Μελαγχολία....

Το γήρασμα του σώματος και της μορφής μου

είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.

Δεν έχω εγκαρτέρησι καμιά.

Εις σε προστρέχω Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάπως ξέρεις από φάρμακα·

νάρκης του άλγους δοκιμές, εν Φαντασία και Λόγω.

Είναι πληγή από φρικτό μαχαίρι.—

Τα φάρμακά σου φέρε Τέχνη της Ποιήσεως,

που κάμνουνε —για λίγο— να μη νοιώθεται η πληγή. 

Ευτυχώς που σε αυτό το έθνος δεν έλειψε η μανία των Μουσών στους ποιητές

Δεν είσαι ψεύστης, ποιητά. Ο κόσμος τον οποίον

οράς εστίν ο αληθής. Της λύρας αι χορδαί

μόναι γνωρίζουν τ’ αληθές, και εις αυτόν τον βίον

οι ασφαλείς μας οδηγοί μόναι εισίν αυταί.

Του θείου είσαι λειτουργός. Σοι έδωκε τον κλήρον

του κάλλους και του έαρος. Μελίρρυτος αυδή

ρέει από τα χείλη σου, και θησαυρείον μύρων

είσαι — χρυσή υπόσχεσις και άνωθεν φωνή.

Εαν η γη καλύπτεται με σκότον, μη φοβείσαι.

Μη ό,τι είναι έρεβος νόμιζε διαρκές.

Φίλε, πλησίον ηδονών, ανθών, κοιλάδων είσαι·

θάρρει, και βάδισον εμπρός. Ιδού το λυκαυγές!

Ομίχλη μόνον ελαφρά το βλέμμα σου τρομάζει.

Υπό τον πέπλον ευμενής η φύσις διά σε

ρόδων, και ίων, κ’ ευγενών ναρκίσσων ετοιμάζει

στεφάνους, των ασμάτων σου ευώδεις αμοιβαί.