Περί της Καταδίκης της Ιταλίας για την ύπαρξη σταυρού στις σχολικές αίθουσες

Διαβάζω εδώ και λίγες ημέρες παντού σχόλια για αυτήν την είδηση και σε μεγάλο βαθμό συμμερίζομαι την "χαρά" των περισσοτέρων που σε αυτήν την είδηση διαβλέπουν και μια οδό προς τον εκδημοκρατισμό και της ημετέρας πολιτείας που ακροβατεί ακόμα στα όρια με την θεοκρατία. Δεν θα κρατηθώ όμως και θα υπενθυμίσω πως ναι μεν καλό είναι να αποκαθηλώνονται τα σύμβολα που προκαλούν προβλήματα και δυστυχία το πιο σημαντικό είναι όμως πια είναι αυτά που θα πάρουν την θέση τους. Σίγουρα το "κενό" δεν είναι λύση. Τέτοια σκέφτομαι και μετριάζεται η αισιοδοξία μου .

Άλλος ένας μεγάλος μας αποχαιρέτησε - Claude Levi Strauss

«Παρατηρώ την τρομακτική εξαφάνιση ειδών της πανίδας και της χλωρίδας. Το ανθρώπινο είδος ζει σε ένα καθεστώς εσωτερικής δηλητηρίασης. Σκέφτομαι τον κόσμο στον οποίο τελειώνω τις ημέρες μου. Και δεν αγαπώ αυτόν τον κόσμο» Claude Levi Strauss .

Τάδε έφη ο πατέρας της σύγχρονης εθνολογίας μέγας ανθρωπολόγος Claude Levi Strauss σε μια τελευταία σπάνια συνέντευξη του πριν αποχωρήσει από αυτόν τον κόσμο. Πραγματικά στεναχωρήθηκα διαβάζοντας την είδηση του θανάτου ενός ακόμα μεγάλου διανοητή, έχω να θυμάμαι παρόμοια συναισθήματα από τον θάνατο του Καστοριάδη μόλις τον είχα ανακαλύψει και του J.P.Vernant μόλις συνειδητοποίησα πως δεν θα διάβαζα κάτι καινούργιο πια απο αυτόν. Και διαβάζοντας την παραπάνω του φράση αναρωτιέμαι πόσοι ακόμα μεγάλοι έμειναν σε αυτόν τον κόσμο να προσπαθούν με την σοφία τους να ανατρέψουν μια παράλογη πορεία.

Ανάμεσα στα πολλά ο Claude Levi Strauss εισήγαγε τον στρουκτουραλισμό ( ή δομισμό αν θέλετε ) όχι μόνο στην ανθρωπολογία αλλά στις κοινωνικές επιστήμες γενικότερα - με αποτέλεσμα να προκύψουν πληθώρα νέων οπτικών για πολυ-μελετημένα θέματα, αμφισβήτησε παγιωμένες ιδέες όπως της πρωτοκαθεδρίες του "δυτικού" πολιτισμού έναντι των άλλων, ή της αξιωματικής ανωτερότητας του ανθρώπου έναντι των άλλων έμβιων όντων, και γενικά θα έλεγα πως τελικά από την σύνθεση του έργου του με τις πιο κλασσικές απόψεις προέκυψε μεγάλο μέρος του μετα-μοντερνικού τρόπου θέασης στις κοινωνικές επιστήμες.

Οπωσδήποτε να διαβάσετε «Άγρια σκέψη» (Εκδ. Παπαζήση), «Ανθρωπολογία και μύθος» (Καρδαμίτσας), «Μύθος και νόημα» (Καρδαμίτσας).

Για την ειδησεογραφία και περισσότερες λεπτομέρειες καθώς και βιογραφικά στοιχεία εδω

Επιστολή στον οικουμενικό Πατριάρχη απο το ΥΣΕΕ Αμερικής

Όταν πριν κάποιο διάστημα ο εν λόγω ορθόδοξος ιεράρχης είχε βγάλει όλη του την καφρίλα σε συγκέντρωση στον Όλυμπο, πολλοί ήταν αυτοί που είχαν μείνει άναυδοι από το μέγεθος και μόνο της καφρίλας που εξέφρασε όχι βέβαια πως δεν μας έχουν συνηθίσει σε τέτοια οι χο αξιωματούχοι. Σαν διαμαρτυρία τότε είχα δει μόνο ένα άρθρο στην Hελλήνων Λόγος εφημερίδα, και μια επιστολή του ΥΣΕΕ χωρίς να απευθύνεται κάπου, σαν εσωτερική κατανάλωση ένα πράγμα, η οποία ήταν κατ' εμέ μάλλον απογοητευτική. Σήμερα διάβασα όμως μια εξαιρετική από το ΥΣΕΕ Αμερικής που απευθύνεται στον πατριάρχη, την οποία και αναμεταδίδω .

ΑΝΟΙΚΤΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ

ΠΡΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΟ ΠΑΤΡΙΑΡΧΗ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ
κ. Βαρθολομαίο

«... έχει περάσει εις τήν ψυχήν τού λαού τό οριστικόν τέλος τής θλιβεράς παρενθέσεως τής ειδωλολατρίας , παρά τάς κωμικάς οψίμους προσπαθείας ορισμένων νά εγείρουν εσχάτως θέμα αναβιώσεως τής, ως τήν ονομάζουν, «Θρησκείας των Ελλήνων».

«Οι Έλληνες έχουν Θρησκείαν! Όχι το ουδέποτε υπάρξαν δωδεκάθεον, αλλά Θρησκείαν αληθινήν, μεμαρτυρημένην, ζώσαν, ... Μέ αυτήν την αγίαν Πίστιν του Χριστού πορεύονται τας τελευταίας δύο χιλιετίας και δοξάζονται εν τω φωτί του Ευαγγελίου όσον ολίγα έθνη της γής!»

-τμήμα ομιλίας σας στήν Μονή Αγίας Τριάδος Σπαρμού, Σεπτέμβριος 2009

Οι πρόσφατες δηλώσεις σας στό ιερόν όρος τού Ολύμπου ουδεμία έκπληξη μάς προκαλούν καθότι τό χριστιανικό δόγμα πού εσείς εκπροσωπείτε ανέκαθεν μισούσε καί απεστρέφετο κάθε τι τό ΕΛΛΗΝΙΚΟ.
Είναι προφανής επίσης ο εκνευρισμός σας γιά τήν αναβίωση τής Θρησκείας των Ελλήνων (γιατί άραγε νά μιλάτε, εν εκτάσει, γιά κάτι πού δέν υφίσταται;) αλλά και η έκδηλη ανησυχία σας για την επερχόμενη Επανελλήνηση πού θα σήμαινε την ολοκληρωτική απόρριψη τού χριστιανισμού ως στοιχείο αλλότριο και εχθρικό προς τον Ελληνισμό.

Θεωρούμε αστείο να αναλώσουμε τον χρόνο μας σε άκαρπη αντιπαράθεση ως προς το πια είναι η «αληθινή και ζώσα θρησκεία». Μπορούμε όμως να συγκρίνουμε την οποιαδήποτε συνεισφορά, η μη, των δύο θρησκειών, στον Ελληνισμό και στον παγκόσμιο πολιτισμό. Η «θλιβερή παρένθεση» όπως υποτιμητικά αποκαλείτε την Θρησκεία των Ελλήνων, αποτέλεσε αναπόσπαστο στοιχείο στην δημιουργία τού θαύματος τού Ελληνικού Πολιτισμού με δημιουργία παγκοσμίων μνημείων, όπως ο αφιερωμένος στην Θεά Αθηνά Παρθενώνας, και διαχρονικών θεσμών όπως οι Ολυμπιακοί αγώνες προς τιμήν τού Ολυμπίου Διός.

Άραγε ποιούς βωμούς υπερασπίζονταν οι Έλληνες στους ιερούς αγώνες τους εναντίον των Περσών στον Μαραθώνα στις Θερμοπύλες στη Σαλαμίνα και στις Πλαταιές όταν πολεμούσαν «υπέρ βωμών και εστιών»;

Η Ελληνική Πατρώα Θρησκεία ουδέποτε αποτέλεσε τροχοπέδη στην ανάπτυξη τής ανθρώπινης σκέψης και διανόησης όπως διαφαίνεται μέσα απ’ τα συγγράμματα τού Ξενοφάνη, Πλάτωνα, Πρωταγόρα, Ευριπίδη, Αριστοτέλη, Επίκουρου και άλλων—όσα συγγράμματα τουλάχιστον διασώθηκαν από την χριστιανική πυρά.

Αντιθέτως, τα μόνα πού έχει να επιδείξει ο χριστιανισμός είναι καταστροφές αναρίθμητων βιβλιοθηκών (όπως τής Αλεξανδρείας και Αντιοχείας) το κλείσιμο όλων των φιλοσοφικών σχολών (όπως τής Ακαδημίας τού Πλάτωνα στην Αθήνα), την κατάργηση των Ολυμπιακών Αγώνων, τις ιερές εξετάσεις (βυζαντινή και μεταγενέστερη Καθολική) και την σκοτεινή εποχή τού Μεσαίωνα.
Το όψιμο πατρικό ενδιαφέρον σας για τούς Έλληνες («παλαιών» και «νέων» χωρών άραγε;) δεν συμβαδίζει με την πατερική παράδοση και διδασκαλία των προκατόχων σας. Θέλετε μήπως να πιστέψουμε πώς αγνοείτε τα κείμενα τόσων θεολόγων σας; Αγνοείτε τα εγκώμια που πλέκει ο Γρηγόριος Νανζιανζηνός στην μητέρα του, για το ότι δεν μόλυναν τα αυτιά της Ελληνικά τραγούδια, τα χείλη της δεν φίλησαν Ελληνικά χείλη, αλλά ούτε και αυτό το αλάτι δεν μοιραζόταν με Έλληνες; (Επιτάφιος εις τον Πατέρα παρόντος Βασιλείου). Αγνοείτε το γεγονός ότι στις 25 Ιανουαρίου τον υμνείτε στις εκκλησίες σας γιατί σύμφωνα με εσάς «εξήρανε την μωρίαν των Ελλήνων και το ψεύδος»; Αγνοείτε μήπως τον Ιωάννη τον αποκαλούμενο Χρυσόστομο που στην ομιλία του για την επιστολή τού Παύλου στους Εφεσίους βγάζει όλη του την «μεγάλη αγάπη» για τον Ελληνισμό αποκαλώντας όλους τους Έλληνες φιλοσόφους ανάξιους και σκύλους και την φιλοσοφία τους άχρηστη; Η μήπως πάλι αγνοείτε τα λόγια του προκατόχου σας Γεννάδιου Σχολάριου που συγχαίρει σε επιστολή του, ευγενή της Πελοποννήσου, για την εκτέλεση του ελληνιστή Ιουβενάλιου μαθητή του Πλήθωνα Γεμιστού: «Χαίρε στρατιώτα Χριστού και τής αυτού δόξης υπέρδικε, χαίρετε ώ μακάριαι χείρες.... τούς γούν δυσσεβείς και αλάστορας Ελληνιστάς καί πυρί καί σιδήρω καί ύδατι καί πάσι τρόποις αξαγαγατέτης παρούσης ζωής ράβδιζε, είργε, είτα γλώσσαν αφαίρει, είτα χείραν απότεμνε, καί άν ούτω μένει κακός, θαλάττης πέμπε βυθώ» (Σ. Λάμπρου, Παλαιολόγια-Πελοποννησιακά

, τόμος 2).

Και αν υποτεθεί ότι αυτά ανήκουν σε παλαιότερες εποχές, τότε τι να πούμε για τον Γρηγόριο τον Ε΄ πού αφόρισε την Ελληνική Επανάσταση τού 1821 ή για την «Πατρική Διδασκαλία» τού πατριάρχου Ιερουσαλήμ Άνθιμου (εκδ. Κων/πολη 1798) όταν καλούσε τούς Έλληνες «να κλείσουν τ’αυτιά τους ... εις τάς νεοφανείς ελπίδας τής ελευθερίας» (δηλαδή, στην επερχόμενη Ελληνική Επανάσταση!) και να υπακούσουν «εις τά ρητά τής θείας γραφής καί τών αγίων αποστόλων» πού προστάζουν την υποταγή «εις τας υπερέχουσας αρχάς» (δηλαδή, στους κατακτητές Τούρκους!).

Ο χώρος είναι πολύ περιορισμένος για να εκθέσει κανείς τις «αγαθοεργίες» του χριστιανισμού έναντι του Ελληνισμού σε μια σχετική έκταση. Με αυτά άλλωστε, θα ασχοληθεί η Ιστορία. Όχι αυτή πού ελέγχετε μέσω τού εναγκαλισμού σας με το Ελληνικό κράτος, αλλά η ανεξάρτητη πού βασίζεται στις αρχές τής επιστημονικής έρευνας και δεοντολογίας. Τα κείμενα πού μέχρι πριν λίγα χρόνια αποσιωπούσατε επιμελώς, έχουν αρχίσει να διαρρέουν και όλο και περισσότερος κόσμος έχει την δυνατότητα να σχηματίσει άποψη για την αληθινή ιστορική διαδρομή τού Ελληνισμού και τού χριστιανισμού.

Όπως, προείπαμε, ο χώρος εδώ δεν ενδείκνυται για εκτενείς ιστορικές αναλύσεις. Γι’ αυτό θα θέλαμε να σταθούμε λίγο στον τόνο τής ομιλίας σας. Η αλαζονική και ειρωνική αναφορά σας σε «κωμικές προσπάθειες» αναβίωσης τής Θρησκείας των Ελλήνων, σίγουρα δεν συμβαδίζει με την υποτιθέμενη ευαισθησία και σεβασμό πού θα πρέπει να επιδεικνύει ένας θρησκευτικός ηγέτης έναντι σε μία άλλη θρησκεία, ειδικότερα όταν στην περίπτωσή σας επικαλείσθε αυτήν την έλλειψη σεβασμού από το Τουρκικό κράτος προς την δική σας Εκκλησία και Θρησκεία. Αυτή η χρήση των δύο μέτρων και δύο σταθμών μάλλον υποδηλώνει το μέγεθος τής χριστιανικής ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ επί δύο χιλιετίες.

Σάς απευθύνουμε τα εξής ερωτήματα και σάς πληροφορούμε ότι έχουμε ήδη προνοήσει ώστε οποιαδήποτε τυχόν απάντησή σας (προσωπική ή επίσημη δια τού Πατριαρχείου) να δημοσιευθεί στο ίδιο βήμα με έξοδα δικά μας και άνευ κόστους για σάς:

1. Είναι αλήθεια ή όχι ότι μέχρι σήμερα η θρησκεία πού εσείς εκπροσωπείτε υβρίζει και συκοφαντεί τούς Έλληνες με αφορισμούς την Κυριακή τής Ορθοδοξίας;

2. Πότε έγινε η επίσημη μεταστροφή τής Εκκλησίας σας στον ορισμό τού τι εστί Έλληνας αφού συλλήβδην εξυβρίζατε για αιώνες τούς Έλληνες ως «ειδωλολάτρες», «παγανιστές», «μυαρούς», «σκύλους», «ανήθικους» και με τόσα άλλα κοσμητικά επίθετα;

3. Συμφωνείτε ή όχι με τον Ευσέβιο Καισαρίας πού στην Ευαγγελική του Προπαρασκευή ισχυρίζεται πώς τα πάντα οι Έλληνες φιλόσοφοι τα έκλεψαν απ’ τούς Εβραίους και τούς άλλους (όπως τούς αποκαλεί) βαρβάρους;

4. Πού διαφαίνεται το περίφημο «πάντρεμα και συμπόρευση» τού Ελληνισμού με τον χριστιανισμό, μέσα στα πατερικά κείμενα, όταν σ’ αυτά βρίσκει κανείς έναν οχετό ύβρεων κατά των Ελλήνων και τού Ελληνικού πολιτισμού γενικότερα;

5. Το 1970 ο καγκελάριος τής Γερμανίας Βίλλυ Μπράντ ζήτησε γονατιστός συγνώμη στο Γκέτο τής Βαρσοβίας, από τα θύματα τού Ναζισμού. Πιο πρόσφατα, ο Πάπας ζήτησε με τη σειρά του συγνώμη για τα εγκλήματα τού Καθολικισμού στην Λατινική Αμερική. Εσείς, αλήθεια, πότε θα ζητήσετε ταπεινά συγνώμη για τα απίστευτα εγκλήματα πού διέπραξε η Εκκλησία σας κατά των Ελλήνων ανά τούς αιώνες;

Με ανυπομονησία για την τυχόν απάντησή σας,



Γιά τήν Γραμματεία τού Υπάτου Συμβουλίου Ελλήνων Εθνικών Αμερικής,

Ντίνος Μαλλιαρός

ΥΓ: Ντίνο μόνο ένα λάθος. Επανελλήνιση; Μην χρησιμοποιείς τέτοιες λέξεις αγαπητέ :-)

«Δεν μπορώ να με σκεφτώ χωρίς τους Καλάς»

Απλή αναπαραγωγή του σημερινού κειμένου της ελευθεροτυπίας. Από πλευράς κυβέρνησης και πολιτείας ακόμα ούτε φωνή ούτε ακρόαση για το ζήτημα

Εχουν περάσει δεκατέσσερις μέρες από τότε που ο 55χρονος έλληνας εθελοντής Αθανάσιος Λερούνης, ο οποίος εργαζόταν για την ΜΚΟ «Ελληνες Εθελοντές» στην παραμεθόρια περιοχή του βορειοδυτικού Πακιστάν-Αφγανιστάν, απήχθη από το Καλασαντούρ, το πολιτιστικό κέντρο των Καλάς.

Η δημοκρατία, οι πολίτες και οι αντιπρόσωποι

Καθώς σε σύντομο χρονικό διάστημα θα προσέλθουμε πάλι στις κάλπες για να επιλέξουμε ανάμεσα στο ψευδοδίλλημα ποιος είναι ο καλύτερος «διαχειριστής» του κράτους, ο πιο «ειδικός» να σχηματίσει μια κυβέρνηση, καλό είναι να θυμηθούμε μερικές βασικές αρχές που έχουν διατυπωθεί από την πολιτική σκέψη αιώνες πριν, λαμβάνοντας υπ’ όψιν το φαινόμενο της μόνης αληθινής δημοκρατίας δηλ της άμεσης, αλλά μοιάζουν να έχουν παραμεριστεί και ξεχαστεί προς όφελος αυτών των ίδιων των αντιπροσώπων μας και ειδικών. Ας δούμε και ποιοι πραγματικά φταίνε για την κατάντια.

«Μόλις οι πολίτες σταματήσουν να θέτουν σε προτεραιότητα το ενδιαφέρον να μετέχουν στα κοινά και προτιμήσουν να συνεισφέρουν με το πορτοφόλι τους παρά με την προσωπική παρουσία τους, το κράτος πλησιάζει ήδη στην καταστροφή του. Πρέπει να εκστρατεύσουν; Πληρώνουν στρατεύματα και κάθονται σπίτι τους. Πρέπει να πάνε στην συνέλευση; Διορίζουν βουλευτές και μένουν σπίτι τους. Λόγω οκνηρίας και οικονομικής ευχέρειας αποκτούν εντέλει στρατιώτες για να υποδουλώνουν την πατρίδα τους και βουλευτές για να την ξεπουλούν.»

«Η έγνοια για το εμπόριο και τις τέχνες, το ακόρεστο συμφέρον, η μαλθακότητα και η αγάπη για τις ανέσεις μεταβάλλουν τις προσωπικές υπηρεσίες σε χρηματικές. Παραχωρούν λοιπόν ένα μέρος των κερδών για να μπορέσουν ν’ αυξήσουν το υπόλοιπο με την άνεση τους. Δώστε χρήματα και σύντομα θα αποκτήσετε δεσμά. Η λέξη αντιμισθία είναι μια λέξη που παραπέμπει στην δουλεία, άγνωστη στην πολιτεία.»

«Όσο καλύτερα έχει συσταθεί κάποιο κράτος, τόσο οι δημόσιες υποθέσεις υπερισχύουν έναντι των ιδιωτικών στο πνεύμα των πολιτών»

«Μόλις κάποιος πει για τις δημόσιες υποθέσεις; Τι με ενδιαφέρει; Πρέπει αμέσως να σκεφτούμε ότι το κράτος έχει χαθεί.»

«Η εξασθένηση του πατριωτισμού, η έντονη επιδίωξη του ιδιωτικού συμφέροντος…, οι καταχρήσεις της κυβερνητικής εξουσίας οδήγησαν στην ιδέα των βουλευτών ή αντιπροσώπων στις εθνοσυνελεύσεις.»

«Η κυριαρχία δεν μπορεί να αντιπροσωπευτεί για τον ίδιο λόγω που δεν γίνεται να απαλλοτριωθεί. Συνίσταται ουσιαστικά στην γενική βούληση και η γενική βούληση δεν αντιπροσωπεύεται με κανέναν τρόπο»

«Κάθε νόμος τον οποίο δεν έχει επικυρώσει ο λαός ως πρόσωπο είναι άκυρος δεν είναι νόμος. Ο αγγλικός λαός νομίζει ότι είναι ελεύθερος απατάται οικτρά. Είναι ελεύθερος μόνο κατά την διάρκεια εκλογής των μελών του κοινοβουλίου. Μόλις εκλεγούν, είναι δούλος, δεν είναι τίποτα. Ο τρόπος με τον οποίο διαχειρίζεται τις σύντομες στιγμές της ελευθερίας του αποδεικνύει ότι αξίζει να την χάσει.»

«Η ιδέα των αντιπροσώπων είναι νεότερη. Προέρχεται από την φεουδαρχία, το άδικο και παράλογο σύστημα όπου το ανθρώπινο γένος υποβαθμίζεται και το όνομα άνθρωπος εξευτελίζεται. Στις αρχαίες πολιτείες, ακόμα και στις μοναρχίες, ουδέποτε ο λαός είχε αντιπροσώπους. Η λέξη ήταν άγνωστη.»

Τα παραπάνω είναι αποσπάσματα από το πολύ γνωστό έργο του Ρουσσώ ( που είχε φυσικά υπόψιν του την αληθινή, μη αντιπροσωπευτική δηλ άμεση, δημοκρατία ) «Το κοινωνικό συμβόλαιο» γραμμένο πολύ πίσω το 1754 ( τα αποσπάσματα από την έκδοση του 2006 Πόλις ) .
Ένα τέταρτο της χιλιετίας μετά όχι μόνο τα έχουμε ξεχάσει αλλά ακόμα και όταν κάποιοι τα θυμηθούν δίνεται το ίδιο επιχείρημα που είχε και ο Ρουσσώ τότε, το μέγεθος της πολιτείας λες και δεν ζούμε στον αιώνα των επικοινωνιών και των διαδραστικών μέσων.

Για την ιδέα της πολιτικής «ειδικότητας» ( ο καταλληλότερος πρωθυπουργός και κυβέρνηση λόγου χάριν ) όπου εμείς οι «αδαείς» καλούμαστε να επιλέξουμε για να μας κυβερνήσουν ( αυτό και αν είναι αντινομία να χρειάζονται «ειδικοί» που όμως τους διαλέγουν οι «αδαείς» ), ο Κ. Καστοριάδης μας λέει σε μια διάλεξη του ( από τον 2ο τόμο του έργου «Η ελληνική ιδιαιτερότητα» εκδ. Κριτική )

«… Και η ιδέα αυτή συνοδεύεται από μια άλλη, η οποία αντικατοπτρίζεται στην σύγχρονη πρακτική και κυρίως στην εικόνα που αυτή θέλει να δώσει για τον εαυτό της, δηλαδή ότι υπάρχουν ειδικοί στην πολιτικοί. Δεν θα χαρακτηριστούν ακριβώς έτσι, αλλά οι υποτιθέμενοι πολιτικοί μας εμφανίζονται και εκλέγονται ως ειδικοί επί παντός επιστητού, τεχνικοί της ολότητας ή περίπου. Είναι αυτονόητο ότι πρόκειται για καθαρή γελοιοποίηση της ιδέας της δημοκρατίας….»
«…ένα άλλο χαρακτηριστικό φαινόμενο της νεότερης εποχής: τη συνεχή και αυξανόμενη διάσταση μεταξύ της ευελιξίας που επιτρέπει την πρόσβαση στην εξουσία, αφενός, και την πραγματική ικανότητα διακυβέρνησης αφετέρου. Γνωρίζετε αναμφίβολα την παλαιά μου θέση σύμφωνα με την οποία στην σύγχρονη κοινωνία σε κάθε γραφειοκρατικό-ιεραρχικό μηχανισμό, όπως, λόγου χάρη, στα πολιτικά κόμματα, το άτομο που θέλει να φθάσει στην κορυφή οφείλει να διατρέξει τις βαθμίδες της γραφειοκρατικής πυραμίδας. Αυτή η ίδια η αναρρίχηση θα γίνει εκ των πραγμάτων η μοναδική του φροντίδα και θα έχει όλο και μικρότερη σχέση με την ικανότητα του να φέρει εις πέρας το έργο που είναι επιφορτισμένο να διεκπεραιώσει και όλο και μεγαλύτερη σχέση με την απλή ικανότητα αναρρίχησης, Γνωρίζουμε την ταυτολογική πλευρά της δαρβινικής «εξήγησης». Τα είδη που επιβιώνουν είναι τα πλέον ικανά. Πλέον ικανά για πιο πράγμα; Τα πλέον ικανά για να επιβιώσουν. Τα άτομα που αναρριχώνται σε έναν γραφειοκρατικό μηχανισμό είναι τα πιο ικανά άτομα. Για πιο πράγμα; Για να αναρριχηθούν.»

Άντε και καλό βόλι σε 2 εβδομάδες.

Μια κοινωνία κλαμένων χηρών

Αύριο Παρασκευή 28/08/2009 απ’ ότι είδα θα πραγματοποιηθεί άλλη μια διαμαρτυρία στο σύνταγμα έξω από την βουλή για τις πρόσφατες καταστροφικές πυρκαγιές. Μια σιωπηλή, και άχρωμη διαμαρτυρία πανομοιότυπη με αυτή που πραγματοποιήθηκε πριν 2 χρόνια ακριβώς για την μεγάλη πυρκαγιά της Πάρνηθας. Δεν θα ακούγονται συνθήματα, και θα φοράνε όλοι μαύρα για να φανεί με την «εκκωφαντική» σιωπή η αγανάκτηση ενός ολόκληρου λαού.

Η αγανάκτηση ενός λαού που από ενεργός πολίτης, από επαναστατημένος ραγιάς, από διεκδικητής, από πολεμιστής κατάντησε μια κοινωνία μαυροφόρων, κλαμένων χηρών. Που θα πάει, αφού το κακό έγινε, να πραγματοποιήσει μια διαμαρτυρία, χωρίς να ξέρει γιατί διαμαρτύρεται, σε ποιόν διαμαρτύρεται, και τι θέλει τέλος πάντων. Ένα emo ξέσπασμα για να εκφράσουμε την δυστυχία μας για τα τεκταινόμενα, να ρίξουμε ένα δάκρυ να το βγάλουμε από μέσα μας και να συνεχίσουμε τα ίδια την άλλη μέρα.

Γιατί μην μου πει κανείς πως υπάρχει περίπτωση με μια τέτοια «ηχηρή» εκδήλωση δυσαρέσκειας να θορυβηθεί κανείς. Μήπως θα τρομάξουν τα μαύρα ρούχα τους 300;. Μήπως οι μελλοντικοί εμπρηστές ( άμεσα και έμμεσα υπεύθυνοι ) θα τρομάξουν και θα το κόψουν; Μήπως τα συμφέροντα θα πάψουν να παίζουν παιχνίδια στις πλάτες μας ( και ο ένας στην πλάτη του άλλου ); Η μήπως ξαφνικά η ηλιθιότητα, η ανικανότητα, και η χυδαιότητα που μοιάζει να χαρακτηρίζουν την σημερινή ελληνική κοινωνία θα εξαφανιστούν με θαύμα;

Γιατί αγαπητοί, ο ανίκανος πολιτικός, ο αφανής οικονομικός παράγοντας, ο αποκτηνωμένος εμπρηστής, ο πονηρίδης που παρκάρει το αμάξι του στο μόνο μέρος που μπορεί κάποιος ανάπηρος με καροτσάκι να κατέβει από το πεζοδρόμιο, ο πιθηκάνθρωπος που τα σπάει στο γήπεδο ή όποια άλλη περίπτωση βρεθεί μπροστά του, το λαμόγιο που θα κοιτάξει να γ#*&$^#& τους άλλους για 5 €, ο δικτυωμένος που και αυτός θα γ$&*#$^ τους άλλους για να βρει δουλειά, για να περάσει καλά στο στρατό, για να κλέψει την εφορία, για να ξεπεράσει τους γραφειοκρατικούς φραγμούς των δημοσίων υπηρεσιών, ο αποχαυνωμένος που θα μπεί μπροστά από την ουρά σαν άρχοντας, ο κάγκουρας με το γυαλιστερό αμάξι που θα πετάξει τα σκουπίδια όταν τρέχει με 200 σε επαρχιακό δρόμο……………… είναι απλά ο τύπος ανθρώπου που παράγει η νεοελληνική κοινωνία.

Σε αυτήν την κοινωνία θα παραταχθεί ένα ηχηρό όχι από μαυροντυμένες χήρες ( που κατά μεγάλο ποσοστό έχουν κάνει κάτι, η συνεχώς κάνουν κάτι από τα παραπάνω ) και θα ιδρώσει το αυτί κανενός; Το μόνο που θα συμβεί θα είναι οι ίδιοι να ξεσπάσουν ψυχολογικά και να έχουν την εσωτερική δικαιολογία πως κάτι έκαναν. Και οι ταγοί μας απλά θα βουρκώσουν και αυτοί συμμετέχοντας, άντε να κάνουν και καμιά εξαγγελία. Εδώ δεν ίδρωσε το αυτί κανενός που κάηκε η μισή Αθήνα πριν λίγο καιρό ( πάλι από μέρος της ίδιας αυτής γαμ&^@#$%$ κοινωνίας, πάλι χωρίς να ξέρει γιατί τα σπάει και τι θέλει ).

Και ωραία πια είναι η λύση; Δυστυχώς η λύση περιλαμβάνει πράγματα που είναι ποινικά κολάσιμα και δεν θα τα πώ. Τώρα τα κλασσικά περί παιδείας και μην χ@$# δεν θα τα γράψω όχι μόνο γιατί είναι βαρετά και ευχολόγια ( ναι σε 100 χρόνια θα έχουμε παιδεία που θα παράγει ανθρώπους, από ελεύθερη επιλογή ) αλλά και γιατί είναι γραμμένα στα @@ της πλειοψηφίας που επηρεάζει τα πράγματα. Κάτι τέτοιες στιγμές όμως αναρωτιέμαι έντονα αν δικαιολογούνται οι χαλαρά δημοκρατικές μου πεποιθήσεις, αν δικαιολογείται η παρακμιακή διαβίωση σε μια κοινωνία χυδαίας κατανάλωσης, αν δικαιολογείται η ανεκτικά αδιάφορη παρατήρηση.

Κάτι τέτοιες στιγμές που διαβάζω πως κάποια όντα με προφανή ψυχολογικά προβλήματα κάνουν τους κυνηγούς στα καμένα και αποτελειώνουν ότι άφησε η φωτιά από πανίδα, κάτι τέτοιες στιγμές που μια φταίει ο άνεμος, μια τα κουκουνάρια, μια ο δήμαρχος μια ο νομάρχης μια ο Θεός, κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να βρίσκομαι σε ένα ανοιχτά ( και όχι συγκαλυμμένα όπως τώρα ) βίαιο περιβάλλον, όπου κεφάλια πέφτουν απλά επειδή ο άλλος στην έσπασε.

Κάτι τέτοιες στιγμές θα ήθελα να κάνω γυναίκες να χηρεύουν , ( όπως λέει και το άσμα μιας άλλης εποχής ενός άλλου μάλλον λαού ) και όχι να το παίζω κλαμένη χήρα εγώ περιμένοντας το αναπόφευκτο τέλος μια εντελώς σάπιας κοινωνίας που δεν έχει απ’ ότι δείχνουν τα πράγματα κανένα μέλλον.

Έτσι λοιπόν μας "καίνε" σιγά σιγά

Πριν αρκετά χρόνια για μια σοβαρή πυρκαγιά στην Πεντέλη είχα γράψει ένα πολύ συναισθηματικό κείμενο. Για την πυρκαγιά στην Πάρνηθα έγραψα ένα μικρότερο και λιγότερο συναισθηματικό. Στην Πελοπόννησο τα έφερε η μοίρα και έζησα απο κοντά την κατάσταση 3 ημέρες αποκλεισμένος, δεν είχα λόγια να γράψω. Τώρα πολύ φοβάμαι πως "κάηκε" και όποιο συναίσθημα μπορεί να είχα. Τώρα καταλαβαίνω και πως σιγά σιγά γινόμαστε "μαύροι-καμμένοι" από μέσα.