Στις στάχτες του πολιτισμού θα αργοσβήνει το φώς του κόσμου

Είναι τόσες πολλές οι ειδήσεις και οι εξελίξεις το τελευταίο διάστημα που ενώ προσφέρουν άπειρα θέματα για σχολιασμό τελικά παθαίνουμε κορεσμό πριν καλά καλά τις χωνέψουμε. Μόνο την τελευταία εβδομάδα θα ήθελα να γράψω κατεβατά, ας πούμε για την συγκυρία της απόφασης του εμπάργκο στο Ιράν που γυρίζει μπούμερανγκ με το σταμάτημα των εξαγωγών πετρελαίου ειδικά για τις χώρες του Ευρωπαϊκού νότου που είναι και αυτές που κινδυνεύουν περισσότερο από την κρίση. Επίσης πώς να μείνουν ασχολίαστες ειδήσεις σαν και αυτές για εξωγενείς ρυθμίσεις του χρόνου – για να μην πω του αποτελέσματος – των εκλογών που σηματοδοτούν μια νέα περίοδο φασισμού και ολοκληρωτισμού και δικαίως γεννούν ποικιλότροπες αντιδράσεις. Λίγα λόγια σίγουρα θα χρειάζονταν για τις εσωτερικές πολιτικές εξελίξεις, τους κωλοτούμπες που πληθαίνουν και την πολιτική σχιζοφρένεια που μας προκαλεί τα γέλια αν όχι ολολυγές.

Κάπως περισσότερο θα με ενδιέφερε να δούμε πως γίνεται και από την μία πιεζόμαστε με μέτρα που θεωρητικά θα σταθεροποιήσουν και θα αποσοβήσουν μια πιο μεγάλη οικονομική κρίση στην Ευρωζώνη – τα οποία μάλιστα κοιτάμε να τα περάσουμε Κυριακάτικα για να προλάβουμε τις αγορές -  και από την άλλη δύο μέρες μετά να έρχονται οι ‘οίκοι αξιολόγησης’ και να μας τραβάνε το χαλί κάτω από τα πόδια. Μήπως αντί να παίρνουμε οικονομικά μέτρα για τις χώρες να παίρναμε πολιτικά μέτρα για τους οίκους; Λέμε τώρα!

Τέλος θα ήθελα πολλά να πώ για τις τελευταίες συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας, για τον μουδιασμένο κόσμο, για τους παλαιούς επαναστάτες που είναι και οι μόνοι που μας έμειναν, καθώς και για τους νέο-επαναστάτες με τους οποίους τελικά ξεμείναμε. Για το κάψιμο των καταστημάτων, για τα χημικά και τις δυνάμεις καταστολής, για το κάψιμο του ‘Αττικόν’.

Τελικά όμως, δεν αντέχω να μην σχολιάσω την σημερινή ληστεία στο παλαιό μουσείο της αρχαίας Ολυμπίας, αφού στο συνδυασμό του γεγονότος αυτού με κάποια από τα παραπάνω βλέπω ολοκάθαρα μπροστά μου να αναδύεται η πλήρης παρακμιακή εικόνα που παρουσιάζει πια αυτή η χώρα, αυτός ο λαός, και η οποία δεν ξέρω πως γίνεται πια να ανατραπεί, έτσι ώστε το μέλλον μας να μην είναι μια cart postal ανθρώπων που ψάχνουν στα σκουπίδια, φασιστικών αυτοδικιών, καμένων νεοκλασικών και συλημένων μουσείων.

Έγραφα πριν λίγο καιρό, περίπου στο άσχετο, το πώς η αρχαιοκαπηλία αποτελεί τεράστια πληγή γιατί μας στερεί την ιστορική μνήμη και την γνώση του παρελθόντος, και μάλιστα προς επικύρωση ανέσυρα τον λόγο του Πλάτωνα. Φυσικά και θυμόμουν και τις δηώσεις και καταστροφές των αρχαιοτήτων στο Ιρακ από τις συμμαχικές και άλλες δυνάμεις, στο Αφγανιστάν από τους Ταλιμπάν, στην Αίγυπτο την περίοδο της εξέγερσης κτλ. Ποτέ όμως δεν φανταζόμουν πως λίγους μήνες μετά και στην Ελλάδα, θα είχαμε εκτός από την αρχαιοκαπηλία η οποία ευδοκιμεί λόγω της πληθώρας των αρχαιολογικών χώρων και της ίσως και δικαιολογημένης ανικανότητας της πολιτείας να τους ελέγχει όλους, να αντιμετωπίσουμε και οργανωμένες ληστείες σαν και αυτή στην πινακοθήκη πόσο μάλλον ένοπλες επιθέσεις σαν και αυτή σήμερα στην Ολυμπία.

Λογικά κάποιος θα έλεγε, εδώ το σημερινό κράτος δεν μπορεί να προστατεύσει τους πολίτες του και μάλιστα λειτουργεί εναντίον τους, σιγά μην προστατεύσει τις αρχαιότητες, εξ’ άλλου έχει και μια προϊστορία τέτοιας ανικανότητας, από πυρκαγιές μέχρι επικίνδυνα κτήρια, πάλι καλά που κατέθεσε την παραίτηση του ο Υπ. Πολιτισμού.

Αυτό που δεν περίμενα ποτέ ήταν ο τρόπος, ο ταλιμπανισμός(sic) που ειδικά αν κατά πώς λένε κάποια δημοσιεύματα, ο ένας κομάντο οπλοφόρος ήταν έλληνας, προκαλεί εφιάλτες για το πόσο έχει ξεπέσει μαζί με αυτή την πολιτεία και ο λαός.

Αποδεικνύεται μάλιστα, πως δεν είναι μόνο τα φονταμενταλιστικά μονοθεϊστικά συστήματα που οδηγούν λόγω σύγκρουσης ιδεολογιών και μίσους σε τέτοιες πράξεις αλλά και το σύγχρονο παρηκμασμένο κοινωνικοπολιτικό μοντέλο.

Ένα μοντέλο που μετατρέπει τους ναούς των Μουσών (τα μουσεία), σε ιδιωτικές εταιρίες για να μπορέσουν να επιβιώσουν οικονομικά, ένα μοντέλο που χρειάζεται να οργανώνει τσικνοπέμπτες πάνω στα λείψανα της Ακρόπολης των Αθηνών ή από την άλλη ένα μοντέλο που δικαιολογεί την ανάρτηση κομματικών πανό με πολιτικά συνθήματα στον ιερότερο βράχο της πολιτισμένης ανθρωπότητας. Ακόμα χειρότερα και κατ’ επέκταση ένα μοντέλο στο οποίο γερασμένοι επαγγελματίες επαναστάτες, χαριεντίζονται με τα εφηβικά ένστικτα και με πρωτοφανή χυδαίο τρόπο μετατρέπουν σε εμπρηστές μέχρι και ήρωες κλασσικών μυθιστορημάτων. Πάλι καλά που σε κάθε περίπτωση έχουμε και κάποιες φωνές ακόμα κριτικές. 

Πριν κανα δυο βδομάδες έτυχε επίσης να συζητώ με ένα καλό φίλο, μια ατάκα που κάπου διάβασε σε μια εφημερίδα, να ήταν από κανέναν νεορθόδοξο, από κανέναν ‘αριστερό’ δεν θυμάμαι, που κάποιος δεν έχει σημασία ποιος, έλεγε πως ‘το βάρος τη Ακρόπολης συνθλίβει τους νεοέλληνες που δεν μπορούν να ξεφύγουν ώστε να εκφραστούν ελεύθερα και να δημιουργήσουν’. Δεν έχει σημασία ποιος το έλεγε γιατί τελικά δεν είναι απλά ένας ή δύο που το βλέπουν έτσι, θα κατανοούσαμε το βάρος της ευθύνης και του ξεπεσμού να προκαλεί κόμπλεξ κατωτερότητας και ψυχολογικά προβλήματα σε κάποιους, αλλά ένα ολόκληρο zeitgeist , πνεύμα της εποχής, που μαθηματικά οδηγεί εκεί.

Ένα πνεύμα της εποχής που οδηγεί ανθρώπους που ζουν στην πόλη, δήθεν προοδευτικούς να δικαιολογούν τον εμπρησμό ενός νεοκλασσικού, γράφοντας στο Pc τους, η στέλνοντας από το mobile phone τους μέσω του Internet τα εξής υπέροχα :

κι αλλη ολοσχερης φωτια σε νεοκλασσικο κτηριο του αρχιτεκτονα τσιλλερ (δεν προλαβα να συγκρατησω οδο) αποψε να γινουν σταχτη ολα τα συμβολα της αστικης κυριαρχιας και μπουρζουαζιας!!!!

ή άλλους να θέτουν και οι ίδιοι ψευτοδιλήμματα,

η καταστροφή του κτηρίου σημαντικότερη απο τις ζωές των πολιτών;

όμοια με αυτούς που δήθεν μάχονται τα οποία οδηγούν σε μια εξίσου φασίζουσα και καταστρεπτική προοπτική, μια προοπτική που περνάει μέσα από κατεστραμμένες προσθήκες μουσείων, μια προοπτική όπου η Ακρόπολη από ιερός βράχος γίνεται ταφόπλακα που μας κρατά θαμμένους.

Αυτό το φαινόμενο μου φαντάζει πρωτοφανές, καθώς ξεπερνά τις καταστροφές από μίσος των ταλιμπάν, ξεπερνά την πολιτική χρήση της τέχνης από τα ραιχ και τους κόκκινους στρατούς, ξεπερνά το οτιδήποτε έχει μέχρι σήμερα συμβεί καθώς δεν περιορίζεται σε συγκεκριμένες ιδεολογίες, άτομα και καταστάσεις αλλά είναι καθολικό.

Η τέχνη που από την εποχή των σπηλαίων μέχρι πρόσφατα ήταν δεμένη με το ιερό και που στην πιο αληθινή της έκφραση καλούσε και καλεί τον άνθρωπο να απλώσει τα χέρια προς τα πάνω, να ανοίξει φτερά, να πετάξει και να φτάσει ψηλότερα, να αποδεσμευτεί από την βαρύτητα του σώματος και του πνεύματος, γίνεται ένας βράχος που μας πλακώνει και πρέπει να ανατιναχθεί.

Αντί να κοιτάξουμε ψηλά, και με θαυμασμό να προσπαθήσουμε να ξεπεράσουμε την κληρονομιά μας, την πανανθρώπινη όχι μόνο την Ελληνική, συλλογικά βυθιζόμαστε στα σκοτάδια ενός νέου μεσαίωνα στο οποίο η εκκλησιαστική ορολογία και ιδεολογία του τότε έχει αντικατασταθεί με διαστρεβλωμένα ιδανικά. Η τέχνη που δεν κατάφερε μόνη της να μας εξανθρωπίσει, απαξιώνεται και καταστρέφεται έτσι ώστε τουλάχιστον να μην μας θυμίζει το ΠΟΥ θα μπορούσαμε να ήμασταν.

Μέσα σε αυτήν την βαθιά νύχτα, είναι αρκετή μια παραίτηση του Γερουλάνου καθώς οι προειδοποιήσεις υπήρχαν; Ούτε ένα σεπούκου δεν θα ήταν αρκετό! Γιατί αφού δεν καταφέραμε να υψώσουμε πυρσούς στα σκοτάδια, μια παραίτηση, μια τιμωρία δεν θα μπορέσει ποτέ να ρίξει φως στο σκοτείνιασμα του κόσμου.

Ένα σκοτείνιασμα που με φόβο ολοένα και περισσότερο πιστεύω πως θα είναι μη αναστρέψιμο.
Γιατί μια ζωή δύσκολη, μια ζωή με προβλήματα, αντέχεται …..θάρρος να έχουμε να πολεμάμε.

Μια ζωή όμως καθολικής παρακμής, μια ζωή χωρίς τέχνη, χωρίς ομορφιά, χωρίς ιερό, χωρίς προσπάθεια προς τα πάνω, προς το καλύτερο δεν αξίζει να την ζεις.