Κυριακή 10 Μαρτίου 2013

Αναζητώντας την Ευρώπη


Όλοι γνωρίζουμε πως ζούμε μια νέα περίοδο Ευρωσκεπτικισμού, ο οποίος ειδικά στην χώρα μας παίρνει μεγάλες διαστάσεις, λόγω των οικονομικών προβλημάτων και της έξωθεν επιβαλλόμενης πολιτικής.
Το πρόβλημα είναι πως ζώντας σε ένα παγκοσμιοποιημένο πλήρως κόσμο, στον οποίο πια η μοναδική "πραγματική" δύναμη φαίνεται να είναι η οικονομία και οι αγορές, ξεχνάμε την ουσιαστική διάκριση η οποία θα έπρεπε να υπάρχει μεταξύ της έννοιας "Ευρώπη" και του αποτελέσματος EU.
Στο πλαίσιο αυτό και επειδή ανατρέχοντας λίγο στο παρελθόν μπορούμε οι νεώτεροι να βάλουμε λίγη απόσταση μεταξύ της καθολικής επικράτησης των νέων σημασιών και της αρχικής ουσίας, πράγμα που μας επιτρέπει να δούμε λίγο καλύτερα, ίσως, κάποια πράγματα  θα αντιγράψω ένα μικρό κείμενο. το οποίο βρήκα σε ένα ξένο βιβλίο που διαβάζω.
Είναι ένα απόσπασμα από κείμενο του Ιάσωνα Χατζηδίνα, κατά πώς λέει το βιβλίο πρύτανη ή καθηγητή του πανεπιστημίου Αθηνών στο παρελθόν αλλά δεν μπορώ να το επιβεβαιώσω, σε Γαλλικά  έντυπο το 84 όταν οι συζητήσεις για την Ευρώπη γίνονταν σε άλλο πλαίσιο με άλλο όραμα και με άλλες βάσεις πριν το Μααστριχ και τα υπόλοιπα γνωστά. Το μεταφράζω και παραθέτω αναλογιζόμενος κατά πόσον πρέπει να εμμένουμε σε μια "Ευρώπη" αφελληνισμένη κατά πως προφητικά υπέθετε ο αρθρογράφος.



"Μπορεί ή θα πρέπει η Ελλάδα να αποτελέσει μέρος της Ευρώπης; Η απάντηση εξαρτάται απο το τι είναι αυτή η «Ευρώπη», της οποίας η Ελλάδα θα αποτελέσει μέρος. Από τη μία πλευρά, μπορεί κανείς να σκεφτεί ότι η Ελλάδα είναι εθνο-πολιτισμικά κοντά στην υπόλοιπη Ευρώπη και ότι η δεύτερη είναι η κόρη της Ελλάδας, πως οι πολιτισμικές της ρίζες βυθίζονται στο ελληνικό παρελθόν. Στην περίπτωση αυτή, η Ελλάδα, θεωρούμενη ως πολιτισμός και ως ιδέα, ως η θεμελιώδης ταυτότητα από τους άλλους λαούς της Ευρώπης, θα, έβρισκε ξανά τα παιδιά της, επανασυνδεώμενη με την Ευρώπη. Όπως ο Ιάσονας και οι Αργοναυτες, θα ξεκινήσουμε για την αναζήτηση του Χρυσόμαλλου Δέρατος μας,την Ελλάδα, ενσωματώνοντας τους εαυτούς μας σωματικά και πολιτικά με την Ευρώπη. Αλλά μια τέτοια υπόθεση φαίνεται έγκυρη και σχετική μόνο εάν η Ευρώπη δέχεται ως δικό της αυτό που την ορίζει, δηλαδή, τον Ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική ψυχή. Αν αυτό δεν ισχύει, κάποιος θα δει το εξής τραγικό παράδοξο: Η Ελλάδα, η πνευματική μήτρα της Ευρώπης, θα χάσει τον Ελληνισμό της (δηλαδή, βασικά την ουσία του ευρωπαϊσμού) με την ενσωμάτωση της με αυτήν. Με άλλα λόγια, μια απο-Ελληνοποιημένη  Ευρώπη θα αφ-Ευρωπαΐσει την Ελλάδα με το να την καλωσορίσει. Και ακριβώς αυτό κινδυνεύουμε να παραχθεί εάν η Ευρώπη, αντί να οραματιστεί τον εαυτό της Ευρωπαϊκό, δηλαδή, κληρονόμο της Ελλάδας, τον οραματιστεί ως Δύση." Στην Vouloir 10 Νοεμβρίου 1984

15 σχόλια:

καλλίμαχος είπε...

Αυτή η άποψη που εκφράζει ο καθηγητής, με 'παιδιά', 'κόρες' και 'ψυχές', είναι συναισθηματική, μη-ρεαλιστική και θα'λεγα, ξεπερασμένη. Ξεχνάμε εδώ στην Ελλάδα πως, ο μόνος ελληνισμός με τον οποίο συμβιώσανε (και ενδεχομένως αφομοίωσαν) ιστορικά οι Ευρωπαίοι, είναι ένας ελληνιστικός κλασικισμός. Και αυτός επιβαλλόμενος εμμέσως και βιαίως, δια των κατακτήσεων των Γερμανών και των Κελτών από τους Ρωμαίους, κατακτήσεις που σε πολλές περιπτώσεις περιελάμβαναν εκτεταμένες σφαγές (Καρλομάγνος εναντίον Γερμανών πχ). Είναι λοιπόν τα έθνη της κεντρικής, βόρειας και δυτικής Ευρώπης τέκνα της Ελλάδας; Ή είναι απρόθυμοι παραλήπτες αυτού που οι Ρωμαίοι προσέλαβαν από τους Έλληνες, το οποίο επιπλέον, στους περισσοτέρους μεταφέρθηκε σχεδόν ταυτόχρονα με τον Χριστιανισμό;

Πάντως αρχικά, σε λαϊκό επίπεδο, δεν παρατηρείται η διείσδυση εκείνη του ελληνορωμαϊσμού-κλασικισμού που θα δικαιολογούσε την Ευρώπη ως ενιαία πολιτισμική οικογένεια με γονείς τους Έλληνες. Βλέπουμε μάλλον αντίδραση σε αυτόν, που εκφράζεται ευρέως και λαϊκά, από την τάση που ονομάστηκε τον 19ο αιώνα Ρομαντισμός. Βεβαίως ο κλασικισμός υπήρχε και επιβίωνε εως τότε, όχι όμως ως συστατικό της λαϊκής παράδοσης και ψυχής των Ευρωπαίων, αλλά ως αποδοχή (ρωμαϊκής) κληρονομιάς της άρχουσάς τους τάξης, και σπουδή της ανωτέρου επιπέδου εκπαιδευτικής τους κοινότητας. Εκεί εκδηλώθηκε και η επαν-ανακάλυψη του όντως Ελληνισμού, μέσα σε μικρούς κύκλους διανοούμενων που αφιέρωσαν ολόκληρο τον βίο τους στη σπουδή των πηγών και οι οποίοι, κατά τ'άλλα, ουδεμία σχέση είχαν με την Ελλάδα και τους Έλληνες.

Όλα αυτά είναι χρήσιμα για να προσγειωθούμε λίγο. Φυσικά η Ελλάδα είναι μέρος της Ευρώπης και η Ελληνική παράδοση συγγενής με τις Ευρωπαϊκές. Όμως η σχέση γονέα-τέκνου είναι μάλλον κατασκευασμένη. Ο ελληνισμός είναι η ευρύτερα καταγεγραμμένη εθνική παράδοση της Ευρώπης. Είναι, επίσης, αυτή που επηρρέασε περισσότερο τις άλλες. Όμως επηρρεάζω δεν σημαίνει γεννώ, όπως και Ελλάδα δεν σημαίνει μονάχα τέχνες και γράμματα. Οι Ευρωπαίοι έχουν τις δικές τους παραδόσεις και πολιτισμούς από τους οποίους αντλούν πρότυπα μια χαρά. Είδαμε, τα μεγάλα λόγια χρησιμοποιήθηκαν ως ιδεολογικές βάσεις, όχι προς την κατεύθυνση της ενδυνάμωσης των πολισμικών δεσμών ανάμεσα στα ευρωπαϊκά έθνη, αλλά για την απρόσκοπτη διακίνηση χρημάτων. Το αποτέλεσμα, η διχόνοια ανάμεσα σε βορείους και νοτίους και η πλήρης αδιαφορία των Ευρωπαίων για άλλα θέματα πέραν των οικονομικών, όπως π.χ τα εθνικά.

Πανδιων είπε...

Ο τρόπος έκφρασης μπορεί να είναι όπως λες συναισθηματικός αλλά το ζητούμενο δεν είναι καθόλου τέτοιο. Αφήνοντας κατά μέρος τον χριστιανικό χαρακτήρα της Ευρώπης λόγω του οικουμενικού του χαρακτήρα, όντως πολλάκις στο παρελθόν και σε διάφορα κινήματα η Ευρώπη έχει προσπαθήσει να αναγάγει τις ρίζες της στην Ελλάδα (και στην Ρώμη) ακριβώς γι αυτό τον λόγο. Από τις ιδεολογικές ανατροπές της αναγέννησης και του διαφωτισμού μέχρι και τα πολιτικά κινήματα (Γαλλική επανάσταση) δεν έχει βρεθεί άλλη πηγή η οποία να προσδίδει τις απαραίτητες αρχές και αξίες οι οποίες μπορούν να δώσουν μια γενικότερη αλλά και διακριτή ταυτότητα σε αυτήν. Φυσικά υπάρχουν και ξεχωριστές διακρίσεις μάλλον άσχετες με την Ελλάδα ως μαμά όπως η βιομηχανική επανάσταση αλλά πολύ θα ήθελα να δώ έναν πολιτισμό ο οποίος θα βρίσκει ουσιώδεις ρίζες ταυτότητας σε κάτι τέτοιο. Όλα τα παραπάνω νομίζω είναι εμφανή από την τελευταία φράση του κειμένου στο οποίο αν και λίγο απλοϊκά/διχαστικά παρουσιάζονται οι δύο επιλογές. Ή η Ευρώπη αποκτά ταυτότητα επιστρέφοντας πολιτισμικά στην Ελλάδα, η ταυτίζεται με την σύγχρονη "Δύση" κάτι που φυσικά δείχνει την Αμερική. Το αποτέλεσμα νομίζω είναι πως όντως η Ευρώπη ταυτίστηκε πολιτισμικά με την Δύση, αφομοιώθηκε από τον Αμερικανισμό με αποτέλεσμα πια να μην έχει καμία διακριτή ταυτότητα ώς σύνολο παρά τις επιμέρους αν θες διαφοροποιήσεις των εντός της πολιτισμών. Αλήθεια όμως εδώ είμαι περίεργος να μου πεις με ποιες αξίες ή τρόπους διαχωρίζεται ο πολιτισμός των σύγχρονων Βορείων Ευρωπαίων (μιας και τους ανέφερες) από την παγκοσμιοποιημένη κοινωνία γιατί εγώ δεν βλέπω κανένα τέτοιο παράδειγμα.
Όντως η Ευρώπη προσδένοντας τον εαυτό της στο άρμα της Δύσης έχασε κάθε ξεχωριστό χαρακτηριστικό το οποίο ενδεχομένως είχε ή θα μπορούσε να έχει. Και επίσης εμείς αντί να επαναεισπράξουμε εισερχόμενοι στην Ευρώπη τον ακόμα και φανταστικό αν θές "Ελληνισμό" της, απλά χάσαμε και όσον από αυτόν μπορεί να είχαμε. Εξ' ού και από τον νεοελληνικό διαφωτισμό άντε και μέχρι τον 2ο παγκόσμιο ίσως κάποιος έβρισκε ορισμένα του στοιχεία ζωντανά να εμπνέουν και να δρουν ενώ τώρα σε όλους τους τομείς απλά είμαστε οι αποτυχημένοι "δυτικοί", όπως και πλείστοι άλλοι στην Ευρώπη, όπως και αυτοί χωρίς ταυτότητα χωρίς όραμα χωρίς πολιτισμό.

Πανδιων είπε...

Επίσης για το ξεπερασμένο της άποψης που λές, κρίνεται ως τέτοιο μόνο από την στιγμή που από το 80 μέχρι το 2013 πράγματι η Ευρώπη δυτικοποιήθηκε πλήρως και έχασε κάθε έννοια ξεχωριστής ταυτότητας. Όμως οι ιδέες δεν ξεπερνιούνται με τέτοιους τρόπους πράγμα το οποίο θα φανεί στο μέλλον.

Ἀριστοκλῆς είπε...

Ἡ διακήρυξι τῆς Ἀνεξαρτησίας τῶν ΗΠΑ ἔγινε μὲ βάσι τὶς ἀρχὲς τοῦ Διαφωτισμοῦ, πρὶν ἀκόμη καὶ ἀπὸ τὴν Γαλλικὴ Ἐπανάστασι. Ὑπάρχουν οἱ διάφοροι σκοταδιστές, ὑπάρχουν ὅμως καὶ οἱ δημοκρατικοὶ πολῖτες. Στὴν Εὐρώπη ὁ κόσμος ἀπομακρύνεται ἀπὸ τὶς ἐκκλησίες καὶ ψάχνεται ὡς πρὸς τὴν πνευματικότητά του. Ὑφίστανται τὴν ἐπίθεσι τῶν σκοταδιστῶν ἐξ Ἀμερικῆς, ἠ ὁποία πρέπει νὰ καταγγέλεται. Ἡ Ἑλλάδα μακρυὰ ἀπὸ τὴν Εὐρώπη θὰ γίνει τελείως δεσποτικὴ ὅπως παλαιότερα. Ὅσο νὰ 'ναι καὶ ἡ Ἀμερικὴ καὶ ἡ Εὐρώπη εἶναι δημοκρατικότερες τοῦ Ἑλληνικοῦ Κρατιδίου.

καλλίμαχος είπε...

Δεν αναφέρθηκα στον τρόπο έκφρασης του καθηγητή, αλλά στην άποψη που εκφράζει, ο ίδιος και άλλοι. Η άποψη αυτή αντιλαμβάνεται στην Ευρώπη (έστω σε μια ιδανική ή εξιδανικευμένη Ευρώπη) το 'πολιτισμικό τέκνο' της Ελλάδας. Ο καθηγητής λέει πως αυτή η Ευρώπη βρίσκει (ή θα έπρεπε να βρίσκει) στην Ελλάδα την "θεμελιώδη της ταυτότητα", την "πνευματική της μήτρα", την "ουσία της". Παίρνοντας αυτό ως αφετηρία, εγείρει έπειτα την ερώτηση "τι πρόκειται να είναι η Ευρώπη;", θα είναι δηλαδή ελληνοποιημένη ή όχι; Ο καθηγητής παίρνει ως δεδομένο πως η μια εκδοχή στο παραπάνω δίλλημα περιλαμβάνει μια Ευρώπη ελληνοποιημένη/εξελληνισμένη. Εγώ λέω πως δεν υπάρχει τέτοιο δεδομένο. Ο καθηγητής ρωτάει αν θα είναι η Ευρώπη ελληνοποιημένη, εγώ ερωτώ πόσο ελληνοποιημένη μπορεί να είναι, ή αν μπορεί καθόλου.

Ποιά είναι τα δεδομένα που συνηγορούν σε κάτι τέτοιο; Ο κλασικισμός ως εικαστικό και αρχιτεκτονικό ρεύμα; Οι κύκλοι εμβριθών φιλολόγων στις γερμανικές και αγγλικές ακαδημίες; Ο φιλελληνισμός του Βύρωνα; Αρκούν αυτά για να ελληνοποιήσουν την Ευρώπη; Αν αρκούν, τότε γιατί όχι και για τις ΗΠΑ; Μήπως υπολείπονται σε κτήρια με κίονες ή σε κλασικές σπουδές; Ο Διαφωτισμός ήρθε ως σπουδή των Ευρωπαίων πάνω σε αποκρυσταλλωμένη γνώση, άρα είναι τόσο ελληνικός όσο ελληνική είναι και η γνώση. Μήπως ο αριστοτελισμός των Σχολαστικών έκανε τον καθολικισμό ελληνικό, άρα να πηγαίνουμε και σε εκκλησίες; Κι αν ανιχνεύουμε ελληνισμό στην Γαλλική επανάσταση, τότε τι να πουνε οι Άγγλοι; Κομμούνα έχουμε σήμερα στην Ευρώπη, ή κοινοβουλευτισμό;

Ας το δούμε ιστορικά. Ένιωσε ποτέ η Ευρώπη την ανάγκη να ενσωματώσει τον Ελληνικό πολιτισμό, μέχρι κάποια στοιχεία από αυτόν να της επιβληθούν με το ζόρι, ή μέχρι να τα μπερδέψει/αλλοιώσει όλα ο μεσανατολικός χριστιανισμός, ξένος στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα; Η όποια άμεση διαλεκτική ανάμεσα στα έθνη περιορίστικε στις βόρειες ακτές της Μεσογείου και, εμμέσως, στην Ρωμαϊκή επέκταση (στο μέτρο που αυτή νομιμοποιήθηκε στις συνειδήσεις και επηρέασε). Αν δούμε την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία στο απόγειό της, βλέπουμε πως στη μισή Ευρώπη (Σκανδιναυία, Γερμανία, Βαλτική, Ιρλανδία, Σλαυικά έθνη) ο ελληνορωμαϊσμός δεν έφτασε ποτέ. Εδώ, μιλάμε για ελληνισμό από τρίτο χέρι (χριστιανικό) και βάλε. Και ιδού, έρχεται ο ευρωπαίος ακροδεξιός και σου λέει: "Ζητάς ενιαίο πολιτισμό ο οποίος θα βρίσκει ουσιώδεις ρίζες ταυτότητας; Ο Χριστιανισμός."

Τι σημαίνει "ελληνοποιημένη" Ευρώπη λοιπόν; Υπάρχει τέτοιο πράγμα; Υπήρξε ποτέ; Ρωτήσαμε τον μέσο κεντροβορειοευρωπαίο αν ξέρει κατά που πέφτει η Ελλάδα; Ήμουν για χρόνια στο debate europe, μια Δανή γουρούνια μας ανέβαζε τεμπέληδες μας κατέβαζε, μια Πολωνή φασίστες/ρατσιστές που δεν δίναμε το δικαίωμα του αυτοπροσδιορισμού στους κακόμοιρους σκοπιανούς, ένας Σουηδός του λέγαμε για αλληλεγγύη απέναντι στην λαθρομετανάστευση και η χώρα του έπεφτε μακράν. Οι υπερδυνάμεις Γαλλία, Αγγλία, Γερμανία έχουν διαλέξει την πολυπολιτισμική τους πορεία, πολλές 10ετίες πριν τον Ιάσωνα Χατζηδίνα: εδώ δεν μιλάμε για ελληνοποίηση αλλά ουτε καν για Ευρωπαϊκή συνειδητότητα. Καλές οι θεωρίες, αλλά keep it real που λένε και οι Ευρωπαίοι.

Όλα αυτά ακούγονται σαν η Ελλάδα να μην έχει θέση στην Ευρώπη. Λάθος. Έχει την θέση που της αρμόζει, ως η περισσότερο ανεπτυγμένη, καλύτερα καταγεγραμμένη και πιο επιδραστική εθνική παράδοση. Όμως η θέση της αυτή βρίσκεται σε μια πολύ επίκαιρη και επί ίσοις όροις συζήτηση, ανάμεσα στις γηγενείς, προχριστιανικές παραδόσεις των ευρωπαϊκών εθνών. Και όχι σε μια θεωρητική, συναισθηματική, μη-ρεαλιστική και εν πολλοίς ομφαλοσκοπική θεώρηση της Ευρώπης, στην οποία, επιπλέον, η Ελλάδα δεν αποτελεί πραγματικότητα, αλλά "ιδέα" και ακαθόριστη "πνευματική" οντότητα.

Πανδιων είπε...

@ Καλλίμαχος, Θα συμφωνούσα μαζί (και εν μέρει συμφωνώ) σου αν:
Την ίδια ακριβώς άποψη με τον καθηγητή δεν είχαν εκφράσει στο παρελθόν περίπου όλοι οι Ευρωπαίοι όταν θέλησαν να υποστηρίξουν μια ξεχωριστή ταυτότητα σαν σύνολο για αυτήν. Επομένως δεν είναι ομφαλοσκοπική μόνο και μόνο από το γεγονός πως την βρήκα στο Αγγλικά μεταφρασμένο βιβλίο Γάλλου (ο οποίος την επικροτεί) και όχι σε κάποιο ελληνικό "ελληνοκεντρικό" περιοδικό.

@Αριστοκλή φυσικά τα ίδια ίσχυαν και για την Αμερική όταν υπήρχε ένας Τζέφερσον ο οποίος βασίστηκε εντονότατα στην Ελλάδα για να καθορίσει τις Ηνωμένες πολιτείες. Έκτοτε όμως η Αμερική δημιούργησε ένα ξέχωρο πολιτισμό και εδώ τίθεται το θέμα κατά πόσον η Ευρώπη θέλησε να έχει έναν δικό της η απλά να αντιγράψει την Αμερική (προφανώς και έγινε το πρώτο).

Στο άλλο που λές συμφωνώ, ακόμα και αν δεν ταυτίζω την Δύση με την Δημοκρατία. Όντως η ροπή μας προς βαρβαρότητα ειδικά κάτω από τις σημερινές συνθήκες είναι πολλαπλώς πιο μεγάλη...

Πανδιων είπε...

*στην παρένθεση διόρθωση (προφανώς και έγινε το δεύτερο)

Ανώνυμος είπε...

Ὅποτε κατηγοροῦνται οἱ Ἀμερικάνοι ἀνθρωπιστὲς ὡς "μαρξιστὲς" ἀπὸ τοὺς ἐκεῖ βαρβάρους, πάντοτε πρέπει νὰ προτάσσουν τὶς ἀρχὲς τοῦ Διαφωτισμοῦ ὡς θεμέλιο τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν.
Δὲν ξέρω ἐὰν ἡ Εὐρώπη ἀντέγραψε τὴν Ἀμερική, ἢ ἔπαψε μόνη της πρὶν τὸν Β' Παγκόσμιο, ἴσως καὶ πρὶν τὸν Α', νὰ παράγῃ πολιτισμό. Οἱ βάρβαρες τάσεις δὲν διέκοψαν ἀμέσως τὸν πολιτισμό, ἀλλὰ τὸν ἐπιβράδυναν σταδιακά, αὐτὴ τὴν αἴσθησι ἀποκομίζω ὅταν συγκρίνω τοὺς δύο τελευταίους ὁλοκληρωμένους αἰῶνες.

Ἀριστοκλῆς είπε...

Τὸ σχόλιο #8 εἶναι δικό μου.

καλλίμαχος είπε...

"περίπου όλοι οι Ευρωπαίοι όταν θέλησαν να υποστηρίξουν μια ξεχωριστή ταυτότητα σαν σύνολο για αυτήν." - άλλοι τόσοι και περισσότεροι υποστηρίζουν τον χριστιανισμό ως συνεκτικό δεσμό. Ο μέσος ευρωπαίος πάντως, είναι στην συντριπτική του πλειοψηφία σχεδόν αδιάφορος για την Ελλάδα και τους Έλληνες. Κάποτε νιώθει μια αόριστη ευγνωμοσύνη, στο μέτρο που έχει ωφεληθεί από την Ελλάδα (είτε αντλώντας γνώση και πληροφορία ή κατέχοντας τον υλικό πλούτο και τα έργα τέχνης), άλλοτε χρειάζεται τον ελλαδικό χώρο στη σφαίρα επιρροής (και εκμετάλλευσής) του και άλλοτε είναι εχθρικός προς αυτή.

Αν εξαιρέσεις μια περιορισμένη κοινότητα σπουδαγμένων (θεωρητικής κατεύθυνσης) όπου η ελληνομάθεια, ίσως και ο φιλελληνισμός είναι πράγματα απτά και συνειδητά, σχεδόν τίποτα άλλο δεν συνηγορεί στο μύθο της εξελληνισμένης Ευρώπης - τέτοιοι όμως υπάρχουν και στις ΗΠΑ... Όσο γι αυτούς που ανιχνεύουν την Ελλάδα σε έννοιες όπως η 'δημοκρατία' και η 'ισότητα', είναι οι τρελλοί του χωριού, καθώς δημοκρατία δεν υπάρχει σήμερα και ισότητα δεν υπήρχε στην αρχαιότητα (αμφίβολο αν υπάρχει καν). Μόνο η ελευθερία του λόγου μπορεί να βρει κάτι ανάλογο στην ισηγορία, κι αυτό με κάτι νόμους του στυλ holocaust denial, τείνει να ακυρωθεί.

Μισάνθωπος είπε...

http://www.shishaa.co.uk/blog/blog-post-1.htm ιδού η συνολική ταυτότητα της Ευρώπης. Ο ναργιλές. Τον συνιστούν 35 εθνικότητες φοιτητών στα ευρωπαϊκά πανεπιστήμια. Αυτοί, ξέρουν.


Και μην ξεχνάτε: Τέχνες, γράμματα, ανθρωπισμός, πολιτισμός.

Πανδιων είπε...

Α την έχουν πάθει και έξω την ζημιά; Και νόμιζα πώς μόνο η δική μας πιτσιρικαρία στου Ψυρρή είχε περάσει μετά την Αμερικανοποίηση στην Οθωμανοποίηση.
Είναι μια πικρή ειρωνεία πάντως που μας κατακτούν πολιτισμικά με coca cola και αργιλέδες.

Νομίζω σχετίζεται απόλυτα με το θέμα ταυτότητας με τον οποίο ξεκινήσαμε ακόμα και αν ο φίλος Καλλίμαχος θέλει να το συνδέει με την καφενείου άποψη των ΧΩΡΙΣ ταυτότητα Ευρωπαίων που χρησιμοποίησε για παράδειγμα.

καλλίμαχος είπε...

Μα δεν είπα πως η Ευρώπη δεν έχει ταυτότητα, αλλά πως η ταυτότητά της δεν είναι Ελληνική. Άλλο το'να, άλλο τ'άλλο.

Οι ναργιλέδες είναι ευρύτατα διαδεδομένοι στη νεολέρα των ΗΠΑ εδώ και 10ετίες. Δεν θα μας προξενούσε εντύπωση, αν σκεφτόμασταν πως βασικά στοιχεία της αμερικάνικης κουλτούρας είναι ανατολίτικα. Δεν είναι το προσωποκεντρικό πολιτικό σύστημα; Δεν είναι η ποπ κουλτούρα της λαγνείας; Δεν είναι τα ναρκωτικά; Δεν είναι η νεοτερικότητα με την ανεικονική εικαστική; Δεν είναι η αποθέωση του πλούτου και των ανέσεων; Δεν είναι ο πολυεθνικός χαρακτήρας και η αυτοκρατορικού τύπου διεθνής υπόσταση; Κάθε αυτοκρατορία ρέπει προς ανατολάς, επειδή η ύπαρξή της δεν εξυπηρετεί πλέον την τυπικοποίηση ενός εθνικού πληθυσμού/πολιτισμού (ρόλο που παίζει το εθνικό κράτος), αλλά είναι βασισμένη στις ανέσεις/δικαιώματα που προσφέρει στους υπηκόους της. Άρα, για ποιά 'δύση' μιλάμε; Οι ΗΠΑ είναι τόσο δυτικές, όσο ελληνική είναι η Ευρώπη! Σκεφτείτε πόσες αυτοκρατορίες είχαμε και έχουμε στο ευρωπαϊκό έφαφος.

Πάντως τα κουλτουρομαρξιστοειδή έχουν πετύχει να εξωβελήσουν κάθε συζήτηση για την Ευρώπη, στη σφαίρα του ιδανικού και του φανταστικού. Εδώ ζει και ο μύθος περί εξελληνισμένης Ευρώπης, με μυθικά πρόσωπα (Ιάσων/αργοναύτες) να σύρονται στη συζήτηση και την Ελλάδα να μετατρέπεται σε ιδέα/μύθο, από χώρα και έθνος (live your myth in Greece). Τα culturamarxists μαζεύονται στο πολιτικό τους καφενείο, κλείνοντας έξω κάθε πραγματικότητα και προβληματική για την Ευρώπη. Εδώ τους απαγορεύεται να σκεφτούν την έννοια Έθνος, θα σχεδιάσουν την Ευρώπη των εθνών; Και φυσικά, μετά από 10ετίες ακατάσχετης θεωρητικολογίας και αριστερίστικης ευρωμπουρδολογίας, σου λένε οι τραπεζίτες κάτσε να κάνουμε εμείς τη νομισματική ένωση κι ασ΄τα παιδιά να αυνανίζονται. Κι έτσι φτάσαμε η μισή Ευρώπη να φτύνει την άλλη μισή ενώ όλοι μαζί καλωσορίζουν τους λαθρομετανάστες...

Μισάνθρωπος είπε...

Στα oriental traits των U.S πάει και η βιβλική θρησκεία (με τις 4251 παραφυάδες της) ως η πιο διαδεδομένη θρησκευτική αντίληψη στη χώρα.


Θυμάστε τους τρελλούς προφήτες στο Life of Brian; Ιδού οι Μαύροι Ισραηλίτες της Times Square: http://www.villagevoice.com/2011-03-30/news/black-hebrew-israelites-new-york-s-most-obnoxious-prophets/

Πανδιων είπε...

Ναι εγω είπα πως δεν εχει ταυτότητα άλλη απο το "Δυση" το οποιο προφανώς αναφέρεται και το έγραψα κιόλας στην κυριαρχία των αγορών κτλ.

Πολυ καλες οι επισημανσεις σας για τα ανατολίτικα "αυτοκρατορικα" χαρακτηριστικα, συμφωνώ