Ζωή, παράνοια και θάνατος στην πρωτεύουσα - Φαλληφόρια, Ελλάνιοι Σωρρικοι και ζόμπι... πολλά ζομπι.

Το Σάββατο που μας πέρασε η Λατρευτική Κοινότητα Λάβρυς εόρτασε με μεγάλη επιτυχία τα φετινά Φαλληφόρια-Φαλλαγώγια. Όπως ειπώθηκε και στους παρόντες κατά την έναρξη του εορτασμού, σε μια περίοδο που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι είναι πια ενήμεροι πως πολλά από τα παραδοσιακά έθιμα της περιόδου της αναφερόμενης ως απόκριες προέρχονται από Διονυσιακές και άλλες αρχαίες εορτές (γι' αυτό εξάλλου και θεωρούνται παγανιστικά από την χριστιανική εκκλησία, ενώ συχνά βρίσκονται αφορισμένα), θεωρούμε δικαίωμα και καθήκον μας να επαναδιεκδικήσουμε την αρχική τους νοηματοδότηση και θρησκευτικό πλαίσιο. Σε όσα επίπεδα και να εξετάσουμε το ζήτημα αυτών των εορτών (και όλου του Διονυσιακού κύκλου), η τοποθέτηση τους την χειμερινή περίοδο δεν είναι τυχαία, αλλά μέσα στην ολιστική αντιμετώπιση του κόσμου και του γίγνεσθαι που εκφράζουν οι παραδοσιακές πολυθεϊστικές λατρείες, συνδέει τον άνθρωπο με τις κοσμικές διεργασίες, την φύση και το ιερό, όπως αυτό φανερώνεται, κατανοείται, και βιώνεται από την ανθρώπινη ψυχή και νόηση. Λόγω αυτής της φυσικότητας και της αναγκαιότητας της εμφάνισης τους, ακόμα και σήμερα, οι αντίστοιχες λαϊκές επιβιώσεις (φαλλικές και βωμολοχικές "καρναβαλικές εκδηλώσεις στον Τύρναβο, στην Αγία Άννα κτλ), αναδύουν κάτι από την αρχική πηγή, συνήθως χωρίς την συνειδητή γνώση των συμμετεχόντων. Παρ' όλα αυτά, η τέλεση τους, φέρνει σε επαφή με τα αρχικά νάματα πολλούς από τους μετέχοντες, παρέχοντας έτσι τις προϋποθέσεις μιας ευρύτερης επανακάλυψης και των άλλων, πιο ουσιαστικών επιπέδων. Δηλαδή του συμβολικού/νοηματικού και του θρησκευτικού. Σε όσους συμμετείχαν στην φετινή πομπή, τα παραπάνω μπορεί να κατέστησαν προφανή όσον αφορά το προσωπικό βίωμα, αλλά με μια παρατήρηση αντανακλώνται και στις αντιδράσεις του άσχετου πλήθους, το οποίο κατά τύχη συνάντησε την πομπή κατά την πορεία της μέσα από την Πλάκα και το Μοναστηράκι. Η άμεση και ευχάριστη αποδοχή της πομπής και των δρώντων από τους θεωρούς περαστικούς, αλλά και η αυτόματη, εκ μέρους πολλών από αυτούς, εισχώρηση και συμμετοχή στην πομπή και τον εορτασμό (κάθε χρόνο το πιο εντυπωσιακό είναι η ευκολία με την οποία συμμετέχουν και διασκεδάζουν οι ακομπλεξάριστοι ξένοι τουρίστες, την ώρα που κάποιοι νεορωμιοί αντανακλούν με την στάση ή τα λεγόμενα τους την συμπλεγματική σχέση τους με το παρελθόν τους και την φυσικότητα της ύπαρξης) δεικνύει αν μη τι άλλο την δύναμη της παραδοσιακής φυσικότητας, η οποία ελπίζουμε να ξυπνήσει σε κάποιους την ανάγκη μιας πιο ουσιαστικής σχέσης με την παράδοση και κατανόηση της. (Περισσότερα εδώ και εδώ.)

Κάποιες ώρες μετά την έναρξη και την ολοκλήρωση της φαλλικής πομπής στα σκαλιά της εισόδου του Ηρωδείου, την Κυριακή το πρωί, στον ίδιο χώρο, μαζεύτηκαν αρκετοί οπαδοί του απατεώνα Πατρινού και στάρ της εγχώριας υποκουλτούρας των τελευταίων χρόνων Α. Σώρρα για να δώσουν ακόμα μια φορά τον όρκο της "Ελλήνων Συνέλευσις" (απίστευτο γέλιο η ανάγκη ανάλυσης του όρκου μέχρι επιπέδου συμπλεκτικών συνδέσμων, άρθρων και προσθέσεων) σε κάποιον εμβληματικό αρχαιολογικό χώρο, όπως έχουν κάνει και στο παρελθόν. Ένα απίθανο συνονθύλευμα, συνήθως απογοητευμένων, συντεθλιμμένων από τα προβλήματα, ή απλώς ευκολόπιστων (λόγω της πανταχού παρούσας στην νεοελληνική κοινωνία καταστροφής της κριτικής ικανότητας) συνανθρώπων μας παραβρέθηκε και συμμετείχε στον "όρκο" που συνέταξε ο "πολέμαρχος" και το επιτελείο του, εκχυδαϊζοντας, μολύνοντας και διαστρεβλώνοντας κάθε τι το χρησιμοποιούμενο για την σύνταξη του, από την ελληνική γλώσσα (με το "Ελλάνιο ιδίωμα), μέχρι τις μετεξελίξεις του ύδατος της Στυγός σε "ενεργό ύδωρ της συμπαντικής μνήμης". Όπως πολύ σωστά γνωρίζουν διαχρονικά όλοι οι λαοπλάνοι απατεώνες, οι μισές αλήθειες, η άνευ νοήματος πολυλογία ("Ορκίζομαι στην συμπαντική συνειδητότητα και νομοτέλεια ως μονάδα στην ένωση όλων των ιερών ψυχών όπου η δύναμη τους είναι το κοσμικό πυρ") , η ανάπτυξη και η εκμετάλλευση των ανθρώπινων ελπίδων και φοβιών, η διαστρέβλωση της έμφυτης κοινωνικότητας και ομαδικότητας, η πονηρή διαχείριση της ψυχολογίας της μάζας και άλλα τρικ καταφέρνουν να μετατρέπουν ένα μεγάλο μέρος των ανθρώπων σε άμυαλα Ζόμπι που ακολουθούν εντολές, είτε αυτές ονομάζονται "ελλάνια αξιακά πρωτόκολα", είτε πηδάλιον της εκκλησίας, είτε κομματική γραμμή είτε άλλα πολλά. Η ουσία δεν έγκειται φυσικά στην διαφοροποίηση του βαθμού "γραφικότητας" αλλά στην κοινή γραμμή που διατρέχει όλα αυτά τα φαινόμενα. Εξάλλου η διαφορά μεταξύ επίσημων πολιτικών σωτήρων, ατακαδόρων ευκολιών που χαιδεύουν πρόστυχα τα αυτιά των ηλιθίων τύπου Λαζόπουλου, και εν τέλει του Σώρρα είναι διαφορά μεγέθους όχι τάξης.  Κάπως έτσι είναι κωμικοτραγικό που τα εξίσου γραφικά τις περισσότερες φορές ΜΜΕ κράζουν τους γραφικούς Σωρρικούς, ενημερώνοντας ψευδώς τους υπολοίπους αποχαυνωμένους νεοέλληνες πως οι Ελλάνιοι οπαδοί "ορκίζονται στον Δία" (γιατί μια εκδοχή του -οι Θεοί να τον κάνουν τέτοιο- "όρκου" περιείχε αναφορά στον Δία), ή πως "ζητάνε την βοήθεια του Δωδεκαθέου", ταυτίζοντας έτσι (μάλλον όχι τυχαίως) στα μάτια των αμέτοχων και άσχετων τρίτων την Ελλάνια παράνοια και γραφικότητα με τους όντως πολυθεϊστές. Ταυτόχρονα, εντέχνως, συσχετίζουν αυτό το άσχετο γεγονός, με την αίτηση της Gucci για την Ακρόπολη, πάλι σε μια προφανή προσπάθεια υποβάθμισης του αξιακού στάτους του μνημείου από τους οδοστρωτήρες του οικονομισμού και της εξαφάνισης κάθε υψηλής αξίας, κάθε δυνητικού συμβόλου μη εξομοίωσης με το κυρίαρχο πρότυπο. Βέβαια, στην όλη αυτή διαδικασία ο Σώρρας έχει λάβει τζάμπα άπειρη διαφήμιση, ενώ πχ κανένα ΜΜΕ δεν ασχολήθηκε με μια εορταστική εκδήλωση όπως τα Φαλληφόρια ώστε να διαπιστώσει και αυτό και οι αναγνώστες/θεατές του τι πραγματικά πιστεύουν και πράττουν οι πραγματικοί "οπαδοί του 12θεου" και τι λένε αυτοί για τους Gucci και λοιπούς.

Αντιθέτως, όλα τα ΜΜΕ και για αρκετό διάστημα πριν την ημερομηνία εκδήλωσης αναφέρονται με πολύ καλά λόγια στην αμερικανοφερμένη "παρέλαση των ζόμπι" (Zombie Athens Walk) που θα πραγματοποιηθεί αυτό το Σάββατο στις ίδιες πάνω κάτω περιοχές, που έγιναν και τα παραπάνω.

"Όπως δηλώνει στο ΑΠΕ ο διοργανωτής του «zombie athens walk», Τάσος Παπαναγιώτου «πρόκειται για μια πορεία τεράτων που εδώ και τρία χρόνια ξεκινάει από το Σύνταγμα, όπου ζόμπι και πλάσματα τρομακτικά, ακούνε το κάλεσμα του zombie thriller party, κατηφορίζουν την Ερμού περνούν από το Θησείο, το Μοναστηράκι και καταλήγουν στο πάρτι που ετοιμάζουμε, το οποίο φέτος θα γίνει στον Κεραμεικό»."

Όσον αφορά την καθ' αυτή εκδήλωση ως προϊόν της σύγχρονης pop κουλτούρας που βρίσκει διασκέδαση σε κάθε τι άσχημο, νοσηρό  και αρνητικό των θετικών της ζωής δεν θέλω να επεκταθώ (τα Morbid fascination φαινόμενα στην σύγχρονη κουλτούρα και εποχή έχουν μελετηθεί αρκετά από ψυχιάτρους και άλλους επιστήμονες όπως επίσης και τα αποτελέσματα της αισθητικής εξοικείωσης με την ασχήμια, την βία, τον φόβο κτλ). Εφόσον, από την άλλη αποτελεί διέξοδο για κάποιους ανθρώπους να διασκεδάσουν δεν έχω πρόβλημα, όμως, η σημειολογία δεν πρέπει να μας διαφεύγει. Οι αριθμοί, η διαφήμιση, η πρόσβαση, είναι ενδεικτικοί των κοινωνικών συσχετισμών, των αξιών, της πορείας ενός ολόκληρου πολιτισμού από τις γόνιμες πηγές στην στειρότητα και τον θάνατο.

Από μια ιερή πομπή, λατρευτική εκδήλωση των ζωοοποιών, γονιμικών οντολογικών καταστάσεων, διαμέσου της γραφικότητας με ψέμματα και ελπίδες, στην άνευ ουσιαστικού νοήματος πομπή των ζόμπι και την διαφήμιση και εορτασμό της ασχήμιας και της νοσηρότητας λίγα μόνο μέτρα δρόμος. Η σημερινή κυρίαρχη ιδεολογία αλλά και οι κοινωνικοί αυτοματισμοί επιβάλλουν τα πρώτα να θάπτονται και να αποκρύπτονται, τα δεύτερα να προβάλλονται συνεχώς και με τέτοιο τρόπο ώστε να απαξιώνονται τα πρώτα πριν ανακαλυφθούν, και τα τρίτα να διαφημίζονται και να επιδιώκονται. Επιχειρείται δηλαδή (έχει πραγματοποιηθεί αιώνες τώρα αλλά λέμε...) η πλήρη μετάβαση του ανθρώπου από την ένθεη ιερή οργανικότητα, την φυσικότητα και την ολιστική ύπαρξη, στην άσκοπη εκτόνωση που παγιδεύει τις κοινωνικές (συνήθως νεανικές) δυνάμεις σε μηδενιστικές, σχετικιστικές, αδιάφορες ασχολίες, πρακτικές και στάσεις. Τα ίδια τα μέσα που σε κάθε περίπτωση θα προσπαθήσουν να υποβαθμίσουν τα πρώτα, θα σπρώχνουν προς τα δεύτερα, φαινόμενο σε πλήρη εκδήλωση σε όλες τις δυτικές κοινωνίες. Η πορεία των ζόμπι δεν αποτελεί παρά μια συμβολική κατάληξη όλων αυτών των φαινομένων. αφού τα ζόμπι οποιουδήποτε είδους είναι το χρησιμότερο έμψυχο (περίπου) υλικό σε μια παγκοσμιοποιημένη και απρόσωπα εξουσιαστική κοινωνία η οποία θέλει να κρύβει τον ομοιογενοποιητικό, συνθλιπτικό εξουσιαστικό της μηχανισμό πίσω από αδιαπέραστα πέπλα ψευδεπίγραφης "σοβαρότητας", "ατομικότητας" και "ελευθερίας" συνεχίζοντας την από αιώνες χριστιανική πρακτική του αναποδογυρίσματος των αξιών. Μια κοινωνία που ενδεχομένως νοιώθει πιο άνετα να χλευάσει αυτά που δεν καταλαβαίνει, να ασπαστεί και να ηρωοποιήσει αυτά που την κοροϊδεύουν και εκμεταλλεύονται και να αφομοιωθεί στην μαύρη ανυπαρξία του τάφου.

Προφανώς, η αντίστροφη πορεία, η πομπή από την ανυπαρξία του τάφου, πέρα από τις σειρήνες της γραφικότητας και χλευασμού, προς την αρμονικότητα της ευδαιμονικής ύπαρξης είναι εφικτή. Μόνο όμως για όποιον το θελήσει. Και η θέληση δεν είναι μια ποιότητα που βρίσκεται σε αφθονία ούτε στα ζόμπι ούτε στους μεσσιανιστές παντός τύπου.

ΥΓ: Η παρέλαση των ζόμπι υπό μια άλλη οπτική αποτελεί την χυδαία μετατροπή πανάρχαιων τελετών/πρακτικών λατρείας και τιμής των προγόνων, από τα Ελληνικά Εκάτεια δείπνα μέχρι τις ημέρες των νεκρών των Αζτέκων (η μεξικάνικη Dia de los muertos, που αποτελεί εν μέρει πηγή έμπνευσης της αμερικάνικης ζομποπαρέλασης προέρχεται από εκεί), σε εύπεπτη τροφή του καταναλωτισμού την οποία ξεχέζουν στους δρόμους των πόλεων οι σύγχρονοι κώλοι που δεν διαθέτουν ούτε την μνήμη ώστε να θυμηθούν και να γνωρίσουν από που προέρχονται, ούτε τις ικανότητες ώστε να καταλάβουν που οδηγούνται.
Ως αντίδραση λοιπόν και ενισχύοντας την σημειολογία, αυτό το Σάββατο στην αίθουσα της κοινότητας θα πραγματοποιηθεί ομιλία σχετικά με τα ταφικά έθιμα των προγόνων μας. 

Τα Gucci στην Ακρόπολη ή όταν η πολιτισμική κληρονομιά είναι προϊόν για διαχείριση.

Είναι δυο τρεις ημέρες τώρα που το διαδίκτυο έχει γεμίσει με αναφορές, απόψεις και διαξιφισμούς σχετικά με την αίτηση του οίκου μόδας Gucci, να παραχωρηθεί ο χώρος της Ακροπόλεως (μεταξύ Παρθενώνος και Ερεχθείου) για την πραγματοποίηση Show του οίκου. Ο οίκος σύμφωνα με τα δημοσιεύματα προτίθονταν να κάνει δωρεά ύψος 2εκ. για τις ανάγκες του Υπ.Πο, ενώ θεώρησε καλό να αναφέρει πως θα ξόδευε και ένα ποσό της τάξης των 50εκ για διαφημιστικό χρόνο, χρόνος ο οποίος ταυτόχρονα θα διαφήμιζε το background της εκδήλωσης του οίκου μόδας, δηλαδή την Ακρόπολη. Το ΚΑΣ ομόφωνα απέρριψε την πρόταση (λεπτομέρειες της συνεδρίασης μπορείτε να βρείτε εδώ. Κακώς στην αντιπρόταση αναφέρθηκε το Ολυμπιείο καθώς πρέπει να ισχύει και για εκεί ότι περίπου και για την Ακρόπολη παρά την διαφορά συμβολικού μεγέθους) και αναθέρμανε τις δικτυακές συζητήσεις που είχαν ξεκινήσει προτού βγει η απόφαση απ' όταν μαθεύτηκε η αίτηση του Gucci.

Για το ζήτημα δημιουργήθηκαν αμέσως δύο κυρίαρχα στρατόπεδα τα οποία απλοποιώντας τις ποικίλες διακυμάνσεις τους εκφράστηκαν ως :
-Όχι με τίποτα να μην δοθεί άδεια
-Ναι, γιατί όχι

Το πρώτο στρατόπεδο εν πολλοίς χρησιμοποίησε τα τετριμμένα εθνο-uplifting του στύλ "Ο Ιερός μας βράχος" κτλ, ενώ το δεύτερο τα εξίσου τετριμμένα μεταμοντερνικο-μηδενιστικό-σχετικιστικά του στύλ "και αλλού γίνονται αυτά", "θα πάρουμε κανα φράγκο", "σιγά ποιος θα ορίσει την τέχνη" κτλ.

Ανάμεσα λοιπόν στα διάφορα που διάβασα έτσι όπως τα σταχυολόγησα από τους αντιδικούντες θέλω να κάνω κάποια σχόλια, ώστε να επαναφέρω την εστίαση σε αυτά που προσωπικά θεωρώ σημαντικά, καθώς εκ πρώτης και ανεξάρτητα του τετριμμένου της κάθε ατάκας, επιχειρήματα και των δύο πλευρών μπορεί να είναι βάσιμα. Δυστυχώς όμως μπορεί να είναι και εκτός ουσίας.

UNESCO και παγκοσμιότητα του μνημείου.
Και οι δύο πλευρές, χρησιμοποίησαν τo status του μνημείου ως παγκόσμια κληρονομιά για να υποστηρίξουν την άποψη τους. Από την μια πώς δεν γίνεται ένα τόσο σημαντικό μνημείο να παραχωρείται για κάτι τέτοιο και από την άλλη πως αφού είναι παγκόσμιο και δεν ανήκει αποκλειστικά στους  Έλληνες τι μας τα πρήζουν οι Ελληναράδες με τον Ιερό τους βράχο.

Καλώς και υπάρχει ένα οργανισμός που αναγνωρίζει μνημεία κτλ σε παγκόσμιο επίπεδο ενώ συχνά προβαίνει σε προστατευτικές ή υποστηρικτικές δράσεις για αυτά, δεν θα κάτσω να εξετάσω αν λειτουργεί σωστά, αν όχι και οτιδήποτε άλλο παρεμφερές δεν μας ενδιαφέρει εδώ.
Το θέμα είναι πως το οποιοδήποτε από αυτά τα μνημεία έχει μια αξία ανεξαρτήτως Ουνέσκο ή άλλου παρόμοιου οργανισμού. Αυτή η αξία μπορεί να χωριστεί σε "κληρονομική" αξία και σε συμβολική-ιδεολογική αξία. Ως κληρονομική την αναφέρω όταν υπάρχει μια σχέση (πραγματική η φαντασιακή δεν μας ενδιαφέρει επίσης) μεταξύ του μνημείου-αρχικών δημιουργών και των κληρονόμων-κράτους διαχειριστή. Ως Συμβολική-ιδεολογική αναφέρω την αξία εκείνη που σχετίζεται με ιστορικά-πολιτικά ή ευρύτερα κοινωνικά συμφραζόμενα που καθιστούν το μνημείο ακόμα σχετικό παρά την πάροδο του χρόνου. Φυσικά υπάρχουν και περιπτώσεις "μνημείων παγκόσμιας κληρονομιάς" που δεν έχουν κανένα από τα παραπάνω περιεχόμενα αλλά αναγνωρίζονται ως τέτοια λόγω ιστορικής, αρχαιολογικής ή καλλιτεχνικής αξίας.

Η Ακρόπολη για παράδειγμα ανήκει και στις τρεις κατηγορίες καθώς:
Α. Το νέο ελληνικό κράτος και ο νεοελληνικός λαός θεωρούνται κληρονόμοι των αρχικών δημιουργών του.
Β. Αποτελεί παγκόσμιο σύμβολο κοινωνικό-πολιτικών συμβάντων που όλος ο σύγχρονος Δυτικός πολιτισμός (η και παγκοσμίως βάσει του πνεύματος του Ουμανισμού-Διαφωτισμού) αναγνωρίζει ως καταγωγικά του.
Γ. Φυσικά και έχει καλλιτεχνική, ιστορική, αρχαιολογική αξία.
Αντιθέτως οι Πυραμίδες της Αιγύπτου, δεν έχουν ούτε σύγχρονο κληρονόμο (ίσως ελάχιστες μειοψηφίες της σημερινής Αιγύπτου να θεωρούν εαυτούς ως Αιγύπτιους έχοντες σχέση με τον αρχαίο λαό), ούτε και αποτελούν κάποιο γενικώς αναγνωρισμένο παγκόσμιο ιδεολογικό σύμβολο όπως η Ακρόπολη.

Άμεσα από τα παραπάνω μπορούμε να υποθέσουμε πως σε ορισμένες περιπτώσεις ενδέχεται να έχουμε διάσταση απόψεων μεταξύ των εμπλεκομένων μερών. Δηλαδή άλλο να θέλουν οι κληρονόμοι, άλλο οι διαχειριστές (πχ κράτος) και άλλο οι συμβολικώς ενδιαφερόμενοι (όπου και εκεί άλλο ο έκαστου συμβόλου ενδιαφερόμενος πχ αρχιτέκτονας, ιστορικός κτλ). Αναγκαστικά λοιπόν, σε αυτή την περίπτωση για να μπορούμε να συνενοούμαστε θα έπρεπε να έχουμε μια αξιολογική κατάταξη του αν μη τι άλλο ηθικού πλεονεκτήματος (προβάδισμα στην απόφαση) της μίας ή της άλλης κατηγορίας.
Προσωπικά, για παράδειγμα, πρώτα θα έδινα ηθικό προβάδισμα για οποιαδήποτε απόφαση στον κληρονόμο, μετά στον διαχειριστή και μετά στον απόμακρο συμβολικώς ενδιαφερόμενο. Η άποψη μου μπορεί να άλλαζε μόνο όταν προέκυπτε με κάποιο τρόπο διάσταση κάποιου μέρους με τον ουσιαστικό ή ιδανικά οριζόμενο ρόλο του σε σχέση με το μνημείο. Εν τάχει, αν πχ οι κληρονόμοι ήταν ουσιαστικά πιο άσχετοι με το μνημείο απ' ότι οι συμβολικώς ενδιαφερόμενοι, η πχ αν ο διαχειριστής για κάποιο λόγο πολιτικών αλλαγών αποφάσιζε -εν αντιθέσει με την θέληση των υπολοίπων - να κάνει κάτι καταστροφικό (Πχ πολιτική κυριαρχία ISIS στην Παλμύρα).
Στην συγκεκριμένη, όμως, περίπτωση δεν μπορώ παρά να υποθέσω (εύλογα) μια κοινή τοποθέτηση όλων των παραπάνω έναντι του θέματος "επίδειξη μόδας στην Ακρόπολη".

Κάπως έτσι, η αναφορά της παγκοσμιότητας ώς επιχείρημα για να δοθεί η άδεια με ταυτόχρονη ηθική υποβάθμιση οποιουδήποτε άλλου παράγοντα εκ των ανωτέρω με αληθή ή αναληθή επιχειρήματα (αδιάφορο) πχ "αφού οι νεοέλληνες δεν σέβονται οι ίδιοι την κληρονομιά τους τι μιλάνε" και άλλα σχετικά δεν μπορώ να καταλάβω τι ρόλο μπορεί να εξυπηρετεί πέρα του ιδεολογικού αυνανισμού αυτού που την εκφράζει (δηλαδή απλά παπαγαλίζω την μόνιμη εθνοαξιακο-μηδενιστικοσχετικιστική μου στάση ως "προοδευτικός").

Ο Ρουβάς Ηρώδειο = Gucci Ακρόπολη

Κατ' αντιστοιχία με τα παραπάνω είδα και εξισώσεις τέτοιου τύπου με περιεχόμενο που μάλλον υπονοεί πως αφού είμαστε μπαγλαμάδες τι μας πείραξε ο Gucci και το παίζουμε ιστορία, επιχείρημα το οποίο επίσης αδυνατώ να κατανοήσω, πέρα της βλακώδους εξίσωσης που περιέχει.Ας εστιάσουμε λοιπόν, όπως και ο νόμος στον "χαρακτήρα" του μνημείου.
Ποιος ο χαρακτήρας του Ηρωδείου; Το λέει η λέξη, ήταν ένα ωδείο, ένας χώρος δηλαδή όπου παρουσιάζονταν/εκτελούνταν μουσικά (για την αρχαιότητα αυτό σημαίνει μέλος, λόγος, κίνηση/χορός) δρώμενα. Τι ήταν η Ακρόπολη; Το θρησκευτικό και πολιτικό συμβολικό κέντρο της πόλεως των Αθηναίων. Τι είναι ο Ρουβάς; Τραγουδιστής. Τι έκανε στο Ηρώδειο; τραγούδησε. Τι είναι ο Gucci; Τι θέλει να κάνει στην Ακρόπολη; Νομίζω με αυτόν τον απλό τρόπο εύκολα βγάζουμε συμπέρασμα.
Πέραν αυτού, σήμερα, όπως και στην αρχαιότητα φαντάζομαι πως δεν ήταν όλες οι παραστάσεις εξίσου καλές ούτε οι ηθοποιοί, τραγουδιστές κτλ εξίσου ικανοί. Φαντάζομαι επίσης πως συχνά η αξία των πρώτων και η ικανότητα των δεύτερων δεν θα ταυτίζονταν πάντα με την κρίση του κοινού όπως και τώρα. Δεν θα πρέπει δηλαδή ξαφνικά να αναγορευτώ εγώ η το ΚΑΣ σε κριτικό τέχνης και να αποφανθώ για την χρήση του μνημείου βάσει της αντικειμενικής ή υποκειμενικής καλλιτεχνικής αξίας  του ενδιαφερόμενου αλλά όπως φάνηκε πρίν, βάσει του είδους χρήσης. Οπότε, και υπό αυτή την διάσταση πάλι δεν βλέπω γιατί ένα τέτοιο επιχείρημα να δρά υποστηρικτικα για την πασαρέλα στην Ακρόπολη, και ξανά το τοποθετώ στην ίδια σφαίρα με τα παραπάνω δηλαδή ώς εθνομαζοχιστική μηδενιστική έκφραση (γιατί αλλιώς θα έπρεπε να ήταν ο πράττων την εξίσωση περισσότερο κατακριτικός έναντι της όποιας χρήσης όχι λιγότερο).

Οικονομισμός και αξίες. 

Τα καλύτερα βέβαια τα διάβασα όταν στα επιχειρήματα μέσα, εισέβαλαν οι "αγορές", δηλαδή τα χρήματα που ο ιδιωτικός οίκος μόδας θα "δώριζε" (σύμφωνα με τον νόμο δεν μπορεί να υπάρχει παραχωρήσει από άμεση ανταποδοτικότητα)  προς πολιτισμική αξιοποίηση στο δημόσιο και την έμμεση διαφήμιση που θα γίνονταν στο μνημείο και στην χώρα. Εδώ βρήκα μερική ταύτιση και δεξιών νεοφιλελέρων αλλά και αριστερό-κουλτουριάρηδων (και δεν μου κάνει εντύπωση αφού εν τέλει....το ίδιο Zeitgeist ζούμε όλοι).
Αν υποθετικά, όμως,  θέλουμε να το δούμε έτσι ας επαναλάβουμε την πρόταση της εταιρίας. 2εκ. δωρεά σε βάθος 5 χρόνων και έμμεση διαφήμιση 50εκ περίπου λόγω της διαφημιστικής τους καμπάνιας που θα παίξει Background τον Παρθενώνα από την 15λεπτη εικονοληψία του σόου. Μάλιστα. Δηλαδή: το-απαραίτητο-για-την-καμπάνια- Ιερό-μνημείο-που-όλοι-σεβόμαστε κοστολογείται στην πρόταση στο 4% των συνολικών εξόδων της διαφήμισης....Και καθόμαστε και το σκεφτόμαστε πως θα μας δώσουν 2εκ αντί να τους πούμε άμεσα να πα να ^&@%$#&^@; Είμαστε σοβαροί; Επίσης είμαστε σοβαροί όταν ακούμε στην πρόταση (η αποδεχόμαστε και το χρησιμοποιούμε ως επιχείρημα) πως ένα μνημείο σαν την Ακρόπολη (Ουνέσκο, παγκόσμιο σύμβολο και μπλα μπλα τα είπαμε) χρειάζεται την έμμεση διαφήμιση του οίκου μόδας; Ε να τους πληρώσουμε εμείς τότε μπας και φανεί λίγο ο Παρθενώνας πίσω από τα walking dead της πασαρέλας (αλήθεια γιατί βάφουν όλα τα μοντέλα σαν ζόμπι τα τελευταία χρόνια;). Απλά ντροπή και ευτυχώς που θίχτηκε και κατ' αυτόν τον τρόπο, δηλαδή ώς εξευτελιστική, η πρόταση μέσα στην συνεδρίαση του ΚΑΣ.

Το πρόβλημα εδώ, είναι πως στα μυαλά των περισσοτέρων δεν υπάρχει ιεράρχηση των αξιών με αποτέλεσμα λόγω της αλλοτρίωσης που έχει επιφέρει ο οικονομισμός, η συμβολική ή άλλη "άυλη" αξία ενός μνημείου να μπορεί να συγκριθεί η και ακόμα και να έπεται των μετρήσιμων χρηματικών αξιών των αγορών, εμπόρων, διαφημιστών κτλ. Ειδικά σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης φαντάζει πολύ εύκολα να γίνουν τέτοιες ηθικές και αξιακές εκπτώσεις. Κάτι τέτοιο, όμως απλά θυμίζει την περίπτωση κάποιου άρρωστου ναρκομανή, που για να βρει την δόση του πουλάει το τελευταίο πχ ενθύμιο της νεκρής μάνας του. Αυτός είναι ένας άρρωστος άνθρωπος και εν μέρει μπορεί να δικαιολογηθεί, οι προβάλλοντες το οικονομικό επιχείρημα για "ενοικίαση" της Ακρόπολης τι δικαιολογία έχουν για την ηθική τους κατάπτωση;

Ομοίως, είναι εντελώς τρέλα να υποστηρίζεται πως ο Παρθενώνας έχει ανάγκη διαφήμισης από τον όποιο Γκούτσι. Αποδεχόμενοι κάτι τέτοιο, ξανά υποβαθμίζουμε την αξία ενός τέτοιου μνημείου έναντι μιας οποιασδήποτε εταιρίας ή "αξίας" των σημερινών αγορών. Εφόσον σκεφτόμαστε έτσι, προφανώς είμαστε μέρος του προβλήματος που καταλήγει στο να μην έχουν τα κράτη-διαχειριστές τα οικονομικά μέσα να συντηρήσουν τα σημαντικότερα μνημεία τους αλλά αυτά να μπορούν να τα διαθέσουν οι πολυεθνικές εταιρίες.

Σε έναν ουτοπικό κόσμο.

Από την αντιπρόταση που ακούστηκε στο ΚΑΣ για παραχώρηση του ναού του Ολυμπίου Διός  αντί της Ακροπόλεως γίνεται εμφανές πως ακόμα και εν μέσω αυτών που πήραν την κατά τα άλλα ορθή ομόφωνη απόφαση υπάρχει πρόβλημα. Για το Ολυμπιείο δεν γίνεται παρά να ισχύει βάσει λογικής ότι και για την Ακρόπολη παρά την εμφανή διαφορά συμβολικού μεγέθους. Το ότι υπήρξε τέτοια αντιπρόταση δείχνει πως για κάποιους το status Ακρόπολη δεν αποδίδεται βάσει αντικειμενικών κριτηρίων αλλά βάσει ενός πλέγματος ή συμπλέγματος άλλων πραγμάτων, όπως ο εθνο-uplifting συμβολισμός που ανέφερα στην αρχή. Κατ' αυτόν τον τρόπο τα όποια σωστά επιχειρήματα περί μη διάθεσης της Ακροπόλεως εξανεμίζονται αφού ο εκφραστής τους δεν τα υποστηρίζει βάσει μιας ολοκληρωμένης ιδεολογικής πρότασης και αντίληψης αλλά εθιμοτυπικά ή από φόβο έναντι των αντιδράσεων. Αντιδράσεις οι οποίες στην πλειοψηφία τους θα προέλθουν (όπως και προήλθαν) από ένα ετερογενές πλήθος του λαού που ούτε αυτός κατέχει ούτε την ορθή αντίληψη πόσο μάλλον το ηθικό ανάστημα υποστήριξης τους. Γιατί όπως έγραψε και ένας φίλος είναι εντελώς τρελό ο ίδιος λαός που σε πλήθος εκφράσεων του καθημερινά αποδεικνύει την απαξίωση του έναντι της κληρονομιάς του να μαίνεται ξαφνικά για την πιθανότητα παραχώρησης της Ακρόπολης. Αυτό βέβαια δεν αλλάζει το γεγονός πως το αντανακλαστικό λειτούργησε προς την σωστή κατεύθυνση, δεν σημαίνει, όμως, και πως υπάρχει ελπίδα, με τα σημερινά δεδομένα, ανάπτυξης μιας σωστής σχέσης, άποψης, με τα μνημεία μας.

Σε έναν ουτοπικό, λοιπόν, κόσμο που τα πράγματα θα βρίσκονταν σε λειτουργική ισορροπία τι θα συνέβαινε.
Θα υπήρχε ταύτιση κληρονόμων, διαχειριστή, συμβολικής αξίας και χρήσης. Δηλαδή ο κληρονόμος λαός θα ήταν και διαχειριστής και θα κατανοούσε και αξιοποιούσε το όποιο κληροδότημα με τον ίδιο ουσιαστικό τρόπο που αυτό παραδόθηκε. Στην περίπτωση μας δηλαδή, οι νεοέλληνες θα ήταν Έλληνες και θα αντιμετώπιζαν την Ακρόπολη πρωτίστως ως το θρησκευτικό κέντρο της πόλεως των Αθηναίων. Έτσι θα δικαιούνταν ηθικά να είναι οι ίδιοι που θα λάμβαναν τις αποφάσεις για την λειτουργία του.
Σε αυτή την περίπτωση θα μπορούσαν και θα έπρεπε να το αξιοποιούν μόνο για θρησκευτικές εκδηλώσεις, όπως για παράδειγμα για εορτασμό των Παναθηναίων, φύλαξη ιερών κειμηλίων κτλ
Όπως και οι πρόγονοι τους θα καταλάβαιναν πως το δημόσιο συμφέρον συχνά εναρμονίζεται με το ιδιωτικό και πώς υπάρχουν τρόποι οι οικονομικές αξίες να μην αντιτίθενται στις άλλες ανώτερες αλλά να συνεπικουρούν ως υλική υποστήριξη. Θα μπορούσε δηλαδή ο όποιος Γκούτσι να επιτυγχάνει την "διαφήμιση" του φτιάχνοντας τα ρούχα για μια επίσημη πομπή όπως τα Παναθήναια σαν χορηγός, η απλά να του δίνεται το δικαίωμα αναφοράς σε ένα τιμητικό ανάθημα, αν είχε προσφέρει κάτι σημαντικό υπέρ της Πόλεως. Επίσης ο κάθε Γκούτσι σε αυτή την περίπτωση θα θεωρούσε τιμή του να συμμετέχει σε κάτι τέτοιο και όχι ο Παρθενώνας τιμή του που θα κάνει guest εμφάνιση στο 15λεπτο βίντεο του οίκου μόδας.

Δυστυχώς, όμως, η σημερινή κατάσταση απέχει πολύ από μια "ουτοπική" όπως η παραπάνω με αποτέλεσμα να παρακολουθούμε, συχνά ανίκανοι να επηρεάσουμε, το πώς η νεοελληνική κοινωνία δρα, αντιδρά και κατανοεί την θέση της έναντι των μνημείων κάποιων "άλλων" που θέλουμε και δεν θέλουμε να ταυτίζουμε με εμάς παρά την άβυσσο που μας χωρίζει στον τρόπο σκέψης, στις αξίες, στην συμπεριφορά. 

Φαλληφόρια - Για την ζωή που δεν γνωρίζει ήττα.

 

Από πλήθος ιστορικών μελετών είναι ευρέως γνωστό, και πια διαδεδομένο και εκτός των κύκλων των ειδικών, πως ο χριστιανισμός απο όταν επιβλήθηκε στον ελληνορωμαϊκό κόσμο κατέστρεψε μεγάλο μέρος των υλικών μνημείων του προγενέστερου πολιτισμού. Κατάφερε έτσι να κατοχυρώσει την πρώτη θέση στην κατηγορία των αντιπολιτισμών, θέση την οποία εύκολα διατηρεί μέχρι και την σημερινή έξαρση του ισλαμικού φονταμενταλισμού τύπου ISIS που λόγω μικρότερης γεωγραφικής κλίμακας και πολιτικής υποστήριξης μοιάζει απέναντι του σαν το μικρό αδύναμο αδελφάκι το οποίο πασχίζει να καταλάβει την πρωταθλητική θέση του πρώτου διδάξαντος.

Παρόμοια καταστροφή αναγνωρίζουν κάποιοι πιο φιλοσοφημένοι πως συνέβη στους διανοητικούς και ηθικούς τομείς, δηλαδή σε πράγματα που έχουν να κάνουν με αρχές και αξιακά συστήματα, για τα οποία ο χριστιανισμός αποτέλεσε επίσης την μεγάλη αντιστροφή, το σκοτεινό αντι-είδωλο.
Αυτή, όμως, η καταστροφή, την οποία μετά από αιώνες κυριαρχίας κατόρθωσε να επιφέρει πληρέστερα η εν λόγω θρησκεία, σίγουρα είναι η καταστροφή του φαντασιακού και του φυσιολογικού ψυχολογικού υποβάθρου του ανθρωπίνου όντος, όπως αυτό προκύπτει αβίαστα από τις φυσικές αλλά και θεϊκές διεργασίες που αναδύονται κατά την διαδικασία εκδήλωσης της ζωής. Εδώ, στο πεδίο αυτό, δεν υπάρχουν ερειπωμένα υλικά μνημεία ή κατακερματισμένα μνημεία λόγου να ανασυστήσουν την προτέρα κατάσταση. Τα σημάδια της ερήμωσης βρίσκονται μόνο μέσα στις ανθρώπινες ψυχές και τους νόες και μπορούν να γνωστοποιηθούν εξωτερικά μόνο μέσα από τις συμπεριφορές αυτών που υπέστησαν την ερημοποίηση.

Καταδικάζω τον Χριστιανισμό. Εγείρω εναντίον του Χριστιανισμού τη δριμύτερη κατηγορία που δέχτηκε ποτέ. Είναι για μένα η πιο μεγάλη διαφθορά που μπορεί να διανοηθεί το ανθρώπινο μυαλό... δεν άφησε τίποτε άθικτο με τη διαφθορά της· μετάτρεψε κάθε αξία σε μη αξία, κάθε αλήθεια σε ψέμα, κάθε ακεραιότητα σε ποταπότητα της ψυχής. ... Να δημιουργείς μεσ' από την «humanitas» (την ιδιότητα να είσαι άνθρωπος) μια αυτοαντίφαση, μια τέχνη αυτοβεβήλωσης, μια θέληση για ψέματα με οποιοδήποτε τίμημα, μια αποστροφή, μια περιφρόνηση για όλα τα καλά και τίμια ένστικτα! Αυτά είναι μερικά από τα αγαθά του Χριστιανισμού! Ο παρασιτισμός, η μοναδική πρακτική της Εκκλησίας, που ρουφάει, με το ιδανικό της αναιμικότητας, της «αγιότητας», όλο το αίμα, όλη την αγάπη, όλη την ελπίδα για ζωή· το επέκεινα, ως θέληση για άρνηση κάθε πραγματικότητας· ο σταυρός, ως αναγνωριστικό σημάδι για την πιο υποχθόνια συνωμοσία που υπήρξε ποτέ εναντίον της υγείας, της ομορφιάς, ο,τιδήποτε καλοφτιαγμένου, εναντίον του θάρρους, του πνεύματος, της καλοσύνης της ψυχής, εναντίον της ίδιας της ζωής... Νίτσε, ο Αντίχριστος

Ένα καλό παράδειγμα τέτοιας αντιστροφής, διαστρέβλωσης και τελικά καταστροφής του φαντασιακού και ψυχολογικού υποβάθρου του ανθρώπου είναι ο εξοβελισμός, η καταδίκη και δαιμονοποίηση (με την αρνητική έννοια) της σεξουαλικότητας, δηλαδή της σωματοποιημένης και υλικής έκφρασης του Ερωτα και των άλλων δημιουργικών αιτιών και κατά συνέπεια των άμεσων και έμμεσων απορροών αυτού, μέχρι και των μεταφυσικών και πνευματικών του αντηχήσεων, όπως αυτές εκφράζονται μέσω συμβολισμών, τελετουργιών και δρωμένων.


Κάπως έτσι, η σεξουαλική πράξη, ή ακόμα και η συμβολική εικόνα ενός φαλλού, για αυτούς που έχουν υποστεί την φαντασιακή και ψυχική καταστροφή προκαλεί διάφορες αντιδράσεις (που όπως είπαμε επιτρέπουν την γνωστοποίηση και ερμηνεία της ερημοποίησης τους), απο παιδικά χάχανα στην καλύτερη περίπτωση, μέχρι και την ανάδειξη φοβιών και πουριτανικής "ηθικής" ή και την πρόκληση επιθετικών αντιδράσεων στην χειρότερη. Ο εσωτερικά η εξωτερικά εκφραζόμενος ατομικός λόγος για αυτές τις αντιδράσεις σπάνια αντιπροσωπεύει την πραγματική αιτία που ο καθένας αδυνατεί να αποδεχθεί την φυσιολογικότητα είτε της πράξης είτε του συμβόλου. Από τις φεμινάζι και τους μιμητικούς χιμπατζήδες του Politically correct μέχρι και τους φονταμενταλιστές χο (και όχι μόνο) προστάτες της κοινωνικής ηθικής, η ουσία παραμένει στα αρχικά αίτια της εσωτερικής καταστροφής δηλαδή στην διαστρέβλωση και δαιμονοποίηση που επέβαλε και πέτυχε ο χριστιανισμός. Αυτό είναι το σημείο κοινής επαφής όλων τους, ανεξαρτήτως των επιμέρους "ιδεολογικών" διαφορών.

Συμμετοχή στις παραπάνω κατηγορίες έχουν ακόμα και όψιμοι "αρχαιολάτρες", οι οποίοι εξίσου αδυνατούν να αποφύγουν την ερημοποίηση του φαντασιακού και της ψυχο-νοητικής διάστασης, στην οποία τους καταδίκασε η χριστιανική/μοντέρνα ανατροφή. Έτσι, και αυτοί συχνά προτιμούν (όταν δεν αντιδρούν ευθέως) να παραβλέπουν τις παραδοσιακές πτυχές που έχουν να κάνουν με τέτοια δύσκολα θέματα. Η νύχτα, οι φαλλοί, το αίμα, και πλήθος άλλων φυσικών εκδηλώσεων, πραγμάτων και συμβόλων τρομάζουν και προκαλούν εκφράσεις αντίδρασης που ερμηνεύονται, όχι κατά πως θα ήθελαν να τις δικαιολογήσουν οι κάτοχοι τους, αλλά όπως στην πραγματικότητα είναι. Όπως τα υλικά μνημεία είναι τα πρώτα θύματα της επίθεσης αλλά και τα πρώτα ευρήματα χρήσιμα για την όποια επανακάλυψη, ενώ οι ψυχονοητικές καταστροφές οι τελευταίες και τα απομεινάρια τους τα πιο δύσκολα να συλλεχθούν, κατανοηθούν και ανασυσταθούν, αντίστοιχα και η οποιαδήποτε πορεία αποχριστιανοποίησης του εσωτερικού κόσμου ξεκινά από την ιστορική γνώση (το εύκολο) και καταλήγει (σπάνια) στην πλήρη επανακάλυψη του φαντασιακού.



Δυστυχώς, λοιπόν, από τις ελληνικές φαλληφορίες και τον Διόνυσο, τις ερμαϊκές ιθυφαλλικές στήλες και τα ρωμαικά Tintinnabulum ή την λατρεία του Fascinus (απ' όπου και το σημερινό αγγλικό Fascinate: γοητεύω, έλκω το ενδιαφέρον), από τις εστιάδες ιέρειες της Ρώμης μέχρι και το σημείο - Lingam - του Shiva και τις φαλλικές εορτές στην Ιαπωνία, ο πλήρης νοηματικός και ψυχο-νοητικός πλούτος (για να μην αναφερθώ στον έμπρακτα θρησκευτικό-θεολογικό αντίστοιχο πλούτο) του πολυθεισμού παραμένει όχι μόνο απροσπέλαστος, αλλά και συχνά διωκόμενος από την πλειοψηφία των σημερινών ανθρώπων (άθελα τους στην πλειοψηφία), οι οποίοι ώς άλλα αυτόματα αντιδρούν βάση της χριστιανικής τους προδιαγραφής.

Επειδή, όμως η ζωή δεν γνωρίζει ήττα και οι γονιμικές δυνάμεις της δεν επιτρέπεται να μένουν στο περιθώριο της ερήμου, αλλά πρέπει ενεργά να εκδηλώνονται προς χάριν της αντιστροφής αυτού του αφύσικου περιβάλλοντος, επείδή εκτός από γονιμική η δύναμη του σημείου του φαλλού είναι και εξόχως αποτροπαϊκή, παρά τα ανωτέρω διαπιστωμένα προβλήματα η Λατρευτική Κοινότητα "Λάβρυς" πραγματοποιεί για τέταρτη συνεχή χρονιά δημοτελή εορτή φαλληφορίας αυτό το Σάββατο 18 Φεβρουαρίου στο ιστορικό κέντρο της Αθήνας, σε μια προσπάθεια γονιμοποίησης του ερημοποιημένου φαντασιακού, σε μια προσπάθεια αποτροπής της περαιτερω ερημοποίησης.

Όσοι ενδιαφέρονται να συμμετέχουν περισσότερες πληροφορίες εδώ: https://www.facebook.com/phalleforia/ και στην εκδήλωση εδώ : https://www.facebook.com/events/1701967343447092
Όσοι παραμένουν δέσμιοι της ερήμου ξέρουν τι έχουν να λαμβάνουν από εμάς....:-)