Όταν μια ολόκληρη χώρα έχει καταρρεύσει, όταν ένα ολόκληρο κυρίαρχο σύστημα αρχίζει να έρχεται αντιμέτωπο με τις ανακολουθίες του, μπορεί να είναι πολύ άδικο αν όχι επικίνδυνο να αποδίδονται προσωπικές ευθύνες μόνο σε κάποιους. Από την άλλη είναι φασιστικά ολοκληρωτικό το να αποδίδονται συλλογικές ευθύνες, σαν τα ‘κρεμάλα και στους 300’ συλλήβδην και εκεί ανάμεσα σε αυτές τις δύο καταστάσεις η ακροβασία εύκολα μπορεί να καταλήξει σε ελεύθερη πτώση στο κενό.
Είναι βαθιά μου πεποίθηση, και συγγνώμη που το επαναλαμβάνω συνέχεια, πως η κρίση είναι πρωτίστως μια κρίση αξιών και κουλτούρας και όχι οικονομική ή συστημική όπως συχνά μας λένε. Αν όντως ισχύει αυτό, τότε θα πρέπει περισσότερο να αναζητούμε αυτούς που δημιούργησαν την νέα κουλτούρα, αυτούς που διέφθηραν, αυτούς που κοίμισαν συνειδήσεις, παρά αυτούς που ‘τα φάγανε’ αν και συχνότερα τα δυο χαρακτηριστικά βρίσκονται στους ίδιους ανθρώπους.
Τα λέω αυτά, ρισκάροντας την ακροβασία, γιατί αν τολμούσα να καταλογίσω προσωπικές ευθύνες για αυτή την κατάσταση σε κάποιους, στην λίστα μου σίγουρα θα βρισκόταν στις πρώτες θέσεις ο Π.Κωστόπουλος.
Επειδή δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε έχω ασχοληθεί με την ζωή του, να ξεκαθαρίσω πως η κριτική μου δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά δεν μπορώ παρά στο πρόσωπο του να βλέπω συγκεντρωμένα όλα αυτά τα στοιχεία που οδήγησαν στην αναγκαία για την σημερινή κατάσταση διαφθορά που αναφέρω παραπάνω. Δεν ξέρω αν ‘τα φαγε’, ‘τα ρπαξε’, ή έκανε λαμογίες, το σίγουρο όμως είναι πως αν θέλαμε να δώσουμε ένα πρόσωπο στο μεταπολιτευτικό πνεύμα της Ελλάδας, που βρέθηκε από την μια στιγμή στην άλλη στον νέο κόσμο της κατανάλωσης, της γκλαμουριάς, του lifestyle, της σχετικότητας, και του δήθεν το δικό του θα ήταν μεγάλο φαβορί.
Το ότι τώρα ο κος Κωστόπουλος όπως και ο κος Γαβαλάς, που σε συνέντευξη του μετά την πρώτη σύλληψη είπε πως ‘τι να κάνουμε αυτή είναι η δουλειά μου να πουλάω lifestyle, ξέπεσε, και δικαίως στην επιστολή του μιλάει για την ανθρωποφαγία των μέσων (στην οποία είναι συνυπεύθυνος), δεν αλλάζει το γεγονός πως υπήρξε δημιουργός σε μεγάλο βαθμό των παραπάνω καταστάσεων.
Ένα Lifestyle που έπεσε ως ναρκωτικό πάνω στην ‘ψωροκώσταινα΄της ευρώπης, κάνοντας την να χάσει και τα τελευταία θετικά χαρακτηριστικά που είχε, οδηγώντας την στις δανεικές λιμουζίνες, στις σαμπάνιες, στα club με τις μοντέλες, στις πίστες, με αποτέλεσμα 20-30 χρόνια μετά το όνειρο και τα χαϊλίκια που διαφήμιζε ο κος Κωστόπουλος να μας φέρουν εδώ που είμαστε έχοντας εν τω μεταξύ καταστρέψει και κανα δύο γενιές ανθρώπων, οι οποίοι σήμερα στέκονται ανίκανοι να καταλάβουν καν τι παίχτηκε και γιατί ξαφνικά άδειασαν οι πίστες, θάμπωσαν οι μοντέλες και το όνειρο γίνεται εφιάλτης.
Προχθές που διάβαζα λοιπόν την επιστολή του, παραβλέποντας την συμπόνια που μου προξενούσε το μίζερο αυτό κείμενο, σκεφτόμουν πόσο χρήσιμο θα ήταν αν σε κάποιο από τα χαρακτηριστικά για το στυλ του ‘Κλικ’ άρθρα ‘100 πράγματα που πρέπει να έχει κάνει ένας άντρας μέχρι να πεθάνει΄ είχε βάλει αντί για τα πούρα, τις σαμπάνιες και τα τρίο, νο1 ο Πέτρος ένα ‘να μάθει πέφτοντας από ψηλά πως σημασία έχει όχι πόσο ανεβαίνεις αλλά πάνω σε τι βάσεις΄, ή ένα ‘ να έχει διαβάσει και καταλάβει τους στίχους του O Fortuna’, ή ένα ‘να μην έχει διαφθείρει’.
Δυστυχώς όμως αυτά δεν ήταν μέρος του νέου πνεύματος που προωθούσε η εποχή και ο ίδιος, και φυσικά ούτε των άλλων φίλων του, συναδέλφων του ‘μαζί τα φάγαμε΄ Πάγκαλου, οι οποίοι ήταν πρώτο τραπέζι πίστα στο φαγοπότι.
Δυστυχώς έπρεπε να καταλήξουμε εδώ για να αρχίσουμε να βλέπουμε, έπρεπε να πάθουμε για να μάθουμε, παρά την ύπαρξη στο παρελθόν φωνών ή ίσως ακριβώς λόγο της εξαφάνισης τους από το εν λόγω σύστημα, που προειδοποιούσαν. Το λαμπρό lifestyle του Πέτρου τις είχε κατά κράτος νικήσει σε μια δεκαετία μόνο.
Έχοντας αυτές τις σκέψεις, μάλλον το μόνο που θα καταλόγιζα στον Κωστόπουλο τελικά θα ήταν πως δεν μετάνιωσε, πράγμα που στα μάτια μου αποδεικνύει την δύναμη της διαφθοράς του όλου αυτού συστήματος.
Το ας πούμε ευχάριστο, είναι πως ενω σκεφτόμουν αυτά, είδα πως τελικά πληθαίνουν οι φωνές που θέτουν στην ίδια βάση το ζήτημα, ή έτσι κατάλαβα διαβάζοντας την άλλη μέρα το λιτό και περιεκτικό κείμενο του Γιάννη Αγγελάκα.
Είναι βαθιά μου πεποίθηση, και συγγνώμη που το επαναλαμβάνω συνέχεια, πως η κρίση είναι πρωτίστως μια κρίση αξιών και κουλτούρας και όχι οικονομική ή συστημική όπως συχνά μας λένε. Αν όντως ισχύει αυτό, τότε θα πρέπει περισσότερο να αναζητούμε αυτούς που δημιούργησαν την νέα κουλτούρα, αυτούς που διέφθηραν, αυτούς που κοίμισαν συνειδήσεις, παρά αυτούς που ‘τα φάγανε’ αν και συχνότερα τα δυο χαρακτηριστικά βρίσκονται στους ίδιους ανθρώπους.
Τα λέω αυτά, ρισκάροντας την ακροβασία, γιατί αν τολμούσα να καταλογίσω προσωπικές ευθύνες για αυτή την κατάσταση σε κάποιους, στην λίστα μου σίγουρα θα βρισκόταν στις πρώτες θέσεις ο Π.Κωστόπουλος.
Επειδή δεν τον γνωρίζω τον άνθρωπο, ούτε έχω ασχοληθεί με την ζωή του, να ξεκαθαρίσω πως η κριτική μου δεν έχει προσωπικό χαρακτήρα, αλλά δεν μπορώ παρά στο πρόσωπο του να βλέπω συγκεντρωμένα όλα αυτά τα στοιχεία που οδήγησαν στην αναγκαία για την σημερινή κατάσταση διαφθορά που αναφέρω παραπάνω. Δεν ξέρω αν ‘τα φαγε’, ‘τα ρπαξε’, ή έκανε λαμογίες, το σίγουρο όμως είναι πως αν θέλαμε να δώσουμε ένα πρόσωπο στο μεταπολιτευτικό πνεύμα της Ελλάδας, που βρέθηκε από την μια στιγμή στην άλλη στον νέο κόσμο της κατανάλωσης, της γκλαμουριάς, του lifestyle, της σχετικότητας, και του δήθεν το δικό του θα ήταν μεγάλο φαβορί.
Το ότι τώρα ο κος Κωστόπουλος όπως και ο κος Γαβαλάς, που σε συνέντευξη του μετά την πρώτη σύλληψη είπε πως ‘τι να κάνουμε αυτή είναι η δουλειά μου να πουλάω lifestyle, ξέπεσε, και δικαίως στην επιστολή του μιλάει για την ανθρωποφαγία των μέσων (στην οποία είναι συνυπεύθυνος), δεν αλλάζει το γεγονός πως υπήρξε δημιουργός σε μεγάλο βαθμό των παραπάνω καταστάσεων.
Ένα Lifestyle που έπεσε ως ναρκωτικό πάνω στην ‘ψωροκώσταινα΄της ευρώπης, κάνοντας την να χάσει και τα τελευταία θετικά χαρακτηριστικά που είχε, οδηγώντας την στις δανεικές λιμουζίνες, στις σαμπάνιες, στα club με τις μοντέλες, στις πίστες, με αποτέλεσμα 20-30 χρόνια μετά το όνειρο και τα χαϊλίκια που διαφήμιζε ο κος Κωστόπουλος να μας φέρουν εδώ που είμαστε έχοντας εν τω μεταξύ καταστρέψει και κανα δύο γενιές ανθρώπων, οι οποίοι σήμερα στέκονται ανίκανοι να καταλάβουν καν τι παίχτηκε και γιατί ξαφνικά άδειασαν οι πίστες, θάμπωσαν οι μοντέλες και το όνειρο γίνεται εφιάλτης.
Προχθές που διάβαζα λοιπόν την επιστολή του, παραβλέποντας την συμπόνια που μου προξενούσε το μίζερο αυτό κείμενο, σκεφτόμουν πόσο χρήσιμο θα ήταν αν σε κάποιο από τα χαρακτηριστικά για το στυλ του ‘Κλικ’ άρθρα ‘100 πράγματα που πρέπει να έχει κάνει ένας άντρας μέχρι να πεθάνει΄ είχε βάλει αντί για τα πούρα, τις σαμπάνιες και τα τρίο, νο1 ο Πέτρος ένα ‘να μάθει πέφτοντας από ψηλά πως σημασία έχει όχι πόσο ανεβαίνεις αλλά πάνω σε τι βάσεις΄, ή ένα ‘ να έχει διαβάσει και καταλάβει τους στίχους του O Fortuna’, ή ένα ‘να μην έχει διαφθείρει’.
Δυστυχώς όμως αυτά δεν ήταν μέρος του νέου πνεύματος που προωθούσε η εποχή και ο ίδιος, και φυσικά ούτε των άλλων φίλων του, συναδέλφων του ‘μαζί τα φάγαμε΄ Πάγκαλου, οι οποίοι ήταν πρώτο τραπέζι πίστα στο φαγοπότι.
Δυστυχώς έπρεπε να καταλήξουμε εδώ για να αρχίσουμε να βλέπουμε, έπρεπε να πάθουμε για να μάθουμε, παρά την ύπαρξη στο παρελθόν φωνών ή ίσως ακριβώς λόγο της εξαφάνισης τους από το εν λόγω σύστημα, που προειδοποιούσαν. Το λαμπρό lifestyle του Πέτρου τις είχε κατά κράτος νικήσει σε μια δεκαετία μόνο.
Έχοντας αυτές τις σκέψεις, μάλλον το μόνο που θα καταλόγιζα στον Κωστόπουλο τελικά θα ήταν πως δεν μετάνιωσε, πράγμα που στα μάτια μου αποδεικνύει την δύναμη της διαφθοράς του όλου αυτού συστήματος.
Το ας πούμε ευχάριστο, είναι πως ενω σκεφτόμουν αυτά, είδα πως τελικά πληθαίνουν οι φωνές που θέτουν στην ίδια βάση το ζήτημα, ή έτσι κατάλαβα διαβάζοντας την άλλη μέρα το λιτό και περιεκτικό κείμενο του Γιάννη Αγγελάκα.
"Διαβάζοντας την επιστολή απάντηση απολογία του κυρίου Πέτρου Κωστόπουλου για το κλείσιμο της ΙΜΑΚΟ έκανα μερικές σκέψεις ψύχραιμες χωρίς ίχνος χαιρεκακίας, μερικές στιγμές μάλιστα ένοιωσα μια βαθειά θλίψη για τις στενοχώριες τις έννοιες και τα δυσβάσταχτα βάσανα που περνά κάποιος άνθρωπος που υπήρξε μέχρι πρότινος ο γκουρού της ανεμελιάς και της ελαφράδας για ένα μεγάλο κομμάτι της νεοελληνικής μας κοινωνίας.
Ωστόσο η έκπληξη ή η αποκορύφωση αν θέλετε της κατάθλιψης που τραγικά διαπερνά όλο το κείμενο έρχεται τη τελευταία στιγμή στο τελευταίο υστερόγραφο:
''ΥΓ.4: Πάτησα σχεδόν τα 60 αλλά επιμένω: Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή. Θα τα ξαναπούμε…"
Δεν λέω, μπορεί και να’ ναι ηρωικό να βλέπεις τον καπετάνιο να βουλιάζει με το πλοίο του, μέσα στα τοξικά απόβλητα που ο ίδιος δημιουργούσε όλα αυτά τα χρόνια, φωνασκώντας «δεν μετανοιώνω», αλλά πείτε μου αν υπάρχει ένας στοιχειωδώς σκεπτόμενος και ευαίσθητος Έλληνας που να μη γνωρίζει έστω και εκ τω υστέρων ότι το εν λόγω απόφθεγμα υπήρξε ένα από τα βασικά συνθήματα με τα οποία η πασοκική πανούκλα έπεσε πάνω στη παραζαλισμένη μεταπολιτευτική ελληνική κοινωνία τότε στα μέσα της δεκαετίας ‘80 για να αποπλανήσει και να μυήσει σχεδόν τους πάντες δεξιούς αριστερούς στις ιερές αξίες του σταρχιδισμού, του κωλαρπαξισμού, του τομαρισμού, της απενοχοποίησης του κυνηγιού του κέρδους και της εφήμερης δόξας και να μας βάλει όλους να τρέχουμε κακόγουστοι, χωρίς μνήμη, λαχανιασμένοι και χαζοχαρούμενοι προς τον όλεθρο. Κρίμα που 60 χρόνια ζωής δεν άφησαν ούτε ένα τόσο δα ίχνος γνώσης μέσα στην ύπαρξη του κυρίου Κωστόπουλου.
Του αφιερώνω ένα τετράστιχο που σε κάποιους θα θυμίσει κάτι:
Η ζωή είναι μεγάλη
κι αν την κάνεις καρναβάλι
Θα'ρθει η ώρα να χτυπήσεις
το ξερό σου (τ’ αδειανό σου;) το κεφάλι".
8 σχόλια:
Αν και δίκαιος ο Αγγελάκας σε ότι είπε, δεν παύει και αυτός να ανήκει με τη σειρά του στη πλευρά αυτών που αντί για εμπνευσμένη επαναστατική στάση απέναντι στο αλισβερίσι και τις δωρεάν χειροπέδες που μοιραζόντουσαν τη δεκαετία του 90 από τους lifestyle αφέντες, κούρνιασε απαισιόδοξος μαζί με μια ολόκληρη γενιά νεολαίων που πέθαιναν από ανία και αποπροσανατολισμό σε καταλήψεις σχολείων και σε άλλα λόγια να αγαπιόμαστε παρέες-στοχευόμενα ώστε να ξεδώσουν- και που σήμερα εν τέλει αποτελεί αυτή η γενιά τους πιο δειλούς εργαζόμενους που τρομοκρατούνται στην ιδέα και μόνο του να πούνε ένα "όχι", ως πολιτική ανυπακοή στους ίδιους βρικόλακες πολιτικούς που από τότε έσταξαν φαρμάκι πάνω μας..
Σέβομαι και μου αρέσει η ποίηση του Αγγελάκα, άλλα από τους ποιητές των χρόνων του Ολέθρου, θα αναμένω πάντοτε να ξερνάνε λάβα από το να απαισιοδοξούν.
Εγώ από την άλλη δεν σέβομαι και δεν μου αρέσει η ποίηση του Αγγελάκα και όλων αυτών που στην γκλαμουριά και την ψευτιά αντιπροτείνουν την παρακμή και την μιζέρια. Αντιλαμβάνομαι πως Κωστόπουλος και Αγγελάκας έχουν πολλά να πουν, δίχως όμως αυτά να ενδιαφέρουν είτε κάποιον σοβαρό καλλιτέχνη είτε κάποιον σοβαρό επιχειρηματία, πέρα ίσως από τον πολιτικό αναλυτή κάποιου διαυγέστερου μέλλοντος χρόνου.
Εγώ από την άλλη θα υπενθυμίσω, καταντώντας κουραστικός ίσως, ότι ο Κωστόπουλος (και ο κάθε Κωστόπουλος) δεν πήρε κανέναν από το αυτάκι και με το ζόρι για να πουλήσει τα περιοδικά του και το life style του. Έγινε ό,τι έγινε διότι εκπλήρωσε τις επιθυμίες των νεοελλήνων· από απόλυτα μηδενικά που ήταν, να γίνουν κάποιοι. Και μάλιστα με δανεικά.
"Έγινε ό,τι έγινε"
Πέρα από το γεγονός πως δεν έγινε παρά άλλος ένας χρεοκοπημένος (σύμφωνα με τα όσα λέει ο ίδιος), το 'ζόρι' μπορεί να έχει διάφορες μορφές και εντάσεις (διαφήμιση, marketing κτλ). Ο Κωστόπουλος δεν ανάγκασε κανέναν με το ζόρι (δεν μπορούσε άλλωστε), 'έσπρωξε' όμως όσο μπορούσε (και όσους δεν είχαν αντιστάσεις) προς το προϊόν του. Ο Κωστόπουλος δεν είναι άμοιρος ευθυνών, εκτός κι αν δώσουμε άδειες καταστημάτων και στους έμπορους ηρωίνης. Εδώ μπορεί κάποιος να πει "ας δώσουμε", όμως τότε θα έχει μετατρέψει την ζωή του σε μια διαρκή αγωνία, για να αποφύγει ή να ανανήψει από τις παγίδες που θα έχουν επινοήσει άλλοι γι'αυτόν.
Η διαφήμιση ή το marketing δεν είναι ζόρι, ούτε καν "ζόρι". Αν συμφωνώ σε κάτι με τον Κωστόπουλο είναι η παρακάτω του φράση
"Όταν φτάνουμε στο σημείο να υποθέσουμε ότι το ΚΛΙΚ ή το Nitro, δύο και μόνο περιοδικά, είναι αυτά που προκάλεσαν την καθίζηση της χώρας, τότε αντιλαμβάνεσαι ότι έχεις μεταμορφωθεί στο εξιλαστήριο θύμα μιας στρεβλής κατάστασης!"
Πόσο δίκαιο έχει. Άρα γε, το 1880, που δεν υπήρχε Κωστόπουλος και κλικ, τα πράγματα να ήταν διαφορετικά; Για να δούμε τι λέει ο (τεράστιος) Ροϊδης.
«Εις ην εβρισκόμεθα σήμερον κατάστασιν δεν έχομεν ανάγκην πολιτικών ανδρών, ως δεν χρήζει μαγείρων ο κενόν έχων το οψοφυλάκιον.»
«Αλλαχού τα κόμματα γεννώνται, διότι εκεί υπάρχουσιν άνθρωποι διαφωνούντες και έκαστος άλλα θέλοντες. Εν Ελλάδι συμβαίνει ακριβώς το ανάπαλιν, αιτία της γεννήσεως και της πάλης των κομμάτων είναι η θαυμαστή συμφωνία, μεθ' ης πάντες θέλουσι το αυτό πράγμα, να τρέφωνται δαπάνη του δημοσίου.»
«Βαρύ οπωσδήποτε αποβαίνει το θέαμα ολοκλήρου της Ελλάδος μεταβαλλομένης εις λιβάδιον κομματικής κτηνοτροφίας.»
(Μιλώντας περί πολιτικής)
«... μόνη αυτή έχει το προνόμιον να ελκύη την αμέριστον προσοχήν και να εξεγείρη το ενδιαφέρον πάντων των Ελλήνων, διότι μόνον αυτή δύναται να πορίσει δημοτικότητα, δύναμιν, υπόληψιν, βαρύτητα και σημασίαν και εις αυτά τα μηδενικά...
... εκ του βουλευτού εξαρτάται όχι μόνον της κυβερνήσεως ο βίος, αλλά και η τιμή, η περιουσία, η ασφάλεια, ο επιούσιος άρτος ή τουλάχιστον η πλήρωσις πόθου τινός των πλείστων Ελλήνων. Ουδ' υποπίπτομεν εις υπερβολήν λέγοντες “των πλείστων” αφού δεν είναι βεβαίως πολλοί οι μακάριοι εκείνοι Έλληνες, οι μη έχοντες ουδεν να φοβηθώσιν ή να ελπίσωσι, παρά βουλευτού...
.. Πάντα ταύτα, περί των οποίων αποφασίζει εις πάσαν άλλην χώραν ο νόμος, το δίκαιον, η προτίμησις της ικανότητος, το κοινόν συμφέρον και το σέβας προς την κοινήν γνώμην, εξαρτώνται παρ' ημίν εκ μόνου του θελήματος του βουλευτού...»
Μακάρι το πρόβλημα να ήταν ο Κωστόπουλος. Θα είχαμε ξεμπερδέψει με τη σημερινή κατάσταση μόλις χρεωκοπούσε. Αλλά φευ...
Πάνο, Καλλίμαχε.
Ο Κωστόπουλος ή καλύτερα ο Χ, μιας και δεν είναι το θέμα μας το πρόσωπο του συγκεκριμένου αλλά τα δομικά στοιχεία των πρακτικών του που το αποτελούν άλλωστε, μπορεί να προσέφερε απλώς το προιόν του και να τσίμπησαν οι "ώριμα φρούτα" τρωτοί άνθρωποι, και σε αυτό να συμφωνήσω με τον Πάνο, αλλά το ζητούμενο δεν είναι αν οι κοινωνίες είναι τρωτές.Σε όλες τις εποχές πάντα βρισκόντουσαν κάποιοι να κατηγορήσουν τους άλλους ως άτομα που διαφθείρουν και πάντα θα βρίσκονται.
Το θέμα που θα έπρεπε κατά τη γνώμη μου να περιστρεφόμαστε είναι ποιοι είναι απέναντι από αυτούς που υποτίθεται δεν συμφωνούνε.Δηλαδή εμείς ή το ευρύτερο πλαίσιο ανθρώπων με υποτίθεται υγιής δεδομένες πρακτικές και αντιλήψεις.
Πάνο, ο Χ από κοινού μαζί με τη κλίκα του lifestyle, επένδυσε στα απαίδευτα ένστικτα των νεολαίων και το ευρύτερο πλαίσιο σε νεαρές ηλικίες, απλώς δεν είχε από που να στηριχθεί, όταν του είχαν σχεδόν εξαφανίσει κάθε ορατό πεδίο πρόσβασης σε ότι θεωρούμε σφαιρικά Ποιοτικό.
Ο δε Αγγελάκας ή Χ2, προτιμούσε να έβλεπε τα "τρένα να περνούν" και να υποφέρει από "αμνησία" από το να πράξει διαφορετικά και ίσως πιο ενεργητικά και αποτελεσματικά.
Η συναυλία στο Λυκαβηττο το "94" για όποιον θυμάται,ξεχείλιζε από οργή δίχως οι συμμετέχοντες να κατανοούν γιατί είχαν οργιστεί.Ήταν το κενό που υπήρχε στη ποιότητα και που αυτό το κενό γέννησε-και συνεχίζει να το κάνει- νευρωτική βία.
Ο επιχειρηματίας Χ, πρότεινε relax και σφηνάκια. Σε τί σκ**α τέτοιο περιβάλλον περιμένει κανείς να μπορέσει να ξεφύγει ως απλή επιλογή?
Να θυμήσω ότι όσοι ανακαλύψαμε την Αρχάια Ψυχή γρήγορα στιγματιστήκαμε ως "ακροδεξιοί" σε χρόνο dt?Και με τί κόστος συνεχίσαμε στο μονοπάτι αυτό? Είναι τεράστιο θέμα δεν νομίζετε?..
Ο Κωστόπουλος ή καλύτερα ο Χ, μιας και δεν είναι το θέμα μας το πρόσωπο του συγκεκριμένου αλλά τα δομικά στοιχεία των πρακτικών του που το αποτελούν άλλωστε,
Ωραία, οπότε τώρα το αλλάζουμε, δε φταίει δηλαδή ο Κωστόπουλος αλλά οι πρακτικές του. Αν συνεχίσουμε τη συζήτηση ίσως καταλήξουμε ότι τελικά φταίμε εμείς (οι καταναλωτές).
Σίγουρα φταίμε εμείς πριν από τον Κωστόπουλο, άλλωστε κι αυτός πριν γίνει 'ο Κωστόπουλος' (ή 'η Μελίνα' ή 'ο Ανδρέας') ήταν ένας από εμάς... Φταίμε και πριν από τον Ροΐδη και πριν από τον Εφιάλτη και πριν ακόμα από την Αντιγόνη, που το μόνο που ήθελε η καϋμενούλα ήταν να φροντίσει τη σωρό του αδελφούλη της, κόντρα στους νόμους της πόλεως και τον επίδοξο διάδοχο του πατερούλη της. Όντως τεράστιο θέμα Θησέα και Πάνο, αλλά ας καταλήξουμε στο ότι κάποιοι δεν φταίνε όσο κάποιοι άλλοι (για τους ίδιους λόγους που δεν θα δεχόμασταν ο λογαριασμός να είναι κοινός όταν στο τραπέζι μας θα ερχόταν να καθήσει ο Πάγκαλος π.χ)
Δημοσίευση σχολίου