Burn(out) the boredom

Au lecteur
...
Mais parmi les chacals, les pantheres, les lices,

Les singes, les scorpions, les vautours, les serpents,

Les monstres glapissants, hurlants, grognants, rampants,

Dans la menagerie infame de nos vices,

  

II en est un plus laid, plus mechant, plus immonde !

Quoiqu'il ne pousse ni grands gestes ni grands cris,

Il ferait volontiers de la terre un debris

Et dans un baillement avalerait le monde ;

  

C'est l'Ennui ! L'oeil charge d'un pleur involontaire,

II reve d'echafauds en fumant son houka.

Tu le connais, lecteur, ce monstre delicat,

- Hypocrite lecteur, - mon semblable, - mon frere !

-------------------------------------------

Στον Αναγνώστη

.......

Μα μες στις σκύλες, τους σκορπιούς, τα φίδια, τα τσακάλια,

τους πάνθηρες, τους πίθηκους, τους γύπες, τα θηρία

που γρούζουν, σέρνουνται, αλυχτούν κι ουρλιάζουν με μανία  

μες στων παθών μας το κλουβί, προβαίνει αγάλια,

θεριό πιο βρώμικο, κακό, την ασκημιά να δείξει!

Kι αn δε σαλεύει κι ούτε ακούει κανένας το ουρλιαχτό του,

όλη γης θα ρήμαζε, και στο χασμουρητό του

θα 'θελε να κατάπινε τον κόσμο -αυτό 'ναι η πλήξη!-

η πλήξη που τo μάτι γεμίζει αθέλητα δάκρυα
Ονειρεύεται κρεμάλες καπνίζοντας αργιλέ
Το γνωρίζεις αναγνώστη, αυτό το λεπτεπίλεπτο τέρας
Υποκριτή αναγνώστη, που μου μοιάζεις, αδελφέ μου!*

Σήμερα θέλω να μιλήσω για μια χρόνια πάθηση από την οποία υποφέρω και δεν θεραπεύεται με φαρμακευτική αγωγή, ή άλλη παραδοσιακή ιατρική μέθοδο, παρά μου έχει σπάσει τα νεύρα. Στην πραγματικότητα πρόκειται περί ενός συνδρόμου καθώς αναφερόμαστε σε ψυχοσωματική βλάβη, ή ψυχολογικά αίτια που επιδρούν και στο σώμα. Το όνομα της Boreout.

Φαντάζομαι στους περισσότερους το όνομα αυτό δεν λέει κάτι, είμαι σίγουρος όμως πως αν αρχίσω να περιγράφω το σύνδρομο πολλοί θα διαπιστώσετε πως έχετε και εσείς προσβληθεί ειδικά αν ανήκετε σε συγκεκριμένες κατηγορίες ανθρώπων, επαγγελματικές ή και χαρακτήρων.

Το σύνδρομο το ανανγωρίζουμε απο τα βασικά συμπτώματα του που εκδηλώνονται υπο κάποιες συνθήκες σε συγκεκριμένα περιβάλλοντα και είναι τα εξής

1. Βαρεμάρα

2. Απουσία αίσθησης ανταγωνιστικών προκλήσεων

3. Έλλειψη ενδιαφέροντος

και πριν αρχίσετε να κοροιδεύετε υπενθυμίζοντας μου πως από αυτό μάλλον πάσχουμε όλοι να σας πω πως στα πλαίσια του συνδρόμου μαζί με τα παραπάνω ψυχολογικά συμπτώματα έχουμε και κάποια πολύ χειροπιαστά όπως η μόνιμη αίσθηση κούρασης, η έλλειψη ενέργειας/διάθεσης, ή ακόμα χειρότερες σωματικές εκδηλώσεις αν βρισκόμαστε σε προχωρημένο στάδιο όπως η κατάθλιψη, ελάφριές μορφές της οποίας φαίνεται να προσβάλουν πια έναν στους δύο κατοίκους χωρών του δυτικού κόσμου.

Μάλιστα αυτά τα σωματικά και πιο χειροπιαστά συμπτώματα είναι ίδια με το αδελφό σύνδρομο που συχνά και υπό άλλες συνθήκες εκδηλώνεται στους ίδιους ανθρώπους το οποίο ίσως να σας είναι λίγο πιο γνωστό, το burnout.

Το burnout to είχα περάσει κάποια χρόνια πριν αλλά παρά του ότι είμαι ακόμη στην ζώνη υψηλού κινδύνου νομίζω έχω βρει τον τρόπο να το αντιμετωπίζω. Ίσως σε αυτή την προσπάθεια αντιμετώπισης του να το μετάλλαξα στο μελλοντικό (τωρινό μου δηλαδή) Boreout καθώς και τα δύο σύνδρομα σε μια βαθύτερη ανάλυση όπως θα δούμε έχουν τα ίδια αίτια που τελικά δεν είναι άλλα απο την αλλοτρίωση μας απο τον "πολιτισμό" και την "πρόοδο".

Για να πάρουμε τα πράγματα όμως απο την αρχή ας ξεκινήσουμε με το καλύτερα τεκμηριωμένο απο τα δύο σύνδρομα το burnout, όρο που εισείχθει στην βιβλιογραφία ήδη απο την δεκαετία του 70 και αναγνωρίζεται ως κανονική ασθένεια ή ψυχολογική κατάσταση (disorder) στο International Statistical Classification of Diseases and Related Health Problems.

Το Burnout αναγνωρίζεται απο την μακροχρόνια αίσθηση κόπωσης και έλλειψης ενδιαφέροντος, ή απώλεια αισθήματος επίτευξης στόχων, μάλιστα οι σοφοί που πρωτοεξέτασαν το σύνδρομο το αντιπαρέβαλλαν με την "συμμετοχή" το Να Είσαι Εκεί, η οποία χαρακτηρίζεται αντιθέτως από ενεργητικότητα, αποτελεσματικότητα/αυτεπάρκεια και αίσθηση αφοσίωσης σε κάτι.

Εξ' αρχής, το σύνδρομο, και λόγω των υψηλών ποσοστών προσβολής σε αυτούς τους χώρους συνδέθηκε με τις μεγάλες επιχειρήσεις του Δυτικού κόσμου  και τον τρόπο ζωής των στελεχών τους όπου υπάρχει η συνεχής προσπάθεια ξεπεράσματος των ορίων, είτε σε απόδοση είτε σε κέρδη κτλ. Επειδή βέβαια αυτό το mentalite δεν περιορίζεται στον κόσμο των μεγάλων οργανισμών και επιχειρήσεων αλλά χαρακτηρίζει ένα ολόκληρο zeitgeist του δυτικού κόσμου ειδικά στις προηγούμενες δεκαετίες θέλω να καταλάβουμε πως η τοποθέτηση και εξέταση του στα πλαίσια που ορίζει ο συγκεκριμένος κλάδος είναι μόνο βολικός σαν παράδειγμα.

Είναι εμφανές εξ' άλλου πως και τα χαρακτηριστικά αυτά, που βρίσκονται έντονα στις επιχειρήσεις, δεν είναι παρά γενικότερα χαρακτηριστικά του σύγχρονου συστήματος αξιών και τρόπου ζωής, πείτε το παγκοσμιοποιημένο καπιταλιστικό μοντέλο πείτε το όπως θέλετε.

Το Burnout λοιπόν είναι το αποτέλεσμα της συνήθως χρόνιας υπερπροσπάθειας που καταβάλει ο δυτικός άνθρωπος, ένα στέλεχος, ώστε να πιάσει τους στόχους του, να κάνει καριέρα, να αποκτήσει στάτους, να χεστεί στο τάλιρο, γενικά να πάει καλά και να ανέβει την πυραμίδα του αξιακού μοντέλου που επικρατεί.

Επειδή ακριβώς μιλάμε για γενικότερη αντίληψη αυτή η υπερπροσπάθεια συνήθως επεκτίνεται και σε άλλους μη εργασιακούς τομείς, παράλληλα ή ξεχωριστά όπως η ανάγκη συνεχών συγκινήσεων, η υπερπροσπάθεια στον αθλητισμό, και άλλα πολλά αλλα ας μείνουμε στα πιο χαρακτηριστικά.

Απ' ότι δείχνουν τα πράγματα, όπως αν δεν τεθεί σωστό πρόγραμμα γυμναστικής κινδυνεύει κάποιος να κάψει τους μυς του, έτσι ακριβώς κινδυνεύει να κάψει την "θέληση" την "ψυχή" του και το "νου" του αν κάποια άλλα πράγματα δεν γίνονται με μέτρο. Σε αυτή την περίπτωση λοιπόν έχουμε Burnout και όπως αν κάψεις τους μυς σου μετά δεν θα μπορείς να σηκώσεις ούτε βαράκι από πιλάτες, έτσι και εκεί αν κάψεις την "θέληση" σου μετά είσαι ένα ψυχικό ράκος το οποίο δεν βρίσκει ευχαρίστηση πουθενά.

Δηλαδή η ίδια αυτή η υπερπροσπάθεια επίτευξης/εων οδηγεί στο αντίθετο αίσθημα όχι ολοκλήρωσης αλλά μόνιμης απώλειας ή μέχρι τότε μόνιμης πείνας. Και φτάνουμε τελικά στην κατάθλιψη που αναφέραμε.

Επειδή όπως είπαμε το φαινόμενο ήταν συχνό στον κόσμο των μεγάλων εταιριών και στελεχών αυτές είναι που πρώτες ενδιαφέρθηκαν πως θα το αντιμετωπίσουν γιατί σου λέει πχ ο Gates καλά πάμε αλλά αν είναι κάθε λίγο τα αστέρια της εταιρίας να βγαίνουν τελείως off θα έχουμε πρόβλημα και γιατί θα τα χάνουμε (έστω για λίγο αφού ουδείς αναντικατάστατος και πάντα περιμένει ο επόμενος Overachiever στην γωνία), και γιατί αυτό βγάζει κακή φήμη, και γιατί στην τελική άνθρωποι είμαστε δεν γουστάρουμε να παθαίνουν απότομα και απάνθρωπα οι "δικοί μας"τέτοια burnout καψίματα.

Έτσι λοιπόν τις δεκαετίες που ακολούθησαν ανεπτύχθησαν διάφοροι μέθοδοι αντιμετώπισης του πράγματος, προώθηση Life/work balance τακτικών, ενίσχυση πνεύματος συνεργασίας αντί ανταγωνισμού κτλ τα οποία βοήθησαν αρκετά.

Εν τω μεταξύ όμως μπορεί να πέρασαν οι μεγάλες εταιρίες και ο δυτικός κόσμος το εφηβικό στάδιο του πεινασμένου θηρίου που θα τα φάει όλα γκλουπ, όμως σε μεγάλο βαθμό οι ίδιες πιεστικές ανάγκες για συγκεκριμένα αποτελέσματα παρέμειναν. Σε μεγάλο βαθμό αυτές καλύφθηκαν με την αυτοματοποίηση των διαδικασιών, την έννοια του process και την κατακερμάτιση και μετά συγκέντρωση των απαραιτήτων εργασιών σε ομάδες ομοίων μικρότερων εργασιών. Δηλαδή γιατί να έχω 10 που θα γαμ%$^## στην δουλειά ανταγωνιστικά κτλ και θα τα ξέρουν/κάνουν όλα κινδυνεύοντας πολλαπλά burnout και να μην έχω 10 με μοιρασμένα τα πράγματα, συνεργάτες που θα λειτουργούν υπό προκαθορισμένες οδηγίες στο αντικείμενο τους.

Και συγχωρέστε μου την πολυλογία αλλά φτάσαμε στο Boreout όπου έχει ακριβώς τα ίδια συμπτώματα και συνέπειες με το Burnout αλλά καταλήγεις απο άλλο δρόμο. Θα μπορούσαμε να πούμε ότι το πρώτο το παθαίνεις από την υπερενεργητικότητα και το δεύτερο από την υπερπαθητικότητα.

Επίσης διαπιστώνεται πως για το Boreout ευθύνονται εν πολύς τα αδιάφορα, καθημερινά επαναλαμβανόμενα και άνευ νοήματος (για αυτόν που τα κάνει) έργα που μη μπορώντας να του καλύψουν το ενδιαφέρον, το αίσθημα επίτευξης, το αίσθημα ολοκλήρωσης πάλι δημιουργούν ένα ψυχικό ράκος τώρα λόγω της έλλειψης ας πούμε αδρεναλίνης που περισσεύει στην πρώτη περίπτωση.

Ξανά μανά λοιπόν αρχίζουν οι εταιρίες και οι μεγάλοι οργανισμοί και οι ψυχολόγοι να βρούν πως θα αντιμετωπιστεί αυτό, πως θα δώσουμε νόημα σε μια εργασία χωρίς κανένα, πως θα κάνουμε τον κόσμο να νοιώθει πως κάτι δημιουργεί και ούτω καθεξής.

Αν κάποιος κοιτάξει οποιοδήποτε managerial στελεχοβιβλίο απο τα αρκετά σοβαρά επιστημονικά μέχρι τις αμερικανιές τύπου "10 μαθήματα για να γίνεις Bill Gates" θα βρεί ολα τα παραπάνω, πληθώρα αναλύσεων και αρκετές λύσεις συνήθως λογικότατες, ανθρωπιστικότατες και θετικότατες.

Που όμως αποτυγχάνουν καθώς δείχνουν τα αποτελέσματα και το 50% κατάθλιψης κάποιου βαθμού.

Μια πιθανότατη εξήγηση γιατί αποτυγχάνουν είναι γιατί προσπαθούν να αντιμετωπίσουν φαινόμενα και όχι αίτια. Για παράδειγμα νιώθεις πως η εργασία που εκτελείς δεν έχει νόημα, ας προσπαθήσουμε να της δώσουμε νόημα, νιώθεις πως δεν εκπληρώνεις/κατορθώνεις τίποτα άς "διαφημίσουμε" το τι καταφέρνουμε και πράγματι αυτό φαντάζει λογικό αφού προφανώς στην εποχή του Corporatism οι εταιρίες καταφέρνουν πολλά, που αυτά οφείλονται στο αθροιστικό αποτέλεσμα των εργασιών των εργαζομένων σε αυτές.

Και αν σε αυτά τα εγχειρίδια Management δεν βρίσκουμε ποτέ αναφορά στα αίτια, σίγουρα βρίσκουμε αρκετές σε έργα διανοητών απο τον Marx και την αλλοτρίωση του προλετάριου απο την αποδεύσμευση απο την παραγώμενο έργο μέχρι και τον Adorno με την αλλοτρίωση της εργασίας απο την εκβιομηχανοποίηση και την μοντερνικότητα.

Τελικά το πρόβλημα είναι πως όπως και να το δούμε τέτοιου τύπου σύνδρομα και άλλα που θα δούμε ίσως στο μέλλον συνδέονται άμεσα με την ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ τεχνιτή, ανούσια και virtual reality δέσμη ενεργιών και αξιών στις οποίες καλείται να σπαταλά τον χρόνο του ο σύγχρονος άνθρωπος για να συντηρεί ένα τεχνητό αφύσικο υπερπεριβάλλον με το οποίο κατέλειξε να έχει θάψει τον εαυτό του. Όλα δηλαδή αυτά που κάποτε αναφέραμε ώς πλασματικές ανάγκες και πια -αν δούμε και τα ζητούμενα των και καλά οικονομικών κρίσεων- απέκτησαν αυταξία μεγαλύτερη απο εμάς που τα δημιουργήσαμε. Αυτό που δεν θα βρούμε ούτε σε αυτούς τους διανοητές είναι μια βαθύτερη απλούστερη και αποδεσμευμένη απο συγκεκριμένες γραμμές,  παραγωγής ή μοντερνικότητας εξήγηση και τελικά λύση.

Γι' αυτά θα διαλέξω για συγκεκριμένους λόγους που ίσως φανούν το παράδειγμα (καθώς υπάρχουν αρκετά πιο σωστά αλλά πιο περίπλοκα και "αδιάφορα") ενός "τρελού" και των δυο τριών απλών πραγμάτων που έγραψε σε ένα μανιφέστο.

Αναφέρομαι στον Unabomber Ted Kaczynski που εδώ και αρκετά χρόνια εκτίει ποινή ισόβιας κάθειρξης για τον φόνο και τραυματισμό αρκετών "άσχετων" και "αθώων" (στελεχών, επιχειρηματιών, επιστημόνων) ανθρώπων στην Αμερική.

Ο τρελός λοιπόν που πίστευε (ο παρελθοντικός χρόνος για όταν έγραφε το μανιφέστο) και αυτός πως:

Η βιομηχανική επανάσταση και οι συνέπειές της ήταν μια καταστροφή για την ανθρώπινη φυλή.... αποσταθεροποίησαν την κοινωνία, έκαναν την ζωή να μην δίνει το αίσθημα ολοκλήρωσης, υπέβαλαν ανθρώπους σε ταπεινώσεις, οδηγήσαν σε εκτεταμένες ψυχολογικές παθήσεις (στον Τρίτο Κόσμο και σε φυσική ταλαιπωρία), και προκάλεσαν σοβαρές ζημιές στο φυσικό περιβάλλον

για να αναπτύξει την κοσμοαντίληψη του έγραψε, εισάγοντας και τον όρο, για την "διαδικασία δύναμης", πως

τα ανθρώπινα όντα έχουν ανάγκη (κατά πάσα πιθανότητα βασίζεται στη βιολογία) για κάτι που εμείς θα ονομάσουμε "διαδικασία δύναμης" (power process).Αυτή έχει τέσσερα στοιχεία. Τα τρία πιο ξεκάθαρα από αυτά τα ονομάζουμε στόχους (goals), προσπάθεια (effort) και επίτευξη του στόχου (accomplishment).(Ο καθένας έχει ανάγκη να έχει στόχους η επίτευξη των οποίων απαιτεί προσπάθεια, και πρέπει να πετυχαίνει στην επίτευξη τουλάχιστον μερικών από αυτούς.) Το τέταρτο στοιχείο είναι περισσότερο δύσκολο να οριστεί και ενδέχεται να μην είναι απαραίτητο για τον καθένα. Εμείς το αποκαλούμε αυτονομία (autonomy) και θα το συζητήσουμε αργότερα.

Το οποίο είναι αρκετά Νιτσεικό αλλά αρκετά αληθινό επίσης. Ο φυσιολογικός άνθρωπος χρειάζεται το αίσθημα της δύσκολης προσπάθειας που αποδίδει καρπούς αλλιώς ως γνωστόν

Σκεφτείτε την υποθετική περίπτωση ενός ανθρώπου που μπορεί να έχει οτιδήποτε θελήσει απλά επιθυμώντας το. Ένας τέτοιος άνθρωπος έχει δύναμη, αλλά θα αναπτύξει σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα. Αρχικά μπορεί να διασκεδάσει, αλλά σύντομα θα βαρεθεί έντονα και θα έχει πτώση του ηθικού του. Σταδιακά μπορεί να οδηγηθεί σε κλινική κατάθλιψη.

Ο Kaczynski προσπαθεί να συνδέσει αυτή την αυθόρμητη διαδικασία με βιολογικούς παράγοντες και να την εξηγήσει με απόλυτα φυσιοκρατικούς όρους όπως την για χιλιετίες μεγάλη προσπάθεια του ανθρώπου να αποκτά τα προς το ζήν που είναι οι ουσιαστικοί αρχικοί Στόχοι που όντως χρειάζονταν κόπο για να αποκτηθούν (και σε ένα βαθμό ενδεχομένως να έχει δίκιο). Έτσι όμως περιορίζει πολύ το πεδίο του και δεν λαμβάνει υπόψιν και άλλες εξίσου πραγματικές ανάγκες, ψυχικές όμως του ανθρώπου που οδήγησαν στην εκδήλωση της τέχνης, της θρησκείας κτλ με μια λέξη του πολιτισμού.
Παρά την μονομέρεια του καταλήγει και συμφωνώ

Έτσι, προκειμένου να αποφευχθούν σοβαρά ψυχολογικά προβλήματα, ένας άνθρωπος χρειάζεται στόχους, η επίτευξη των οποίων να απαιτεί προσπάθεια, και πρέπει να έχει και ένα εύλογο ποσοστό επιτυχίας στην επίτευξη τους

Όμως δεν είναι γενικά θέμα στόχων γιατί αν ήταν δεν θα είχαμε το πρώτο συνδρόμου μας, το Βurnout. Και εισάγεται ο δεύτερος και πιο σημαντικός όρος των "υποκατάστατων δραστηριοτήτων" (surrogate activities)

 Όταν οι άνθρωποι δεν έχουν να παλέψουν οι ίδιοι ώστε να ικανοποιήσουν τις φυσικές ανάγκες τους, συχνά δημιουργούν τεχνητούς στόχους για τον εαυτό τους. Σε πολλές περιπτώσεις τότε, επιδιώκουν τους στόχους αυτούς με την ίδια ενέργεια και συναισθηματική συμμετοχή που διαφορετικά θα δίναν στην προσπάθεια ικανοποίησης των φυσικών αναγκαιoτήτων

Επειδή όμως σε αυτές τις περιπτώσεις οι στόχοι αυτοί δεν καλύπτουν πραγματικές ανάγκες, η ίδια η "διαδικασία της δύναμης" δεν ολοκληρώνεται με αποτέλεσμα ο άνθρωπος και αυτός να μην νοιώθει ολοκληρωμένος και να δημιουργούνται όλα τα άλλα σύνδρομα που καταλήγουν μέχρι και σε κλινική κατάθλιψη.

Επομένως είτε παθαίνουμε Burnout απο την υπερπροσπάθεια επίτευξης τεχνητών ή καλύτερα πλασματικών στόχων είτε πεθαίνουμε απο Boreout γιατί δεν προσπαθούμε και γιατί δεν έχουμε στόχους που να μας δίνουν το απαραίτητο αίσθημα ολοκλήρωσης.

Υπο αυτό το πρίσμα γίνεται εμφανές πως οποιαδήποτε "μέθοδος" δεν πρόκειται ποτέ να επιλύσει αυτά τα προβλήματα καθώς αυτά είναι, χρησιμοποιώντας την trendy ορολογία Συστημικά. Το αίτιο είναι ο ίδιος ο αφύσικος, παράλογος και ανούσιος τρόπος ζωής αποτέλεσμα ενός εξίσου αφύσικου παράλογου και ανούσιου συστήματος και "πολιτισμού" ο οποίος συνεχώς μας καταστρέφει. Η μόνη λύση για να σωθούμε είναι να αλλάξει ή να καταστραφεί αυτός.

Η μεγάλη του επιτυχία είναι πως αλλοτριώνει με τέτοιο απίστευτο τρόπο τους ανθρώπους που αντί να αναγνωρίζουν το ενδογενές του πρόβλημα, προσπαθούν οι ίδιοι να χωρέσουν σε αυτό το ψέμα. Οι καλύτεροι μάλιστα και πιο επιτυχημένοι, αυτοί που αποτελούν τα είδωλα επιτυχίας που προσκυνάμε είναι αυτοί που έχουν υποστεί πλήρη αλλοτρίωση, τέτοια που ούτε burnout ούτε Boreout παθαίνουν, που φτάνουν στην κορυφή χωρίς σύνδρομα και κατάθλιψη πολύ απλά γιατί πια δεν έχουν πάνω τους τίποτα το ανθρώπινο.

Για να καταφέρουμε όμως να κρατήσουμε την ανθρωπιά μας, και να νικήσουμε αυτό το τέρας που μας αλλοτριώνει από γεννησιμιού (δεν είναι εξ' άλλου τυχαίο πως πια σύνδρομο Boreout και ανάλογα φαινόμενα πλήττουν μέχρι και παιδιά, χωρίς ενδιαφέροντα, χωρίς στόχους, καρφωμένα μόνιμα μπροστά απο Playstation και τηλεοράσεις) θα πρέπει να πολεμήσουμε. Να πολεμήσουμε σκληρά βρίσκοντας ξανά στον δρόμο την χαμένη μας ανθρωπιά, τους πραγματικούς μας, βιολογικούς αλλά ΚΑΙ ψυχικούς στόχους και την ισορροπία μεταξύ του φυσικού και του ανθρωπίνου. Μια ισορροπία που νομίζω εμφανίζει την καλύτερη της υλοποίηση στην ελληνορωμαϊκή αρχαιότητα (μιλώντας για τον Δυτικό κόσμο και τις πραγματικές ανάγκες του Δυτικού ανθρώπου)

Ανεξάρτητα από τον τρόπο που θα επιλέξουμε, αποφεύγοντας τα σφάλματα των "τρελών" του παρελθόντος που θεώρησαν πως ο παραδειγματικός θάνατος κάποιων "αθώων" θα παρείχε την αναγκαία βοή ώστε η άποψη του να ακουστεί, πρέπει να πολεμήσουμε.

Και ο ίδιος εξ' άλλου έγραφε πως

Ως εκ τούτου υποστηρίζουμε μια επανάσταση κατά του βιομηχανικού συστήματος. Αυτή η επανάσταση μπορεί να κάνει η όχι χρήση βίας: μπορεί να είναι ξαφνική ή μπορεί να είναι μια σχετικά βαθμιαία διαδικασία που θα εκτείνεται για δεκαετίες. Εμείς δεν μπορούμε να προβλέψουμε τίποτα από αυτά. Απλά περιγράφουμε με πολύ γενικό τρόπο τα μέτρα που θα θα πρέπει να λάβουν εκείνοι που μισούν το βιομηχανικό σύστημα προκειμένου να προετοιμαστεί το έδαφος για μια επανάσταση κατά της εν λόγω μορφής κοινωνίας. Αυτή δεν πρέπει να είναι μια πολιτική επανάσταση. Ο σκοπός της δεν θα είναι να ανατραπούν κυβερνήσεις, αλλά η οικονομική και τεχνολογική βάση της σημερινής κοινωνίας.

*Κάπου βρήκα Online την μετάφραση αυτή του αποσπάσματος του ποιήματος του Μποντλέρ και την δανείστηκα δυστυχώς  μη σημειώνοντας τον μεταφραστή. Η τελευταία στροφή δεν μου άρεσε οπότε έβαλα την μετάφραση μιας φίλης.