Επιστρέφοντας στην Αθήνα πριν λίγες ημέρες, ακριβώς μετά την βροχόπτωση, μέσω της περιφερειακής οδού ( Υμηττού ), είχα την τύχη να δώ από ψηλά την Αττική χωρίς το εμφανές καυσαέριο που κατεβάζει τα πέπλα, μιας και η πρόσφατη βροχή είχε καταφέρει τουλάχιστον για λίγο να ξεπλύνει την μαυρίλα και την μπόχα μας.
Επειδή είναι λίγες οι περιπτώσεις που η ατμόσφαιρα στον Αττικό ουρανό έχει αυτή την διαύγεια είναι λίγες και οι φορές που οι Αθηναίοι κατανοούμε αισθητικά το πού ζούμε, αν βεβαίως σταθούμε να παρατηρήσουμε.
Παλαιότερα διασκέδαζα αφάνταστα με τις νουβέλες του Tom Robins*, στις οποίες οι ευρηματικότατες, τρελές και παλαβές, συχνά ακατανόητες παρομοιώσεις του είναι από τις αγαπημένες μου στιγμές όταν διαβάζω τα έργα του. Όμως ενώ πάντα με διασκέδαζαν, παρέμενα με την απορία πως γίνεται να σκεφτεί κάποιος τέτοιες παλαβομάρες για να παρομοιάσει καταστάσεις, χρησιμοποιώντας τόσο άσχετα και ασύνδετα, ανομοιογενή αντικείμενα. Και τί φαντασία χρειάζεται για κάτι τέτοιο.
Ε λοιπόν, εκεί που κοίταγα την Αττική από ψηλά, με τέλεια ορατότητα και τα σύννεφα να κάνουν παιχνίδια με τον ήλιο, είχα μια σπάνια και πολύ ζωντανή έκλαμψη και επιτέλους κατάλαβα και τον Robins. Γιατί η Αθήνα, από εκεί μου έμοιαζε σαν μια γιγάντια μυκητίαση, σαν ψώρα, ένα έκζεμα στον δέρμα της όμορφης Αττικής. Ευτυχώς το αυτοκίνητο που διέσχιζε γοργά την οδό σαν χελιδονόψαρο τον καιρό της αναπαραγωγής :-) μπήκε στο τούνελ και έσβησε και η παρομοίωση.
*ο οποίος απάντησε με τον παρακάτω φανταστικό τρόπο σε πρόσφατη ερώτηση δημοσιογράφου για το το τι σκοπεύει να κάνει μετά την συγγραφή του τελευταίου «παιδικού» του έργου για την μπύρα.
«Not my problem. I've decided to take advantage of outsourcing. My next novel will be written by a couple of guys in Bangalore.»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου