Πεντάλεπτη ψυχοθεραπεία

Έχω δύο μέρες να με τριγυρνά ίωση ή απλά είμαι κακόκεφος. Βασικά δεν μπορώ να πάρω τα πόδια μου και έχω και αρκετή πίεση στην δουλειά, γενικά δεν την παλεύω. Επειδή μάλιστα έχει απεργίες και το μετρό γυρνώ από την εργασία σπίτι με τα πόδια. Το δρομολόγιο με φέρνει έξω από το ναό του Ολυμπίου Διός και σήμερα αποφάσισα να σταθώ λίγο. Όσοι έχουν περάσει από εκεί, θα ξέρουν πως εκτός από την πλευρά μπροστά στην Συγγρού εκεί που στέκει η πύλη του Αδριανού, η οπτική πρόσβαση είναι δύσκολη από τα δέντρα και την θαμνώδη βλάστηση. Καθώς όμως η πλευρά που κοιτά προς τον εθνικό κήπο είναι πιο ήσυχη, προσφέρεται περισσότερο για χάζι. Έτσι περνώντας από εκεί σήμερα, με τον ουρανό να ροδίζει πίσω από τις "κολώνες" που στέκουν έρημες ασυναίσθητα έφερα τα δάχτυλα μου στα χείλη και  χώθηκα ανάμεσα στα φυτά για να κοιτάξω ανάμεσα από τα κάγκελα.

Έχει ένα απίστευτο μεγαλείο το μέρος, εμφανές ακόμα και σε αυτή την κατάσταση ακόμη και όταν το προσεγγίζεις πίσω από κάγκελα. Ένα μεγαλείο που δεν σε συνθλίβει και δεν σε φέρνει αντιμέτωπο με βλοσυρές σκεπτομορφές που θέλουν να σε κρίνουν για φανταστικά αμαρτήματα, αλλά αντιθέτως ένα μεγαλείο απελευθερωτικό. Καθώς ο Αττικός ουρανός προβάλει στα κενά πίσω και πάνω από τους λιγοστούς κίονες, το μέρος σε γυμνώνει, σε εξυψώνει και σε φέρνει αντίκρυ στην απλή αλήθεια του φυσικού εαυτού σου. Ακόμα και πίσω από τα κάγκελα οι κόρνες των αυτοκινήτων για λίγο χάνονται, το ίδιο και η ασχήμια της σύγχρονης πόλης που κυριαρχεί δέκα μέτρα πιο κει και μένεις μόνο με το τραγούδι των κοτσυφιών που μετακόμισαν από την περιφέρεια στο κέντρο και τα κρωξίματα των όμορφων μικρών ringneck παπαγάλων που κάπως κατάφεραν και ζουν ελεύθεροι στον αρχαιολογικό χώρο και στον Εθνικό κήπο, κόβοντας κάθετα βόλτα τον δρόμο με τις μακριές πράσινες ουρές τους. Και με την γύμνια των κιόνων.

Στα πέντε δέκα λεπτά που στέκομαι εκεί στα κάγκελα ανάμεσα στους θάμνους, έχω ξεχάσει πως είμαι χάλια, έχουν φύγει τα βάρη, τα άγχη και οι σκοτούρες της δουλειάς, δεν σκέφτομαι βλακείες, δεν ακούω αυτοκίνητα παρά πουλιά και προσπαθώ να σχηματίσω στο μυαλό μου μια εικόνα άλλης εποχής. Προσπαθώ να συλλάβω δηλαδή πως θα ήταν το μέρος όταν έστεκε ο ναός, όταν δίπλα στην περιοχή υπήρχαν και τα υπόλοιπα ιερά, όταν κυλούσε ο Ιλισός.

Όταν αυτή η πόλη δεν σε σκότωνε, αλλά ήταν μια Πόλη για την οποία θα έδινες την ζωή σου ευχαρίστως.
Χαίρε θεά και σώζε αυτή την πόλη...
μπας και σωθούμε και εμείς.