Αμετανόητοι.... ή Αγγελάκας κατά Κωστόπουλου

Όταν μια ολόκληρη χώρα έχει καταρρεύσει, όταν ένα ολόκληρο κυρίαρχο σύστημα αρχίζει να έρχεται αντιμέτωπο με τις ανακολουθίες του, μπορεί να είναι πολύ άδικο αν όχι επικίνδυνο  να αποδίδονται προσωπικές ευθύνες μόνο σε κάποιους. Από την άλλη είναι φασιστικά ολοκληρωτικό το να αποδίδονται συλλογικές ευθύνες, σαν τα ‘κρεμάλα και στους 300’ συλλήβδην και εκεί ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις η ακροβασία εύκολα μπορεί να καταλήξει σε ελεύθερη πτώση στο κενό.

Είναι βαθιά μου πεποίθηση, και συγγνώμη που το επαναλαμβάνω συνέχεια, πως η κρίση είναι πρωτίστως μια κρίση αξιών και κουλτούρας και όχι οικονομική ή συστημική όπως συχνά μας λένε. Αν όντως ισχύει αυτό, τότε θα πρέπει περισσότερο να αναζητούμε αυτούς που δημιούργησαν την νέα κουλτούρα, αυτούς που διέφθηραν, αυτούς που κοίμισαν συνειδήσεις, παρά αυτούς που ‘τα φάγανε’ αν και συχνότερα τα δυο χαρακτηριστικά βρίσκονται στους ίδιους ανθρώπους.
Τα λέω αυτά, ρισκάροντας την ακροβασία, γιατί αν τολμούσα να καταλογίσω προσωπικές ευθύνες για αυτή την κατάσταση σε κάποιους, στην λίστα μου σίγουρα θα βρισκόταν στις πρώτες θέσεις ο Π.Κωστόπουλος.

Επειδή δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε έχω ασχοληθεί με την ζωή του, να ξεκαθαρίσω πως η κριτική μου δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά δεν μπορώ παρά στο πρόσωπο του να βλέπω συγκεντρωμένα όλα αυτά τα στοιχεία που οδήγησαν στην αναγκαία για την σημερινή κατάσταση διαφθορά που αναφέρω παραπάνω. Δεν ξέρω αν ‘τα φαγε’, ‘τα ρπαξε’, ή έκανε λαμογίες, το σίγουρο όμως είναι πως αν θέλαμε να δώσουμε ένα πρόσωπο στο μεταπολιτευτικό πνεύμα της Ελλάδας, που βρέθηκε από την μια στιγμή στην άλλη στον νέο κόσμο της κατανάλωσης, της γκλαμουριάς, του lifestyle, της σχετικότητας, και του δήθεν το δικό του θα ήταν μεγάλο φαβορί.

Το ότι τώρα ο κος Κωστόπουλος όπως και ο κος Γαβαλάς, που σε συνέντευξη του μετά την πρώτη σύλληψη είπε πως ‘τι να κάνουμε αυτή είναι η δουλειά μου να πουλάω lifestyle, ξέπεσε, και δικαίως στην επιστολή του μιλάει για την ανθρωποφαγία των μέσων (στην οποία είναι συνυπεύθυνος), δεν αλλάζει το γεγονός πως υπήρξε δημιουργός σε μεγάλο βαθμό των παραπάνω καταστάσεων.
Ένα Lifestyle που έπεσε ως ναρκωτικό πάνω στην ‘ψωροκώσταινα΄της ευρώπης, κάνοντας την να χάσει και τα τελευταία θετικά χαρακτηριστικά που είχε, οδηγώντας την στις δανεικές λιμουζίνες, στις σαμπάνιες, στα club με τις μοντέλες, στις πίστες, με αποτέλεσμα 20-30 χρόνια μετά το όνειρο και τα χαϊλίκια που διαφήμιζε ο κος Κωστόπουλος να μας φέρουν εδώ που είμαστε έχοντας εν τω μεταξύ καταστρέψει και κανα δύο γενιές ανθρώπων, οι οποίοι σήμερα στέκονται ανίκανοι να καταλάβουν καν τι παίχτηκε και γιατί ξαφνικά άδειασαν οι πίστες, θάμπωσαν οι μοντέλες και το όνειρο γίνεται εφιάλτης.

Προχθές που διάβαζα λοιπόν την επιστολή του, παραβλέποντας την συμπόνια που μου προξενούσε το μίζερο αυτό κείμενο, σκεφτόμουν πόσο χρήσιμο θα ήταν αν σε κάποιο από τα χαρακτηριστικά για το στυλ του ‘Κλικ’ άρθρα ‘100 πράγματα που πρέπει να έχει κάνει ένας άντρας μέχρι να πεθάνει΄ είχε βάλει αντί για τα πούρα, τις σαμπάνιες και τα τρίο, νο1 ο Πέτρος ένα ‘να μάθει πέφτοντας από ψηλά πως σημασία έχει όχι πόσο ανεβαίνεις αλλά πάνω σε τι βάσεις΄, ή ένα ‘ να έχει διαβάσει και καταλάβει τους στίχους του O Fortuna’, ή ένα ‘να μην έχει διαφθείρει’.

Δυστυχώς όμως αυτά δεν ήταν μέρος του νέου πνεύματος που προωθούσε η εποχή και ο ίδιος, και φυσικά ούτε των άλλων φίλων του, συναδέλφων του ‘μαζί τα φάγαμε΄ Πάγκαλου, οι οποίοι ήταν πρώτο τραπέζι πίστα στο φαγοπότι.

Δυστυχώς έπρεπε να καταλήξουμε εδώ για να αρχίσουμε να βλέπουμε, έπρεπε να πάθουμε για να μάθουμε, παρά την ύπαρξη στο παρελθόν φωνών ή ίσως ακριβώς λόγο της εξαφάνισης τους από το εν λόγω σύστημα, που προειδοποιούσαν. Το λαμπρό lifestyle του Πέτρου τις είχε κατά κράτος νικήσει σε μια δεκαετία μόνο.

Έχοντας αυτές τις σκέψεις, μάλλον το μόνο που θα καταλόγιζα στον Κωστόπουλο τελικά θα ήταν πως δεν μετάνιωσε, πράγμα που στα μάτια μου αποδεικνύει την δύναμη της διαφθοράς του όλου αυτού συστήματος.

Το ας πούμε ευχάριστο, είναι πως ενω σκεφτόμουν αυτά, είδα πως τελικά πληθαίνουν οι φωνές που θέτουν στην ίδια βάση το ζήτημα, ή έτσι κατάλαβα διαβάζοντας την άλλη μέρα το λιτό και περιεκτικό κείμενο του Γιάννη Αγγελάκα.

"Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ έκανα μερικές σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας, μερικές στιγμές μάλιστα ένοιωσα μια βαθειά θλίψη για τις στενοχώριες τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας.

Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο έρχεται τη τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο:

''ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…"

Δεν λέω, μπορεί και να’ ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας «δεν μετανοιώνω», αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ τω υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα από τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στη παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας ‘80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες δεξιούς αριστερούς στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι, χωρίς μνήμη, λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου.

Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:

Η ζωή είναι μεγάλη

κι αν την κάνεις καρναβάλι

Θα'ρθει η ώρα να χτυπήσεις

το ξερό σου (τ’ αδειανό σου;) το κεφάλι".

Στις στάχτες του πολιτισμού θα αργοσβήνει το φώς του κόσμου

Είναι τόσες πολλές οι ειδήσεις και οι εξελίξεις το τελευταίο διάστημα που ενώ προσφέρουν άπειρα θέματα για σχολιασμό τελικά παθαίνουμε κορεσμό πριν καλά καλά τις χωνέψουμε. Μόνο την τελευταία εβδομάδα θα ήθελα να γράψω κατεβατά, ας πούμε για την συγκυρία της απόφασης του εμπάργκο στο Ιράν που γυρίζει μπούμερανγκ με το σταμάτημα των εξαγωγών πετρελαίου ειδικά για τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου που είναι και αυτές που κινδυνεύουν περισσότερο από την κρίση. Επίσης πώς να μείνουν ασχολίαστες ειδήσεις σαν και αυτές για εξωγενείς ρυθμίσεις του χρόνου – για να μην πω του αποτελέσματος – των εκλογών που σηματοδοτούν μια νέα περίοδο φασισμού και ολοκληρωτισμού και δικαίως γεννούν ποικιλότροπες αντιδράσεις. Λίγα λόγια σίγουρα θα χρειάζονταν για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, τους κωλοτούμπες που πληθαίνουν και την πολιτική σχιζοφρένεια που μας προκαλεί τα γέλια αν όχι ολολυγές.

Κάπως περισσότερο θα με ενδιέφερε να δούμε πως γίνεται και από την μία πιεζόμαστε με μέτρα που θεωρητικά θα σταθεροποιήσουν και θα αποσοβήσουν μια πιο μεγάλη οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη – τα οποία μάλιστα κοιτάμε να τα περάσουμε Κυριακάτικα για να προλάβουμε τις αγορές -  και από την άλλη δύο μέρες μετά να έρχονται οι ‘οίκοι αξιολόγησης’ και να μας τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια. Μήπως αντί να παίρνουμε οικονομικά μέτρα για τις χώρες να παίρναμε πολιτικά μέτρα για τους οίκους; Λέμε τώρα!

Τέλος θα ήθελα πολλά να πώ για τις τελευταίες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, για τον μουδιασμένο κόσμο, για τους παλαιούς επαναστάτες που είναι και οι μόνοι που μας έμειναν, καθώς και για τους νέο-επαναστάτες με τους οποίους τελικά ξεμείναμε. Για το κάψιμο των καταστημάτων, για τα χημικά και τις δυνάμεις καταστολής, για το κάψιμο του ‘Αττικόν’.

Τελικά όμως, δεν αντέχω να μην σχολιάσω την σημερινή ληστεία στο παλαιό μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας, αφού στο συνδυασμό του γεγονότος αυτού με κάποια από τα παραπάνω βλέπω ολοκάθαρα μπροστά μου να αναδύεται η πλήρης παρακμιακή εικόνα που παρουσιάζει πια αυτή η χώρα, αυτός ο λαός, και η οποία δεν ξέρω πως γίνεται πια να ανατραπεί, έτσι ώστε το μέλλον μας να μην είναι μια cart postal ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια, φασιστικών αυτοδικιών, καμένων νεοκλασικών και συλημένων μουσείων.

Έγραφα πριν λίγο καιρό, περίπου στο άσχετο, το πώς η αρχαιοκαπηλία αποτελεί τεράστια πληγή γιατί μας στερεί την ιστορική μνήμη και την γνώση του παρελθόντος, και μάλιστα προς επικύρωση ανέσυρα τον λόγο του Πλάτωνα. Φυσικά και θυμόμουν και τις δηώσεις και καταστροφές των αρχαιοτήτων στο Ιρακ από τις συμμαχικές και άλλες δυνάμεις, στο Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, στην Αίγυπτο την περίοδο της εξέγερσης κτλ. Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν πως λίγους μήνες μετά και στην Ελλάδα, θα είχαμε εκτός από την αρχαιοκαπηλία η οποία ευδοκιμεί λόγω της πληθώρας των αρχαιολογικών χώρων και της ίσως και δικαιολογημένης ανικανότητας της πολιτείας να τους ελέγχει όλους, να αντιμετωπίσουμε και οργανωμένες ληστείες σαν και αυτή στην πινακοθήκη πόσο μάλλον ένοπλες επιθέσεις σαν και αυτή σήμερα στην Ολυμπία.

Λογικά κάποιος θα έλεγε, εδώ το σημερινό κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του και μάλιστα λειτουργεί εναντίον τους, σιγά μην προστατεύσει τις αρχαιότητες, εξ’ άλλου έχει και μια προϊστορία τέτοιας ανικανότητας, από πυρκαγιές μέχρι επικίνδυνα κτήρια, πάλι καλά που κατέθεσε την παραίτηση του ο Υπ. Πολιτισμού.

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ ήταν ο τρόπος, ο ταλιμπανισμός(sic) που ειδικά αν κατά πώς λένε κάποια δημοσιεύματα, ο ένας κομάντο οπλοφόρος ήταν έλληνας, προκαλεί εφιάλτες για το πόσο έχει ξεπέσει μαζί με αυτή την πολιτεία και ο λαός.

Αποδεικνύεται μάλιστα, πως δεν είναι μόνο τα φονταμενταλιστικά μονοθεϊστικά συστήματα που οδηγούν λόγω σύγκρουσης ιδεολογιών και μίσους σε τέτοιες πράξεις αλλά και το σύγχρονο παρηκμασμένο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο.

Ένα μοντέλο που μετατρέπει τους ναούς των Μουσών (τα μουσεία), σε ιδιωτικές εταιρίες για να μπορέσουν να επιβιώσουν οικονομικά, ένα μοντέλο που χρειάζεται να οργανώνει τσικνοπέμπτες πάνω στα λείψανα της Ακρόπολης των Αθηνών ή από την άλλη ένα μοντέλο που δικαιολογεί την ανάρτηση κομματικών πανό με πολιτικά συνθήματα στον ιερότερο βράχο της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Ακόμα χειρότερα και κατ’ επέκταση ένα μοντέλο στο οποίο γερασμένοι επαγγελματίες επαναστάτες, χαριεντίζονται με τα εφηβικά ένστικτα και με πρωτοφανή χυδαίο τρόπο μετατρέπουν σε εμπρηστές μέχρι και ήρωες κλασσικών μυθιστορημάτων. Πάλι καλά που σε κάθε περίπτωση έχουμε και κάποιες φωνές ακόμα κριτικές. 

Πριν κανα δυο βδομάδες έτυχε επίσης να συζητώ με ένα καλό φίλο, μια ατάκα που κάπου διάβασε σε μια εφημερίδα, να ήταν από κανέναν νεορθόδοξο, από κανέναν ‘αριστερό’ δεν θυμάμαι, που κάποιος δεν έχει σημασία ποιος, έλεγε πως ‘το βάρος τη Ακρόπολης συνθλίβει τους νεοέλληνες που δεν μπορούν να ξεφύγουν ώστε να εκφραστούν ελεύθερα και να δημιουργήσουν’. Δεν έχει σημασία ποιος το έλεγε γιατί τελικά δεν είναι απλά ένας ή δύο που το βλέπουν έτσι, θα κατανοούσαμε το βάρος της ευθύνης και του ξεπεσμού να προκαλεί κόμπλεξ κατωτερότητας και ψυχολογικά προβλήματα σε κάποιους, αλλά ένα ολόκληρο zeitgeist , πνεύμα της εποχής, που μαθηματικά οδηγεί εκεί.

Ένα πνεύμα της εποχής που οδηγεί ανθρώπους που ζουν στην πόλη, δήθεν προοδευτικούς να δικαιολογούν τον εμπρησμό ενός νεοκλασσικού, γράφοντας στο Pc τους, η στέλνοντας από το mobile phone τους μέσω του Internet τα εξής υπέροχα :

κι αλλη ολοσχερης φωτια σε νεοκλασσικο κτηριο του αρχιτεκτονα τσιλλερ (δεν προλαβα να συγκρατησω οδο) αποψε να γινουν σταχτη ολα τα συμβολα της αστικης κυριαρχιας και μπουρζουαζιας!!!!

ή άλλους να θέτουν και οι ίδιοι ψευτοδιλήμματα,

η καταστροφή του κτηρίου σημαντικότερη απο τις ζωές των πολιτών;

όμοια με αυτούς που δήθεν μάχονται τα οποία οδηγούν σε μια εξίσου φασίζουσα και καταστρεπτική προοπτική, μια προοπτική που περνάει μέσα από κατεστραμμένες προσθήκες μουσείων, μια προοπτική όπου η Ακρόπολη από ιερός βράχος γίνεται ταφόπλακα που μας κρατά θαμμένους.

Αυτό το φαινόμενο μου φαντάζει πρωτοφανές, καθώς ξεπερνά τις καταστροφές από μίσος των ταλιμπάν, ξεπερνά την πολιτική χρήση της τέχνης από τα ραιχ και τους κόκκινους στρατούς, ξεπερνά το οτιδήποτε έχει μέχρι σήμερα συμβεί καθώς δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένες ιδεολογίες, άτομα και καταστάσεις αλλά είναι καθολικό.

Η τέχνη που από την εποχή των σπηλαίων μέχρι πρόσφατα ήταν δεμένη με το ιερό και που στην πιο αληθινή της έκφραση καλούσε και καλεί τον άνθρωπο να απλώσει τα χέρια προς τα πάνω, να ανοίξει φτερά, να πετάξει και να φτάσει ψηλότερα, να αποδεσμευτεί από την βαρύτητα του σώματος και του πνεύματος, γίνεται ένας βράχος που μας πλακώνει και πρέπει να ανατιναχθεί.

Αντί να κοιτάξουμε ψηλά, και με θαυμασμό να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε την κληρονομιά μας, την πανανθρώπινη όχι μόνο την Ελληνική, συλλογικά βυθιζόμαστε στα σκοτάδια ενός νέου μεσαίωνα στο οποίο η εκκλησιαστική ορολογία και ιδεολογία του τότε έχει αντικατασταθεί με διαστρεβλωμένα ιδανικά. Η τέχνη που δεν κατάφερε μόνη της να μας εξανθρωπίσει, απαξιώνεται και καταστρέφεται έτσι ώστε τουλάχιστον να μην μας θυμίζει το ΠΟΥ θα μπορούσαμε να ήμασταν.

Μέσα σε αυτήν την βαθιά νύχτα, είναι αρκετή μια παραίτηση του Γερουλάνου καθώς οι προειδοποιήσεις υπήρχαν; Ούτε ένα σεπούκου δεν θα ήταν αρκετό! Γιατί αφού δεν καταφέραμε να υψώσουμε πυρσούς στα σκοτάδια, μια παραίτηση, μια τιμωρία δεν θα μπορέσει ποτέ να ρίξει φως στο σκοτείνιασμα του κόσμου.

Ένα σκοτείνιασμα που με φόβο ολοένα και περισσότερο πιστεύω πως θα είναι μη αναστρέψιμο.
Γιατί μια ζωή δύσκολη, μια ζωή με προβλήματα, αντέχεται …..θάρρος να έχουμε να πολεμάμε.

Μια ζωή όμως καθολικής παρακμής, μια ζωή χωρίς τέχνη, χωρίς ομορφιά, χωρίς ιερό, χωρίς προσπάθεια προς τα πάνω, προς το καλύτερο δεν αξίζει να την ζεις.

Οι χριστιανοί καρνάβαλοι σε περίοδο κρίσης

 Όπως οι χριστιανοί την περίοδο της αποκριάς (αποχή από κρέας) ή του καρναβαλιού (carne = κρέας, vale=φύγε) κρατιούνται μακριά από το κρέας (αν δεν τον βαπτίζουν ψάρι για να συνεχίζουν να γεμίζουν τις χοντρές γαστέρες τους όπως οι αγιορείτες) έτσι και εγώ τα τελευταία χρόνια προσπαθώ να απέχω από τις βλακείες που λένε, ειδικά αυτοί, για να διατηρώ την ηρεμία μου. Δυστυχώς όμως διάβασα χθες το παρακάτω γελοίο και φασιστικό κείμενο σε μια ιστοσελίδα τους που με έβγαλε από τα ρούχα μου, και όχι για να μπω σε άλλη εορταστική στολή.

Εἰδικά φέτος ἕνα μεγάλο ὄχι στά καρναβάλια!

Ὄχι στά φετινά καρναβάλια! Περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορᾶ ΦΕΤΟΣ ΟΧΙ! Ἕνα μεγάλο ὄχι ἀπ'ὅλους συνολικά τους Ἕλληνες. Πιστούς καί ἀπίστους. Ἄθεους καί ἔνθεους. Καρναβαλιστές καί νηφάλιους. Ἀπ'ὅλους τους πανέλληνες μποϋκοτάζ στήν μαύρη ἰσοπέδωση καί ἐλεεινή ἄθλια ὑποκρισία. Ὄχι στήν προβατοποίηση, στήν ἰσοπέδωση, στήν ἀλλοίωση τοῦ προσώπου. Πῶς μπορεῖ νά χαίρεσαι, νά πανηγυρίζεις, νά ὀργιάζεις πάνω ἀπό πτώματα φτωχῶν, ἀστέγων, πεινασμένων! Μήν φανεῖς ἄσπλαχνος, γελοῖος καί ἄθλιος! Μήν ἐξορκίσεις τήν θλίψη καί τήν ἀπελπισία μέ ὑποκριτική καί ψεύτικη χαρά. Ἐκτονώσου μέ τό ἔλεος,μέ τήν καλή ὀργή τοῦ θυμικοῦ, μέ τήν πνευματική χαρά, τήν ὑγιῆ ἐπανάσταση σέ κάθε κατεστημένη ἁμαρτία, ἰσοπέδωση, κατανάλωση, μαζικοποιημένη πλάνη καί χειραγώγηση! Ὄχι πιά στήν ὑποκουλτούρα καί τήν προσβολή τοῦ ἀνθρωπίνου προσώπου. Περισσότερο ἀπό κάθε ἄλλη φορᾶ, φέτος ΟΧΙ! Στάσου αὐθεντικός, μετανοϊκός, ἐπαναστατημένος,ἀληθινός! Φίμωσε καί ἀγνόησε αὐτούς πού ποντάρουν στήν βλακεία καί τά ἐτήσια ὄργια τοῦ λαοῦ, σάν κάτι τό ἐθιμικό καί τετριμμένο, σάν μία δοθεῖσα εὐκαιρία γιά νά "περάσουν" πράγματα ὕποπτα, ἐνῶ ἐσύ ἀθλίως,φτωχέ, πανηγυρίζεις. Τέρμα! Ὄχι ἄλλο ὄπιο! Ὄχι ἄλλη... βαρβαρική κουλτούρα καί ἀνοησία.
Εἴμαστε πλήρεις ἀπό καρνάβαλους, ἀηδιαστικές, ἄθλιες, ἀλαζονικές, ἐπηρμένες κυβερνητικές μουτσοῦνες. Ἀπό νεόκοπους καί παλαιούς φαρισαίους ποῦ παίζουν τούς πεσσούς στήν πλάτη τοῦ λαοῦ, κίναιδους ἀργυραμοιβούς τοῦ συμφέροντος καί τοῦ μαμωνᾶ. Ἔχουμε χορτάσει ἀπό ὑποκρισία δεινή. Μήν τούς μιμηθεῖς νεοέλληνα. Ἐκτονώσου μέ ὑγεία καί ὀργή. Ἀνάτρεψε τόν ΚΑΚΟ ΜΑΣΚΑΡΑ ΕΑΥΤΟ ΣΟΥ. Σήκωσε τήν γροθιά στόν παλαιό ἄνθρωπο.
Ἰδού καιρός εὐπρόσδεκτος,ἰδού καιρός μετανοίας! Ἄς πάρουμε στίς πλάτες μας τόν ΩΡΑΙΟ ΑΝΘΡΩΠΟ , τόν ΩΡΑΙΟ ΩΣ ΕΛΛΗΝΑ ἄνθρωπο, ποῦ κρύβουμε ὅλοι στό πνευματικό μας DNA καί νά τόν ἀνυψώσουμε. Νά τόν κάνουμε σημαία καί νά χαλάσουμε τά σχέδια παντός καρναβάλου καί σατανᾶ, ποῦ ἐπιβουλεύεται καί μηρυκάζει ἀλαζών τό τετριμμένο, πῶς ἔχει στό χέρι τήν ψυχή μας καί τήν προσωπικότητά μας.
Χαλάστε τούς τό πρόστυχο μέλλον! Φωτιά στούς καρναβάλους!

Είναι γνωστό πως ήδη από την αρχαιότητα οι χριστιανικές εκκλησίες προσπαθούν συνεχώς να εξαφανίσουν τις καρναβαλικές εκδηλώσεις και εορτασμούς καθώς – και σωστά – είναι γι’ αυτούς ‘ειδωλολατρικές’ εορτές και μάλιστα από τις πιο επικίνδυνες για το χριστεπώνυμο πλήθος.

Δὲν εἶναι τυχαῖο ποὺ οἱ Ἅγιοι ἀποκαλοῦν τὸ καρναβάλι «σατανικὴ πομπή»! Ὁ Ἅγιος Νικόδημος Ἁγιορείτης ἀναφέρει 2 πὼς στὶς ἀπόκριες «οἱ Χριστιανοὶ δαιμονίζονται ὅλοι, γιατί χορεύουν, παίζουν, τραγουδοῦν ἀσυνείδητα, ἕως κι αὐτοὶ οἱ πλέον γέροντες…
Τότε πανηγυρίζει ἡ ἀσέλγεια, ἑορτάζει ἡ ἀκολασία, εὐφραίνεται ἡ μέθη, ἀγάλλεται ἡ τρυφὴ καὶ ἡ ἀστεία, χορεύει ὁ διάβολος μὲ δέκα μαντήλια καὶ συγχορεύει μὲ αὐτὸν καὶ ὅλο τὸ πλῆθος τῶν δαιμόνων, γιατί ὅσο κερδίζουν μόνο στὶς ἀπόκριες, δὲν μποροῦν νὰ τὸ κάνουν ὅλο τὸ χρόνο»!
Ἔτσι ἔχουμε γιὰ τὰ καλὰ τὴν«ἀνασύσταση τῆς ἀρχαίας πλάνης» ὅπου ὅλα ἦταν παραδομένα στὸν διάβολο κι αὐτὸς λατρευόταν ὡς θεός!

Τα σημερινά έθιμα  και αναφερόμαστε κυρίως στα παραδοσιακά του καρναβαλιού δεν έχουν αντιστοίχηση προς μια και μόνη αρχαία εορτή αλλά ανάλογα με την περιοχή αλλά και στο σύνολο τους παίρνουν στοιχεία από τις διονυσιακές εορτές της ελληνικής αρχαιότητας αλλά και από ρωμαϊκές της ύστερης αρχαιότητας όπως τα σατουρνάλια, τα λουπερκάλια κτλ.

Η επικινδυνότητα των εορτών αυτών για τους χριστιανούς έγκειται , εκτός από το προφανές πως πρόκειται για λατρείες ‘ξένων ειδωλολατρικών’ θεών, στον ιδιαίτερο τους χαρακτήρα είτε αυτός αφορά το κομμάτι της λατρείας της φύσης και των τελετών γονιμότητας, απ’ όπου φτάνουν μέχρι τις ημέρες μας οι βωμολοχίες και οι απεικονίσεις σεξουαλικών οργάνων ιδίως των ανδρικών, είτε αυτός αφορά την ελευθεριακή κατάσταση που επικρατεί κατά τους εορτασμούς αυτούς.

Εκτός λοιπόν από το μίσος προς την φύση, το σώμα και τον έρωτα, που φυσικά οδηγεί σε μια πνευματική και όχι μόνο ανυδρία οι χριστιανοί επίσης φοβούνται και την έστω προσωρινή ‘κατάργηση’ των ‘τάξεων’ που εκδηλώνεται σε αυτές τις εορτές όπου ο λαός ελεύθερα εορτάζει χωρίς να τηρεί προσχήματα έναντι των εξουσιών στις οποίες είναι αναγκασμένος σε μεγάλο βαθμό, ιδιαίτερα παλαιότερα, να υποκύπτει.

Έτσι ακόμα και σήμερα ο παπάς πχ στο χωριό της Αγίας Άννας τρέπεται σε φυγή πριν αρχίσουν οι εορτασμοί στην πλατεία ακριβώς μπροστά στην εκκλησία όχι μόνο για να μην βλέπει του τεράστιους φαλλούς αλλά και για να μην ακούει τα σχολιανά του από τον λαό.

Το ίδιο συμβαίνει και με τους υπόλοιπους άρχοντες, που κινδυνεύουν ανάμεσα στο εορτάζον πλήθος να γίνουν , εφ’ όσον δεν είναι καλοί, αντικείμενο χλεύης ίσως άλλοτε και επιθέσεων.

Δυστυχώς, σε παρόμοιες ειδωλολατρικές εκδηλώσεις, έλαβε μαρτυρικό θάνατο ο Απόστολος Τιμόθεος, επίσκοπος Εφέσου, και μαθητής του Απ. Παύλου, όταν προσπάθησε να διδάξη και να παρακινήση στο σταμάτημα των αταξιών και οργίων.

Είναι φανερό λοιπόν πως εκτός από τα θεολογικά αίτια οι ‘σωστοί’ χριστιανοί και όχι οι κατ’ όνομα που αποτελούν την πλειοψηφία του αυτού εορτάζοντα λαού, ο οποίος ακόμα κουβαλάει μια παγανιστική ψυχή, ελεύθερη να εκφραστεί κατά φύσιν όταν αυτό καθίσταται δυνατό, προσπαθούν ακόμα με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν του εορτασμούς, όπως γίνεται φανερό και από το παραπάνω κατάπτυστο κείμενο που χρησιμοποιεί προπαγανδιστικά την σημερινή κρίση για να ‘πείσει’ αλήθεια ποιους λοβοτομημένους, πως δεν πρέπει να γίνουν καρναβαλικές εκδηλώσεις.

Μάλιστα το επιχείρημα των εξόδων φαντάζει τόσο γελοίο και υποκριτικό, την στιγμή που ήδη δυο χρόνια μέσα σε βαθιά οικονομική κρίση η εκκλησία ακόμα φοροδιαφεύγει, ακόμα καταπατά εκτάσεις, ακόμα εκμεταλλεύεται την περιουσία του κόσμου, που αδυνατώ να πιστέψω πως μπορεί να πείσει τον οποιονδήποτε.

Αντί λοιπόν να μασκαρεύουν οι νέο-ορθόδοξοι το μίσος τους απέναντι στις καρναβαλικές εκδηλώσεις με αυτό τον τρόπο (και να το παίζουν και πεαναστάτες απο πάνω) τουλάχιστον ας μείνουν στην γνήσια και ειλικρινή τους έκφραση όπως ακόμα προβάλλεται σε άλλες τους σελίδες.

Για μας τους Χριστιανούς και την Εκκλησία οι καρναβαλιστικές εκδηλώσεις είναι έθιμο ειδωλολατρικό, είναι συνέχεια των αρχαίων ειδωλολατρικών εκδηλώσεων. Είναι πομπές και έργα σατανικά. Λατρεία του Σατανά. Μάλιστα η Ιερά Σύνοδος της Εκκλησίας της Ελλάδος, σε παλαιότερη εγκύκλιό της καλούσε όλους τους πιστούς να "εγκαταλείψουν αυτά τα σκοτεινά και οργιώδη βακχικά σκιρτήματα...".

Όπως πολλάκις έχει υποστηριχθεί η φύσις και ο άνθρωπος στην ουσία τους μένουν αμετάβλητες από τις εξωτερικές καταστάσεις και συνθήκες που μπορεί να δημιουργήσουν, παρα φύσιν συστήματα, ιδεολογίες και εξουσίες.

Πάντα, και τότε στις αρχές των Διονυσιακων τελετών, και σήμερα, ένα μη θεολογικού τύπου, κοινωνικό χαρακτηριστικό των εορτών αυτών, ήταν να επιτρέπουν μια σε εορταστικά αλλά θεσμικά πλαίσια, εκτόνωση από τα κάθε τύπου προβλήματα που κάθε κοινωνία και κάθε εποχή έφερνε, έτσι ώστε ο άνθρωπος να μπορεί , πάραυτα, να πορεύεται, να ζει και να βρίσκει ευτυχία και νόημα σε μια δύσκολη (όπως πρέπει να είναι) αλλά πάντα όμορφη ζωή.

Κάθε προσπάθεια λοιπόν κατάργησης αυτής της ελεύθερης και πηγαίας έκφρασης είναι μια εξουσιαστική κίνηση που στο μόνο που αποσκοπεί είναι να δημιουργεί μίζερους και  δυστυχείς ανθρώπους, αποκομμένους από την φύση και την μεταξύ τους κοινωνία, πειθήνιους υπηκόους των εξουσιών είτε της γης είτε του ουρανού.

Σε αυτές ειδικά τις σημερινές συνθήκες, οι εορτασμοί αυτοί ΕΠΙΒΑΛΟΝΤΑΙ, όχι τόσο όπως θα μπορούσαν να υποστηρίξουν κάποιοι σαν βαλβίδα εκτόνωσης, αλλά σαν ηχηρή αντίσταση. Αντίσταση στην επιβαλλόμενη μιζέρια, αντίσταση στον άδικο εξουσιασμό, αντίσταση στους αφύσικους μεγάλους αδελφούς. Εξ’ άλλου σε ένα τέτοιο πλαίσιο ακόμα και η τελευταία νοικοκυρά που της έχουν επιβάλει να ζει μέσα από τούρκικα σίριαλ μπορεί να ‘ντυθεί΄ αμαζόνα, και να εκτοξεύσει και τα γιαούρτια της, γιατί όχι και τα βέλη της. Οι στόχοι το αξίζουν!

Ακόμα όμως και αν η σημερινή νοικοκυρά μας, η σημερινή κοινωνία δεν καταφέρει να ρίξει σωστά τα βέλη της, η ζωή έχει τον τρόπο της να ξεπερνάει τον τάφο όχι με νεκραναστάσεις αλλά με φαλλούς προς φρίκην των απανταχού αρνησίζωων κατακτητών.

Και όπως θα καταρρέει θα μας πάρει μαζί του

 

Και όταν απο τον ύπνο τον βαθύ
αγουροξυπνημένοι σηκωθούμε,
κατευθείαν με σάβανα λευκά
σε τάφο θα βρεθούμε.....

Ο λόγος για το κοινωνικό-οικονομικό σύστημα των σύγχρονων «δυτικών»  κρατών , και όχι μόνο, το οποίο ελείψη καλύτερου όρου θα αναφέρω ως καπιταλισμό γνωρίζοντας πως πολλοί θα διαφωνήσουν.

Παρά τα τεράστια εσωτερικά του προβλήματα, από τα οποία προσωπικά θεωρώ ως πιο σημαντικό τη άλογη κατασπατάληση των πρώτων υλών (ενεργειακών και μη) και την υποθήκευση του μέλλοντος όλου του πλανήτη, το συγκεκριμένο σύστημα έχει δείξει μια τεράστια όχι μόνο προσαρμοστικότητα αλλά και ικανότητα να υπερισχύει κάθε σύγκρισης με οποιαδήποτε άλλη πρόταση επομένως να βγαίνει μετά από κάθε εσωτερική και αυτοπροκαλούμενη κρίση ισχυρότερο.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα θα λέγαμε πως είναι η μουδιασμένη αντίδραση και των Ελλήνων στα εξαθλιωτικά και επιβαλλόμενα μέτρα των ευρωπαϊκών και ελληνικών κυβερνήσεων που προβάλλονται ως λύσεις για την τελευταία οικονομική αλλά και ευρύτερη κρίση.  Η αντίδραση είναι τέτοια, δηλαδή μουδιασμένη, γιατί ο κόσμος ναι μεν αντιδρά στα αρνητικά γι’ αυτόν μέτρα, αλλά αδυνατεί όχι μόνο να προτάξει μια άλλη συγκεκριμένη πρόταση αλλά και να πιστέψει σε κάτι άλλο.

Αυτό ακριβώς το γεγονός χρησιμοποιεί το ίδιο σύστημα σε κάθε ευκαιρία στην ρητορική του, με αποκορύφωμα ειλικρίνειας αλλά και χρήσης στην επιχειρηματολογία την χθεσινή δήλωση του υπ. Οικονομικών Βενιζέλου στην οποία ανέφερε πως οι κυβερνήσεις στην ΕΕ είναι φιλελεύθερες και δεν νοιάζονται για κοινωνικό κράτος δημοκρατία κτλ αλλά από την άλλη δεν υπάρχει καμία εναλλακτική και αυτά που υποστηρίζουν τα αριστερά κόμματα δεν πείθουν.

Νομίζω πως εκ του αποτελέσματος, δηλαδή από την μία την επιτυχημένη προώθηση ολοένα και σκληρότερων μέτρων και από την άλλη την όπως είπα μουδιασμένη σε αυτά αντίδραση από το σύνολο της πολιτείας, όντως δείχνει η επιχειρηματολογία του συνταγματολόγου ρήτορα να έχει ουσιαστική βάση. Και το γνωρίζουν.

Μιας και δεν με ενδιαφέρει να επιχειρηματολογήσω υπέρ η κατά του συγκεκριμένου η άλλου προτεινόμενου συστήματος, υπάρχουν εξ’ άλλου οι ταγμένοι ιδεολόγοι για αυτό,  θα επιχειρήσω μια προσπάθεια ανάλυσης του γιατί συμβαίνει αυτό, δηλαδή η καθολική επικράτηση του συγκεκριμένου συστήματος και θα το κάνω με όρους βιολογίας και ζωολογίας καθώς η πιο κοντινή αναλογία που μπορώ να βρω είναι αυτή των παρασιτικών οργανισμών.

Ανθρωποραϊσταί: κρότωνες οι των ανθρώπων το αίμα εκπιπίζοντες (παραλαγή σε λήμμα της Σούδας)

 Υπάρχουν λοιπόν στην φύση όντα, από μικροοργανισμούς μέχρι μεγαλύτερους εκπρόσωπους του ζωικού βασιλείου, τα οποία η εξέλιξη έχει οδηγήσει σε σχέσεις εξάρτησης με άλλα όντα. Θα λέγαμε πως τέτοιου είδους σχέσεις θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν  -να μου συγχωρεθεί η επιστημονική ανακρίβεια και η υπέρβαση των όρων προς φιλοσοφική χρήση – είτε ως συμβιωτικές είτε ως παρασιτικές.

Παράσιτα, από το παρασιτώ σημαίνει τρέφομαι από το τραπέζι του άλλου, και συμβιωτικοί (οργανισμοί) από το συμβιώνω, δεν χρειάζεται ανάλυση. Η διαφορά έγκειται όχι τόσο στην εξάρτηση, η οποία μπορεί να είναι πλήρης και στις δύο περιπτώσεις αλλά στο ότι στην μεν συμβίωση έχουμε να κάνουμε με συνεργασία δύο μερών με αποτέλεσμα το εξελικτικό, η βιολογικό ( επιβίωση) κέρδος και των δύο, και στο δε παρασιτισμό έχουμε την εκμετάλλευση και συχνά τη τελική εξόντωση η καταστροφή του ενός μέρους από το άλλο.

Η επιτυχία του ‘καπιταλισμού’ λοιπόν σύμφωνα με την αναλογία μας έχει να κάνει με το γεγονός πως ενώ είναι μακροπρόθεσμα και συνολικά καταστρεπτικά παρασιτικός έχει έναν ατομικά ‘φιλικό’ αρχικό χαρακτήρα ο οποίος του επιτρέπει την εισχώρηση στον ξενιστή.

Όπως και πολλά παράσιτα στην φύση έτσι και αυτό το σύστημα φαίνεται ακίνδυνο, έχει εξωτερικά χαρακτηριστικά θελκτικά, δένεται ανώδυνα με τον ξενιστή και όταν πια αυτός καταλάβει πως κάτι δεν πάει καλά, έχει δεθεί τόσο πολύ μαζί του που δύσκολα μπορεί να αποκοπεί χωρίς τον φόβο άμεσης αυτοκαταστροφής (του ξενιστή) έτσι όπως η με ένα λάθος τρόπο αποκοπή του τσιμπουριού μπορεί να προκαλέσει  από μόλυνση μέχρι και σηψαιμία.

Στην περίπτωση αυτή, του τσιμπουριού, και στο φόβο της σηψαιμίας βρίσκω πολλά κοινά, ή αναλογίες με την ανθρώπινη κατάσταση μέσα στον καπιταλισμό. Μόνο έτσι εξηγείται, και στην αρχική απουσία πίστης σε εναλλακτική που ανέφερα, το γεγονός πως τόσος κόσμος ενώ από την μία ξεσπάει σε επιθετική ρητορεία έναντι στο σύστημα, δεν κάνει τίποτα πραγματικά αντιδραστικό.

 Τα θελκτικά χαρακτηριστικά του καπιταλισμού είναι γνωστά, έχει βασίσει την ρητορική του σε γενικά αποδεκτές θετικές ‘αρχές’ όπως τα ανθρώπινα δικαιώματα, το δικαίωμα στην ιδιοκτησία, το δικαίωμα στο πλουτισμό, στην ελεύθερη διακίνηση ιδεών, στην κοινοβουλευτική δημοκρατία κτλ τα οποία έναντι γνωστών αντιπροτάσεων όπως πχ ανελευθερία, κρατισμός στην ιδιοκτησία, απαγόρευση πλουτισμού, περιορισμός ‘ελευθεριών, ολιγαρχία, συστήματα καστών, κτλ προφανώς και υπερτερούν, όπως πχ υπερτερεί η συμβίωση με έναν οργανισμό του εντέρου που σου επιτρέπει καλύτερη πέψη, όμως επίσης προφανές είναι πως αυτά δεν οφείλουν ούτε την ύπαρξη τους στον καπιταλισμό (προηγούνται) ούτε και μπορούν να ταυτιστούν και περιοριστούν μαζί του, απλά αυτό επικρατεί στην ρητορική του.

 Πίσω όμως από αυτές τις θεωρητικές αρχές κρύβεται τελικά η άδικη ανισότητα, το χυδαίο νέο-καστικό (δεν συμφωνώ με τον όρο ταξικό) σύστημα με οικονομικούς όρους, η επικράτηση της προπαγάνδας και του θορύβου, η μονοκαλλιέργεια συγκεκριμένων ιδεών, η πραγματική μετατροπή  των πολιτών σε υπηκόους φεουδαρχών κτλ. Έτσι όπως ο οργανισμός που σε βοήθαγε στην πέψη μπορεί τελικά να γίνει παρασιτικός και να μην αφήνει την τροφή να περάσει με αποτέλεσμα τον θάνατο του ξενιστή.

Ταυτόχρονα αυτό που έχει καταφέρει ο καπιταλισμός και εκεί ασφαλώς διακρίνεται η βασική του επιτυχία, είναι από την μία να καταργήσει κάθε έννοια του κοινού συμφέροντος αναγορεύοντας το άτομο στην ύψιστη και μοναδική πραγματική αξία, και από την άλλη εξαφανίζοντας κάθε άλλη άποψη αφού κάθε τέτοια, ρητορικά θα ταυτίζεται η θα κατηγορείται για ομοιότητες με απεχθή συστήματα για το συλλογικό ασυνείδητο όπως ο φασισμός (εθνικοσοσιαλισμός) ή ο σοσιαλισμός σοβιετικού τύπου (τα δύο χαμένα συστήματα του προηγούμενου αιώνα που ο καπιταλισμός εξολόθρευσε), ή με μη λογικές και απραγματοποίητες ουτοπίες που με ελάχιστη προσπάθεια γελοιοποιούνται από το σύστημα (νεοπρωτογονισμός πχ).

 Με όλα αυτά τα δεδομένα, ακόμα και εξαθλιωμένος, πνευματικά, κοινωνικά, ψυχικά τώρα πια και οικονομικά, ο σύγχρονος άνθρωπος αδυνατεί να προτάξει το οτιδήποτε απέναντι στον καπιταλισμό και αναλώνεται σε γηπεδικού τύπου ψυχικά ξεσπάσματα, καθώς από φάση σε φάση και από κρίση σε κρίση χάνει όλο και περισσότερα από τα χαρακτηριστικά που θα του επέτρεπαν να αντιμετωπίσει την πλήρη καταστροφή.

Και μιας και αναφέραμε πριν τον Βενιζέλο,  χρήσιμο σε αυτό το σημείο θα ήταν να αναφέρουμε άλλο ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα αυτής της πραγματικότητας από την χθεσινή ομιλία του αρχηγού της αντιπολίτευσης του Σαμαρά, ο οποίος δικαιολόγησε την αλλαγή της στάσης του με το επιχείρημα πως αυτή την περίοδο του δεύτερου μνημονίου είμαστε σε χειρότερη θέση (ουσιαστική και διαπραγματευτική) με αποτέλεσμα το όποιο «όχι» να είναι πιο επικίνδυνο από το πρώτο. Δηλαδή με τους όρους της αρχικής μας υπόθεσης τώρα είμαστε πιο δεμένοι με το παράσιτο και δυσκολευόμαστε περισσότερο να του κόψουμε το κεφάλι. Ε λογικά στο επόμενο στάδιο θα είμαστε ακόμα πιο δεμένοι και θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να το αποκόψουμε πριν μας ρουφήξει όλο το αίμα, οπότε σκεφτόμενοι λογικά θα έπρεπε να το κάνουμε όσο ακόμα μπορούμε . Αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει λογική σκέψη.

Εδώ αυτό που δρα καταλυτικά είναι ο ατομικισμός που κολλάει ο ξενιστής από το παράσιτο.  Αδυνατώντας ο καθένας μας ατομικά να αξιολογήσει υψηλότερα το γενικό καλό από το προσωπικό, φοβόμαστε και δεν θέλουμε να κόψουμε το τσιμπούρι από τον φόβο (μικρό στην αρχή, μεγαλύτερο τώρα, ακόμα μεγαλύτερο στο μέλλον) σηψαιμίας, αδιαφορώντας για το ότι αν εμείς σήμερα το προσπαθήσουμε αναλαμβάνοντας προσωπικό κόστος, δίνουμε αν μη τι άλλο την πιθανότητα στο σύνολο, είτε τωρινό είτε μελλοντικό, να είναι απαλλαγμένο από τα τσιμπούρια. Έτσι δίνουμε προτεραιότητα στις πρόσκαιρες προσωπικές, ατομικές ανάγκες μας, αρνούμενοι καν να αντικρίσουμε το μελλοντικό διακύβευμα.

Πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα εδώ από την συλλογική κατασπατάληση των πόρων του πλανήτη στο όνομα της προσωπικής υλικής ευδαιμονίας, αδιαφορώντας για όλες τις μελλοντικές γενεές, για όλα τα άλλα είδη δεν υπάρχει. Μάλιστα εύκολα βλέπουμε την ομοιότητα της επιχειρηματολογίας των υπέρμαχων του συστήματος και σε αυτή την πιο γενική, παγκόσμια περίπτωση,  όταν έρχονται αντιμέτωποι με τις κατηγόριες πχ των οικολόγων. Στο επιχείρημα τότε των ‘συστημικών’ πχ «και τι θέλετε να ζει ο κόσμος χωρίς ρεύμα και θέρμανση;» το οποίο προφανώς και είναι μια καρικατούρα του τι λένε οι άλλοι, ο κόσμος, το κοινό των υπηκόων πάλι φοβάται, πάλι προτιμά το τσιμπούρι, πάλι εκχωρεί ένα κομμάτι του, πάλι οδηγείται σε μεγαλύτερη σχέση εξάρτησης με αυτό που τον απειλεί στην πραγματικότητα και πάλι για τους ίδιους ουσιαστικούς λόγους δηλαδή την υπερίσχυση του πρόσκαιρου και ατομικού, έναντι του μακροπρόθεσμου και συλλογικού.

Το κωμικοτραγικό είναι, πως τώρα που κινδυνεύοντας με αυτόκατάρρευση το σύστημα αυτό λαμβάνει μέτρα για να επιβιώσει, τα οποία είναι σε μια κατεύθυνση από την μία αυτοάρνησης και από την άλλη ταύτισης με μέτρα που θα έπαιρνε κάποιος αν στα αρχικά στάδια ήθελε να μην μολυνθεί από αυτό, όπως πχ ο περιορισμός της κατανάλωσης (ύφεση), ο κόσμος έχει μείνει προσκολλημένος στα αρχικά ‘ευχάριστα του στάδια. Εμφανές γίνεται αυτό βλέποντας την εστίαση του λαϊκού προβληματισμού και οργής  στο περιορισμό της αγοραστικής δύναμης, και την παντελή αδιαφορία για την δημιουργία συνθηκών αυτάρκειας που είναι και ο νο1 εχθρός του παρασίτου. Έτσι η εικόνα που μας δίνεται είναι πως οι λαοί θα ήταν υπερευχαριστημένοι αν επιστρέφαμε στον ευχάριστο ανέμελο καπιταλισμό των προηγούμενων ετών χωρίς κανέναν ενδοιασμό.

Όπως και να έχει αυτό δεν πρόκειται να συμβεί καθώς οι εσωτερικές αντιφάσεις του συστήματος που αναφέραμε αναπόφευκτα θα οδηγήσουν κάποια στιγμή στην πλήρη κατάρρευση του. Δυστυχώς όμως, όπως στον κόσμο των έμβιων όντων μέχρι να πεθάνει το παράσιτο εξοντώνει και τον ξενιστή και μαζί του χάνεται και το ίδιο, έτσι και στο κόσμο της virtual οικονομίας και του καπιταλισμού αυτός πεθαίνει σκοτώνοντας μαζί του και τους ξενιστές (χώρες, πολιτισμούς, ιδεολογίες, κοινωνικά συστήματα, ανθρώπους).

Το όλο ζητούμενο λοιπόν είναι αν οι λαοί θα κάνουν κάτι γι’ αυτό το τσιμπούρι πριν να είναι αργά, γιατί αλλιώς, όπως θα καταρρέει θα μας πάρει μαζί του……

Ο Καβάφης για τα κύρια ονόματα Χρίστος/Χρήστος

Στον δρόμο όταν κάποιος καλέσει, εκτός από το Πανδίων απαντάω και στο Χρήστος και μέχρι κάποια εποχή επειδή το δικό μου το έγραψαν οι γονείς με Ήτα δεν ήξερα καν πως υπάρχει και με Γιώτα, εξ’ άλλου δεν ξεχωρίζει όταν σε φωνάζουν και δεν ξέρεις αν ο άλλος σου λέει ‘Χρήστο’ οπότε να γυρίσεις ή ‘Χρίστο’ οπότε να κάνεις την πάπια.

Όταν έμαθα πως υπάρχει και με Γιώτα παραξενεύτηκα, μικρό παιδί γαρ, ποια η διαφορά οπότε κάποια στιγμή βρήκα πως και τα δύο προκύπτουν με αλλαγή τονισμού δύο επιθέτων του χρηστός και του χριστός. Το μεν πρώτο σημαίνει ο χρήσιμος, ο καλός και το δε δεύτερο αυτός που έχει το χρίσμα ο κεχρισμένος και σχετίζεται σαν όνομα με την χριστιανική θρησκεία. Βέβαια ούτε αυτό βοήθησε όταν με φωνάζουν να ξέρω αν με λέει ο άλλος ‘χρήσιμο’ να γυρνάω και όταν εννοεί τον ‘πασαλειμένο με λάδια’ να φεύγω αλλά όπως και να έχει βγήκε μια άκρη.

Σύμφωνα με τους ειδικούς μάλιστα, το Χρήστος υπήρχε και στην αρχαιότητα αν και δεν μας έχουν διασωθεί πολλές περιπτώσεις αφού κατά πως λένε πάλι οι ειδικοί, χρησιμοποιούνταν συχνότερα ως όνομα δούλων, καθώς μέχρι και τις μέρες μας χρήσιμοι συνήθως είναι οι δούλοι και όχι τα αφεντικά που έχουν άλλα προτερήματα. Στην προβληματική αυτή της χρήσης του μάλιστα μου θυμίζει τα ανάλογα εφιάλτης(πηδηχταράς) και Βρούτος(βραδύνους, αργός) που και αυτά για άλλους λόγους δεν πολυχρησιμοποιούνταν μετά από κάποιο σημείο στην αρχαιότητα (ούτε και σήμερα βέβαια).

Εκεί λοιπόν που είχε βγει μια άκρη με το θέμα έτυχε πολλά χρόνια πριν και διάβασα ένα κείμενο του αγαπημένου μου Καβάφη που λίγο πολύ έλεγε αγράμματους και τους γονείς μου που επέμεναν στο Ήτα, και εμένα που επέμενα στην αποχή από τα λάδια και τα χρίσματα, οπότε μετά από τόσα χρόνια λέω να του απαντήσω αφού παραθέσω το κείμενο :

Xρίστος και όχι Xρήστος    Άρθρα και μελετήματα

Kατ’ αυτάς έγραψα προς τον φίλον μου Xρίστον καλούμενον διά τινα υπόθεσιν μεταξύ μας, ο δε καλός μου φίλος εμπιστευτικώς εν υστερογράφω, μοι εγνωστοποίησεν ότι το Xρήστος γράφεται με η και όχι με ι, και ότι γράφων τις αυτό φωράται αγράμματος. Eγώ, χωρίς να συμμερίζωμαι πολύ την γνώμην του φίλου μου, ή μάλλον την γνώμην των δασκάλων του (διότι η γνώμη είναι δασκαλική και ο φίλος μου δάσκαλος δεν είναι), ότι δηλαδή η αγραμματωσύνη ή μη των νέων Eλλήνων έγκειται εις μερικά ιώτα ή ήτα, απαντώ δημοσία εις αυτόν και εις πάντα άλλον έχοντα αυτήν την γνώμην.
     H διεθνής αύτη πλάνη, η λεγομένη ορθογραφία, είναι βεβαίως λείψανον της πάλαι αλλοίας προφοράς των λέξεων, ήτις εν τη παρόδω των αιώνων μετεβλήθη και μεταβάλλεται, διότι η γλώσσα, η υπό οργάνων παραγομένη και δι’ οργάνων εκφερομένη, είναι τι οργανικόν και υπόκειται και αύτη εις την των πάντων ροήν, κατά τον νόμον όνπερ ο Δημόκριτος διετύπωσεν.
     Διά να εύρωμεν λοιπόν την αμφισβητουμένην ορθογραφίαν μιας λέξεως πρέπει, κατά τους γλωσσολόγους, να γνωρίζωμεν την ιστορίαν της λέξεως «Xρίστος».
     Aνέκαθεν η ελληνική γλώσσα συνηθίζει να παράγη κύρια ονόματα εξ επιθέτων οξυτόνων παραβιάζουσα αυτά• οίον Ξάνθος εκ του ξανθός, Γράνικος εκ του γρανικός, Kυριάκος εκ του Kυριακός ―το τελευταίον τούτο οι διδάσκαλοί μας καθαρευολογούντες και της γλωσσικής άγνοιαν οφλισκάνοντες, αναγκάζουσι τους φέροντας αυτό μαθητάς των να το γράφωσι Kυριακός. ―Eις δε το χωρίον Xαράκι της Kυζίκου ήκουσα και το όνομα Λύγηρος, εκ του λυγηρός εξάπαντος.
     Tώρα, κατά ταύτα και το κύριον όνομα «Xρίστος», αν παράγεται από το επίθετον χρηστός = χρήσιμος, καλός, πρέπει να γράφεται με η, αλλά ακριβώς εδώ είναι ο κόμβος ότι δεν παράγεται καθόλου από αυτήν την λέξιν, αλλ’ από του «Xριστός» = κεχρισμένος, ήτοι απ’ αυτού του ονόματος του Σωτήρος.
     Tα σημερινά μας ονόματα προέρχονται από δύο άλλους διαφόρους πηγάς• ήτοι τα μεν από την ελληνικήν αρχαιότητα, τα δε από την χριστιανικήν θρησκείαν. Kαι λοιπόν αφού η λέξις «χρηστός» είναι αρχαία ελληνική, έπρεπε το όνομα «Xρίστος», αν εξ αυτής πράγματι παρήγετο, να απαντά παρά τοις αρχαίοις Έλλησι• γνωστόν όμως ότι το τοιούτον όνομα παρ’ αυτοίς δεν υπήρχε• αφ’ ετέρου δε είναι γνωστόν ότι πριν ή αναφανή το όνομα «Xρίστος» παρά τοις χριστιανοίς Έλλησιν, η λέξις «χρηστός» είχε πέσει ήδη εις αχρηστίαν εν τη λαλουμένη γλώσση. Eνώ απεναντίας βλέπομεν συγχρόνως εν χρήσει αρκετά ονόματα κύρια εκ των ιδιοτήτων του Kυρίου ημών λαμβανόμενα, άτινα οι δίδοντες αυτά προσείχον ίνα, ή διά περικοπής, ή διά προσθήκης, ή διά παρατονισμού, διαφέρωσι κατά τι από των καθαυτό ονομάτων του Yιού του Θεού, ίνα μη θνητοί ανάξιοι φέρωσιν αυτά ταύτα τα θεία ονόματα, αλλά μόνον παρεμφερή προς αυτά. Oύτως οι βυζαντινοί ουδένα εκτός του Xριστού έλεγον Eμμανουήλ, τους δε κοινούς θνητούς Mανουήλ. Kαι μάρτυς μου ο Πτωχοπρόδρομος, ο οποίος Mανουήλ, τον Kομνηνόν προσφωνεί ούτω• «Eμμανουήλ παρά σαρανταπέντε» (βιβλ. β΄ 374)• δηλαδή «―Xριστέ» αλλά μείον αυτού κατά την συλλαβήν «EM», ήτοι πέντε και σαράντα. Tούτ’ αυτό ίσως γινώσκων και ο μεσαιωνολόγος κ. Γεδεών, γράφεται Mανουήλ, και ουχί Eμμανουήλ. (Tο Eμμανουήλ ως κύριον όνομα εγράφη βεβαίως προ εξελλήνισιν του κοινού ονόματος Mανώλης, υπό τινος των τυμβωρύχων δασκάλων της παρελθούσης γενεάς, οίτινες ενησμενίζοντο να προσκολλώσι θνησιμαίας συλλαβάς εις ζώσας λέξεις, και οίτινες κατά κακήν μας τύχην μας εκληροδότησαν αρκετούς διαδόχους κατά την παρούσαν γενεάν.) Έτερον ανάλογον έχομεν «Σωτήριος», εκ του Σωτήρ. Έτερον θηλυκόν «Aναστασία» εκ του «Aνάστασις» κτλ., ούτω λοιπόν ελέγχθη και «Xρίστος», εκ του Xριστός, ο δε παρατονισμός ούτως εκπληροί δύο απαιτήσεις• πρώτον τον κλασσικόν κανόνα, ίνα εκ του οξυτόνου επιθέτου γείνη παροξύτονον κύριον όνομα, και δεύτερον την ευσεβή συνήθειαν του να διαφέρη κατά τύπον από του θείου επιθέτου.
     Eπιτρέψατέ μοι τώρα να θεωρώ την γραφήν Xρήστος έργον ημιμαθούς, οποίον ανέφερα ανωτέρω και διά το Eμμανουήλ, ην αβασανίστως ηκολουθήσαμεν πάντες, εν οις και ο ρηθείς φίλος μου Xρίστος ο εγγράμματος.

(Κ.Π. Καβάφης, Τα πεζά (1882;-1931), Φιλολογική επιμέλεια Mιχάλης Πιερής, Ίκαρος Εκδοτική Εταιρία, 2003)

 Η αλήθεια είναι πως ωραία τα λέει ο Αλεξανδρινός για την ορθογραφία και για την γλώσσα, λογικότατη και η κριτική του, όμως μας αρχίζει τα ‘κυρίου ημών λαμβανομένα’ και μας χαλάει την σούπα, μου είχε χαλάσει και εμένα τότε που το είχα διαβάσει την διάθεση αφού είπαμε καλιό χρήσιμος και επίγειος δούλος παρά χρισμένος και λίγδης στα λιβάδια του παραδείσου.  Βέβαια μετά από τόσα χρόνια και ξεπερνώντας τον αρχικό μου θυμό γιατί σκεφτόμουν δεν γίνεται κύριε από την μία να μας φτιάχνετε με τα  :

"..
Κι αν φύγανε, να μη νομίζεις διόλου
που φοβηθήκαν μια χειρονομία.
Μονάχα σαν σε είδανε να κάνεις
το ποταπότατον, αγροίκον σχήμα
σιχάθηκεν η ευγενής των φύσις,
και φύγανε και σε περιφρονήσαν».

Και από την άλλη να μας την λέτε για το Ητα καταλαβαίνω πως όλο το πρόβλημα προκύπτει από την πεποίθηση του ποιητή πως το όνομα Χρήστος δεν υπήρχε στην αρχαιότητα είτε με Ητα είτε με την έννοια του χρήσιμος.

Επειδή εμείς όμως σήμερα ναι μεν έχουμε λιγότερη ευρυμάθεια, και πνεύμα αλλά έχουμε περισσότερες πηγές μπορούμε ανοίγοντας πχ το «λεξικόν της Ελληνικής αρχαιολογίας», του Αλεξάνδρου Ραγκαβή (τυπωθέν εν Αθήναι το 1891 – φάουλ κε Καβάφη ) να βρούμε πως:

«Χρήστος υιός Νικομήδους του δευτέρου, βασιλέως της Βιθυνίας, όστις άλλως και Σωκράτης ελέγετο.»

που μιας και ο Νικομήδης Β' Επιφανής βασίλεψε στην Βιθυνία την περίοδο 149 – 127 bce αποδυκνύει σαφέστατη χρήση του Χρήστος προχριστιανικά.

και τα παρακάτω από το TLG ακόμα και σε χριστιανικές πηγές

«Χρήστος: κύριον. Χρηστός δε ο αγαθός, οξύνεται.»

Από το λεξικό του του ψευδο-Ζωναρά

«Ηρακλείδου διδάσκαλοι Ηρώδης μεν των ουκ αληθώς πεπιστευμένων, Αδριανός δε και Χρήστος εν γνησίοις, και Αριστοκλεους δε ηκροασθαι αυτόν…»

Από τον Φλάβιο Φιλόστρατο

Η και τα

«και Χρήστος μεν κύριον, χρηστός δε ο επιεικής..»

Του Ευστάθιου

Και

«…ως είχον εκκλησιών Ευσέβιος τε και Θεόγνιος, παραλαμβάνει δε την Νικομηδέων Αμφίων, Χρήστος δε την Νίκαιας….»

Από την εκκλησιαστική ιστορία του Σαλαμάνου Ερμείου Σωζόμενου σχολαστικού (έλεος όνομα).
που αν μην τι άλλο αποδεικνύουν την χρήση του Χρήστος με Η.

Και επειδή παρά το παραπάνω ατόπημα και την προσωπική επίθεση στο όνομα μου πολύ τον αγαπάω τον Αλεξανδρινό τώρα πια πιστεύω πως αν είχε βρει τα παραπάνω ίσως και να έγραφε κάτι σαν:

Στο γύρισμα των χρόνων ανθρώπων χρησιμότης
εχάθει σαν την λούσανε με μιασμένα λάδια
και πια δεν είναι ο Χρήστος που την πολιτεία εφραίνει
αλλά στου ξένου το όνομα, Χρίστος την λυμαίνεται

Όταν τα ηλιοτρόπια προσεύχονται

Ανάμεσα στα εισαγμένα από τους Ισπανούς και Πορτογάλους κονκισταδόρες, γηγενή φυτά της Αμερικανικής Ηπείρου, οι επιστήμονες τοποθετούν και τα ηλιοτρόπια.

Θυμάμαι πως απ’ όταν είχα πρωτοδιαβάσει το «περι της ιερατικής τέχνης των Ελλήνων» έργο του Πρόκλου είχα ‘κολλήσει’ –πλέων των υπόλοιπων λόγων που μπορεί κάποιος να κολλήσει με τον Πρόκλο- στο παρακάτω απόσπασμα προσπαθώντας να καταλάβω πως γίνεται να αναφέρει ο φιλόσοφος τα ηλιοτρόπια και την συμπεριφορά τους την στιγμή που το φυτό, σύμφωνα πάντα με τα επιστημονικά αποδεκτά, δεν υπήρχε καν εκείνη την εποχή εδώ.

Η πόθεν ηλιοτρόπια μέν ηλίω, σεληνοτρόπια δέ σελήνη συγκινείται συμπεριπολούντα ες δύναμιν τοίς τού κόσμου φωστήρσιν; Εύχεται γάρ πάντα κατά τήν οικείαν τάξιν καί υμνεί τούς ηγεμόνας τών σειρών όλων ή νοερώς ή λογικώς ή φυσικώς ή αισθητώς: επεί καί τό ηλιοτρόπιον ώ έστιν εύλυτον, τούτω κινείται καί, ει δή τις αυτού κατά τήν περιστροφήν ακούειν τόν αέρα πλήσσοντος οίός τε ήν, ύμνον άν τινα διά τού ήχου τούτου συνήσθετο τώ Βασιλεί προσάγοντος, όν δύναται φυτόν υμνείν.

Τα πάντα, επομένως, προσεύχονται ανάλογα με την τάξη τους και υμνούν τους ηγεμόνες ολόκληρων των σειρών τους, είτε νοητικά, είτε λογικά, είτε φυσικά, είτε αισθητά. Ετσι, λοιπόν, και το ηλιοτρόπιο κινείται σύμφωνα με εκείνο προς το οποίο είναι συνηρτημένο και, αν κανείς μπορούσε να το ακούσει να κρούει τον αέρα κατά την περιφορά του, ίσως να αφουγκραζόταν έναν ύμνο να αναπέμπεται με τον ήχο αυτό προς τον βασιλέα του (τον Ηλιο), όσο μπορεί ένα φυτό να υμνήσει.

Το λογικό συμπέρασμα στο οποίο είχα καταλήξει είναι πως ο Πρόκλος δεν αναφέρεται στο συγκεκριμένο φυτό ηλίανθο (Helianthus) το οποίο καλούμε και ηλιοτρόπιο αλλά γενικά στα φυτά τα οποία επιδεικνύουν αυτή την συμπεριφορά, συμπέρασμα που ενισχύει και η χρήση του όρου «σεληνοτρόπια» στο ίδιο απόσπασμα σε αντιδιαστολή.

Επίσης και σήμερα ως ηλιοτρόπιο καλούμε ένα άλλο καλλωπιστικό φυτό, αυτό γηγενές της ηπείρου μας, άσχετο με τον ηλίανθο το οποίο δεν έχει μεν την σχηματική (συμβολιστικά) ομοιότητα με τον ήλιο, αλλά μάλλον στρέφεται προς αυτόν  όπως αναφέρει και ο Πρόκλος.

Έχει όμως ενδιαφέρον, πώς τελικά, νέα δεδομένα μπορεί να φέρνουν τα πάνω κάτω αφού μόλις σήμερα διάβασα σε άρθρο σχετικά με την φαρμακευτική των προγόνων, πως στα σκευάσματα βρέθηκαν ίχνη ελαίου από ηλίανθους, οπότε εξανεμίστηκε και η σιγουριά των επιστημόνων περί εισαγωγής του φυτού από την Αμερική κατά τον 16ο αιώνα αλλά και η δική μου για την ορθότητα του συμπεράσματος μου.

Όπως και να έχει όμως, ούτε οι ηλίανθοι, ούτε και τα ηλιοτρόπια ασχολούνται με τέτοια ασήμαντα πράγματα που ‘κολλάμε’ εμείς οι άνθρωποι, αυτά απλά προσεύχονται όπως πρέπει είτε στην Αμερική είτε στην Ευρασία.