Ένα θαυμαστό βασίλειο

Την τελευταία εβδομάδα του Οκτώβρη, με την ευκαιρία της αργίας αποφασίσαμε με την παρέα να πάρουμε άδεια και να εκστρατεύσουμε στην Ελληνική ύπαιθρο. Τελικά αποδείχτηκε μια πολύ καλή επιλογή, λόγω εποχής και λόγω των ιδιαιτέρων καιρικών συνθηκών - πρόσφατες βροχές και ηλιοφάνεια - για να επανεκτιμήσουμε τον πλούτο της Ελληνίδας γής.

Φτάνοντας στον προορισμό, ξεκινήσαμε την καθιερωμένη πια αναζήτηση τροφής, ως σύγχρονοι τροφό-συλλέκτες, και σε σύντομο διάστημα, όχι περισσότερο των 3 ωρών ανταμειφτήκαμε με τα της φωτογραφίας.



Η ευκολία με την οποία έγινε αυτό, μας οδήγησε σε αστεϊσμούς του τύπου.
«Ρε έχετε δει την εκπομπή εκείνη στο Σκάι με κάτι τύπους που τους αφήνουν σε διάφορες περιοχές και πρέπει να επιζήσουν με ότι βρουν;»
«Α ναι ναι»
«Μπα, αφού δεν βλέπω καθόλου τηλεόραση τι είναι αυτό;»
«Ε είναι κάτι σαν ντοκυμαντέρ όπου δείχνουν διαφορές τεχνικές ανάλογα με την περιοχή για την εύρεση τροφής κτλ. Στις περισσότερες περιπτώσεις ίσα ίσα βρίσκουν κάτι να φάνε παρά το ότι τα άτομα είναι απίστευτα. Σκεφτόμουν πως αν τους αφήναν εδώ αυτοί θα πάχαιναν από πάνω»
Και πράγματι, φαίνεται πως η Ελληνική ύπαιθρος ακόμα ανταμείβει αυτόν που είναι κοντά της, αν μάλιστα κάποιος έχει και λίγες κότες, κανα κουνέλι, καμιά κατσίκα ή πρόβατο έ είναι άρχοντας. Γιατί δουλεύουμε δεν έχω καταλάβει τελικά ( μάλλον για να πληρώνω το ιντερνετ ).



Το πιο εντυπωσιακό, για μένα τουλάχιστον ήταν το κυρίως πιάτο αφού δεν μου είχε ξανατύχει σε παρόμοια εκδρομή να επικρατούν οι συνθήκες που να ευνοούν τα μανιτάρια. Ε αποζημιώθηκα γιατί γίνονταν χαμός, τόσος που κινδυνεύω να αποκτήσω καινούργιο χόμπι. Αμέσως οι φίλοι ανέλαβαν να μου διδάξουν τα 2-3 τοπικά είδη που γνωρίζουν πως τρώγονται και ξεχυθήκαμε προς αναζήτηση και φωτογραφικό σαφάρι ( η ευκολία ανεύρεσης τροφής τελικά βοηθά την πραγματοποίηση άλλων ασχολιών ).



Γυρνώντας Αθήνα διαπίστωσα πως η φίλη Ηλέκτρα στο μπλογκ της είχε βάλει και αυτή φωτογραφίες μανιταριών, με τα επιστημονικά τους ονόματα παρακαλώ, ζήλεψα άρχισα να ψάχνω κάποια βιβλιαράκια, μπήκα και στο www.manitari.gr ( εξαιρετικό ), έχασα την μπάλα που λέμε, οπότε αποφάσισα να ανεβάσω μόνο τις φωτογραφίες και ελπίζω όποιος ξέρει να μου στείλει μια ταυτοποίηση των ειδών που βρήκα. Ηλέκτρα ακούςςςςςςςςςςςςςς;

Προσωπικά πάντως με εντυπωσιάζει αφάνταστα πως σε ένα πρωινό βρήκαμε τόσα διαφορετικά είδη, σε δύο περιοχές βέβαια μια καμπίσια, μια βουνήσια, οπότε σκέφτομαι για επιστημονικούς – και γαστρονομικούς – λόγους να καθιερώσω αυτήν την εκστρατεία ανεύρεσης μανιταριών.

Στον Κάμπο





















Και στο δάσος
μαζί με τα Ents. Ναι υπάρχουν ακόμα για όποιον θέλει



























































Βέβαια η μαγεία της φύσης, γρήγορα εξαφανίζεται και δεν θα μπορούσε να συμβεί και αλλιώς σε έναν κόσμο , τον σύγχρονο, όπου ακόμα και στο πουθενά, σε ένα πανέμορφο δρυοδάσος, κάποιος μπορεί να δεί τις παρακάτω εικόνες.





Οι οποίες δεν αποδίδουν την πραγματικότητα, αφού σε μια περιοχή 100 μέτρων πρέπει να υπήρχαν χιλιάδες, άδειοι κάλυκες από αυτή την συνομοταξία σύγχρονων οικολόγων ( Οικολόγοι-κυνηγοί ε; ).
Αν έβλεπε κάποιος όλος τους κάλυκες θα νόμιζε πως επιστρέψαμε στον Α’ Παγκόσμιο και προσπαθεί ο ένας στρατός να πάρει το ύψωμα, και όχι πως πρόκειται περί καθημερινών ανθρώπων που ντυμένοι σαν αστακοί και με την τελευταία λέξη της οπλοτεχνικής ανά χείρας προσπαθούν να εξαφανίσουν τα ελάχιστα δείγματα πανίδας, που δεν μας μοιάζουν, από την περιοχή.
Ρε μήπως καλύτερα να οργανώνατε μεταξύ σας σαφάρι, paintball ένα πράγμα αλλά με live ammo να ξεκαυλ@#*@#@ και ησυχάσει και το μέρος; Το κόμμα τι λέει; Δεν οργανώνετε μαζί με τις κυνηγητικές εκδρομές και κάνα κυνήγι του άδειου κάλυκα, του πλαστικού μπουκαλιού, και ταΐσματος των αγριογούρουνων αντί να ταΐζετε με φυσίγγια το χώμα και με νεύρα εμένα.