Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009

Ένα θαυμαστό βασίλειο



Την τελευταία εβδομάδα του Οκτώβρη, με την ευκαιρία της αργίας αποφασίσαμε με την παρέα να πάρουμε άδεια και να εκστρατεύσουμε στην Ελληνική ύπαιθρο. Τελικά αποδείχτηκε μια πολύ καλή επιλογή, λόγω εποχής και λόγω των ιδιαιτέρων καιρικών συνθηκών - πρόσφατες βροχές και ηλιοφάνεια - για να επανεκτιμήσουμε τον πλούτο της Ελληνίδας γής.

Φτάνοντας στον προορισμό, ξεκινήσαμε την καθιερωμένη πια αναζήτηση τροφής, ως σύγχρονοι τροφό-συλλέκτες, και σε σύντομο διάστημα, όχι περισσότερο των 3 ωρών ανταμειφτήκαμε με τα της φωτογραφίας.



Η ευκολία με την οποία έγινε αυτό, μας οδήγησε σε αστεϊσμούς του τύπου.
«Ρε έχετε δει την εκπομπή εκείνη στο Σκάι με κάτι τύπους που τους αφήνουν σε διάφορες περιοχές και πρέπει να επιζήσουν με ότι βρουν;»
«Α ναι ναι»
«Μπα, αφού δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση τι είναι αυτό;»
«Ε είναι κάτι σαν ντοκυμαντέρ όπου δείχνουν διαφορές τεχνικές ανάλογα με την περιοχή για την εύρεση τροφής κτλ. Στις περισσότερες περιπτώσεις ίσα ίσα βρίσκουν κάτι να φάνε παρά το ότι τα άτομα είναι απίστευτα. Σκεφτόμουν πως αν τους αφήναν εδώ αυτοί θα πάχαιναν από πάνω»
Και πράγματι, φαίνεται πως η Ελληνική ύπαιθρος ακόμα ανταμείβει αυτόν που είναι κοντά της, αν μάλιστα κάποιος έχει και λίγες κότες, κανα κουνέλι, καμιά κατσίκα ή πρόβατο έ είναι άρχοντας. Γιατί δουλεύουμε δεν έχω καταλάβει τελικά ( μάλλον για να πληρώνω το ιντερνετ ).



Το πιο εντυπωσιακό, για μένα τουλάχιστον ήταν το κυρίως πιάτο αφού δεν μου είχε ξανατύχει σε παρόμοια εκδρομή να επικρατούν οι συνθήκες που να ευνοούν τα μανιτάρια. Ε αποζημιώθηκα γιατί γίνονταν χαμός, τόσος που κινδυνεύω να αποκτήσω καινούργιο χόμπι. Αμέσως οι φίλοι ανέλαβαν να μου διδάξουν τα 2-3 τοπικά είδη που γνωρίζουν πως τρώγονται και ξεχυθήκαμε προς αναζήτηση και φωτογραφικό σαφάρι ( η ευκολία ανεύρεσης τροφής τελικά βοηθά την πραγματοποίηση άλλων ασχολιών ).



Γυρνώντας Αθήνα διαπίστωσα πως η φίλη Ηλέκτρα στο μπλογκ της είχε βάλει και αυτή φωτογραφίες μανιταριών, με τα επιστημονικά τους ονόματα παρακαλώ, ζήλεψα άρχισα να ψάχνω κάποια βιβλιαράκια, μπήκα και στο www.manitari.gr ( εξαιρετικό ), έχασα την μπάλα που λέμε, οπότε αποφάσισα να ανεβάσω μόνο τις φωτογραφίες και ελπίζω όποιος ξέρει να μου στείλει μια ταυτοποίηση των ειδών που βρήκα. Ηλέκτρα ακούςςςςςςςςςςςςςς;

Προσωπικά πάντως με εντυπωσιάζει αφάνταστα πως σε ένα πρωινό βρήκαμε τόσα διαφορετικά είδη, σε δύο περιοχές βέβαια μια καμπίσια, μια βουνήσια, οπότε σκέφτομαι για επιστημονικούς – και γαστρονομικούς – λόγους να καθιερώσω αυτήν την εκστρατεία ανεύρεσης μανιταριών.

Στον Κάμπο





















Και στο δάσος
μαζί με τα Ents. Ναι υπάρχουν ακόμα για όποιον θέλει



























































Βέβαια η μαγεία της φύσης, γρήγορα εξαφανίζεται και δεν θα μπορούσε να συμβεί και αλλιώς σε έναν κόσμο , τον σύγχρονο, όπου ακόμα και στο πουθενά, σε ένα πανέμορφο δρυοδάσος, κάποιος μπορεί να δεί τις παρακάτω εικόνες.





Οι οποίες δεν αποδίδουν την πραγματικότητα, αφού σε μια περιοχή 100 μέτρων πρέπει να υπήρχαν χιλιάδες, άδειοι κάλυκες από αυτή την συνομοταξία σύγχρονων οικολόγων ( Οικολόγοι-κυνηγοί ε; ).
Αν έβλεπε κάποιος όλος τους κάλυκες θα νόμιζε πως επιστρέψαμε στον Α’ Παγκόσμιο και προσπαθεί ο ένας στρατός να πάρει το ύψωμα, και όχι πως πρόκειται περί καθημερινών ανθρώπων που ντυμένοι σαν αστακοί και με την τελευταία λέξη της οπλοτεχνικής ανά χείρας προσπαθούν να εξαφανίσουν τα ελάχιστα δείγματα πανίδας, που δεν μας μοιάζουν, από την περιοχή.
Ρε μήπως καλύτερα να οργανώνατε μεταξύ σας σαφάρι, paintball ένα πράγμα αλλά με live ammo να ξεκαυλ@#*@#@ και ησυχάσει και το μέρος; Το κόμμα τι λέει; Δεν οργανώνετε μαζί με τις κυνηγητικές εκδρομές και κάνα κυνήγι του άδειου κάλυκα, του πλαστικού μπουκαλιού, και ταΐσματος των αγριογούρουνων αντί να ταΐζετε με φυσίγγια το χώμα και με νεύρα εμένα.

11 σχόλια:

Ηλέκτρα Βαλάση είπε...
Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.
Ηλέκτρα Βαλάση είπε...

Ναι, ακούω!! : )

Τι ευχάριστη έκπληξη είναι αυτή;

Μόλις άνοιξα την ιστοσελίδα σου και μπροστά μου εμφανίστηκαν λαμπερά χρώματα και ατέλειωτα σχήματα.

Άσε που πλημμύρησε ο τόπος αρώματα!

Πολύ χαίρομαι!

Πανδιων είπε...

Ε, δεν συγκρίνονται οι φωτό με τις δικές σου αλλά ήθελα να μοιραστώ και εγώ το αντικείμενο του θαυμασμού μου.

Help στα ονόματα των μανιταριών περιμένω γιατί μόνο παραδοσιακά ονόματα έμαθα ( τρελομανίτα, αλεποπορδή, κοπρομανίτα και τέτοια χαχααχαα ).

Ηλέκτρα Βαλάση είπε...

Πανδίωνα,

Για να μπορέσω να σε βοηθήσω στην πλήρη ταυτοποίηση των ειδών, θα πρέπει να μου δώσεις κάποια απαραίτητα δεδομένα. Πέρα από τις πολύ καλές φωτογραφίες σου, πρέπει να απεικονίζεται και η κάτω όψη των μανιταριών. Απαραίτητη είναι και η αναφορά βιοτόπου (π.χ δρυόδασος, λιβάδι, αμμώδης θέση, μικτό δάσος με οξιές, έλατα και πουρνάρια, άκρη δρόμου, καμένη θέση, κτλ.), και αν είναι πάνω σε θαμμένο ξύλο ή σε ρίζες. Επίσης μεγάλη σημασία έχει η μυρωδιά, η γεύση, οι διαστάσεις καπέλου και ποδιού και να αναφέρεται αν υπάρχει δαχτυλίδι (και το περιγράφουμε) όταν στη φωτογραφία δεν φαίνεται.

Μπορώ να σε προσανατολίσω και να κάνω υποθέσεις για την ταυτότητα των ειδών χρησιμοποιώντας τα δεδομένα που εσύ μου δίνεις, όμως σε καμία περίπτωση δεν θα συνιστούσα σε κάποιον, ακόμη κι αν το είδος που αναφέρω είναι εδώδιμο, να το φάει.

Φαντάσου ότι από τα 3.000-4.000 περίπου είδη μανιταριών, που έχουν ανακαλυφθεί και περιγραφεί στις χώρες της Ευρώπης, στη χώρα μας είναι γνωστά ως τώρα γύρω στα 2.200 είδη μικρά και μεγάλα, και αρκετά από αυτά μοιάζουν πολύ μεταξύ τους, εδώδιμα και δηλητηριώδη, επομένως, καταλαβαίνεις πόσο εύκολο είναι να μπερδευτεί κανείς όσο έμπειρος κι αν είναι.


Έχουμε λοιπόν και λέμε:

Εικόνα 7. Πιθανόν Armillaria mellea

Εικόνα 14. Macrolepiota mastoidea

Εικόνα 16. Macrolepiota procera var. procera

Εικόνα 21 και 22. Πιθανόν Rhodocollybia butyracea

Εικόνα 31 και 33. Ανήκουν στην οικογένεια Russula, όμως ποιο είδος είναι δεν γνωρίζω να σου πω, καθώς η οικογένεια αυτή περιλαμβάνει πολυάριθμα είδη και πολλά από αυτά μοιάζουν μεταξύ τους.

Εικόνα 32 και 38. Πιθανόν να είναι η Amanita phalloides. Για να είμαστε σίγουροι, θα πρέπει να ξέρουμε αν υπάρχει θήκη στη βάση του ποδιού.
Αξίζει να αναφερθεί ότι η Amanita phalloides ευθύνεται για το 95% των θανάτων από μανιτάρια παγκοσμίως, επομένως, αν ποτέ το συναντήσουμε δεν πρέπει καν να το αγγίξουμε!

Εικόνα 41. Lycoperdon perlatum. Αυτή είναι η αλεποπορδή που ανέφερες πιο πάνω. Το μανιτάρι αυτό είναι φαγώσιμο σε νεαρή ηλικία, όσο το καπέλο είναι λευκό και συμπαγές.


Όσο για την τρελομανίτα που ανάφερες, είναι η Amanita muscaria.: )

Κλείτωρ είπε...

εγώ τα γνωρίζω αλλά με τις τοπικές μας ονομασίες.
Αν δεν είσαι σίγουρος ποιο μανιτάρι τρώγεται βάλτα στο ψαθί μαζί με σαλιγκάρια. Ότι φάει το σαλιγκάρι τρώγεται. Μετά φάε και τα σαλιγκάρια.

ΥΣ την ζαβλακιά (τρελλομανίτα) την ξερένουμε και σε κάποιες γιορτές ρίχνουμε λίγη απο την σκόνη της σε κρασί. Μαινάδες γαρ...

Πανδιων είπε...

"Ότι φάει το σαλιγκάρι τρώγεται. Μετά φάε και τα σαλιγκάρια."

χαχαχαχα Φάτα όλα δηλ.

ΥΓ: Το πρόβλημα με την τρελομανίτα είναι η δοσολογία. Αυτό δεν έχω καταφέρει να βρώ.

Κλείτωρ είπε...

ακριβώς, φάτα όλα, "μήτε σκύψιμο χαμένο" λένε οι τροφοσυλλέκτες.

ΥΓ μην ασχολείσαι αμα δεν ξέρεις αλλιώς μη δεις τίποτα ξωτικά και χάσεις την λαλιά σου. Εμπιστεύσου τον Διόνυσο που γνωρίζεστε καλύτερα και άσε τα περίεργα της Δήμητρας για τους δικούς της λατρευτές. Αλλιώς βρες διδάσκαλο μανιταρά να μαθητεύσεις.

Ηλέκτρα Βαλάση είπε...

Κλείτωρ, χαίρομαι που σε ξαναβλέπω! :)

Κλείτωρ είπε...

είσαι η Ηλέκτρα που σχολιάζει στο μπλογκ μου; Αν ναι κι εγώ χαίρομαι που σε ξαναβλέπω. :)

Ηλέκτρα Βαλάση είπε...

Με θυμήθηκες!

Κλείτωρ είπε...

φυσικά και σε θυμάμαι. Οι σπάνιοι άνθρωποι είναι πολύτιμοι και δεν ξεχνιούνται.