Όταν οι Θεοί στέλνουν φωτεινούς φάρους.

Κάποιες φορές, τα σημαντικά σε αριθμό χρόνια, στα οποία δραστηριοποιούμαι κοινωνικά στον χώρο του Ελληνικού πολυθεϊσμού βαραίνουν τα πόδια μου όσο δεν πάει. Οι παθογένειες της νεοελληνικής κοινωνίας γενικότερα και ειδικότερα του ευρύτερου "αρχαιολατρικού" χώρου με τον οποίο βρίσκομαι σε συνεχή επαφή, συχνά με αποκαρδιώνουν σε βαθμό τέτοιο που να αναρωτιέμαι αν όλη η ενέργεια, σωματική, ψυχική και πνευματική που σπαταλώ αξίζει τον κόπο, αν το αποτέλεσμα δικαιώνει. Αν σταθώ στα πάμπολλα και συχνά επαναλαμβανόμενα αρνητικά, ή στις προαναφερθείσες παθογένειες, τις οποίες δεν σκοπεύω να αναλύσω τώρα, σίγουρα η ζυγαριά δείχνει πως όχι. Φαντάζομαι πως αν δεν είχα ένα αίσθημα καθήκοντος και φυσική τάση προς το συλλογικό και κοινωνικό ( ή όποιο άλλο κόλλημα μπορεί να είναι που κάνει τους ανθρώπους να επιμένουν) θα τα είχα προ πολλού παρατήσει εστιάζοντας στα παραπάνω.

Φυσικά, υπάρχουν και πάμπολλα πράγματα που καθημερινά αποζημιώνουν αντισταθμίζοντας τα αρνητικά. Οι μικρές ή μεγαλύτερες νίκες στην προάσπιση των αξιών μας, η εδραίωση της ύπαρξης μας στην συνείδηση της κοινωνίας, ακόμα πιο σημαντικό οι φίλοι, οι συμπολεμιστές, οι ομόνοοι και ομόψυχοι όλα αυτά τα χρόνια συνοδοιπόροι. Πολλά όμως από αυτά τα θετικά θα τα είχα και χωρίς αυτή την άμεση έκθεση και εμπλοκή σε ένα περιβάλλον που φθείρει, ζημιώνει και συχνά απογοητεύει.
Έρχονται, όμως, και κάποιες σπάνιες στιγμές που εμφανίζονται πράγματα που δρουν ως οδοδείκτες, ως φωτεινοί φάροι που επισημαίνουν πως παρά τις φουρτούνες η πορεία είναι σταθερή και σωστή και που ανάμεσα στο πυκνό σκοτάδι λάμπουν ελπίδα. Μια ελπίδα που όχι μόνο εξισορροπεί, αποζημιώνει και αντισταθμίζει, αλλά νοηματοδοτεί και προσφέρει ανανέωση στα οράματα και τους στόχους. Ένας άριστος ισοδυναμεί με χίλιους είπε ο Ηράκλειτος. Στην περίπτωση μας ένα τέτοιο "σημείο" ισοδυναμεί με μύρια δεινά και δίνει την δύναμη για συνέχιση του αγώνα.

Μια σπάνια, λοιπόν τέτοια περίπτωση, ήταν το συγκινητικό άρθρο της φίλης ελληνίστριας Δανάης στο προσωπικό της Blog, το οποίο αναμεταδίδω σε μετάφραση του φίλου Miguel. Και οι δυο τους είναι φωτεινοί φάροι όταν τα πόδια βαραίνουν. Γι' αυτό τους ευχαριστώ.

Στη φωτό ο πρώτος βωμός της Δανάης και της Galena στην Ισπανία, με τον διπλό πέλεκυ στο κέντρο, μετά την επίσκεψη στην Ελλάδα.

Πάνω από τέσσερα χρόνια πριν μια φίλη μου έστειλε ένα βίντεο με Ελληνική μουσική, μου είπε δες το! Είναι Ορφικοί Υμνοι!. Το έβαλα και έμεινα ευχάριστα έκπληκτη, αναγνώρισα αμέσως κάποιες λέξεις και ήξερα ότι ήταν ο ύμνος του Αρεως αυτό που ακουγόταν. Την ίδια στιγμή ο νους μου ταξίδεψε στην Κλασική Ελλάδα, φαντάστηκα τους στρατιώτες που προχωρούσαν πολεμώντας τους Πέρσες, με τη δύναμη του Θεού του Πολέμου μέσα στις ψυχές τους. Το όνομα του συγκροτήματος ήταν ΚΑΒΕΙΡΟΙ. Τότε δεν ήξερα καν ποιοι ήταν οι Κάβειροι στην Ελληνική Μυθολογία, ούτε εάν αυτό το όνομα σήμαινε κάτι άλλο, κι έτσι το έψαξα κι ανακάλυψα ότι ήταν ένα βουνό στη Φρυγία κι ότι υπήρχαν με αυτό το όνομα κάτι Δαίμονες από τη Σαμοθράκη. Έμεινα μαγεμένη. Κι άρχισα να τους ακούω, στο youtube.com μπορείς να βρεις με ευκολία πολλά από τα τραγούδια τους και για άλλους θεούς. Ο ύμνος του Διός, της Σελήνης, της Περσεφόνης….
Σιγά σιγά συνήθιζα τις φωνές και την ενέργεια από αυτή την μουσική, που έγινε η αρχή στις οικιακές μας τελετές ή όταν ένοιωθα χαμένη και νόμιζα ότι ήμουν η μοναδική Ελληνίστρια πολυθεΐστρια στην Ισπανία….
Οι προτάσεις από το Youtube, κάποιους μήνες αργότερα, μου έδειξαν ένα άλλο βίντεο. Ηταν οι ίδιοι άνθρωποι αλλά έκαναν κάτι τελετές, ένα είδος θεάτρου ή κάτι παρόμοιο. Όχι μόνο συναυλίες. Σε ένα απ’αυτά τα βίντεο αντιλήφθηκα ότι δεν έβλεπα θέατρο, κι σαν τρελή έψαξα στο Facebook κάποια αναφορά στο όνομα που επαναλαμβανόταν συνέχεια: LABRYS.
Και βρήκα μια κοινότητα στα ερυθρόλευκα, που ακολουθούσαν την παράδοση των αρχαίων Ελλήνων. Υπερχαρούμενη κράτησα την ομάδα στο Facebook και στο youtube και συνέχισα με τη ζωή μου.
Εκείνη την εποχή η ομάδα της Εκάτης είχε μεγαλώσει και κάναμε τις προκαθορισμένες τελετές μας, λειτουργώντας περισσότερο με τον Wicca τρόπο παρά με άλλων παραδοσιακών πολυθεΐστικών λατρειών, αλλά ιδιωτικά αρχίζαμε να «κοιτάμε» λίγο έξω από την ομάδα Εκάτη και τον γνωστό σε εμάς «παγανισμό».
Τώρα πια στο Google μπορείς να βρεις πολλές αναφορές για τους θεούς και την λατρεία τους έξω από τους «νέο-παγανισμούς», αλλά ήταν λίγο δύσκολο να ξεφύγεις από αυτό. Μου έτυχε όταν γύρισα την πρώτη φορά από την Ελλάδα, οι μοναδικές ομάδες που βρήκα ήταν στην Αμερική με πολύ καλή οργάνωση, να είμαστε ειλικρινείς, και κάποιες Ελληνικές που φαινόταν ότι δεν δέχονταν κανέναν που είχε γεννηθεί εκτός από τα σύνορα της χώρας τους. Όταν όλα όσα νιώθεις δείχνουν προς ένα μοναδικό μέρος, αυτό σε θλίβει κάπως, και πιο πολύ όταν δεν μιλάς Αγγλικά ή Ελληνικά επαρκώς…
Η Galena κι εγώ αγοράσαμε ένα-δυο βιβλία κι αρχίσαμε μια τιτανια προσπάθεια να μεταφράζουμε στα Ισπανικά. Χάρη στον Timothy Alexander και τα δυο του βιβλία για τον Ελληνισμό καταλάβαμε την βάση και δομή του, κι αρχίσαμε ντροπαλά να τον αγναντεύουμε. Ενας ολόκληρος λογικότερος κόσμος άνοιγε μπροστά στις ψυχές μας, και οι συνήθεις πρακτικές μας άρχιζαν να αλλάζουν. Yστερα από μερικούς μήνες, στους οποίους δεν είχαμε ξανάρθει στην Ελλάδα, αποφασίσαμε ότι ήταν η κατάλληλη στιγμή να κάνουμε διακοπές. Θα γυρίζαμε στην Αθήνα, αλλά αυτή τη φορά όχι μόνες μας. Αναδύθηκε ένα ταξίδι χωρίς πολλές προετοιμασίες για να έρθουμε με τους φίλους μας. Ηθελε η Αγαθή Τύχη και οι Μοίρες, που υφαίνουν την ειμαρμένη των ανθρώπων, και μια εκδήλωση στο Facebook με ειδοποίησε, λίγες ημέρες αφότου αγόρασα τα αεροπορικά εισιτήριά μας, ότι το ταξίδι μας συμπίπτει με τα Αττικά Διονύσια τα οποία κάθε χρόνο γιορτάζονται στην Αθήνα. Οι υπεύθυνοι της εκδήλωσης είναι η Κοινότητα "Λάβρυς" και ο θίασος "Διόνυσος Ελευθερεύς". Όλους εκείνους τους τελευταίους μήνες η "Λάβρυς" με τα βίντεό της ήταν για μας ένα είδος διδασκάλου, και είχα πάρει την πρωτοβουλία να αρχίσω κάποιες συνομιλίες με τον E, που μου φάνηκε ότι ήταν κάποιος από τους υπευθύνους της ομάδας. Του έγραψα με κάποιο δέος ζητώντας άδεια για να παραστούμε στην τελετή, και πολύ ευγενικά και φιλικά μου απάντησε, λες και ήμασταν παλιοί γνώριμοι. Το συζητήσαμε κι αποφασίσαμε θετικά, θα πηγαίναμε.
Μυθικό ταξίδι εκείνο. Έγιναν τόσα πολλά σε τέσσερις ημέρες, που θα μπορούσα να γράψω ολόκληρο βιβλίο με τις τότε εμπειρίες μας. Έφτασε η ημέρα να πάμε στα Αττικά Διονύσια, κι όπως μας είχε συμβουλέψει ο συμπαθητικός E, πήραμε ένα ταξί, μην έχοντας ιδέα πού βρισκόταν το πάρκο στο οποίο πηγαίναμε, άρα καλύτερα ήταν να βασιστούμε στον οδηγό (τότε βέβαια δεν ήξερα τόσο καλά τους οδηγούς ταξί στην Αθήνα,αλλιώς θα είχα φοβηθεί κάπως χαχαχαχα). Ο άνθρωπος δέχτηκε να μας πάει και τους πέντε μαζί, με την Galena ξαπλωμένη πίσω, σαν μικρό παιδί. “Εάν δούμε αστυνομία, κρύψτε την” μας είπε γελώντας. Στο δρόμο, και αφού είχε σταματήσει να μας αγοράσει νερά για να δροσιστούμε από τη ζέστη, και μας χάρισε και καραμέλες, μας πέταξε “ξέχασα να συστηθώ, το όνομά μου είναι Διόνυσος”. Εγινε σιωπή μέσα στο ταξί. Ο J , που ήταν μπροστά, μας κοίταξε εμάς που ήμασταν στο πίσω κάθισμα, ακόμα κι η Galena σηκώθηκε από τη θέση της. Κάποιος κατάφερε μα προσφωνήσει ένα “What?” κι αυτός επανέλαβε “Ναι, Διόνυσος όπως ο θεός του Οίνου, τον ξέρετε;” Κι άρχισε να γελάει. Από εκείνο το σημείο και μετά όλοι νοιώσαμε ότι κάτι ιδιαίτερο πρόκειται να συμβεί, κανείς δεν είχε αναφέρει μέχρι τότε τους θεούς, τελετές πόσο μάλλον τον Διόνυσο σε έναν άνθρωπο σχεδόν ηλικιωμένο, που όλα έδειχναν ότι ήταν χριστιανός ορθόδοξος. Όταν φτάσαμε στο πάρκο, το οποίο είναι τεράστιο, τύπου El Retiro στην Μαδρίτη, επέμεινε να βρει την “συναυλία” στην οποία πηγαίναμε, και να μας αφήσει όσο πιο κοντά γινόταν, κι έτσι άρχισε να ρωτάει για την δήθεν συναυλία όλον τον κόσμο. Ηταν φανερό ότι δεν είχαμε πει όλη την αλήθεια, λίγο από φόβο, λίγο για να μην δώσουμε πολλές εξηγήσεις, τελικά μια κοπέλα του είπε κάτι στα Ελληνικά που δεν καταλάβαμε δείχνοντας μια αφίσα κρεμασμένη από ένα φανάρι. Το προσωπείο του Διονύσου που διακοσμούσε τη διαφήμιση μας ανακάλυψε, κι όταν μας ρώτησε εάν ήταν εκεί που θέλαμε να πάμε, όλοι απαντήσαμε με νευρικά γέλια. Γέλασε πιο δυνατά και φώναξε “Είμαι ο πρωταγωνιστής της γιορτής, το αστέρι της βραδιάς”, τότε θυμήθηκα πόσες φορές οι θεοί κατέβηκαν στη γη στο παρελθόν να συναντήσουν τους θνητούς, και η καρδιά μου χτύπησε ταχύτερα και πολύ δυνατά. Η Ελλάς ύφαινε τα νήματα της στις ψυχές μας κι εμείς αφήναμε \να μας τυλίγει.
Φτάσαμε.
Ένα είδος μοντέρνου αμφιθεάτρου του οποίου η είσοδος ήταν γεμάτη κόσμο. Υπήρχαν μερικοί πάγκοι, δίσκοι των φημισμένων "Κάβειροι", μπλουζάκια της Λάβρυς και στρατιώτες. Οι στρατιώτες που βλέπαμε στα βίντεο, οπλίτες με τις περικεφαλαίες τους, ασπίδες και ξίφη. Επέστρεψε μέσα μου η μικρούλα που ερωτεύτηκε τους μηδικούς πολέμους στο σχολείο, και ήθελα να πηδήξω από τη χαρά μου. Δεν ξέραμε τι μας περίμενε εκεί μέσα. Διαβαίνοντας την είσοδο, ένας τεράστιος βωμός όμορφα διακοσμημένος υποδεχόταν τον κόσμο στο κέντρο της σκηνής. Κίονες, τρεις γιγαντιαίες προτομές , η μία σίγουρα ήταν του Διός, κεριά, φωτιά, άνθη και κόκκινες κουρτίνες. Κι εμείς χωρίς προσφορές. Μαζέψαμε κάποια λουλούδια και τα βάλαμε τον βωμό, θαυμάζοντας πριν καθίσουμε τα υπέροχα αγάλματα του Διονύσου και της Αθηνάς τοποθετημένα πάνω του. Καθίσαμε στην τρίτη σειρά.
Τότε άρχισε η μουσική. Πρώτα ένα συγκρότημα που έμοιαζε γκόθικ. Επαιξαν Μερικά τραγούδια κι έπειτα βγήκαν οι στρατιώτες. Στην πρώτη σειρά και με δώδεκα οπλίτες παραταγμένους μπροστά μου, η νύχτα αποφάσισε να πέσει. Τέλειωσε η ομάδα κι άρχισε ένα άλλο συγκρότημα. Αναγνώρισα τις μελωδίες τους αμέσως, και ο E, βγήκε στη σκηνή. Αρχισαν τα τραγούδια που η Galena κι εγώ τραγουδάγαμε στο σπίτι μας. Πραγματικά δεν ξέραμε εάν ήταν μέρος της τελετής ή όχι, εμάς μας φαινόταν κάτι μάλλον διασκεδαστικό. Ο κόσμος κάπνιζε και η συμπεριφορά ήταν πολύ νορμάλ. Εμείς όμως ήμασταν πολύ χαρούμενοι που βρισκόμασταν εκεί.
Κάποια στιγμή της βραδιάς βγήκε μια κοπέλα, η οποία σήμερα είναι για μας πολύ αγαπημένη και πολύ σημαντική, η K. και άρχισε να διαβάζει κάτι που βέβαια εμείς δεν καταλάβαμε και έγινε σιωπή. Κάποιος άναψε τους μεγάλους τρίποδες στη σκηνή. Από αριστερά εμφανίστηκε μια πομπή αποτελούμενη από άνδρες, ένας απ’αυτούς με γκρίζα μαλλιά σταμάτησε στο κέντρο, κι έπειτα από χτύπημα στο πάτωμα με το ραβδί άρχισε να απαγγέλλει.. Ο κόσμος σηκώθηκε και σήκωσαν τα χέρια ψηλά στον ουρανό. Κοιταχτήκαμε,η Τελετή μόλις άρχισε. Δεν θυμάμαι πολλά όσα γίνονταν, η αληθεια είναι ότι σχεδόν δεν καταλάβαμε τίποτα. Κάποια ονόματα των θεών. Αλλά θυμάμαι ότι ανάμεσα σε τόσους ύμνους και τόση συγκίνηση, κάποιες λέξεις ήρθαν καθαρά στο νου μου. Σήκωσα τα μάτια μου στον ουρανό και είδα ότι τα σύννεφα είχαν πάρει μια μορφή σαν αετό που έδειχνε ευθεία εκεί που ήμασταν εμείς και το μόνο που μπόρεσα να σκεφτώ ήταν : “Επιτέλους βρήκα αυτό που έψαχνα, επιτέλους η Ελλάς κι όχι η Γκρεκία είναι μπροστά στα μάτια μου”. Βγήκαν κι άλλες κοπέλες και άλλα αγόρια. Μας έκανε εντύπωση η ποιότητα της μουσικής και του χορού και ο συντονισμός ανάμεσα στους συμμετέχοντες. “Πρέπει να έχουν κάνει πρόβες μήνες ολόκληρους” είπε κάποιος από μας “Εχουμε πολλή δουλειά να κάνουμε” σχολίασε άλλος. Δεν σταματάγαμε να κοιταζόμαστε όταν οι κοπέλες άρχισαν να βγάζουν άτομα από το κοινό για να χορέψουν. Η A, μια από τις φίλες μου, με κοίταξε και που πρότεινε να βγω. Κοίταξα τον J και την Galena και εκτοξευτήκαμε στη σκηνή για να χορέψουμε ενώ η A έλεγε “Αυτή είναι μοναδική ευκαιρία, πότε θα μπορέσετε να χορέψετε για τον Διόνυσο σε τελετή προς τιμή του;” Θυμάμαι να βρίσκομαι σε έκσταση. Ο κόσμος μιλούσε σε κάποια γλώσσα που δεν καταλάβαινα αλλά όλοι γελούσαν. Σκέφτηκα να πάω να χαιρετήσω τον E και να τον ευχαριστήσω, αλλά δεν ήθελα εκείνη τη στιγμή να μιλήσω στα Αγγλικά, κι έτσι περιορίστηκα στον χορό, Και η Galena χόρευε και διασκέδαζε αφηνόταν να την παρασέρνει η αλυσίδα από κόσμο που χόρευε από δω κι από κει. Η μουσική συνέχιζε και οι μουσικοί μας έκαναν να περάσουμε όμορφα. Αυτοί οι μουσικοί που σήμερα είναι φίλοι και έγιναν σε αυτό τον ενάμιση χρόνο στην Ελλάδα συνάδελφοι στη δουλειά και γείτονες. Στη μέση του χορού η μουσική σταμάτησε απότομα και ο J. αγγιξε τον ώμο μου για να μου δείξει ότι όλος ο κόσμος κοιτούσε προς την άλλη μεριά. Στην γωνία, ένας ψηλός άνδρας με δυο δάδες, κέρατα και μανδύα ενσάρκωνε τον Διόνυσο, τον θεό που ήρθαμε να τιμήσουμε. Εκείνη τη στιγμή όλος ο κόσμος επανέλαβε κάποιες λέξεις όπως κι εμείς. Δεν υπήρχε η παραμικρή αμφιβολία. Ηταν σαν ένα άλλο άτομο να δρούσε μέσα μου, μέσα στο είμαι μου. Σαν εκείνη η τελετή, εκείνη η ενέργεια, εκείνοι οι αρχαίοι ύμνοι να είχαν καλέσει κάτι που κοιμόταν μέσα στη Danae που όλοι γνώριζαν. Όταν τελείωσε, ο κόσμος συνέχιζε να χορεύει, και με μεγάλο καημό στην ψυχή φύγαμε να πάμε στο ξενοδοχείο. Περπατούσαμε να βρούμε τον οδηγό μας, που επέμεινε να γυρίσει να μας πάρει, και συμφωνήσαμε να σταματήσουμε για λίγο να ξεκουραστούμε. Καθίσαμε κοντά στον χώρο στάθμευσης και αρχίσαμε να μιλάμε για αυτά που είδαμε και ζήσαμε. Υπήρχε μονάχα ευγνωμοσύνη για τους ανθρώπους που μας αποκάλυψαν ότι η σύγχρονη Ελλάδα δεν είναι τελείως ορθόδοξη και πως η Αρχαία Λατρεία ήταν ζωντανή. Θέλαμε να κάνουμε κάτι, κι από κει, με την ενέργεια του θεού που μας απελευθερώνει μέσα μας, γεννήθηκε η ιδέα να δημιουργήσουμε την ελληνιστική ομάδα Panolympia.
Όταν γυρίσαμε στο ξενοδοχείο , κοιταχτήκαμε με την Galena. Καμία από μας δεν θα ξανάνοιωθε άνετα με τις Wicca τελετές μετά απ’ό,τι ζήσαμε εκείνη την ημέρα. Ηταν η στιγμή να βαδίσουμε στον δικό μας δρόμο μέσα στον Ελληνισμό και να δρούμε σύμφωνα με αυτά που είχαμε μάθει εκείνη τη νύχτα. Όταν γυρίσαμε στο σπίτι μας, φτιάξαμε τον πρώτο μας βωμό στους θεούς και επιτέλους βρήκαμε τι ήμασταν, Ελληνίστριες, ακολουθώντας την Ελληνική Παράδοση. Η ιστοσελίδα της Λάβρυς στα Αγγλικά έγινε ο φάρος μας και επαναλαμβάναμε, μελετώντας τις τελετές που κάθε εβδομάδα δημοσίευαν στο youtube.
Μακάρι να μπορούσα να τα γράψω αυτά στα ελληνικά, αλλά τα Ελληνικά μου είναι ακόμη πολύ περιορισμένα. Μακάρι διότι θα μου άρεσε να πω στο κάθε μέλος της Λάβρυς πόσο σημαντική είναι η εργασία της κοινότητας στην οποία τώρα ανήκουμε κι εμείς και αυτό που έκαναν σε εμάς εκείνο το βράδυ πριν τέσσερα χρόνια. Είχα έρθει τρεις φορές στην Αθήνα πριν μπορέσω να τους γνωρίσω, κι, αν και αγαπώ την χώρα αυτή ολόκληρη, με τα συν και τα πλην, ήταν αυτοί που μου άνοιξαν τις πύλες και μας κάθισαν μπροστά στο αρχαίο Πνεύμα, εκείνο που έχει κρατήσει ζωντανή την Παράδοση της οποίας είμαστε μέρος, εκείνη την ενέργεια που φροντίζουν με τόση προσπάθεια και τρυφερότητα και προστατεύουν σε κάθε τελετή που πραγματοποιούν, ούτως ώστε οι θεοί της Ελλάδας να είναι παρόντες στους δρόμους εκείνους. Μόνο μια λέξη υπάρχει για να εκφράσω όλο αυτό, κι αυτήν ξέρω να την λέω στα Ελληνικά.
"Ευχαριστώ"