέσω της ΠΑΙΔΕΙΑΣ να καλλιεργηθεί κάτι που απαιτεί αν μη τι άλλο μια κεντρική εξουσία, ή μια οργανωμένη προώθηση παιδευτικού συστήματος που θα καλλιεργεί το  ΣΩΣΤΟ πλαισίο σκέψης. Ευτυχώς όπως μας αναφέρει η αντιφασιστική αναρχική αφισούλα η απόλυτη πλειοψηφία  δεν είναι απαραίτητη αλλά η Δημοκρατία μπορεί να λειτουργήσει και παρά την ύπαρξη μιας μειοψηφίας (όσο μικρότερης τόσο καλύτερα φαντάζομαι) στην οποία η κατά τα σωστά πρότυπα ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ (και σωστά χρησιμοποιεί τον όρο Εκπαίδευση ο Περίκαλλος) απλά απέτυχε.
Ελπίζω όλοι να απολαμβάνετε το τραγελαφικό του θέματος γιατί αν όχι θα με πιάσουν πάλι τα ψυχολογικά μου όμως το θέμα δεν σταματά εδώ έχει και καλύτερο.

Όπου αναγκαστικά θα πάμε σε μια δεύτερη λέξη που μαζί με την παιδεία έχει υποστεί βιασμό, την Δημοκρατία. Γιατί παρότι την σέβομαι και αυτή επίσης πολύ όταν έχει την αρχική της αρχαιοελληνική  έννοια δηλαδή του να περιγράφει ένα συγκεκριμένο ΤΡΟΠΟ πολιτειακής λειτουργίας, βγάζω φλύκταινες όταν αποκτά πάλι άνευ περιεχομένου ένα θετικό ηθικολογικό πρόσημο που ανάλογα με το πρόσωπο που την χρησιμοποιεί στην πραγματικότητα απλά σημαίνει την ΚΑΘΟΛΙΚΗ η έστω πλειοψηφική ΑΠΟΔΟΧΗ της ιδεολογικής του άποψης.
Οπότε σε αυτό το πλαίσιο δεν είναι να μας κάνει εντύπωση πως στο παραπάνω παράδειγμα  για να έχουμε Δημοκρατία πρέπει πρώτα να έχουμε δεχτεί την κατάλληλη ΕΚΠΑΙΔΕΥΣΗ ώστε να μάθουμε να ΣΚΕΦΤΟΜΑΣΤΕ ΣΩΣΤΑ. Αντιστρόφως αν δεν σκεφτόμαστε σωστά, είτε δεν έχουμε λάβει την κατάλληλη εκπαίδευση είτε αυτή απέτυχε, οπότε δεν μπορούμε να έχουμε Δημοκρατία κάτι στο οποίο φυσικά συμφωνεί και ο κάθε χρυσαυγίτης που σέβεται τον εαυτό του.

Αν στα παραπάνω προσθέσουμε και τον μεσσιανισμό που χαρακτηρίζει την σκέψη όχι μόνο βασικών ιδεολόγων της αριστεράς, αλλά και της πλειοψηφίας του απλού κόσμου, πολύ απλά δημοκρατία δεν θα έχουμε ποτέ  ή ίσως όταν και οι ομογενείς με τα 600 δις κεφάλαια ξεπληρώσουν το χρέος μας, μάλλον κάπου μετά την δευτέρα παρουσία.

Ανατρέχοντας όμως στο αρχικό νόημα της δημοκρατίας όπου όπως είπα περιγράφει ένα συγκεκριμένο σύστημα πολιτειακής διαχείρισης και ειδικότερα του πως πηγάζει και εκτελεί η εξουσία θα διαπιστώσουμε πως η μόνη -και αχρωμάτιστη ιδεολογικά - εκπαίδευση που χρειάζεται η Δημοκρατία είναι τεχνικής φύσεως πάνω στις δομές και στις διαδικασίες της κάτι μάλιστα που η ίδια συνεχώς παρέχει σε αυτούς που βρίσκονται εντός της με την συμμετοχή και την ανάληψη της ευθύνης. Η Δημοκρατία δεν προϋποθέτει συγκεκριμένου ιδεολογικού τύπου εκπαίδευση, και ούτε η ίδια προκαθορίζει μια συγκεκριμένη "ηθική" ούτε βέβαια εγγυάται κάποιο αποτέλεσμα συγκεκριμένων ιδεολογικών προτύπων έτσι όπως μπορεί να το φαντασιώνονται οι σύγχρονοι κρυφοφασίστες κάθε απόχρωσης.

Επειδή όμως για παιδεία και δημοκρατία εκτός από "αναρχικούς"  αλλά και χρυσαυγήτες πρόσφατα, παραδοσιακά ακούμε κυρίως  από το σύστημα, να πούμε πως η Δημοκρατία όπως και η Παιδεία δεν είναι λέξεις κενές περιεχομένου με μόνη αξία να χρησιμοποιούνται απο την χυδαία εξουσιαστική ρητορεία, ώστε να προκαλούν συναισθηματικούς αυτοματισμούς σε καταναλωτικά ανδράποδα παρά του ότι το σύνθημα που φαίνεται να επικρατεί σε αυτά είναι Παιδεία-Δημοκρατία-Μαλακία (και ότι θέλει ο καθένας ας καταλάβει). Οι λέξεις αυτές είναι πολύ συγκεκριμένου νοήματος και κάποτε θα πάρουν την εκδίκηση τους.