Περί της επανάστασης - ένας αχταρμάς "ιδεολογικών" κειμένων

 

Από την περίοδο που ακολούθησε το πρώτο ξάφνιασμα όταν και η Ελλάδα βρέθηκε εν μέσω οικονομικής κρίσης, από τις πλατείες των αγανακτισμένων έως τα καφενεία των χωριών και το FB των καναπεδάτων,  μια λέξη που κυριαρχούσε και κυριαρχεί είναι η λέξη "επανάσταση" συνοδευόμενη συνήθως και με την αδελφούλα της αλλά πιο ενεργητική "εξέγερση". Από τότε λοιπόν με το που οι λέξεις αυτές γίναν ξαφνικά κτήμα όλων ήθελα να γράψω δυο τρία πράγματα στο θέμα, το οποίο ώς συνήθως τεμπέλικα ανέβαλα, οι εξελίξεις τρέχαν και τρέχουν οπότε κατέληξα σήμερα στο παρόν.

αχταρμάς < τουρκική aktarma (μεταβίβαση) :ανακάτεμα, μπέρδεμα, ανάμιξη• χρησιμοποιείται συνήθως με αρνητική έννοια, όταν γίνεται κακή ανάμιξη υλικών, όταν γενικότερα αντί να διευθετηθεί μια κατάσταση γίνεται "άνω-κάτω" και επικρατεί τελικά σύγχυση

Μη θέλοντας να πω και να αναλύσω πολλά πράγματα από προσωπική οπτική ( η οποία όμως αναπόφευκτα ίσως φανεί), αποφάσισα σήμερα να διαλέξω έναν αχταρμά κειμένων και απόψεων, πολλά σε άμεση συνάφεια με πρόσφατα η σε εξέλιξη γεγονότα τα οποία κατά την γνώμη μου μπορούν συνδυαζόμενα να δώσουν μια εικόνα για τις τάσεις που επικρατούν -καθώς ίσως και τα αίτια τους - και ίσως στον προσεκτικό και "αποστασιοποιημένο" αναγνώστη της ιστορίας μια πιθανή ένδειξη για το που οδηγούνται τα "επαναστατικά" μας βελάσματα ή κρωξίματα αν θέλετε. Επειδή πέρα από λίγα γενικά πράγματα που θέλω να πώ και κάποιες ενδιάμεσες ίσως διευκρινήσεις το κύριο μέρος του παρόντος είναι παραθέσεις απο τρίτους πράγμα κουραστικό κατανοώ πως λίγοι θα κάτσουν να τα διαβάσουν όλα. 

Σε μια επανάσταση, όπως σε ένα μυθιστόρημα, το πιο δύσκολο είναι να βρεις ποιο θα είναι το τέλος.
Alexis de Tocqueville

Λιγότεροι ίσως καταλήξουν σε συμπεράσματα καθώς βρισκόμαστε και εν μέσω ιδεολογικής πόλωσης που μας κάνει να αντιμετωπίζουμε τα πράγματα συναισθηματικά. Όπως και να έχει και για ιστορικούς και προσωπικού αρχείου λόγους προχωράω και ζητώ συγγνώμη απ' όσους κουραστούν η βρουν την προσπάθεια άκυρη. Να διευκρινίσω επίσης πως τα κείμενα όπως ήδη είπα επιλέγονται όχι λόγω προσωπικής προτίμησης, (αποδοχής η μη μέρους η του συνόλου) στις εκφραζόμενες απόψεις αλλά λόγω κάποιων συγκεκριμένων χαρακτηριστικών τους σε συνάφεια με το που με οδηγούν οι εγκεφαλικές μου συνάψεις και για την χρονική τους συγκυρία.

επανάσταση:
-Μαζική αντίδραση για ανατροπή καθεστώτος
λαϊκή επανάσταση
-Έντονη αντίδραση σε καταπίεση
Γίνεται επανάσταση στο σπίτι.
-Ξαφνική και βαθιά αλλαγή σε έναν τομέα
η βιομηχανική επανάσταση

Αν και μπορεί να αναφέρεται σε διαφορετικά πράγματα και πολλές φορές να παίρνει και θετικό η αρνητικό πρόσημο  ανάλογα σε ποια πλευρά  στέκεται αυτός που την χρησιμοποιεί,  η λέξη επανάσταση κατά το κοινώς αποδεκτό και γενικό νόημα της σημαίνει την σε σύντομο χρόνο μεγάλη αλλαγή ή ανατροπή μιας τάξης πραγμάτων σε οποιονδήποτε τομέα.

Όταν μιλάμε για κοινωνική επανάσταση με χαρακτηριστικά εξέγερσης πολύ συχνά εκδηλώνεται αυτή βιαίως. Κατά την περίοδο αυτή της βίαιης εκδήλωσης πολύ συχνά πάλι η επανάσταση απομακρύνεται από τα πλαίσια και τους στόχους που οι θεωρητικοί της είχαν προ πολλού θέσει. Ό ίδιος ο απότομος και βίαιος χαρακτήρας της δημιουργεί συνήθως πολώσεις (και τανάπαλιν) στους λαούς που εκδηλώνεται, όπου τα όποια άκρα επιβάλλονται της συνήθως μετριοπαθούς πλειοψηφίας με αποτέλεσμα να ακολουθεί και μια μακρά μετεπαναστατική  περίοδος  εξισορρόπησης.

Η αντίστροφη αυτή αντίδραση που εκφράζει την συντηρητική τάση μιας κοινωνίας μπορεί επίσης να εκφραστεί επαναστατικά (counter revolution) και φαντάζομαι πως όσο πιο βίαιες και απότομες οι αλλαγές που φέρνει η αρχική επανάσταση τόσο πιο μεγάλη και η τάση αντεπανάστασης. Ο χρόνος επίσης κυριαρχίας μιας τάξης πραγμάτων που βρίσκει αντιδράσεις στον λαό παίζει τον ρόλο του.

Παλλάς Τριτογένει', άνασσα' Αθάνα
όρθου τηνδε πόλιν τε και πολίτας
άτερ άλγεωνκαι στάσεων
και θανάτων αώρων συ τε και πατήρ
"Ανωνύμου, Αθήναιος Δειπνοσοφιστές"

Εν αντιθέσει με την συνήθως θετική χροιά που οι περισσότεροι -ειδικά νέοι- δίνουν εξαρχής στην λέξη την σύγχρονη εποχή, στον απόηχο της Γαλλικής και άλλων επαναστάσεων κατά καταπιεστικών καθεστώτων με τα σημερινά δεδομένα, οι πρόγονοι μας στην πολιτική τους σκέψη, ειδικά οι φιλόσοφοι (Στάσις πάντων πολέμων χαλεπώτατος. Πλάτων), έχοντας σαν οδηγό την ευημερία και ευτυχία των πολιτών και διακρίνοντας τον συνήθως αρνητικό αντίκτυπο των απότομων (και βίαιων;) αλλαγών στο εσωτερικό μιας κοινωνίας που επιφέρουν εμφύλια έριδα (όταν δεν υπάρχει ένας ξεκάθαρα εξωγενής καταπιεστικός παράγοντας πχ επανάσταση 1821) προσπαθούσαν να βρουν τους τρόπους ώστε να προκύψει ένα πολιτειακό σύστημα που ακριβώς θα είχε στόχο την εξάλειψη της έριδας και των στάσεων χωρίς κανέναν από τα διαφορετικά αυτά συστήματα να δαιμονοποιείται ή να απορρίπτεται εκ προοιμίου λόγω ιδεολογικής προτίμησης. (Κάποιες παρόμοιες τοποθετήσεις στο βιβλίο του Ραφαηλίδη εδώ)

Στους πιο ανθρώπινους από τους ανθρώπους, δεν αρέσουν οι επαναστάσεις. Τους αρέσουν οι βιβλιοθήκες και τα νεκροταφεία.
André Malraux

Σήμερα με τον ιδεολογικό αχταρμά που έχει επικρατήσει, 200 και χρόνια μετά τον αρχικό διαχωρισμό σε "αριστερά" και "δεξιά" κατά την διάρκεια της Γαλλικής επανάστασης, όπου είναι πολύ δύσκολο να χρησιμοποιηθούν καθαρά οι αρχικοί διαχωρισμοί (σκέφτομαι πως τα μόνα χαρακτηριστικά που έχουν απομείνει και γίνεται να καταδεικνύουν έναν τέτοιο διαχωρισμό στην γενικότητα των όρων είναι η τάση της αριστεράς προς εξίσωση και η τάση της δεξιάς προς ιεράρχηση) και όπου η επαναστατικότητα φαίνεται να αποσυνδέεται από την συνήθη "αριστερή" της ταύτιση είναι χρήσιμο να αρχίσουμε να βλέπουμε κάπως αλλιώς τα πράγματα. Όλα τα παρακάτω λοιπόν έχουν σκοπό αυτό ακριβώς, να δούμε το που βρισκόμαστε λίγο διαφορετικά μπας και δούμε και το απο που θα μας έρθει.

Πολίτες, φοβούμαι πως η επανάσταση, όπως ο Κρόνος, θα φάει διαδοχικά όλα της τα παιδιά και θα δημιουργήσει ένα δεσποτισμό με όλους τους κινδύνους που τον συνοδεύουν.
Pierre Vergniaud, 1753-1793, Γάλλος Επαναστάτης
(τα τελευταία του λόγια, λίγο πριν αποκεφαλιστεί στη γκιλοτίνα)

 Σήμερα καταδικάστηκε σε ποινή 21 ετών (την μέγιστη δυνατή) ο Νορβηγός Μπρειβικ που ένα χρόνο πρίν σκότωσε/δολοφόνησε 77 νέους κυρίως ανθρώπους. Ευτυχώς - το γιατί το εξηγώ εδώ- κρίθηκε ένοχος χωρίς να είναι "τρελός". Αυτή ήταν και η επιθυμία του ιδίου καθώς θεωρεί τον εαυτό του "επαναστάτη". Βέβαια αυτή η ουσία μοιάζει να ξεφεύγει απο την συντριπτική πλειοψηφία των συνανθρώπων μας οι οποίοι απ' ότι βλέπω σήμερα απλά σχολιάζουν το μικρό μέγεθος της ποινής  αναλογικά με το έγκλημα.

Ο Μπρέιβικ του "μακάβριο αλλα απαραίτητο" σε πολλά σημεία στο μανιφέστο του φάνηκε εξ αρχής, όπως κάποιοι ορθώς διέγνωσαν, επηρεασμένος από ένα άλλο μανιφέστο, αυτό του Unabomber Ted Kaczynski. Ο Νορβηγός έχει αντιγράψει περίπου αυτολεξεί κάποια αποσπάσματα (έκανε κάποιες απαραίτητες αλλαγές καθώς όλο το υπόλοιπο σκεπτικό, οι λόγοι και οι σκοποί είναι άσχετοι) από τα εισαγωγικά κεφάλαια του Kaczynski στα οποία με εμμονή αυτός ανέλυε κάποια απο τα κύρια χαρακτηριστικά των κατ' αυτόν "αριστεριστών". Ο Kaczynski βλέπετε πίστευε πως σήμερα πια η επικρατούσα "αριστεριστική" νοοτροπία και οι "αριστεριστές" οι ίδιοι είναι αυτοί που εμποδίζουν την εκδήλωση μιας επανάστασης, δηλαδή μιας μεγάλης μεταβολής στην καθεστωτική τάξη πραγμάτων. Ας θυμηθούμε τι έλεγε λοιπόν: (συγγνώμη για τα τυχόν μεταφραστικά ατοπήματα αλλά κάνω βιαστική μετάφραση και όχι για έκδοση. Το αρχικό αγγλικό κείμενο εδώ)

Η Ψυχολογία του σύγχρονου αριστερισμού

6. Σχεδόν όλοι θα συμφωνήσουν ότι ζούμε σε μια κοινωνία βαθιά προβληματική. Μια από τις πιο διαδεδομένες εκδηλώσεις της τρέλας του κόσμου μας είναι ο αριστερισμος, έτσι μια συζήτηση για την ψυχολογία του αριστερισμού μπορεί να χρησιμεύσει ως μια εισαγωγή στη συζήτηση των προβλημάτων της σύγχρονης κοινωνίας εν γένει.

7. Αλλά τι είναι ο αριστερισμός; Κατά τη διάρκεια του πρώτου μισού του 20ου αιώνα θα μπορούσε σχεδόν να ταυτίζεται με το σοσιαλισμό. Σήμερα σαν κίνημα είναι κατακερματισμένο και δεν είναι σαφές ποιος μπορεί ορθώς  να ονομαστεί αριστεριστής. Όταν μιλάμε για αριστεριστές  σε αυτό το κείμενο  έχουμε κατά νου κυρίως σοσιαλιστές, κολεκτιβιστές, τύπους του «πολιτικά ορθό», φεμινίστριες, ακτιβιστές για την ομοφυλοφιλία και τους αναπηρους, ακτιβιστές για τα δικαιώματα των ζώων και τα παρόμοια. Αλλά δεν είναι αριστεριστής ο καθένας που συνδέεται με μία από αυτές τις κινήσεις. Αυτό που προσπαθούμε να δείξουμε στο να συζητάμε τον αριστερισμό δεν είναι τόσο το κίνημα ή μια ιδεολογία όσο έναν ψυχολογικό τύπο ανθρώπου, ή μάλλον μια συλλογή των σχετικών τύπων. Έτσι, το τι εννοούμε με τον όρο "αριστερισμός" θα προκύψει με μεγαλύτερη σαφήνεια κατά τη διάρκεια της συζήτησής μας για την ψυχολογία των αριστεριστών.

8. Ακόμα κι έτσι, η αντίληψή μας για τον αριστερισμό θα παραμείνει πολύ λιγότερο σαφής από ό, τι θα θέλαμε, αλλά δεν φαίνεται να υπάρχει λύση για αυτό. Το μόνο που προσπαθούμε να κάνουμε εδώ είναι να δώσουμε μια με τραχύ και κατά προσέγγιση τρόπο ένδειξη των δύο ψυχολογικών τάσεων που πιστεύουμε ότι είναι η κύρια κινητήρια δύναμη του σύγχρονου αριστερισμού. Με κανέναν τρόπο δεν ισχυριζόμαστε  ότι λέμε ΌΛΗ την αλήθεια σχετικά με την αριστερίστικη ψυχολογία. Επίσης, η συζήτησή μας αφορά μόνο τον σύγχρονο  αριστερισμό. Αφήνουμε ανοιχτό το ζήτημα του βαθμού στον οποίο η συζήτησή μας θα μπορούσε να εφαρμοστεί και στους αριστεριστές του 19ου και των αρχών του 20ου αιώνων.

9. Τις δύο ψυχολογικές τάσεις που διέπουν τον σύγχρονο αριστερισμό τις ονομάζουμε "αισθήματα κατωτερότητας" και "υπερκοινωνικοποίηση." Τα αισθήματα κατωτερότητας είναι χαρακτηριστικό του σύγχρονου αριστερισμού στο σύνολό του, ενώ η υπερκοινωνικοποίηση είναι χαρακτηριστικό  μόνο ενός συγκεκριμένου τμήματος του σύγχρονου αριστερισμού, Αλλά το τμήμα αυτό έχει μεγάλη επιρροή.

Αισθήματα κατωτερότητας

10. Με τον όρο «αισθήματα κατωτερότητας" δεν εννοούμε μόνο τα αισθήματα κατωτερότητας με τη στενή έννοια, αλλά ένα ολόκληρο φάσμα συναφών χαρακτηριστικών. Χαμηλή αυτοεκτίμηση, αισθήματα αδυναμίας, τάσεις κατάθλιψης, ηττοπάθεια, ενοχή, αυτο-μίσος, κλπ. Υποστηρίζουμε ότι οι σύγχρονοι αριστεριστές τείνουν να έχουν κάποια τέτοια συναισθήματα (ενδεχομένως λιγότερο ή περισσότερο καταπιεσμένα) και ότι αυτά τα συναισθήματα είναι καθοριστικά στην  κατανόηση της κατεύθυνσης του σύγχρονου αριστερισμού.

11. Όταν κάποιος ερμηνεύει ως υποτιμητικό σχεδόν οτιδήποτε λέγεται γι 'αυτόν (ή για τις ομάδες με τις οποίες ο ίδιος ταυτίζεται) καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι έχει αισθήματα κατωτερότητας ή χαμηλή αυτοεκτίμηση. Η τάση αυτή είναι εντονότερη μεταξύ των ακτιβιστών των δικαιωμάτων των μειονοτήτων, έστω και αν δεν ανήκουν αυτοί στις μειονοτικές ομάδες των οποίων τα δικαιώματα υπερασπίζονται. Είναι υπερευαίσθητοι σχετικά με τις λέξεις που χρησιμοποιούνται για να ορίσουν τις μειονότητες και για οτιδήποτε λέγεται σχετικά με αυτές. Οι όροι «νέγρος», «ανατολίτης», «ανάπηρος" ή "κούκλα" για έναν αφρικανό, έναν ασιάτη, ένα άτομο με αναπηρία ή μια γυναίκα αρχικά δεν είχαν καμία υποτιμητική χροιά. "Κούκλα" και "τύπισσα" ήταν απλώς τα γυναικεία ισοδύναμα του "τύπος", του "μάγκας" ή του "φιλαράκος". Οι αρνητικές υποδηλώσεις έχουν συνδεθεί με αυτούς τους όρους απο τους ακτιβιστές τους ίδιους. Κάποιοι ακτιβιστές των δικαιωμάτων των ζώων έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να απορρίπτουν την λέξη "κατοικίδιο" και να επιμένουν στην αντικατάστασή της από τον όρο «ζώο-σύντροφος ." Αριστεριστές  ανθρωπολόγοι καταβάλουν πολύ κόπο ώστε  να αποφύγουν να πουν τίποτα για πρωτόγονους λαούς που θα μπορούσε ενδεχομένως να ερμηνευθεί ως αρνητικό. Θέλουν να αντικατασταθεί η λέξη "πρωτόγονος" από το "αγράμματος." Μπορεί να κάνουν σχεδόν σαν παρανοϊκοί για οτιδήποτε θα μπορούσε να υποδηλώνει ότι κάποιος πρωτόγονος πολιτισμός είναι κατώτερος από τον δικό  μας. (Δεν υπονοούμε πως οι πρωτόγονοι πολιτισμοί ΕΙΝΑΙ κατώτεροι από τον δικό μας. Εμείς απλώς επισημαίνουμε την υπερ-ευαισθησία των αριστεριστών ανθρωπολόγων.)

12. Εκείνοι που είναι οι πιο ευαίσθητοι για την «πολιτικά ορθή» ορολογία δεν είναι ο μέσος κάτοικος μιας γειτονιάς γκέτο μαύρων-, ένας Ασίατης μετανάστης, μια κακοποιημένη γυναίκα ή ένα άτομο με αναπηρία, αλλά μια μειοψηφία ακτιβιστών, πολλοί από τους οποίους δεν ανήκουν καν σε κάποια "καταπιεσμένη" ομάδα αλλά προέρχονται από προνομιούχα στρώματα της κοινωνίας. Η πολιτική ορθότητα έχει το προπύργιο της μεταξύ των πανεπιστημιακών καθηγητών, οι οποίοι έχουν ασφαλή απασχόληση με άνετους μισθούς, και η πλειοψηφία των οποίων είναι ετεροφυλόφιλοι λευκοί άνδρες από μεσαίες-μέχρι ανώτερο-μεσαίες ταξικά οικογένειες.

13. Πολλοί αριστεριστές έχουν μια εντονότατη ταύτιση με τα προβλήματα των ομάδων που έχουν μια εικόνα πως είναι αδύναμες (γυναίκες), ηττημένες (Ινδιάνοι), απωθητικές (ομοφυλόφιλοι) ή με άλλο τρόπο κατώτεροι. Οι αριστεριστές  οι ίδιοι θεωρούν ότι αυτές οι ομάδες είναι κατώτερες. Ποτέ δεν θα παραδέχονταν στους εαυτούς τους ότι έχουν τέτοια συναισθήματα, αλλά επειδή ακριβώς βλέπουν αυτές τις ομάδες ως κατώτερες είναι που ταυτίζονται με τα προβλήματά τους. (Δεν υπονοούμε ότι οι γυναίκες, οι Ινδιάνοι, κλπ. ΕΙΝΑΙ κατώτεροι. Κάνουμε μόνο μια επισήμανση για την αριστερίστικη ψυχολογία.)

14. Οι φεμινίστριες/στες είναι απεγνωσμένα αγχωμένοι να αποδείξουν ότι οι γυναίκες είναι τόσο ισχυρές και ικανές όσο οι άνδρες. Σαφέστατα τους τρώει ο φόβος μήπως και οι γυναίκες ΔΕΝ μπορούν να είναι τόσο ισχυρές και ικανές όσο οι άνδρες.

15.Οι αριστεριστές  έχουν την τάση να μισούν το οτιδήποτε έχει μια εικόνα του να είναι ισχυρό, καλό και επιτυχημένο. Μισούν την Αμερική, μισούν το δυτικό πολιτισμό, μισούν τους λευκούς άνδρες,  μισούν τον ορθολογισμό. Οι λόγοι που δίνουν οι ίδιοι για το μισος τους προς τη Δύση, κλπ. σαφώς και δεν αντιστοιχούν με τα πραγματικά κίνητρά τους. ΛΕΝΕ ότι μισούν τη Δύση, γιατί είναι πολεμοχαρής, ιμπεριαλιστική, σεξιστική, εθνοκεντρική και ούτω καθεξής, αλλά όταν αυτά τα ίδια σφάλματα εμφανίζονται στις σοσιαλιστικές χώρες ή σε πρωτόγονους πολιτισμούς, ο αριστερός βρίσκει δικαιολογίες για αυτούς, ή, στην καλύτερη περίπτωση, παραδέχονται ΑΠΡΟΘΥΜΑ ότι υπάρχουν,  ενώ οι ίδιοι τονίζουν με ΕΝΘΟΥΣΙΑΣΜΟ  (και συχνά μεγάλη υπερβολή) όταν αυτά τα λάθη  εμφανίζονται στον δυτικό πολιτισμό. Έτσι, είναι σαφές ότι αυτά τα σφάλματα δεν είναι το πραγματικό κίνητρο των αριστεριστών για να μισούν την Αμερική και  τη Δύση. Μισούν την Αμερική και την Δύση, επειδή είναι ισχυρές και επιτυχημένες.

16. Λέξεις όπως «αυτοπεποίθηση», «αυτάρκεια», «πρωτοβουλία», «επιχείρηση», «αισιοδοξία», κλπ., παίζουν μικρό ρόλο στο φιλελεύθερο και αριστερίστικο λεξιλόγιο. Ο αριστεριστής είναι αντι-ατομικιστής, υπέρ της συλλογικότητας (κολεκτίβας) . Θέλει η κοινωνία να λύσει τα προβλήματα κάθε ατόμου αντ' αυτού, να ικανοποιεί τις ανάγκες του καθενός αντ΄αυτού, να τους φροντίζει. Δεν είναι το είδος του ατόμου που έχει μια εσωτερική αίσθηση εμπιστοσύνης στην ικανότητά του να λύσει τα προβλήματά του και να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες μόνο του. Ο αριστεριστής είναι ενάντιος με την έννοια του ανταγωνισμού, επειδή, βαθιά μέσα του, νιώθει σαν χαμένος.

17. Οι μορφές τέχνης στις οποίες αρέσκονται οι σύγχρονοι αριστεριστές διανοούμενοι τείνουν να επικεντρώνονται στην αθλιότητα, την ήττα και την απόγνωση, ή αλλιώς παίρνουν έναν οργιαστικό τόνο, αποτίναξη του ορθολογικού ελέγχου, σαν να μην υπήρχε ελπίδα να εκπληρώσει οτιδήποτε μέσω του λογικού  υπολογισμού και σαν το μόνο που απέμενε να ήταν να βυθίσει τον εαυτό του στις αισθήσεις της στιγμής.

19. Ο αριστεριστής δεν είναι συνήθως το είδος του ατόμου του οποίου τα αισθήματα κατωτερότητας τον κάνουν καυχησιάρη, εγωιστή,  νταή, self-promoter, ή έναν αδίστακτο ανταγωνιστή. Αυτό το είδος του ατόμου δηλαδή που δεν έχει χάσει εντελώς την πίστη στον εαυτό του. Έχει ένα έλλειμμα στην αίσθηση της δύναμης και της αυτοεκτίμησης, αλλά μπορεί ακόμα να φαντάζεται για τον εαυτό του ότι έχει την ικανότητα να είναι ισχυρός, και οι προσπάθειές του για να τον κάνει να φαίνεται έτσι  προκαλούν την δυσάρεστη αυτή συμπεριφορά. Αλλά ο αριστεριστής  είναι πάρα πολύ απομακρυσμένος ακόμα και για αυτό. Τα αισθήματα του κατωτερότητας είναι τόσο βαθιά ριζωμένα που δεν μπορεί να συλλάβει τον εαυτό του ως μεμονωμένη ισχυρή και πολύτιμη ύπαρξη. Εξ' ου και η συλλογικότητα (κολεκτιβισμός)  των αριστεριστών. Μπορεί να αισθάνεται ισχυρός μόνο ως μέλος ενός μεγάλου οργανισμού ή ενός μαζικού κινήματος με το οποία ο ίδιος ταυτίζεται.

21. Οι αριστεριστές  μπορούν να ισχυριστούν ότι ο ακτιβισμός τους υπαγορεύεται από συμπόνια ή απο ηθικές αρχές, και όντως οι ηθικές  αρχές  παίζουν έναν ρόλο για τον αριστεριστή του υπερκοινωνικοποιημένου τύπου. Αλλά η συμπόνια και η ηθικές αρχές δεν μπορεί να είναι τα κύρια κίνητρα για τον αριστερίστικο ακτιβισμό. Η εχθρότητα είναι μια πολύ εξέχουσα συνιστώσα της αριστερίστικης  συμπεριφοράς. Εξίσου και το "κίνητρο για την δύναμη". Επιπλέον, μεγάλο μέρος της αριστερίστικης συμπεριφοράς δεν φαίνεται  λογικά να είναι προς όφελος των ανθρώπων, τους οποίους οι ίδιοι ισχυρίζονται ότι προσπαθούν να βοηθήσουν. Για παράδειγμα, εάν κάποιος πιστεύει ότι η "θετική δράση" είναι καλό για τους μαύρους ανθρώπους, έχει νόημα να απαιτεί θετική δράση με εχθρικότητα ή δογματικό τρόπο; Προφανώς θα ήταν πιο παραγωγικό να έχει μια διπλωματική και διαλλακτική προσέγγιση που θα αποτελούσε μια τουλάχιστον λεκτική και συμβολική παραχώρηση έναντι των λευκών που πιστεύουν ότι η "θετική δράση" αποτελεί διάκριση εις βάρος τους. Αλλά οι αριστεριστές ακτιβιστές δεν λαμβάνουν μια τέτοια προσέγγιση, διότι δεν θα ικανοποιηθούν οι συναισθηματικές ανάγκες τους. Το να Βοηθήσουν τους μαύρους ανθρώπους δεν είναι ο πραγματικός στόχος τους. Αντ 'αυτού, τα φυλετικά προβλήματα χρησιμεύουν ως δικαιολογία για να εκφράσουν την δική τους εχθρότητα και απογοητευμένη "ανάγκη για την εξουσία". Με τον τρόπο αυτό στην πραγματικότητα βλάπτουν τους μαύρους ανθρώπους, επειδή η εχθρική στάση των ακτιβιστών έναντι της  πλειοψηφίας που είναι οι λευκοί εντείνει το φυλετικό μίσος.

22. Αν η κοινωνία μας δεν είχε καθόλου κοινωνικά προβλήματα, οι αριστεριστές  θα έπρέπε να ανακαλύψουν μερικά, ώστε να έχουν  μια δικαιολογία για να κάνουν φασαρία.

23. Τονίζουμε ότι τα ανωτέρω δεν φιλοδοξούν  να είναι μια ακριβής περιγραφή του καθενός που θα μπορούσε να θεωρηθεί αριστεριστής. Δεν είναι παρά μια πρόχειρη ένδειξη της γενικής τάσης του αριστερισμού.

ΥΠΕΡΚΟΙΝΩΝΙΚΟΠΟΙΗΣΗ

24. Οι ψυχολόγοι χρησιμοποιούν τον όρο "κοινωνικοποίηση" για να ορίσουν την διαδικασία με την οποία τα παιδιά εκπαιδεύονται να σκέφτονται και να δρουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις της κοινωνίας. Ένα πρόσωπο λέγεται ότι είναι κοινωνικοποιημένο καλά, αν πιστεύει και υπακούει τον ηθικό κώδικα της κοινωνίας του και ταιριάζει καλά ως λειτουργικό μέρος αυτής. Μπορεί να φαίνεται παράλογο να πούμε ότι πολλοί αριστεροί είναι υπερ-κοινωνικοποιημένοι, δεδομένου ότι ο αριστεριστής γίνεται αντιληπτός ως επαναστάτης. Παρ 'όλα αυτά, η θέση μπορεί να υπερασπιστεί. Πολλοί αριστεριστές δεν είναι τόσο αντάρτες όσο φαίνονται.

25. Ο ηθικός κώδικας της κοινωνίας μας είναι τόσο απαιτητικός που κανείς δεν μπορεί να σκεφτεται, και να αισθάνεται και να ενεργεί  με τρόπο απολύτως ηθικό. Για παράδειγμα, υποτίθεται πως δεν πρέπει να  μισούμε κανένα, αλλά σχεδόν ο καθένας μισεί κάποιον κάποια στιγμή, είτε το παραδέχεται στον εαυτό του είτε όχι. Μερικοί άνθρωποι είναι τόσο πολύ κοινωνικοποιημένοι  που η προσπάθεια να σκέφτονται, να αισθάνονται και να ενεργούν ηθικά τους επιφέρει  ένα μεγάλο βάρος. Για να αποφύγουν τα συναισθήματα της ενοχής, πρέπει συνεχώς να εξαπατούν τον εαυτό τους για τα δικά τους κίνητρα και να βρίσκουν ηθικές εξηγήσεις για τα συναισθήματα και τις ενέργειες τους , που στην πραγματικότητα έχουν μια ανήθικη προέλευση. Χρησιμοποιούμε τον όρο "υπερκοινωνικοποιημένος" για να περιγράψουμε αυτούς τους ανθρώπους.

26.Η υπερκοινωνικοποίηση μπορεί να οδηγήσει σε χαμηλή αυτοεκτίμηση,ή αίσθηση της αδυναμίας, ηττοπάθεια, ενοχή, κλπ. Ένα από τα πιο σημαντικά μέσα με τα οποία η κοινωνία μας κοινωνικοποιεί τα παιδιά είναι κάνοντας τα να αισθάνονται ντροπή για τη συμπεριφορά ή την ομιλία που είναι αντίθετα με τις προσδοκίες της κοινωνίας. Αν αυτό παραγίνει, ή εάν ένα συγκεκριμένο παιδί είναι ιδιαίτερα δεκτικό σε αυτά τα συναισθήματα, καταλήγει να ντρέπεται για τον ΕΑΥΤΟ του. Επιπλέον, η σκέψη και η συμπεριφορά του υπερκοινωνικοποιημένου προσώπου  περιορίζονται περισσότερο από τις προσδοκίες της κοινωνίας από ότι του ελαφρά κοινωνικοποιημένου άτομου. Η πλειοψηφία των ανθρώπων υποπίπτουν  σε μια σημαντική ποσότητα άτακτης συμπεριφοράς. Ψεύδονται, διαπράττουν μικροκλοπές, θα παραβιάσουν τον ΚΟΚ, κωλοβαράνε στην δουλειά, μισούν κάποιον, λένε κάτι μοχθηρό ή χρησιμοποιούν κάποιο ύπουλο κόλπο για να υποσκελίσουν κάποιον άλλο. Το υπερκοινωνικοποιημένο άτομο δεν μπορεί να κάνει αυτά τα πράγματα, ή αν τα κάνει δημιουργεί  ο ίδιος στον εαυτό του μια αίσθηση της ντροπής και αυτο-μίσους. Το υπερκοινωνικοποιημένο πρόσωπο δεν μπορεί να βιώσει καν, χωρίς ενοχή, σκέψεις ή συναισθήματα που είναι σε αντίθεση με την αποδεκτή ηθική. Δεν μπορεί να έχει "ακάθαρτες" σκέψεις. Και η κοινωνικοποίηση δεν είναι μόνο θέμα ηθικής. Είμαστε κοινωνικοποιημένοι ώστε  να συμμορφωνόμαστε με πολλούς κανόνες συμπεριφοράς που δεν εμπίπτουν στο πεδίο της ηθικής. Έτσι, το υπερκοινωνικοποιημένο άτομο κρατείτε με ένα ψυχολογικό λουρί και ξοδεύει τη ζωή του σε μια τροχιά  που η κοινωνία έχει χαράξει γι 'αυτόν. Σε πολλούς υπερκοινωνικοποιημένους ανθρώπους αυτό οδηγεί σε μια αίσθηση περιορισμού και αδυναμίας που μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες. Προτείνουμε πως η υπερκοινωνικοποίηση  είναι απο τις μεγαλύτερες σκληρότητες που τα ανθρώπινα οντα προκαλούν το ένα στο άλλο.

27. Υποστηρίζουν πως ένα πολύ σημαντικό και με επιροή τμήμα της σύγχρονης αριστεράς είναι υπερκοινωνικοποιημένο και ότι αυτη η υπερκοινωνικοποίηση τους έχει μεγάλη σημασία για τον καθορισμό της κατεύθυνσης του σύγχρονου αριστερισμού. Οι αριστεριστές  του υπερκοινωνικοποιημένου τύπου τείνουν να είναι διανοούμενοι ή τα μέλη της ανώτερης μεσαίας τάξης. Σημειώστε ότι οι πανεπιστημιακοί διανοούμενοι αποτελούν την πιο έντονα κοινωνικοποιημένη μερίδα της κοινωνίας μας, αλλά επίσης και την πιο αριστερίστικη.

28 Ο αριστεριστής του υπερκοινωνικοποιημένου τύπου προσπαθεί να αποδεσμευτεί απο το  ψυχολογικό λουρί του και να διεκδικήσει την αυτονομία του επαναστατώντας. Αλλά συνήθως ο ίδιος δεν είναι αρκετά ισχυρός  ώστε να εξεγερθεί  κατά των πιο βασικών αξίων της κοινωνίας. Σε γενικές γραμμές, οι στόχοι των σημερινών αριστεριστών  ΔΕΝ είναι σε σύγκρουση με ταχρηστά ήθη. Αντιθέτως, η αριστερά παίρνει μια αποδεκτή ηθική αρχή, την υιοθετεί ως δική της, και στη συνέχεια κατηγορεί την κοινωνία της κυρίαρχης τάσης για παραβίαση της αρχής αυτής. Παραδείγματα: η φυλετική ισότητα, η ισότητα των δύο φύλων, το ν; βοηθάς τους φτωχούς, η ειρήνη, σε αντίθεση με τον πόλεμο, η μη βία γενικά, η ελευθερία της έκφρασης, η καλοσύνη προς τα ζώα. Πιο ουσιαστικά, η υποχρέωση του ατόμου να υπηρετεί την κοινωνία και το καθήκον της κοινωνίας να αναλάβει τη φροντίδα του ατόμου. Όλες αυτές είναι βαθιά ριζωμένες αξίες της κοινωνίας μας (ή τουλάχιστον των μεσαίων και ανώτερων στρωμάτων της], για μεγάλο χρονικό διάστημα. Οι αξίες αυτές ρητά ή εμμέσως εκφράζονται ή προϋποτίθενται στο μεγαλύτερο μέρος του υλικού που μας παρουσιάζουν τα κυρίαρχα μέσα επικοινωνίας και το εκπαιδευτικό σύστημα. Οι αριστεριστές, ειδικά εκείνοι του υπερκοινωνικοποιημένου τύπου, συνήθως δεν επαναστατούν εναντίον αυτών των αρχών, αλλά δικαιολογούνν την εχθρότητά τους προς την κοινωνία υποστηρίζοντας (με κάποιο βαθμό αλήθειας) ότι η κοινωνία δεν ανταποκρίνεται σε αυτές τις αρχές.

29. Εδώ είναι ένα παράδειγμα του τρόπου με τον οποίο ο υπερκοινωνικοποιημένος αριστεριστής δείχνει τις πραγματικές του συνδέσεις  με τις συμβατικές συμπεριφορές της κοινωνίας μας, ενώ προσποιείται ότι είναι σε εξέγερση ενάντια της. Πολλοί αριστεριστές πιέζουν για "θετική δράση", για τη μετακίνηση μαύρων ανθρώπων σε υψηλού κύρους θέσεις εργασίας, για την βελτίωση της εκπαίδευσης στα μαύρο σχολεία και περισσότερα χρήματα για αυτα σχολεία. Θεωρούν ως κοινωνική ντροπή τον τρόπο ζωής των μαύρων της "κατώτερης τάξης". Θέλουν να ενσωματώσουν τον μαύρο στο σύστημα, να τον κάνουν ένα στέλεχος επιχειρήσεων, έναν δικηγόρο, έναν επιστήμονα όπως ακριβώς η μεσαία και ανώτερη τάξη των λευκών. Ο αριστεριστής θα απαντήσει ότι το τελευταίο πράγμα που θέλει είναι να μετατρέψει τον μαύρο άνθρωπο σε ένα αντίγραφο του λευκού. Αντ 'αυτού, θέλουν να διατηρήσουν την Αφροαμερικάνικη κουλτούρα. Αλλά τι ακριβώς σημαίνει αυτό, η διατήρηση της Αφροαμερικάνικης κουλτούρας; Δύσκολα μπορεί να συνίσταται σε κάτι περισσότερο από το να  τρώει μαύρο στιλ τροφίμων, να ακούει μαύρου-στυλ μουσική, να φοράει ρούχα μαύρου στυλ και να πηγαίνει σε μια μαύρου-στυλ εκκλησία ή τζαμί. Με άλλα λόγια, μπορεί να εκφραστεί μόνο σε επιφανειακά θέματα. Σε όλα τα ΟΥΣΙΩΔΗ οι περισσότεροι αριστεριστέςτου υπερκοινωνικοποιημένου τύπου θέλουν να κάνουν τους μαύρους άνθρωπος να είναι σύμφωνοι  με τα ιδανικά της λευκής, μεσαίας τάξης. Θέλουν να τον κάνουν να μελετήσει τεχνικά θέματα, να γίνει ένα στέλεχος ή ένας επιστήμονας, να περνά την ζωή του αναριχόμενος την κοινωνική κλίμακα για να αποδείξει ότι οι μαύροι άνθρωποι είναι τόσο ικανοί όσο και οι λευκοί. Θέλουν να κάνουν τους μαύρους πατέρες "υπεύθυνους", θέλουν οι συμμορίες των μαύρων να γίνουν μη βίαιες, κ.λπ. Αλλά αυτές είναι ακριβώς οι αξίες του βιομηχανικού-τεχνολογικού συστήματος. Το σύστημα δεν θα μπορούσε να νοιάζεται λιγότερο για το τι είδους μουσική ένας άνθρωπος ακούει, τι είδους ρούχα φοράει ή σε ποιά θρησκεία πιστεύει εφ 'όσον αυτό  μελέτάει στο σχολείο, κατέχει μια αξιοσέβαστη δουλειά, ανεβαίνει την κοινωνική κλίμακα, είναι ένας «υπεύθυνος γονέας", είναι μη βίαιος και ούτω καθεξής. Στην πραγματικότητα, όσο και αν μπορεί να το αρνείται, ο υπερκοινωνικοποιημένος αριστεριστής θέλει να εντάξει τον μαύρο στο σύστημα και να τον κάνει να υιοθετήσει τις αξίες αυτου.

30. Σίγουρα δεν υποστηρίζουμε ότι οι αριστεριστές, ακόμη και του υπερκοινωνικοποιημένου τύπου ΠΟΤΕ δεν επαναστατούν εναντίον των θεμελιωδών αξιών της κοινωνίας μας. Είναι σαφές ότι μερικές φορές το κάνουν. Μερικοί υπερκοινωνικοποιημένοι αριστεριστές  έχουν προχωρήσει τόσο πολύ ώστε να επαναστατούν εναντίον μιας από τις σημαντικότερες αρχές της σύγχρονης κοινωνίας  προχωρώντας  σε σωματική βία. Με την δική τους λογική, η βία είναι γι 'αυτούς μια μορφή  "απελευθέρωσης". Με άλλα λόγια, με  τη διάπραξη βίας σπάνε τους ψυχολογικούς περιορισμούς  που τους έχουν εντυπωθεί. Επειδή είναι υπερκοινωνικοποιημένοι αυτά τα δεσμά  ήταν γι αυτούς πιο σφιχτά από ό, τι για τους άλλους εξ ού και η ανάγκη τους να απελευθερωθούν από αυτά. Αλλά δικαιολογούν συνήθως την εξέγερση τους αυτή με όρους των αποδεκτών αξιών. Αν ασκούν βία ισχυρίζονται ότι αγωνίζονται ενάντια στο ρατσισμό ή κάτι παρόμοιο.

31. Αντιλαμβανόμαστε ότι πολλές ενστάσεις θα μπορούσαν να διατυπωθούν στην ανωτέρω σκιαγράφιση της αριστερίστικης ψυχολογίας. Η πραγματική κατάσταση είναι περίπλοκη, και κάτι σαν μια πλήρη περιγραφή θα χρειαζόταν τόμους, ακόμη και εάν τα απαραίτητα στοιχεία  ήταν διαθέσιμα. Πιστεύουμς πως μόνο υποδείξαμε σε αδρές γραμμές τις δύο πιο σημαντικές τάσεις στην ψυχολογία του σύγχρονου αριστερισμού.

32. Τα προβλήματα των αριστεριστών είναι ενδεικτικά των προβλημάτων της κοινωνίας μας στο σύνολό της. Η χαμηλή αυτοεκτίμηση, οι τάσεις κατάθλιψης και η ηττοπάθεια δεν περιορίζονται στην αριστερά. Αν και είναι ιδιαίτερα αισθητά στην αριστερά, εν τούτης  βρίσκονται διαδεδομένα σε όλη την κοινωνία μας. Και η σημερινή κοινωνία προσπαθεί να μας κοινωνικοποιησει σε μεγαλύτερο βαθμό από ό, τι οποιαδήποτε προηγούμενη κοινωνία. Ακούμε ακόμη από ειδικούς πώς πρέπει να τρώμε, πώς να ασκούμαστε, πώς να κάνουμε έρωτα, πώς να αναθρέψουμε τα παιδιά μας και ούτω καθεξής.

Είμαι σίγουρος πως παρά την ασάφεια, τις γενικεύσεις και τα αναπόφευκτα συμπερασματικά λογικά σφάλματα του κειμένου αυτού και ανεξάρτητα αν έχει αυτό μέσα του ψήγματα αλήθειας η όχι, αυτά που περιγράφει είτε συμβαίνουν καιρό τώρα  στην ελληνική κοινωνία η  και αυτή σε μεγάλο της ποσοστό τα διαβάζει με παρόμοιο τρόπο. Κρίνοντας απο τις αντιδράσεις μεγάλης μερίδας του κόσμου σε περιπτώσεις όπως η μεταφορά των λαθρομεταναστών με την κατάληψη του κτηρίου, το πρόσφατο περιστατικό με την αθλήτρια και το "ανέκδοτο", η στάση κάποιων αριστερών κομμάτων στις πορείες, η αντιμετώπιση του "επαναστάτη" Αρμυρά απο το "αριστερίστικο" κατεστημένο του Σύριζα κτλ, προσωπικά διακρίνω μια τάση που ας πούμε επαληθεύει κάποια απο τα γραφόμενα.

Από την άλλη η μάχιμη "επαναστατική" πτέρυγα των "αριστεριστών" είτε σε επίπεδο αναρχικών αντιεξουσιαστών είτε σε επίπεδο ένοπλου αντάρτικου πόλεως δεν φαίνεται να βρίσκει ιδιαίτερα ερίσματα στην κοινωνία με χαρακτηριστικά πρόσφατα παραδείγματα.

Τα δύο κείμενα που ακολουθούν ανεξαρτήτως αν αποδειχτεί κάποια ενοχή ή όχι για τους κατηγορούμενους καθώς είναι χαρακτηριστικά του "πνεύματος" αυτού έτσι κι αλλιώς, μας δίνουν άλλο ένα κομμάτι του παζλ.

Το πρώτο είναι του Θεοφίλου που κατηγορείται για συμμετοχή στην ληστεία της Πάρου με την δολοφονία του ταξιτζή καθώς και για συμμετοχή στην "Συνωμοσία Πυρήνων της Φωτιάς" και το δεύτερο του επίσης κατηγορούμενου για συμμετοχή σε αντάρτικο πόλεων κτλ .... ο οποίος είχε μείνει γνωστός για την φωτό του με το τόξο έξω απο την βουλή

Ο πετυχημένος επαναστάτης είναι πολιτικός, ο αποτυχημένος είναι εγκληματίας.
Erich Fromm

 1

προφήτες και άγιοι

Περπατάω στους δρόμους τις Αθήνας. Βλέπω Ειδικούς φρουρούς. Βλέπω παρακρατικούς. Σκέφτομαι: η Εικόνα ενσαρκώθηκε. Σκέφτομαι: ακόμα κι ο crime fiction πολτός ενσαρκώθηκε.

Οι δικαστές Ντρεντ ενσαρκώθηκαν. Σώζουν τους πολίτες από τους εγκληματίες, από τους μετανάστες, από τους κουκουλοφόρους. Ο Νόμος δεν είναι αρκετός για να προστατεύσει την Τάξη. Ανέλαβαν οι δικαστές Ντρεντ. Υπεράνω όλων και πανταχού παρόντες. Νυχτερινοί εκδικητές του εγκλήματος. Νυχτερινοί εκδικητές της μετανάστευσης. Του Κακού.

Και είναι αλήθεια ότι δεν μιλάνε πολύ. Όχι για το στυλ. Όχι επειδή ο δικαστής Ντρεντ δεν μιλάει πολύ. Δεν μιλάνε πολύ επειδή δεν ξέρουν πολλές λέξεις. Λατρεύουν την τάξη. Υπακούν στις εντολές. Εκτελούν τις διαταγές. Κουλουριάζονται στην ασφάλεια της πειθαρχίας. Στην ηδονή της ασφάλειας. Στην ηδονή της πειθαρχίας. Είναι καθάρματα.

Το μιντιακό ιερατείο κατέδειξε το Κακό. Το έγκλημα, η μετανάστευση, ο κουκουλοφορισμός. Δεν το καταδίωξε επαρκώς. Ανέλαβαν οι δικαστές Ντρεντ. Χωρίς την ευλογία του. Το μιντιακό ιερατείο ζητά την υποταγή τους στην ιερή του βούληση. Την εγγύηση υπακοής. Την μνημόνευση του. Την αναγνώριση του. Την επίκληση του. Για να δώσει την ευλογία του. Οι δικαστές Ντρεντ αδιαφορούν για το μιντιακό ιερατείο, τις ευλογίες του και τις επιταγές του. Τους έχει αγιοποιήσει το πλήρωμα του Θεάματος. Αυτό έχει σημασία.

Σκέφτομαι: αποκαλυπτικοί καιροί. Χωρίς άγιους. Χωρίς προφήτες. Πιστεύω κάθε εποχή έχει τους προστάτες που της αξίζει. Την Αγία Θεοδώρα της.

Ο Λόγος πέθανε. Η Εικόνα δοξάζεται.

Περπατάω. Δεν απελπίζομαι. Σκέφτομαι πως και οι “V” ενσαρκώνονται. Φτιάχνουν Δεκέμβρηδες. Φτιάχνουν Φλεβάρηδες. Το μιντιακό ιερατείο δεν ζητά την μνημόνευση του από δαύτους. Τους αναθεματίζει από την αρχή. Αφού, αμφισβητούν την Θεαματική Αλήθεια. Αφού, ερμηνεύουν κατά το δοκούν την πραγματικότητα. Αφού, αναλύουν χωρίς δημοσιογραφική εξουσιοδότηση την επικαιρότητα. Αφού, χλευάζουν το μιντιακό μονοπώλιο στην πληροφορία. Αναβαπτιστές της πληροφορίας. Μετατρέπουν σε σπαθιά τις τσουγκράνες τους.

Σκέφτομαι: κάθε εποχή έχει τον μεσσία που της αξίζει. Τον Τώμας Μίντσερ της.

Και ανάμεσα τους ο Νίο ανήμπορος να ενσαρκωθεί. Κρυμμένος πίσω από το άβαταρ και μέσα στο σκάφανδρο. Πρώτα αναπαριστά τον μύθο του σπηλαίου. Την πλατωνική μύηση. Γίνεται εκείνος κάτοχος της Γνώσης. Μετά διαμαρτύρεται αναρτώντας τις ενενήντα πέντε θέσεις του. Καταδιώκεται όχι για να μας λυτρώσει, ούτε και να λυτρωθεί. Μόνο για να επιβάλει την Γνώση του. Θα αποκτήσει χιλιάδες ακόλουθους, εκατοντάδες βιούζ, δεκάδες αναδημοσιεύσεις. Κάθε εποχή έχει τον Λούθηρο που της αξίζει, λέω και ολοκληρώνω την τριλογία των αναλογιών μου.

Μειδιάζω καθώς περπατάω και ολοκληρώνω την σκέψη μου. Ο ενσαρκωμένος crime fiction πολτός συναντιέται στις γειτονιές και τις πλατείες της καπιταλιστικής παρακμής. Και στους διαδικτυακούς λαβύρινθους. Με μεσσιανική ελπίδα. Με συντελιακή απελπισία. 

 ---------------------------------------

2

 Ξεκινάω να γράφω επ' αφορμής της πρόσφατης στοχοποίησης μου απο τα Μέσα Μαζικής Εξαπάτησης, ως συνεργό σε δολοφονία ενός ρουφιάνου κατά τη διάρκεια ληστείας τράπεζας στην Πάρο. Ο βασικός λόγος που γράφω είναι για να σπάσω το μονοπώλιο του λόγου της εξουσίας, τουλάχιστον γύρω απ' το πρόσωπό μου και τις επιλογές μου.


Όμως τώρα το βρώμικο αυτό παιχνίδι των μπάτσων έχει πάρει τραγικές διαστάσεις. Με στοχοποιούν για φόνο, ως συνεργό στη ληστεία της Πάρου. Δημιουργούν εντυπώσεις και πάλι διαστρεβλώνοντας μια πραγματικότητα μιλώντας για επίθεση σε ανυποψίαστο πολίτη και λοιπές μαλακίες που σίγουρα δεν ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Η επαναλαμβανόμενη αναφορά στο επάγγελμα του δημιουργεί την εντύπωση ότι οι ληστές τον πυροβόλησαν επειδή ήταν ταξιτζής(!) και όχι επειδή παρεμπόδισε τη διαφυγή τους πράγμα που θα μπορούσε να αποβεί μοιραίο για τους ληστές, ενώ μία αναφορά στην πολιτική ταυτότητα του -ήταν υποστηρικτής της χούντας- δεν έγινε ποτέ. Βέβαια αυτή είναι μια εικόνα που σχημάτισα πάλι απ' τους ίδιους τους δημοσιογράφους και δεν ήμουν εκεί να δω τί ακριβώς συνέβη οπότε κρατάω τις επιφυλάξεις μου. Αυτό βέβαια δε θα με κάνει να μην αναγνωρίσω το ρόλο του ρουφιάνου σε αυτήν την περίπτωση. Πόσο μάλλον το γεγονός ότι με κατηγορούν γι αυτό. Έχουν φτάσει στο σημείο να δείχνουν φωτογραφία από τη ληστεία και να συγκεκριμενοποιούν ποιό πρόσωπο είμαι! Και καπάκια πετάνε τη φωογραφία μου με το τόξο στο σύνταγμα. Έτσι χειραγωγούν την κοινή γνώμη, με τέτοια τεχνάσματα κατασκευάζουν και εδραιώνουν κάθε ψεύδος που ευνοεί την εξουσία για να πετύχουν την υποταγή του πληθυσμού. Τις κατασκευασμένες ειδήσεις βλέπει και πείθεται και ο κάθε επίδοξος ήρωας-ρουφιάνος όπως ο Δημήτρης Μίχας και θυσιάζεται για να υπηρετήσει την έννομη τάξη.

Το ότι ξεκαθαρίζω τη θέση μου πως δεν ήμουν εκεί δεν είναι ένα τεχνικό ψεμματάκι για να τη γλιτώσω. Είναι μια αλήθεια που πρέπει να διατυμπανίσω γιατί αν τους αφήσω να λένε ότι θέλουν στο τέλος θα καταλήξω να χρεώνονομαι τα πάντα. Και προτίθεμαι να αναλαμβάνω τις ευθύνες που μου αναλογούν. Στην τελική δε διαπραγματεύομαι την ειλικρίνεια μου, και υπερασπίζομαι με πάθος τη θέση ότι τα λεγόμενα των επαναστατών στο δημόσιο λόγο τους δεν νοείται να είναι ψεύδη. Γιατί πολύ απλά μια τάση να καθορίζονται τα κείμενα απ' την υπερασπιστική γραμμή εντός των θεσμών (κατανοητό σε ένα βαθμό), όταν εφαρμόζεται καταστρατηγώντας την αξία της ειλικρίνειας (όχι απέναντι σε μπάτσους και δικαστες, αλλά απέναντι σε αυτούς που θέλουμε να μας ακούσουν) καταλήγει ο λόγος να χάνει την επαναστατική σημασία του και να γίνεται τεχνική δικαστικής υπεράσπισης. Και στο τέλος οι επαναστάτες χάνουν την αξιοπιστία τους.

Όταν έμαθα για τη ληστεία στην Πάρο, ενστικτωδώς η ψυχή μου τάχθηκε με το μέρος των δραστών. Θέλω να πιστεύω ότι οι μπάτσοι δε θα καταφέρουν να τους πιάσουν. Διαβάζω δημοσιεύματα ότι είναι στα ίχνη τους και σκέφτομαι “καλά παπαριές, και για μένα τόσες φορές είπαν ότι είναι στα ίχνη μου και ήταν όλες ψέμματα. Μια φορά με είχαν στ' αλήθεια και οι δημοσιογράφοι έκαναν τουμπεκί ψιλοκομμένο, μάλλον θα παραπλανούν” Σε αυτό το σημείο υπάρχουν πολλά πράγματα που θα ήθελα να μοιραστώ με αυτό το γράμμα μου αλλά αυτολογοκρίνομαι γιατί πάντα ελλοχεύει ο κίνδυνος να βγάλει ο εχθρός συμπεράσματα που θα τον βοηθήσουν στον πόλεμο εναντίον μας. Ίσως έρθει η στιγμή που δε θα έχει σημασία για τον εχθρό και μιλήσω τότε.

Σημαντικό είναι να αναφερθώ στο σύντροφο Τάσσο Θεοφίλου που συνελήφθη για την υπόθεση αυτή. Δεν τον γνωρίζω προσωπικά, αλλά αναγνωρίζω στα γραπτά του έναν αξιοπρεπή άνθρωπο. Δεν εμπιστεύομαι τα λεγόμενα των μπάτσων, και θα εμπιστευτώ ό,τι δηλώσει ο σύντροφος στο δημόσιο κείμενο του. Θεωρώ όμως ότι όπως και να 'χει έχει ανάγκη την αλληλεγγύη μας και όχι να ταφεί στη σιωπή. Του στέλνω μια αδερφική αγκαλιά και ένα “κουράγιο σύντροφε”.

 ----------------------------------

Όταν η κυβέρνηση οδηγεί ένα λαό στην καταστροφή απ’ όλους τους δρόμους, η επανάσταση αποτελεί όχι πια δικαίωμα των πολιτών, αλλά καθήκον.
Αδόλφος Χίτλερ

 Για το τέλος σε αντιδιαστολή και για συμπλήρωση του παζλ κράτησα ένα πιο "πραγματιστικό" περί επαναστάσεων κείμενο που είχε ανέβει στο μπλογκ της ΧΑ που τώρα έχει καταργηθεί αλλά ανέσυρα πάλι απο εδώ

Τα στοιχεία της επανάστασης.

Συναγωνιστές και -τριες, φίλες και φίλοι: Οι επιταχυνόμενες εξελίξεις σε πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό επίπεδο, κατευθύνουν τις σκέψεις όλο και περισσότερων Ελλήνων σε δράσεις που από τους κρατούντες χαρακτηρίζονται ως «ακραίες». Ακούγεται όλο και πιο συχνά μία έκφραση την οποία πριν από δέκα - ή και λιγότερα - χρόνια, ελάχιστοι θα τολμούσαν να ψελλίσουν: ΕΞΕΓΕΡΣΗ.  Η αυξανόμενη διάθεση για εξέγερση είναι μία πραγματικότητα. Μία διάθεση που δεν έχει προκληθεί έντεχνα από δημαγωγούς αλλά από τις συνθήκες της άθλιας και απειλητικής καθημερινότητας την οποία βιώνουν όλο και ευρύτερα στρώματα της Ελληνικής κοινωνίας. Αυτό είναι ένα γεγονός που όχι μόνο δεν μας αφήνει αδιάφορους, αλλά οφείλουμε να το εξετάσουμε διεξοδικά με τη δέουσα προσοχή και σοβαρότητα, σε αντιδιαστολή με τους άλλους πολιτικούς σχηματισμούς οιασδήποτε απόχρωσης οι οποίοι έχουν πλέον χάσει ακόμη και τη δυνατότητα του αυτοπροσδιορισμού τους. Αυτό που αρχίζει να αναζητά ο Ελληνικός λαός, η εξέγερση, δεν είναι παρά μία μορφή ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ. Η Επανάσταση και τα χαρακτηριστικά της είναι λοιπόν η έννοια που θα μας απασχολήσει. Ο ΟΡΙΣΜΟΣ ΤΗΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗΣ Οι επίσημοι ορισμοί που δίνονται για την επανάσταση συνίστανται στην μαζική αντίδραση για την ανατροπή ενός καθεστώτος ή στην έντονη αντίδραση σε μία καταπίεση ή στην ξαφνική και βαθιά αλλαγή σε έναν τομέα. Αυτοί βέβαια οι ορισμοί δεν φωτίζουν την αντίληψή μας γι'αυτό κεφαλαιώδη σημασία έχει η ταξινόμηση των επαναστάσεων και τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά τους... Τρείς είναι οι βασικές κατηγορίες επαναστάσεων στην ανθρώπινη ιστορία: οι επιστημονικές, οι θρησκευτικές και οι πολιτικές. 1. ΟΙ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ Τις εξετάζουμε πρώτες γιατί συνήθως ενώ εν τη γενέσει τους τραβούν λίγο την προσοχή, έχουν συχνά απώτερες συνέπειες μεταβάλλοντας τις αντιλήψεις των ανθρώπων για τους συμπαντικούς νόμους. Η εφαρμογή των πειραματικών μεθόδων επιφέρει αργές και σταθερές μεταβολές. Αυτές οι αργές επαναστάσεις ονομάζονται εξελίξεις. Υπάρχουν όμως και αιφνίδιες ανακαλύψεις όπως αυτή του Παστέρ που εν μία νυκτί άλλαξε την ιατρική ή η θεωρία την διάσπασης του ατόμου η οποία άλλαξε τη θεώρηση της δομής του υλικού κόσμου. Οι επιστημονικές επαναστάσεις επιδρούν απ' ευθείας επάνω στις ιδέες, είναι καθαρά διανοητικές, τα αποτελέσματά τους ελέγχονται από την πείρα και ως εκ τούτου διαφεύγουν από οποιαδήποτε κριτική. 2. ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ 2.1. Το πρώτο και βασικό στοιχείο μίας θρησκευτικής επανάστασης είναι η ύπαρξη μίας ΔΟΞΑΣΙΑΣ. Η δοξασία δεν ελέγχεται από τη λογική, ούτε αποδεικνύεται. Π.χ. η υπόσχεση του Χριστιανισμού και αργότερα του Ισλαμισμού για μία μετά θάνατο αιώνια και ευτυχισμένη ζωή. Αυτό για να το διαπιστώσει κάποιος θα πρέπει να πάει πρώτα στους ουρανούς. Όταν οι συνθήκες ήταν ώριμες, αυτή η δοξασία ήταν αρκετή για να καταστρέψει ένα ολόκληρο κόσμο, τον αρχαίο κόσμο. 2.2. Ένα παράγωγο στοιχείο των θρησκευτικών επαναστάσεων είναι η απόλυτη μισαλλοδοξία. Αυτό συμβαίνει εξαιτίας του ότι δεν μπορεί να υπάρξει οποιαδήποτε ανοχή μεταξύ δύο δοξασιών. Αυτό ισχύει άσχετα εάν οι δοξασίες προέρχονται από διαφορετικό μητρικό δόγμα ή όχι. Οι σφαγές ένθεν και ένθεν που έλαβαν χώρα στην Ευρώπη κατά την εποχή της Μεταρρύθμισης μεταξύ Καθολικών και Διαμαρτυρόμενων παρ' ολίγον να αφανίσουν ολόκληρες επαρχίες. 2.3. Η διάδοση της δοξασίας κατά τη διάρκεια μίας θρησκευτικής επανάστασης δεν γίνεται με λογικά επιχειρήματα. Γίνεται με την υποβολή και την επίδραση της διαβεβαιώσεως, της επαναλήψεως, της διανοητικής μετάδοσης και του γοήτρου. Οι μονοθεϊστικές θρησκείες διαβεβαίωναν συνεχώς γιά την μετά θάνατο ζωή και την ανταπόδοση της πίστης και της θυσίας του πιστού από τον Θεό. Η δύναμη και το κύρος των ιερωμένων σε συνδυασμό με το φόβο που ενίοτε προκαλούσαν αναδείκνυε το γόητρο της πίστης και προσέλκυε νέους πιστούς έτοιμους να θυσιαστούν. 3. ΟΙ ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΙΣ Είναι ο τύπος των Επαναστάσεων που θα μας απασχολήσουν ιδιαίτερα και θα αποπειραθούμε να εξιχνιάσουμε τα χαρακτηριστικά τους. Πριν όμως θα πρέπει να τονίσουμε ότι είτε αναφερόμαστε σε πολιτικές είτε σε κοινωνικές επαναστάσεις, στην ουσία μιλάμε για το ίδιο αντικείμενο. 3.1. Το πρώτο απαραίτητο στοιχείο που θα αποτελέσει τη βάση μίας επανάστασης είναι η δυσαρέσκεια. Η δυσαρέσκεια πρέπει να είναι γενικευμένη, ισχυρή σε όλα τα λαϊκά στρώματα και να συσσωρεύεται επί μεγάλο χρονικό διάστημα ώστε να είναι ώριμη να παραγάγει αποτελέσματα. Μόνη της όμως η δυσαρέσκεια δεν αρκεί για να προκαλέσει επανάσταση 3.2. Το δεύτερο απαραίτητο στοιχείο είναι η ύπαρξη Νέων Ιδεών ικανών να προσφέρουν Όραμα ενός νέου κοινωνικού μοντέλου το οποίο θα βασίζεται σε εντελώς διαφορετικές πολιτικές, κοινωνικές και πολιτιστικές αξίες από αυτές της κρατούσας κατάστασης οι οποίες έχουν παρακμάσει. Οποιαδήποτε προσπάθεια κάθαρσης εκ μέρους του συστήματος να διορθώσει τα λάθη του ώστε να διατηρήσει τα κεκτημένα του, είναι καταδικασμένη σε αποτυχία καθότι είναι μία προσπάθεια χωρίς όραμα, δηλαδή χωρίς ψυχολογική πειθώ. 3.3. Οι επαναστάσεις δεν ξεκινούν από τους λαούς αλλά από ηγετικές ομάδες οι οποίες μεταδίδουν το σπόρο της επανάστασης στα πλατιά λαϊκά στρώματα διά της προπαγάνδας και ιδιαίτερα διά της υποβολής. Αυθόρμητα λαϊκά ξεσπάσματα χωρίς ιδεολογικό περιεχόμενο με αποτέλεσμα ταραχές, καταστροφές και λεηλασίες έχουν μόνο τοπικό και πρόσκαιρο χαρακτήρα με μηδενικά αποτελέσματα. Αυτός είναι κανόνας χωρίς εξαίρεση. Τα ανωτέρω στοιχεία δεν είναι αρκετά για να εγγυηθούν την επιτυχή έκβαση μίας επανάστασης. Πρέπει να συνηγορούν και άλλοι παράγοντες, οι σπουδαιότεροι των οποίων είναι οι ακόλουθοι: 1. Ιστορικά έχει καταγραφεί το γεγονός ότι ποσοστιαία η επιτυχία των επαναστάσεων υπήρξε αυξημένη όταν αυτές είχαν και την υποστήριξη του στρατού, πλήρη ή σε μεγάλο βαθμό. Εδώ τα παραδείγματα είναι τόσα πολλά, ώστε να αποτελούν κανόνα. 2. Ένας άλλος παράγων είναι η ασθενής αντίσταση των κυβερνήσεων. Η κακή εκτίμηση των καταστάσεων αλλά και η ανικανότητα διαχείρισής τους μπορεί να αποτελέσει καίριο παράγοντα ανατροπής τους. Ένα παράδειγμα είναι η ανατροπή του Λουδοβίκου ΙΣΤ' από μερικές εκατοντάδες επαναστατών, όταν 36000 στρατιώτες κάτω από αντικρουόμενες διαταγές ανίκανων διοικητών, απλώς παρέμειναν άπρακτοι. Στιγμιαίες επαναστάσεις αυτού του τύπου συνέβησαν στην Ισπανία, το Βέλγιο, την Ιταλία, την Αυστρία, την Ιαπωνία, την Πορτογαλία και την Πολωνία. 3. H επανάσταση πρέπει να ταιριάζει στην ακαμψία ή την ελαστικότητα της εθνικής ψυχής. Δηλαδή το έθνος που επαναστατεί πρέπει να επιλέξει την επανάσταση που του ταιριάζει. Οι λαοί που διαθέτουν πολύ άκαμπτη ψυχή κάνουν τις πιο βίαιες επαναστάσεις. Μη μπορώντας να προσαρμοστούν προοδευτικά στις μεταβολές του γενικότερου περιβάλλοντος αναγκάζονται να το κάνουν αργά και με βίαιο τρόπο. 4. Η επιρροή των νέων ιδεών πρέπει να έχει απήχηση ενώ οι ίδιες οι ιδέες να έχουν γίνει κατανοητές από μεγάλο τμήμα των επαναστατημένων μαζών. Όμως, ακόμα και εάν μία επανάσταση επιτύχει τον βασικό της στόχο, την ανάληψη της εξουσίας, δεν σημαίνει ότι θα επιτύχει και στον απώτερο σκοπό της, την σωστή εφαρμογή του ιδεολογικού και κοινωνικού της προγράμματος ώστε να αρχίσει να βαδίζει προς τα όποια οράματα επαγγέλλεται. Αυτό οφείλεται σε μερικό ή πλήρη εκτροχιασμό στην εφαρμογή των νέων ιδεών λόγω κακής κατανόησης ή στο ότι οι νέες ιδέες εφαρμόζονται από ακατάλληλους ή διεφθαρμένους ανθρώπους ή στο ότι οι ίδιες οι ιδέες είναι λανθασμένες, ακατάλληλες και επικίνδυνες στην εφαρμογή τους. Εδώ θα δώσουμε το χαρακτηριστικό παράδειγμα της Γαλλικής Επανάστασης: Είναι η επανάσταση που εκθειάζεται ακόμη και σήμερα από το Ευρωπαϊκό κατεστημένο και επαγγέλλεται το τρίπτυχο Ελευθερία, Ισότητα και Αδελφοσύνη. Στην πραγματικότητα - και αυτό δεν το αμφισβητεί κανείς- ήταν μία επανάσταση που οργανώθηκε από την αστική τάξη της τότε Γαλλίας που ο πραγματικός σκοπός της ήταν η ανάληψη της εξουσίας. Το εν λόγω τρίπτυχο - Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη- ήταν εξ' αρχής ανεδαφικό και το γνώριζαν οι εμπνευστές του οι δεν απέβλεπαν παρά σε ξεκάθαρα πρακτικά συμφέροντα. Ο λαός άκουσε τους δημαγωγούς, θεώρησε τον εαυτό του θύμα και άρχισε να σφάζει, να λεηλατεί και να καίει οτιδήποτε δεν του άρεσε, νομίζοντας ότι εξασκεί κάποιο δικαίωμα. Οι επαναστατικές αρχές έδωσαν ελεύθερη διέξοδο στη βαρβαρότητα, καταλύοντας πανάρχαιους απαγορευτικούς φραγμούς του κοινωνικού περιβάλλοντος. Νομιμοποιήθηκαν όλα τα καταπιεσμένα συναισθήματα ζηλοφθονίας, πλεονεξίας και μίσους για κάθε τι ανώτερο. Μέσα σε ένα χρόνο η επανάσταση είχε καταλήξει σε αταξία, αναρχία και βιαιότητες κατά δικαίων και αδίκων. Η επανάσταση πέρασε από τα χέρια της αστικής τάξης στον όχλο. Και ο συγκεκριμένος όχλος που άρχισε να λειτουργεί ως μάζα δεν ήταν βέβαια ο Γαλλικός λαός που συνέχισε να ζεί στη φτώχεια και στον καθημερινό μόχθο της εργασίας και αγνοήθηκε σκόπιμα από τους ιστιρικούς, αλλά μία μειονότητα, που υπήρχε και υπάρχει μέχρι σήμερα σε όλες τις κοινωνίες. Εκφυλισμένοι, αλκοολικοί, κλέφτες, ζητιάνοι, εγκληματίες αποτέλεσαν τον επαναστατικό στρατό. Η μέθοδος της μετάδοσης από τους ψευδορήτορες τους μετέτρεψε σε μάζα. Ο καθένας φωνασκεί και σφάζει γιατί το ίδιο πράττουν και οι γύρω του που ακολουθούν το ρεύμα. Το 1789 οι φυλακισμένοι του Σεπτεμβρίου κομματιάζονταν σιγά-σιγά με σπαθισμούς για να παρατείνεται το μαρτύριό τους. Από τον Μάρτη έως τον Σεπτέμβρη σειρές από φόνους, λεηλασίες και εμπρησμούς βούτηξαν στο αίμα τη Γαλλία. Η Ρουέννη, η Λυών και το Στρασβούργο πέφτουν κάτω από την εξουσία του όχλου. Ο δήμαρχος της Τρουά με τα μάτια βγαλμένα από ψαλίδι σφάχτηκε ύστερα από μαρτύριο πολλών ωρών. Σε πολλά μέρη ξερίζωναν τις καρδιές θυμάτων για να τις τριγυρίσουν μέσα στις πόλεις καρφωμένες στην άκρη μίας λόγχης. Οι πολιτικοί της επανάστασης επειδή είχαν συμφέρον, έδιναν συγχωροχάρτι για όλα τα απάνθρωπα εγκλήματα. Αυτός λοιπόν ο όχλος που φάνταζε ένα ατίθασο τέρας, μόλις μία δυνατή και σκληρή προσωπικότητα ορθώθηκε μπροστά του, την υπηρέτησε αμέσως σαν δούλος. Γιατί όπως η βιαιότητά του δεν γνωρίζει όρια, έτσι και η δουλοπρέπειά του είναι απεριόριστη. Ο Μαρά, ο Ροβεσπιέρρος ή ο Μπουλανζέ ήταν βέβαιοι ότι θα επευφημηθούν από αυτόν. Η περίοδος των Γιακωβίνων και της Τρομοκρατίας ξεχείλισε το ποτήρι. Ο Γαλλικός λαός ποτέ δεν ζήτησε τίποτε από αυτά τα αίσχη. Η ψυχή του, προσηλωμένη στις παραδόσεις τον παρακινεί να ορθωθεί γρήγορα ενάντια στην αναρχία και αναζητά τον αρχηγό που θα ξαναφέρει την τάξη και θα ανακηρύξει τον Βοναπάρτη αυτοκράτορα. Και όμως αυτή η Επανάσταση υποτίθεται ότι φωτοδοτεί με τις Ιδέες της τη σημερινή δημοκρατική Ευρώπη, όπου κανείς, βέβαια, δεν είναι ελεύθερος, δεν αισθάνεται ίσος και σίγουρα ούτε αδελφός με τους συμπατριώτες του, πολλώ δε μάλλον με τους άλλους λαούς. Μία επανάσταση όπου το μόνο που συνέβη είναι ότι μία τάξη ( η αστική) με ραδιουργίες και εγκλήματα άρπαξε την εξουσία από μία άλλη ( τους ευγενείς) την οποία και αφάνισε. Η ΝΟΟΤΡΟΠΙΑ ΤΩΝ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΕΩΝ Κατά τη διάρκεια των ειρηνικών περιόδων όταν το κοινωνικό περιβάλλον δεν αλλάζει οι άνθρωποι σε ατομικό επίπεδο έχουν μία σταθερή και συνηθισμένη νοοτροπία. Το εγώ του κάθε ανθρώπου όμως είναι μία συνένωση αναρίθμητων πατρογονικών προσωπικοτήτων που συνδυάζονται σε μία σταθερή προσωπικότητα όταν οι καταστάσεις δεν αλλάζουν. Όταν όμως το περιβάλλον μεταβληθεί σημαντικά όπως συμβαίνει στις περιόδους αναταραχών οι ισορροπίες διασπώνται και τα στοιχεία που προέκυψαν ανασυγκροτούν μία νέα προσωπικότητα που εκδηλώνεται με μία διαγωγή, ιδέες και συναισθήματα πολύ διαφορετικά από εκείνα που χαρακτήριζαν το άτομο προηγουμένως. Συνεπώς κάτω από την επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος μία προσωπικότητα μπορεί να παραχωρήσει τη θέση της σε μίαν άλλη εντελώς νέα και πολλές φορές αντίθετη ή και εχθρική ως πρός την παλαιά. Η ψυχοπαθολογία έχει παρατηρήσει πολλά τέτοια παραδείγματα και μάλιστα στο ίδιο άτομο. Σε αυτές τις νέες προσωπικότητες των ταραγμένων καιρών δεν αλλάζει η διάνοια, αλλά τα συναισθήματα και η συνένωσή τους σχηματίζει ένα νέο χαρακτήρα. Κατά τη διάρκεια των επαναστάσεων τα συναισθήματα που απελευθερώνονται είναι αυτά που έχουν καταπιεστεί και τώρα βρίσκουν ελεύθερη διέξοδο από τη συντριβή των κοινωνικών δεσμών. Τα σπουδαιότερα από αυτά είναι τα ακόλουθα: 1. To μίσος. Απευθύνεται απέναντι σε πρόσωπα, θεσμούς και πράγματα και αποτελεί την μεγαλύτερη αιτία της κακής μοίρας των ηττημένων. 2. Ο φόβος: Η απότομη αλλαγή, η άγνωστη πρωτοεμφανιζόμενη απειλή και η απώλεια κάθε ελέγχου εκ μέρους των κρατούντων δημιουργεί απόλυτο φόβο σε όλες τις πλευρές. 3. Η φιλοδοξία: Σε μία ιεραρχικά ρυθμισμένη κοινωνία, το άτομο γνωρίζει ότι υπόκειται σε νομικούς και χρονικούς περιορισμούς που το υποχρεώνουν να σκέπτεται την κοινωνική του εξέλιξη εντός ορίων. Αντίθετα σε μία επαναστατική εποχή, με τις κατάλληλες συγκυρίες ο καθένας μπορεί να φθάσει στα ανώτερα αξιώματα, οπότε οι φιλοδοξίες όλων βρίσκονται κάτω από την επίδραση βιαίων και εξαιρετικών ερεθισμών. 4. Η ζηλοφθονία: Ο ρόλος είναι πάντοτε σημαντικός κατά τη διάρκεια επαναστατικών περιόδων. Η ζηλοφθονία εναντίον της αριστοκρατίας αποτέλεσε έναν από τους σπουδαιότερους παράγοντας της Γαλλικής επανάστασης. Η ζηλοφθονία και ο πληγωμένος εγωισμός ήταν αυτά που υποσυνείδητα κατέστησαν τους αστούς οπαδούς της ισότητας, ενώ οι ίδιοι επεδίωκαν την εξουσία. Διαμορφώθηκαν δηλαδή σχιζοειδείς προσωπικότητες. 5. Ο ενθουσιασμός: Τις περισσότερες φορές οι επαναστάτες φαντάζονται καταστρέφουν έναν άρρωστο και γερασμένο κόσμο και πάνω στα ερείπιά του θα έχτιζαν ένα διαφορετικό πολιτισμό. Ποτέ αυταπάτη πιο γοητευτική δεν εφλόγισε τις ψυχές των ανθρώπων. Έχοντας τώρα υπ' όψιν μας τα προαναφερθέντα μπορούμε να εξετάσουμε τις βασικές νοοτροπίες των επαναστάσεων. Πρώτη αναφέρουμε την μυστικιστική νοοτροπία. Πέραν της ορθολογιστικής, συναισθηματικής και ομαδικής λογικής, σπουδαίο ρόλο σε πολλές επαναστάσεις έπαιξαν τα μυστικιστικά στοιχεία. Το χαρακτηριστικό στοιχείο του μυστικιστικού πνεύματος στην απονομή μίας μυστηριώδους δυνάμεως σε ανθρώπους ή σε ανώτερες δυνάμεις που εμφανίζονται με τη μορφή ειδώλων, φετίχ, λέξεων και τύπων. Το μυστικιστικό πνεύμα βρίσκεται στο βάθος όλων των θρησκευτικών και στο μεγαλύτερο μέρος των πολιτικών και κοινωνικών δοξασιών. Οι περισσότερες πολιτικές δοξασίες θα εξαφανίζονταν, αν μπορούσε κανείς να τις απογυμνώσει από τα μυστικιστικά στοιχεία, που αποτελούν τα πραγματικά στηρίγματά τους. Θυμηθείτε την Αόρατο Αρχή της Φιλικής Εταιρείας. Η μυστικιστική λογική αφού μπολιαστεί στα συναισθήματα και τις γεμάτες πάθος παρορμήσεις, τα προσανατολίζει και διοχετεύει τη δύναμή τους στα μεγάλα λαϊκά κινήματα. 'νθρωποι που είναι ελάχιστα διατεθειμένοι να σκοτωθούν για σοβαρούς λόγους, θυσιάζουν εύκολα τη ζωή τους για ένα μυστικιστικό ιδανικό που έγινε αντικείμενο της λατρείας τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η ταχύτατη εξάπλωση του Ισλάμ στην Αραβική χερσόνησο και τη Βόρειο Αφρική μετά τη μετάλλαξη που υπέστησαν οι φιλήσυχες νομαδικές φυλές. Η μυστικιστική πλευρά των επαναστάσεων διαφεύγει την προσοχή των περισσότερων ιστορικών. Θα επιμένουν επί πολύ ακόμα να θέλουν να ερμηνεύουν με την ορθολογιστική λογική ένα πλήθος φαινομένων που παραμένουν ξένα προς αυτήν. Η δεύτερη νοοτροπία είναι η επαναστατική. Οι κοινωνίες όλων των εποχών περιλαμβάνουν έναν αριθμό ανήσυχων πνευμάτων, που είναι έτοιμα να επαναστατήσουν εναντίον οποιασδήποτε καθιερωμένης τάξης πραγμάτων. Ορισμένοι δρουν από απλή κλίση προς την ανταρσία, και εάν όλες τους οι επιθυμίες πραγματοποιούνταν μονομιάς, πάλι θα επαναστατούσαν. Αυτή η νοοτροπία προέρχεται από εσφαλμένη προσαρμογή του ατόμου στο περιβάλλον του ή είναι ζήτημα ιδιοσυγκρασίας ή και ζήτημα παθολογικών καταστάσεων. Η ανάγκη της εξέγερσης παρουσιάζει διάφορους βαθμούς εντάσεως, από την απλή δυσαρέσκεια έως την ανάγκη καταστροφής των πάντων. Όμως το επαναστατικό πνεύμα δεν σπρώχνεται πάντα από συναισθηματισμούς που το καθιστούν απλώς επικίνδυνο. Μπορεί να αποβεί πηγή προόδου όταν ο συναισθηματισμός και ο μυστικισμός συνδυάζονται και υποτάσσονται σε μία διανοητική βάση. Η τρίτη νοοτροπία είναι η εγκληματική. Όλες οι "πολιτισμένες κοινωνίες" σέρνουν ένα κατακάθι εκφυλισμένων και απροσάρμοστων που έχουν προσβληθεί από κάθε λογής κακές τάσεις. Απατεώνες, κατάδικοι, κλέφτες, δολοφόνοι, πάσης φύσεως εξαθλιωμένοι αποτελούν τον εγκληματικό συρφετό των μεγάλων πόλεων. Στις ομαλές περιόδους τα φυράματα αυτά συγκρατούνται κατά το δυνατόν από τα όποια όργανα της τάξης. Κατά τη διάρκεια των εξεγέρσεων και κυρίως των επαναστάσεων αφήνουν αχαλίνωτα τα εγκληματικά και αρπακτικά τους ένστικτα. Σε κάθε εποχή σε αυτό το κοινωνικό κατακάθι οι δημαγωγοί ήταν πάντα βέβαιοι ότι θα βρούν στρατιώτες. Συναγωνιστές και συναγωνίστριες, θέλω να τονίσω ότι όλα όσα προαναφέραμε προέρχονται από ενδελεχείς ιστορικές, ψυχολογικές και κοινωνικές μελέτες του Γουσταύου Λε Μπον. Επίσης δε ότι σε καμία περίπτωση η λαϊκή εθνικιστική επανάσταση δεν σχετίζεται στο παραμικρό με τα στοιχεία που χαρακτηρίζουν τις μέχρι σήμερα επαναστάσεις. Οφείλουμε να γνωρίζουμε τα χαρακτηριστικά τους επισημαίνοντας τα πολλά αρνητικά τους και κρατώντας κάποια θετικά για δική μας διαχείριση. Εξ' άλλου ο ίδιος ο Λε Μπόν παραδέχεται ότι τελικά το ύψιστο στοιχείο ισορροπίας και επιτυχίας μίας επανάστασης είναι το στοιχείο της φυλετικής ψυχής. Αυτό καθορίζει ένα τρόπο αντιλήψεως, εξετάσεως και βουλήσεως κοινό στη συντριπτική πλειονότητα των ατόμων ενός και του αυτού λαού. Συνεπώς κάθε επανάσταση όχι μόνο επιτυχημένη αλλά και δίκαιη οφείλει να βασίζεται στη φυλετική ψυχή. Αυτοί δε που θα την πραγματοποιήσουν δεν είναι ούτε κάποια κοινωνική τάξη, ούτε κάποιοι επαναστάτες δημαγωγοί, αλλά οι Όμοιοι οι οποίοι έχουν τη δύναμη να θέτουν νέους νόμους και να τους τηρούν απαρέγκλιτα πρώτοι αυτοί οι ίδιοι.
Θ.Κ.