Παιδικά ακούσματα, αυριανή κοινωνία

Αν υπάρχει μια ανθρώπινη δημιουργία που να διαμορφώνει την ψυχή τόσο έντονα και χωρίς να το αντιλαμβανόμαστε συνειδητά, αυτή είναι νομίζω η μουσική. Σε κάποιο επόμενο κείμενο ίσως κάνουμε μια ανάλυση του τι ακριβώς συμβαίνει με την μουσική, στο παρόν όμως απλά θα αναφερθώ σε κάτι που μου έχει κάνει πολύ εντύπωση.
Τα τελευταία χρόνια λοιπόν, όσες φορές έχω παρευρεθεί σε παιδικά πάρτι, όσες φορές έχει τύχει να παρακολουθήσω διαφημίσεις για παιδικά τραγούδια, όσες φορές έχω πετύχει παιδάκια να κάνουν τα δικά τους με κάποια μουσική υπόκρουση, νοιώθω πως κάτι δεν πάει καθόλου καλά. Δεν λέω καλά και τα κουνήματα, καλός και ο ρυθμός, αλλά αυτό που κυριαρχεί είναι η απουσία ποιότητας.
Στην τηλεόραση επί παραδείγματι, υπάρχει βομβαρδισμός στην παιδική ( και μη ) ζώνη από κάτι νεανικά συγκροτήματα με υπέροχα ονόματα όπως «τα ζουζούνια», “mazoo and the zoo” και άλλα που δεν θυμάμαι τώρα που απευθύνονται σε μικρά , μικρά παιδάκια. Αυτά προβάλλονται, αυτά ακούνε τα μικρά, αυτά αγοράζουν οι γονείς. Και δεν λέω, δεν είμαι δα κανένας μονόχνοτος, να τα ακούσουν και αυτά να χορέψουν, να κάνουν βλακείες σε κάποιο παιδικό πάρτι, αλλά μόνο αυτά; Δηλ, με αυτά θα μεγαλώσουν και θα καλλιεργηθεί η μουσική τους παιδεία;
Για να μην πιάσω τώρα τις περιπτώσεις που τα ακούσματα των παιδιών, θα είναι τα σκουπίδια που ακούει ο μέσος νεοέλληνας. Σκέφτομαι ώρες ώρες τα παιδάκια να μεγαλώνουν με dirty fm, με radio blackman και το υπόλοιπο 90% των ραδιοφωνικών σταθμών που μολύνουν τον χώρο των ραδιοκυμάτων και με πιάνει απελπισία. Και είμαι σίγουρος πως και αυτό είναι μια εξήγηση, σύμφωνα με την αρχική μου πεποίθηση πως η μουσική διαμορφώνει τις ψυχές, για το σημερινό μας χάλι. Και πάλι δεν λέω, καλές και οι πίστες, και τα σκυλάδικα και τα πάντα, αλλά μόνο αυτά;
Σκέφτομαι πώς αν είχα παιδιά, επειδή πχ εγώ είμαι σε μεγάλο βαθμό μεταλάς, θα τους έβαζα όλη μέρα να ακούνε Metal, επειδή μου αρέσει εμένα, χωρίς να σκεφτώ πως ενδέχεται, ενδέχεται λέω, πριν καλά καλά μεγαλώσουν να τους έχουν γίνει τα νεύρα τσατάλια; Ομοίως, μόνο να φανταστώ μπορώ, τι γίνεται αν ένα παιδάκι ( αν σκεφτώ μάλιστα, τα κοριτσάκια….. ), μεγαλώνει ακούγοντας σκυλάδικα των οποίων οι στίχοι ξεκινούν και σταματούν στα ουίσκια, τα τσιγάρα, το λιώμα και την άνευ λόγου και αιτίας καψούρα.
Έτσι την τελευταία φορά που ήθελα να πάω κάτι σε παιδάκια, σκέφτηκα να πάρω κάποιο μουσικό cd. Θα μπορούσα να πάρω ένα έργο η συλλογή κλασσικής μουσικής, η οποία αποδεδειγμένα, διαμορφώνει θετικά τα πράγματα, ή κάτι κλασσικό που ίσως άκουγα και εγώ μικρότερος ( λιλιπούπολη πχ ). Θέλησα όμως να ψάξω λίγο τι έχει βγει για παιδιά τα τελευταία χρόνια, σίγουρος πως εκτός από αυτά που διαφημίζονται, εκτός από αυτά που σαν σε πλύση εγκεφάλου μας περνάνε, θα υπάρχουν και αξιόλογες δημιουργίες, όπως ακριβώς και σε όλους τους άλλους τομείς, που η Ελλάδα δεν σταμάτησε ποτέ να παράγει ποιοτικά πράγματα, απλά για κάποιο λόγο σταμάτησαν κάποιοι να τα προωθούν.
Έτσι με λίγο ψάξιμο ( τόσο λίγο ψάξιμο για τόσο σοβαρό λόγο αξίζει σίγουρα ), βρήκα πχ τα παρακάτω εξαιρετικά έργα.

Ο Τεμπέλης δράκος του Γιώργου Χατζηπιερή

Τα τραγουδάκια Γάλακτος της Μέλπω Χαλκουτσάκη ( μουσική ) και Άλκιστης Χαλικιά ( στίχοι )

Ο Γαργαλιστής του Δημήτρη Μπασλάμ

Μια ωραία παρουσίαση, διαφόρων μουσικών έργων για παιδιά βρήκα και στο ενδιαφέρον μπλογκ το άρωμα του τραγουδιού

Γιατί λοιπόν, να μην παίρνουν οι γονείς κάτι τέτοιο για να ακούνε οι μικροί, γιατί να μην τους βάζουν και λίγα παραδοσιακά για να χορέψουν ( αντί των διαφόρων πιθηκισμών ή των εκχυδαϊσμένων ανατολίτικων, μιας και τι σχέση μπορεί να έχει πχ το μέσο απαράδεκτο τσιφτετέλι με την ανατολίτικη μουσική του Οmar Φaruk Τekbilek τον οποίο φιλοξενούσε χθες το Ηρώδειο μαζί με Δερβίσηδες). Όπως στα περισσότερα πράγματα, υπάρχει επιλογή, και οι επιλογές που κάνουν σήμερα οι γονείς για τα παιδιά τους είναι αυτές που θα καθορίσουν κατά πολύ την ποιότητα των μελλοντικών κοινωνιών