Χριστιανοί μάρτυρες, αυτοί οι Άγιοι άνθρωποι

Για να μην με κατηγορήσετε πως το έχασα και ασχολούμαι με τέτοια πράγματα δηλώνω πως ψάχνοντας κάτι άλλο και μαζεύοντας σημειώσεις έπεσα πάνω στο θέμα και σκέφτηκα να το αναφέρω σαν παράδειγμα.

Αν κοιτάξουμε ένα οποιοδήποτε σοβαρό βιβλίο για το θέμα των Χριστιανών μαρτύρων εύκολα διαπιστώνουμε πως:

Α. οι "διωγμοί" από τους Ρωμαίους είχαν κυρίως πολιτικό χαρακτήρα
Β. οι χριστιανοί οι ίδιοι πίεζαν προς την κατεύθυνση του μαρτυρίου - για να πάνε στον παράδεισο - ακριβώς όπως τώρα οι ισλαμιστές που ζώνονται με βόμβες, και πως δεν ήταν βίτσιο των Ρωμαίων να αναπτύξουν βιομηχανία παραγωγής μαρτύρων.

 Επίσης συμπεραίνουμε, αντίθετα από τι μας πλασάρουν, πως οι Ρωμαίοι σε σχέση με τους ίδιους του χριστιανούς ήταν άχρηστοι στον τομέα "διώξεις" καθώς δεν κατάφεραν να σταματήσουν τον μειοψηφικό χριστιανισμό (10% του πληθυσμού κυρίως ανατολικού της περίοδο που έγιναν επίσημη θρησκεία από τον Κωνσταντίνο) με τις τόσεςςςςςςςςςςςςς διώξεις ενώ οι χριστιανοί τα κατάφεραν μια χαρά να "τουμπάρουν" το 90% χωρίς "διώξεις".

 Αυτά γνωστά, η πλάκα όμως είναι όταν συγκρίνουμε την χριστιανική ιστορία μαρτύρων με την πραγματική ιστορία όπως στο παρακάτω παράδειγμα του ιερομάρτυρα Μαρκέλλου επισκόπου της Απάμειας, κολλητού φίλου του άλλου αγίου ανθρώπου του Maternus Cynegius με τον οποίο παρέα επιδόθηκαν με ζήλο στο εξής θεάρεστο έργο:

• Καταστροφή του ναού της Έδεσσας (Μεσοποταμίας) 
• Καταστροφή του Καβείριου της Ίμβρου 
• Καταστροφή του ναού του Δία-Βήλου στην Απάμεια με το φημισμένο μαντείο 
• Καταστροφή του μεγαλύτερου,μετά τους Δελφούς, μαντείου του Απόλλωνα στα Δίδυμα 
• Καταστροφή όλων των ναών στην Παλμύρα. 

Εν πάση περιπτώσει, οι χριστιανικές πηγές μας λένε πως αφού πέθανε η γυναίκα του, παράτησε το παιδί του και πήγε να μονάσει στην Συρία όπου διέπρεψε "για την συμπόνια, την πραότητα και την πνευματικότητα του". Μαθαίνουμε επίσης (η χριστιανική μετάφραση των παραπάνω ανδραγαθημάτων) πως ως επίσκοπος "προσπάθησε με ζήλο να προσηλυτίσει τους παγανιστές". "Όταν ένας ειδωλολατρικός ναός κάηκε και καταστράφηκε (μόνος του τελείως από θαύμα αλήθεια) , οι ειδωλολάτρες τον έπιασαν, και με πρόσχημα πως αυτός ευθύνονταν για την φωτιά (αν είναι ποτέ δυνατόν άγιος άνθρωπος), τον έριξαν σε αυτήν όπου κάηκε ζωντανός (κρίμα τον άνθρωπο αλλά αγίασε έτσι ο ιερομάρτυρας)."

Διαβάζοντας όμως και κανένα άλλο πραγματικό βιβλίο (There Is No Crime for Those Who Have Christ: Religious Violence in the Christian Roman Empire (Transformation of the Classical Heritage) ):

Even in the absence of a sympathetic emperor, local pagan communities continued to strike back against those who violated their places of worship.92 Marcellus, bishop of Apamea, had already acquired fame for his role in the destruction of that Syrian city’s great temple of Zeus, for which he had secured the help of both the emperor (to restrain the pagans, by imperial edict and military supervision) and God (to overcome, by a convenient miracle, the difficult engineering problems of demolishing such a massive stone structure). 93 Now, however, attempting to repeat the deed at another temple, he was caught alone by some pagans and burned alive. Sozomen explained:

This bishop had commanded the demolition of all the temples in the city and villages, under the supposition that it would not be easy otherwise for them to be converted from their former religion. Having heard that there was a very spacious temple at Aulon, a district of Apamea, he repaired thither with a body of soldiers and gladiators.94 He stationed himself at a distance from the scene of conflict, beyond the reach of the arrows; for he was afflicted with the gout, and was unable to fight, to pursue, or to flee. Whilst the soldiers and gladiators were engaged in the assault against the temple, some pagans, discovering that he was alone, hastened to the place where he was separated from the combat; they arose suddenly and seized him, and burnt him alive. 

ὡς καὶ Μάρκελλον τὸν τῇδε ἐπίσκοπον ἀνελεῖν. λογισάμενος γάρ ,ὡς οὐκ ἄλλως αὐτοὺς ῥᾴδιον μεταθεῖναι τῆς προτέρας θρησκείας, τοὺς ἀνὰ τὴν πόλιν καὶ τὰς κώμας ναοὺς κατεστρέψατο. πυθόμενος δὲ μέγιστον εἶναι ναὸν ἐν τῷ Αὐλῶνι (κλίμα δὲ τοῦτο τῆς ᾿Απαμέων χώρας) στρατιώτας τινὰς καὶ μονομάχους παραλαβὼν ἐπὶ τοῦτο ᾔει. πλησίον δὲ γενόμενος ἔξω βελῶν περιέμενεν· ἦν γὰρ ποδαλγὸς καὶ οὔτε μάχεσθαι οὔτε διώκειν ἢ φεύγειν ἠδύνατο. ἠσχολημένων δὲ τῶν στρατιωτῶν καὶ μονομάχων περὶ τὸ ἑλεῖν τὸν ναόν, μαθόντες αὐτόν τινες τῶν῾Ελληνιστῶν μεμονῶσθαι, καθ' ὃ μέρος ἐλεύθερον ἦν μάχης τὸ χωρίον, ἐξῆλθον· ἐξαπίνης τε ἐπιστάντες συνελάβοντο αὐτὸν καὶ πυρᾷ ἐμβαλόντες ἀνεῖλον. Σωζόμενος Εκκλησιαστική Ιστορία (και εδώ)

Όπου τελικά αναρωτιόμαστε είναι "ήρωας" αυτός που έχοντας εξασφαλίσει την εξουσία, με την βοήθεια στρατού, πάει και καταστρέφει τα ιερά των άλλων, ή μήπως οι άλλοι που παρά την υπονόμευση, πολιτική δίωξη, στρατό και θανατικές ποινές κατάφεραν και έπιασαν τον μπούστη και του έδωσαν από το δικό του ιερό φάρμακο; Έλα μου ντέ!

κούκου να δούμε πότε θα έρθει η Άνοιξη