Στέφανος Μίλλερ - Η επιστολή ενός άλλου Έλληνα σε μια Ελλάδα αλλού.

Hercules wrestling the Nemean Lion

Philadelphia L-64-185, Attic red figure stamnos, ca. 490 B.C.

Photograph by Maria Daniels, courtesy of the University of Pennsylvania Museum

Αν και η περί ης ο λόγος επιστολή αναδημοσιεύτηκε σε αρκετά μέσα και δεν συνηθίζω να κάνω αναδημοσιεύσεις εδώ, πάρ' αυτά θα προβώ σε μια εξαίρεση για τον απλό λόγο πως πιστεύω οτι η συγκεκριμένη επιστολή συνοψίζει και συμπυκνώνει με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το χρονίζον δράμα αυτής της χώρας.

Αυτής της χώρας, ή του σύγχρονού κράτους καλύτερα, το οποίο όχι μόνο οφείλει σε μεγάλο βαθμό την ίδια του την ύπαρξη στο προαιώνιο αντιφέγγισμα του κλέους των "προγόνων" (;) σε όλους του πολιτισμένους ανθρώπους της υφηλίου, αλλά οφείλει σε επίσης μεγάλο βαθμό την ίδια την σημερινή του συντήρηση στον αυτό παράγοντα, παρ' ότι συχνά κάνει ότι είναι δυνατόν για να αυτο-καταργήσει τον ίδιο τον λόγο ύπαρξης του.

Και πώς θα μπορούσε κάποιος να εξηγήσει αυτήν την έλλειψη αυτοσυνειδησίας, αυτή την τραγική τύφλωση παρά με ψυχιατρικούς όρους; Σαν το μίσος που πηγάζει ακριβώς από ένα απύθμενο σύμπλεγμα κατωτερότητας - όπως ακριβώς το περιέγραφε ο Νίτσε, για τους ξένους όμως οι οποίοι συχνότερα αποδεικνύονται λιγότερο κομπλεξικοί από εμάς - όταν μη έχοντας κάτι αξιόλογο να προσθέσεις και όταν δεν μπορείς ούτε καν να φανταστείς πως θα προσπαθήσεις έστω να ομοιάσεις, τελικά κρύβεις, κατααστρέφεις και μισείς αυτό το οποίο αν και ίνδαλμα και αιώνιο μοντέλο μίμησης δεν μπόρεσες ποτέ να φτάσεις...Δεν ξεκίνησες να προσπαθείς κάν με μια δουλική, "χωριάτικη", αηδιαστική ψυχοσύνθεση ανίκανη για το οτιδήποτε θετικό.

Γιατί δεν γίνεται ρε γαμώτο, ΠΩΣ γίνεται... πόση στο καλό μεγάλη προσπάθεια χρειάζεται για να φτάσεις, έναν άνθρωπο σαν τον Στέφανο Μίλλερ να γράψει το παρακάτω:

Άρχισα να παρέχω τις υπηρεσίες μου στη Νεμέα τον Ιούνιο του 1973. Από τότε αγόρασα γη και και δημιούργησα ένα αρχαιολογικό πάρκο, κατασκεύασα και εξόπλισα ένα Μουσείο, άρχισα την αναστήλωση του Ναού του Νεμείου Διός, έφερα στο φως το αρχαίο στάδιο με τη θολωτή του είσοδο, διαμόρφωσα το χώρο και το στάδιο, καθιέρωσα την Αναβίωση των αρχαίων Νεμέων Αγώνων (www.nemeangames.org), έκανα πολλές ανασκαφές και δημοσίευσα τα αποτελέσματα τους.
Όλα αυτά έγιναν με χορηγίες που εξασφάλισα από Αμερικανούς ιδιώτες με τελική κατάληξη τη δωρεά όλης της αγορασμένης γης με τα μνημεία στο Ελληνικό δημόσιο.

Θα επιθυμούσα να ασχοληθώ πλέον μόνο με τα τελευταία δύο αντικείμενα (αποτελέσματα ανασκαφών και δημοσιεύσεις) αλλά πάντα προσέβλεπα στην αξιοποίηση του ερευνητικού μου έργου ως βάσης για μια εκπαιδευτική εμπειρία,  που θα έδινε στον κάθε επισκέπτη της Νεμέας την ευκαιρία να μάθει ακόμα περισσότερα για τις αρχαιοελληνικές ρίζες του.

Και αυτή η προσπάθεια έχει πετύχει: το καλοκαίρι του 1973, οι επισκέπτες στο Ναό του Νεμείου Διός ήταν μόνο ένας. Τον περασμένο χρόνο ξεπέρασαν τους 50,000 από όλο τον κόσμο.
Στις 27 Σεπτεμβρίου 2013, εκδικάζεται η υπόθεση παραμονής ή όχι στις θέσεις του επτά εκτάκτων φυλάκων του αρχαιολογικού χώρου και του Μουσείου Νεμέας που είχαν καταφύγει σε “ασφαλιστικά μέτρα”.
Εάν αυτοί απολυθούν, μένουν εν ενεργεία μόνο τρεις ημερήσιοι φύλακες, οι οποίοι δεν επαρκούν για να κρατηθεί ο χώρος και το Μουσείο ανοικτά στο κοινό. Αυτό σημαίνει ότι οι επισκέπτες θα τα βρίσκουν, πλέον, όλα κλειστά.
Αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέπτη και θα συνειδητοποιώ πόσο ανόητος και αιθεροβάμων ήμουν. Θα έχω πετάξει στα αζήτητα όλη μου τη ζωή.

Στέφανος Μίλλερ,
Ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνιας στο Μπέρκλεϊ
Ομότιμος Διευθυντής Ανασκαφών Νεμέας

Διαβάζοντας την πραγματικά ένοιωσα μια τεράστια ντροπή και δεν ξέρω τι θα μπορούσα να πώ σε αυτόν τον φιλέλληνα ο οποίος αφιέρωσε όλη του την ζωή σε αυτά τα οποία θα έπρεπε να είναι αυτονόητα στο κράτος Ελλάς, αλλά δυστυχώς δεν είναι.

Ίσως το μόνο που θα του έλεγα, θα ήταν πως ότι και να γίνει δεν θα έχει πετάξει την ζωή του. Για τον απλό λόγο πως έστω για μένα, για άλλους πέντε, δέκα, μάλλον χιλιάδες ακόμα, η πορεία του αποτελεί έναν άσβεστο σηματοδότη σε πολλά επίπεδα και ένα επιπλέον κίνητρο για πάλη και αν μας τιμήσουν οι θεοί νέους Νέμειους άθλους.

Γιατί αγαπητέ Στέφανε, τα διαμάντια και να τα θάψεις στην λάσπη και στην κοπριά, διαμάντια παραμένουν. Που απλά περιμένουν κάποιον, κάποιους, να επιτελέσουν μια κάθαρση της κόπρου του σύγχρονου "Αυγεία".

Το κάλεσμα για "άθλους", όπως το είχες διατυπώσει στην ιδρυτική διακήρυξη του συλλόγου για την αναβίωση των αγώνων της Νεμέας, απλά παραμένει και θα παραμείνει εξίσου επίκαιρο όπως το 94.

«Πεποίθησή μας είναι ότι οι σύγχρονοι Ολυμπιακοί Αγώνες, παρά την προφανή, από πολλές απόψεις, επιτυχία τους, όλο και απομακρύνονται από το μέσο άνθρωπο. Δική μας επιδίωξη είναι η δυνατότητα καθολικής συμμετοχής των ανθρώπων σε αγώνες που θα λαμβάνουν χώρα στην ιερή αρχαία γη της Ελλάδας και θα αναβιώνουν το Πνεύμα του Ολυμπισμού. Και θα πετύχουμε το σκοπό μας ζωντανεύοντας αυθεντικές αρχαίες αθλητικές συνήθειες, στο αρχαίο Στάδιο της Νεμέας».

Από την ιδρυτική διακήρυξη του Συλλόγου, 30 Δεκεμβρίου 1994.