Ορχιδέες γέννηση και θάνατος

στην άκρη εκεί του μπαλκονιού, κοντά θαρρώ δυο χρόνια

έστεκε με τα φύλλα της, γερμένα προς το χώμα

λουλούδια δεν εμφάνιζε, μετά τα πρώτα άνθη

που πέσαν κάπως σύντομα, χωρίς φροντίδας χάδι

σαν λες να το κατάλαβε, πως μου ταν ξεγραμμένη

η ορχιδέα φούσκωσε, πολλά μπουμπουκιασμένη

βλέποντας την σάστισα, και χάρηκα συνάμα

πως μας γελάει αθόρυβα, της νέας ζωής το θαύμα

μα σαν τα άνθη άνοιγαν, δεν το 'δα με την μια

κάποιος οικείος έφευγε, για τ' Αδου τα πεδία

τρία μπουμπούκια άνθησαν, μέσα στον ίδιο μήνα

τρεις ψυχές συνόδεψαν, πέρα απ' το κρύο μνήμα

και σαν κοιτώ το τέταρτο, κλειστό όπως παραμένει

ρίγος βαθύ με διαπερνά, ποιον άλλον ν' αναμένει;

μήπως αν της εχάλαγα, το πράσινο κοτσάνι

αυτό που φτάνει στα βαθιά, και γνώση κρυφή λαμβάνει

ίσως και να απέτρεπα, το άγνωστο που φτάνει

αράχνης-μοίρας ο ιστός, τέταρτο πριν δαγκάνει

μάλλον κοιτώ ανήμπορος, το βλέμμα να αποτρέψω

δεν δύναμαι και αναριγώ, στην μαύρη σκέψη που έχω

μήπως και τ' άνθος το κλειστό, ευθύς μόλις ανοίξει

πεί πως της μοίρας μου γραφτό, ήταν να τ' αντικρίσει