Άχθος Αρούρης

Σήμερα 28 Μαρτίου η ανθρωπότητα αφιερώνει στην Γη μια ώρα. Η ανθρωπότητα που στο γαιολογικό ρολόι της γαίας εμφανίζεται τα τελευταία μόλις λεπτά αφιερώνει μια ώρα στην μεγάλη μητέρα. Φαντάζομαι η Θεά θα γελάει με την έπαρση και αλαζονεία μας. Εμείς να αφιερώνουμε στην μητέρα όλων μια ώρα μέσα στο έτος λες και της κάνουμε εμείς χάρη που θα σβήσουμε τα φώτα και τις ηλεκτρικές μας συσκευές για να δροσιστεί , και όχι αυτή που μας αφήνει ακόμα να περπατάμε πάνω της, εμάς που την βιάζουμε με κάθε δυνατό τρόπο.
Η σημερινή εκδήλωση όπως και οι περισσότερες τέτοιου είδους συμβολικές οικολογικές δράσεις, προκαλούν ανάμεικτα συναισθήματα. Από την μια αντιλαμβανόμαστε την αναγκαιότητα να κάνουμε κάτι, μια αλλαγή, να προσπαθήσουμε μετανιωμένοι να φτιάξουμε τα πράγματα. Από την άλλη οι ίδιες αυτές ενέργειες φαίνεται πως το μόνο που επιτελούν είναι να παρέχουν τα ψυχολογικά ελαφρυντικά που ο σύγχρονος ξένος προς την φύση άνθρωπος χρειάζεται. Δεν εξηγείται αλλιώς πως σπεύδουν οι δυτικοί να συμμετάσχουν σε μια τέτοια συμβολική κίνηση , ενδιαφερόμενοι για το κλίμα και τα οικολογικά θέματα, την ίδια ώρα που αυτοί είναι υπεύθυνοι με τον καταναλωτισμό τους , με την κατασπατάληση των φυσικών πόρων για τις πληγές στο σώμα της μητέρας Θεάς. Σαν ψυχοφάρμακο λειτουργεί η ώρα της γης και φαίνεται πως στην Ελλάδα πολλοί έχουν ανάγκη από μια τέτοια γιατρειά. Οι νέο-Έλληνες έρχονται πρώτοι σε συμμετοχή στην εκδήλωση την ίδια στιγμή που είναι και πρώτοι σε κατανάλωση ηλεκτρικής ενέργειας , στην κατασπατάληση νερού κτλ σε όλο τον πλανήτη. Πρωτιές που η μια αναιρεί την άλλη κραυγάζοντας έτσι σιωπηλά την υποκρισία μας και την αποτυχία να χρησιμοποιήσουμε τέτοιες συμβολικές κινήσεις ώς έναυσμα για μια πραγματική οικολογική συνείδηση. Την άλλη μέρα θα συνεχίσουμε να ανάβουμε τα φώτα στα σπίτια μας όλη μέρα, να έχουμε αναμμένους τους παλαιάς τεχνολογίας θερμοσίφωνες, να έχουμε όλο το χρόνο τα air-conditions να λειτουργούν στους 20 βαθμούς μόνο και μόνο για να φοράμε τα κουστούμια μας χειμώνα-καλοκαίρι ως καλοί εργαζόμενοι.
Βέβαια παρά την υποκρισία, παρά την βέβαιη αποτυχία κάθε τέτοιας προσπάθειας αν δεν αλλάξουμε την καθημερινή μας ζωή και αν δεν απαιτήσουμε από την εξουσία να θεσπίσει νόμους που να προστατεύουν πραγματικά το περιβάλλον, νομίζω πως πρέπει να συμμετέχουμε, αρκεί να γνωρίζουμε τα παραπάνω.
Την μια - δύο ώρες που θα μειωθεί σημαντικά η φωτορύπανση, την μια αυτή ώρα ίσως κάποιοι από εμάς καταλάβουμε μερικά πράγματα.
Ίσως απομακρυσμένοι λίγο απο τις μεγάλες πόλεις και με λιγότερα φώτα, κοιτάξουμε ψηλά στον ουρανό να δούμε μια τελείως διαφορετική εικόνα, μια εικόνα απαράμιλλης ομορφιάς την οποία χάνουμε λόγο της φωτορύπανσης.
Ίσως αν κλείσουνε οι ηλεκτρικές συσκευές μας, ακούσουμε έστω και για λίγο τον ήχο της γαίας και των πλασμάτων της.
Ίσως αν μαζευτούμε με φίλους και παίξουμε μουσική, διαβάσουμε ποίηση, αστειευτούμε κτλ εκείνη την μια ώρα , νοιώσουμε αυτή την συντροφικότητα που έχει αντικαταστήσει η τηλεόραση, το ιντερνετ, το ηλεκτρικό φώς.
Ίσως αν κάτσουμε για μια ώρα αγκαλιά με τον σύντροφο μας, να δούμε τι ακριβώς νοιώθουμε όταν δεν κάνουμε τίποτα άλλο, όταν όλη μας η προσοχή είναι αφιερωμένη σε αυτόν/ην.
Ίσως αν μείνουμε μόνοι μας για μια ώρα, και συνομιλήσουμε με τον εαυτό μας, γνωρίσουμε ποιος είναι πραγματικά και ποιός νομίζουμε πως είναι.

Ίσως αν κάνουμε κάτι απ' όλα αυτά συνειδητοποιήσουμε και τι πρέπει να κάνουμε και τις υπόλοιπες 23 ώρες, τις υπόλοιπες μέρες του χρόνου, τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής μας ώστε να αποδίδουμε στην ζωντανή ΓΗ και την μητέρα θεά, τον σεβασμό που πρέπει ώστε να μην είμαστε απλά άχθος αρούρης.