Παρ' ότι συχνά όλοι διαβάζουμε ειδήσεις ή ζούμε οι ίδιοι κάποια κατάσταση - δεν είναι ανάγκη να είναι μεγάλη και τραγική- που επαληθεύει τον τίτλο, εντούτοις κάθε φόρα στέκομαι με την ίδια απορία, χάσκοντας και αδυνατώντας να πιστέψω πόσο, μα πόσο κάφροι μπορούμε να είμαστε.
Σήμερα παραδείγματος χάριν την ώρα που η Χίος αντιμετωπίζει μια απο τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές που έχει ποτέ ζήσει, με βαρύτατες συνέπιες και στην οικονομική ζωή του νησιού καθώς ήδη το 40% των μαστιχόδεντρων όπως αναφέρουν τα δημοσιεύματα έχουν γίνει στάχτη, κάποιοι κάφροι, φαντάζομαι στην πλειοψηφία τους και αυτοί ντόπιοι, αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν την καταστροφή και να εκφράσουν τον ιδιαίτερο ψυχισμό τους με τον παρακάτω τρόπο.
Δηλαδή ενώ το νησί καίγεται, κάποιοι, επειδή ξεκινά η κυνηγητική περίοδος, είπαν: βρε δεν πάμε να την στήσουμε λίγο έξω από τα καμένα εκεί που σπεύδουν για να σωθούν τα πουλιά και όπως αυτά βγαίνουν εμείς να τα μπουμπουνίζουμε. Ωραία ιδέα μεγάλε, πάμε....
Δεν είμαι κανας περίεργος με το θέμα, αντιθέτως εκτιμώ και την αίσθηση που μπορεί να προσφέρει το κυνήγι ακόμα και στον σύγχρονο άνθρωπο, εκτιμώ πολύ και την κουλτούρα των παλαιών κοινωνιών που το είχαν ως βασική δράση, εκτιμώ και τους κυνηγητικούς πολιτισμούς, ακόμα και με την ρομαντική έννοια, και τον τρόπο που αυτοί ζούσαν από και με την φύση. Πιστεύω πως το κυνήγι είναι μια διαδικασία που μπορεί να μας μάθει πολλά και χρήσιμα. Απο την άλλη σιχαίνομαι και ώρες ώρες σαν και αυτή φτάνω σε σημείο μίσους, τους σύγχρονους κυνηγούς για τους οποίος το κυνήγι είναι ένα σπορ με το οποίο εκτονώνουν τα κατώτερα τους ένστικτα τα οποία αποκομμένα απ' οποιαδήποτε "φυσική" ζωή και συνεπικουρούμενα απο την τεχνολογία και την βλακεία αναδεικνύουν τα μεγάλη βάθη της ανθρώπινης καφρίλας.
Περιπτώσεις τέτοιες, αποκτηνωμένων γουρουνανθρώπων (και να με συγχωρούν τα γουρούνια που αν και καλός φίλος του ανθρώπου χρησιμοποιούνται σε αυτές τις παρομοιώσεις) πραγματικά μας δείχνουν τα απύθμενα βάθη της καφρίλας.
Περιπτώσεις τέτοιες με κάνουν να φλερτάρω με το βασικό επιχείρημα αυτών που αρνούνται τον σύγχρονο τρόπο θέασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που λέει πως δεν γίνεται να παίρνεις σαν κεντρικό άξονα τον ελάχιστο παρανομαστή και να τους εξισώνεις όλους χωρίς στην εξίσωση να συνυπολογίζονται και οι υποχρεώσεις καθώς όπως η εμπειρική παρατήρηση δείχνει ο άνθρωπος μπορεί να επιδείξει απύθμενη καφρίλα. Οπότε πως μπορεί ο υπάνθρωπος γουρουνάνθρωπος του παραδείγματος μας να έχει ίσα δικαιώματα με τους άλλους αφού καλά καλά δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος της λέξης άνθρωπος όσο χαμηλά και αν βάλουμε τον πήχη (πέρα απο βιολογικό προσδιορισμό) , αφού κάθε φορά ο γουρουνάνθρωπος θα κάνει κάτι που θα μας εκπλήξει.
Υπό αυτό το πρίσμα η απεγνωσμένη προσπάθεια των οικολογικών οργανώσεων που φωνάζουν μπας και απαγορευτεί το κυνήγι τώρα στα καμένα (λες και έχουν μείνει ζώα εκεί) δεν είναι παρά μια τραγική κραυγή αγωνίας, καταδικασμένη να θαφτεί υπό το βάρος των σημερινών και αυριανών γουρουνανθρώπων οι οποίοι θα θεωρούν δικαίωμα τους πράξεις σαν τις ανωτέρω υπό νόμιμο -το νόμιμον είναι και ηθικόν- μάλιστα πλαίσιο.
Υπό αυτό το πρίσμα ώρες ώρες πλησιάζω επικίνδυνα την φαντασίωση γουρουνανθρωποκυνηγητών.
Γιατί για πόσο ακόμα θα προστίθεται ένα "φαντάζομαι πως θα ήταν" προσαρμοσμένο στα νέα βάθη της καφρίλας;
Φαντάζομαι επίσης πως, στην γνωστή διχαστική ερώτηση Duck season, rabbit season, πρέπει σύντομα πριν να είναι αργά να προστεθεί και μια τρίτη επιλογή, γουρουνάνθρωπος season.
Σήμερα παραδείγματος χάριν την ώρα που η Χίος αντιμετωπίζει μια απο τις μεγαλύτερες οικολογικές καταστροφές που έχει ποτέ ζήσει, με βαρύτατες συνέπιες και στην οικονομική ζωή του νησιού καθώς ήδη το 40% των μαστιχόδεντρων όπως αναφέρουν τα δημοσιεύματα έχουν γίνει στάχτη, κάποιοι κάφροι, φαντάζομαι στην πλειοψηφία τους και αυτοί ντόπιοι, αποφάσισαν να εκμεταλλευτούν την καταστροφή και να εκφράσουν τον ιδιαίτερο ψυχισμό τους με τον παρακάτω τρόπο.
Την ίδια ώρα, αίσθηση προκαλεί τα όσα αποκαλύπτει ρεπορτάζ του δημοσιογράφου του «Ράδιο Αλήθεια», Γιάννη Τζούμα, σύμφωνα με το οποίο κυνηγοί έχουν στήσει καρτέρι στα πουλιά που προσπαθούν να σωθούν από τη φωτιά με το επιχείρημα ότι σήμερα άρχισε η κυνηγετική σεζόν.
Δηλαδή ενώ το νησί καίγεται, κάποιοι, επειδή ξεκινά η κυνηγητική περίοδος, είπαν: βρε δεν πάμε να την στήσουμε λίγο έξω από τα καμένα εκεί που σπεύδουν για να σωθούν τα πουλιά και όπως αυτά βγαίνουν εμείς να τα μπουμπουνίζουμε. Ωραία ιδέα μεγάλε, πάμε....
Δεν είμαι κανας περίεργος με το θέμα, αντιθέτως εκτιμώ και την αίσθηση που μπορεί να προσφέρει το κυνήγι ακόμα και στον σύγχρονο άνθρωπο, εκτιμώ πολύ και την κουλτούρα των παλαιών κοινωνιών που το είχαν ως βασική δράση, εκτιμώ και τους κυνηγητικούς πολιτισμούς, ακόμα και με την ρομαντική έννοια, και τον τρόπο που αυτοί ζούσαν από και με την φύση. Πιστεύω πως το κυνήγι είναι μια διαδικασία που μπορεί να μας μάθει πολλά και χρήσιμα. Απο την άλλη σιχαίνομαι και ώρες ώρες σαν και αυτή φτάνω σε σημείο μίσους, τους σύγχρονους κυνηγούς για τους οποίος το κυνήγι είναι ένα σπορ με το οποίο εκτονώνουν τα κατώτερα τους ένστικτα τα οποία αποκομμένα απ' οποιαδήποτε "φυσική" ζωή και συνεπικουρούμενα απο την τεχνολογία και την βλακεία αναδεικνύουν τα μεγάλη βάθη της ανθρώπινης καφρίλας.
Περιπτώσεις τέτοιες, αποκτηνωμένων γουρουνανθρώπων (και να με συγχωρούν τα γουρούνια που αν και καλός φίλος του ανθρώπου χρησιμοποιούνται σε αυτές τις παρομοιώσεις) πραγματικά μας δείχνουν τα απύθμενα βάθη της καφρίλας.
Περιπτώσεις τέτοιες με κάνουν να φλερτάρω με το βασικό επιχείρημα αυτών που αρνούνται τον σύγχρονο τρόπο θέασης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων που λέει πως δεν γίνεται να παίρνεις σαν κεντρικό άξονα τον ελάχιστο παρανομαστή και να τους εξισώνεις όλους χωρίς στην εξίσωση να συνυπολογίζονται και οι υποχρεώσεις καθώς όπως η εμπειρική παρατήρηση δείχνει ο άνθρωπος μπορεί να επιδείξει απύθμενη καφρίλα. Οπότε πως μπορεί ο υπάνθρωπος γουρουνάνθρωπος του παραδείγματος μας να έχει ίσα δικαιώματα με τους άλλους αφού καλά καλά δεν μπορεί να σταθεί στο ύψος της λέξης άνθρωπος όσο χαμηλά και αν βάλουμε τον πήχη (πέρα απο βιολογικό προσδιορισμό) , αφού κάθε φορά ο γουρουνάνθρωπος θα κάνει κάτι που θα μας εκπλήξει.
Υπό αυτό το πρίσμα η απεγνωσμένη προσπάθεια των οικολογικών οργανώσεων που φωνάζουν μπας και απαγορευτεί το κυνήγι τώρα στα καμένα (λες και έχουν μείνει ζώα εκεί) δεν είναι παρά μια τραγική κραυγή αγωνίας, καταδικασμένη να θαφτεί υπό το βάρος των σημερινών και αυριανών γουρουνανθρώπων οι οποίοι θα θεωρούν δικαίωμα τους πράξεις σαν τις ανωτέρω υπό νόμιμο -το νόμιμον είναι και ηθικόν- μάλιστα πλαίσιο.
Υπό αυτό το πρίσμα ώρες ώρες πλησιάζω επικίνδυνα την φαντασίωση γουρουνανθρωποκυνηγητών.
Γιατί για πόσο ακόμα θα προστίθεται ένα "φαντάζομαι πως θα ήταν" προσαρμοσμένο στα νέα βάθη της καφρίλας;
Φαντάσου πως για λόγους που δεν καταλαβαίνεις, χωρίς να ευθύνεσαι και αναπάντεχα, ξεσπά στον τόπο σου ένα καταστροφικός πόλεμος. Βόμβες πέφτουν παντού και όλα καίγονται. Το σπίτι σου εξαφανίζεται μέσα στις φλόγες και παρατρίχα την γλυτώνεις. Τρέχεις να ξεφύγεις από την πύρινη λαίλαπα ενώ αλλεπάλληλες εκρήξεις σε κυνηγούν στο διάβα σου. Πανικόβλητος, τσουρουφλισμένος, μισοζώντανος τρέχεις για την ζωή σου προς μια κατεύθυνση όπου φαίνεται να βγάζει από την κόλαση. Εξοντωμένος σωματικά και ψυχικά, καταφέρνεις να ξεπεράσεις τις βόμβες, τις φλόγες και ότι άλλο σε απειλεί, ίσα ίσα, ώστε να διακρίνεις μέσα από τους καπνούς ένα καθαρότερο, ασφαλέστερο σημείο. Από τα βάθη της ύπαρξης σου καλείς όλη την εναπομείνασα δύναμη με την οποία σε προίκισε η φύση. Φτάνεις στο σύνορο αφήνοντας πίσω σου την κόλαση να ακολουθεί κατά πόδας και έχοντας μπροστά μια ελπίδα, θα ζήσεις άλλη μια μέρα. Φτάνεις κουράγιο λίγο ακόμα. Αρχίζεις και ελπίζεις. Μπαμ ο γουρουνάνθρωπος πυροβολεί, σκοτώνει την ελπίδα και χασκογελά με την παρέα του χαιρέκακα. "15-12 μαλάκες"
Φαντάζομαι επίσης πως, στην γνωστή διχαστική ερώτηση Duck season, rabbit season, πρέπει σύντομα πριν να είναι αργά να προστεθεί και μια τρίτη επιλογή, γουρουνάνθρωπος season.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου