Οι οιωνοί μιλούν....αλλά τι λένε;

Σε συνέχεια της χθεσινής οιωνοσκοπίας, ο πάντα εξαιρετικά οξυδερκής φίλος Prkls έθιξε σε δική του ανάρτηση ένα βασικό δεδομένο του διαβάσματος των οιωνών, επαναφέροντας μια πιο παραδοσιακή οπτική στο ζήτημα. Φυσικά πρόκειται περί της διεύθυνσης πτήσης του/των οιωνού/ων, η οποία όπως σωστά μας πληροφορεί είναι το καθοριστικό στοιχείο για την ερμήνευση της ουσίας του οιωνού.

Αριστερά προς τα δεξιά σημάδι ευοίωνο, με την αντίθετη φορά δυσοίωνο.

Με αυτήν λοιπόν την ανάγνωση, το ζήτημα είναι, όπως στην ερώτηση από τα Ομηρικά έπη που παραθέτει ο Prkls:

στοχάσου τώρα, διόθρεφτε Μενέλαε, βασιλέα,
αν το σημάδι αυτό ο θεός το δείχνει εμάς ή εσένα 

για ποιόν προοριζόταν το σημείον. Για τον Πάπα, ή για τους υπόλοιπους και όχι τι συμβολίζει το κοράκι, ή το γεγονός πως το περιστέρι απελευθερώθηκε από το παπικό περιβάλλον.

Παρότι λοιπόν συμφωνώ στην πρωτοκαθεδρία της διεύθυνσης πτήσεως όπως σημειώνει ο φίλος γενικά, θα επιμείνω πως δεν ισχύει στην συγκεκριμένη περίπτωση και θα αντιτάξω ένα άλλο παράδειγμα πάλι από τον Όμηρο, Ηλιάδα Ραψωδία Β'. Είναι η γνωστή Διοσημία, όταν οι Αχαιοί μαζεμένοι στην Αυλίδα έτοιμοι να αποπλεύσουν, παρατηρούν ένα φίδι να τρώει μια ολόκληρη οικογένεια πουλιών.

Μέγα σημάδι εφάνη εκεί, μαύρος σαν αίμα δράκος,
τέρας που έβγαλε στο φως ο ίδιος ο Κρονίδης,
από το βάθος του βωμού στον πλάτανο εχύθη.
Εκεί φωλιάζαν σπούργιτες, αφτέρωτα πουλάκια
εις το υψηλότατο κλαδί κρυμμένα μές στα φύλλα
οκτώ, κι ενάτ’ η μάνα τους που τα’χε γεννημένα.
Τά ’τρωγε αυτός που έτριζαν ελεεινά και γύρω
πετούσε η μάνα κλαίοντας τα τέκνα της κι  ο δράκος
εστράφη, ετινάχθη κι έπιασεν απ’ το φτερό κι εκείνην.
Και αφού τα τέκνα όλα ’φαγε και ακόμη την μητέρα,
θαύμα τον έστησε ο θεός οπού τον είχε δείξει.
Εκεί τον πέτρωσ’ ο υιός του κρυπτοβούλου Κρόνου.
Κι εμείς όλοι απορούσαμε σ’ αυτό που εγίνη εμπρός μας.
Κι ως ήλθαν ξάφνου ανάμεσα στες θείες εκατόμβες
τέρατα τόσο φοβερά, τον λόγον πήρε ο Κάλχας:
«Πώς όλοι στέκεσθ’ άφωνοι; Το μέγ’ αυτό σημείον
ο Ζεύς μας το’δειξε ο σοφός, κι ό,τι δηλοί θα γίνη
με τους καιρούς, αλλ’ ένδοξο θα μείνη στον αιώνα.
Καθώς τα τέκνα όλα ’φαγε και την μητέρα εκείνος,
οκτώ, κι ενάτη ήταν αυτή που τα’χε γεννημένα,
κι εμείς θα πολεμήσωμεν αυτού χρόνους εννέα,
και η πόλις η πλατύδρομη στον δέκατον θα πέση.» 

Βλέπουμε πως στην συγκεκριμένη περίπτωση ουδείς ασχολήθηκε με το προς τα πού πέταγε η μάνα όση ώρα συνέβαινε η επίθεση του φιδιού ή πριν, για τον απλό λόγο πως η πτήση της δεν ήταν το επίκεντρο του γεγονότος, αντίθετα από την άλλη περίπτωση κατά την οποία οι παρατηρητές δεν ήταν μάρτυρες της επίθεσης του οιωνού στην χήνα, αλλά απλά τον είδαν όταν αυτός πέρασε πάνω από τα κεφάλια τους. Έτσι στο ίδιο γεγονός η ερμηνεία σαφέστατα διαμορφώνεται από την οπτική του παρατηρητή, αλλά με πάνω από έναν τρόπους και σε αυτήν μπορεί να παίζει ρόλο όχι μόνο η διεύθυνση της πτήσης αλλά όπως στο παραπανω παράδειγμα, το κεντρικό γεγονός (το φίδι που τρώει τα πουλιά), ο αριθμός και γιατί όχι το είδος (κοράκι & γλάρος εναντίον παπικών "αθώων" περιστεριών). Οπότε καλούμαστε πρώτον να εστιάσουμε - ανάλογα με την οπτική μας -  στην ουσία του γεγονότος (είναι η πτήση, το άρπαγμα των πουλιών ή της χήνας, κάτι άλλο;) και άλλα πολλά.

Στο παράδειγμα λοιπόν με τον Μενέλαο υπάρχει εκτός από την παρέα που αναρωτιέται για την πορεία του οιωνού και μια τρίτη ομάδα ανθρώπων τους οποίους μπορεί να αφορά το σημάδι και φυσικά αναφέρομαι στους ανθρώπους που είδαν το γεράκι/αετό να πιάνει την χήνα. Γι' αυτούς λοιπόν η ερμηνεία δεν θα σχετίζεται με την πτήση του πουλιού μετά, αλλά με το ίδιο το γεγονός της επίθεσης. Οπότε γι' αυτούς κάλλιστα μπορεί να σήμαινε το σημάδι πως το βιός τους θα ρημάζονταν μελλοντικά από επιδρομές (και την κατάληψη της Σπάρτης) ανεξάρτητα από το μετά πέταγμα, οπότε ο ίδιος οιωνός σήμαινε ταυτόχρονα πολλά και διαφορετικά πράγματα για διαφορετικούς ανθρώπους.

Επιστρέφοντας λοιπόν και στην περίπτωση μας με τα παπικά περιστέρια, καθώς έστω μέσω φωτογραφιών σταθήκαμε και εμείς μάρτυρες του γεγονότος της επίθεσης του κορακιού΄και του γλάρου στα "άγια πνεύματα" και όχι στο πέταγμα των πουλιών νομίζω πως η ερμηνεία έχει κάπως έτσι (συμπληρώνοντας τα προηγούμενα)

Η παπική (χριστιανική ισχύς) και η ψευδο-ειρηνευτική της προπαγάνδα όχι μόνο έχει αποκαλυφθεί (πλήθος κόσμου είδε/έμαθε το γεγονός), αλλά δέχεται μάλιστα επίθεση από δύο διαφορετικά μέτωπα. Το ένα είναι στάνταρ το κοράκι του Απόλλωνα, δηλαδή ο ταχέως αναπτυσσόμενος εκ νέου παραδοσιακός πολυθεϊσμός. Ο συγκεκριμένος γλάρος, με την προσαρμοστικότητα του στο αστικό περιβάλλον - γιατί μην μου πείτε πως αυτός ήρθε από την θάλασσα- σχετιζόμενος με τις χωματερές, τα σκουπίδια και γενικά τον παρασιτισμό πλάι στην ανθρώπινη αστυφιλία, καταναλωτισμό κτλ προφανώς σημαίνει το πνεύμα της εποχής (αθεϊα, κατανάλωση, μπόχα κτλ) από το οποίο σαφώς και χάνει έδαφος η εκκλησία. Με την σιγουριά της ανώτερης δύναμης (εμφανές και στην διαφορά μεγέθους) ο γλάρος χτύπησε μια το περιστέρι και μετά έφυγε. Ο Γλάρος επίσης είχε και ίδιο χρώμα με τα περιστέρια δείχνοντας μια κοινή πηγή/καταγωγή/σχέση. Ο δεύτερος εχθρός, το κοράκι, όμως είναι τελείως διαφορετική περίπτωση. Όχι τόσο μεγαλύτερο από τα περιστέρια μεν, εντελώς αντίθετο δε, μαύρο.Με μεγάλη επιμονή, η οποία εξισορροπεί την όχι τόσο μεγάλη διαφορά ισχύος, επιτέθηκε πολλαπλές φορές. Πράγμα που σημαίνει πως παρότι δεν είμαστε τόσο δυνατοί, έχουμε επιμονή και αποτελούμε ένα δεύτερο δυνατό εχθρό στο παπικό στρατόπεδο.

Και για να ικανοποιήσω και τον φίλο Prkls θα πω πως αν θέλουμε να λάβουμε υπόψη την πτήση των πουλιών τότε αυτό θα πρέπει να γίνει με βάση την πρωταρχική ενέργεια και άρα τα περιστέρια (τα οποία βρίσκονται στην σκηνή μας και στο οπτικό μας πεδίο) και όχι με τα άλλα δύο πουλιά τα οποία γίνονται αντιληπτά μόνο κατά την στιγμή της επίθεσης. Όπως διαπιστώνουμε λοιπόν από την φωτό, τα παποπουλα μόλις έφυγαν από τα χέρια των παποπαιδων πέταξαν αριστερά, δηλαδή ο πάπας την έχει κάτσει την βάρκα, ενώ αντιθέτως το σημείο είναι ευοίωνο για τους από κάτω (τον λαό) παρακουλουθούντες των οποίων το μέλλον σημαίνεται από τον γλάρο και το κοράκι. Άλλοι, οι περισσότεροι, είναι ή θα γίνουν άθεοι κτλ κτλ και άλλοι παγανιστές. Και οι δύο θα βγουν νικητές επί του παπισμού.




Οπότε το μεγάλο στοίχημα είναι τι θα γίνει μετά, μεταξύ σκουπιδό-γλάρων και κορακιών. Δυστυχώς, όμως, για να το μάθουμε αυτό θα πρέπει να περιμένουμε και να προσπαθήσουμε να ερμηνεύσουμε μελλοντικούς οιωνούς.
Ο Άναξ εξάλλου του οποίου το μαντείο είναι στους Δελφούς ούτε ξεκάθαρα μιλάει αλλά ούτε κρύβει, απλά Σημαίνει.

Ας έχουμε ανοιχτά λοιπόν τα μάτια μας για να δούμε τα σημάδια και ελεύθερο τον νού μας για να τα ερμηνεύσουμε. Τα κοράκια του θα συνεχίσουν να πετούν ούτως η άλλως.