Ωσπου να μας συντρίψει το γέλιο των θεών

Προσπαθώ μερικές φορές να φανταστώ πως θα ήταν, αν εκεί που περπατούσα στον δρόμο σε ένα γνώριμο μου περιβάλλον, ξαφνικά συνέβαινε κάτι μοναδικό, αδιανόητο και ακαταλαβίστικο το οποίο θα επηρέαζε τόσο τις σωματικές μου λειτουργίες ώστε να με σπρώξει από το πεζοδρόμιο στην λεωφόρο και εκεί με φριχτούς πόνους, αίσθηση αποπροσανατολισμού, ανικανότητα αντίδρασης να περάσει αρκετή ώρα μέχρι να έρθει ένα αυτοκίνητο και να με χτυπήσει. Και πως θα ήταν να αργοπεθαίνω ξαπλωμένος στην άσφαλτο με την ζωή να αδειάζει σιγά σιγά από μέσα μου χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι συνέβη. Προσπαθώ να φανταστώ πως θα ήταν να το πάθαινε αυτό ταυτόχρονα όλη η οικογένεια ή η φυλή μου.

Τελικά μόνο μέχρι ένα σημείο φτάνει η φαντασία μου, εκπαιδευμένη λίγο στο σχολείο της Αθηναϊκής τραγωδίας εκεί όπου οι θνητοί συντρίβονται από το γέλιο των θεών, και συχνά μέχρι το τέλος δεν ξέρουν γιατί. Έρχεται όμως η ώρα που η κατανόηση έρχεται και ο τραγικός Ήρωας βρίσκεται αντιμέτωπος με τον εαυτό του και τις επιλογές του, ή ως αδιάσπαστη συνέχεια, με τις επιλογές και τα λάθη των δικών του ανθρώπων που ανεξίτηλα στιγμάτισαν την ζωή του. Και συχνά εκεί στο επιθανάτιο  ξάπλωμα στην άσφαλτο η ισορροπία αποκαθίσταται με θεϊκό, μαγικό ή ανθρώπινο τρόπο. Έτσι βρίσκεται και κάποιο νόημα που ησυχάζει λίγο την βαβούρα της ζωής που μπορεί από τα ψηλά αιώνια μπαλκόνια των θεών να μοιάζει αρμονική αλλά στον Ήρωα και σε εμάς, θνητούς γαρ, δύσκολα γίνεται κατανοητή ομοίως.

Από εκεί και πέρα όμως η φαντασία και η κατανόηση σταματά και αρχίζει το αδιανόητο.

Πως μπορεί δηλαδή να νοιώθει ένα δελφίνι ή μια φάλαινα χτυπημένη από σόναρ, όταν τρελαμένη ανήμπορη να αντιδράσει ξεψυχά σε μια ακρογιαλιά, πλάι πλάι με την οικογένεια της, πλάι πλάι με την φυλή της.

Πως μπορεί να νοιώθει μια νεαρή αρκούδα, χτυπημένη από αυτοκίνητο καθώς αναγκαστικά διέσχιζε ένα σκοτεινό περίεργο μέρος που αφύσικα διαχώριζε την περιοχή της, την περιοχή της οικογένειας της, της φυλής της για εκατοντάδες ή χιλιάδες χρόνια. 

Η φαντασία μου δεν φτάνει μέχρι εκεί. Ξέρω όμως ότι συμβαίνει, ξέρω πως ευθύνομαι εγώ. Έχω την μακαριότητα, την αιωνιότητα, την γνώση των θεών ώστε να βρίσκω σε αυτά τα δρώμενα ένα νόημα και μια ισορροπία; Υπάρχει σε αυτά κάτι τέτοιο; 

Μήπως τελικά η ιστορία δεν είναι η δική τους αλλά η δική μας. Μήπως εμείς είμαστε οι τραγικοί ήρωες τους οποίους από τα αιώνια μπαλκόνια τους παρατηρούν γελώντας οι θεοί; Μήπως τελικά ακόμα χτίζουμε την Ύβρι που θα μας κυνηγάει για γενιές ώσπου ο γέλωτας των θεών να μας συντρίψει σε μια ακρογιαλιά, σε μια άσφαλτο...;

...Μάλλον ναι!