Πέμπτη 10 Μαρτίου 2016

Επιστρέφοντας την ερμηνεία στην εμπειρία.



Γράφοντας πρόσφατα το κείμενο της ομιλίας μου για το επερχόμενο μυθικιστικό συνέδριο και αναφερόμενος στις διάφορες σχολές ερμηνείας του φαινομένου μυθολογία, για άλλη μια φορά κατέληξα να σκέφτομαι τον βαθμό επιρροής των διαφόρων επιστημονικών ή ακαδημαϊκών μελετών των εκατό τελευταίων χρόνων στο συλλογικό φαντασιακό όσον αφορά σχετικά ζητήματα. Παρότι, σίγουρα υπάρχει ένα αρκετά μεγάλο χάσμα που χωρίζει συνήθως το έργο διανοητών και ακαδημαϊκών από το ευρύ κοινό, το οποίο τις περισσότερες φορές αγνοεί πλήρως τις ιδεολογικές διαδρομές των θεωριών που διατυπώνονται, αν όχι και τις ίδιες τις θεωρίες, πολλές από τις ιδέες που αρχικά εμφανίζονται σε τέτοιους κύκλους καταλήγουν τελικά εν μέρει να διαχέονται εκλαϊκευμένες, παραλλαγμένες ή διαστρεβλωμένες, μερικές φορές ίσως και αυτούσιες, στο ευρύ κοινό . Αυτή η διάχυση συνήθως πραγματοποιείται σταδιακά, μέχρι να λάβει την πλήρη της διάσταση μετά από αρκετό καιρό, αν και δεν σπανίζει το φαινόμενο της γρήγορης και καθολικής μετάδοσης, όπως παρατηρείται σε πολύ καθοριστικές ιδέες, οι οποίες συνήθως αποτελούν τις βάσεις αυτών που αργότερα αναγνωρίζονται ως κυρίαρχα ιδεολογικά συστήματα, ή zeitgeist μιας εποχής. Σαν χαρακτηριστικά παραδείγματα μου έρχονται τώρα πρόχειρα στο μυαλό οι θεωρίες του Φρόιντ ή του Μαρξ. Ιδέες οι οποίες την εποχή τους είχαν έναν μεγάλο βαθμό καινοτομίας μετά από χρόνια αποτέλεσαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο κοινό κτήμα ανθρώπων που μπορεί να μην διάβασαν ουδέποτε είτε τον ένα είτε τον άλλο διανοητή. Έτσι, σήμερα ακόμα και στο τελευταίο χωριό, σίγουρα θα πετύχουμε σε μια συζήτηση κάποιον να ερμηνεύει πράξεις του συνανθρώπου του με βάση τις θεωρίες του Φρόιντ ή να ασκεί κριτική στην θρησκεία η άλλες κοινωνικές εκφάνσεις επηρεασμένος από μαρξιστικού τύπου αναλύσεις. Σε αυτές τις περιπτώσεις η ασυνείδητη διάχυση των ιδεών μπορεί να είναι τόσο καθολική ώστε σε συνδυασμό με την άγνοια προέλευσης αντίστοιχων, ή αντίπαλων, άλλων ιδεών, νεότερων ή παλαιότερων, να καθιστά αδύνατη κάθε προσπάθεια εξέτασης τους ως απλά θεωρίες με βαθμούς ορθότητας ή σφάλματος συγκρίσιμους με τις άγνωστες άλλες. Η μεγάλη τους διάχυση συντροφεύεται από οικειοποίηση.

Ο προηγούμενος αιώνας είχε να επιδείξει πληθώρα τέτοιων ιδεών. O τωρινός αντιθέτως, έχει να επιδείξει πληθώρα κριτικών αντιμετωπίσεων ειδικά των θεωριών με την μεγαλύτερη διάχυση. Είναι, όμως, ακριβώς αυτές οι κριτικές επανεξετάσεις οι οποίες αργούν να φτάσουν στο ευρύ κοινό και συχνά συντροφεύονται από την παντελή αγνόηση τους. Φαντάζομαι πως ίσως στο μέλλον κάποιες από αυτές ίσως εξελιχθούν σε αντίστοιχα καθολικά ερμηνευτικά συστήματα και ίσως πάρουν την θέση των πρώτων σε ένα φαύλο κύκλο κατά την διάρκεια του οποίου αυτό που δεν περιμένουμε από το ευρύ κοινό είναι η κριτική αντιμετώπιση τους. Οι ιδέες με άλλα λόγια αρκετά συχνά επιδρούν στους περισσότερους όπως η μόδα. Κάπως αντίστοιχα βέβαια, λειτουργούν σε ένα βαθμό, και εντός των κύκλων των ειδικών που ασχολούνται πιο επιστάμενα με διάφορα ζητήματα, ή στο πιο συγκεκριμένο κοινό που ενδιαφέρεται για αυτά. Κάπως έτσι εξάλλου μπορούμε να μιλάμε για συγκεκριμένες ερμηνευτικές η μεθοδολογικές σχολές που κυριαρχούν για κάποια περίοδο σε κάποιο αντικείμενο.
Για να μην μακρηγορώ, όμως, ας περάσουμε σε σχετικά θέματα που ενδεχομένως ενδιαφέρουν το πιο «ειδικό κοινό» των ενασχολούμενων θεωρητικά η πρακτικά με τον Ελληνικό πολυθεϊσμό και άπτεται των ερμηνειών αυτού.

Για να δώσω ένα παράδειγμα ερμηνευτικής σχολής με ιδιαίτερη διάχυση των ιδεών της στην θεματολογία μας, ας αναφέρουμε την σχολή του Cambridge ήτοι Jane Harrison, David Murray, Cook, Frazer ίσως κτλ οι οποίοι ταύτισαν τον μύθο με την τελετουργία ή καλύτερα διέκριναν ως αίτιο πίσω από κάθε μύθο μια τελετουργία. Σε αυτούς οφείλεται κατά μια έννοια η εμμονή με τους λεγόμενους βλαστικούς, αναστενόμενους θεούς και η συνεχή ανάγνωση γονιμικών προτύπων πίσω από κάθε τελετή. Η σχολή αυτή έδρασε κυρίως στις αρχές του 20ου αιώνα δηλαδή έχουν περάσει εκατό χρόνια απ’ όταν διατύπωσαν τις τότε ριζοσπαστικές τους ιδέες. Έκτοτε η μονολιθικότητα της ερμηνείας τους έγινε αντικείμενο έντονης κριτικής οι μελέτες εστίασαν σε άλλα πράγματα και κρατώντας ότι καλό είχαν να πουν θεωρούνται πια ξεπερασμένοι. Παρ’ όλα αυτά στο 90% άρθρων που διαβάζω στο ίντερνετ από ερασιτεχνικά ενασχολούμενους με τα ζητήματα αυτά οι θέσεις τους δεσπόζουν λές και διατυπώθηκαν χθές. Βέβαια αυτό δικαιολογείται κάπως και από το γεγονός ότι η ελληνική βιβλιογραφική παραγωγή υπολείπετε απίστευτα στον τομέα και αρκετοί εκδοτικοί τύπωναν κατά κόρο έργα τέτοιας εποχής λόγω μη απόδοσης συγγραφικών δικαιωμάτων.



Ακόμα ένα παρόμοιο παράδειγμα, αν και πολύ γενικότερο που σχετίζεται με τις περισσότερες ερμηνευτικές σχολές του περασμένου αιώνα είναι η μόνιμη προσπάθεια ανακάλυψης μη θρησκευτικών αιτίων πίσω από θρησκευτικές πρακτικές. Είτε πρόκειται για αρχέτυπα, είτε για κοινωνικές δομές και θεσμούς, είτε για βιολογικούς προκαθορισμούς, ειδικά στις αρχαίες θρησκείες παρατηρούμε την προσπάθεια απόδοσης λόγων και εξηγήσεων τέτοιου τύπου για κάθε τελεστική πράξη ή πράξη λατρείας με κοινό σημείο πως περίπου ποτέ δεν περιλαμβάνεται στην ατζέντα το απολύτως οφθαλμοφανές. Δηλαδή πως αυτά γίνονται στην προσπάθεια του ανθρώπου να έρθει σε επαφή με τους Θεούς. Το προελαύνον μετά τον Διαφωτισμό αθεϊστικό επιστημονικό και κοσμικό πνεύμα προφανώς και έχει συμβάλει τα μέγιστα σε αυτό. Βέβαια κάποια στιγμή, όπως πρώτη η ανθρωπολογία ανακάλυψε, καλές όλες οι ερμηνείες και εξηγήσεις και σίγουρα μας είπαν πολλά χρήσιμα πράγματα, αλλά ένα αντικείμενο για να το εξετάσεις πρέπει να είσαι σε επαφή με αυτό και όχι να το κοιτάς σαν κάτι άλλο από αυτό που είναι. Δεν λέω πως πρέπει σώνει και καλά να πιστεύεις σε αυτό όπως πίστευαν οι αρχαίοι, εφόσον αναφερόμαστε για παράδειγμα στην ελληνική θρησκεία, για να το μελετήσεις καθώς τα νοητικά και λογικά εργαλεία υπάρχουν, αλλά αν μη τι άλλο θα πρέπει να θεωρήσεις πως ως θρησκευτικό σύστημα είναι εξίσου νόμιμο και σωστό με τις λεγόμενες «μεγάλες σύγχρονες θρησκείες» οι οποίες ναι μεν μελετώνται και με τους παραπάνω τρόπους, αλλά η πίστη των θρησκευτών δεν απομονώνεται από τις ερμηνείες.



Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα στο προσφιλές μου θέμα της αιματηρής θυσίας (στο οποίο έχω αναφερθεί ξανά εδώ ). Την σύγχρονη εποχή δύο ερμηνείες κυριάρχησαν στο ζήτημα. Η επηρεασμένη από την σχολή του Cambridge άποψη του Burkert πως η θυσία είναι αποτέλεσμα των αρχέγονων πρακτικών των τροφοσυλεκτών-κυνηγών και έχει να κάνει με τις κοινωνικές δομές του τότε και την ανάγκη θεσμοθέτησης και αντιμετάθεσης της βίας και αυτή των Vernant και Dettiene, που με εργαλεία τον στρουκτουραλισμό ανιχνεύει πώς η λατρευτική πράξη εξυπηρετεί τους κοινωνικούς θεσμούς της εποχής ενισχύοντας την κοινότητα κτλ. Σε καμιά από τις δύο θεωρίες δεν λαμβάνεται υπόψη το προφανές, δηλαδή ή άποψη των ίδιων των λειτουργών αυτής της πρακτικής πως με αυτήν έρχονται σε επαφή με τους Θεούς. Είτε οι θεοί είναι οι φαντασιακές συλλήψεις των κοινωνικών θεσμών και της ομάδας είτε είναι η ψυχολογική αποτροπή των αρνητικών επιπτώσεων της βίας σε μια κοινωνία, ως Θεοί απουσιάζουν. Εξίσου απουσιάζουν και οι πιστοί που θυσίαζαν σε αυτούς. Και μας μένει μόνο μια ερμηνεία του περιτυλίγματος της πράξης, βασισμένη σε όσα δεδομένα δένουν καλά με την θεωρία του κάθε μελετητή.


Ευτυχώς, όμως, τα τελευταία χρόνια το τοπίο έχει αλλάξει και μάλιστα οι αλλαγές είναι ταχύτατες καθώς ολοένα και περισσότεροι μελετητές αρχίζουν να λαμβάνουν πολύ σοβαρά υπόψιν, στην προσπάθεια τους κριτικής εξέτασης όλων αυτών των παλαιότερων θεωρήσεων, το προφανές, δηλαδή τον λόγο που οι ίδιοι οι ασκούντες μια πρακτική έδιναν για αυτή. Στο παράδειγμα μας για την θυσία αξίζει εν προκειμένω να αναφέρουμε ένα πρόσφατο έργο με τίτλο “Smoke signals for the Gods” το οποίο εξετάζει εκ νέου το ζήτημα ακριβώς υπό αυτό το πρίσμα. Πως οι αρχαίοι τελούσαν αιματηρές θυσίες γιατί έτσι έρχονταν σε επαφή με τους Θεούς και όχι γιατί έτσι ενίσχυαν σώνει και καλά τις κοινωνικές τους δομές (ανεξάρτητα αν και αυτό συνέβαινε τελικά). Ομοίως για παράδειγμα τα μαντεία υπήρχαν γιατί οι άνθρωποι πάλι λάμβαναν απαντήσεις από τους Θεούς (έτσι τουλάχιστον πίστευαν αυτοί) και όχι γιατί όπως θα ακούγαμε στο καφενείο του χωριού το όποιο ιερατείο ήλεγχε με αυτό τον τρόπο το αλλοτριωμένο εργατικό δυναμικό της εποχής κτλ. Το ευχάριστο είναι πως καθημερινά όλοένα και περισσότερα έργα παράγονται που επιτέλους λαμβάνουν υπόψη το προφανές και δεν μένουν μόνο στην αναζήτηση άλλων αιτίων πίσω από το φαινόμενο.

Προφανώς εκεί που θέλω να καταλήξω είναι πως καλό θα ήταν και οι σημερινοί εν ελλάδι ασχολούμενοι αρθρογράφοι κτλ με αυτά τα θέματα να αρχίσουν να τα προσεγγίζουν κατ’ αυτόν τον τρόπο και να ξεπεράσουν τις από καιρό ξεπερασμένες μονολιθικές θεωρήσεις που επικρατούν λόγω της μεγάλης τους διάχυσης στο ευρύ κοινό. Ακόμα καλύτερα, το επόμενο στάδιο θα είναι τέτοιου τύπου αναζητήσεις να συντροφεύονται και από την γνώση της εμπειρίας, δηλαδή της πρακτικής εφαρμογής, να προέρχονται δηλαδή από σύγχρονους πολυθεϊστές και όχι από τα ορφανά των παλαιότερων ιδεολογημάτων που μάλιστα συχνά εμφανίζονται και ως περισσότερο «γνώστες» των αντικειμένων αυτών επειδή κάπου πήρε το μάτι τους μια ανάλυση της Harrison.

11 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Αν πάμε στη γραμμή των διάφορων ξένων εθνικών εκκλησιών ή πολυθεϊστών κτλ δεν θα καταφέρουμε τίποτα, παρά ίσως μόνο να πιθηκίσουμε ακόμα και σ’ αυτόν τον τομέα. Άρα το θέμα δεν είναι ας πούμε να διδαχτούμε ξερω γω από Λιθουανούς ή απ το Καίμπριτζ πρακτική θεολογία ή λατρεία, αλλά μάλλον να τους ξαναδιδάξουμε όλους αυτούς, κι αυτό χαριστικά.
Οι δυτικού τύπου θεωρίες δεν έχουν σχεδόν να προσφέρουν τίποτα στο θέμα της αναβίωσης της αρχαίας ελληνικής θρησκείας. Οι ερμηνευτικές τους προσεγγίσεις μόνο για χαβαλέ πρέπει να διαβάζονται.
Η θρησκεία βρίσκεται στο χώρο της τέχνης και όχι της επιστήμης, άσχετα αν τα ιερατεία είχαν γνώσεις επιστημονικές (ενοποιημένες αρχαιοελληνικές επιστήμες). Αυτό σημαίνει ότι η ιερουργία ήταν μια εμπειρική τέχνη που μεταβιβαζόταν δια τους προφορικού λόγου, δια χρίσματος , δια βιώματος, δια άσκησης και δια εξάσκησης σε συγκεκριμένες πρακτικές. Πολύ περισσότερα θα πετύχει ας πούμε κάποιος με τη μουσική εφόσον ο Ορφέας και οι Πυθαγόρειοι μέχρι και θρησκείες έκαναν, παρά με επιστημονικές αναλύσεις. Και να μην ξεχνάμε ότι για τους πυθαγόρειους οι αριθμοί ήταν μουσική, δηλαδή τέχνη των μουσών. Οι μουσικές κλίμακες , οι βαθμίδες, οι τόνοι, τα ημιτόνια, οι οκτάβες, οι υφέσεις, οι διέσεις, οι φθόγγοι, οι αλλοιώσεις είναι ανάλογα των επιπέδων της δημιουργίας. Πόσοι γνωρίζουν για τους ουρανούς, τα πνευματικά βασίλεια, τις εκπορεύσεις και τις εκδηλώσεις τους, για τον επταδικό χρόνο και τους Αιώνες; Πως θα γίνει θρησκεία όταν αγνοούμε ακόμα και αυτή την κλίμακα του φωτός που την ξέραν όλοι ακόμα απ την εποχή της Παλαιάς Διαθήκης;
Ό,τι πιο κοντά έχει διασωθεί σήμερα σε αυτή την πρακτική θρησκευτική παράδοση επίσημα και φανερά βρίσκεται στην ορθόδοξη εκδοχή της χριστιανικής θρησκείας, είτε αυτό αρέσει, είτε όχι. Όλα τα άλλα είναι θεωρητικά, προερχόμενα από τη δύση. Περισσότερα αποτελέσματα θα έχουμε διαβάζοντας Καστανέντα και πηγαίνοντας στους Ινδιάνους παρά από τα πανεπιστήμια της Δύσης.
Δεν μπορεί να αναβιώσει θρησκεία μέσω μελετών πανεπιστημίου αλλά πρέπει να εφαρμόσουμε τις μεθόδους που έμπρακτα προσπαθούν να δημιουργήσουν τους διαύλους με ανώτερες σφαίρες πραγματικότητας. Αυτές τις πρακτικές ,και όχι γνώσεις, πρέπει είτε να μας τις διδάξει κάποιος που ήδη τις ξέρει ή λέει ότι τις ξέρει, (κυκλοφορούν διάφοροι «μύστες» στον «χώρο» του ελληνικού πολυθεϊσμού, γνωστοί και μη εξαιρεταίοι) ή να τις επανακαλύψουμε μόνοι μας. Eίναι μάλλον περισσότερο θέμα πρακτικού μυστικισμού παρά θεωρίας. Για να το πω όσο πιο κατανοητά γίνεται… είναι περισσότερο θέμα ροής ενέργειας παρά λόγου. Ο Λόγος είναι η αιτία. Το έργο-ενέργεια είναι το αποτέλεσμα. Ακόμα και στα θρησκευτικά θέματα ισχύει η σχέση αιτίου-αποτελέσματος που είναι βασική αρχή του κόσμου (φυσικού και υπερφυσικού-πέραν του ορατού φάσματος).
ΞΕΡΟΥΜΕ ΟΤΙ ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΕΣ ΜΑΣ ΠΡΑΚΤΙΚΕΣ ΣΥΛΛΟΓΙΚΑ ΕΧΟΥΝ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΙΩΘΟΥΜΕ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑ «ΕΝΕΡΓΕΙΑΣ»….ΑΤΟΜΙΚΑ ΟΤΑΝ ΑΡΧΙΖΕΙ ΝΑ ΜΑΣ «ΜΙΛΑΕΙ» ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΚΡΙΒΩΣ ΔΙΚΟ ΜΑΣ…ΑΛΛΙΩΣ ΔΕΝ ΚΑΝΟΥΜΕ ΤΙΠΟΤΑ, ΛΑΚΤΙΖΟΥΜΕ ΠΡΟΣ ΚΕΝΤΡΑ. ΤΙ ΝΟΜΙΖΕΤΕ ΟΤΙ ΑΝΥΨΩΝΕ ΤΟΥΣ ΒΡΑΧΜΑΝΟΥΣ ΣΥΜΦΩΝΑ ΜΕ ΤΟΝ ΦΙΛΟΣΤΡΑΤΟ Ή ΤΟΥΣ ΚΑΛΟΓΕΡΟΥΣ ΣΤΟΝ ΜΕΣΑΙΩΝΑ (ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΜΕΤΕΩΡΙΣΜΟΥ); KAΠΟΙΑ «ΕΝΕΡΓΕΙΑ»…. ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΑΠ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΖΗΤΑΝΕ ΣΤΙΣ ΛΙΤΑΝΕΙΕΣ ΝΑ ΒΡΕΞΕΙ, ΕΙΝΑΙ Η ΙΔΙΑ ΑΚΡΙΒΩΣ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΠΟΥ ΗΘΕΛΑΝ ΝΑ ΦΥΣΗΞΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΑΝΕ ΣΤΗΝ ΤΡΟΙΑ.

Ανώνυμος είπε...

Και μιλώντας πιο συγκεκριμένα ατομικά αν δεν ενεργοποιηθεί ο εγκέφαλος, δηλαδή να επέλθει «η φώτιση» που συμβολίζεται με φωτοστέφανο σε όλες τις θρησκείες, δεν μπορούμε να έχουμε δημιουργία θρησκευτικού ιερατείου ή έστω ηγετών ή έστω διδασκάλων. Η φώτιση αυτή είναι ίδια σε όλες τις θρησκείες και συμβαίνει με αναβάθμιση-επανεργοποίηση της «σκιάς» που υπάρχει στο δεξιό ημισφαίριο του εγκεφάλου. Αυτή η «σκιά» την οποία οι αρχαίοι ονόμαζαν οδηγό, φύλακα, δαιμόνιον, μούσα, άγγελο κλπ είναι σαν να γίνεται μια ασύρματη σύνδεση με άλλες συχνότητες. Αυτό συνέβαινε στα αρχαία μυστήρια και αυτό έκαναν τα διάφορα ιερατεία στους εκπαιδευόμενους τους. Το μυστικό βέβαια ήταν ότι αυτές οι άλλες συχνότητες δεν είναι κάπου «έξω», αλλά εντός του ανθρώπου, γι αυτό και ο «οδηγός» αυτός σε θεοσοφική ορολογία ονομάζεται «ανωτερος εαυτός». Το δε γνώθι σ ευατόν των Δελφών δεν ήταν συμβουλή αυτοβελτίωσης αλλά θέωσης. Το είπε άλλωστε και ο Χριστός «θεοί εστέ και υιοί Υψίστου άπαντες».
Στόχος δηλαδή της όποιας θρησκείας στο πνευματικό επίπεδο είναι η θέωση, ο θεανθρωπισμός και η πεμπτουσία. Αλλιώς είναι κενή. Ο πανεπόπτης οφθαλμός εντός του τριγώνου που υπάρχει και στη μασωνία και στην Ορθοδοξία συμβολίζει το τρίμορφον της θεότητας και την ένωση μαζί της.
Ψάχνοντας ποιοι τα ξέρουν αυτά σήμερα, περισσότερο πρέπει να πάμε στον Ιωάννη της Κλίμακος (περιγράφει τα 30 στάδια της κλίμακος δια της οποίας ορά κανείς το θείον με τις ορθόδοξες πρακτικές), παρά σε ξένα πανεπιστήμια. Ή ξέρω γω να πάμε σε τίποτα μασώνους που κι αυτοί λένε ότι τα ξέρουν κι ας προσέχαμε. Ή να τα βρούμε μόνοι μας. Αλλά έτσι γίνονται οι θρησκείες. Ο Μέγας Αντώνιος και ο Παχώμιος που ίδρυσαν τον μοναχισμό υπήρξαν μεγάλες μορφές γιατί συνένωσαν πράκτικες άσκησης παλαιοτέρων θρησκειών με απτά αποτελέσματα στους ασκούμενους. Κάθε θρησκεία είναι προϊον έμπνευσης αλλά και συγκρητισμού, διαλεκτικής διαδικασίας ένωσης και διαχωρισμού με παλιότερες θρησκείες. Ακόμα και στο καθαρά αποκρυφιστικό-μυστικιστικό επίπεδο.
Σχετικά με τις θυσίες, που αφορούν τον πολύ κόσμο-ενώ η θέωση είναι προσωπική διαδικασία, γύρω από τις οποίες υπάρχει ελάχιστη βιβλιογραφία (πχ Σαλούστιος)…κατά πάσα πιθανότητα η οσμή του ψημένου κρέατος ευχαριστούσε τους θεούς (το πνεύμα που πνέει και έλκεται από τις μυρωδιές) και το αίμα ήταν ο απαιτούμενος υλικός φορέας που χρειαζόταν για να επιτευχθεί η «σύνδεση» . Δηλαδή το καλύτερο που έχει να κάνει ο θρησκευτής αν θέλει να ανακαλύψει τι ήταν οι θυσίες, είναι να αρχίσει ο ίδιος να θυσιάζει έχοντας βρει και το κατάλληλο λατρευτικό σχήμα-τυπικό και να δει αν θα έχει αποτελέσματα. Βέβαια αυτό έχει και πρακτικές δυσκολίες γιατί η εκατόμβη σήμερα απαγορεύεται.

Ανώνυμος είπε...

Eπίσης πρέπει να ενσκύψουμε με ειδική σπουδή στην ομηρική εποχή και να επανακαλύψουμε τον μυστικισμό της που είναι μια θρησκευτική παράδοση της προϊστορικής Ελλάδας πολύ πιο αυθεντική και πολύ πιο κοντά στην αρχή και στην πηγή της θρησκείας από τις μετέπειτα ερμηνείες και διαφοροποιήσεις. Η ομηρική εκδοχή της αρχαίας θρησκείας είναι πολύ πιο «υλική» από τις μετέπειτα εμφανισθείσες εκδοχές.
Μέσα από την Ορθοδοξία πρέπει να αναζητήσουμε όλα εκείνα τα στοιχεία που επιβίωσαν από την αρχαία εποχή (ορφικές δαδουχίες, δορυφορίες αγγέλων, ηρωολατρεία-αγιολατρεία κτλ κτλ) και αποτελούν το 1/3 της εν λόγω θρησκείας. Τα άλλα 2/3 είναι επιρροές από θρησκείες της Ανατολής.
Πρέπει να δούμε και την θεουργία που εμφανίστηκε με τους «Χαλδαϊκούς χρησμούς» και είχε πολλά στοιχεία της ελληνιστικής παράδοσης. Αν θέλουμε να συνθέσουμε ή να ανασυνθέσουμε θρησκεία είναι μια δύσκολη διαδικασία. Όποιοι ψάχνονται για αρχαία ελληνική θρησκεία κτλ , στην Ελλάδα πρέπει να ψάξουν. Ψάχνοντας του ξένους θα μείνουν απλοί μελετητές. Κι όσοι το βλέπουν το θέμα ο ελληνικός πολυθεϊσμός, ο βουλγαρικός πολυθεϊσμός, ο κινεζικός πολυθεϊσμός κτλ καλό είναι να ξέρουν ότι οι πρόγονοί τους το είδαν λίγο διαφορετικά. Πρώτοι αυτοί μορφοποίησαν και συμβολοποίησαν τον θείο Λόγο και έπειτα τον εξελόγχευσαν, και με κριτήρια γεωπολιτικά.
Εξυπακούεται επίσης ότι η θρησκεία είναι σπορ που από τη φύση του (ένωση με το θείο) δεν μπορεί να έχει «ιδεολογικό» χρωματισμό. Όσοι προσπαθούν να συνθέσουν θρησκείες με κριτήρια ιδεολογικά θα αποτύχουν. Για να υπάρξουν αποτελέσματα το θεολογικό κενό των σύγχρονων πολυθεϊστών πρέπει να αναπληρωθεί με καινοτόμο τρόπο και όχι με δυτικές ακαδημαϊκού τύπου θεωρίες και μάλιστα ιδεολογικά χρωματισμένες.
Ο Ηράκλειτος πχ στον οποίο είχε προταθεί το στέμμα της Εφέσσου και το αρνήθηκε ήταν κατά της λατρείας. Κι όμως άφησε το βιβλίο του στον ναό της Αρτέμιδος. Κι ο Εμπεδοκλής, ο Επιμενίδης και άλλοι δεν ήταν τόσο της λατρείας, αλλά θεωρήθηκαν μάγοι. Ακόμα κι ο Απολλώνιος κι ο Χριστός δεν ήταν πολύ της λατρείας. Είχαν μάλλον κάποιες τάσεις «κάθαρσης». Αυτό τον αποκαθαρκτικό χαρακτήρα βλέπουμε και στους ορφικούς και τους Πυθαγόρειους ή ας πούμε τους βραχμάνους.
Από την άλλη αν πάμε στην ομηρική εποχή και στους προϊστορικούς ήρωες η κάθαρση δεν παίζει ρόλο. Εκεί έχουμε περισσότερο αθλοφορία και τελετουργίες θανάτου-αναγέννησης. Όμως τόσο και η κάθαρση, όσο και η αθλοφορία, όσο και ο τελετουργικός θάνατος που ήταν η βάση των μυστηρίων, είναι υπέρβαση της ανθρώπινης φύσεως. Οι στωικοί ας πούμε νόμιζαν ότι είχαν απαντήσει στο αιώνιο ερώτημα της κατασκευής θεών με τη στέρηση. Αρα σε κάποιες υπερβάσεις υλικές πρέπει να εντοπίσουμε την βάση της αρχαίας θρησκείας και όλων των θρησκειών και μετά να το δούμε πνευματικά το θέμα. Σ αυτά οι ακαδημαϊκές μελέτες και οι διάφορες θεωρητικολογίες ή οι «ιδέες» δεν μπορούν να προσφέρουν τίποτα. Το 1/10 του Ηράκλειτου να καταλάβει κανείς είναι σαν να έχει διαβάσει και εμπεδώσει ΟΛΑ τα συγγράματα της δύσης για τον πολυθεϊσμό.

Ανώνυμος είπε...

Που και που κάνει ο Πρκλς κανένα ποστ τύπου «Γη μελαινα μητηρ δαιμόνων Ολυμπίων» εμπνεόμενος από τον Σόλωνα αλλά στο τέλος πάντα το χάνει…
Έτσι για να υπάρχει έστω κάποια υποτυπώδης θεολογία και να μην τρώνε οι πολυθεϊστές την σκόνη των ορθοδόξων…. Πέραν απ το πρακτικό θέμα, όλη την αρχαία γραμματεία πρέπει να ξεψαχνίσουν οι επίδοξοι ιεραπόστολοι θρησκείας και να οδηγηθούν επιτέλους σε κάποια οντολογικά δεδομένα κοινώς αποδεκτά. Που θα πάμε χωρίς οντολογία…; Χαζοί ήταν οι περιπλανώμενοι Ιουδαίοι; Η σωστή η θρησκεία θέλει άβαταρ, προφήτες, ιερείς, διδασκάλους. Αλλιώς δεν στήνεται μαγαζί.

http://prkls.blogspot.gr/2009/04/blog-post_24.html#links

"ἡ κυρίως ὑπό Γρηγορίου τοῦ Ναζιανζηνοῦ καί Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ διατυπωθεῖσα ἐκδοχή, καθ' ἥν τά λογικά ταῦτα ὄντα εἶναι ἀρχαιότερα τοῦ ὑλικοῦ κόσμου. Ὁ τρόπος, καθ' ὅν ἦλθον εἰς ὕπαρξιν, εἶναι ἐντελῶς ἄδηλος, κατ' ἀντίθεσιν πρός τήν ποίησιν τοῦ ὑλικοῦ κόσμου καί τοῦ ἀνθρώπου, περί ἧς γίνεται λόγος ἐν ἀρχῇ τῆς Γραφῆς.παρομοιως ο Μ. Βασίλειος αναφέρει ότι πριν τη δημιουργία του υλικού κόσμου υπήρχε υπέρχρονη και πρεσβύτερη κατάσταση, που είναι ο κόσμος των αγγέλων"

Εν τέλει Πολύ πρακτικά μιλώντας όταν ο επίδοξος θρησκευτής αισθανθεί να ανυψώνεται από το έδαφος, κάτι να τον τραβάει προς τα πάνω, έχει κάνει πολύ μεγάλες προόδους και έχει πάρει τις πρώτες «αναβαθμίσεις λογισμικού» … εάν δε νιώσει και κάπου στην οθόνη του μυαλού του την παρουσία ανθρωπόμορφων οντοτήτων που όμως μοιάζουν ακίνητα και μη ανθρώπινης ή ζωικής ουσίας, σαν ρομπότ, βρίσκεται σε πολύ καλό δρόμο….στην αρχαία Ελλάδα υπήρχε ποινή θανάτου για όποιον μιλούσε περισσότερο γι αυτά τα θέματα.
Κλείνω αυτή τη σύντομη νέα παρέμβαση μου με Βάρναλη και δεν επεκτείνομαι περί ενιαίου συμπαντικού οργανισμού-ορφικού Πανός κτλ, γιατί κάποιοι ξέχασαν εντελώς και τον Όμηρο και τον Ηράκλειτο («Πόλεμος τους μεν θεους έδειξε, τους δε ανθρώπους»), ακόμα και τους στωικούς που ισχυρίζονταν ότι ζούμε ήδη στο βασίλειο του Θεού απλά δεν μπορούμε να το καταλάβουμε, συνεπώς όλη η προσπάθειά μας πρέπει να εστιαστεί στην σωστή κατανόηση δια της πρακτικής οδού.
Φως ζητάνε τα χαϊβάνια
κ' οι ραγιάδες απ' τα ουράνια,
μα θεοί κι οξαποδώ
κει δεν είναι παρά δω.
Aν το δίκιο θες, καλέ μου,
με το δίκιο του πολέμου
θα το βρείς. Oπού ποθεί
λεφτεριά, παίρνει σπαθί.

Αφ’ ης στιγμής το 90% της αρχαίας γραμματείας είναι απωλεσθέν, πρέπει με βάση την αρχαία Ελλάδα να ανασυνθέσουμε πολύθεϊστική θρησκεία. Το καλύτερο είναι να εμπνευστούμε από την λαϊκή παράδοση ως ανωτάτη ποιότητα και τη λαογραφία, πχ «κάνε αυτό να σε δει κι ο θεός» ή πως λένε για κάποιον που πέθανε εύκολα «αυτός είχε καλό άγγελο» ή για τα παιδιά που γεννιούνται «καλά τυχερά» (κλωθώ,λάχεσις, ατροπός) ή για τα ζώα που όταν πίνουν νερό κοιτάζουν μετά το θεό (ανιμιστικά στάδια λατρείας),

και ξεκινώντας με ομφαλοσκόπηση…πόσες φορές να τα πω;
https://www.youtube.com/watch?v=PsADAdIvxKU

Kι ακόμα να μην ξεχνάμε ότι ήδη ξέρουμε τα πάντα. Έχουμε αποθηκευμένες γνώσεις και κυτταρικές μνήμες και συνδέσεις και διασυνδέσεις που είναι τόσο τεράστιες ώστε είναι αδύνατο να τις χειριστούμε και να τις επεξεργαστούμε. Χρειάζεται ενθύμηση και συντονισμός συχνότητας έσω εαυτού. Το πνεύμα πάντα αποκαλύπτεται σε όσους το αναζητούν. Έχει βέβαια το δικό του προαιώνιο ρυθμό σπειροειδούς κινήσεως αλλά είναι δεδομένο ότι οι μεγάλες αλήθειες και οι νόμοι του πνευματικού κόσμου που αποκαλύφθησαν στους ιδρυτές των μεγάλων θρησκειών, θα ξανααποκαλυφθούν εκ νέου, πρωτογενώς. Όταν ρώτησαν τον Ηράκλειτο πως έγινε τόσο σοφός είπε το εξής απλό «ρώτησα τον εαυτό μου» ή ο Σωκράτης που έλεγε για το δαιμόνιο μέσα του που του υπέδειξε να διατυπώσει την πλατωνική θεολογία.

https://www.youtube.com/watch?v=KWswxF0rI_s

Bougas ,

άθρησκος.

Δεν με ενδιαφέρει αν εγώ πιστεύω στους θεούς αλλά αν οι θεοί πιστεύουν σε μένα (συμβιωτικό υπόβαθρο παγανιστικών θρησκειών).

Ανώνυμος είπε...

Επίσης θα μας βοηθήσει πάρα πολύ αν καταλάβουμε ότι ο διαχωρισμός μεταξύ πολυθεϊσμού-μονοθεϊσμού είναι μια απάτη. Δεν υφίσταται.

Όλες οι θρησκείες παντού ξεκίνησαν από ανιμιστικό και πανθεϊστικό στάδιο, που είναι οι αρχαιότερες λατρευτικές πρακτικές της ανθρωπότητας, και εξελίχθηκαν σε πολυθεϊσμό και μετέπειτα μονοθεϊσμό. Αυτές οι μεταβάσεις έγιναν βάση πολιτικών σκοπιμοτήτων. Έπρεπε δηλαδή οι ιδρυτές των νέων θρησκειών να παρουσιάσουν κάτι διαφορετικό στους οπαδούς τους. Το διαφορετικό έγινε με τον πιο εύκολο τρόπο, δηλαδή με περαιτέρω συρρίκνωση των μορφοποιήσεων της θεότητας και του πνευματικού βασιλείου. Πχ ο Αλλάχ του Μωάμεθ δεν είναι τίποτα άλλο από ένα πνεύμα των δέντρων της προηγούμενης ανιμιστικής λατρείας που αντικατέστησε ο Μωαμεθανισμός.
Mάλιστα προσπαθώντας να παγιώσουν την επίγεια κυριαρχία τους, τα μονοθεϊστικά ιερατεία συνέκλιναν στο να παρουσιάσουν το Ύψιστον Ον ως τον Ήλιο της Δικαιοσύνης, δηλαδή "ακούστε εμάς και θα έχετε για πάντα δικαιοσύνη".

Κι αφού εξαντλήθηκε η δυνατότητα συρρίκνωσης και φτάσαμε στο Ένα με τον μονοθεϊσμό, οι νέες θρησκείες μαθηματικά θα ακολουθήσουν αντίστροφη πορεία.

Αλλά είναι λάθος να νομίζουμε... οι καλές πολυθεϊστικές θρησκείες και οι κακές μονοθεϊστικές.
Ακόμα και η Παλαιά Διάθηκη, η υποτιθέμενη μήτρα του μονοθεϊσμού, πολυθεϊστική ήταν...

καὶ πρὸς μὲν τοὺς ἀγγέλους λέγει· ὁ ποιῶν τοὺς ἀγγέλους αὐτοῦ πνεύματα, καὶ τοὺς λειτουργοὺς αὐτοῦ πυρὸς φλόγα· (Εβρ. 1,7)

Ποιοι είναι οι λειτουργοί αυτού, οι Ελοχιμ που δεν είναι ένας άλλα πολλοί; Οι κατώτεροι θεοί κατά Πλάτωνα όπου ξέραν οι ορθόδοξοι θεολόγοι γιατί να αναφερθούν στον Πλάτωνα.Γιατί αυτή η θεολογία ήταν συμβατή με την βάση της Παλαιάς Διαθήκης και φάνηκε και σε άλλες θρησκευτικές τάσεις όπως τους Γνωστικούς και τους Εσσαίους. Γεμάτα με τέτοιες αναφορές είναι τα απόκρυφα της Παλαιάς Διαθήκης. 9 και οι τάξεις των Ελοχίμ όπως και των αγγέλων. Πρώτο γένος Ελοχίμ, δεύτερο γένος άγγελοι, τρίτο γένος άνθρωποι. Μας θυμίζει τίποτα;

Άμα διαβάσουμε καββαλισμό θα δούμε ότι ο Γιαχβέ είναι απλώς η τρίτη σεφίρα, το μπίνα.
Κι άμα πάμε στη Γέννεση το λέει ξεκάθαρα ....
Γενεση ΚεφΙΙΙ,V,22 "Ο Κυριος ο Θεος που δεν κανει διακριση αναμεσα στον εαυτο του και στους αλλους"

Κι ακόμα πιο καθαρά στους Ψαλμούς Ασάφ όπου λέει ξεκάθαρα για συμβούλιο θεών. Ψαλμός 82:


1
God presides in the great assembly;
he renders judgment among the “gods”:

2
“How long will you[a] defend the unjust
and show partiality to the wicked?[b]

3
Defend the weak and the fatherless;
uphold the cause of the poor and the oppressed.

4
Rescue the weak and the needy;
deliver them from the hand of the wicked.

5
“The ‘gods’ know nothing, they understand nothing.
They walk about in darkness;
all the foundations of the earth are shaken.

6
“I said, ‘You are “gods”;
you are all sons of the Most High.’

7
But you will die like mere mortals;
you will fall like every other ruler.”
8
Rise up, O God, judge the earth,
for all the nations are your inheritance

Να μην νομίζουμε δηλαδή ότι εμείς είμαστε οι πολυθεϊστές και οι άλλοι οι άσχετοι μονοθεϊστές. Πιο πονηρά εξελίχθηκαν τα πράγματα.

Bougas.

Ανώνυμος είπε...

Αν θέλουμε να φέρουμε το νέο Λόγο, τη νέα γνώση, τη νέα μεταφυσική... πρέπει να πάμε πίσω σε μια εποχή που θρησκεία και επιστήμη ήταν κάτι ενιαίο.
Ο Δημόκριτος ας πούμε δίδασκε ότι υπάρχουν δυο μορφές γνώσης. Μια γνήσια και η άλλη νόθα. Στην νόθα, ανήκουν η όραση, η ακοή, η οσμή, η γεύση και η αφή.
O ελληνικός πολιτισμός-μήτρα της διαλεκτικής,εξειδικευμένος στην ανακαίνιση και την αναμόρφωση, πάντα έπαιρνε το παλιό, το ενσωμάτωνε στο νέο και έτσι έφτιαχνε νέες οντότητες. Ποτέ δεν πήγαν οι Έλληνες να μιμηθούν το παλιό, πάντα έφερναν το νέο.
Κάθε θρησκεία και λατρεία πρέπει να κομίζει ένα μήνυμα ελπίδας για κάτι ανώτερο, μήνυμα εκπλήρωσης και απολύτρωσης. Αλλιώς γιατί να την πιστέψει ο κόσμος;

Oύτε απ τους ξένους μπορούμε να μάθουμε τον μυστικισμό της Ελλάδας, ούτε απ την μίμηση της αρχαιότητας μπορούμε να αποκτήσουμε επίκαιρο χαρακτήρα.
Δεν μπορούμε ας πούμε να παρουσιάσουμε τους θεούς με χλαμύδες , δηλαδή με αμφίεση πριν 2000 χρόνια. Ένα μικρό παράδειγμα αναχρονισμού.
Ο επίκαιρος χαρακτήρας αποκτάται με σχεδιασμό για τα επόμενα 2150 χρόνια και με συνυπολογισμό όλων των μεταβλητών παραγόντων στο βαθμό που μπορούν να προσσεγιστούν.

Μυστικά επιτυχίας πολυθεϊστικών θρησκειών του μέλλοντος είναι αυτά.

Bougas

Ανώνυμος είπε...

Μπορούμε όλους αυτούς τους μουσουλμάνους που θα κατακλύσουν τα επόμενα χρόνια την ευρωπαϊκή ήπειρο να τους πάρουμε και να τους κάνουμε πολυθεϊστές και να αυξήσουμε σε 50 χρόνια τον πληθυσμό της Ελλάδας στα 35 εκατομμύρια; Αν τους κάνουμε σήμερα πολυθείστές και τους δώσουμε δουλειές και μόνιμη παραμονή, στην τρίτη γενιά, θα είναι καθαροί Έλληνες, ενώ αν μείνουν μουσουλμάνοι θα είναι για πάντα ξένο σώμα και δυνητικά επικίνδυνοι.
Τι πιο φυσιολογικό οι απόγονοι των υπηκόων του ελληνικού βασιλείου των Σελευκιδών ας πούμε να ξαναγίνουν υπήκοοι ελληνικού κράτους;

Mπορούμε να οργανώσουμε ιεραποστολές σε χώρες του τρίτου κόσμου και αφού τους κάνουμε πολυθεϊστές να τους φέρνουμε μετά στην Ελλάδα και να γίνουμε έτσι μια Κοσμόπολη του παγκοσμίου πνεύματος αποκτώντας και διεθνή ερείσματα μέσω της θρησκείας που θα διαδώσουμε;

Σε τι μορφική αναλογία πρέπει να παρουσιάσουμε τη θεότητα και σε τι σχέση με την τεχνολογία του μέλλοντος που μπορεί να την υποκαταστήσει;(τεχνητή νοημοσύνη-βιοτεχνολογία-τρανσουμανισμός);

Mήπως και οι θρησκείες τελικά εξυπηρετούν ανάγκες; Ποιες ανάγκες πρέπει να εξυπηρετήσουμε εμείς και με τι προσανατολισμούς και πως θα προσαρμόσουμε τα προαιώνια ελληνικά αρχέτυπα στις ταχύτητες της εποχής μας;

Υπό αυτή την έννοια η new age προσέγγιση και ειδικά με στοιχεία technoreligion και technoutopianism, techno-progressivism, post-scarcity, extropianism, technogaianism είναι πιο επίκαιρη από την αρχαιοπληξία, αρκεί βέβαια να έχει σοβαρές αναφορές και κυρίως ελληνικές.
Αν θέλουμε να νεουργήσουμε την ανθρωπότητα και να γίνουμε τρίτου Ολύμπου πλάστες και τεχνουργοί, να αναβαθμίσουμε την ανθρώπινη ικανότητα και ευημερία, να δώσουμε λύσεις ουσίας και σε θέματα πέραν της ύλης, ακόμα και πέραν της υλικής ύπαρξης.
Μπορεί να ακούγονται μεγαλεπήβολες και εμμονικές τέτοιες επιδιώξεις, αλλά αλλιώς δεν υπάρχει λόγος να εδραιωθεί θρησκεία.

Aυτά είναι τα ζητούμενα.

https://www.youtube.com/watch?v=mnJvaftBTPs

Υπάρχει και κάτι που λέγεται μετάγγιση πληθυσμού και γίνεται μέσω της θρησκείας ως δικλείδα ασφαλείας. Μια χαρά δούλεψε στα ελληνιστικά βασίλεια και ήδη απ την προϊστορική εποχή ως πρακτική. Το συνέχισε και το Βυζάντιο μέχρι ενός βαθμού.

https://www.youtube.com/watch?v=neLjD5oMEcY

http://images.slideplayer.gr/19/5973180/slides/slide_15.jpg

http://cosmopolisproject.org/wp-content/uploads/2013/09/Cosmopolis-Header-White-Short.jpg

Bougas

Ανώνυμος είπε...

Όταν ο καραγκιόζης έχει για βασιλιά του τον Μέγα Αλέξανδρο και στο δόρυ του Αλεξάνδρου τον σταυρό, έχουν λυθεί αυτά τα θέματα ορθοδοξίας vs δωδεκάθεου προ πολλού.
Ο καραγκιόζης ως γνωστόν είναι αδύνατον να κάνει λάθος. Είναι με την αρχαία Ελλάδα δηλαδή αλλά δέχεται και Ορθοδοξία...

https://theatroskiwn.files.wordpress.com/2015/01/cebf-cebcceadceb3ceb1cf82-ceb1cebbceadcebeceb1cebdceb4cf81cebfcf82.jpg

https://cretazine.com/media/k2/items/cache/25173d423c8b9d3d3f7988bb146cdbe6_XL.jpg

https://theatroskiwn.files.wordpress.com/2015/02/img_20141015_150442.jpg

Νίκος Ξυλούρης - Ακούς να λενε στα χωριά
https://www.youtube.com/watch?v=PgIPimW9VTE

Bougas

Ανώνυμος είπε...

Πόσοι σύγχρονοι πολυθεϊστές έχουν παρευρεθεί σε ολονυχτίες στο Άγιο Όρος; Yποθέτω ελάχιστοι αλλά εκεί είναι πρακτικό "πανεπιστήμιο" σε θρησκευτικά θέματα. Γι αυτό και όλοι οι αρχιμανδρίτες πρέπει να περάσουν κι απ το μοναχισμό όπου έχουμε προσπάθεια καθομοίωσης της αγγελικής πολιτείας (μοναστική πολιτεία).
Αυτό που παρατηρούμε εκεί είναι ότι υπάρχει ένα είδος "ενέργειας" στο χώρο. Πολύ σημαντικό ρόλο παίζουν τα λιβάνια που καίγονται αλλά και οι ηχητικοί κραδασμοί που παράγονται. Όμως τίποτα απ όλα αυτά δεν θα είχε αποτέλεσμα αν οι φορείς αυτης της ενέργειας δεν αγωνίζονταν για την εσωτερική κάθαρση, δεν επιζητούσαν να γίνουν ένα είδος ανδρικού παρθενώνα. Το ενεργειακό τους φορτίο θα παρέμενε μικρό.
Στο μοναστικό λατρευτικό τυπικό έχει το πρόγραμμα καθημερινά 10-14 ώρες προσευχή, ανάλογα τη μέρα. Όλη η υμνολογία είναι βασισμένη στα τάγματα χερουβείμ και τέτοια που υμνολογούν τον θεό.

Αυτές οι ώρες πολύ απλά δεν βγαίνουν! Όποιος πάει να κάνει 14 ώρες τη μέρα προσευχή και λατρεία όρθιος, και ειδικά μέσα στη νύχτα, θα τον μαζέψουν στο τέλος. Το πρόγραμμα είναι ελάχιστες ώρες ύπνο, 4, 6 ώρες εργασία και οι υπόλοιπες λατρεία με τελικό σκοπό την νοερή προσευχή του αδιαλείπτως προσεύχεσθαι.
Όσοι πάνε στο Άγιο Όρος ας πούμε και αρχίζουν λίγο να ψάχνονται απ τα πρώτα πράγματα που αναρωτιούνται είναι "πως δεν κουράζονται".
Το γεγονός ότι αυτό το πρόγραμμα το βγάζουν μοναχοί 85 ετών δείχνει ότι όντως επιτυγχάνεται μια μικρή υπέρβαση των ανθρωπίνων δυνατοτήτων μέσω ροής "ενέργειας" άνωθεν. Αυτή η ενέργεια παράγει εκστατικά φαινόμενα, ένα είδος "πνευματικού ντοπαρίσματος". Όμως την αισθάνεται κανείς, είναι εκδηλούμενη πανταχόθεν και είναι μάλιστα στο ύψιστο σημείο ισχύος τις πολύ σκληρές ώρες 2-5 το πρωί.
Αυτό είναι ένα παράδειγμα λατρείας με αποτέλεσμα.

Πόσοι από τους σύγχρονους πολυθεϊστές μπορούν να βγάλουν αυτή την "ενέργεια" στο χώρο, να ρθει το ρεύμα?
Εκτός απ τον Ραδάμανθυ δεν έχω δει κάποιον άλλο. Μακάρι να υπάρχει και να μην τον έχω δει΄.
Όποιος βγάζει την "ενέργεια" δεν την βγάζει γιατί εκτελεί το σωστό τυπικό ή γιατί ο ίδιος είναι κοσμική αντέννα ή γιατί στο σώμα του μπερδεύεται όλη η φύση. Αυτά είναι δευτερεύοντα. Πρωτίστως τη βγάζει γιατί έχει αυξημένο ενεργειακό φορτίο ο ίδιος. Αυτό είναι και το νόημα της χειροτονίας που συμβαίνει στα μυστήρια, δηλαδή εγώ που έχω την "ενέργεια" σε ακουμπάω για να στη μεταβιβάσω με την ευχή να την αποκτήσεις και συ.

Κι αυτά τα θέματα που είναι θέματα απολύτως ουσιαστικά πρέπει να ψαχτούν.

Bougas

Ανώνυμος είπε...

Χρειάζεται πνευματική δουλειά και χρειάζεται και ουτοπιανισμός......οι θρησκείες του μέλλοντος πρέπει να συνδυάσουν την παραδοσιακή πρακτική άσκηση με τον ουτοπιανισμό, με προοπτικές πνευματικής αναβάθμισης, διανοητικής και ηθικής εξέλιξης (accelerism), βιολογικής υπεροχής έναντι της τεχνολογικής, τελείων κοινωνιών του φωτός και της φύσης με αστρική προοπτική, έναντι όλων των υπαρχουσών κοινωνικών παθογενειών. Παγκόσμια αδελφότητα πανανθρωπισμού με επιστροφή στο βασίλειο της Φιλότητας (κατά Εμπεδοκλή). Υποσχέσεις για γνώση των εσωτερικών ιδιοτήτων της ύλης, απόκρυφων δυνάμεων του ανθρώπου, υπερβατικής οντολογίας, υποατομικών κόσμων, φρακταλιστικών πραγματικοτήτων και κβαντικών αλληλουχιών.

Αυτά μπορούν να γίνουν ακόμα και χωρίς να χρειαστεί να προσδώσουμε τυπικό μεσσιανικό και αποκαλυπτικό χαρακτήρα. Ο αποκαλυπτικός χαρακτήρας είναι θεωρίες τύπου 12πλο dna-εκθέωση, μετάβαση της γης στην 5η διάσταση, αθανασία-αειζωία, απόβαση εξωγήινων κτλ.

Υπ αυτή την έννοια χαρακτηριστικά technoreligion, science-cult, Νew Αge είναι απαραίτητα να συγκολληθούν κατάλληλα στις αρχαίες μας αντιλήψεις και μάλιστα χωρις να τις αλλοιώσουν.

Όταν μιλάμε για θρησκείες δύο πράγματα ισχύουν, ο αρχαιοελληνικός άκρατος ιδεαλισμός και το γνωστό αμερικάνικο "The Sky is the limit".

Ας αφήσουμε τους καλόγερους, ας πάμε στο Θιβέτ. Το εξηγεί πολύ ωραία μετά το 33:30 του βίντεο...
https://www.youtube.com/watch?v=kWvmFAN7HUQ

Bougas

Ανώνυμος είπε...

Αν δεν καταλάβουμε την αξία της πρωτοπορίας και της καινοτομίας σε όλα τα θέματα δεν θα κάνουμε τίποτα.
Οι Έλληνες πάντοτε εξέλισσαν τον πολιτισμό τους αντιμετωπίζοντας πνευματικές προκλήσεις τις οποίες εμείς σήμερα φοβόμαστε ακόμα και να τις σκεφτούμε. Είχαν και μια άλλου τύπου αυτοπεποίθηση.

Παράδειγμα πήραν τον δωρικό ρυθμό και τον εξέλιξαν σε ιωνικό και σε κορινθιακό, σε ρυθμούς ακόμα πιο λεπτοφυείς και περίπλοκους. Δεν έμεναν ποτέ σε αυτό που είχαν, το θεωρούσαν ότι έπρεπε να ξεπεραστεί. Αυτός ο μαξιμαλισμός είναι το μυστικό της Ελλάδας. Το νέο έπρεπε πάντα να βγαίνει καλύτερο απ το παλιό. Ο νέος μεγαλύτερος και ψηλότερος κίονας προχωρούσε μόνο αν αποτύπωνε καλύτερα τις αναλογίες και ήταν πιο περίτεχνος απ τον προηγούμενο. Το μέγεθος δεν έλεγε τίποτα από μόνο του.

Οι θεοί δεν έχουν καμιά αξία ως θεοί του παρελθόντος. Αξία αποκτούν ως θεοί του μέλλοντος. Πόσοι άνθρωποι ενδιαφέρονται για τον 5ο αιώνα πχ? Ελάχιστοι. Πόσοι ενδιαφέρονται για τον 25ο αιώνα μΧ? Όλοι.

Από τους τρεις βασικούς άξονες της αρχαίας θρησκείας
1)ομηρικός
2)ορφικός-πυθαγόρειος
3)πλατωνικός
πρέπει να συνθέσουμε όλα τα στοιχεία που θα μας οδηγήσουν σε μια κοινή συνισταμένη για το μέλλον. Αυτό είναι δύσκολη διαδικασία.

Έπειτα πρέπει να αποτυπώσουμε μορφοτυπικά και μορφολογικά αυτή την κοινή συνισταμένη με όρους και αναλογίες και αισθητικά μοτίβα των επόμενων αιώνων από τον παρόντα, μέχρι εκεί που μπορούμε να δούμε, στον 23ο αιώνα ας πούμε, ως υπόθεση εργασίας.

Αυτά τα δύο είναι τα πιο δύσκολα τμήματα της εργασίας μας στο θέμα της αναβίωσης της αρχαίας θρησκείας. Θέλουν το μεγαλύτερο βαθμό έμπνευσης, σύμπνοιας και αντίληψης. Τα ιερουργικά και ασκητικά χαρακτηριστικά βρίσκονται πιο εύκολα...όπως και πολύ πιο εύκολα γίνεται η διάρθρωση, η διοίκηση, οι ιεραποστολές κτλ. Τα μοτίβα όμως, τα μοτίβα βρίσκονται δύσκολα!

Ας ξαναγυρίσω στο αρχιτεκτονικό παράδειγμα. Η αξία της αρχιτεκτονικής είναι τεράστια γιατί είναι ουσιαστικά η παρέμβαση του ανθρώπου στο φυσικό περιβάλλον, είναι αυτό που βλέπουμε. Όπως η γλώσσα είναι αυτό που ακούμε.

Αναζητούνται λοιπόν αυτοί οι Πανέλληνες που θα σχεδιάσουν τους νέους ναούς των θεών. Όχι αντίγραφα της κλασικής εποχής όπως εκαναν οι Βαυαροί αλλά Ναούς ελληνικούς, δηλαδή μελλοντικούς. Αναζητούνται δηλαδή αυτοί οι οποίοι με το ένα χέρι θα πάρουν το παρελθόν και με το άλλο χέρι θα το πετάξουν στο μέλλον.

Αν βρούμε τον ρυθμό των ναών του μέλλοντος, οι οποίοι πρέπει να συνάδουν με τα αρχιτεκτονικά μοντέλα του μέλλοντος αλλά να είναι και λεπτοφυέστεροι και περιπλοκώτεροι σε αποτύπωση των φυσικών αναλογιών και των αντανακλάσεων του Φωτός από τους αρχαίους, και πάνω απ όλα να παραμείνουν ελληνικοί.... τότε μπορούμε να μιλάμε και για ουσιώδη αναβίωση της αρχαίας θρησκείας.
Ψάχνουμε για γραμμή, ψάχνουμε για στερεοτυπία. Οι θεοί πρέπει να έχουν εδαφοποιημένη έδρα για να γίνουν αντιληπτοί απ τις μάζες. Πρέπει να αποτυπώνονται σε μορφές.
Δεν μας νοιάζει τι λένε οι ξένοι ή προτεστάντες ή εικονομάχοι ή ρεύματα όπως φουτουρισμοί, νεοκλασσικισμοί κτλ. Και η τέχνη και το θέατρο κτλ ξεκίνησαν από τη λατρεία και την αποτύπωση των θεών κι απ τα Μυστήρια. Ψάχνουμε τη ΔΙΚΙΑ ΜΑΣ ΓΡΑΜΜΗ ΤΟΥ ΜΕΛΛΟΝΤΟΣ ΜΑΣ.

ΑΞΙΟΝ ΕΣΤΙ -ΝΑΟΙ ΣΤΟ ΣΧΗΜΑ ΤΟΥ ΟΥΡΑΝΟΥ
https://www.youtube.com/watch?v=auHPp8pPfoA

Bougas